Lucian, πόδαγροσ, χόροσ, ποδάγρα, ἄγγελοσ, ἰατροὶ, βάσανοι

(루키아노스, πόδαγροσ, χόροσ, ποδάγρα, ἄγγελοσ, ἰατροὶ, βάσανοι)

Ὦ στυγνὸν οὔνομ̓, ὦ θεοῖσ στυγούμενον, Ποδάγρα, πολυστένακτε, Κωκυτοῦ τέκνον, ἣν Ταρτάρου κευθμῶσιν ἐν βαθυσκίοισ Μέγαιῤ Ἐρινὺσ γαστρὸσ ἐξεγείνατο μαζοῖσί τ̓ ἐξέθρεψε, καὶ πικρῷ βρέφει εἰσ χεῖλοσ ἐστάλαξεν Ἀλληκτὼ γάλα, τίσ τὴν δυσώνυμόν σε δαιμόνων ἄρα εἰσ φῶσ ἀνῆκεν; ἦλθεσ ἀνθρώποισ βλάβοσ. εἰ γὰρ τεθνῶσιν ἀμπλακημάτων τίσισ βροτοῖσ ὀπηδεῖ τῶν ἔδρασαν ἐν φάει, οὐ Τάνταλον ποτοῖσιν, οὐδ̓ Ἰξίονα τροχῷ στροβητόν, οὐδὲ Σίσυφον πέτρῳ ἔδει κολάζειν ἐν δόμοισι Πλουτέωσ, ἁπλῶσ δὲ πάντασ τοὺσ κακῶσ δεδρακότασ τοῖσ σοῖσ προσάπτειν ἀρθροκηδέσιν πόνοισ, ὥσ μου τὸ λυπρὸν καὶ ταλαίπωρον δέμασ χειρῶν ἀπ̓ ἄκρων εἰσ ἄκρασ ποδῶν βάσεισ ἰχῶρι φαύλῳ καὶ πικρῷ χυμῷ χολῆσ πνεύματι βιαίῳ τόδε διασφίγγον πόρουσ ἕστηκε καὶ μεμυκὸσ ἐπιτείνει πόνουσ. σπλάγχνων δ̓ ἐπ̓ αὐτῶν διάπυρον τρέχει κακόν, δίναισι φλογμῶν σάρκα πυρπολούμενον, ὁποῖα κρητὴρ μεστὸσ Αἰτναίου πυρὸσ ἢ Σικελὸσ αὐλὼν ἁλιπόρου διασφάγοσ, ὅπου δυσεξέλικτα κυματούμενοσ σήραγξι πετρῶν σκολιὸσ εἱλεῖται κλύδων. ὦ δυστέκμαρτον πᾶσιν ἀνθρώποισ τέλοσ, ὡσ εἰσ μάτην σε πάντεσ ἀμφιθάλπομεν ἐλπίδι ματαίᾳ μωρὰ βουκολούμενοι. Ἀνὰ Δίνδυμον Κυβήβησ Φρύγεσ ἔνθεον ὀλολυγὴν ἁπαλῷ τελοῦσιν Ἄττῃ, καὶ πρὸσ μέλοσ κεραύλου Φρυγίου κατ̓ ὄρεα Τμώλου κῶμον βοῶσι Λυδοί· παραπλῆγεσ δ̓ ἀμφὶ ῥόπτροισ κελαδοῦσι Κρητὶ ῥυθμῷ νόμον Κορύβαντεσ εὐάν. κλάζει βρίθουσα σάλπιγξ Ἄρει κρέκουσα θούρῳ πολεμηίαν ἀϋτήν. ἡμεῖσ δὲ σοί, Ποδάγρα, πρώταισ ἐάροσ ἐν ὡρ́αισ μύσται τελοῦμεν οἴκτουσ, ὅτε πᾶσ χλοητόκοισι ποίαισ τέθηλε λειμών, Ζεφύρου δὲ δένδρα πνοιαῖσ ἁπαλοῖσ κομᾷ πετήλοισ, ἁ δύσγαμοσ κατ̓ οἴκουσ μερόπων θροεῖ χελιδών, καὶ νυκτέροισ καθ̓ ὕλαν τὸν Ἴτυν στένει δακρύουσ1̓ Ἀτθὶσ γόοισ ἀηδών. Ὤμοι πόνων ἀρωγόν, ὦ τρίτου ποδὸσ μοῖραν λελογχὸσ βάκτρον, ἐξέρειδέ μου βάσιν τρέμουσαν καὶ κατίθυνον τρίβον, ἴχνοσ βέβαιον ὡσ ἐπιστήσω πέδῳ. ἔγειρε, τλῆμον, γυῖα δεμνίων ἄπο καὶ λίπε μελάθρων τὴν ὑπώροφον στέγην. σκέδασον δ̓ ἀπ̓ ὄσσων νύχιον ἀέροσ βάθοσ μολὼν θύραζε καὶ πρὸσ ἡλίου φάοσ ἀθόλωτον αὔραν πνεύματοσ φαιδροῦ σπάσον· δέκατον γὰρ ἤδη τοῦτο πρὸσ πέμπτῳ φάει, ἐξ οὗ ζόφῳ σύγκλειστοσ ἡλίου δίχα εὐναῖσ ἐν ἀστρώτοισι τείρομαι δέμασ. ψυχὴ μὲν οὖν μοι καὶ προθυμία πάρα βάσεισ ἀμείβειν ἐπὶ θύρασ ὡρμημένῳ, δέμασ δὲ νωθρὸν οὐχ ὑπηρετεῖ πόθοισ. ὅμωσ δ̓ ἐπείγου, θυμέ, γιγνώσκων ὅτι πτωχὸσ ποδαγρῶν, περιπατεῖν μὲν ἂν θέλῃ καὶ μὴ δύνηται, τοῦτον ἐν νεκροῖσ τίθει. ἀλλ̓ εἰᾶ. τίνεσ γὰρ οἵδε βάκτρα νωμῶντεσ χεροῖν, κάρηνα φύλλοισ ἀκτέασ καταστεφεῖσ; τίνι δαιμόνων ἄγουσι κωμαστὴν χορόν; μῶν, Φοῖβε Παιάν, σὸν γεραίρουσιν σέβασ; ἀλλ̓ οὐ στέφονται Δελφίδοσ φύλλῳ δάφνησ. ἢ μή τισ ὕμνοσ Βακχίῳ κωμάζεται;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION