Theocritus, Idylls, Θύρσισ ἢ ᾠδή

(테오크리토스, Idylls, Θύρσισ ἢ ᾠδή)

Ἁδύ τι τὸ ψιθύρισμα καὶ ἁ πίτυσ αἰπόλε τήνα, ἃ ποτὶ ταῖσ παγαῖσι μελίσδεται, ἁδὺ δὲ καὶ τὺ συρίσδεσ· μετὰ Πᾶνα τὸ δεύτερον ἆθλον ἀποισῇ. αἴκα τῆνοσ ἕλῃ κεραὸν τράγον, αἶγα τὺ λαψῇ. αἴκα δ’ αἶγα λάβῃ τῆνοσ γέρασ, ἐσ τὲ καταρρεῖ ἁ χίμαροσ· χιμάρῳ δὲ καλὸν κρέασ, ἕστέ κ’ ἀμέλξῃσ. Ἅδιον ὦ ποιμὴν τὸ τεὸν μέλοσ ἢ τὸ καταχὲσ τῆν’ ἀπὸ τᾶσ πέτρασ καταλείβεται ὑψόθεν ὕδωρ. αἴκα ταὶ Μοῖσαι τὰν οἰίδα δῶρον ἄγωνται, ἄρνα τὺ σακίταν λαψῇ γέρασ· αἰ δέ κ’ ἀρέσκῃ τήναισ ἄρνα λαβεῖν, τὺ δὲ τὰν ὀίν ὕστερον ἀξῇ. Λῇσ ποτὶ τᾶν Νυμφᾶν, λῇσ αἰπόλε τεῖδε καθίξασ, ὡσ τὸ κάταντεσ τοῦτο γεώλοφον αἵ τε μυρῖκαι, συρίσδεν; τὰσ δ’ αἶγασ ἐγὼν ἐν τῷδε νομευσῶ. Οὐ θέμισ ὦ ποιμὴν τὸ μεσαμβρινόν, οὐ θέμισ ἄμμιν συρίσδεν. τὸν Πᾶνα δεδοίκαμεσ· ἦ γὰρ ἀπ’ ἄγρασ τανίκα κεκμακὼσ ἀμπαύεται· ἔστι δὲ πικρόσ, καί οἱ ἀεὶ δριμεῖα χολὰ ποτὶ ῥινὶ κάθηται. ἀλλὰ τὺ γὰρ δὴ Θύρσι τὰ Δάφνιδοσ ἄλγε’ ἀείδεσ καὶ τᾶσ βουκολικᾶσ ἐπὶ τὸ πλέον ἵκεο μοίσασ, δεῦρ’ ὑπὸ τὰν πτελέαν ἑσδώμεθα, τῶ τε Πριήπω καὶ τᾶν Κραναιᾶν κατεναντίον, ᾇπερ ὁ θῶκοσ τῆνοσ ὁ ποιμενικὸσ καὶ ταὶ δρύεσ. αἰ δέ κ’ ἀείσῃσ ὡσ ὅκα τὸν Λιβύαθε ποτὶ Χρόμιν ᾆσασ ἐρίσδων, αἶγα δέ τοι δωσῶ διδυματόκον ἐσ τρὶσ ἀμέλξαι, ἃ δύ’ ἔχοισ’ ἐρίφωσ ποταμέλγεται ἐσ δύο πέλλασ, καὶ βαθὺ κισσύβιον κεκλυσμένον ἁδέι κηρῷ, ἀμφῶεσ, νεοτευχέσ, ἔτι γλυφάνοιο ποτόσδον. τῶ περὶ μὲν χείλη μαρύεται ὑψόθι κισσόσ, κισσὸσ ἑλιχρύσῳ κεκονιμένοσ· ἁ δὲ κατ’ αὐτὸν καρπῷ ἕλιξ εἱλεῖται ἀγαλλομένα κροκόεντι. ἔντοσθεν δὲ γυνά, τὶ θεῶν δαίδαλμα τέτυκται, ἀσκητὰ πέπλῳ τε καὶ ἄμπυκι. πὰρ δέ οἱ ἄνδρεσ καλὸν ἐθειράζοντεσ ἀμοιβαδὶσ ἄλλοθεν ἄλλοσ νεικείουσ’ ἐπέεσσι. τὰ δ’ οὐ φρενὸσ ἅπτεται αὐτᾶσ· ἀλλ’ ὁκὰ μὲν τῆνον ποτιδέρκεται ἄνδρα γελᾶσα, ἄλλοκα δ’ αὖ ποτὶ τὸν ῥιπτεῖ νόον. οἱ δ’ ὑπ’ ἔρωτοσ δηθὰ κυλοιδιόωντεσ ἐτώσια μοχθίζοντι. τοῖσ δὲ μετὰ γριπεύσ τε γέρων πέτρα τε τέτυκται λεπράσ, ἐφ’ ᾇ σπεύδων μέγα δίκτυον ἐσ βόλον ἕλκει ὁ πρέσβυσ, κάμνοντι τὸ καρτερὸν ἀνδρὶ ἐοικώσ. φαίησ κεν γυίων νιν ὅσον σθένοσ ἐλλοπιεύειν· ὧδέ οἱ ᾠδήκαντι κατ’ αὐχένα πάντοθεν ἶνεσ καὶ πολιῷ περ ἐόντι, τὸ δὲ σθένοσ ἄξιον ἅβασ. τυτθὸν δ’ ὅσσον ἄπωθεν ἁλιτρύτοιο γέροντοσ πυρναίαισ σταφυλαῖσι καλὸν βέβριθεν ἀλωά, τὰν ὀλίγοσ τισ κῶροσ ἐφ’ αἱμασιαῖσι φυλάσσει ἥμενοσ· ἀμφὶ δέ νιν δύ’ ἀλώπεκεσ ἁ μὲν ἀν’ ὄρχωσ φοιτῇ σινομένα τὰν τρώξιμον, ἁ δ’ ἐπὶ πήρᾳ πάντα δόλον κεύθοισα τὸ παιδίον οὐ πρὶν ἀνησεῖν φατὶ πρὶν ἢ ἀκράτιστον ἐπὶ ξηροῖσι καθίξῃ. αὐτὰρ ὅγ’ ἀνθερίκοισι καλὰν πλέκει ἀκριδοθήραν σχοίνῳ ἐφαρμόσδων· μέλεται δέ οἱ οὔτέ τι πήρασ οὔτε φυτῶν τοσσῆνον, ὅσον περὶ πλέγματι γαθεῖ. παντᾷ δ’ ἀμφὶ δέπασ περιπέπταται ὑγρὸσ ἄκανθοσ· αἰολικόν τι θέαμα, τέρασ κέ τυ θυμὸν ἀτύξαι. τῶ μὲν ἐγὼ πορθμεῖ Καλυδωνίῳ αἶγά τ’ ἔδωκα ὦνον καὶ τυρόεντα μέγαν λευκοῖο γάλακτοσ· οὐδέ τί πω ποτὶ χεῖλοσ ἐμὸν θίγεν, ἀλλ’ ἔτι κεῖται ἄχραντον. τῷ καί τυ μάλα πρόφρων ἀρεσαίμαν, αἴκά μοι τὺ φίλοσ τὸν ἐφίμερον ὕμνον ἀείσῃσ. κοὔτί τυ κερτομέω. πόταγ’ ὦγαθέ· τὰν γὰρ ἀοιδὰν οὔτί πᾳ εἰσ Αἴδαν γε τὸν ἐκλελάθοντα φυλαξεῖσ. Ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι φίλαι ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. Θύρσισ ὅδ’ ὡξ Αἴτνασ, καὶ Θύρσιδοσ ἁδέα φωνά. πᾷ ποκ’ ἄρ’ ἦσθ’, ὅκα Δάφνισ ἐτάκετο, πᾷ ποκα Νύμφαι; ἢ κατὰ Πηνειῶ καλὰ τέμπεα; ἢ κατὰ Πίνδω; οὐ γὰρ δὴ ποταμοῖο μέγαν ῥόον εἴχετ’ Ἀνάπω, οὐδ’ Αἴτνασ σκοπιάν, οὐδ’ Ἄκιδοσ ἱερὸν ὕδωρ. ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι φίλαι ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. τῆνον μὰν θῶεσ, τῆνον λύκοι ὠρύσαντο, τῆνον χὡκ δρυμοῖο λέων ἔκλαυσε θανόντα. ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι φίλαι ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. πολλαί οἱ πὰρ ποσσὶ βόεσ, πολλοὶ δέ τε ταῦροι, πολλαὶ δ’ αὖ δαμάλαι καὶ πόρτιεσ ὠδύραντο. ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι φίλαι ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. ἦνθ’ Ἑρμῆσ πράτιστοσ ἀπ’ ὤρεοσ, εἶπε δέ· "Δάφνι, τίσ τυ κατατρύχει; τίνοσ ὦγαθὲ τόσσον ἐρᾶσαι; ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι φίλαι ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. ἦνθον τοὶ βοῦται, τοὶ ποιμένεσ, ᾡπόλοι ἦνθον· πάντεσ ἀνηρώτευν, τί πάθοι κακόν. ἦνθ’ ὁ Πρίηποσ κἤφα· "Δάφνι τάλαν, τί τὺ τάκεαι, ἁ δέ τε κώρα πάσασ ἀνὰ κράνασ, πάντ’ ἄλσεα ποσσὶ φορεῖται‐‐ ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι φίλαι ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ‐‐ ζάτεισ’; ἆ δύσερώσ τισ ἄγαν καὶ ἀμήχανοσ ἐσσί. βούτασ μὰν ἐλέγευ, νῦν δ’ αἰπόλῳ ἀνδρὶ ἐοίκασ. ᾡπόλοσ ὅκκ’ ἐσορῇ τὰσ μηκάδασ οἱᾶ βατεῦνται, τάκεται ὀφθαλμώσ, ὅτι οὐ τράγοσ αὐτὸσ ἔγεντο. ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι φίλαι ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. καὶ τὺ δ’ ἐπεί κ’ ἐσορῇσ τὰσ παρθένοσ οἰᾶ γελᾶντι, τάκεαι ὀφθαλμώσ, ὅτι οὐ μετὰ ταῖσι χορεύεισ. " τὼσ δ’ οὐδὲν ποτελέξαθ’ ὁ βουκόλοσ, ἀλλὰ τὸν αὐτῶ ἄνυε πικρὸν ἔρωτα, καὶ ἐσ τέλοσ ἄνυε μοίρασ· ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι πάλιν ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. ἦνθέ γε μὰν ἁδεῖα καὶ ἁ Κύπρισ γελάοισα, λάθρια μὲν γελάοισα, βαρὺν δ’ ἀνὰ θυμὸν ἔχοισα, κεἶπε· "τύ θην τὸν Ἔρωτα κατεύχεο Δάφνι λυγιξεῖν· ἦ ῥ’ οὐκ αὐτὸσ Ἔρωτοσ ὑπ’ ἀργαλέω ἐλυγίχθησ; ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι πάλιν ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. τὰν δ’ ἄρα χὡ Δάφνισ ποταμείβετο· "Κύπρι βαρεῖα, Κύπρι νεμεσσατά, Κύπρι θνατοῖσιν ἀπεχθήσ· ἤδη γὰρ φράσδῃ πάνθ’ ἅλιον ἄμμι δεδύκειν· Δάφνισ κἠν Αἴδα κακὸν ἔσσεται ἄλγοσ Ἔρωτι. ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι πάλιν ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. ὧ λέγεται τὰν Κύπριν ὁ βουκόλοσ‐‐ἑρ́πε ποτ’ Ἴδαν, ἑρ́πε ποτ’ Ἀγχίσην. τηνεῖ δρύεσ, ἔνθα κύπειροσ· ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι φίλαι ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. ὡραῖοσ χὥδωνισ, ἐπεὶ καὶ μᾶλα νομεύει. καὶ πτῶκασ βάλλει καὶ θηρία πάντα διώκει. ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι φίλαι ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. αὖθισ ὅπωσ στασῇ Διομήδεοσ ἆσσον ἰοῖσα, καὶ λέγε· τὸν βούταν νικῶ Δάφνιν, ἀλλὰ μάχευ μοι. " ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι πάλιν ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. ὦ λύκοι, ὦ θῶεσ, ὦ ἀν’ ὤρεα φωλάδεσ ἄρκτοι, χαίρεθ’. ὁ βουκόλοσ ὔμμιν ἐγὼ Δάφνισ οὐκέτ’ ἀν’ ὕλαν, οὐκέτ’ ἀνὰ δρυμώσ, οὐκ ἄλσεα. χαῖρ’ Ἀρέθοισα, καὶ ποταμοί, τοὶ χεῖτε καλὸν κατὰ Θύμβριδοσ ὕδωρ. ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι πάλιν ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. Δάφνισ ἐγὼν ὅδε τῆνοσ ὁ τὰσ βόασ ὧδε νομεύων, Δάφνισ ὁ τὼσ ταύρωσ καὶ πόρτιασ ὧδε ποτίσδων. ἄρχετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι πάλιν ἄρχετ’ ἀοιδᾶσ. ὦ Πὰν Πάν, εἴτ’ ἐσσὶ κατ’ ὤρεα μακρὰ Λυκαίω, εἴτε τύ γ’ ἀμφιπολεῖσ μέγα Μαίναλον, ἔνθ’ ἐπὶ νᾶσον τὰν Σικελάν, Ἑλίκασ δὲ λίπ’ ἠρίον αἰπύ τε σᾶμα τῆνο Λυκαονίδαο, τὸ καὶ μακάρεσσιν ἀγητόν. λήγετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι ἴτε λήγετ’ ἀοιδᾶσ. ἔνθ’ ὦναξ καὶ τάνδε φέρευ πακτοῖο μελίπνουν ἐκ κηρῶ σύριγγα καλάν, περὶ χεῖλοσ ἑλικτάν. ἦ γὰρ ἐγὼν ὑπ’ ἔρωτοσ ἐσ Αἵδαν ἕλκομαι ἤδη. λήγετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι ἴτε λήγετ’ ἀοιδᾶσ. νῦν δ’ ἰά μὲν φορέοιτε βάτοι, φορέοιτε δ’ ἄκανθαι, ἁ δὲ καλὰ νάρκισσοσ ἐπ’ ἀρκεύθοισι κομάσαι· [πάντα δ’ ἔναλλα γένοιτο, καὶ ἁ πίτυσ ὄχνασ ἐνείκαι. ] Δάφνισ ἐπεὶ θνάσκει· καὶ τὼσ κύνασ ὥλαφοσ ἕλκοι, κἠξ ὀρέων τοὶ σκῶπεσ ἀηδόσι γαρύσαιντο. λήγετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι ἴτε λήγετ’ ἀοιδᾶσ. χὡ μὲν τόσσ’ εἰπὼν ἀπεπαύσατο· τὸν δ’ Ἀφροδίτα ἤθελ’ ἀνορθῶσαι· τά γε μὰν λίνα πάντα λελοίπει ἐκ Μοιρᾶν, χὡ Δάφνισ ἔβα ῥόον. ἔκλυσε δίνα τὸν Μοίσαισ φίλον ἄνδρα, τὸν οὐ Νύμφαισιν ἀπεχθῆ. λήγετε βουκολικᾶσ Μοῖσαι ἴτε λήγετ’ ἀοιδᾶσ. καὶ τὺ δίδου τὰν αἶγα τό τε σκύφοσ, ὥσ κεν ἀμέλξασ σπείσω ταῖσ Μοίσαισ. ὦ χαίρετε πολλάκι Μοῖσαι, χαίρετ’· ἐγὼ δ’ ὔμμιν καὶ ἐσ ὕστερον ἅδιον ᾀσῶ. Πλῆρέσ τοι μέλιτοσ τὸ καλὸν στόμα Θύρσι γένοιτο, πλῆρέσ τοι σχαδόνων, καὶ ἀπ’ Αἰγίλω ἰσχάδα τρώγοισ ἁδεῖαν, τέττιγοσ ἐπεὶ τύγα φέρτερον ᾄδεισ. ἠνίδε τοι τὸ δέπασ· θᾶσαι φίλοσ, ὡσ καλὸν ὄσδει· Ὡρᾶν πεπλύσθαί νιν ἐπὶ κράναισι δοκησεῖσ. ὧδ’ ἴθι Κισσαίθα, τὺ δ’ ἄμελγέ νιν. αἱ δὲ χίμαιραι, οὐ μὴ σκιρτασεῖτε, μὴ ὁ τράγοσ ὔμμιν ἀναστῇ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION