헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Οεδιπυσ

(소포클레스, 오이디푸스 튀란노스, episode)

ἐρῶ· σὲ γὰρ τῶνδ’ ἐσ πλέον, γύναι, σέβω· Κρέοντοσ, οἱᾶ́ μοι βεβουλευκὼσ ἔχει. λέγ’, εἰ σαφῶσ τὸ νεῖκοσ ἐγκαλῶν ἐρεῖσ. φονέα με φησὶ Λαί̈ου καθεστάναι. αὐτὸσ ξυνειδὼσ ἢ μαθὼν ἄλλου πάρα; μάντιν μὲν οὖν κακοῦργον εἰσπέμψασ, ἐπεὶ τό γ’ εἰσ ἑαυτὸν πᾶν ἐλευθεροῖ στόμα. σύ νυν ἀφεὶσ σεαυτὸν ὧν λέγεισ πέρι ἐμοῦ ’πάκουσον, καὶ μάθ’ οὕνεκ’ ἐστί σοι βρότειον οὐδὲν μαντικῆσ ἔχον τέχνησ. φανῶ δέ σοι σημεῖα τῶνδε σύντομα. χρησμὸσ γὰρ ἦλθε Λαί̈ῳ ποτ’, οὐκ ἐρῶ Φοίβου γ’ ἄπ’ αὐτοῦ, τῶν δ’ ὑπηρετῶν ἄπο, ὡσ αὐτὸν ἕξοι μοῖρα πρὸσ παιδὸσ θανεῖν, ὅστισ γένοιτ’ ἐμοῦ τε κἀκείνου πάρα. καὶ τὸν μέν, ὥσπερ γ’ ἡ φάτισ, ξένοι ποτὲ λῃσταὶ φονεύουσ’ ἐν τριπλαῖσ ἁμαξιτοῖσ· παιδὸσ δὲ βλάστασ οὐ διέσχον ἡμέραι τρεῖσ, καί νιν ἄρθρα κεῖνοσ ἐνζεύξασ ποδοῖν ἔρριψεν ἄλλων χερσὶν ἄβατον εἰσ ὄροσ. κἀνταῦθ’ Ἀπόλλων οὔτ’ ἐκεῖνον ἤνυσεν φονέα γενέσθαι πατρὸσ οὔτε Λάϊον τὸ δεινὸν οὑφοβεῖτο πρὸσ παιδὸσ θανεῖν. τοιαῦτα φῆμαι μαντικαὶ διώρισαν, ὧν ἐντρέπου σὺ μηδέν· ὧν γὰρ ἂν θεὸσ χρείαν ἐρευνᾷ, ῥᾳδίωσ αὐτὸσ φανεῖ. οἱο͂́ν μ’ ἀκούσαντ’ ἀρτίωσ ἔχει, γύναι, ψυχῆσ πλάνημα κἀνακίνησισ φρενῶν. ποίασ μερίμνησ τοῦθ’ ὑποστραφεὶσ λέγεισ; ἔδοξ’ ἀκοῦσαι σοῦ τόδ’, ὡσ ὁ Λάϊοσ κατασφαγείη πρὸσ τριπλαῖσ ἁμαξιτοῖσ. ηὐδᾶτο γὰρ ταῦτ’ οὐδέ πω λήξαντ’ ἔχει. καὶ ποῦ ’σθ’ ὁ χῶροσ οὗτοσ οὗ τόδ’ ἦν πάθοσ; Φωκὶσ μὲν ἡ γῆ κλῄζεται, σχιστὴ δ’ ὁδὸσ ἐσ ταὐτὸ Δελφῶν κἀπὸ Δαυλίασ ἄγει. καὶ τίσ χρόνοσ τοῖσδ’ ἐστὶν οὑξεληλυθώσ; σχεδόν τι πρόσθεν ἢ σὺ τῆσδ’ ἔχων χθονὸσ ἀρχὴν ἐφαίνου, τοῦτ’ ἐκηρύχθη πόλει. ὦ Ζεῦ, τί μου δρᾶσαι βεβούλευσαι πέρι; τί δ’ ἐστί σοι τοῦτ’, Οἰδίπουσ, ἐνθύμιον; μήπω μ’ ἐρώτα· τὸν δὲ Λάϊον φύσιν τίν’ ἦλθε φράζε, τίνα δ’ ἀκμὴν ἥβησ ἔχων. μέγασ, χνοάζων ἄρτι λευκανθὲσ κάρα, μορφῆσ δὲ τῆσ σῆσ οὐκ ἀπεστάτει πολύ. οἴμοι τάλασ· ἐοίκ’ ἐμαυτὸν εἰσ ἀρὰσ δεινὰσ προβάλλων ἀρτίωσ οὐκ εἰδέναι. πῶσ φῄσ; ὀκνῶ τοι πρόσ σ’ ἀποσκοποῦσ’, ἄναξ. δεινῶσ ἀθυμῶ μὴ βλέπων ὁ μάντισ ᾖ· δείξεισ δὲ μᾶλλον, ἢν ἓν ἐξείπῃσ ἔτι. καὶ μὴν ὀκνῶ μέν, ἃ δ’ ἂν ἔρῃ μαθοῦσ’ ἐρῶ. πότερον ἐχώρει βαιὸσ ἢ πολλοὺσ ἔχων ἄνδρασ λοχίτασ, οἷ’ ἀνὴρ ἀρχηγέτησ;

πέντ’ ἦσαν οἱ ξύμπαντεσ, ἐν δ’ αὐτοῖσιν ἦν . κῆρυξ· ἀπήνη δ’ ἦγε Λάϊον μία. αἰαῖ, τάδ’ ἤδη διαφανῆ. τίσ ἦν ποτε ὁ τούσδε λέξασ τοὺσ λόγουσ ὑμῖν, γύναι; οἰκεύσ τισ, ὅσπερ ἵκετ’ ἐκσωθεὶσ μόνοσ. ἦ κἀν δόμοισι τυγχάνει τανῦν παρών; οὐ δῆτ’· ἀφ’ οὗ γὰρ κεῖθεν ἦλθε καὶ κράτη σέ τ’ εἶδ’ ἔχοντα Λάϊόν τ’ ὀλωλότα, ἐξικέτευσε τῆσ ἐμῆσ χειρὸσ θιγὼν ἀγρούσ σφε πέμψαι κἀπὶ ποιμνίων νομάσ, ὡσ πλεῖστον εἰή τοῦδ’ ἄποπτοσ ἄστεωσ. κἄπεμψ’ ἐγώ νιν· ἄξιοσ γὰρ οἷ’ ἀνὴρ δοῦλοσ φέρειν ἦν τῆσδε καὶ μείζω χάριν. πῶσ ἂν μόλοι δῆθ’ ἡμὶν ἐν τάχει πάλιν; πάρεστιν· ἀλλὰ πρὸσ τί τοῦτ’ ἐφίεσαι; δέδοικ’ ἐμαυτόν, ὦ γύναι, μὴ πόλλ’ ἄγαν εἰρημέν’ ᾖ μοι δι’ ἅ νιν εἰσιδεῖν θέλω. ἀλλ’ ἵξεται μέν· ἀξία δέ που μαθεῖν κἀγὼ τά γ’ ἐν σοὶ δυσφόρωσ ἔχοντ’, ἄναξ. κοὐ μὴ στερηθῇσ γ’, ἐσ τοσοῦτον ἐλπίδων ἐμοῦ βεβῶτοσ.

τῷ γὰρ ἂν καὶ μείζονι λέξαιμ’ ἂν ἢ σοί, διὰ τύχησ τοιᾶσδ’ ἰών; ἐμοὶ πατὴρ μὲν Πόλυβοσ ἦν Κορίνθιοσ, μήτηρ δὲ Μερόπη Δωρίσ. ἠγόμην δ’ ἀνὴρ ἀστῶν μέγιστοσ τῶν ἐκεῖ, πρίν μοι τύχη τοιάδ’ ἐπέστη, θαυμάσαι μὲν ἀξία, σπουδῆσ γε μέντοι τῆσ ἐμῆσ οὐκ ἀξία. ἀνὴρ γὰρ ἐν δείπνοισ μ’ ὑπερπλησθεὶσ μέθῃ καλεῖ παρ’ οἴνῳ, πλαστὸσ ὡσ εἰήν πατρί. κἀγὼ βαρυνθεὶσ τὴν μὲν οὖσαν ἡμέραν μόλισ κατέσχον, θἀτέρᾳ δ’ ἰὼν πέλασ μητρὸσ πατρόσ τ’ ἤλεγχον· οἱ δὲ δυσφόρωσ τοὔνειδοσ ἦγον τῷ μεθέντι τὸν λόγον. κἀγὼ τὰ μὲν κείνοιν ἐτερπόμην, ὅμωσ δ’ ἔκνιζέ μ’ ἀεὶ τοῦθ’· ὑφεῖρπε γὰρ πολύ. λάθρᾳ δὲ μητρὸσ καὶ πατρὸσ πορεύομαι Πυθώδε, καί μ’ ὁ Φοῖβοσ ὧν μὲν ἱκόμην ἄτιμον ἐξέπεμψεν, ἄλλα δ’ ἄθλια καὶ δεινὰ καὶ δύστηνα προύφηνεν λέγων, ὡσ μητρὶ μὲν χρείη με μιχθῆναι, γένοσ δ’ ἄτλητον ἀνθρώποισι δηλώσοιμ’ ὁρᾶν, φονεὺσ δ’ ἐσοίμην τοῦ φυτεύσαντοσ πατρόσ. κἀγὼ ’πακούσασ ταῦτα τὴν Κορινθίαν, ἄστροισ τὸ λοιπὸν ἐκμετρούμενοσ, χθόνα ἔφευγον, ἔνθα μήποτ’ ὀψοίμην κακῶν χρησμῶν ὀνείδη τῶν ἐμῶν τελούμενα. στείχων δ’ ἱκνοῦμαι τούσδε τοὺσ χώρουσ, ἐν οἷσ σὺ τὸν τύραννον τοῦτον ὄλλυσθαι λέγεισ. καί σοι, γύναι, τἀληθὲσ ἐξερῶ.

τριπλῆσ ὅτ’ ἦ κελεύθου τῆσδ’ ὁδοιπορῶν πέλασ, ἐνταῦθά μοι κῆρύξ τε κἀπὶ πωλικῆσ ἀνὴρ ἀπήνησ ἐμβεβώσ, οἱο͂ν σὺ φῇσ, ξυνηντίαζον· κἀξ ὁδοῦ μ’ ὅ θ’ ἡγεμὼν αὐτόσ θ’ ὁ πρέσβυσ πρὸσ βίαν ἠλαυνέτην. κἀγὼ τὸν ἐκτρέποντα, τὸν τροχηλάτην, παίω δι’ ὀργῆσ· καί μ’ ὁ πρέσβυσ ὡσ ὁρᾷ, ὄχου παραστείχοντα τηρήσασ, μέσον κάρα διπλοῖσ κέντροισί μου καθίκετο. οὐ μὴν ἴσην γ’ ἔτισεν, ἀλλὰ συντόμωσ σκήπτρῳ τυπεὶσ ἐκ τῆσδε χειρὸσ ὕπτιοσ μέσησ ἀπήνησ εὐθὺσ ἐκκυλίνδεται· κτείνω δὲ τοὺσ ξύμπαντασ. εἰ δὲ τῷ ξένῳ τούτῳ προσήκει Λαί̈ου τι συγγενέσ, τίσ τοῦδέ γ’ ἀνδρόσ ἐστιν ἀθλιώτεροσ; τίσ ἐχθροδαίμων μᾶλλον ἂν γένοιτ’ ἀνήρ; ὃν μὴ ξένων ἔξεστι μηδ’ ἀστῶν τινι δόμοισ δέχεσθαι μηδὲ προσφωνεῖν τινα, ὠθεῖν δ’ ἀπ’ οἴκων. καὶ τάδ’ οὔτισ ἄλλοσ ἦν ἢ ’γὼ ’π’ ἐμαυτῷ τάσδ’ ἀρὰσ ὁ προστιθείσ. λέχη δὲ τοῦ θανόντοσ ἐκ χεροῖν ἐμαῖν χραίνω, δι’ ὧνπερ ὤλετ’· ἆρ’ ἔφυν κακόσ; ἆρ’ οὐχὶ πᾶσ ἄναγνοσ; εἴ με χρὴ φυγεῖν, καί μοι φυγόντι μἤστι τοὺσ ἐμοὺσ ἰδεῖν μηδ’ ἐμβατεύειν πατρίδοσ, ἢ γάμοισ με δεῖ μητρὸσ ζυγῆναι καὶ πατέρα κατακτανεῖν Πόλυβον, ὃσ ἐξέφυσε κἀξέθρεψέ με. ἆρ’ οὐκ ἀπ’ ὠμοῦ ταῦτα δαίμονόσ τισ ἂν κρίνων ἐπ’ ἀνδρὶ τῷδ’ ἂν ὀρθοίη λόγον; μὴ δῆτα, μὴ δῆτ’, ὦ θεῶν ἁγνὸν σέβασ, ἴδοιμι ταύτην ἡμέραν, ἀλλ’ ἐκ βροτῶν βαίην ἄφαντοσ πρόσθεν ἢ τοιάνδ’ ἰδεῖν κηλῖδ’ ἐμαυτῷ συμφορᾶσ ἀφιγμένην. ἡμῖν μέν, ὦναξ, ταῦτ’ ὀκνήρ’·

ἑώσ δ’ ἂν οὖν πρὸσ τοῦ παρόντοσ ἐκμάθῃσ, ἔχ’ ἐλπίδα. καὶ μὴν τοσοῦτόν γ’ ἐστί μοι τῆσ ἐλπίδοσ, τὸν ἄνδρα τὸν βοτῆρα προσμεῖναι μόνον. πεφασμένου δὲ τίσ ποθ’ ἡ προθυμία; ἐγὼ διδάξω σ’· ἢν γὰρ εὑρεθῇ λέγων σοὶ ταὔτ’, ἔγωγ’ ἂν ἐκπεφευγοίην πάθοσ. ποῖον δέ μου περισσὸν ἤκουσασ λόγον; λῃστὰσ ἔφασκεσ αὐτὸν ἄνδρασ ἐννέπειν ὥσ νιν κατακτείνειαν. εἰ μὲν οὖν ἔτι λέξει τὸν αὐτὸν ἀριθμόν, οὐκ ἐγὼ ’κτανον· οὐ γὰρ γένοιτ’ ἂν εἷσ γε τοῖσ πολλοῖσ ἴσοσ· εἰ δ’ ἄνδρ’ ἕν’ οἰόζωνον αὐδήσει, σαφῶσ τοῦτ’ ἐστὶν ἤδη τοὔργον εἰσ ἐμὲ ῥέπον. ἀλλ’ ὡσ φανέν γε τοὔποσ ὧδ’ ἐπίστασο, κοὐκ ἔστιν αὐτῷ τοῦτό γ’ ἐκβαλεῖν πάλιν· πόλισ γὰρ ἤκουσ’, οὐκ ἐγὼ μόνη, τάδε. εἰ δ’ οὖν τι κἀκτρέποιτο τοῦ πρόσθεν λόγου, οὔτοι ποτ’, ὦναξ, σόν γε Λαί̈ου φόνον φανεῖ δικαίωσ ὀρθόν, ὅν γε Λοξίασ διεῖπε χρῆναι παιδὸσ ἐξ ἐμοῦ θανεῖν. καίτοι νιν οὐ κεῖνόσ γ’ ὁ δύστηνόσ ποτε κατέκταν’, ἀλλ’ αὐτὸσ πάροιθεν ὤλετο. ὥστ’ οὐχὶ μαντείασ γ’ ἂν οὔτε τῇδ’ ἐγὼ βλέψαιμ’ ἂν εἵνεκ’ οὔτε τῇδ’ ἂν ὕστερον. καλῶσ νομίζεισ· ἀλλ’ ὅμωσ τὸν ἐργάτην πέμψον τινὰ στελοῦντα μηδὲ τοῦτ’ ἀφῇσ. πέμψω ταχύνασ’· ἀλλ’ ἰώμεν ἐσ δόμουσ· οὐδὲν γὰρ ἂν πράξαιμ’ ἂν ὧν οὐ σοὶ φίλον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Sophocles, Oedipus Tyrannus, episode

(소포클레스, 오이디푸스 튀란노스, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION