Plutarch, Quaestiones Naturales, chapter 2

(플루타르코스, Quaestiones Naturales, chapter 2)

διὰ τί μᾶλλον ὑπὸ τῶν ὑετίων ἢ τῶν ἐπιρρύτων ὑδάτων τὰ δένδρα καὶ τὰ σπέρματα πέφυκε τρέφεσθαι; ἔλαθε τὸν Λαῖτον ὅτι καὶ τὰ λιμναῖα φυτά, τύφη καὶ φλέωσ καὶ θρύον, ἀναυξῆ καὶ ἀβλαστῆ μένει, μὴ γενομένων ὄμβρων καθ’ ὡρ́αν τὸ δὲ τοῦ Ἀριστοτέλουσ ἀληθέσ, ὅτι πρόσφατόν ἐστι καὶ νέον ὕδωρ τὸ ὑόμενον ἑώλον δὲ καὶ παλαιὸν τὸ λιμναῖον;

ἢ καὶ τοῦτο πιθανὸν μᾶλλον ἢ ἀληθέσ ἐστι;

τὰ γὰρ πηγαῖα καὶ ποτάμια νάματα πρόσφατα μέν ἐστι καὶ νεογενῆ· ὥσ φησιν Ἡράκλειτοσ, ἕτερα ἐπιρρεῖ ὕδατα τρέφει καὶ ταῦτα τῶν χεῖρον. ἆρ’ οὖν κοῦφόν ἐστι τὸ ἐκ Διὸσ ὕδωρ καὶ ἀερῶδεσ καὶ πνεύματι μεμιγμένον ὁδηγεῖται τε καὶ ἀναπέμπεται ταχέωσ εἰσ τὸ φυτὸν ὑπὸ λεπτότητοσ, διὸ καὶ πομφόλυγασ ποιεῖ τῇ ἀναμίξει τοῦ ἀέροσ·

ἢ τρέφει μὲν μάλιστα κρατούμενον ὑπὸ τοῦ τρεφομένου ̔ τοῦτο γάρ ἐστι πέψισ·

ἀπεψία δὲ τοὐναντίον, ὅταν ἰσχυρότερα τοῦ παθεῖν καὶ μεταβάλλον τὰ λεπτὰ καὶ ἁπλᾶ καὶ ἄχυμα μᾶλλον, οἱο͂́ν ἐστι τὸ ὄμβριον ὕδωρ;

γεννώμενον γὰρ ἐν ἀέρι καὶ πνεύματι καθαρὸν καὶ ἀμιγὲσ κάτεισι· τῇ γῇ καὶ τοῖσ τόποισ ὁμοιούμενα, δι’ ὧν ἔξεισι, πολλῶν ἀναπίμπλαται ποιοτήτων, δι’ ἃσ ἧττόν ἐστιν εὔτρεπτα καὶ βράδιον αὑτὰ παρέχει τῇ πέψει μεταβάλλειν εἰσ τὸ τρεφόμενον·

ἐστι τῶν ποταμίων καὶ φρεατιαίων ἡ δὲ πέψισ ἐοίκεν εἶναι σῆψισ, ὡσ Ἐμπεδοκλῆσ μαρτυρεῖ λέγων οἶνοσ ὑπὸ φλοιοῦ πέλεται σαπὲν ἐν ξύλῳ ὕδωρ ἢ πάντων ἑτοιμότατόν ἐστι καὶ ῥᾷστον αἰτιάσασθαι τὸ γλυκὺ τῶν ὀμβρίων καὶ χρηστόν, ἐκπεμπόμενον εὐθὺσ ὑπὸ τοῦ πνεύματοσ;

ἓν γὰρ καὶ τοῦτο ποιεῖται σημεῖον ὑετοῦ μέλλοντοσ Ἄρατοσ εἰπών ἦ μάλα δείλαιαι γενεαί, ὕδροισιν ὄνειαρ, αὐτόθεν ἐκ λίμνησ πατέρεσ βοόωσι γυρίνων.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION