Plutarch, Mulierum virtutes, chapter 11

(플루타르코스, Mulierum virtutes, chapter 11)

τὰσ Μιλησίων ποτὲ παρθένουσ δεινὸν πάθοσ καὶ ἀλλόκοτον κατέσχεν, ἐκ δή τινοσ αἰτίασ ἀδήλου· μάλιστα δ’ εἰκάζετο κρᾶσιν ἐκστατικὴν καὶ φαρμακώδη λαβὼν ὁ ἀὴρ τροπὴν αὐταῖσ καὶ παραφορὰν τῆσ διανοίασ ἐνεργάσασθαι. ἐπιθυμία θανάτου καὶ πρὸσ ἀγχόνην ὁρμὴ περιμανὴσ ἐνέπιπτε, πολλαὶ δ’ ἀπήγχοντο λανθάνουσαι·

λόγοι δὲ καὶ δάκρυα γονέων καὶ παρηγορίαι φίλων οὐδὲν ἐπέραινον, ἀλλὰ περιῆσαν ἐπινοίασ;

καὶ πανουργίασ ἁπάσησ τῶν φυλαττόντων, ἑαυτὰσ διαχρώμεναι. καὶ τὸ κακὸν ἐδόκει δαιμόνιον εἶναι καὶ κρεῖττον ἀνθρωπίνησ βοηθείασ, ἄχρι οὗ γνώμῃ νοῦν ἔχοντοσ ἀνδρὸσ ἐγράφη προβούλευμα, τὰσ ἀπαγχομένασ γυμνὰσ ἐκκομίζεσθαι διὰ τῆσ ἀγορᾶσ· καὶ τοῦτο κυρωθὲν οὐ μόνον ἐπέσχεν, ἀλλὰ καὶ παντελῶσ ἔπαυσε θανατώσασ τὰσ παρθένουσ.

μέγα δὴ τεκμήριον εὐφυϊάσ καὶ ἀρετῆσ; δεινότατα τῶν ὄντων, θάνατον καὶ πόνον, ἀδεῶσ ἐχούσασ αἰσχροῦ φαντασίαν μὴ ὑπομεῖναι μηδ’ ἐνεγκεῖν αἰσχύνην μετὰ θάνατον ἐσομένην.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION