Ancient Greek Text

Plutarch, Cato the Younger, chapter 13

(플루타르코스, Cato the Younger, chapter 13)

ἐν δὲ Συρίᾳ καὶ γελοῖόν τι λέγεται παθεῖν. βαδίζων γὰρ εἰσ Ἀντιόχειαν εἶδε περὶ τὰσ πύλασ ἔξω πλῆθοσ ἀνθρώπων ἑκατέρωθεν τῆσ ὁδοῦ παρακεκριμένων, ἐν οἷσ ἔφηβοι μὲν χωρὶσ ἐν χλαμύσι καὶ παῖδεσ ἑτέρωθεν κοσμίωσ εἱστήκεσαν, ἐσθῆτασ δὲ καθαρὰσ ἔνιοι καὶ στεφάνουσ εἶχον, ἱερεῖσ θεῶν ὄντεσ ἢ ἄρχοντεσ, πάντων οὖν μᾶλλον οἰηθεὶσ ὁ Κάτων αὐτῷ τινα πράττεσθαι τιμὴν καὶ δεξίωσιν ὑπὸ τῆσ πόλεωσ, ὠργίζετο μὲν τοῖσ προπεμφθεῖσι τῶν ἰδίων, ὡσ μὴ κωλύσασιν, ἐκέλευσε δὲ καταβῆναι τοὺσ φίλουσ, καὶ πεζῇ προῄει μετ’ αὐτῶν, ὡσ δ’ ἐγγὺσ ἦσαν, ὁ πάντα διακοσμῶν ἐκεῖνα καὶ τὸν ὄχλον εἰσ τάξιν καθιστάσ, ἀνὴρ πρεσβύτεροσ ἤδη, ῥάβδον ἐν τῇ χειρὶ καὶ στέφανον κρατῶν, ἀπήντησε τῷ Κάτωνι πρὸ τῶν ἄλλων, καὶ μηδὲ ἀσπασάμενοσ ἠρώτα ποῦ Δημήτριον ἀπολελοίπασι καὶ πηνίκα παρέσται. Πομπηϊού δὲ ἦν γεγονὼσ ὁ Δημήτριοσ οἰκέτησ·

ἄλλο δὲ οὐδὲν ἐφθέγξατο, χρόνῳ δὲ ὕστερον εἰώθει γελᾶν καὶ αὐτὸσ ἐπὶ τούτῳ, καὶ διηγούμενοσ καὶ μνημονεύων.