Theocritus, Idylls, Βουκολιασταὶ Κομάτασ καὶ Λάκων

(테오크리토스, Idylls, Βουκολιασταὶ Κομάτασ καὶ Λάκων)

Αἶγεσ ἐμαί, τῆνον τὸν ποιμένα τόνδε Σιβύρτα φεύγετε τὸν Λάκωνα· τό μευ νάκοσ ἐχθὲσ ἔκλεψεν. οὐκ ἀπὸ τᾶσ κράνασ; σίττ’ ἀμνίδεσ. οὐκ ἐσορῆτε τόν μευ τὰν σύριγγα πρόαν κλέψαντα Κομάταν; τὰν ποίαν σύριγγα; τὺ γάρ ποκα δῶλε Σιβύρτα ἐκτάσα σύριγγα; τί δ’ οὐκέτι σὺν Κορύδωνι ἀρκεῖ τοι καλάμασ αὐλὸν ποππύσδεν ἔχοντι; τάν μοι ἔδωκε Λύκων ὦλεύθερε. τὶν δὲ τὸ ποῖον Λάκων ἀγκλέψασ πόκ’ ἔβα νάκοσ; εἰπὲ Κομάτα· οὐδὲ γὰρ Εὐμάρᾳ τῷ δεσπότᾳ ἦσ τι ἐνεύδειν. τὸ Κροκύλοσ μοι ἔδωκε, τὸ ποικίλον, ἁνίκ’ ἔθυσε ταῖσ Νύμφαισ τὰν αἶγα· τὺ δ’ ὦ κακὲ καὶ τόκ’ ἐτάκευ βασκαίνων, καὶ νῦν με τὰ λοίσθια γυμνὸν ἔθηκασ. οὐκ αὐτὸν τὸν Πᾶνα τὸν ἄκτιον, οὐ τέ γε Λάκων τὰν βαίταν ἀπέδυσ’ ὁ Καλαιθίδοσ, ἢ κατὰ τήνασ τᾶσ πέτρασ ὤνθρωπε μανεὶσ ἐσ Κρᾶθιν ἁλοίμαν. οὐ μὰν οὐκ αὐτὰσ τὰσ λιμνάδασ ὦγαθὲ Νύμφασ, αἵτέ μοι ἵλαοί τε καὶ εὐμενέεσ τελέθοιεν, οὔ τευ τὰν σύριγγα λαθὼν ἔκλεψε Κομάτασ. αἴ τοι πιστεύσαιμι, τὰ Δάφνιδοσ ἄλγε’ ἀροίμαν. ἀλλ’ ὦν αἴκα λῇσ ἔριφον θέμεν‐‐ἔστι μὲν οὐδὲν ἱερόν‐‐ἀλλά γε τοι διαείσομαι, ἕστέ κ’ ἀπείπῃσ. ὗσ ποτ’ Ἀθαναίαν ἔριν ἤρισεν. ἠνίδε κεῖται ὡρ́ιφοσ· ἀλλά γε καὶ τὺ τὸν εὔβοτον ἀμνὸν ἔρισδε. καὶ πῶσ ὦ κίναδοσ τὺ τάδ’ ἔσσεται ἐξ ἴσω ἁμίν; τίσ τρίχασ ἀντ’ ἐρίων ἐποκίξατο; τίσ δὲ παρεύσασ αἰγὸσ πρατοτόκοιο κακὰν κύνα δήλετ’ ἀμέλγειν; ὅστισ νικασεῖν τὸν πλατίον ὡσ τὺ πεποίθεισ, σφὰξ βομβέων τέττιγοσ ἐναντίον. ἀλλὰ γὰρ οὔ τοι ὡρ́ιφοσ ἰσοπαλήσ, τυῖδ’ ὁ τράγοσ οὗτοσ. ἔρισδε. μὴ σπεῦδ’· οὐ γάρ τοι πυρὶ θάλπεαι. ἅδιον ᾀσῇ τεῖδ’ ὑπὸ τὰν κότινον καὶ τἄλσεα ταῦτα καθίξασ. ψυχρὸν ὕδωρ τουτεῖ καταλείβεται· ὧδε πεφύκει ποία χἁ στιβὰσ ἅδε, καὶ ἀκρίδεσ ὧδε λαλεῦντι. ἀλλ’ οὔ τι σπεύδω· μέγα δ’ ἄχθομαι, εἰ τύ με τολμῇσ ὄμμασι τοῖσ ὀρθοῖσι ποτιβλέπεν, ὅν ποκ’ ἐόντα παῖδ’ ἔτ’ ἐγὼν ἐδίδασκον. ἴδ’ ἁ χάρισ ἐσ τί ποθ’ ἑρ́πει. θρέψαι καὶ λυκιδεῖσ, θρέψαι κύνασ, ὥσ τυ φάγωντι. καὶ πόκ’ ἐγὼ παρὰ τεῦσ τι μαθὼν καλὸν ἢ καὶ ἀκούσασ μέμναμ’; ὦ φθονερὸν τὺ καὶ ἀπρεπὲσ ἀνδρίον αὔτωσ. ἀλλὰ γὰρ ἑρ́φ’ ὦδ’, ἑρ́πε, καὶ ὕστατα βουκολιαξῇ. οὐχ ἑρψῶ τηνεῖ· τουτεῖ δρύεσ, ὧδε κύπειροσ, ὧδε καλὸν βομβεῦντι ποτὶ σμήνεσσι μέλισσαι· ἔνθ’ ὕδατοσ ψυχρῶ κρᾶναι δύο· ταὶ δ’ ἐπὶ δένδρει ὄρνιχεσ λαλαγεῦντι· καὶ ἁ σκιὰ οὐδὲν ὁμοία τᾷ παρὰ τίν· βάλλει δὲ καὶ ἁ πίτυσ ὑψόθε κώνοισ. ἦ μὰν ἀρνακίδασ τε καὶ εἴρια τεῖδε πατησεῖσ, αἴκ’ ἔνθῃσ, ὕπνω μαλακώτερα· ταὶ δὲ τραγεῖαι ταὶ παρὰ τὶν ὄσδοντι κακώτερον ἢ τύ περ ὄσδεισ. στασῶ δὲ κρατῆρα μέγαν λευκοῖο γάλακτοσ ταῖσ Νύμφαισ, στασῶ δὲ καὶ ἁδέοσ ἄλλον ἐλαίω. αἰ δέ κε καὶ τὺ μόλῃσ, ἁπαλὰν πτέριν ὧδε πατησεῖσ καὶ γλάχων’ ἀνθεῦσαν· ὑπεσσεῖται δὲ χιμαιρᾶν δέρματα τῶν παρὰ τὶν μαλακώτερα τετράκισ ἀρνῶν. στασῶ δ’ ὀκτὼ μὲν γαυλὼσ τῷ Πανὶ γάλακτοσ, ὀκτὼ δὲ σκαφίδασ μέλιτοσ πλέα κηρί’ ἐχοίσασ. αὐτόθε μοι ποτέρισδε καὶ αὐτόθε βουκολιάσδευ· τὰν σαυτῶ πατέων ἔχε τὰσ δρύασ. ἀλλὰ τίσ ἄμμε τίσ κρινεῖ; αἴθ’ ἔνθοι πόθ’ ὁ βουκόλοσ ὧδ’ ὁ Λυκώπασ. οὐδὲν ἐγὼ τήνω ποτιδεύομαι· ἀλλὰ τὸν ἄνδρα, αἰ λῇσ, τὸν δρυτόμον βωστρήσομεσ, ὃσ τὰσ ἐρείκασ τήνασ τὰσ παρὰ τὶν ξυλοχίζεται· ἔστι δὲ Μόρσων. βωστρέωμεσ. τὺ κάλει νιν. ἴθ’ ὦ ξένε μικκὸν ἄκουσον τεῖδ’ ἐνθών· ἄμμεσ γὰρ ἐρίσδομεσ, ὅστισ ἀρείων βουκολιαστάσ ἐστι. τὺ δ’ ὦ φίλε μήτ’ ἐμὲ Μόρσων ἐν χάριτι κρίνῃσ, μήτ’ ὦν τύγα τοῦτον ὀνάσῃσ. ναὶ ποτὶ τᾶν Νυμφᾶν Μόρσων φίλε μήτε Κομάτᾳ τὸ πλέον ἰθύνῃσ, μήτ’ ὦν τύγα τῷδε χαρίξῃ. ἅδέ τοι ἁ ποίμνα τῶ Θουρίω ἐστὶ Σιβύρτα, Εὐμάρα δὲ τὰσ αἶγασ ὁρῇσ φίλε τῶ Συβαρίτα. μή τύ τισ ἠρώτη πὸτ τῶ Διόσ, αἴτε Σιβύρτα αἴτ’ ἐμόν ἐστι κάκιστε τὸ ποίμνιον; ὡσ λάλοσ ἐσσί. βέντισθ’ οὗτοσ, ἐγὼ μὲν ἀλαθέα πάντ’ ἀγορεύω κοὐδὲν καυχέομαι· τὺ δ’ ἄγαν φιλοκέρτομοσ ἐσσί. εἰᾶ λέγ’ εἴ τι λέγεισ, καὶ τὸν ξένον ἐσ πόλιν αὖθισ ζῶντ’ ἄφεσ· ὦ Παιάν, ἦ στωμύλοσ ἦσθα Κομάτα. ταὶ Μοῖσαί με φιλεῦντι πολὺ πλέον ἢ τὸν ἀοιδὸν Δάφνιν· ἐγὼ δ’ αὐταῖσ χιμάρωσ δύο πρᾶν ποκ’ ἔθυσα. καὶ γὰρ ἔμ’ ὡπόλλων φιλέει μέγα, καὶ καλὸν αὐτῷ κριὸν ἐγὼ βόσκω. τὰ δὲ Κάρνεα καὶ δὴ ἐφέρπει. πλὰν δύο τὰσ λοιπὰσ διδυματόκοσ αἶγασ ἀμέλγω, καί μ’ ἁ παῖσ ποθορεῦσα "τάλαν" λέγει "αὐτὸσ ἀμέλγεισ; φεῦ φεῦ Λάκων τοι ταλάρωσ σχεδὸν εἴκατι πληροῖ τυρῶ καὶ τὸν ἄναβον ἐν ἄνθεσι παῖδα μολύνει. βάλλει καὶ μάλοισι τὸν αἰπόλον ἁ Κλεαρίστα τὰσ αἶγασ παρελᾶντα καὶ ἁδύ τι ποππυλιάσδει. κἠμὲ γὰρ ὁ Κρατίδασ τὸν ποιμένα λεῖοσ ὑπαντῶν ἐκμαίνει· λιπαρὰ δὲ παρ’ αὐχένα σείετ’ ἔθειρα. ἀλλ’ οὐ σύμβλητ’ ἐστὶ κυνόσβατοσ οὐδ’ ἀνεμώνα πρὸσ ῥόδα, τῶν ἄνδηρα παρ’ αἱμασιαῖσι πεφύκει. οὐδὲ γὰρ οὐδ’ ἀκύλοισ ὁμομαλίδεσ· αἱ μὲν ἔχοντι λυπρὸν ἀπὸ πρίνοιο λεπύριον, αἱ δὲ μελιχραί. κἠγὼ μὲν δωσῶ τᾷ παρθένῳ αὐτίκα φάσσαν ἐκ τᾶσ ἀρκεύθω καθελών· τηνεῖ γὰρ ἐφίσδει. ἀλλ’ ἐγὼ ἐσ χλαῖναν μαλακὸν πόκον, ὁππόκα πέξω τὰν οἶν τὰν πέλλαν, Κρατίδᾳ δωρήσομαι αὐτόσ. σίττ’ ἀπὸ τᾶσ κοτίνω ταὶ μηκάδεσ· ὧδε νέμεσθε, ὡσ τὸ κάταντεσ τοῦτο γεώλοφον αἵ τε μυρῖκαι. οὐκ ἀπὸ τᾶσ δρυὸσ οὗτοσ ὁ Κώναροσ ἅ τε Κιναίθα; τουτεῖ βοσκησεῖσθε ποτ’ ἀντολάσ, ὡσ ὁ Φάλαροσ. ἔστι δέ μοι γαυλὸσ κυπαρίσσινοσ, ἔστι δὲ κρατήρ, ἔργον Πραξιτέλευσ· τᾷ παιδὶ δὲ ταῦτα φυλάσσω. χἁμῖν ἐστι κύων φιλοποίμνιοσ, ὃσ λύκοσ ἄγχει, ὃν τῷ παιδὶ δίδωμι τὰ θηρία πάντα διώκειν. ἀκρίδεσ, αἳ τὸν φραγμὸν ὑπερπαδῆτε τὸν ἁμόν, μή μευ λωβασεῖσθε τὰσ ἀμπέλοσ· ἐντὶ γὰρ ἇβαι. τοὶ τέττιγεσ, ὁρῆτε τὸν αἰπόλον ὡσ ἐρεθίζω· οὑτῶσ χὑμέσ θην ἐρεθίζετε τὼσ καλαμευτάσ. μισέω τὰσ δασυκέρκοσ ἀλώπεκασ, αἳ τὰ Μίκωνοσ αἰεὶ φοιτῶσαι τὰ ποθέσπερα ῥαγίζοντι. καὶ γὰρ ἐγὼ μισέω τὼσ κανθάροσ, οἳ τὰ Φιλώνδα σῦκα κατατρώγοντεσ ὑπανέμιοι φορέονται. ἦ οὐ μέμνᾳ, ὅκ’ ἐγώ τυ κατήλασα, καὶ τὺ σεσαρὼσ εὖ ποτεκιγκλίζευ καὶ τᾶσ δρυὸσ εἴχεο τήνασ; τοῦτο μὲν οὐ μέμναμ’· ὅκα μάν ποκα τεῖδέ τυ δήσασ Εὐμάρασ ἐκάθηρε καλῶσ μάλα, τοῦτό γ’ ἴσαμι. ἦ δή τισ Μόρσων πικραίνεται· ἢ οὐχὶ παρῄσθευ; σκίλλασ ἰὼν γραίασ ἀπὸ σάματοσ αὐτίκα τίλλειν. κἠγὼ μὰν κνίζω Μόρσων τινά· καὶ τὺ δὲ λεύσσεισ. ἐνθὼν τὰν κυκλάμινον ὄρυσσέ νυν ἐσ τὸν Ἄλεντα. Ἱμέρα ἀνθ’ ὕδατοσ ῥείτω γάλα, καὶ τὺ δὲ Κράθι οἴνῳ πορφύροισ, τὰ δέ τ’ οἴσυα καρπὸν ἐνείκαι. ῥείτω χἁ Συβαρῖτισ ἐμὶν μέλι, καὶ τὸ πότορθρον ἁ παῖσ ἀνθ’ ὕδατοσ τᾷ κάλπιδι κηρία βάψαι. ταὶ μὲν ἐμαὶ κύτισόν τε καὶ αἴγιλον αἶγεσ ἔδοντι, καὶ σχῖνον πατέοντι καὶ ἐν κομάροισι κέχυνται. ταῖσι δ’ ἐμαῖσ ὀίεσσι πάρεστι μὲν ἁ μελίτεια φέρβεσθαι, πολλὸσ δὲ καὶ ὡσ ῥόδα κίσθοσ ἐπανθεῖ. οὐκ ἔραμ’ Ἀλκίππασ, ὅτι με πρᾶν οὐκ ἐφίλασε τῶν ὤτων καθελοῖσ’, ὅκά οἱ τὰν φάσσαν ἔδωκα. ἀλλ’ ἐγὼ Εὐμήδευσ ἔραμαι μέγα· καὶ γὰρ ὅκ’ αὐτῷ τὰν σύριγγ’ ὤρεξα, καλόν τί με κάρτ’ ἐφίλασεν. οὐ θεμιτὸν Λάκων ποτ’ ἀηδόνα κίσσασ ἐρίσδειν, οὐδ’ ἔποπασ κύκνοισι· τὺ δ’ ὦ τάλαν ἐσσὶ φιλεχθήσ. παύσασθαι κέλομαι τὸν ποιμένα. τὶν δὲ Κομάτα δωρεῖται Μόρσων τὰν ἀμνίδα· καὶ τὺ δὲ θύσασ ταῖσ Νύμφαισ Μόρσωνι καλὸν κρέασ αὐτίκα πέμψον. πεμψῶ ναὶ τὸν Πᾶνα. φριμάσσεο πᾶσα τραγίσκων νῦν ἀγέλα· κἠγὼ γὰρ ἴδ’ ὡσ μέγα τοῦτο καχαξῶ κὰτ τῶ Λάκωνοσ τῶ ποιμένοσ, ὅττι πόκ’ ἤδη ἀνυσάμαν τὰν ἀμνόν· ἐσ ὠρανὸν ὔμμιν ἁλεῦμαι. αἶγεσ ἐμαὶ θαρσεῖτε κερούτιδεσ· αὔριον ὔμμε πάσασ ἐγὼ λουσῶ Συβαρίτιδοσ ἔνδοθι λίμνασ. οὗτοσ ὁ Λευκίτασ ὁ κορυπτίλοσ, εἴ τιν’ ὀχευσεῖσ τᾶν αἰγῶν, φλασσῶ τυ πρὶν ἤ γ’ ἐμὲ καλλιερῆσαι ταῖσ Νύμφαισ τὰν ἀμνόν. ὁ δ’ αὖ πάλιν. ἀλλὰ γενοίμαν, αἰ μή τυ φλάσσαιμι, Μελάνθιοσ ἀντὶ Κομάτα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION