Lucian, ψευδοσοφιστὴσ ἢ σολοικιστήσ. 6:

εἰώθει δὲ καὶ πρὸσ τοὺσ σολοικίζοντασ Ἀττικῶσ παίζειν ἀνεπαχθῶσ· πρὸσ γοῦν τὸν εἰπόντα, Νῶϊ τοῦτο δοκεῖ, Σύ, ἔφη, καὶ νῶϊν ἐρεῖσ ὡσ ἁμαρτάνομεν. ἑτέρου δὲ σπουδῇ διηγουμένου τι τῶν ἐπιχωρίων καὶ εἰπόντοσ, Ἡ δὲ τῷ Ἡρακλεῖ μιχθεῖσα, Οὐκ ἄρα, ἔφη, ὁ Ἡρακλῆσ ἐμίχθη αὐτῇ; καρῆναι δέ τινοσ εἰπόντοσ ὡσ δέοιτο, Τί γάρ, ἔφη, σοὶ δεινὸν εἴργασται καὶ ἄξιον ἀτιμίασ; καὶ ζυγομαχεῖν δέ τινοσ εἰπόντοσ, Πρὸσ τὸν ἐχθρόν, εἶπε, ζυγομαχεῖσ; ἑτέρου δὲ εἰπόντοσ βασανίζεσθαι τὸν παῖδα αὐτῷ νοσοῦντα, Ἐπὶ τῷ, ἔφη, ἢ τί βουλομένου τοῦ βασανίζοντοσ; προκόπτει δέ τινοσ εἰπόντοσ ἐν τοῖσ μαθήμασιν, Ὁ δὲ Πλάτων, ἔφη, τοῦτο ἐπιδιδόναι καλεῖ. ἐρομένου δέ τινοσ εἰ μελετήσει ὁ δεῖνα, Πῶσ οὖν, ἔφη, ἐμὲ ἐρωτῶν εἰ μελετήσομαι, λέγεισ ὅτι ὁ δεῖνα;