Plutarch, De primo frigido, chapter, section 17

(플루타르코스, De primo frigido, chapter, section 17)

ὡσ ἀδόκιμόν τινα παντελῶσ τοῦτον καὶ. ἄτοπον ἀπορρίψασ τὸν λόγον ἐγώ μοι δοκῶ μηδὲ τὴν γῆν ἄμοιρον εἰκότων καὶ πιθανῶν ἀποφαίνειν, ποιησάμενοσ ἀρχὴν ᾧ μάλιστα Χρύσιπποσ ὑπὲρ τοῦ ἀέροσ κέχρηται. τί δὲ τοῦτ’ ἐστί;

τὸ σκοτεινὸν ὄντα πρώτωσ εἶναι καὶ ψυχρὸν πρώτωσ. εἰ γὰρ δύο λαβὼν οὗτοσ ἀντιθέσεισ δυνάμεων οἰέται τῇ ἑτέρᾳ καὶ τὴν ἑτέραν ἐξ ἀνάγκησ; ἕπεσθαι, μυρίαι δήπουθὲν εἰσιν ἀντιτάξεισ καὶ ἀντιπάθειαι πρὸσ τὸν αἰθέρα τῆσ γῆσ,· αἷσ καὶ ταύτην ἄν τισ ἀκολουθεῖν ἀξιώσειεν.

ἀνωφερὲσ ἀντίκειται μόνον, οὐδ’ ὡσ πυκνὴ πρὸσ ἀραιὸν οὐδ’ ὡσ βραδεῖα καὶ στάσιμοσ πρὸσ ὀξύρροπον καὶ κινητικόν, ἀλλ’ ὡσ βαρυτάτη .

πρὸσ κουφότατον καὶ πυκνοτάτη πρὸσ ἀραιότατον, καὶ τέλοσ ὡσ ἀκίνητοσ ἐξ ἑαυτῆσ πρὸσ αὐτοκίνητον καὶ τὴν μέσην χώραν ἐπέχουσα πρὸσ· ἀεὶ κυκλοφορούμενον.

οὐκ ἄτοπον οὖν τηλικαύταισ καὶ τοσαύταισ ἀντιτάξεσι καὶ τὴν τῆσ ψυχρότητοσ καὶ θερμότητοσ ἕπεσθαι. ναί, ἀλλὰ τὸ πῦρ καὶ λαμπρόν ἐστιν. οὔτι μὴν σκοτεινὸν ἡ γῆ;

σκοτεινότατον μὲν οὖν ἁπάντων καὶ ἀφεγγέστατον. ἀέρι μέν τοι μετοχὴ φωτόσ ἐστι πρώτῳ, καὶ τάχιστα τρέπεται καὶ ἀναπλησθεὶσ διανέμει πανταχοῦ τὴν λαμπρότητα, σῶμα παρέχων τῆσ αὐγῆσ ἑαυτόν·

"εὐθὺσ ἀνέπλησεν ἀεροβατᾶν μέγαν οἶκον ἀνέμων·

ἐκ τούτου δὲ καὶ λίμνῃ καὶ θαλάττῃ μοῖραν αὐγῆσ κατιὼν ἐνίησι καὶ βυθοὶ ποταμῶν διαγελῶσιν, ὅσον ἀέροσ ἐξικνεῖται πρὸσ αὐτούσ. σωμάτων ἀεὶ ἀφώτιστόσ ἐστι καὶ ἄτρωτοσ ὑφ’ ἡλίου καὶ σελήνησ τῷ φωτίζοντι, θάλπεται δ’ ὑπ’ αὐτῶν καὶ παρέχει χλιαίνειν ἐπ’ ὀλίγον βάθοσ ἐνδυομένῳ τῷ θερμῷ·

τὸ δὲ λαμπρὸν οὐ παρίησιν ὑπὸ στερεότητοσ ἀλλ’ ἐπιπολῆσ περιφωτίζεται;

τὰ δ’ ἐντὸσ ὄρφνη καὶ χάοσ καὶ Αἵδησ ὀνομάζεται καὶ τὸ ἔρεβοσ τοῦτ’ ἦν ἄρα,’ τὸ χθόνιον καὶ ἔγγαιον σκότοσ. τὴν δὲ νύκτα ποιηταὶ μὲν ἐκ γῆσ γεγονέναι μυθολογοῦσι, μαθηματικοὶ δὲ γῆσ σκιὰν οὖσαν ἀποδεικνύουσιν, ἀντιφραττούσησ πρὸσ τὸν ἥλιον·

ὁ γὰρ ἀὴρ ἀναπίμπλαται σκότουσ ὑπὸ γῆσ ὡσ φωτὸσ ὑφ’ ἡλίου· καὶ τὸ ἀφώτιστον αὐτοῦ μῆκόσ ἐστι νυκτόσ, ὅσον ἡ σκιὰ τῆσ γῆσ ἐπινέμεται.

θηρία πολλὰ νομὰσ ποιούμενα διὰ σκότουσ, ἁμωσγέπωσ ἴχνη φωτὸσ καὶ ἀπορροὰσ αὐγῆσ ἐνδιεσπαρμένασ·

ἔχοντοσ ὁ δ’ οἰκουρὸσ;

καὶ ὑπωρόφιοσ, ἅτε δὴ τῆσ γῆσ πανταχόθεν περιεχούσησ, κομιδῇ τυφλόσ ἐστι καὶ ἀφώτιστοσ. ἀλλὰ μὴν καὶ δέρματα καὶ κέρατα ζῴων ὅλα μὲν οὐ διίησιν αὐγὴν ὑπὸ στερεότητοσ, ὅταν δὲ πρισθῇ καὶ καταξεσθῇ, γίγνεται διαφανῆ, παραμιχθέντοσ αὐτοῖσ τοῦ ἀέροσ. οἶμαι δὲ καὶ μέλαιναν ἑκάστοτε τὴν γῆν ὑπὸ τῶν ποιητῶν καλεῖσθαι διὰ τὸ σκοτῶδεσ καὶ τὸ ἀφώτιστον ὥστε καὶ τὴν πολυτίμητον ἀντίθεσιν τοῦ σκοτεινοῦ πρὸσ τὸ λαμπρὸν ἐπὶ τῆσ γῆσ μᾶλλον ἢ τοῦ ἀέροσ ὑπάρχειν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION