Theocritus, Idylls, Ἁλιεῖς

(테오크리토스, Idylls, Ἁλιεῖς)

Ἁ πενία Διόφαντε μόνα τὰσ τέχνασ ἐγείρει, αὐτὰ τῶ μόχθοιο διδάσκαλοσ· οὐδὲ γὰρ εὕδειν ἀνδράσιν ἐργατίναισι κακαὶ παρέχοντι μέριμναι. κἂν ὀλίγον νυκτόσ τισ ἐπιμύσσῃσι, τὸν ὕπνον αἰφνίδιον θορυβεῦσιν ἐφιστάμεναι μελεδῶναι. Ἰχθύοσ ἀγρευτῆρεσ ὅμωσ δύο κεῖντο γέροντεσ, στρωσάμενοι βρύον αὐο͂ν ὑπὸ πλεκταῖσ καλύβαισι, κεκλιμένοι τοίχῳ τῷ φυλλίνῳ· ἐγγύθι δ’ αὐτοῖν κεῖτο τὰ ταῖν χειροῖν ἀθλήματα, τοὶ καλαθίσκοι, τοὶ κάλαμοι, τἄγκιστρα τὰ φυκιόεντα δέλητα ὁρμιαὶ κύρτοι τε καὶ ἐκ σχοίνων λαβύρινθοι, μήρινθοι κώπα τε γέρων τ’ ἐπ’ ἐρείσμασι λέμβοσ· νέρθεν τᾶσ κεφαλᾶσ φορμὸσ βραχύσ, εἷμά τ’ ἐπί σφι οὗτοσ τοῖσ ἁλιεῦσιν ὁ πᾶσ πόροσ, οὗτοσ ὁ πλοῦτοσ. οὐδεὶσ δ’ οὐ σισύραν εἶχ’ οὐ λίνα· πάντα περισσά, πάντ’ ἐδόκει τήνοισ· ἁ γὰρ πενία σφασ ἔτειρε οὐδεὶσ δ’ ἐν μέσσῳ γείτων· πενίᾳ δὲ παρ’ αὐτὰν θλιβομέναν καλύβαν τρυφερὸν προσέναχε θάλασσα. κοὔπω τὸν μέσατον δρόμον ἄνυεν ἁρ́μα Σελάνασ, τοὺσ δ’ ἁλιεῖσ ἤγειρε φίλοσ πόνοσ, ἐκ βλεφάρων δὲ ὕπνον ἀπωσάμενοι σφετέραισ φρεσὶν ἤρεθον αὐδάν. ψεύδοντ’ ὦ φίλε πάντεσ, ὅσοι τὰσ νύκτασ ἔφασκον τῶ θέρεοσ μινύθειν, ὅτε τἄματα μακρὰ φέρει Ζεύσ. ἤδη μυρί’ ἐσεῖδον ὀνείρατα, κοὐδέπω ἀώσ. μὴ λαθόμην; τί τὸ χρῆμα; χρόνον δ’ αἱ νύκτεσ ἔχοντι. Ἀσφαλίων, μέμφῃ τὸ καλὸν θέροσ; οὐ γὰρ ὁ καιρὸσ αὐτομάτωσ παρέβα τὸν ἑὸν δρόμον· ἀλλὰ τὸν ὕπνον ἁ φροντὶσ κόπτοισα μακρὰν τὰν νύκτα ποιεῖ τοι. ἆρ’ ἔμαθεσ κρίνειν πόκ’ ἐνύπνια; χρηστὰ γὰρ εἶδον. οὔ δε θέλω τὠμῶ φαντάσματοσ ἦμεν ἄμοιρον. ὡσ καὶ τὰν ἄγραν, τὠνείρατα πάντα μερίζευ. ὃσ γὰρ ἂν εἰκάξῃ κατὰ τὸν νόον οὗτοσ ἄριστοσ ἐστὶν ὀνειροκρίτασ, ὁ διδάσκαλόσ ἐστι παρ’ ᾧ νοῦσ. ἄλλωσ καὶ σχολά ἐστι· τί γὰρ ποιεῖν ἂν ἔχοι τισ κείμενοσ ἐν φύλλοισ ποτὶ κύματι μηδὲ καθεύδων, ἀλλ’ ὄνοσ ἐν ῥάμνῳ τό τε λύχνιον ἐν πρυτανείῳ· φαντὶ γὰρ ἀγρυπνίαν τόδ’ ἔχειν. λέγε μοί ποτε νυκτὸσ ὄψιν, ἐπεὶ τά τισ οἶδε λέγει μανύεν ἑταίρῳ. δειλινὸν ὡσ κατέδαρθον ἐν εἰναλίοισι πόνοισιν οὐ μὰν ἦν πολύσιτοσ, ἐπεὶ δειπνεῦντεσ ἐν ὡρ́ᾳ, εἰ μέμνῃ, τᾶσ γαστρὸσ ἐφειδόμεθ’, εἶδον ἐμαυτὸν ἐν πέτρᾳ μεμαῶτα, καθεζόμενοσ δ’ ἐδόκευον ἰχθύασ, ἐκ καλάμων δὲ πλάνον κατέσειον ἐδωδάν. καί τισ τῶν τραφερῶν ὠρέξατο· καὶ γὰρ ἐν ὕπνοισ πᾶσα κύων ἄρκτον μαντεύεται, ἰχθύα κἠγών. χὡ μὲν τὠγκίστρῳ ποτεφύετο, καὶ ῥέεν αἷμα, τὸν κάλαμον δ’ ὑπὸ τῶ κινήματοσ ἀγκύλον εἶχον τὼ χέρε τεινόμενον περικλώμενον, εὐρὺν ἀγῶνα, πῶσ νιν ἕλω μέγαν ἰχθὺν ἀφαυροτέροισι σιδάροισ. εἶθ’ ὑπομιμνάσκων τῶ τρώματοσ ἠρέμ’ ἔνυξα, καὶ νύξασ ἐχάλαξα, καὶ οὐ φεύγοντοσ ἔτεινα. ἤνυσα δ’ ὦν τὸν ἀέθλον, ἀνείλκυσα χρύσεον ἰχθύν, παντᾷ τοι χρυσῷ πεπυκασμένον· εἶχε δὲ δεῖμα, μήτι Ποσειδάωνι πέλοι πεφιλημένοσ ἰχθὺσ ἢ τάχα τᾶσ γλαυκᾶσ κειμήλιον Ἀμφιτρίτησ. ἠρέμα δ’ αὐτὸν ἐγὼν ἐκ τὠγκίστρω ἀπέλυσα, μή ποτε τῶ στόματοσ τἀγκίστρια χρυσὸν ἔχοιεν. καὶ τὸν μὲν πίστευσα καλεῖν τὸν ἐπήρατον ἰχθύν, ὤμοσα δ’ οὐκέτι λοιπὸν ὑπὲρ πελάγουσ πόδα θεῖναι, ἀλλὰ μενεῖν ἐπὶ γᾶσ καὶ τῷ χρυσῷ βασιλεύσειν. ταῦτά με κἀξήγειρε, τὺ δ’ ὦ ξένε λοιπὸν ἔρειδε τὰν γνώμαν· ὁρ́κον γὰρ ἐγὼ τὸν ἐπώμοσα ταρβῶ. καὶ σύγε τί τρέσσεισ; οὐκ ὤμοσασ· οὐδὲ γὰρ ἰχθὺν χρύσεον ὡσ ἴδεσ εὑρ͂εσ, ἴσα δ’ ἦν ψεύδεσιν ὄψισ, ἐλπὶσ τῶν ὕπνων. ζάτει τὸν σάρκινον ἰχθύν, εἰ γάρ πᾳ κνώσσων ἔτ’ ἐτώσια ταῦτα ματεύσεισ, μὴ σὺ θάνῃσ λιμῷ καίτοι χρυσοῖσιν ὀνείροισ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION