Lucian, Juppiter confuatus, (no name)

(루키아노스, Juppiter confuatus, (no name))

ἐγὼ δέ, ω Ζεῦ, τὰ μὲν τοιαῦτα οὑκ ἐνοχλήσω σε πλοῦτον ἢ χρυσὸν ἢ βασιλείαν αἰτῶν, ἅπερ εὐκταιότατα τοῖσ πολλοῖσ, σοὶ δ’ οὐ πάνυ ῥᾴδια παρασχεῖν ὁρῶ γοῦν σε τὰ πολλὰ παρακούοντα εὐχομένων αὐτῶν. ἓν δέ, καὶ τοῦτο ῥᾷστον, ἐβουλόμην παρὰ σοῦ μοι γενέσθαι. τί τοῦτό ἐστιν, ὦ Κυνίσκε; οὐ γὰρ ἀτυχήσεισ, καὶ μάλιστα μετρίων, ὡσ φήσ, δεόμενοσ. ἀπόκριναί μοι πρόσ τινα οὐ χαλεπὴν ἐρώτησιν. μικρά γε ὡσ ἀληθῶσ ἡ εὐχὴ καὶ πρόχειροσ· ὥστε ἐρώτα ὁπόσα ἂν ἐθέλῃσ. ἰδοὺ ταῦτα, ὦ Ζεῦ· ἀνέγνωσ γὰρ δῆλον ὅτι καὶ σὺ τὰ Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου ποιήματα· εἰπὲ οὖν μοι εἰ ἀληθῆ ἐστιν ἃ περὶ τῆσ Εἱμαρμένησ καὶ τῶν Μοιρῶν ἐκεῖνοι ἐρραψῳδήκασιν, ἄφυκτα εἶναι ὁπόσα ἂν αὗται ἐπινήσωσιν γεινομένῳ ἑκάστῳ; καὶ πάνυ ἀληθῆ ταῦτα· οὐδὲν γάρ ἐστιν ὅ τι μὴ αἱ Μοῖραι διατάττουσιν, ἀλλὰ πάντα ὁπόσα γίνεται, ὑπὸ τῷ τούτων ἀτράκτῳ στρεφόμενα εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ ἕκαστον ἐπικεκλωσμένην ἔχει τὴν ἀπόβασιν, καὶ οὐ θέμισ ἄλλωσ γενέσθαι. οὐκοῦν ὁπόταν ὁ αὐτὸσ Ὅμηροσ ἐν ἑτέρῳ μέρει τῆσ ποιήσεωσ λέγῃ, μὴ καὶ ὑπὲρ μοῖραν δόμον Αἴ̈δοσ καὶ τὰ τοιαῦτα, ληρεῖν, δηλαδὴ φήσομεν τότε αὐτόν;

· καὶ μάλα· οὐδὲν γὰρ οὕτω γένοιτ’ ἂν ἔξω τοῦ νόμου τῶν Μοιρῶν, οὐδὲ ὑπὲρ τὸ λίνον. οἱ ποιηταὶ δὲ ὁπόσα μὲν ἂν ἐκ τῶν Μουσῶν κατεχόμενοι ᾄδωσιν, ἀληθῆ ταῦτά ἐστιν ὁπόταν δὲ ἀφῶσιν αὐτοὺσ αἱ θεαὶ καὶ καθ’ αὑτοὺσ ποιῶσι, τότε δὴ καὶ σφάλλονται καὶ ὑπεναντία τοῖσ πρότερον διεξίασι· καὶ συγγνώμη, εἰ ἄνθρωποι ὄντεσ ἀγνοοῦσι τἀληθέσ, ἀπελθόντοσ ἐκείνου ὃ τέωσ παρὸν ἐρραψῴδει δι’ αὐτῶν. ἀλλὰ τοῦτο μὲν οὕτω φήσομεν. ἔτι δὲ κἀκεῖνό μοι ἀπόκριναι· οὐ τρεῖσ αἱ Μοῖραί εἰσι, Κλωθὼ καὶ Λάχεσισ, οἶμαι, καὶ Ἄτροποσ; πάνυ μὲν οὖν. ἡ Εἱμαρμένη τοίνυν καὶ ἡ Τύχη ‐ πολυθρύλητοι γὰρ πάνυ καὶ αὗται ‐ τίνεσ πότ’ εἰσὶν ἤ τί δύναται αὐτῶν ἑκατέρα;

πότερον τὰ ἴσα ταῖσ Μοίραισ ἤ τι καὶ ὑπὲρ ἐκείνασ; ἀκούω γοῦν ἁπάντων λεγόντων, μηδὲν εἶναι Τύχησ καὶ Εἱμαρμένησ δυνατώτερον. οὐ θέμισ ἅπαντά σε εἰδέναι, ὦ Κυνίσκε· τίνοσ δ’ οὖν ἕνεκα ἠρώτησασ τὸ περὶ τῶν Μοιρῶν; ἢν πρότερόν μοι, ὦ Ζεῦ, κἀκεῖνο εἴπῃσ, εἰ καὶ ὑμῶν αὗται ἄρχουσι καὶ ἀνάγκη ὑμῖν ἠρτῆσθαι ἀπὸ τοῦ λίνου αὐτῶν.

ἀνάγκη, ὦ Κυνίσκε. τί δ’ οὖν ἐμειδίασασ; ἀνεμνήσθην ἐκείνων τῶν Ὁμήρου ἐπῶν, ἐν οἷσ πεποίησαι αὐτῷ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ τῶν θεῶν δημηγορῶν, ὁπότε ἠπείλεισ αὐτοῖσ ὡσ ἀπὸ σειρᾶσ τινοσ χρυσῆσ ἀναρτησόμενοσ τὰ πάντα· ἔφησθα γὰρ αὐτὸσ μὲν τὴν σειρὰν καθήσειν ἐξ οὐρανοῦ, τοὺσ θεοὺσ δὲ ἅμα πάντασ, εἰ βούλοιντο, ἐκκρεμαμένουσ κατασπᾶν βιάσεσθαι οὐ μὴν κατασπάσειν γε, σὺ ^ δέ, ὁπόταν ἐθελήσῃσ, ῥᾳδίωσ ἅπαντασ αὐτῇ κεν γαίῃ ἐρύσαι αὐτῇ τε θαλάσσῃ. τότε μὲν οὖν θαυμάσιοσ ἐδόκεισ μοι τὴν βίαν καὶ ὑπέφριττον μεταξὺ ἀκούων τῶν ἐπῶν νῦν δὲ αὐτόν σε ἤδη ὁρῶ μετὰ τῆσ σειρᾶσ καὶ τῶν ἀπειλῶν ἀπὸ λεπτοῦ νήματοσ, ὡσ φήσ, κρεμάμενον. δοκεῖ γοῦν μοι δικαιότερον ἂν ἡ Κλωθὼ μεγαλαυχήσασθαι, ὡσ καὶ σὲ αὐτὸν ἀνάσπαστον αἰωροῦσα ἐκ τοῦ ἀτράκτου καθάπερ οἱ ἁλιεῖσ ἐκ τοῦ καλάμου τὰ ἰχθύδια. οὐκ οἶδ’ ὅ τι σοι ταυτὶ βούλεται τὰ ἐρωτήματα.

ἐκεῖνο, ὦ Ζεῦ· καὶ πρὸσ τῶν Μοιρῶν καὶ τῆσ Εἱμαρμένησ μὴ τραχέωσ μηδὲ πρὸσ ὀργὴν ἀκούσῃσ μου τἀληθῆ μετὰ παρρησίασ λέγοντοσ. εἰ γὰρ οὕτωσ ἔχει ταῦτα καὶ πάντων αἱ Μοῖραι κρατοῦσι καὶ οὐδὲν ἂν ὑπ’ οὐδενὸσ ἔτι ἀλλαγείη τῶν ἅπαξ δοξάντων αὐταῖσ, τίνοσ ἕνεκα ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι θύομεν καὶ ἑκατόμβασ προσάγομεν εὐχόμενοι γενέσθαι ἡμῖν παρ’ ὑμῶν τἀγαθά; οὐχ ὁρῶ γὰρ ὅ τι ἂν ἀπολαύσαιμεν τῆσ ἐπιμελείασ ταύτησ, εἰ μήτε τῶν φαύλων ἀποτροπὰσ εὑρέσθαι δυνατὸν ἡμῖν ἐκ τῶν εὐχῶν μήτε ἀγαθοῦ τινοσ θεοσδότου ἐπιτυχεῖν. οἶδα ὅθεν σοι τὰ κομψὰ ταῦτα ἐρωτήματά ἐστιν, παρὰ τῶν καταράτων σοφιστῶν, οἳ μηδὲ προνοεῖν ἡμᾶσ τῶν ἀνθρώπων φασὶν ἐκεῖνοι γοῦν τὰ τοιαῦτα ἐρωτῶσιν ὑπ’ ἀσεβείασ, ἀποτρέποντεσ καὶ τοὺσ ἄλλουσ θύειν καὶ εὔχεσθαι ὡσ εἰκαῖον ὄν·

ἡμᾶσ γὰρ οὔτ’ ἐπιμελεῖσθαι τῶν πραττομένων παρ’ ὑμῖν οὔθ’ ὅλωσ τι δύνασθαι πρὸσ τὰ ἐν τῇ γῇ πράγματα. πλὴν οὐ χαιρήσουσί γε τὰ τοιαῦτα διεξιόντεσ. οὐ μὰ τὸν τῆσ Κλωθοῦσ ἄτρακτον, ὦ Ζεῦ, οὐχ ὑπ’ ἐκείνων ἀναπεισθεὶσ ταῦτά σε ἠρώτησα, ὁ δὲ λόγοσ αὐτὸσ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἡμῖν προϊὼν εἰσ τοῦτο ἀπέβη, περιττὰσ εἶναι τὰσ θυσίασ. αὖθισ δ’, εἰ δοκεῖ, διὰ βραχέων ἐρήσομαί σε, σὺ δὲ μὴ ὀκνήσῃσ ἀποκρίνασθαι, καὶ ὅπωσ ἀσφαλέστερον ἀποκρινῇ. ἐρώτα, εἴ σοι σχολὴ τὰ τοιαῦτα ληρεῖν. πάντα φὴσ ἐκ τῶν Μοιρῶν γίγνεσθαι;

φημὶ γάρ. ὑμῖν δὲ δυνατὸν ἀλλάττειν ταῦτα καὶ ἀνακλώθειν; οὐδαμῶσ. βούλει οὖν ἐπαγάγω καὶ τὸ μετὰ τοῦτο, ἢ δῆλον, κἂν μὴ εἴπω αὐτό; δῆλον μέν. οἱ δέ γε θύοντεσ οὐ τῆσ χρείασ ἕνεκα θύουσιν, ἀντίδοσιν δὴ ^ τινα ποιούμενοι καὶ ὥσπερ ὠνούμενοι τὰ ἀγαθὰ παρ’ ἡμῶν, ἀλλὰ τιμῶντεσ ἄλλωσ τὸ βέλτιον. ἱκανὸν καὶ τοῦτο, εἰ καὶ σὺ φὴσ ἐπὶ μηδενὶ χρησίμῳ γίγνεσθαι τὰσ θυσίασ, εὐγνωμοσύνῃ δέ τινι τῶν ἀνθρώπων τιμώντων τὸ βέλτιον. καίτοι εἴ τισ τῶν σοφιστῶν ἐκείνων παρῆν, ἤρετο ἄν σε καθ’ ὅ τι βελτίουσ φὴσ τοὺσ θεούσ, καὶ ταῦτα ὁμοδούλουσ τῶν ἀνθρώπων ὄντασ καὶ ὑπὸ ταῖσ αὐταῖσ δεσποίναισ ταῖσ Μοίραισ ταττομένουσ. οὐ γὰρ ἀποχρήσει αὐτοῖσ τὸ ἀθανάτουσ εἶναι, ὡσ δι’ αὐτὸ ἀμείνουσ δοκεῖν· ἐπεὶ τοῦτό γε μακρῷ χεῖρόν ἐστιν, εἴγε τοὺσ μὲν κἂν ὁ θάνατοσ εἰσ ἐλευθερίαν ἀφείλετο, ὑμῖν δὲ εἰσ ἄπειρον ἐκπίπτει τὸ πρᾶγμα καὶ ἀΐδιοσ ἡ δουλεία γίνεται ὑπὸ μακρῷ τῷ λίνῳ στρεφομένη. ἀλλ’, ὦ Κυνίσκε, τὸ ἀΐδιον τοῦτο καὶ ἄπειρον εὔδαιμον ἡμῖν ἐστι καὶ ἐν ἅπασιν ἀγαθοῖσ ἡμεῖσ βιοῦμεν.

οὐχ ἅπαντεσ, ὦ Ζεῦ, ἀλλὰ διώρισται καὶ παρ’ ὑμῖν τὸ πρᾶγμα καὶ πολλὴ ταραχὴ ἔνεστι· σὺ μὲν γὰρ εὐδαίμων, βασιλεὺσ γάρ, καὶ δύνασαι ἀνασπᾶν τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν ὥσπερ ἱμονιὰν καθείσ· ὁ δὲ Ἥφαιστοσ χωλόσ ἐστι, βαναυσόσ τισ καὶ πυρίτησ τὴν τέχνην ὁ Προμηθεὺσ δὲ καὶ ἀνεσκολοπίσθη ποτέ. τὸν γὰρ πατέρα σου τί ἂν λέγοιμι, πεδήτην ἔτι ἐν τῷ Ταρτάρῳ ὄντα; καὶ ἐρᾶν δὲ ὑμᾶσ φασι καὶ τιτρώσκεσθαι καὶ δουλεύειν ἐνίοτε παρὰ τοῖσ ἀνθρώποισ, ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὸν σὸν ἀδελφὸν παρὰ Λαομέδοντι καὶ παρ’ Ἀδμήτῳ τὸν Ἀπόλλω. ταῦτα δέ μοι οὐ πάνυ εὐδαίμονα δοκεῖ, ἀλλ’ ἐοίκασιν ὑμῶν οἱ μέν τινεσ εὐτυχεῖσ τε καὶ εὔμοιροι εἶναι, οἱ δὲ ἔμπαλιν ἐῶ γὰρ λέγειν, ὅτι καὶ λῃστεύεσθε ὥσπερ ἡμεῖσ καὶ περισυλᾶσθε ὑπὸ τῶν ἱεροσύλων καὶ ἐκ πλουσιωτάτων πενέστατοι ἐν ἀκαρεῖ γίγνεσθε· πολλοὶ δὲ καὶ κατεχωνεύθησαν ἤδη χρυσοῖ ἢ ἀργυροῖ ὄντεσ, οἷσ τοῦτο εἵμαρτο δηλαδή. ὁρᾷσ;

ταῦτ’ ἤδη ὑβριστικά, ὦ Κυνίσκε, φήσ· καί σοι τάχα μεταμελήσει ποτὲ αὐτῶν. φείδου, ὦ Ζεῦ, τῶν ἀπειλῶν, εἰδὼσ οὐδέν με πεισόμενον ὅ τι μὴ καὶ τῇ Μοίρᾳ πρὸ σοῦ ἔδοξεν ἐπεὶ οὐδ’ αὐτοὺσ ἐκείνουσ ὁρῶ τοὺσ ἱεροσύλουσ κολαζομένουσ, ἀλλ’ οἵ γε πλεῖστοι διαφεύγουσιν ὑμᾶσ· οὐ γὰρ εἵμαρτο, οἶμαι, ἁλῶναι αὐτούσ. οὐκ ἔλεγον ὡσ ἄρ’ ἐκείνων τισ εἶ τῶν ἀναιρούντων τὴν πρόνοιαν τῷ λόγῳ; πάνυ, ὦ Ζεῦ, δέδιασ αὐτούσ, οὐκ οἶδα ὅτου ἕνεκα· πάντα γοῦν ὁπόσα ἂν εἴπω, ὑποπτεύεισ ἐκείνων παιδεύματα εἶναι. ἐγὼ δὲ ‐ παρὰ τίνοσ γὰρ ἂν ἄλλου τἀληθὲσ ἢ παρὰ σοῦ μάθοιμι;

‐ ἡδέωσ δ’ ἂν καὶ τοῦτο ἐροίμην σε, τίσ ἡ Πρόνοια ὑμῖν αὕτη ἐστί, Μοῖρά τισ ἢ καὶ ὑπὲρ ταύτασ θεὸσ ὥσπερ, ἄρχουσα καὶ αὐτῶν ἐκείνων; ἤδη σοι καὶ πρότερον ἔφην οὐ θεμιτὸν εἶναι πάντα σε εἰδέναι. σὺ δ’ ἕν τι ἐν ἀρχῇ ἐρωτήσειν φήσασ οὐ παύῃ τοσαῦτα πρόσ με λεπτολογούμενοσ· καὶ ὁρῶ ὅτι σοι τὸ κεφάλαιόν ἐστι τοῦ λόγου ἐπιδεῖξαι οὐδενὸσ ἡμᾶσ προνοοῦντασ τῶν ἀνθρωπίνων. οὐκ ἐμὸν τοῦτο, ἀλλὰ σὺ μικρὸν ἔμπροσθεν ἔφησθα τὰσ Μοίρασ εἶναι τὰσ ἅπαντα ἐπιτελούσασ· εἰ μὴ μεταμέλει σοι ἐκείνων καὶ ἀνατίθεσαι αὖθισ τὰ εἰρημένα καὶ ἀμφισβητεῖτε τῆσ ἐπιμελείασ παρωσάμενοι τὴν Εἱμαρμένην; οὐδαμῶσ, ἀλλ’ ἡ Μοῖρα δι’ ἡμῶν ἕκαστα ἐπιτελεῖ.

ἡ γοῦν Ἄτροποσ οὐκ ἀνάσχοιτ’ ἄν, εἴ τισ εἰσ τὸ ἐναντίον στρέψειε τὸν ἄτρακτον ἀναλύων τῆσ Κλωθοῦσ τὸ ἔργον. μανθάνω· ὑπηρέται καὶ διάκονοί τινεσ τῶν Μοιρῶν εἶναί φατε. πλὴν ἀλλὰ καὶ οὕτωσ ἐκεῖναι ἂν εἰε͂ν αἱ προνοοῦσαι, ὑμεῖσ δὲ ὥσπερ σκεύη τινὰ καὶ ἐργαλεῖά ἐστε αὐτῶν. πῶσ λέγεισ; ὥσπερ, οἶμαι, καὶ τὸ σκέπαρνον τῷ τέκτονι καὶ τὸ τρύπανον συνεργεῖ μέν τι πρὸσ τὴν τέχνην, οὐδεὶσ δ’ ἂν εἴποι ὡσ ταῦτα ὁ τεχνίτησ ἐστίν, οὐδ’ ἡ ναῦσ ἔργον τοῦ σκεπάρνου ἢ τοῦ τρυπάνου, ἀλλὰ τοῦ ναυπηγοῦ· ἀνάλογον τοίνυν ἡ μὲν ναυπηγουμένη ἕκαστα ἡ Εἱμαρμένη ἐστίν, ὑμεῖσ δέ, εἴπερ ἄρα, τρύπανα καὶ σκέπαρνά ἐστε τῶν Μοιρῶν· καί, ὡσ ἐοίκεν, οἱ ἄνθρωποι δέον τῇ Εἱμαρμένῃ θύειν καὶ παρ’ ἐκείνησ αἰτεῖν τἀγαθά, οἱ δ’ ἐφ’ ὑμᾶσ ἰάσι προσόδοισ καὶ θυσίαισ γεραίροντεσ· ἢ οὐδὲ τὴν Εἱμαρμένην τιμῶντεσ εἰσ δέον ἂν αὐτὸ ἔπραττον οὐ γὰρ οἶμαι δυνατὸν εἶναι οὐδὲ αὐταῖσ ἔτι ταῖσ Μοίραισ ἀλλάξαι τι καὶ μετατρέψαι τῶν ἐξ ἀρχῆσ δοξάντων περὶ ἑκάστου· σὺ δ’ ἤδη, ὦ Κυνίσκε, οὐδὲ τὰσ Μοίρασ τιμᾶσθαι πρὸσ τῶν ἀνθρώπων ἀξιοῖσ;

ἀλλ’ ἐοίκασ ἅπαντα συγχεῖν προαιρεῖσθαι. ἡμεῖσ δὲ εἰ καὶ μηδενὸσ ἄλλου ἕνεκα, τοῦ γε μαντεύεσθαι καὶ προμηνύειν ἕκαστα τῶν ὑπὸ τῆσ Μοίρασ κεκυρωμένων δικαίωσ τιμῴμεθ’ ἄν. τὸ μὲν ὅλον, ἄχρηστον, ὦ Ζεῦ, προειδέναι τὰ μέλλοντα οἷσ γε τὸ φυλάξασθαι αὐτὰ παντελῶσ ἀδύνατον εἰ μὴ ἄρα τοῦτο φήσ, ὡσ ὁ προμαθὼν ὅτι ὑπ’ αἰχμῆσ σιδηρᾶσ τεθνήξεται δύναιτ’ ἂν ἐκφυγεῖν τὸν θάνατον καθείρξασ ἑαυτόν; ἀλλ’ ἀδύνατον ἐξάξει ^ γὰρ αὐτὸν ἡ Μοῖρα κυνηγετήσοντα καὶ παραδώσει τῇ αἰχμῇ· καὶ ὁ Ἄδραστοσ ἐπὶ τὸν σῦν ἀφεὶσ τὴν λόγχην ἐκείνου μὲν ἁμαρτήσεται, φονεύσει δὲ τὸν Κροίσου παῖδα, ὡσ ἂν ἀπ’ ἰσχυρᾶσ ἐμβολῆσ τῶν Μοιρῶν φερομένου τοῦ ἀκοντίου ἐπὶ τὸν νεανίσκον. τὸ μὲν γὰρ τοῦ Λαϊού καὶ γελοῖον, τό·

μὴ σπεῖρε τέκνων ἄλοκα δαιμόνων βίᾳ· εἰ γὰρ τεκνώσεισ φησὶ παῖδ’, ἀποκτενεῖ σ1’ ὁ φύσ. περιττὴ γάρ, οἶμαι, ἡ παραίνεσισ πρὸσ τὰ πάντωσ οὕτω γενησόμενα. τοιγάρτοι μετὰ τὸν χρησμὸν καὶ ἔσπειρεν καὶ ὁ φὺσ ἀπέκτεινεν αὐτόν. ὥστε οὐχ ὁρῶ ἀνθ’ ὅτου ἀπαιτεῖτε τὸν μισθὸν ἐπὶ τῇ μαντικῇ. ἐῶ γὰρ λέγειν ὡσ λοξὰ καὶ ἐπαμφοτερίζοντα τοῖσ πολλοῖσ χρᾶν εἰώθατε, οὐ πάνυ ἀποσαφοῦντεσ εἰ ὁ τὸν Ἅλυν διαβὰσ τὴν αὑτοῦ ἀρχὴν καταλύσει ἢ τὴν τοῦ Κύρου· ἄμφω γὰρ δύναται ὁ χρησμόσ.

ἦν τισ, ὦ Κυνίσκε, τῷ Ἀπόλλωνι ὀργῆσ αἰτία κατὰ τοῦ Κροίσου, διότι ἐπειρᾶτο ἐκεῖνοσ αὐτοῦ ἄρνεια κρέα καὶ χελώνην ἐσ τὸ αὐτὸ ἕψων. ἐχρῆν μὲν μηδὲ ὀργίζεσθαι θεὸν ὄντα· πλὴν ἀλλὰ καὶ τὸ ἐξαπατηθῆναι τῷ Λυδῷ ^ ἐπέπρωτο, οἶμαι, καὶ ὅλωσ ^ τὸ μὴ σαφῶσ ἀκοῦσαι τὰ μέλλοντα ἡ Εἱμαρμένη ἐπέκλωσεν ὥστε καὶ ^ μαντικὴ ὑμῶν ἐκείνησ μέροσ ἐστίν. ἡμῖν δὲ οὐδὲν ἀπολείπεισ, ἀλλὰ μάτην θεοί ἐσμεν, οὔτε πρόνοιάν τινα εἰσφερόμενοι εἰσ τὰ πράγματα οὔτε τῶν θυσιῶν ἄξιοι καθάπερ τρύπανα ὡσ ἀληθῶσ ἢ σκέπαρνα;

καί μοι δοκεῖσ εἰκότωσ μου καταφρονεῖν, ὅτι κεραυνόν, ὡσ ὁρᾷσ, διηγκυλημένοσ ἀνέχομαί σε τοσαῦτα καθ’ ἡμῶν διεξιόντα. βάλλε, ὦ Ζεῦ, εἴ μοι καὶ κεραυνῷ πληγῆναι εἵμαρται, καὶ σὲ οὐδὲν αἰτιάσομαι τῆσ πληγῆσ, ἀλλὰ τὴν Κλωθὼ τὴν διὰ σοῦ τιτρώσκουσαν οὐδὲ γὰρ τὸν κεραυνὸν αὐτὸν φαίην ἂν αἴτιον μοι γενέσθαι τοῦ τραύματοσ. πλὴν ἐκεῖνό γε ὑμᾶσ ἐρήσομαι καὶ σὲ καὶ τὴν Εἱμαρμένην σὺ δέ μοι καὶ ὑπὲρ ἐκείνησ ἀπόκριναι· ἀνέμνησασ γάρ με ἀπειλήσασ. τί δήποτε τοὺσ ἱεροσύλουσ καὶ λῃστὰσ ἀφέντεσ καὶ τοσούτουσ ὑβριστὰσ καὶ βιαίουσ καὶ ἐπιόρκουσ δρῦν τινα πολλάκισ κεραυνοῦτε ἢ λίθον ἢ νεὼσ ἱστὸν οὐδὲν ἀδικούσησ, ἐνίοτε δὲ χρηστόν τινα καὶ ὅσιον ὁδοιπόρον;

τί σιωπᾷσ, ὦ Ζεῦ; ἢ οὐδὲ τοῦτό με θέμισ εἰδέναι; οὐ γάρ, ὦ Κυνίσκε. σὺ δὲ πολυπράγμων τισ εἶ καὶ οὐκ οἶδ’ ὅθεν ταῦτα ἥκεισ μοι συμπεφορηκώσ. οὐκοῦν μηδὲ ἐκεῖνο ὑμᾶσ ἔρωμαι, σέ τε καὶ τὴν Πρόνοιαν καὶ τὴν Εἱμαρμένην, τί δήποτε Φωκίων μὲν ὁ χρηστὸσ ἐν τοσαύτῃ πενίᾳ καὶ σπάνει τῶν ἀναγκαίων ἀπέθανε καὶ Ἀριστείδησ πρὸ αὐτοῦ, Καλλίασ δὲ καὶ Ἀλκιβιάδησ, ἀκόλαστα μειράκια, ὑπερεπλούτουν καὶ Μειδίασ ὁ ὑβριστὴσ καὶ Χάροψ ὁ Αἰγινήτησ, κίναιδοσ ἄνθρωποσ, τὴν μητέρα λιμῷ ἀπεκτονώσ, καὶ πάλιν Σωκράτησ μὲν παρεδόθη τοῖσ ἕνδεκα, Μέλητοσ δὲ οὐ παρεδόθη, καὶ Σαρδανάπαλλοσ μὲν ἐβασίλευε θῆλυσ ὤν, Γώχησ δὲ ἀνὴρ ἐνάρετοσ ἀνεσκολοπίσθη πρὸσ αὐτοῦ, διότι μὴ ἠρέσκετο τοῖσ γιγνομένοισ· ^ ἵνα ὑμῖν ^ μὴ τὰ νῦν λέγω καθ’ ἕκαστον ἐπεξιών, τοὺσ μὲν πονηροὺσ εὐδαιμονοῦντασ καὶ τοὺσ πλεονέκτασ, ἀγομένουσ δὲ καὶ φερομένουσ τοὺσ χρηστοὺσ ἐν πενίᾳ καὶ νόσοισ καὶ μυρίοισ κακοῖσ πιεζομένουσ.

οὐ γὰρ οἶσθα, ὦ Κυνίσκε, ἡλίκασ μετὰ τὸν βίον οἱ πονηροὶ τὰσ κολάσεισ ὑπομένουσιν, ἢ ἐν ὅσῃ οἱ χρηστοὶ εὐδαιμονίᾳ διατρίβουσιν; Αἵδην μοι λέγεισ καὶ Τιτυοὺσ καὶ Ταντάλουσ. ἐγὼ δέ, εἰ μέν τι καὶ τοιοῦτόν ἐστιν, εἴσομαι τὸ σαφὲσ ἐπειδὰν ἀποθάνω· τὸ δὲ νῦν ἔχον ἐβουλόμην τὸν ὁποσονοῦν χρόνον τοῦτον εὐδαιμόνωσ διαβιοὺσ ὑπὸ ἑκκαίδεκα γυπῶν κείρεσθαι τὸ ἧπαρ ἀποθανών, ἀλλὰ μὴ ἐνταῦθα διψήσασ ὥσπερ ὁ Τάνταλοσ ἐν Μακάρων νήσοισ πίνειν μετὰ τῶν ἡρώων ἐν τῷ Ἠλυσίῳ λειμῶνι κατακείμενοσ. τί φήσ;

ἀπιστεῖσ εἶναί τινασ κολάσεισ καὶ τιμάσ, καὶ δικαστήριον ἔνθα δὴ ἐξετάζεται ὁ ἑκάστου βίοσ; ἀκούω τινὰ Μίνω Κρῆτα δικάζειν κάτω τὰ τοιαῦτα καί μοι ἀπόκριναί τι καὶ ὑπὲρ ἐκείνου· σὸσ γὰρ υἱὸσ εἶναι λέγεται. τί δὲ κἀκεῖνον ἐρωτᾷσ, ὦ Κυνίσκε; τίνασ κολάζει μάλιστα; τοὺσ πονηροὺσ δηλαδή, οἱο͂ν ἀνδροφόνουσ καὶ ἱεροσύλουσ. τίνασ δὲ παρὰ τοὺσ ἡρ́ωασ ἀποπέμπει; τοὺσ ἀγαθούσ τε καὶ ὁσίουσ καὶ κατ’ ἀρετὴν βεβιωκότασ. τίνοσ ἕνεκα, ὦ Ζεῦ; διότι οἱ μὲν τιμῆσ, οἱ δὲ κολάσεωσ ἄξιοι. εἰ δέ τισ ἀκούσιόν τι δεινὸν ἐργάσαιτο, κολάζεσθαι καὶ τοῦτον δικαιοῖ; οὐδαμῶσ. %2οὐδ’ ἄρα εἴ τισ ἄκων τι ἀγαθὸν ἔδρασεν, οὐδὲ τοῦτον τιμᾶν ἀξιώσειεν ἄν; οὐ γὰρ οὖν. οὐδένα τοίνυν, ὦ Ζεῦ, οὔτε τιμᾶν οὔτε κολάζειν αὐτῷ προσήκει. πῶσ οὐδένα; ὅτι οὐδὲν ἑκόντεσ οἱ ἄνθρωποι ποιοῦμεν, ἀλλά τινι ἀνάγκῃ ἀφύκτῳ κεκελευσμένοι, εἴ γε ἀληθῆ ἐκεῖνά ἐστι τὰ ἔμπροσθεν ὡμολογημένα, ὡσ ἡ Μοῖρα πάντων αἰτία· καὶ ἢν φονεύσῃ ^ τισ, ἐκείνη ἐστὶν ἡ φονεύσασα, καὶ ἢν ἱεροσυλῇ, προστεταγμένον αὐτὸ δρᾷ. ὥστε εἴ γε τὰ δίκαια ὁ Μίνωσ δικάζειν μέλλοι, τὴν Εἱμαρμένην ἀντὶ τοῦ Σισύφου κολάσεται καὶ τὴν Μοῖραν ἀντὶ τοῦ Ταντάλου. τί γὰρ ἐκεῖνοι ἠδίκησαν πεισθέντεσ τοῖσ ἐπιτάγμασιν; οὐκέτ’ οὐδὲ ἀποκρίνεσθαί σοι ἄξιον τοιαῦτα ἐρωτῶντι·

θρασὺσ γὰρ εἶ καὶ σοφιστήσ. καί σε ἄπειμι ἤδη καταλιπών. ἐδεόμην μὲν ἔτι καὶ τοῦτο ἐρέσθαι, ποῦ αἱ Μοῖραι διατρίβουσιν ἢ πῶσ ἐφικνοῦνται τῇ ἐπιμελείᾳ τῶν τοσούτων ἐσ τὸ λεπτότατον, καὶ ταῦτα τρεῖσ οὖσαι. ἐπίπονον γάρ τινα καὶ οὐκ εὔμοιρόν μοι δοκοῦσι βιοῦν τὸν βίον τοσαῦτα ἔχουσαι πράγματα, καὶ ὡσ ἐοίκεν οὐ πάνυ οὐδὲ αὗται ὑπὸ χρηστῇ Εἱμαρμένῃ ἐγεννήθησαν. ἐγὼ γοῦν, εἴ μοι αἱρ́εσισ δοθείη, οὐκ ἂν ἀλλαξαίμην πρὸσ αὐτὰσ τὸν ἐμαυτοῦ βίον, ἀλλ’ ἑλοίμην ἂν ἔτι πενέστεροσ διαβιῶναι ἢπερ καθῆσθαι κλώθων ἄτρακτον τοσούτων πραγμάτων μεστόν, ἐπιτηρῶν ἕκαστα. εἰ δὲ μὴ ῥᾴδιόν σοι ἀποκρίνασθαι πρὸσ ταῦτα, ὦ Ζεῦ, καὶ τούτοισ ἀγαπήσομεν οἷσ ἀπεκρίνω· ἱκανὰ γὰρ ἐμφανίσαι τὸν περὶ τῆσ Εἱμαρμένησ καὶ Προνοίασ λόγον τὰ λοιπὰ δ’ ἴσωσ οὐχ εἵμαρτο ἀκοῦσαί μοι.

상위

Lucian (루키아노스)

목록

  • (no name)
일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION