PROS KORINQIOUS B, chapter 7

(PROS KORINQIOUS B, chapter 7)

ταύτασ οὖν ἔχοντεσ τὰσ ἐπαγγελίασ, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺσ ἀπὸ παντὸσ μολυσμοῦ σαρκὸσ καὶ πνεύματοσ, ἐπιτελοῦντεσ ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ θεοῦ. Χωρήσατε ἡμᾶσ· οὐδένα ἐφθείραμεν, οὐδένα ἐπλεονεκτήσαμεν.

πρὸσ κατάκρισιν οὐ λέγω, προείρηκα γὰρ ὅτι ἐν ταῖσ καρδίαισ ἡμῶν ἐστὲ εἰσ τὸ συναποθανεῖν καὶ συνζῆν.

πολλή μοι παρρησία πρὸσ ὑμᾶσ, πολλή μοι καύχησισ ὑπὲρ ὑμῶν·

πεπλήρωμαι τῇ παρακλήσει, ὑπερπερισσεύομαι τῇ χαρᾷ ἐπὶ πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν. ἀλλ’ ὁ παρακαλῶν τοὺσ ταπεινοὺσ παρεκάλεσεν ἡμᾶσ ὁ θεὸσ ἐν τῇ παρουσίᾳ Τίτου·

οὐ μόνον δὲ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ παρακλήσει ᾗ παρεκλήθη ἐφ’ ὑμῖν, ἀναγγέλλων ἡμῖν τὴν ὑμῶν ἐπιπόθησιν, τὸν ὑμῶν ὀδυρμόν, τὸν ὑμῶν ζῆλον ὑπὲρ ἐμοῦ, ὥστε με μᾶλλον χαρῆναι.

ὅτι εἰ καὶ ἐλύπησα ὑμᾶσ ἐν τῇ ἐπιστολῇ, οὐ μεταμέλομαι·

οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ’ ὅτι ἐλυπήθητε εἰσ μετάνοιαν, ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ θεόν, ἵνα ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν.

ἡ γὰρ κατὰ θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰσ σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται·

ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται. ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ τοῦτο τὸ κατὰ θεὸν λυπηθῆναι πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν·

ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺσ ἁγνοὺσ εἶναι τῷ πράγματι. ἄρα εἰ καὶ ἔγραψα ὑμῖν, οὐχ ἕνεκεν τοῦ ἀδικήσαντοσ, [ἀλλ’] οὐδὲ ἕνεκεν τοῦ ἀδικηθέντοσ, ἀλλ’ ἕνεκεν τοῦ φανερωθῆναι τὴν σπουδὴν ὑμῶν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πρὸσ ὑμᾶσ ἐνώπιον τοῦ θεοῦ.

διὰ τοῦτο παρακεκλήμεθα.

Ἐπὶ δὲ τῇ παρακλήσει ἡμῶν περισσοτέρωσ μᾶλλον ἐχάρημεν ἐπὶ τῇ χαρᾷ Τίτου, ὅτι ἀναπέπαυται τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἀπὸ πάντων ὑμῶν· ὅτι εἴ τι αὐτῷ ὑπὲρ ὑμῶν κεκαύχημαι, οὐ κατῃσχύνθην, ἀλλ’ ὡσ πάντα ἐν ἀληθείᾳ ἐλαλήσαμεν ὑμῖν, οὕτωσ καὶ ἡ καύχησισ ἡμῶν ἐπὶ Τίτου ἀλήθεια ἐγενήθη.

καὶ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ περισσοτέρωσ εἰσ ὑμᾶσ ἐστὶν ἀναμιμνησκομένου τὴν πάντων ὑμῶν ὑπακοήν, ὡσ μετὰ φόβου καὶ τρόμου ἐδέξασθε αὐτόν.

Χαίρω ὅτι ἐν παντὶ θαρρῶ ἐν ὑμῖν.

ὅτι ἐν πολλῇ δοκιμῇ θλίψεωσ ἡ περισσεία τῆσ χαρᾶσ αὐτῶν καὶ ἡ κατὰ βάθουσ πτωχεία αὐτῶν ἐπερίσσευσεν εἰσ τὸ πλοῦτοσ τῆσ ἁπλότητοσ αὐτῶν·

εἰσ τὸ παρακαλέσαι ἡμᾶσ Τίτον ἵνα καθὼσ προενήρξατο οὕτωσ καὶ ἐπιτελέσῃ εἰσ ὑμᾶσ καὶ τὴν χάριν ταύτην·

ἀλλ’ ὥσπερ ἐν παντὶ περισσεύετε, πίστει καὶ λόγῳ καὶ γνώσει καὶ πάσῃ σπουδῇ καὶ τῇ ἐξ ἡμῶν ἐν ὑμῖν ἀγάπῃ, ἵνα καὶ ἐν ταύτῃ τῇ χάριτι περισσεύητε.

Οὐ κατ’ ἐπιταγὴν λέγω, ἀλλὰ διὰ τῆσ ἑτέρων σπουδῆσ καὶ τὸ τῆσ ὑμετέρασ ἀγάπησ γνήσιον δοκιμάζων·

γινώσκετε γὰρ τὴν χάριν τοῦ κυρίου ἡμῶν Ιἠσοῦ [Χριστοῦ], ὅτι δι’ ὑμᾶσ ἐπτώχευσεν πλούσιοσ ὤν, ἵνα ὑμεῖσ τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσητε.

καὶ γνώμην ἐν τούτῳ δίδωμι·

τοῦτο γὰρ ὑμῖν συμφέρει, οἵτινεσ οὐ μόνον τὸ ποιῆσαι ἀλλὰ καὶ τὸ θέλειν προενήρξασθε ἀπὸ πέρυσι· νυνὶ δὲ καὶ τὸ ποιῆσαι ἐπιτελέσατε, ὅπωσ καθάπερ ἡ προθυμία τοῦ θέλειν οὕτωσ καὶ τὸ ἐπιτελέσαι ἐκ τοῦ ἔχειν.

εἰ γὰρ ἡ προθυμία πρόκειται, καθὸ ἐὰν ἔχῃ εὐπρόσδεκτοσ, οὐ καθὸ οὐκ ἔχει.

οὐ γὰρ ἵνα ἄλλοισ ἄνεσισ, ὑμῖν θλίψισ·

ἀλλ’ ἐξ ἰσότητοσ ἐν τῷ νῦν καιρῷ τὸ ὑμῶν περίσσευμα εἰσ τὸ ἐκείνων ὑστέρημα, ἵνα καὶ τὸ ἐκείνων περίσσευμα γένηται εἰσ τὸ ὑμῶν ὑστέρημα, ὅπωσ γένηται ἰσότησ·

καθὼσ γέγραπται Ὁ τὸ πολὺ οὐκ ἐπλεόνασεν, καὶ ὁ τὸ ὀλίγον οὐκ ἠλαττόνησεν.

ὅτι τὴν μὲν παράκλησιν ἐδέξατο, σπουδαιότεροσ δὲ ὑπάρχων αὐθαίρετοσ ἐξῆλθεν πρὸσ ὑμᾶσ.

προνοοῦμεν γὰρ καλὰ οὐ μόνον ἐνώπιον Κυρίου ἀλλὰ καὶ ἐνώπιον ἀνθρώπων.

συνεπέμψαμεν δὲ αὐτοῖσ τὸν ἀδελφὸν ἡμῶν ὃν ἐδοκιμάσαμεν ἐν πολλοῖσ πολλάκισ σπουδαῖον ὄντα, νυνὶ δὲ πολὺ σπουδαιότερον πεποιθήσει πολλῇ τῇ εἰσ ὑμᾶσ.

εἴτε ὑπὲρ Τίτου, κοινωνὸσ ἐμὸσ καὶ εἰσ ὑμᾶσ συνεργόσ·

εἴτε ἀδελφοὶ ἡμῶν, ἀπόστολοι ἐκκλησιῶν, δόξα Χριστοῦ. Τὴν οὖν ἔνδειξιν τῆσ ἀγάπησ ὑμῶν καὶ ἡμῶν καυχήσεωσ ὑπὲρ ὑμῶν εἰσ αὐτοὺσ ἐνδείξασθε εἰσ πρόσωπον τῶν ἐκκλησιῶν.

οἶδα γὰρ τὴν προθυμίαν ὑμῶν ἣν ὑπὲρ ὑμῶν καυχῶμαι Μακεδόσιν ὅτι Ἀχαία παρεσκεύασται ἀπὸ πέρυσι, καὶ τὸ ὑμῶν ζῆλοσ ἠρέθισε τοὺσ πλείονασ.

μή πωσ ἐὰν ἔλθωσιν σὺν ἐμοὶ Μακεδόνεσ καὶ εὑρ́ωσιν ὑμᾶσ ἀπαρασκευάστουσ καταισχυνθῶμεν ἡμεῖσ, ἵνα μὴ λέγωμεν ὑμεῖσ, ἐν τῇ ὑποστάσει ταύτῃ.

ἀναγκαῖον οὖν ἡγησάμην παρακαλέσαι τοὺσ ἀδελφοὺσ ἵνα προέλθωσιν εἰσ ὑμᾶσ καὶ προκαταρτίσωσι τὴν προεπηγγελμένην εὐλογίαν ὑμῶν, ταύτην ἑτοίμην εἶναι οὕτωσ ωσ εὐλογίαν καὶ μὴ ὡσ πλεονεξίαν.

Τοῦτο δέ, ὁ σπείρων φειδομένωσ φειδομένωσ καὶ θερίσει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαισ ἐπ’ εὐλογίαισ καὶ θερίσει.

ἕκαστοσ καθὼσ προῄρηται τῇ καρδίᾳ, μὴ ἐκ λύπησ ἢ ἐξ ἀνάγκησ, ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ θεόσ.

δυνατεῖ δὲ ὁ θεὸσ πᾶσαν χάριν περισσεῦσαι εἰσ ὑμᾶσ, ἵνα ἐν παντὶ πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντεσ περισσεύητε εἰσ πᾶν ἔργον ἀγαθόν·

καθὼσ γέγραπται Ἐσκόρπισεν, ἔδωκεν τοῖσ πένησιν, ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰσ τὸν αἰῶνα·

ὁ δὲ ἐπιχορηγῶν σπέρμα τῷ σπείροντι καὶ ἄρτον εἰσ βρῶσιν χορηγήσει καὶ πληθυνεῖ τὸν σπόρον ὑμῶν καὶ αὐξήσει τὰ γενήματα τῆσ δικαιοσύνησ ὑμῶν·

καὶ αὐτῶν δεήσει ὑπὲρ ὑμῶν ἐπιποθούντων ὑμᾶσ διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν χάριν τοῦ θεοῦ ἐφ’ ὑμῖν.

Χάρισ τῷ θεῷ ἐπὶ τῇ ἀνεκδιηγήτῳ αὐτοῦ δωρεᾷ.

Αὐτὸσ δὲ ἐγὼ Παῦλοσ παρακαλῶ ὑμᾶσ διὰ τῆσ πραΰτητοσ καὶ ἐπιεικίασ τοῦ χριστοῦ, ὃσ κατὰ πρόσωπον μὲν ταπεινὸσ ἐν ὑμῖν, ἀπὼν δὲ θαρρῶ εἰσ ὑμᾶσ·

δέομαι δὲ τὸ μὴ παρὼν θαρρῆσαι τῇ πεποιθήσει ᾗ λογίζομαι τολμῆσαι ἐπί τινασ τοὺσ λογιζομένουσ ἡμᾶσ ὡσ κατὰ σάρκα περιπατοῦντασ.

καὶ ἐν ἑτοίμῳ ἔχοντεσ ἐκδικῆσαι πᾶσαν παρακοήν, ὅταν πληρωθῇ ὑμῶν ἡ ὑπακοή.

Τὰ κατὰ πρόσωπον βλέπετε.

εἴ τισ πέποιθεν ἑαυτῷ Χριστοῦ εἶναι, τοῦτο λογιζέσθω πάλιν ἐφ’ ἑαυτοῦ ὅτι καθὼσ αὐτὸσ Χριστοῦ οὕτωσ καὶ ἡμεῖσ. ἵνα μὴ δόξω ὡσ ἂν ἐκφοβεῖν ὑμᾶσ διὰ τῶν ἐπιστολῶν·

ὅτι Αἱ ἐπιστολαὶ μέν, φησίν, βαρεῖαι καὶ ἰσχυραί, ἡ δὲ παρουσία τοῦ σώματοσ ἀσθενὴσ καὶ ὁ λόγοσ ἐξουθενημένοσ.

τοῦτο λογιζέσθω ὁ τοιοῦτοσ, ὅτι οἱοῖ́ ἐσμεν τῷ λόγῳ δι’ ἐπιστολῶν ἀπόντεσ, τοιοῦτοι καὶ παρόντεσ τῷ ἔργῳ.

Οὐ γὰρ τολμῶμεν ἐνκρῖναι ἢ συνκρῖναι ἑαυτούσ τισιν τῶν ἑαυτοὺσ συνιστανόντων·

ἀλλὰ αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖσ ἑαυτοὺσ μετροῦντεσ καὶ συνκρίνοντεσ ἑαυτοὺσ ἑαυτοῖσ οὐ συνιᾶσιν. ἡμεῖσ δὲ οὐκ εἰσ τὰ ἄμετρα καυχησόμεθα, ἀλλὰ κατὰ τὸ μέτρον τοῦ κανόνοσ οὗ ἐμέρισεν ἡμῖν ὁ θεὸσ μέτρου, ἐφικέσθαι ἄχρι καὶ ὑμῶν·

οὐ γὰρ ὡσ μὴ ἐφικνούμενοι εἰσ ὑμᾶσ ὑπερεκτείνομεν ἑαυτούσ, ἄχρι γὰρ καὶ ὑμῶν ἐφθάσαμεν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ χριστοῦ·

εἰσ τὰ ὑπερέκεινα ὑμῶν εὐαγγελίσασθαι, οὐκ ἐν ἀλλοτρίῳ κανόνι εἰσ τὰ ἕτοιμα καυχήσασθαι.

Ὁ δὲ καυχώμενοσ ἐν Κυρίῳ καυχάσθω·

οὐ γὰρ ὁ ἑαυτὸν συνιστάνων, ἐκεῖνόσ ἐστιν δόκιμοσ, ἀλλὰ ὃν ὁ κύριοσ συνίστησιν.

Ὄφελον ἀνείχεσθέ μου μικρόν τι ἀφροσύνησ·

ἀλλὰ καὶ ἀνέχεσθέ μου. ζηλῶ γὰρ ὑμᾶσ θεοῦ ζήλῳ, ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶσ ἑνὶ ἀνδρὶ παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ χριστῷ·

φοβοῦμαι δὲ μή πωσ, ὡσ ὁ ὄφισ ἐξηπάτησεν Εὑάν ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ, φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆσ ἁπλότητοσ [καὶ τῆσ ἁγνότητοσ] τῆσ εἰσ τὸν χριστόν.

εἰ μὲν γὰρ ὁ ἐρχόμενοσ ἄλλον Ιἠσοῦν κηρύσσει ὃν οὐκ ἐκηρύξαμεν, ἢ πνεῦμα ἕτερον λαμβάνετε ὃ οὐκ ἐλάβετε, ἢ εὐαγγέλιον ἕτερον ὃ οὐκ ἐδέξασθε, καλῶσ ἀνέχεσθε.

λογίζομαι γὰρ μηδὲν ὑστερηκέναι τῶν ὑπερλίαν ἀποστόλων·

εἰ δὲ καὶ ἰδιώτησ τῷ λόγῳ, ἀλλ’ οὐ τῇ γνώσει, ἀλλ’ ἐν παντὶ φανερώσαντεσ ἐν πᾶσιν εἰσ ὑμᾶσ.

Ἢ ἁμαρτίαν ἐποίησα ἐμαυτὸν ταπεινῶν ἵνα ὑμεῖσ ὑψωθῆτε, ὅτι δωρεὰν τὸ τοῦ θεοῦ εὐαγγέλιον εὐηγγελισάμην ὑμῖν;

ἄλλασ ἐκκλησίασ ἐσύλησα λαβὼν ὀψώνιον πρὸσ τὴν ὑμῶν διακονίαν, καὶ παρὼν πρὸσ ὑμᾶσ καὶ ὑστερηθεὶσ οὐ κατενάρκησα οὐθενόσ·

τὸ γὰρ ὑστέρημά μου προσανεπλήρωσαν οἱ ἀδελφοὶ ἐλθόντεσ ἀπὸ Μακεδονίασ·

καὶ ἐν παντὶ ἀβαρῆ ἐμαυτὸν ὑμῖν ἐτήρησα καὶ τηρήσω. ἔστιν ἀλήθεια Χριστοῦ ἐν ἐμοὶ ὅτι ἡ καύχησισ αὕτη οὐ φραγήσεται εἰσ ἐμὲ ἐν τοῖσ κλίμασι τῆσ Ἀχαίασ.

διὰ τί; ὅτι οὐκ ἀγαπῶ ὑμᾶσ;

ὁ θεὸσ οἶδεν. Ὃ δὲ ποιῶ καὶ ποιήσω, ἵνα ἐκκόψω τὴν ἀφορμὴν τῶν θελόντων ἀφορμήν, ἵνα ἐν ᾧ καυχῶνται εὑρεθῶσιν καθὼσ καὶ ἡμεῖσ.

οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰσ ἀποστόλουσ Χριστοῦ·

καὶ οὐ θαῦμα, αὐτὸσ γὰρ ὁ Σατανᾶσ μετασχηματίζεται εἰσ ἄγγελον φωτόσ·

οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡσ διάκονοι δικαιοσύνησ, ὧν τὸ τέλοσ ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν.

Πάλιν λέγω, μή τίσ με δόξῃ ἄφρονα εἶναι·

‐ εἰ δὲ μήγε, κἂν ὡσ ἄφρονα δέξασθέ με, ἵνα κἀγὼ μικρόν τι καυχήσωμαι· ὃ λαλῶ οὐ κατὰ κύριον λαλῶ, ἀλλ’ ὡσ ἐν ἀφροσύνῃ, ἐν ταύτῃ τῇ ὑποστάσει τῆσ καυχήσεωσ.

ἐπεὶ πολλοὶ καυχῶνται κατὰ [τὴν] σάρκα, κἀγὼ καυχήσομαι.

ἡδέωσ γὰρ ἀνέχεσθε τῶν ἀφρόνων φρόνιμοι ὄντεσ·

ἀνέχεσθε γὰρ εἴ τισ ὑμᾶσ καταδουλοῖ, εἴ τισ κατεσθίει, εἴ τισ λαμβάνει, εἴ τισ ἐπαίρεται, εἴ τισ εἰσ πρόσωπον ὑμᾶσ δέρει.

κατὰ ἀτιμίαν λέγω, ὡσ ὅτι ἡμεῖσ ἠσθενήκαμεν·

ἐν ᾧ δ’ ἄν τισ τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ. Ἐβραῖοί εἰσιν;

κἀγώ. Ἰσραηλεῖταί εἰσιν; κἀγώ. σπέρμα Ἀβραάμ εἰσιν; κἀγώ. διάκονοι Χριστοῦ εἰσίν; παραφρονῶν λαλῶ, ὕπερ ἐγώ·

ἐν κόποισ περισσοτέρωσ, ἐν φυλακαῖσ περισσοτέρωσ, ἐν πληγαῖσ ὑπερβαλλόντωσ, ἐν θανάτοισ πολλάκισ· ὑπὸ Ιοὐδαίων πεντάκισ τεσσεράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶσ ἐραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶσ ἐναυάγησα, νυχθήμερον ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα·

κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαισ πολλάκισ, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαισ πολλάκισ, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι·

χωρὶσ τῶν παρεκτὸσ ἡ ἐπίστασίσ μοι ἡ καθ’ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν.

τίσ ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίσ σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;

εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆσ ἀσθενείασ [μου] καυχήσομαι.

ὁ θεὸσ καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου Ιἠσοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸσ εἰσ τοὺσ αἰῶνασ, ὅτι οὐ ψεύδομαι.

καὶ διὰ θυρίδοσ ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχουσ καὶ ἐξέφυγον τὰσ χεῖρασ αὐτοῦ.

Καυχᾶσθαι δεῖ·

οὐ συμφέρον μέν, ἐλεύσομαι δὲ εἰσ ὀπτασίασ καὶ ἀποκαλύψεισ Κυρίου. οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων, ‐ εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸσ τοῦ σώματοσ οὐκ οἶδα, ὁ θεὸσ οἶδεν, ‐ ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἑώσ τρίτου οὐρανοῦ.

‐ ὅτι ἡρπάγη εἰσ τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι.

ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖσ ἀσθενείαισ.

ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων, ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ·

φείδομαι δέ, μή τισ εἰσ ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει ἐξ ἐμοῦ, καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων. διὸ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελοσ Σατανᾶ, ἵνα με κολαφίζῃ, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι.

ὑπὲρ τούτου τρὶσ τὸν κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ’ ἐμοῦ·

καὶ εἴρηκέν μοι Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρισ μου· ἡ γὰρ δύναμισ ἐν ἀσθενείᾳ τελεῖται. Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖσ ἀσθενείαισ, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ’ ἐμὲ ἡ δύναμισ τοῦ χριστοῦ.

διὸ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαισ, ἐν ὕβρεσιν, ἐν ἀνάγκαισ, ἐν διωγμοῖσ καὶ στενοχωρίαισ, ὑπὲρ Χριστοῦ·

ὅταν γὰρ ἀσθενῶ, τότε δυνατόσ εἰμι. Γέγονα ἄφρων·

ὑμεῖσ με ἠναγκάσατε· ἐγὼ γὰρ ὤφειλον ὑφ’ ὑμῶν συνίστασθαι. οὐδὲν γὰρ ὑστέρησα τῶν ὑπερλίαν ἀποστόλων, εἰ καὶ οὐδέν εἰμι· τὰ μὲν σημεῖα τοῦ ἀποστόλου κατειργάσθη ἐν ὑμῖν ἐν πάσῃ ὑπομονῇ, σημείοισ [τε] καὶ τέρασιν καὶ δυνάμεσιν.

τί γάρ ἐστιν ὃ ἡσσώθητε ὑπὲρ τὰσ λοιπὰσ ἐκκλησίασ, εἰ μὴ ὅτι αὐτὸσ ἐγὼ οὐ κατενάρκησα ὑμῶν;

χαρίσασθέ μοι τὴν ἀδικίαν ταύτην. Ἰδοὺ τρίτον τοῦτο ἑτοίμωσ ἔχω ἐλθεῖν πρὸσ ὑμᾶσ, καὶ οὐ καταναρκήσω·

οὐ γὰρ ζητῶ τὰ ὑμῶν ἀλλὰ ὑμᾶσ, οὐ γὰρ ὀφείλει τὰ τέκνα τοῖσ γονεῦσιν θησαυρίζειν, ἀλλὰ οἱ γονεῖσ τοῖσ τέκνοισ. ἐγὼ δὲ ἥδιστα δαπανήσω καὶ ἐκδαπανηθήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν.

εἰ περισσοτέρωσ ὑμᾶσ ἀγαπῶ, ἧσσον ἀγαπῶμαι; Ἔστω δέ, ἐγὼ οὐ κατεβάρησα ὑμᾶσ·

ἀλλὰ ὑπάρχων πανοῦργοσ δόλῳ ὑμᾶσ ἔλαβον. μή τινα ὧν ἀπέσταλκα πρὸσ ὑμᾶσ, δι’ αὐτοῦ ἐπλεονέκτησα ὑμᾶσ;

παρεκάλεσα Τίτον καὶ συναπέστειλα τὸν ἀδελφόν·

μήτι ἐπλεονέκτησεν ὑμᾶσ Τίτοσ; οὐ τῷ αὐτῷ πνεύματι περιεπατήσαμεν; οὐ τοῖσ αὐτοῖσ ἴχνεσιν; Πάλαι δοκεῖτε ὅτι ὑμῖν ἀπολογούμεθα;

κατέναντι θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν. φοβοῦμαι γὰρ μή πωσ ἐλθὼν οὐχ οἱούσ θέλω εὑρ́ω ὑμᾶσ, κἀγὼ εὑρεθῶ ὑμῖν οἱο͂ν οὐ θέλετε, μή πωσ ἔρισ, ζῆλοσ, θυμοί, ἐριθίαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, φυσιώσεισ, ἀκαταστασίαι·

μὴ πάλιν ἐλθόντοσ μου ταπεινώσῃ με ὁ θεόσ μου πρὸσ ὑμᾶσ, καὶ πενθήσω πολλοὺσ τῶν προημαρτηκότων καὶ μὴ μετανοησάντων ἐπὶ τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ πορνείᾳ καὶ ἀσελγείᾳ ᾗ ἔπραξαν.

Τρίτον τοῦτο ἔρχομαι πρὸσ ὑμᾶσ·

ἐπὶ στόματοσ δύο μαρτύρων καὶ τριῶν σταθήσεται πᾶν ῥῆμα. προείρηκα καὶ προλέγω ὡσ παρὼν τὸ δεύτερον καὶ ἀπὼν νῦν τοῖσ προημαρτηκόσιν καὶ τοῖσ λοιποῖσ πᾶσιν, ὅτι ἐὰν ἔλθω εἰσ τὸ πάλιν οὐ φείσομαι, ἐπεὶ δοκιμὴν ζητεῖτε τοῦ ἐν ἐμοὶ λαλοῦντοσ χριστοῦ·

καὶ γὰρ ἐσταυρώθη ἐξ ἀσθενείασ, ἀλλὰ ζῇ ἐκ δυνάμεωσ θεοῦ.

καὶ γὰρ ἡμεῖσ ἀσθενοῦμεν ἐν αὐτῷ, ἀλλὰ ζήσομεν σὺν αὐτῷ ἐκ δυνάμεωσ θεοῦ [εἰσ ὑμᾶσ]. Εαὑτοὺσ πειράζετε εἰ ἐστὲ ἐν τῇ πίστει, ἑαυτοὺσ δοκιμάζετε·

ἢ οὐκ ἐπιγινώσκετε ἑαυτοὺσ ὅτι Ιἠσοῦσ Χριστὸσ ἐν ὑμῖν; εἰ μήτι ἀδόκιμοί ἐστε. ἐλπίζω δὲ ὅτι γνώσεσθε ὅτι ἡμεῖσ οὐκ ἐσμὲν ἀδόκιμοι.

εὐχόμεθα δὲ πρὸσ τὸν θεὸν μὴ ποιῆσαι ὑμᾶσ κακὸν μηδέν, οὐχ ἵνα ἡμεῖσ δόκιμοι φανῶμεν, ἀλλ’ ἵνα ὑμεῖσ τὸ καλὸν ποιῆτε, ἡμεῖσ δὲ ὡσ ἀδόκιμοι ὦμεν.

οὐ γὰρ δυνάμεθά τι κατὰ τῆσ ἀληθείασ, ἀλλὰ ὑπὲρ τῆσ ἀληθείασ.

χαίρομεν γὰρ ὅταν ἡμεῖσ ἀσθενῶμεν, ὑμεῖσ δὲ δυνατοὶ ἦτε·

τοῦτο καὶ εὐχόμεθα, τὴν ὑμῶν κατάρτισιν. Διὰ τοῦτο ταῦτα ἀπὼν γράφω, ἵνα παρὼν μὴ ἀποτόμωσ χρήσωμαι κατὰ τὴν ἐξουσίαν ἣν ὁ κύριοσ ἔδωκέν μοι, εἰσ οἰκοδομὴν καὶ οὐκ εἰσ καθαίρεσιν.

Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τὸ αὐτὸ φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καὶ ὁ θεὸσ τῆσ ἀγάπησ καὶ εἰρήνησ ἔσται μεθ’ ὑμῶν.

Ἀσπάσασθε ἀλλήλουσ ἐν ἁγίῳ φιλήματι.

Ἀσπάζονται ὑμᾶσ οἱ ἅγιοι πάντεσ. Ἡ χάρισ τοῦ κυρίου Ιἠσοῦ [Χριστοῦ] καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ ἁγίου πνεύματοσ μετὰ πάντων ὑμῶν.

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION