Theocritus, Idylls, Ἐραστής

(테오크리토스, Idylls, Ἐραστής)

Ἀνήρ τισ πολύφιλτροσ ἀπηνέοσ ἤρατ’ ἐφάβω, τὰν μορφὰν ἀγαθῶ, τὸν δὲ τρόπον οὐκέθ’ ὁμοίω. μίσει τὸν φιλέοντα καὶ οὐδὲ ἓν ἅμερον εἶχε, κοὐκ ᾔδει τὸν Ἔρωτα, τίσ ἦν θεόσ, ἡλίκα τόξα χερσὶ κρατεῖ, πῶσ πικρὰ βέλη ποτικάρδια βάλλει· πάντα δὲ κἠν μύθοισι καὶ ἐν προσόδοισιν ἀτειρήσ. οὐδέ τι τῶν πυρσῶν παραμύθιον, οὐκ ἀμάρυγμα χείλεοσ, οὐκ ὄσσων λιπαρὸν σέλασ, οὐ ῥοδόμαλον, οὐ λόγοσ, οὐχὶ φίλαμα, τὸ κουφίζει τὸν ἔρωτα. οἱᾶ δὲ θὴρ ὑλαῖοσ ὑποπτεύῃσι κυναγώσ, οὕτωσ πάντ’ ἐποίει ποτὶ τὸν φίλον· ἄγρια δ’ αὐτῷ χείλεα καὶ κῶραι δεινὸν βλέποσ· εἶχε γὰρ ὄγκον· τᾷ δὲ χολᾷ τὸ πρόσωπον ἀμείβετο, φεῦγε δ’ ἀπὸ χρὼσ ὕβριν τᾶσ ὀργᾶσ περικείμενοσ. ἀλλὰ καὶ οὕτωσ ἦν καλόσ· ἐξ ὀργᾶσ ἐρεθίζετο μᾶλλον ἐραστάσ. λοίσθιον οὐκ ἤνεικε τόσαν φλόγα τᾶσ Κυθερείασ, ἀλλ’ ἐλθὼν ἔκλαιε ποτὶ στυγνοῖσι μελάθροισ, καὶ κύσε τὰν φλιάν, οὕτω δ’ ἀνενείκατο φωνάν· "̓́Αγριε παῖ καὶ στυγνέ, κακᾶσ ἀνάθρεμμα λεαίνασ, λάινε παῖ καὶ ἔρωτοσ ἀνάξιε, δῶρά τοι ἦλθον λοίσθια ταῦτα φέρων, τὸν ἐμὸν βρόχον· οὐκέτι πὰρ σὲ κῶρ’ ἐθέλω λύπησ κεχολωμένοσ, ἀλλὰ βαδίζω, ἔνθα τύ μευ κατέκρινασ, ὅπῃ λόγοσ ἦμεν ἀταρπὸν ξυνάν, τοῖσιν ἐρῶσι τὸ φάρμακον ἔνθα τὸ λᾶθοσ. ἀλλὰ καὶ ἢν ὅλον αὐτὸ λαβὼν ποτὶ χεῖλοσ ἀμέλξω, οὐδ’ οὕτωσ σβέσσω τὸν ἐμὸν χόλον. ἄρτι δὲ χαίρειν τοῖσι τεοῖσ προθύροισ ἐπιτέλλομαι. οἶδα τὸ μέλλον. καὶ τὸ ῥόδον καλόν ἐστι, καὶ ὁ χρόνοσ αὐτὸ μαραίνει· καὶ τὸ ἰόν καλόν ἐστιν ἐν εἰάρι, καὶ ταχὺ γηρᾷ· λευκὸν τὸ κρίνον ἐστί, μαραίνεται ἁνίκα πίπτῃ· ἁ δὲ χιὼν λευκά, καὶ τάκεται ἁνίκα πασθῇ. καὶ κάλλοσ καλόν ἐστι τὸ παιδικόν, ἀλλ’ ὀλίγον ζῇ. ἥξει καιρὸσ ἐκεῖνοσ, ὁπανίκα καὶ τὺ φιλάσεισ, ἁνίκα τὰν κραδίαν ὀπτεύμενοσ ἁλμυρὰ κλαύσῃ. ἀλλὰ τὺ παῖ καὶ τοῦτο πανύστατον ἁδύ τι ῥέξον· ὁππόταν ἐξενθὼν ἠρτημένον ἐν προθύροισι τοῖσι τεοῖσιν ἴδῃσ τὸν τλάμονα, μή με παρένθῃσ, στᾶθι δὲ καὶ βραχὺ κλαῦσον, ἐπισπείσασ δὲ τὸ δάκρυ λῦσον τῶ σχοίνω με καὶ ἀμφίθεσ ἐκ ῥεθέων σῶν εἵματα καὶ κρύψόν με, τὸ δ’ αὖ πύματόν με φίλασον, κἂν νεκρῷ χάρισαι τὰ σὰ χείλεα. μή με φοβαθῇσ· οὐ δύναμαι λυπεῖν σε, διαλλάξεισ με φιλάσασ. χῶμα δέ μοι χῶσόν τι ὅ μευ κρύψει τὸν ἔρωτα. κἂν ἀπίῃσ, τόδε μοι τρὶσ ἐπαίασον· ὦ φίλε κεῖσαι. ἢν δὲ θέλῃσ, καὶ τοῦτο· καλὸσ δέ μοι ὤλεθ’ ἑταῖροσ. γράψον καὶ τόδε γράμμα, τὸ σοῖσ τοίχοισι χαράξω· "τοῦτον ἔρωσ ἔκτεινεν. ὁδοιπόρε, μὴ παροδεύσῃσ, ἀλλὰ στὰσ τόδε λέξον· ἀπηνέα εἶχεν ἑταῖρον. " ͂̔Ωδ’ εἰπὼν λίθον εἷλκεν, ἐρεισάμενοσ δ’ ἐπὶ τοίχω ἄχρι μέσων οὐδῶν φοβερὸν λίθον ἅπτετ’ ἀπ’ αὐτῶν, τὰν λεπτὰν σχοινῖδα, βρόχον δ’ ἐνέβαλλε τραχήλῳ, τὰν ἕδραν δ’ ἐκύλισεν ὑπὲκ ποδόσ, ἠδ’ ἐκρεμάσθη νεκρόσ. ὁ δ’ αὖτ’ ὠίξε θύρασ καὶ τὸν νεκρὸν εἶδεν αὐλᾶσ ἐξ ἰδίασ ἠρτημένον, οὐδ’ ἐλυγίχθη τὰν ψυχάν, οὐ κλαῦσε νέον φόνον, ἀλλ’ ἐπὶ νεκρῷ εἵματα πάντ’ ἐμίανεν, ἐφαβικὰ βαῖνε δ’ ἐσ ἄθλα γυμναστῶν, καὶ τῆλε φίλων ἐπεμαίετο λουτρῶν, καὶ ποτὶ τὸν θεὸν ἦλθε, τὸν ὕβρισε· λαϊνέασ δὲ ἵστατ’ ἀπὸ κρηπῖδοσ ἐσ ὕδατα· τῷ δ’ ἐφύπερθεν ἅλατο καὶ τὤγαλμα, κακὸν δ’ ἔκτεινεν ἔφαβον· νᾶμα δ’ ἐφοινίχθη· παιδὸσ δ’ ἐπενάχετο σῶμα. χαίρετε τοὶ φιλέοντεσ· ὁ γὰρ μισῶν ἐφονεύθη. στέργετε δ’ οἱ μισεῦντεσ· ὁ γὰρ θεὸσ οἶδε δικάζειν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION