Lucian, Dialogi mortuorum, Διογένησ καὶ Ἀλέξανδροσ. 4:

ἀτὰρ εἰπέ μοι, τίνι τὴν τοσαύτην ἀρχὴν καταλέλοιπασ; Οὐκ οἶδα, ὦ Διόνενεσ· οὐ γὰρ ἔφθασα ἐπισκῆψαί τι περὶ αὐτῆσ ἢ τοῦτο μόνον, ὅτι ἀποθνήσκων Περδίκκᾳ τὸν δακτύλιον ἐπέδωκα. πλὴν ἀλλὰ τί γελᾷσ, ὦ Διόγενεσ; Τί γὰρ ἄλλο ἢ ἀνεμνήσθην οἱᾶ ἐποίει ἡ Ἑλλάσ, ἄρτι σε παρειληφότα τὴν ἀρχὴν κολακεύοντεσ καὶ προστάτην αἱρούμενοι καὶ στρατηγὸν ἐπὶ τοὺσ βαρβάρουσ, ἔνιοι δὲ καὶ τοῖσ δώδεκα θεοῖσ προστιθέντεσ καὶ οἰκοδομοῦντέσ σοι νεὼσ καὶ θύοντεσ ὡσ δράκοντοσ υἱῷ.