Theocritus, Idylls, Διόσκουροι

(테오크리토스, Idylls, Διόσκουροι)

Ὑμνέομεν Λήδασ τε καὶ αἰγιόχου Διὸσ υἱώ, Κάστορα καὶ φοβερὸν Πολυδεύκεα πὺξ ἐρεθίζειν χεῖρασ ἐπιζεύξαντα μέσασ βοέοισιν ἱμᾶσιν. ὑμνέομεν καὶ δὶσ καὶ τὸ τρίτον ἄρσενα τέκνα κούρησ Θεστιάδοσ, Λακεδαιμονίουσ δύ’ ἀδελφούσ, ἀνθρώπων σωτῆρασ ἐπὶ ξυροῦ ἤδη ἐόντων, ἵππων θ’ αἱματόεντα ταρασσομένων καθ’ ὅμιλον, νηῶν θ’, αἳ δύνοντα καὶ οὐρανὸν ἐξανύοντα ἄστρα βιαζόμεναι χαλεποῖσ ἐνέκυρσαν ἀήταισ. οἱ δέ σφεων κατὰ πρύμναν ἀείραντεσ μέγα κῦμα, ἠὲ καὶ ἐκ πρῴρηθεν, ἢ ὅππῃ θυμὸσ ἑκάστου, ἐσ κοίλην ἔρριψαν, ἀνέρρηξαν δ’ ἄρα τοίχουσ ἀμφοτέρουσ· κρέμαται δὲ σὺν ἱστίῳ ἄρμενα πάντα εἰκῇ ἀποκλασθέντα· πολὺσ δ’ ἐξ οὐρανοῦ ὄμβροσ νυκτὸσ ἐφερπούσησ· παταγεῖ δ’ εὐρεῖα θάλασσα, κοπτομένη πνοιαῖσ τε καὶ ἀρρήκτοισι χαλάζαισ. ἀλλ’ ἔμπησ ὑμεῖσ γε καὶ ἐκ βυθοῦ ἕλκετε νῆασ αὐτοῖσιν ναύτῃσιν ὀιομένοισ θανέεσθαι· αἶψα δ’ ἀπολήγοντ’ ἄνεμοι, λιπαρὴ δὲ γαλάνη ἀμπέλαγοσ· νεφέλαι δὲ διέδραμον ἄλλυδισ ἄλλαι· ἐκ δ’ ἄρκτοι τ’ ἐφάνησαν, ὄνων τ’ ἀνὰ μέσσον ἀμαυρὴ φάτνη σημαίνοισα τὰ πρὸσ πλόον εὔδια πάντα. ὦ ἄμφω θνητοῖσι βοηθόοι, ὦ φίλοι ἄμφω, ἱππῆεσ κιθαρισταί, ἀεθλητῆρεσ ἀοιδοί· Κάστοροσ ἢ πρώτου Πολυδεύκεοσ ἄρξομ’ ἀείδειν; ἀμφοτέρουσ ὑμνέων Πολυδεύκεα πρῶτον ἀείσω. Ἡ μὲν ἄρα προφυγοῦσα πέτρασ εἰσ ἓν ξυνιούσασ Ἀργὼ καὶ νιφόεντοσ ἀταρτηρὸν στόμα Πόντου Βέβρυκασ εἰσαφίκανε θεῶν φίλα τέκνα φέρουσα. ἔνθα μιῆσ πολλοὶ κατὰ κλίμακοσ ἀμφοτέρων ἒξ τοίχων ἄνδρεσ ἔβαινον Ἰησονίησ ἀπὸ νηόσ. ἐκβάντεσ δ’ ἐπὶ θῖνα βαθὺν καὶ ὑπήνεμον ἀκτὴν εὐνάσ τ’ ἐστόρνυντο πυρεῖά τε χερσὶν ἐνώμων. Κάστωρ δ’ αἰολόπωλοσ ὅ τ’ οἰνωπὸσ Πολυδεύκησ ἄμφω ἐρημάζεσκον ἀποπλαγχθέντεσ ἑταίρων, παντοίην ἐν ὄρει θηεύμενοι ἄγριον ὕλην. εὑρ͂ον δ’ ἀέναον κρήνην ὑπὸ λισσάδι πέτρῃ ὕδατι πεπληθυῖαν ἀκηράτῳ· αἱ δ’ ὑπένερθεν λάλλαι κρυστάλλῳ ἠδ’ ἀργύρῳ ἰνδάλλοντο ἐκ βυθοῦ· ὑψηλαὶ δὲ πεφύκεσαν ἀγχόθι πεῦκαι λεῦκαί τε πλάτανοί τε καὶ ἀκρόκομοι κυπάρισσοι, ἄνθεά τ’ εὐώδη, λασίαισ φίλα ἔργα μελίσσαισ, ὅσσ’ ἐάροσ λήγοντοσ ἐπιβρύει ἀν λειμῶνασ. ἔνθα δ’ ἀνὴρ ὑπέροπλοσ ἐνήμενοσ ἐνδιάασκε, δεινὸσ ἰδεῖν, σκληραῖσι τεθλασμένοσ οὐάτα πυγμαῖσ· στήθεα δ’ ἐσφαίρωτο πελώρια καὶ πλατὺ νῶτον σαρκὶ σιδηρείῃ, σφυρήλατοσ οἱᾶ κολοσσόσ. ἐν δὲ μύεσ στερεοῖσι βραχίοσιν ἄκρον ὑπ’ ὦμον ἕστασαν ἠύτε πέτροι ὁλοίτροχοι, οὕστε κυλίνδων χειμάρρουσ ποταμὸσ μεγάλαισ περιέξεσε δίναισ· αὐτὰρ ὑπὲρ νώτοιο καὶ αὐχένοσ ᾐωρεῖτο ἄκρων δέρμα λέοντοσ ἀφημμένον ἐκ ποδεώνων. τὸν πρότεροσ προσέειπεν ἀεθλοφόροσ Πολυδεύκησ. χαῖρε ξεῖν’, ὅτισ ἐσσί. τίνεσ βροτοί, ὧν ὅδε χῶροσ; χαίρω πῶσ, ὅτε τ’ ἄνδρασ ὁρῶ, τοὺσ μὴ πρὶν ὄπωπα; θάρσει. μήτ’ ἀδίκουσ μήτ’ ἐξ ἀδίκων φάθι λεύσσειν. θαρσέω, κοὐκ ἐκ σεῦ με διδάσκεσθαι τόδ’ ἐοίκεν. ἄγριοσ εἶ, πρὸσ πάντα παλίγκοτοσ, ἢ ὑπερόπτησ; τοιόσδ’ οἱο͂ν ὁρᾷσ· τῆσ σῆσ γε μὲν οὐκ ἐπιβαίνω. Π. ἔλθοισ, καὶ ξενίων γε τυχὼν πάλιν οἴκαδ’ ἱκάνοισ. μήτε σύ με ξείνιζε, τά τ’ ἐξ ἐμεῦ οὐκ ἐν ἑτοίμῳ. δαιμόνι’, οὐδ’ ἂν τοῦδε πιεῖν ὕδατοσ σύγε δοίησ; γνώσεαι, εἴ σευ δῖψοσ ἀνειμένα χείλεα τέρσει. ἄργυροσ ἢ τίσ ὁ μισθόσ, ἐρεῖσ, ᾧ κέν σε πίθοιμεν; Α. εἷσ ἑνὶ χεῖρασ ἀείρον ἐναντίοσ ἀνδρὶ καταστάσ. πυγμάχοσ, ἢ καὶ ποσσὶ θενὼν σκέλοσ; ὄμματά γ’ ὀρθὸσ πὺξ διατεινάμενοσ σφετέρησ μὴ φείδεο τέχνησ. τίσ γάρ, ὅτῳ χεῖρασ καὶ ἐμοὺσ συνερείσω ἱμάντασ; ἐγγὺσ ὁρᾷσ· οὐ γύννισ ἐὼν κεκλήσεθ’ ὁ πύκτησ. Π. ἦ καὶ ἀέθλον ἑτοῖμον, ἐφ’ ᾧ δηρισόμεθ’ ἄμφω σὸσ μὲν ἐγώ, σὺ δ’ ἐμὸσ κεκλήσεαι, αἴκε κρατήσω. ὀρνίθων φοινικολόφων τοιοίδε κυδοιμοί. εἴτ’ οὖν ὀρνίθεσσιν ἐοικότεσ εἴτε λέουσι γινόμεθ’, οὐκ ἄλλῳ γε μαχεσσαίμεσθ’ ἐπ’ ἀέθλῳ. ͂̓Η ῥ’ Ἄμυκοσ, καὶ κόχλον ἑλὼν μυκήσατοκοίλην. οἱ δὲ θοῶσ συνάγερθεν ὑπὸ σκιερὰσ πλατανίστουσ κόχλου φυσηθέντοσ ἀεὶ Βέβρυκεσ κομόωντεσ. ὣσ δ’ αὔτωσ ἡρ́ωασ ἰὼν ἐκαλέσσατο πάντασ Μαγνήσσησ ἀπὸ νηὸσ ὑπείροχοσ ἐν δαῒ Κάστωρ. οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν σπείρῃσιν ἐκαρτύναντο βοείαισ χεῖρασ καὶ περὶ γυῖα μακροὺσ εἵλιξαν ἱμάντασ, ἐσ μέσσον σύναγον φόνον ἀλλήλοισι πνέοντεσ. ἔνθα πολύσ σφισι μόχθοσ ἐπειγομένοισιν ἐτύχθη, ὁππότεροσ κατὰ νῶτα λάβοι φάοσ ἠελίοιο· ἰδρείῃ μέγαν ἄνδρα παρήλυθεσ ὦ Πολύδευκεσ, βάλλετο δ’ ἀκτίνεσσιν ἅπαν Ἀμύκοιο πρόσωπον. αὐτὰρ ὅγ’ ἐν θυμῷ κεχολωμένοσ ἱέτο πρόσσω, χερσὶ τιτυσκόμενοσ. τοῦ δ’ ἄκρον τύψε γένειον Τυνδαρίδησ ἐπιόντοσ· ὀρίνθη δὲ πλέον ἢ πρίν, σὺν δὲ μάχην ἐτάραξε, πολὺσ δ’ ἐπέκειτο νενευκὼσ ἐσ γαῖαν. Βέβρυκεσ δ’ ἐπαΰτεον, οἱ δ’ ἑτέρωθεν ἡρ́ωεσ κρατερὸν Πολυδεύκεα θαρσύνεσκον, δειδιότεσ μή πώσ μιν ἐπιβρίσασ δαμάσειε χώρῳ ἐνὶ στεινῷ Τιτυῷ ἐναλίγκιοσ ἀνήρ. ἤτοι ὅγ’ ἔνθα καὶ ἔνθα παριστάμενοσ Διὸσ υἱὸσ ἀμφοτέρῃσιν ἄμυσσεν ἀμοιβαδίσ, ἔσχεθε δ’ ὁρμῆσ παῖδα Ποσειδάωνοσ ὑπερφίαλόν περ ἐόντα. ἔστη δὲ πληγαῖσ μεθύων, ἐκ δ’ ἔπτυσεν αἷμα φοίνιον· οἱ δ’ ἅμα πάντεσ ἀριστῆεσ κελάδησαν, ὡσ ἴδον ἕλκεα λυγρὰ περὶ στόμα τε γναθμούσ τε· ὄμματα δ’ οἰδήσαντοσ ἀπεστείνωτο προσώπου. τὸν μὲν ἄναξ ἐτάρασσεν ἐτώσια χερσὶ προδεικνὺσ πάντοθεν· ἀλλ’ ὅτε δή μιν ἀμηχανέοντ’ ἐνόησε, μέσσησ ῥινὸσ ὕπερθε κατ’ ὀφρύοσ ἤλασε πυγμῇ, πᾶν δ’ ἀπέσυρε μέτωπον ἐσ ὀστέον. αὐτὰρ ὁ πληγεὶσ ὕπτιοσ ἐν φύλλοισι τεθηλόσιν ἐξετανύσθη. ἔνθα μάχη δριμεῖα πάλιν γένετ’ ὀρθωθέντοσ· ἀλλήλουσ δ’ ὄλεκον στερεοῖσ θείνοντεσ ἱμᾶσιν. ἀλλ’ ὁ μὲν ἐσ στῆθόσ τε καὶ ἔξω χεῖρασ ἐνώμα αὐχένοσ ἀρχηγὸσ Βεβρύκων· ὁ δ’ ἀεικέσι πληγαῖσ πᾶν συνέφυρε πρόσωπον ἀνίκητοσ Πολυδεύκησ. σάρκεσ δ’ αἱ μὲν ἱδρῶτι συνίζανον, ἐκ μεγάλου δὲ αἶψ’ ὀλίγοσ γένετ’ ἀνδρόσ· ὁ δ’ αἰεὶ πάσσονα γυῖα ἁπτομένου φορέεσκε πόνου καὶ χροιῇ ἀμείνων. πῶσ γὰρ δὴ Διὸσ υἱὸσ ἀδηφάγον ἄνδρα καθεῖλεν; εἰπὲ θεά, σὺ γὰρ οἶσθα· ἐγὼ δ’ ἑτέρων ὑποφήτησ φθέγξομαι, ὡσ ἐθέλεισ σύ, καὶ ὅππωσ τοι φίλον αὐτῇ. Ἤτοι ὅγε ῥέξαί τι λιλαιόμενοσ μέγα ἔργον σκαιῇ μὲν σκαιὴν Πολυδεύκεοσ ἔλλαβε χεῖρα, δοχμὸσ ἀπὸ προβολῆσ κλινθείσ, ἑτέρῃ δ’ ἐπιβαίνων δεξιτερῆσ ἤνεγκεν ἀπὸ λαγόνοσ πλατὺ γυῖον. καί κε τυχὼν ἔβλαψεν Ἀμυκλαίων βασιλῆα. ἀλλ’ ὅγ’ ὑπεξανέδυ κεφαλῇ, στιβαρῇ δ’ ἅμα χειρὶ πλῆξεν ὑπὸ σκαιὸν κρόταφον καὶ ἐπέμπεσεν ὤμῳ· ἐκ δ’ ἐχύθη μέλαν αἷμα θοῶσ κροτάφοιο χανόντοσ· λαιῇ δὲ στόμα κόψε, πυκνοὶ δ’ ἀράβησαν ὀδόντεσ· αἰεὶ δ’ ὀξυτέρῳ πιτύλῳ δηλεῖτο πρόσωπον, μέχρι συνηλοίησε παρήια. πᾶσ δ’ ἐπὶ γαίῃ κεῖτ’ ἀλλοφρονέων, καὶ ἀνέσχεθε νεῖκοσ ἀπαυδῶν ἀμφοτέρασ ἅμα χεῖρασ, ἐπεὶ θανάτου σχεδὸν ἠε͂ν. τὸν μὲν ἄρα κρατέων περ ἀτάσθαλον οὐδὲν ἔρεξασ, ὦ πύκτη Πολύδευκεσ· ὄμοσσε δέ τοι μέγαν ὁρ́κον, ὃν πατέρ’ ἐκ πόντοιο Ποσειδάωνα κικλήσκων, μήποτ’ ἔτι ξείνοισιν ἑκὼν ἀνιηρὸσ ἔσεσθαι. Καὶ σὺ μὲν ὕμνησαί μοι ἄναξ. σὲ δὲ Κάστορ ἀείσω, Τυνδαρίδη ταχύπωλε δορυσσόε χαλκεοθώρηξ. Τὼ μὲν ἀναρπάξαντε δύω φερέτην Διὸσ υἱὼ δοιὰσ Λευκίπποιο κόρασ· δοιὼ δ’ ἄρα τώγε ἐσσυμένωσ ἐδίωκον ἀδελφεὼ υἷ’ Ἀφαρῆοσ, γαμβρὼ μελλογάμω, Λυγκεὺσ καὶ ὁ καρτερὸσ Ἴδασ. ἀλλ’ ὅτε τύμβον ἵκανον ἀποφθιμένου Ἀφαρῆοσ, ἐκ δίφρων ἅμα πάντεσ ἐπ’ ἀλλήλοισιν ὄρουσαν, ἔγχεσι καὶ κοίλοισι βαρυνόμενοι σακέεσσι. Λυγκεὺσ δ’ αὖ μετέειπεν ὑπὲκ κόρυθοσ μέγ’ ἀύσασ· Δαιμόνιοι, τί μάχησ ἱμείρετε; πῶσ δ’ ἐπὶ νύμφαισ ἀλλοτρίαισ χαλεποί, γυμναὶ δ’ ἐν χερσὶ μάχαιραι; ἡμῖν τοι Λεύκιπποσ ἑὰσ ἕδνωσε θύγατρασ τάσδε πολὺ προτέροισ, ἡμῖν γάμοσ οὗτοσ ἐν ὁρ́κῳ· ὑμεῖσ δ’ οὐ κατὰ κόσμον ἐπ’ ἀλλοτρίοισ λεχέεσσιν βουσὶ καὶ ἡμιόνοισι καὶ ἄλλοισι κτεάτεσσιν ἄνδρα παρετρέψασθε, γάμον δ’ ἐκλέπτετε δώροισ. ἦ μὰν πολλάκισ ὔμμιν ἐνώπιον ἀμφοτέροισιν αὐτὸσ ἐγὼ τάδ’ ἐείπα καὶ οὐ πολύμυθοσ ἐών περ· "οὐχ οὕτω φίλοι ἄνδρεσ ἀριστήεσσιν ἐοίκε μνηστεύειν ἀλόχουσ, αἷσ νυμφίοι ἤδη ἑτοῖμοι. πολλή τοι Σπάρτη, πολλὴ δ’ ἱππήλατοσ ͂̓Ηλισ, Ἀρκαδίη τ’ εὔμηλοσ Ἀχαιῶν τε πτολίεθρα, Μεσσήνη τε καὶ Ἄργοσ ἅπασά τε Σισυφὶσ ἀκτή· ἔνθα κόραι τοκέεσσιν ὑπὸ σφετέροισι τρέφονται μυρίαι οὔτε φυῆσ ἐπιδευέεσ οὔτε νόοιο. τάων εὐμαρὲσ ὔμμιν ὀπυίειν ἅσ κ’ ἐθέλητε· ὡσ ἀγαθοῖσ πολέεσ βούλοιντό κε πενθεροὶ εἶναι· ὑμεῖσ δ’ ἐν πάντεσσι διάκριτοι ἡρώεσσι, καὶ πατέρεσ καὶ ἄνωθεν ἅπαν πατρώιον αἷμα. ἀλλὰ φίλοι τοῦτον μὲν ἐάσατε πρὸσ τέλοσ ἐλθεῖν ἄμμι γάμον· σφῷν δ’ ἄλλον ἐπιφραζώμεθα πάντεσ. " ἴσκον τοιάδε πολλά, τὰ δ’ εἰσ ὑγρὸν ᾤχετο κῦμα πνοιὴ ἔχουσ’ ἀνέμοιο, χάρισ δ’ οὐχ ἕσπετο μύθοισ. σφὼ γὰρ ἀκηλήτω καὶ ἀπηνέεσ. ἀλλ’ ἔτι καὶ νῦν πείθεσθ’· ἄμφω δ’ ἄμμιν ἀνεψιὼ ἐκ πατρὸσ ἐστόν. εἰ δ’ ὑμῖν κραδίη πόλεμον ποθεῖ, αἵματι δὲ χρὴ νεῖκοσ ἀναρρήξαντασ ὁμοίιον ἔγχεα λοῦσαι, Ἴδασ μὲν καὶ ὅμαιμοσ ἐμόσ, κρατερὸσ Πολυδεύκησ, χεῖρασ ἐρωήσουσιν ἀπεχθομένησ ὑσμίνησ, νῶι δ’, ἐγὼ Κάστωρ τε, διακρινώμεθ’ ἄρηι ὁπλοτέρω γεγαῶτε. γονεῦσι δὲ μὴ πολὺ πένθοσ ἡμετέροισι λίπωμεν. ἅλισ νέκυσ ἐξ ἑνὸσ οἴκου εἶσ· ἀτὰρ ὥλλοι πάντεσ ἐυφρανέουσιν ἑταίρουσ νυμφίοι ἀντὶ νεκρῶν, ὑμεναιώσουσι δὲ κούρασ τάσδ’· ὀλίγῳ τοι ἐοίκε κακῷ μέγα νεῖκοσ ἀναιρεῖν. Εἶπε, τὰ δ’ οὐκ ἄρ’ ἔμελλε θεὸσ μεταμώνια θήσειν. τὼ μὲν γὰρ ποτὶ γαῖαν ἀπ’ ὤμων τεύχε’ ἔθεντο, ὣ γενεῇ προφέρεσκον· ὁ δ’ ἐσ μέσον ἤλυθε Λυγκεύσ, σείων καρτερὸν ἔγχοσ ὑπ’ ἀσπίδοσ ἄντυγα πρώτην· ὣσ δ’ αὔτωσ ἄκρασ ἐτινάξατο δούρατοσ ἀκμὰσ Κάστωρ· ἀμφοτέροισ δὲ λόφων ἐπένευον ἔθειραι. ἔγχεσι μὲν πρώτιστα τιτυσκόμενοι πόνον εἶχον ἀλλήλων, εἴ πού τι χροὸσ γυμνωθὲν ἴδοιεν. ἀλλ’ ἤτοι τὰ μὲν ἄκρα πάροσ τινὰ δηλήσασθαι δοῦρ’ ἐάγη, σακέεσσιν ἐνὶ δεινοῖσι παγέντα. τὼ δ’ ἀόρ ἐκ κολεοῖο ἐρυσσαμένω φόνον αὖτισ τεῦχον ἐπ’ ἀλλήλοισι· μάχησ δ’ οὐ γίνετ’ ἐρωή. πολλὰ μὲν ἐσ σάκοσ εὐρὺ καὶ ἱππόκομον τρυφάλειαν Κάστωρ, πολλὰ δ’ ἔνυξεν ἀκριβὴσ ὄμμασι Λυγκεὺσ τοῖο σάκοσ, φοίνικα δ’ ὅσον λόφον ἵκετ’ ἀκωκή. τοῦ μὲν ἄκρην ἐκόλουσεν ἐπὶ σκαιὸν γόνυ χεῖρα φάσγανον ὀξὺ φέροντοσ ὑπεξαναβὰσ ποδὶ Κάστωρ σκαιῷ· ὁ δὲ πληγεὶσ ξίφοσ ἔκβαλεν, αἶψα δὲ φεύγειν ὡρμήθη ποτὶ σῆμα πατρόσ, τόθι καρτερὸσ Ἴδασ κεκλιμένοσ θηεῖτο μάχην ἐμφύλιον ἀνδρῶν. ἀλλὰ μεταΐξασ πλατὺ φάσγανον ὦσε διαπρὸ Τυνδαρίδησ λαγόνοσ τε καὶ ὀμφαλοῦ· ἔγκατα δ’ εἴσω χαλκὸσ ἄφαρ διέχευεν· ὁ δ’ ἐσ στόμα κεῖτο νενευκὼσ Λυγκεύσ, κὰδ δ’ ἄρα οἱ βλεφάρων βαρὺσ ἔδραμεν ὕπνοσ. οὐ μὰν οὐδὲ τὸν ἄλλον ἐφ’ ἑστίῃ εἶδε πατρῴῃ παίδων Λαοκόωσσα φίλον γάμον ἐκτελέσαντα. ἦ γὰρ ὅγε στήλην Ἀφαρηίου ἐξανέχουσαν τύμβου ἀναρρήξασ ταχέωσ Μεσσήνιοσ Ἴδασ μέλλε κασιγνήτοιο βαλεῖν σφετέροιο φονῆα· ἀλλὰ Ζεὺσ ἐπάμυνε, χερῶν δέ οἱ ἔκβαλε τυκτὴν μάρμαρον, αὐτὸν δὲ φλογέῳ συνέφλεξε κεραυνῷ. οὕτωσ Τυνδαρίδαισ πολεμιζέμεν οὐκ ἐν ἐλαφρῷ. αὐτοί τε κρατέοντε καὶ ἐκ κρατέοντοσ ἔφυσαν. Χαίρετε Λήδασ τέκνα, καὶ ἡμετέροισ κλέοσ ὕμνοισ ἐσθλὸν ἀεὶ πέμποιτε· φίλοι δέ τε πάντεσ ἀοιδοὶ Τυνδαρίδαισ Ἑλένῃ τε καὶ ἄλλοισ ἡρώεσσιν, Ἴλιον οἳ διέπερσαν ἀρήγοντεσ Μενελάῳ. ὑμῖν κῦδοσ ἄνακτεσ ἐμήσατο Χῖοσ ἀοιδόσ, ὑμνήσασ Πριάμοιο πόλιν καὶ νῆασ Ἀχαιῶν Ἰλιάδασ τε μάχασ Ἀχιλῆά τε πύργον ἀυτῆσ· ὑμῖν αὖ καὶ ἐγὼ λιγεῶν μειλίγματα Μουσέων, οἷ’ αὐταὶ παρέχουσι καὶ ὡσ ἐμὸσ οἶκοσ ὑπάρχει, τοῖα φέρω. γεράων δὲ θεοῖσ κάλλιστον ἀοιδαί.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION