Sophocles, Philoctetes, episode

ἐγὼ μὲν ἤδη καὶ πάλαι νεὼσ ὁμοῦ στείχων ἂν ἦ σοι τῆσ ἐμῆσ, εἰ μὴ πέλασ Ὀδυσσέα στείχοντα τόν τ’ Ἀχιλλέωσ γόνον πρὸσ ἡμᾶσ δεῦρ’ ἰόντ’ ἐλεύσσομεν. οὐκ ἂν φράσειασ ἥντιν’ αὖ παλίντροποσ κέλευθον ἑρ́πεισ ὧδε σὺν σπουδῇ ταχύσ; λύσων ὅσ’ ἐξήμαρτον ἐν τῷ πρὶν χρόνῳ. δεινόν γε φωνεῖσ· ἡ δ’ ἁμαρτία τίσ ἦν; ἣν σοὶ πιθόμενοσ τῷ τε σύμπαντι στρατῷ ἔπραξασ ἔργον ποῖον ὧν οὔ σοι πρέπον; ἀπάταισιν αἰσχραῖσ ἄνδρα καὶ δόλοισ ἑλών. τὸν ποῖον; ὤμοι· μῶν τι βουλεύει νέον; νέον μὲν οὐδέν, τῷ δὲ Ποίαντοσ τόκῳ, τί χρῆμα δράσεισ; ὥσ μ’ ὑπῆλθέ τισ φόβοσ. παρ’ οὗπερ ἔλαβον τάδε τὰ τόξ’, αὖθισ πάλιν ὦ Ζεῦ, τί λέξεισ; οὔ τί που δοῦναι νοεῖσ; αἰσχρῶσ γὰρ αὐτὰ κοὐ δίκῃ λαβὼν ἔχω. πρὸσ θεῶν, πότερα δὴ κερτομῶν λέγεισ τάδε; εἰ κερτόμησίσ ἐστι τἀληθῆ λέγειν. τί φήσ, Ἀχιλλέωσ παῖ; τίν’ εἴρηκασ λόγον; δὶσ ταὐτὰ βούλει καὶ τρὶσ ἀναπολεῖν μ’ ἔπη; ἀρχὴν κλύειν ἂν οὐδ’ ἅπαξ ἐβουλόμην. εὖ νῦν ἐπίστω πάντ’ ἀκηκοὼσ λόγον. ἔστιν τισ, ἔστιν ὅσ σε κωλύσει τὸ δρᾶν. τί φήσ; τίσ ἔσται μ’ οὑπικωλύσων τάδε; ξύμπασ Ἀχαιῶν λαόσ, ἐν δὲ τοῖσ ἐγώ. σοφὸσ πεφυκὼσ οὐδὲν ἐξαυδᾷσ σοφόν. σὺ δ’ οὔτε φωνεῖσ οὔτε δρασείεισ σοφά. ἀλλ’ εἰ δίκαια, τῶν σοφῶν κρείσσω τάδε. καὶ πῶσ δίκαιον, ἅ γ’ ἔλαβεσ βουλαῖσ ἐμαῖσ, πάλιν μεθεῖναι ταῦτα; τὴν ἁμαρτίαν αἰσχρὰν ἁμαρτὼν ἀναλαβεῖν πειράσομαι. στρατὸν δ’ Ἀχαιῶν οὐ φοβεῖ, πράσσων τάδε; ξὺν τῷ δικαίῳ τὸν σὸν οὐ ταρβῶ φόβον. ξὺν τῷ δικαίῳ χεὶρ ἐμή σ’ ἀναγκάσει. ἀλλ’ οὐδέ τοι σῇ χειρὶ πείθομαι τὸ δρᾶν. οὔ τἄρα Τρωσίν, ἀλλὰ σοὶ μαχούμεθα. ἴτω τὸ μέλλον. χεῖρα δεξιὰν ὁρᾷσ κώπησ ἐπιψαύουσαν; ἀλλὰ κἀμέ τοι ταὐτὸν τόδ’ ὄψει δρῶντα κοὐ μέλλοντ’ ἔτι.