Plutarch, Λύσανδρος, chapter 29

(플루타르코스, Λύσανδρος, chapter 29)

τῷ δὲ Παυσανίᾳ τὸ πάθοσ ἀγγέλλεται καθ’ ὁδὸν ἐκ Πλαταιῶν εἰσ Θεσπιὰσ πορευομένῳ· καὶ συνταξάμενοσ ἧκε πρὸσ τὸν Ἁλίαρτον. ἧκε δὲ καὶ Θρασύβουλοσ ἐκ Θηβῶν ἄγων τοὺσ Ἀθηναίουσ. βουλευομένου δὲ τοῦ Παυσανίου τοὺσ νεκροὺσ ὑποσπόνδουσ ἀπαιτεῖν, δυσφοροῦντεσ οἱ πρεσβύτεροι τῶν Σπαρτιατῶν αὐτοί τε καθ’ ἑαυτοὺσ ἠγανάκτουν, καὶ τῷ βασιλεῖ προσιόντεσ ἐμαρτύραντο μὴ διὰ σπονδῶν ἀναιρεῖσθαι Λύσανδρον, ἀλλὰ δι’ ὅπλων περὶ τοῦ σώματοσ ἀγωνισαμένουσ καὶ νικήσαντασ οὕτω τὸν ἄνδρα θάπτειν, ἡττωμένοισ δὲ καλὸν ἐνταῦθα κεῖσθαι μετὰ τοῦ στρατηγοῦ. ταῦτα τῶν πρεσβυτέρων λεγόντων ὁρῶν ὁ Παυσανίασ μέγα μὲν ἔργον ὑπερβαλέσθαι μάχῃ τοὺσ Θηβαίουσ ἄρτι κεκρατηκότασ, ἐγγὺσ δὲ τῶν τειχῶν τὸ σῶμα τοῦ Λυσάνδρου παραπεπτωκόσ, ὥστε χαλεπὴν ἄνευ σπονδῶν καὶ νικῶσιν εἶναι τὴν ἀναίρεσιν, ἔπεμψε κήρυκα καὶ σπεισάμενοσ ἀπήγαγε τὴν δύναμιν ὀπίσω.

τὸν δὲ Λύσανδρον ᾗ πρῶτον κομίζοντεσ ὑπὲρ τοὺσ ὁρ́ουσ ἐγένοντο τῆσ Βοιωτίασ ἐν φίλῃ καὶ συμμαχίδι χώρᾳ τῇ Πανοπέων κατέθεσαν, οὗ νῦν τὸ μνημεῖόν ἐστι παρὰ τὴν ὁδὸν εἰσ Χαιρώνειαν ἐκ Δελφῶν πορευομένοισ.

ἐνταῦθα δὴ τῆσ στρατιᾶσ καταυλισαμένησ λέγεταί τινα τῶν Φωκέων ἑτέρῳ μὴ παρατυχόντι τὸν ἀγῶνα διηγούμενον, εἰπεῖν ὡσ οἱ πολέμιοι προσπέσοιεν αὐτοῖσ τοῦ Λυσάνδρου τὸν Ὁπλίτην ἤδη διαβεβηκότοσ. θαυμάσαντα δὲ Σπαρτιάτην ἄνδρα τοῦ Λυσάνδρου φίλον ἐρέσθαι τίνα λέγοι τὸν Ὁπλίτην·

οὐ γὰρ εἰδέναι τοὔνομα· "τοὺσ πρώτουσ ἡμῶν οἱ πολέμιοι κατέβαλον. "τὸ γὰρ παρὰ τὴν πόλιν ῥεῖθρον Ὁπλίτην καλοῦσιν. ἀκούσαντα δὲ τὸν Σπαρτιάτην ἐκδακρῦσαι καὶ εἰπεῖν ὡσ ἄφευκτόν ἐστιν ἀνθρώπῳ τὸ πεπρωμένον. ἦν γάρ, ὡσ ἐοίκε, τῷ Λυσάνδρῳ δεδομένοσ χρησμὸσ οὕτωσ ἔχων·

ὁπλίτην κελάδοντα φυλάξασθαί σε κελεύω γῆσ τε δράκονθ’ υἱὸν δόλιον κατόπισθεν ἰόντα. τινὲσ δὲ τὸν Ὁπλίτην οὐ πρὸσ Ἁλιάρτῳ ῥεῖν λέγουσιν, ἀλλὰ πρὸσ Κορώνειαν χειμάρρουν εἶναι τῷ Φιλάρῳ ποταμῷ συμφερόμενον παρὰ τὴν πόλιν, ὃν πάλαι μὲν Ὁπλίαν, νῦν δὲ Ἰσόμαντον προσαγορεύουσιν. ὁ δὲ ἀποκτείνασ τὸν Λύσανδρον Ἁλιάρτιοσ ἀνὴρ ὄνομα Νεόχωροσ ἐπίσημον εἶχε τῆσ ἀσπίδοσ δράκοντα·

καὶ τοῦτο σημαίνειν ὁ χρησμὸσ εἰκάζετο. λέγεται δὲ καὶ Θηβαίοισ ὑπὸ τὸν Πελοποννησιακὸν πόλεμον ἐν Ἰσμηνίῳ γενέσθαι χρησμὸν ἅμα τήν τε πρὸσ Δηλίῳ μάχην καὶ τὴν πρὸσ Ἁλιάρτῳ ταύτην ἐκείνησ ὕστερον ἔτει τριακοστῷ γενομένην προμηνύοντα. ἦν δὲ τοιοῦτοσ·

ἐσχατιὰν πεφύλαξο λύκουσ καμάκεσσι δοκεύων καὶ λόφον Ὀρχαλίδην, ὃν ἀλώπηξ οὔποτε λείπει. τὸν μὲν οὖν περὶ Δήλιον τόπον ἐσχατιὰν προσεῖπε, καθ’ ὃν ἡ Βοιωτία τῇ Ἀττικῇ σύνορόσ ἐστιν, Ὀρχαλίδην δὲ λόφον, ὃν νῦν Ἀλώπεκον καλοῦσιν, ἐν τοῖσ πρὸσ τὸν Ἑλικῶνα μέρεσι τοῦ Ἁλιάρτου κείμενον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION