Lucian, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 139:

(루키아노스, Ἑρμότιμοσ, Λυκῖνος 139:)

Τὰ ποῖα; Οὐκ ἀκούεισ τῶν Στωϊκῶν ἢ Ἐπικουρείων ἢ Πλατωνικῶν εἶναι φασκόντων τοὺσ μὲν εἰδέναι τοὺσ λόγουσ ἑκάστουσ, τοὺσ δὲ μή, καίτοι τά γε ἄλλα πάνυ ἀξιοπίστουσ ὄντασ; Ἀληθῆ ταῦτα. Τὸ τοίνυν διακρῖναι τοὺσ εἰδότασ καὶ διαγνῶναι ἀπὸ τῶν οὐκ εἰδότων μέν, φασκόντων δέ, οὔ σοι δοκεῖ πάνυ ἐργῶδεσ εἶναι; Καὶ μάλα. Δεήσει τοίνυν σέ, εἰ μέλλεισ Στωϊκῶν τὸν ἄριστον εἴσεσθαι, εἰ καὶ μὴ ἐπὶ πάντασ, ἀλλ̓ οὖν ἐπὶ τοὺσ πλείστουσ αὐτῶν ἐλθεῖν καὶ πειραθῆναι καὶ τὸν ἀμείνω προστήσασθαι διδάσκαλον, γυμνασάμενόν γε πρότερον καὶ κριτικὴν τῶν τοιούτων δύναμιν πορισάμενον, ὡσ μή σε λάθῃ ὁ χείρων προκριθείσ. καὶ σὺ καὶ πρὸσ τοῦτο ὁρ́α ὅσου δεῖ τοῦ χρόνου, οὗ ἑκὼν παρῆκα δεδιὼσ μὴ σὺ ἀγανακτήσῃσ, καίτοι τό γε μέγιστόν τε ἅμα καὶ ἀναγκαιότατον ἐν τοῖσ τοιούτοισ, λέγω δὴ τοῖσ ἀδήλοισ τε καὶ ἀμφιβόλοισ, ἓν τοῦτό ἐστιν, οἶμαι·

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION