Theocritus, Idylls, Ἑλένησ Ἐπιθάλαμιος

(테오크리토스, Idylls, Ἑλένησ Ἐπιθάλαμιος)

Ἔν ποκ’ ἄρα Σπάρτᾳ ξανθότριχι πὰρ Μενελάῳ παρθενικαὶ θάλλοντα κόμαισ ὑάκινθον ἔχοισαι πρόσθε νεογράπτω θαλάμω χορὸν ἐστάσαντο, δώδεκα ταὶ πρᾶται πόλιοσ, μέγα χρῆμα Λακαινᾶν, ἁνίκα Τυνδαριδᾶν κατεδέξατο τὰν ἀγαπητὰν μναστεύσασ Ἑλέναν ὁ νεώτεροσ Ἀτρέοσ υἱόσ. ἀείδον δ’ ἄρα πᾶσαι ἐσ ἓν μέλοσ ἐγκροτέοισαι ποσσὶ περιπλέκτοισ, ὑπὸ δ’ ἰάχε δῶμ’ ὑμεναίῳ. Οὕτω δὴ πρωιζὲ κατέδραθεσ ὦ φίλε γαμβρέ; ἦ ῥά τισ ἐσσὶ λίαν βαρυγούνατοσ; ἦ ῥα φίλυπνοσ; ἦ ῥα πολύν τιν’ ἔπινεσ, ὅτ’ εἰσ εὐνὰν κατεβάλλευ; εὕδειν μὰν σπεύδοντα καθ’ ὡρ́αν αὐτὸν ἐχρῆν τυ, παῖδα δ’ ἐᾶν σὺν παισὶ φιλοστόργῳ παρὰ ματρὶ παίσδειν ἐσ βαθὺν ὄρθρον, ἐπεὶ καὶ ἔνασ καὶ ἐσ ἀῶ κεἰσ ἔτοσ ἐξ ἔτεοσ Μενέλαε τεὰ νυὸσ ἅδε. ὄλβιε γάμβρ’, ἀγαθόσ τισ ἐπέπταρεν ἐρχομένῳ τοι ἐσ Σπάρταν, ἅπερ ὥλλοι ἀριστέεσ, ὡσ ἀνύσαιο. μοῦνοσ ἐν ἡμιθέοισ Κρονίδαν Δία πενθερὸν ἑξεῖσ. Ζανόσ τοι θυγάτηρ ὑπὸ τὰν μίαν ἵκετο χλαῖναν, οἱά Ἀχαιιάδων γαῖαν πατεῖ οὐδὲ μί’ ἄλλα. ἦ μέγα κέν τι τέκοιτ’, εἰ ματέρι τίκτοι ὁμοῖον. ἄμμεσ δ’ αἱ πᾶσαι συνομάλικεσ, αἷσ δρόμοσ ωὑτόσ χρισαμέναισ ἀνδριστὶ παρ’ Εὐρώταο λοετροῖσ, τετράκισ ἑξήκοντα κόραι, θῆλυσ νεολαία, τᾶν οὐδέν τισ ἄμωμοσ, ἐπεί χ’ Ἑλένᾳ παρισωθῇ. Ἀὼσ ἀντέλλοισα καλὸν διέφανε πρόσωπον, πότνια νὺξ τό τε λευκὸν ἐάρ χειμῶνοσ ἀνέντοσ· ὧδε καὶ ἁ χρυσέα Ἑλένα διαφαίνετ’ ἐν ἁμῖν. πιείρᾳ μέγα λᾷον ἀνέδραμε κόσμοσ ἀρούρᾳ ἢ κάπῳ κυπάρισσοσ ἢ ἁρ́ματι Θεσσαλὸσ ἵπποσ· ὧδε καὶ ἁ ῥοδόχρωσ Ἑλένα Λακεδαίμονι κόσμοσ. οὔτέ τισ ἐκ ταλάρω πανίσδεται ἔργα τοιαῦτα, οὔτ’ ἐνὶ δαιδαλέῳ πυκινώτερον ἄτριον ἱστῷ κερκίδι συμπλέξασα μακρῶν ἔταμ’ ἐκ κελεόντων. οὐ μὰν οὐδὲ λύραν τισ ἐπίσταται ὧδε κροτῆσαι Ἄρτεμιν ἀείδοισα καὶ εὐρύστερνον Ἀθάναν, ὡσ Ἑλένα, τᾶσ πάντεσ ἐπ’ ὄμμασιν ἵμεροι ἐντί. ὦ καλὰ ὦ χαρίεσσα κόρα, τὺ μὲν οἰκέτισ ἤδη, ἄμμεσ δ’ ἐσ δρόμον ἦρι καὶ ἐσ λειμώνια φύλλα ἑρψοῦμεσ στεφάνωσ δρεψούμεναι ἁδὺ πνέοντασ, πολλὰ τεοῦσ Ἑλένα μεμναμέναι ὡσ γαλαθηναὶ ἄρνεσ γειναμένασ ὀιόσ μαστὸν ποθέοισαι. πρᾶταί τοι στέφανον λωτῶ χαμαὶ αὐξομένοιο πλέξασαι σκιερὰν καταθήσομεν ἐσ πλατάνιστον, πρᾶται δ’ ἀργυρέασ ἐξ ὄλπιδοσ ὑγρὸν ἄλειφαρ λαζύμεναι σταξεῦμεσ ὑπὸ σκιερὰν πλατάνιστον· γράμματα δ’ ἐν φλοιῷ γεγράψεται, ὡσ παριών τισ ἀννείμῃ, Δωριστί· σέβου μ’· Ἑλένασ φυτὸν εἰμί. Χαίροισ ὦ νύμφα, χαίροισ εὐπένθερε γαμβρέ. Λατὼ μὲν δοίη, Λατὼ κουροτρόφοσ ὔμμιν εὐτεκνίαν, Κύπρισ δέ, θεὰ Κύπρισ ἶσον ἔρασθαι ἀλλάλων, Ζεὺσ δέ, Κρονίδασ Ζεὺσ ἄφθιτον ὄλβον, ὡσ ἐξ εὐπατριδᾶν εἰσ εὐπατρίδασ πάλιν ἔνθῃ. εὕδετ’ ἐσ ἀλλάλων στέρνον φιλότητα πνέοντεσ καὶ πόθον, ἔγρεσθαι δὲ πρὸσ ἀῶ μἠπιλάθησθε. νεύμεθα κἄμμεσ ἐσ ὄρθρον, ἐπεί κα πρᾶτοσ ἀοιδὸσ ἐξ εὐνᾶσ κελαδήσῃ ἀνασχὼν εὔτριχα δειράν. Ὑμὴν ὦ Ὑμέναιε, γάμῳ ἐπὶ τῷδε χαρείησ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION