헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Ιξηνευτ́

(소포클레스, Ichneutae)

κιο πειτα ἐπεσσύθην γλ ω πᾶσιν θεοῖσ καὶ πᾶσιν ἀγγέλλω βροτοῖσ καὶ δῶρ’ ὑπισχνοῦμαι τελεῖν ἀπόπροθεν· ον δύσλοφον φρενὶ τα βοῦσ ἀμολγάδασ μόσχουσ τε καὶ νέων νόμευμα πορτίδων ἅπαντα φροῦδα καὶ μάτην ἰχνοσκοπῶ λαθραῖ’ ἰόντα τῆλε βουστάθμου κάπησ ἀφανῶσ τέχναισιν· ὡσ ἐγὼ οὐκ ἂν ᾠόμην οὔτ’ ἂν θεῶν τιν’ οὔτ’ ἐφημέρων βροτῶν δρᾶσαι τόδ’ ἔργον ὧδερσθβ; πρὸσ τόλμαν πεσεῖν. ταῦτ’ οὖν ἐπείπερ ἔμαθον ἐκπλαγεὶσ ὄκνῳ στείχῶ, ματεύω, παντελὲσ κήρυγμ’ ἔχων θεοῖσ βροτοῖσ τε μηδέν’ ἀγνοεῖν τάδε. ἀκολουθίᾳ γὰρ ἐμμανὴσ κυνηγετῶ· Θρᾳκῶν δ’ ἐπῆλθον φῦλα τοῦ παντὸσ στρατοῦ ἀλλ’ οὔτισ σ λκιο ισἔπειτα δὲ τὰ Θεσσαλῶν τ’ ἔγκαρπα πεδί’ ἐπεσσύθην Βοιωτίασ τε γῆσ πολυκτήτουσ πόλεισ, ἔπειτα δ’ σ Δωρικο γείτον’ ἐνθεν ήκω ξυνα Κυλλήνησ τε δύσβατον τε χῶρον, ἐσ δ’ ὑλ ὡσ εἴτε ποιμὴν εἴτ’ ἀγρωστήρων τισ ἢ μαριλοκαυτῶν ἐν λόγῳ παρίσταται ἢ τῶν ὀρείων νυμφογεννήτου γένουσ θηρῶν τίσ ἐστι, πᾶσιν ἀγγέλλω τάδε, τὸν φῶρα τῶν Παιῶνοσ ὅστισ ἂν λάβῃ, τῷδ’ αὐτόχρημα μισθόσ ἐσθ’ ὁ κείμενοσ. ὦ Φοῖβε, σοῦ φώνημαθ’ ὡσ ἐπέκλυον βοῶντοσ ὀρθίοισι σὺν κηρύγμασι, σπουδῇ τάδ’, ἣ πάρεστι πρεσβύτῃ μαθών σοί, Φοῖβ’ Ἄπολλον, προσφιλὴσ εὐεργέτησ θέλων γενέσθαι τῷδ’ ἐπεσσύθην δρόμῳ, ἄν πωσ τὸ χρῆμα τοῦτό σοι κυνηγέσω.

τὸτ’ αγγελόσ μοι κείμενον χρυσον στέφε μάλιστ’ ἐπ αισι πρόσθε σν, παῖδασ δ’ εμοὺσ ὄσσοισι αυεβα ιμ’ ἂν εἴπερ ἐκτελεῖσ ἅπερ λέγεισ ώσω· μοῦνον ἐμπέδου τάδε. τασ βοῦσ ἀπάξω σοι· σὺ δ’ ἐμπέδου δόσιν. ἕξει σφ’ ὁ γ’ εὑρὼν ὅστισ ἔσθ’· ἑτοῖμα δέ. ισ εζητ εσο α τί τοῦτο; ποιλέγεισ;

ἐλεύθεροσ σὺ πᾶν τε γένοσ ἔσται τέκνων. ἴθ’ ἄγε δ πόδα βάσιν τεν ἀπαπαπαῖ ὢ ὤ, σέ τοι ἔπιθι κλωπ ὑπόνομα κ διανύτων ό πατρικὰν γῆρυν πῶσ πᾷ τὰ λάθρια νύχια κλέμματα ποσσὶ εἴ πωσ, ἂν τύχω, πο πατρί τ’ ἐλεύθερον βμετ ξυνάμα θεὸσ ὁ φίλοσ ἀνέτω πόνουσ, προφήνασ ἀρίζηλα χρυσοῦ παραδείγματα.

θεὸσ Τύχη καὶ δαῖμον ἰθυντήριε, τυχεῖν με πράγουσ οὗ δράμημ’ ἐπείγεται, λείαν ἄγραν σύλησιν ἐκκυνηγέσαι Φοίβου κλοπαίασ βοῦσ ἀπεστερημένου.

τῶν εἴ τισ ὀπτήρ ἐστιν ἢ κατήκοοσ, ἐμοί τ’ ἂν εἰή προσφιλὴσ φράσασ τόδε Φοίβῳ τ’ ἄνακτι συντελὴσ εὐεργέτησ. ατσ τοῦ λόγουθ’ ἅμα μήνυτρα ἰὼ σ ϋηο δ’ οὐδ φησίν τισ; ἢ ἐοίκεν ἤδη κ ἄγ’ εἱᾶ δὴ πᾶσ σ ῥινηλατῶν ὀσμαῖσι αὔρασ ἐάν πῃ πρ διπλοῦσ ὀκλάζων ν ὕποσμοσ ἐν χρῷ οὕτωσ ἔρευναν καὶ π ἅπαντα χρηστὰ καὶ τελεῖν.

θεὸσ θεὸσ θεὸσ θεόσ·

ἐά ἐά· ἔχειν ἐοίγμεν· ἴσχε, μὴ συρτει. ταῦτ’ ἔστ’ ἐκεῖνα· τῶν βοῶν τὰ σήματα. σίγα· θεόσ τισ τὴν ἀποικίαν ἄγει. τί δρῶμεν, ὦ τᾶν; ἦ τὸ δέον ἐξήνομεν; τί; τοῖσι ταύτῃ πῶσ δοκεῖ; δοκεῖ πάνυ. σαφῆ γὰρ αὔθ’ ἕκαστα σημαίνει τάδε. ἰδοὺ ἰδού· καὶ τοὐπίσημον αὐτὸ τῶν ὁπλῶν πάλιν. ἄθρει μάλα. αὔτ’ ἐστι τοῦτο μέτρον ἐκμετρούμενον. χώρει δρόμῳ καὶ ταν ἔχου οπμενοσ ῥοίβδημ’ ἐάν τι τῶν βοῶν δι’ οὖσ λάβῃ οὐκ εἰσακούω πω τορῶσ τοῦ φθέγματοσ. ἀλλ’ αὐτὰ μὴν ἴχνη τε χὠ στίβοσ τάδε κείνων ἐναργῆ τῶν βοῶν μαθεῖν πάρα.

ἐά μάλα· παλινστραφῆ τοι ναὶ μὰ Δία τὰ βήματα εἰσ τοὔμπαλιν δέδορκεν αὐ· τάδ’ εἴσιδε. τί ἐστὶ τουτί; τίσ ὁ τρόχοσ τοῦ τάγματοσ; εἰσ τοὐπίσω τὰ πρόσθεν ἤλλακται, τὰ δ’ αὖ ἐναντί’ ἀλλήλοισι συμπεπλεγμένα· δεινὸσ κυκησμὸσ εἶχε τὸν βοηλάτην. τίν’ αὖ τέχνην σὺ τήνδ’ ἄρ’ ἐξῆυρεσ, τίν’ αὖ, πρόσπαιον ὧδε κεκλιμένον κυνηγετεῖν πρὸσ γῇ;

τίσ ὑμῶν ὁ τρόποσ; οὐχὶ μανθάνω· ἐχῖνοσ ὥσ τισ ἐν λόχμῃ κεῖσαι πεσών, ἤ τισ πίθηκοσ κύβδα θυμαίνεισ τινί. τί ταῦτα; ποῦ γῆσ ἐμάθετ’ ἐν ποίῳ τόπῳ; σημήνατ’, οὐ γὰρ ἴδρισ εἰμὶ τοῦ τρόπου. ὕ ὗ ὕ ὗ. τί τοῦτ’ ἰύζεισ; τίνα φοβῇ; τίν’ εἰσορᾷσ; τί δεῖμ’ ὄπωπασ; τί ποτε βακχεύεισ ἔχων; αγχοῦ τισ ἤχει κέρχνοσ· ἱμείρεισ μαθεῖν τίσ ἦν; τί σιγᾶτ’, ὦ πρὸ τοῦ λαλίστατοι; σίγα μὲν οὖν. τίν’ ἔστ’ ἐκεῖθεν ἁπονοσφίζεισ ἔχων; ἄκουε δή. καλῶσ ἀκούσω μηδενὸσ φωνὴν κλύων;

ἐμοὶ πιθοῦ. ἐμὸν δίωγμά γ’ οὐδαμῶσ ὀνήσετε. ἄκουσον αὖ τοῦ χρήματοσ χρόνον τινά, οἱῴ ’κπλαγέντεσ ἐνθάδ’ ἐξενίσμεθα ψόφῳ, τὸν οὐδεὶσ πώποτ’ ἤκουσεν βροτῶν. τί μοι ψόφον;

φοβεῖσθε καὶ δειμαίνετε, μάλθησ ἄναγνα σώματ’ ἐκμεμαγμένα κάκιστα θηρῶν ὀντεσ, ἐν πάσῃ σκιᾷ φόβον βλέποντεσ, πάντα δειματούμενοι, ἄνευρα κἀκόμιστα κἀνελεύθερα διακονοῦντεσ, σώματ’ εἰσιδεῖν μόνον καὶ γλῶσσα καὶ φάλητεσ. εἰ δέ που δέῃ, πιστοὶ λόγοισιν ὄντεσ ἔργα φεύγετε. τοιοῦδε πατρόσ, ὦ κάκιστα θηρίων, οὗ πόλλ’ ἐφ’ ἥβησ μνήματ’ ἀνδρείασ ὕπο κεῖται παρ’ οἴκοισ νυμφικοῖσ ἠσκημένα, οὐκ εἰσ φυγὴν κλίνοντοσ, οὐ δουλουμένου, οὐδὲ ψόφοισι τῶν ὀρειτρόφων βοτῶν πτήσσοντοσ, ἀλλ’ ακμαῖσιν ἐξειργασμένου ἃ νῦν ὑφ’ ὑμῶν λάμπρ’ ὑπορρυπαίνεται ψόφῳ νεώρει κόλακι ποιμένων ποθέν, ὃν δὴ φοβεῖσθε παῖδεσ ὣσ πρὶν εἰσιδεῖν, πλοῦτον δὲ χρυσόφαντον ἐξαφίετε, ὃν Φοῖβοσ ὑμῖν εἶπε κἀνεδέξατο, καὶ τὴν ἐλευθέρωσιν ἣν κατῄνεσεν ὑμῖν τε κἀμοί· ταῦτ’ ἀφέντεσ εὕδετε.

εἰ μὴ ’νανοστήσαντεσ ἐξιχνεύσετε τὰσ βοῦσ ὅπῃ βεβᾶσι καὶ τὸν βουκόλον, κλαίοντεσ αὐτῇ δειλίᾳ ψοφήσετε. πάτερ, παρὼν αὐτόσ με συμποδηγέτει, ἵν’ εὖ κατείδῃσ εἴ τίσ ἐστι δειλία· γνώσηι γὰρ αὐτόσ, ἂν παρῇσ, οὐδὲν λέγων. ἐγὼ παρὼν αὐτόσ σε προσβιβῶ λόγῳ, κυνορτικὸν σύριγμα διακαλούμενοσ. ἀλλ’ εἷ’ ἐφίστω τριζύγησ οἵμου βάσιν· ἐγὼ δ’ ἐν ἔργοισ παρμένων σ’ ἀπευθυνῶ. ὗ ὗ ὗ, ψ ψ, ἆ ἆ.

τδρ ἔνι βοῦσ ἔνι πονο μὴ μεθῇ κροκι σὺ τί καλὸν ἐπιδ ὅδε γ’ ἀγαθὸσ ὁ τρε κατὰ νόμον ἕπεται ἐφέπου, ἐφέπου μ ὀπποποῖ· λέγ’ ὅ τι πονεῖσ. τί μάτην ὑπέκλαγεσ, ὑπέκριγεσ ὑπό μ’ ἴδεσ; ἔχεται ἐν πρώτῳ τίσ ὅδε τροπῳ; ἔχει. ἐλήλυθεν, ἐλήλυθεν. ἐμὸσ εἶ, ἀνάγου. δεῦτ’ ὤ, τίσ ὅδε τησ ὁ δράκισ, ὁ γράπισ, Οὐρίασ Οὐρίασ, αδκεισ παρέβησ· μεθυ ὅ τι ποτε φερειν ἔποχον ἔχει τι στίβοσ ὁδενεσ στράτιοσ, στράτιοσ υ δεῦρ’ ἕπου· ἆ μιαρέ, γε ἦ τάχ’ ὁπόταν ἀπίηισ ἀπελεύθεροσ ὢν ολ ἀλλὰ μὴ παραπλακ ἔπιθ’ ἔπεχ’ εἴσιθ’ ἴθι τὸ δὲ πλάγιον ἔχομεν πάτερ, τί σιγᾷσ;

μῶν ἀληθὲσ εἴπομεν;

οὐκ εἰσακούεισ; ἦ κεκώφησαι, ψόφον; σίγα· τί ἔστιν; οὐ μενῶ. μέν’, εἰ <δύνᾳ. > οὐκ ἔστιν. ἀλλ’ αὐτὸσ σὺ ταῦθ’ ὅπῃ θέλεισ ζήτει τε κἀξίχνευε καὶ πλούτει λαβὼν τὰσ βοῦσ τε καὶ τὸν χρυσὸν ε μὴ πλεῖστον ἔτι σν χρόνον. ἀλλ’ οὔ τι μή σοί μ’ ἐκλιπεῖν ἐφήσομαι οὐδ’ ἐξυπελθεῖν τοῦ πόνου πρίν γ’ ἂν σαφῶσ εἰδῶμεν ὅντιν’ ἔνδον ἥδ’ ἔχει στέγη. ἰῶ̀ γ φθέγμα ου ηδ μισ‐ θον δόμοισιν ὀλβίσῃσ. ὁ δ’ οὐ φανεῖται τοῖσιν. ἀλλ’ ἐγὼ τάχα φέρων κτύπον πέδορτον ἐξαναγκάσω πηδήμασιν κραιπνοῖσι καὶ λακτίσμασιν ὥστ’ εἰσακοῦσαι κεἰ λίαν κωφόσ τισ ᾖ.

θῆρεσ, τί τόνδε χλοερὸν ὑλώδη πάγον ἔνθηρον ὡρμήθητε σὺν πολλῇ βοῇ;

τίσ ἥδε τέχνη; τίσ μετάστασισ πόνων, οὓσ πρόσθεν εἶχεσ δεσπότῃ χάριν φέρων, ὑμεῖν ὃσ αἰεὶ νεβρίνῃ καθημμένοσ δορᾷ χεροῖν τε θύρσον εὐπαλῆ φέρων ὄπισθεν εὐίαζετ’ ἀμφὶ τὸν θεὸν σὺν ἐγγόνοισ νύμφαισι καὶ π<αί>δων ὄχλῳ; νῦν δ’ ἀγνοῶ τὸ χρῆμα· ποῖ στροφαὶ νέων μανιῶν στρέφουσι; θαῦμα γὰρ κατέκλυον ὁμοῦ πρέπον κέλευμά πωσ κυνηγετῶν ἐγγὺσ μολόντων θηρὸσ εὐναίου τροφῆσ, ὁμοῦ δ’ ἂν αὖτισ αι φωρ γλώσσησ ἐτεινετ’ εἰσ κλοπὴν έναι· αὖτισ δ’ ατ μενων α κηρυκι κηρυγμα καὶ ταῦτ’ ἀφεῖσα σὺν ποδῶν λακτίσμασι κληδὼν ὁμοῦ πάμφυρτ’ ἐγειτνία στέγῃ καὶ ταῦτ’ ἂν ἄλλωσ ἢ κλμ φωνῶν ἀκούσασ’ ὧδε παραπεπαισμένων φ̄ λσθβ; η νων ὑμᾶσ νοσεῖν νοσ τί νύμφην ἔτι ποε͂ιτ’ ἀναιτίαν; νύμφη βαθύζωνε παῦσαι χόλου τοῦδ’, οὔτε γὰρ νεῖκοσ ἥκει σέ τοι δᾴου μάχασ οὐδ’ ἀξενόσ που σέθεν γλῶσσαν μάταιόσ τ’ ἀφ’ ἡμῶν θίγοι.

μή με μὴ προψαλάξῃσ κακοῖσ, ἀλλ’ εὐπετῶσ μοι πρόφανον τὸ πρᾶγ‐ μ’, ἐν τόποισ τοῖσδε τίσ νέρθε γᾶσ ὧδ’ ἀγα‐ στῶσ ἐγάρυσε θέσπιν αὐδάν. ταῦτ’ ἔστ’ ἐκείνων νῦν τρόπων πεπαίτερα, καὶ τοῖσδε θηρῶν ἐκπύθοιο μᾶλλον ἂν ἀλκασμάτων δειλῆσ τε πειρατηρίων νύμφησ·

ἐμοὶ γὰρ οὐκ ἀρεστόν ἐστ’ ἔριν ὀρθοψάλακτον εν λόγοισιν ἱστάναι. ἀλλ’ ἥσυχοσ πρόφαινε καὶ μήνυέ μοι ὅτου μάλιστα πράγματοσ χρείαν ἔχεισ. τόπων ἄνασσα τῶνδε, Κυλλήνησ σθένοσ, ὅτου μὲν οὕνεκ’ ἦλθον, ὕστερον φράσω· τὸ φθέγμα δ’ ἡμῖν τοῦθ’ ὅπερ φωνεῖ φράσον καὶ τίσ ποτ’ αὐτῷ διαχαράσσεται βροτῶν. ὑμᾶσ μὲν αὐτοὺσ χρὴ τάδ’ εἰδέναι σαφῶσ ὡσ εἰ φανεῖτε τὸν λόγον τὸν ἐξ ἐμοῦ, αὐτοῖσιν ὑμῖν ζημία πορίζεται· καὶ γὰρ κέκρυπται τοὖργον ἐν θεῶν ἕδραισ, Ἥραν ὅπωσ μὴ πύστισ ἵξεται λόγου. Ζεὺσ γὰρ κρυφαίαν ἐσ στέγην Ἀτλαντίδοσ εύσατο· υ φιλασ λήθῃ τῆσ βαθυζώνου θεᾶσ κατὰ σπέοσ δὲ παῖδ’ ἐφίτυσεν μόνον· τοῦτον δὲ χερσὶ ταῖσ ἐμαῖσ ἐγὼ τρέφω·

μητρὸσ γὰρ ἰσχὺσ ἐν νόσῳ χειμάζεται· κἀδεστὰ καὶ ποτῆτα καὶ κοιμήματα πρὸσ σπαργάνοισ μένουσα λικνῖτιν τροφὴν ἐξευθετίζω νύκτα καὶ καθ’ ἡμέραν. ὁ δ’ αὔξεται κατ’ ἦμαρ οὐκ ἐπεικότα μέγιστοσ, ὥστε θαῦμα καὶ φόβοσ μ’ ἔχει. οὔπω γὰρ ἑκτὸν ἦμαρ ἐκπεφασμένοσ γυίοισ ἐρείδει παιδὸσ εἰσ ἥβησ ἀκμήν, κἀξορμενίζει κοὐκέτι σχολάζεται βλάστη· τοιόνδε παῖδα θησαυρὸσ στέγει. δυσεύρετόσ τ’ ἔτ’ ἐστι τοῦ πατρὸσ θέσει. ἀφανεῖ δ’ ὃ πεύθῃ φθέγμα μηχανῇ βρέμον καὶ πόλλ’ ἐθάμβεισ αὐτὸσ, ἡμέρᾳ μιᾳ ἐξ ὑπτίασ κίστη γ’ ἐμηχανήσατο· τοιόνδε θηρὸσ ἐκ θανόντοσ ἡδονῆσ ἔμμεστον αγγοσ εὑρ͂ε καὶ κάτω δονεῖ. τοσ πορίζειν τοιάνδε γῆρυν.

μὴ νῦν ἀπίστει·

πιστὰ γάρ σε προσγελᾷ θεᾶσ ἔπη. καὶ πῶσ πίθωμαι τοῦ θανόντοσ φθέγμα τοιοῦτον βρέμειν; πιθοῦ· θανὼν γὰρ ἔσχε φωνήν, ζῶν δ’ ἄναυδοσ ἦν ὁ θήρ. ποῖόσ τισ ἦν εἶδοσ; προμήκησ, ἢ ’πίκυρτοσ, ἢ βραχύσ; βραχύσ, χυτρώδησ, ποικίλῃ δορᾷ κατερρικνωμένοσ. ὡσ αἰέλουροσ εἰκάσαι πέφυκεν ἢ τὼσ πόρδαλισ; πλεῖστον μεταξύ· γογγύλον γάρ ἐστι καὶ βραχυσκελέσ. οὐδ’ ὡσ ἰχνευμ<ων> προσφερὲσ πέφυκεν οὐδ’ ὡσ καρκίν<οσ>; οὐδ’ αὖ τοιοῦτόν ἐστιν· ἀλλ’ ἄλλον τιν’ ἐξευροῦ τρόπον. ἀλλ’ ὡσ κεράστησ κάνθαροσ δῆτ’ ἐστὶν Αἰτναῖοσ φυήν; νῦν ἐγγὺσ ἔγνωσ ᾧ μάλιστα προσφερὲσ τὸ κνώδαλον. τί δ’ αὖ τὸ φωνοῦν ἐστιν αὐτοῦ, τοὐντὸσ ἢ τοὔξω, φράσον. λοφορίνη σύγγονοσ τῶν ὀστράκων. ποῖον δὲ τοὔνομ’ ἐννέπεισ; πόρσυνον, εἴ τι πλέον ἔχεισ. τὸν θῆρα μὲν χέλυν, τὸ φωνοῦν δ’ αὖ λύραν ὁ παῖσ καλεῖ. κτέανον ησύ τινι; δέρμα κστ ον ὧδε κλαγγάνει όρωσ ἐρείδεται πλεκτα λάδοσ κ κόλλοπεσ δε αμματω ον καὶ τοῦτο λύπησ ἔστ’ ἄκεστρον καὶ παραψυκτήριον κείνῳ μόνον, χαίρει δ’ ἀλύων καί τι προσφωνῶν μέλοσ ξύμφωνον· ἐξαίρει γὰρ αὐτὸν αἰόλισμα τῆσ λύρασ.

οὕτωσ ὁ παῖσ θανόντι θηρὶ φθέγμ’ ἐμηχανήσατο. ὀ<ρθ>οψάλακτόσ τισ ὀμφὴ κατοιχνεῖ τόπου, πρεπτὰ <δ’ αὖ> διὰ τόνου φάσματ’ ἔγ‐ χωρ’ ἐπανθεμίζει.

τὸ πρᾶγμα δ’ οὗπερ πορεύω βάδην, ἴσθι τὸν δαίμον’, ὅστισ ποθ’ ὃσ ταῦτ’ ἐτεχνήσατ’, οὐκ ἄλλοσ ἐστὶν κλοπεὺσ ἀντ’ ἐκείνου, γύναι, σάφ’ ἴσθι. σὺ δ’ ἀντὶ τῶνδε μὴ χαλε‐ φθῇσ μ<η>δὲ δυσφορηθῇσ. τίσ ἔχει πλάνη σε;

τίνα κλοπὴν ὠνείδισασ; οὐ μὰ Δία σ’, ὦ πρέσβειρα χειμάζειν θέλω. μῶν τὸν Διὸσ παῖδ’ ὄντα φ<η>λήτην καλεῖσ; αν αὐτῇ τῇ κλοπῇ. εἴ γε τἀληθῆ λέγεισ. τἀληθῆ λέγω. κεκλοφεναισαφ δε βοῦσ πάνυ ᾳ καθήρμοσε λου τεμὼν φο δορα ἄρτι μανθάνω χρόνῳ ἐγχάσκοντα τῇ ’μῇ μωρίᾳ οὐδέν, ἀλλὰ παιδιᾶσ χάριν. σὺ δ’ οῦ̓ν τὸ λοιπὸν εἰσ ἔμ’ εὐδίαν ἔχων, εἴ σοι φέρει χάρμ’ ἤ τι κερδαίνειν δοκεῖσ ὄπωσ θέλεισ κάχαζε καὶ τέρπου φρένα·

τὸν παῖδα δ’ ὄντα τοῦ Διὸσ σαφεῖ λόγῳ μὴ σκῶπτε ποιῶν ἐν νέῳ νέον λόγον· οὗτοσ γὰρ οὔτε πρὸσ πατρὸσ κλέπτησ ἔφυ οὔτ’ αὖτισ ἐν μήτρωσιν ἡ κλοπὴ κρατεῖ. εἰ δὴ κλοπή τίσ ἐστι, τὸν κλέπτην σκόπει ἄπορον ἄκαρπον· τοῦδε δ’ οὐ π<ει>ν<ῇ> δόμοσ. ἄθρει γένοσ πρόσαπτε τὴν πονηρίαν πρὸσ ὅντιν’ ἥκει· τῷδε δ’ οὐχ οὕτω πρέπει. ἀλλ’ αἰὲν εἶ σὺ παῖσ· νέοσ γὰρ ὢν ἀνὴρ πώγωνι θάλλων ὡσ τράγοσ κνήκῳ χλιδᾷσ. παύου τὸ λεῖον φαλακρὸν ἡδονῇ πιτνάσ. οὐκ ἐκ θεῶν τὰ μῶρα καὶ γέλοια χρὴ χανόντα κλαίειν ὕστερ’; ὡσ ἐγὼ <λ>έ<γ>ω. στρέφου λυγίζου τε μύθοισ, ὁποι‐ άν θέλεισ βάξιν εὑρ́ισκ’ ἀπό‐ ψηκτον·

οὐ γάρ με ταῦτα πείσεισ, <ὅ>πωσ τὸ χρῆμ’ οὗτοσ εἰργασμένοσ ῥινοκόλλητον ἄλλων ἔκλεψεν βοῶν που δοράσ ἢ ’πὸ τῶν Λοξίου. μή με τᾶσδ’ ἐξ ὁδοῦ βίβαζε. ὁ Ζεὺσ γὰρ ὁ παῖσ κλοπ εἰ τοι πονηρὰ δρᾷ, πονηρὸσ ὢν κυρεῖ.

κακῶσ ἀκούειν οὐ πρέπει Διὸσ γόνῳ. εἰ δ’ ἔστ’ ἀληθῆ, χρή με καὶ λέγειν τάδε. οὐ μὴ ταδ’ εἴπῃσ ποῦ καὶ βόεσ νέμουσι τ πλείουσ δέ γ’ ἤδη νῦν τίσ, ὦ πόνηρ’, ἔχει; τί πλε ὁ παῖσ ὃσ ἔνδον ἐστὶν ἐγκεκληιμένοσ. τὸν παῖδα παῦσαι τοῦ Διὸσ κακῶσ λέγων. παύοιμ’ ἄν , εἰ τὰσ βοῦσ τισ ἐξελᾶν θέλοι. ἤδη με πνίγεισ καὶ σὺ χαἰ βόεσ σέθεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Sophocles, Ichneutae

(소포클레스, Ichneutae)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION