Lucian, Dialogi mortuorum, Ἑρμῆσ καὶ Χάρων. 4:

Νῦν οὖν ἐγὼ καθεδοῦμαι τὰ κάκιστα εὐχόμενοσ γενέσθαι, ὡσ ἂν ἀπὸ τούτων ἀπολάβοιμι; Οὐκ ἔστιν ἄλλωσ, ὦ Ἑρμῆ. νῦν δὲ ὀλίγοι, ὡσ ὁρᾷσ, ἀφικνοῦνται ἡμῖν· εἰρήνη γάρ. Ἄμεινον οὕτωσ, εἰ καὶ ἡμῖν παρατείνοιτο ὑπὸ σοῦ τὸ ὄφλημα. πλὴν ἀλλ̓ οἱ μὲν παλαιοί, ὦ Χάρων, οἶσθα οἱοῖ παρεγίγνοντο, ἀνδρεῖοι ἅπαντεσ, αἵματοσ ἀνάπλεῳ καὶ τραυματίαι οἱ πολλοί·