Theocritus, Idylls, Φαρμακεύτριαι

(테오크리토스, Idylls, Φαρμακεύτριαι)

Πᾷ μοι ταὶ δάφναι; φέρε Θεστυλί· πᾷ δὲ τὰ φίλτρα; στέψον τὰν κελέβαν φοινικέῳ οἰὸσ ἀώτῳ, ὡσ τὸν ἐμὸν βαρὺν εὖντα φίλον καταθύσομαι ἄνδρα, ὅσ μοι δωδεκαταῖοσ ἀφ’ ὧ τάλασ οὐδέποθ’ ἵκει, οὐδ’ ἔγνω πότερον τεθνάκαμεσ ἢ ζοοὶ εἰμέσ. οὐδὲ θύρασ ἄραξεν ἀνάρσιοσ. ἦ ῥά οἱ ἀλλᾷ ᾤχετ’ ἔχων ὅ τ’ Ἔρωσ ταχινὰσ φρένασ ἅ τ’ Ἀφροδίτα; βασεῦμαι ποτὶ τὰν Τιμαγήτοιο παλαίστραν αὔριον, ὥσ νιν ἴδω, καὶ μέμψομαι οἱᾶ́ με ποιεῖ. νῦν δέ νιν ἐκ θυέων καταθύσομαι. ἀλλὰ Σελάνα, φαῖνε καλόν· τὶν γὰρ ποταείσομαι ἅσυχα, δαῖμον, τᾷ χθονίᾳ θ’ Ἑκάτα, τὰν καὶ σκύλακεσ τρομέοντι ἐρχομέναν νεκύων ἀνά τ’ ἠρία καὶ μέλαν αἷμα. χαῖρ’ Ἑκάτα δασπλῆτι, καὶ ἐσ τέλοσ ἄμμιν ὀπάδει. φάρμακα ταῦτ’ ἔρδοισα χερείονα μήτέ τι Κίρκησ μήτέ τι Μηδείασ μήτε ξανθᾶσ Περιμήδασ. Ιὖγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. ἄλφιτά τοι πρᾶτον πυρὶ τάκεται· ἀλλ’ ἐπίπασσε Θεστυλί. δειλαία, πᾷ τὰσ φρένασ ἐκπεπότασαι; ἦ ῥά γε τρισμυσαρὰ καὶ τὶν ἐπίχαρμα τέτυγμαι; πάσσ’ ἅμα καὶ λέγε ταῦτα· "τὰ Δέλφιδοσ ὀστία πάσσω. " ἰῦγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. Δέλφισ ἔμ’ ἀνίασεν· ἐγὼ δ’ ἐπὶ Δέλφιδι δάφναν αἴθω· χὡσ αὕτα λακεῖ μέγα καππυρίσασα κἠξαπίνασ ἅφθη, κοὐδὲ σποδὸν εἴδομεσ αὐτᾶσ, οὕτω τοι καὶ Δέλφισ ἐνὶ φλογὶ σάρκ’ ἀμαθύνοι. ἰῦγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. ὡσ τοῦτον τὸν κηρὸν ἐγὼ σὺν δαίμονι τάκω, ὣσ τάκοιθ’ ὑπ’ ἔρωτοσ ὁ Μύνδιοσ αὐτίκα Δέλφισ. χὡσ δινεῖθ’ ὅδε ῥόμβοσ ὁ χάλκεοσ ἐξ Ἀφροδίτασ, ὣσ τῆνοσ δινοῖτο ποθ’ ἁμετέραισι θύραισιν. ἰῦγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. νῦν θυσῶ τὰ πίτυρα. τὺ δ’ Ἄρτεμι καὶ τὸν ἐν Αἵδα κινήσαισ ἀδάμαντα καὶ εἴ τί περ ἀσφαλὲσ ἄλλο. Θεστυλί, ταὶ κύνεσ ἄμμιν ἀνὰ πτόλιν ὠρύονται. ἁ θεὸσ ἐν τριόδοισι· τὸ χαλκίον ὡσ τάχοσ ἄχει. ἰῦγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. ἠνίδε σιγῇ μὲν πόντοσ, σιγῶντι δ’ ἀῆται· ἁ δ’ ἐμὰ οὐ σιγῇ στέρνων ἔντοσθεν ἀνία, ἀλλ’ ἐπὶ τήνῳ πᾶσα καταίθομαι, ὅσ με τάλαιναν ἀντὶ γυναικὸσ ἔθηκε κακὰν καὶ ἀπάρθενον ἦμεν. ἰῦγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. ἐσ τρὶσ ἀποσπένδω καὶ τρὶσ τάδε πότνια φωνέω· εἴτε γυνὰ τήνῳ παρακέκλιται εἴτε καὶ ἀνήρ, τόσσον ἔχοι λάθασ, ὅσσόν ποκα Θησέα φαντὶ ἐν Δίᾳ λασθῆμεν ἐυπλοκάμω Ἀριάδνασ. ἰῦγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. ἱππομανὲσ φυτόν ἐστι παρ’ Ἀρκάσι· τῷ δ’ ἐπὶ πᾶσαι καὶ πῶλοι μαίνονται ἀν’ ὤρεα καὶ θοαὶ ἵπποι. ὣσ καὶ Δέλφιν ἴδοιμι, καὶ ἐσ τόδε δῶμα περάσαι μαινομένῳ ἴκελοσ λιπαρᾶσ ἔκτοσθε παλαίστρασ. ἰῦγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. τοῦτ’ ἀπὸ τᾶσ χλαίνασ τὸ κράσπεδον ὤλεσε Δέλφισ, ὡγὼ νῦν τίλλοισα κατ’ ἀγρίῳ ἐν πυρὶ βάλλω. αἰαῖ Ἔρωσ ἀνιηρέ, τί μευ μέλαν ἐκ χροὸσ αἷμα ἐμφὺσ ὡσ λιμνᾶτισ ἅπαν ἐκ βδέλλα πέπωκασ; ἰῦγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. σαύραν τοι τρίψασα ποτὸν κακὸν αὔριον οἰσῶ. Θεστυλί, νῦν δὲ λαβοῖσα τὺ τὰ θρόνα ταῦθ’ ὑπόμαξον τᾶσ τήνω φλιᾶσ καθ’ ὑπέρτερον, ἇσ ἔτι καὶ νύξ, καὶ λέγ’ ἐπιφθύζοισα· "τὰ Δέλφιδοσ ὀστία μάσσω. " ἰῦγξ, ἕλκε τὺ τῆνον ἐμὸν ποτὶ δῶμα τὸν ἄνδρα. νῦν δὴ μώνα ἐοῖσα πόθεν τὸν ἔρωτα δακρύσω; ἐκ τίνοσ ἄρξωμαι; τίσ μοι κακὸν ἄγαγε τοῦτο; ἦνθ’ ἁ τῶὐβούλοιο κανηφόροσ ἄμμιν Ἀναξὼ ἄλσοσ ἐσ Ἀρτέμιδοσ, τᾷ δὴ τόκα πολλὰ μὲν ἄλλα θηρία πομπεύεσκε περισταδόν, ἐν δὲ λέαινα. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. καί μ’ ἁ Θευχαρίδα Θρᾷσσα τροφὸσ ἁ μακαρῖτισ ἀγχίθυροσ ναίοισα κατεύξατο καὶ λιτάνευσε τὰν πομπὰν θάσασθαι· ἐγὼ δέ οἱ ἁ μεγάλοιτοσ ὡμάρτευν βύσσοιο καλὸν σύροισα χιτῶνα, κἀμφιστειλαμένα τὰν ξυστίδα τὰν Κλεαρίστασ. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. ἤδη δ’ εὖσα μέσον κατ’ ἀμαξιτόν, ᾇ τὰ Λύκωνοσ, εἶδον ὁμοῦ Δέλφιν τε καὶ Εὐδάμιππον ἰόντασ. τοῖσ δ’ ἦν ξανθοτέρα μὲν ἑλιχρύσοιο γενειάσ, στήθεα δὲ στίλβοντα πολὺ πλέον ἢ τὺ Σελάνα, ὡσ ἀπὸ γυμνασίοιο καλὸν πόνον ἄρτι λιπόντων. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. χὡσ ἴδον, ὡσ ἐμάνην, ὥσ μευ πέρι θυμὸσ ἰάφθη δειλαίασ· τὸ δὲ κάλλοσ ἐτάκετο, κοὔτέ τι πομπᾶσ τήνασ ἐφρασάμαν, οὐδ’ ὡσ πάλιν οἴκαδ’ ἀπῆνθον ἔγνων· ἀλλά μέ τισ καπυρὰ νόσοσ ἐξεσάλαξε, κείμαν δ’ ἐν κλιντῆρι δέκ’ ἄματα καὶ δέκα νύκτασ. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. καί μευ χρὼσ μὲν ὁμοῖοσ ἐγίνετο πολλάκι θάψῳ, ἔρρευν δ’ ἐκ κεφαλᾶσ πᾶσαι τρίχεσ, αὐτὰ δὲ λοιπὰ ὀστί’ ἔτ’ ἦσ καὶ δέρμα. καὶ ἐσ τίνοσ οὐκ ἐπέρασα ἢ ποίασ ἔλιπον γραίασ δόμον, ἅτισ ἐπᾷδεν; ἀλλ’ ἦσ οὐδὲν ἐλαφρόν· ὁ δέ χρόνοσ ἄνυτο φεύγων. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. χοὕτω τᾷ δούλᾳ τὸν ἀλαθέα μῦθον ἔλεξα· "εἰ δ’ ἄγε Θεστυλί μοι χαλεπᾶσ νόσω εὑρέ τι μῆχοσ. πᾶσαν ἔχει με τάλαιναν ὁ Μύνδιοσ· ἀλλὰ μολοῖσα τήρησον ποτὶ τὰν Τιμαγήτοιο παλαίστραν· τηνεῖ γὰρ φοιτῇ, τηνεῖ δέ οἱ ἁδὺ καθῆσθαι. " φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. "κἠπεί κά νιν ἐόντα μάθῃσ μόνον, ἅσυχα νεῦσον, κεἴφ’ ὅτι Σιμαίθα τυ καλεῖ, καὶ ὑφαγέο τᾷδε. " ὣσ ἐφάμαν· ἁ δ’ ἦνθε καὶ ἄγαγε τὸν λιπαρόχρων εἰσ ἐμὰ δώματα Δέλφιν· ἐγὼ δέ νιν ὡσ ἐνόησα ἄρτι θύρασ ὑπὲρ οὐδὸν ἀμειβόμενον ποδὶ κούφῳ‐‐ φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα‐‐ πᾶσα μὲν ἐψύχθην χιόνοσ πλέον, ἐν δὲ μετώπῳ ἱδρώσ μευ κοχύδεσκεν ἴσον νοτίαισιν ἐέρσαισ, οὐδέ τι φωνᾶσαι δυνάμαν, οὐδ’ ὅσσον ἐν ὕπνῳ κνυζεῦνται φωνεῦντα φίλαν ποτὶ ματέρα τέκνα· ἀλλ’ ἐπάγην δαγῦδι καλὸν χρόα πάντοθεν ἴσα. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. καί μ’ ἐσιδὼν ὥστοργοσ, ἐπὶ χθονὸσ ὄμματα πήξασ ἕξετ’ ἐπὶ κλιντῆρι καὶ ἑζόμενοσ φάτο μῦθον· ἦ ῥά με Σιμαίθα τόσον ἔφθασασ, ὅσσον ἐγώ θην πρᾶν ποκα τὸν χαρίεντα τρέχων ἔφθασσα Φιλῖνον, ἐσ τὸ τεὸν καλέσασα τόδε στέγοσ ἤ με παρῆμεν. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. ἦνθον γάρ κεν ἐγώ, ναὶ τὸν γλυκὺν ἦνθον Ἔρωτα, ἢ τρίτοσ ἠὲ τέταρτοσ ἐὼν φίλοσ αὐτίκα νυκτόσ, μᾶλα μὲν ἐν κόλποισι Διωνύσοιο φυλάσσων, κρατὶ δ’ ἔχων λεύκαν, Ἡρακλέοσ ἱερὸν ἔρνοσ, πάντοθε πορφυρέαισι περὶ ζώστραισιν ἑλικτάν. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. καί μ’ εἰ μέν κ’ ἐδέχεσθε, τάδ’ ἦσ φίλα· καὶ γὰρ ἐλαφρὸσ καὶ καλὸσ πάντεσσι μετ’ ἠιθέοισι καλεῦμαι· εὗδόν τ’, εἴ κε μόνον τὸ καλὸν στόμα τεῦσ ἐφίλασα· εἰ δ’ ἀλλᾷ μ’ ὠθεῖτε καὶ ἁ θύρα εἴχετο μοχλῷ, πάντωσ καὶ πελέκεισ καὶ λαμπάδεσ ἦνθον ἐφ’ ὑμέασ. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. νῦν δὲ χάριν μὲν ἔφαν τᾷ Κύπριδι πρᾶτον ὀφείλειν, καὶ μετὰ τὰν Κύπριν τύ με δευτέρα ἐκ πυρὸσ εἵλευ ὦ γύναι ἐσκαλέσασα τεὸν ποτὶ τοῦτο μέλαθρον αὔτωσ ἡμίφλεκτον· Ἔρωσ δ’ ἄρα καὶ Λιπαραίω πολλάκισ Ἡφαίστοιο σέλασ φλογερώτερον αἴθει. φράζεό μευ τὸν ἔρωθ’ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα. "σὺν δὲ κακαῖσ μανίαισ καὶ παρθένον ἐκ θαλάμοιο καὶ νύμφαν ἐφόβησ’ ἔτι δέμνια θερμὰ λιποῖσαν ἀνέροσ. " ὣσ ὁ μὲν εἶπεν· ἐγὼ δέ οἱ ἁ ταχυπειθὴσ χειρὸσ ἐφαψαμένα μαλακῶν ἔκλιν’ ἐπὶ λέκτρων. καὶ ταχὺ χρὼσ ἐπὶ χρωτὶ πεπαίνετο, καὶ τὰ πρόσωπα θερμότερ’ ἦσ ἢ πρόσθε, καὶ ἐψιθυρίσδομεσ ἁδύ· χὥσ κά τοι μὴ μακρὰ φίλα θρυλέοιμι Σελάνα, ἐπράχθη τὰ μέγιστα, καὶ ἐσ πόθον ἤνθομεσ ἄμφω. κοὔτέ τι τῆνοσ ἐμὶν ἐπεμέμψατο μέσφα τό γ’ ἐχθέσ, οὔτ’ ἐγὼ αὖ τήνῳ. ἀλλ’ ἦνθέ μοι ἅ τε Φιλίστασ μάτηρ τᾶσ ἀλαᾶσ αὐλητρίδοσ ἅ τε Μελιξοῦσ σάμερον, ἁνίκα πέρ τε ποτ’ ὠρανὸν ἔτρεχον ἵπποι Ἀῶ τὰν ῥοδόπαχυν ἀπ’ Ὠκεανοῖο φέροισαι. κεἶπέ μοι ἄλλά τε πολλὰ καὶ ὡσ ἄρα Δέλφισ ἐρᾶται, κεἴτέ νιν αὖτε γυναικὸσ ἔχει πόθοσ εἴτε καὶ ἀνδρόσ, οὐκ ἔφατ’ ἀτρεκὲσ ἴδμεν, ἀτὰρ τόσον· αἰὲν Ἔρωτοσ ἀκράτω ἐπεχεῖτο καὶ ἐσ τέλοσ ᾤχετο φεύγων, καὶ φάτο οἱ στεφάνοισι τὰ δώματα τῆνα πυκάσδειν. ταῦτά μοι ἁ ξείνα μυθήσατο· ἔστι δ’ ἀλαθήσ· ἦ γάρ μοι καὶ τρὶσ καὶ τετράκισ ἄλλοκ’ ἐφοίτη, καὶ παρ’ ἐμὶν ἐτίθει τὰν Δωρίδα πολλάκισ ὄλπαν· νῦν δέ τε δωδεκαταῖοσ ἀφ’ ὧτέ νιν οὐδὲ ποτεῖδον. ἦ ῥ’ οὐκ ἄλλό τι τερπνὸν ἔχει, ἁμῶν δὲ λέλασται; νῦν μὲν τοῖσ φίλτροισ καταθύσομαι· αἰ δ’ ἔτι κἠμὲ λυπῇ, τὰν Αἴδαο πύλαν ναὶ Μοίρασ ἀραξεῖ. τοῖά οἱ ἐν κίστᾳ κακὰ φάρμακα φαμὶ φυλάσσειν, Ἀσσυρίω δέσποινα παρὰ ξείνοιο μαθοῖσα. ἀλλὰ τὺ μὲν χαίροισα ποτ’ Ὠκεανὸν τρέπε πώλουσ, πότνι’· ἐγὼ δ’ οἰσῶ τὸν ἐμὸν πόνον ὥσπερ ὑπέσταν. χαῖρε Σελαναία λιπαρόχροε, χαίρετε δ’ ἄλλοι ἀστέρεσ, εὐκήλοιο κατ’ ἄντυγα Νυκτὸσ ὀπαδοί.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION