Plutarch, De tranquilitate animi, section 20

(플루타르코스, De tranquilitate animi, section 20)

"ἀγαθὸσ οὐ πᾶσαν ἡμέραν ἑορτὴν ἡγεῖται; καὶ πάνυ γε λαμπράν, εἰ σωφρονοῦμεν. ἱερὸν μὲν γὰρ ἁγιώτατον ὁ κόσμοσ ἐστὶ καὶ θεοπρεπέστατον· εἰσ δὲ τοῦτον ὁ ἄνθρωποσ εἰσάγεται διὰ τῆσ γενέσεωσ οὐ χειροκμήτων οὐδ’ ἀκινήτων ἀγαλμάτων θεατήσ, ἀλλ’ οἱᾶ νοῦσ θεῖοσ αἰσθητὰ μιμήματα νοητῶν, φησὶν ὁ Πλάτων, ἔμφυτον ἀρχὴν ζωῆσ ἔχοντα καὶ κινήσεωσ ἔφηνεν, ἥλιον καὶ σελήνην καὶ ἄστρα καὶ ποταμοὺσ νέον ὕδωρ ἐξιέντασ ἀεὶ καὶ γῆν φυτοῖσ τε καὶ ζῴοισ τροφὰσ ἀναπέμπουσαν. ὧν τὸν βίον μύησιν ὄντα καὶ τελετὴν τελειοτάτην εὐθυμίασ δεῖ μεστὸν εἶναι καὶ γήθουσ· οὐχ ὥσπερ οἱ πολλοὶ Κρόνια καὶ Διάσια καὶ Παναθήναια καὶ τοιαύτασ ἄλλασ ἡμέρασ περιμένουσιν, ἵν’ ἡσθῶσι καὶ ἀναπνεύσωσιν, ὠνητοῦ γέλωτοσ μίμοισ καὶ ὀρχησταῖσ μισθοὺσ τελέσαντεσ. εἶτ’ ἐκεῖ μὲν εὔφημοι καθήμεθα κοσμίωσ· οὐδεὶσ γάρ ὀδύρεται μυούμενοσ οὐδὲ θρηνεῖ Πύθια θεώμενοσ ἢ πίνων ἐν Κρονίοισ ἃσ δ’ ὁ θεὸσ ἡμῖν ἑορτὰσ χορηγεῖ καὶ μυσταγωγεῖ καταισχύνουσιν, ἐν ὀδυρμοῖσ τὰ πολλὰ καὶ βαρυθυμίαισ καὶ μερίμναισ ἐπιπόνοισ διατρίβοντεσ. καὶ τῶν μὲν ὀργάνων χαίρουσι τοῖσ ἐπιτερπὲσ ἠχοῦσι καὶ τῶν ὀρνέων τοῖσ ᾄδουσι, καὶ τὰ παίζοντα καὶ σκιρτῶντα τῶν ζῴων ἡδέωσ ὁρῶσι, καὶ τοὐναντίον ὠρυομένοισ καὶ βρυχωμένοισ καὶ σκυθρωπάζουσιν ἀνιῶνται·

τὸν δ’ ἑαυτῶν βίον ἀμειδῆ καὶ κατηφῆ καὶ τοῖσ ἀτερπεστάτοισ πάθεσι καὶ πράγμασι καὶ φροντίσι μηδὲν πέρασ ἐχούσαισ πιεζόμενον ἀεὶ καὶ συνθλιβόμενον ὁρῶντεσ, οὐχ ὅπωσ αὐτοὶ μὲν ἑαυτοῖσ ἀναπνοήν τινα καὶ ῥᾳστώνην πορίζουσιν, ποθὲν; ἀλλ’ οὐδ’ ἑτέρων παρακαλούντων προσδέχονται λόγον ᾧ χρώμενοι καὶ τοῖσ παροῦσιν ἀμέμπτωσ συνοίσονται καὶ τῶν γεγονότων εὐχαρίστωσ μνημονεύσουσι καὶ πρὸσ τὸ λοιπὸν ἵλεω τὴν ἐλπίδα καὶ φαιδρὰν ἔχοντεσ ἀδεῶσ καὶ ἀνυπόπτωσ προσάξουσιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION