헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Αναξηαρ́1́

(루키아노스, Anacharsis, (no name))

ταῦτα δὲ ὑμῖν, ω Σόλων, τίνοσ ἔνεκα οἱ νέοι ποιοῦσιν; οἱ μὲν αὐτῶν περιπλεκόμενοι ἀλλήλουσ ὑποσκελίζουσιν, οἱ δὲ ἄγχουσι καὶ λυγίζουσι καὶ ἐν τῷ πηλῷ συναναφύρονται κυλινδούμενοι ὥσπερ σύεσ. καίτοι κατ’ ἀρχὰσ εὐθὺσ ἀποδυσάμενοι ‐ ἑώρων γάρ ‐ λίπα τε ἠλείψαντο καὶ κατέψησε μάλα εἰρηνικῶσ ἅτεροσ τὸν ἕτερον ἐν τῷ μέρει. μετὰ δὲ οὐκ οἶδ’ ὅ τι παθόντεσ ὠθοῦσί τε ἀλλήλουσ συννενευκότεσ καὶ τὰ μέτωπα συναράττουσιν ὥσπερ οἱ κριοί. καὶ ἢν ἰδοὺ ἀράμενοσ ἐκεινοσὶ τὸν ἕτερον ἐκ τοῖν σκελοῖν ἀφῆκεν εἰσ τὸ ἔδαφοσ, εἶτ’ ἐπικαταπεσὼν ἀνακύπτειν οὐκ ἐᾷ, συνωθῶν κάτω εἰσ τὸν πηλὸν τέλοσ δὲ ἤδη περιπλέξασ αὐτῷ τὰ σκέλη κατὰ τὴν γαστέρα τὸν πῆχυν ὑποβαλὼν τῷ λαιμῷ ἄγχει ἄθλιον, ὁ δὲ παρακροτεῖ εἰσ τὸν ὦμον, ἱκετεύων οἶμαι, ὡσ μὴ τέλεον ἀποπνιγείη. καὶ οὐδὲ τοῦ ἐλαίου ἕνεκα φείδονται μὴ μολύνεσθαι. , ἀλλ’ ἀφανίσαντεσ τὸ χρῖσμα καὶ τοῦ βορβόρου ἀναπλησθέντεσ ἐν ἱδρῶτι ἅμα πολλῷ γέλωτα ἐμοὶ γοῦν παρέχουσιν ὥσπερ αἱ ^ ἐγχέλυεσ ἐκ τῶν χειρῶν διολισθαίνοντεσ. ἕτεροι δὲ ἐν τῷ αἰθρίῳ τῆσ αὐλῆσ τὸ αὐτὸ τοῦτο δρῶσιν, οὐκ ἐν πηλῷ οὗτοί γε, ἀλλὰ ψάμμον ταύτην βαθεῖαν ὑποβαλόμενοι ἐν τῷ ὀρύγματι πάττουσίν τε ἀλλήλουσ καὶ αὐτοὶ ἑκόντεσ ἐπαμῶνται τὴν κόνιν ἀλεκτρυόνων δίκην, ὡσ ἀφυκτότεροι εἰε͂ν ἐν ταῖσ συμπλοκαῖσ, οἶμαι, τῆσ ψάμμου τὸν ὄλισθον ἀφαιρούσησ καὶ βεβαιοτέραν ἐν ξηρῷ παρεχούσησ τὴν ἀντίληψιν.

οἱ δὲ ὀρθοστάδην κεκονιμένοι καὶ αὐτοὶ παίουσιν ἀλλήλουσ προσπεσόντεσ καὶ λακτίζουσιν.

οὑτοσὶ γοῦν καὶ τοὺσ ὀδόντασ ἐοίκεν ἀποπτύσειν ὁ κακοδαίμων, οὕτωσ αἵματοσ αὐτῷ καὶ ψάμμου ἀναπέπλησται τὸ στόμα, πύξ, ὡσ ὁρᾷσ, παταχθέντοσ εἰσ τὴν γνάθον. ἀλλ’ οὐδὲ ὁ ἄρχων οὑτοσὶ διίστησιν αὐτοὺσ καὶ λύει τὴν μάχην ‐ τεκμαίρομαι γὰρ τῇ πορφυρίδι τῶν ἀρχόντων τινὰ τοῦτον εἶναι ‐ ὁ δὲ καὶ ἐποτρύνει καὶ τὸν πατάξαντα ἐπαινεῖ. ἄλλοι δὲ ἀλλαχόθι πάντεσ ἐγκονοῦσι καὶ ἀναπηδῶσιν ὥσπερ θέοντεσ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ μένοντεσ καὶ εἰσ τὸ ἄνω συναλλόμενοι λακτίζουσιν τὸν ἀέρα.

ταῦτα οὖν ἐθέλω εἰδέναι τίνοσ ἀγαθοῦ ^ ἂν εἰή ποιεῖν·

ὡσ ἔμοιγε μανίᾳ μᾶλλον ἐοικέναι δοκεῖ τὸ πρᾶγμα, καὶ οὐκ ἔστιν ὅστισ ἂν ῥᾳδίωσ μεταπείσειέ με ὡσ οὐ παραπαίουσιν οἱ ταῦτα δρῶντεσ. καὶ εἰκότωσ, ὦ Ἀνάχαρσι, τοιαῦτά σοι τὰ γιγνόμενα φαίνεται, ξένα γε ὄντα καὶ πάμπολυ τῶν Σκυθικῶν ἐθῶν ἀπᾴδοντα, καθάπερ καὶ ὑμῖν πολλὰ εἰκὸσ εἶναι μαθήματα καὶ ἐπιτηδεύματα τοῖσ Ἕλλησιν ἡμῖν ἀλλόκοτα εἶναι δόξαντα ἄν, εἴ τισ ἡμῶν ὥσπερ σὺ νῦν ἐπισταίη αὐτοῖσ.

πλὴν ἀλλὰ θάρρει, ὦγαθέ· οὐ γὰρ μανία τὰ γιγνόμενά ἐστιν οὐδ’ ἐφ’ ὕβρει οὗτοι παίουσιν ἀλλήλουσ καὶ κυλίουσιν ἐν τῷ πηλῷ ἢ ἐπιπάττουσιν τὴν κόνιν, ἀλλ’ ἔχει τινὰ χρείαν οὐκ ἀτερπῆ τὸ πρᾶγμα καὶ ἀκμὴν οὐ μικρὰν ἐπάγει τοῖσ σώμασιν ἢν γοῦν ἐνδιατρίψῃσ, ὥσπερ οἶμαί σε ποιήσειν, τῇ Ἑλλάδι, οὐκ εἰσ μακρὰν εἷσ καὶ αὐτὸσ ἔσῃ τῶν πεπηλωμένων ἢ κεκονιμένων οὕτω σοι τὸ πρᾶγμα ἡδύ τε ἅμα καὶ λυσιτελὲσ εἶναι δόξει. ἄπαγε, ὦ Σόλων, ὑμῖν ταῦτα γένοιτο τὰ ὠφέλιμα καὶ τερπνά, ἐμὲ δὲ εἴ τισ ὑμῶν τοιοῦτό τι διαθείη, εἴσεται ὡσ οὐ μάτην παρεζώσμεθα τὸν ἀκινάκην. ἀτὰρ εἰπέ μοι, τί ὄνομα ἔθεσθε τοῖσ γιγνομένοισ, ἢ τί φῶμεν ποιεῖν αὐτούσ;

ὁ μὲν χῶροσ αὐτόσ, ὦ Ἀνάχαρσι, γυμνάσιον ὑφ’ ἡμῶν ὀνομάζεται καὶ ἔστιν ἱερὸν Ἀπόλλωνοσ τοῦ Λυκείου. καὶ τὸ ἄγαλμα δὲ αὐτοῦ ὁρᾷσ, τὸν ἐπὶ τῇ στήλῃ κεκλιμένον, τῇ ἀριστερᾷ μὲν τὸ τόξον ἔχοντα, ἡ δεξιὰ δὲ ὑπὲρ τῆσ κεφαλῆσ ἀνακεκλασμένη ὥσπερ ἐκ καμάτου μακροῦ ἀναπαυόμενον δείκνυσι τὸν θεόν. τῶν γυμνασμάτων δὲ τούτων τὸ μὲν ἐν τῷ πηλῷ ἐκεῖνο πάλη καλεῖται, οἱ δ’ ἐν τῇ κόνει παλαίουσι καὶ αὐτοί, τὸ δὲ παίειν ἀλλήλουσ ὀρθοστάδην παγκρατιάζειν λέγομεν. καὶ ἄλλα δὲ ἡμῖν ἐστι γυμνάσια τοιαῦτα πυγμῆσ καὶ δίσκου καὶ τοῦ ὑπεράλλεσθαι, ὧν ἁπάντων ἀγῶνασ προτίθεμεν, καὶ ὁ κρατήσασ ἄριστοσ εἶναι δοκεῖ τῶν καθ’ αὑτὸν καὶ ἀναιρεῖται τὰ ἆθλα.

τὰ δὲ ἆθλα τίνα ὑμῖν ταῦτά ἐστιν;

Ὀλυμπίασι μὲν στέφανοσ ἐκ κοτίνου, Ἰσθμοῖ δὲ ἐκ πίτυοσ, ἐν Νεμέᾳ δὲ σελίνων πεπλεγμένοσ, Πυθοῖ δὲ μῆλα τῶν ἱερῶν τοῦ θεοῦ, παρ’ ἡμῖν δὲ τοῖσ Παναθηναίοισ τὸ ἔλαιον τὸ ἐκ τῆσ μορίασ. τί ἐγέλασασ, ὦ Ἀνάχαρσι; ἢ διότι μικρά σοι εἶναι ταῦτα δοκεῖ; . οὔκ, ἀλλὰ πάνσεμνα, ὦ Σόλων, κατέλεξασ τὰ ἆθλα καὶ ἄξια τοῖσ τε διαθεῖσιν αὐτὰ φιλοτιμεῖσθαι ἐπὶ τῇ μεγαλοδωρεᾷ καὶ τοῖσ ἀγωνισταῖσ αὐτοῖσ ὑπερεσπουδακέναι περὶ τὴν ἀναίρεσιν τῶν τηλικούτων, ὥστε μήλων ἕνεκα καὶ σελίνων τοσαῦτα προπονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἀγχομένουσ πρὸσ ἀλλήλων καὶ κατακλωμένουσ, ὡσ οὐκ ἐνὸν ἀπραγμόνωσ εὐπορῆσαι μήλων ὅτῳ ἐπιθυμία ἢ σελίνῳ ἐστεφανῶσθαι ἢ πίτυϊ μήτε πηλῷ καταχριόμενον τὸ πρόσωπον μήτε λακτιζόμενον εἰσ τὴν γαστέρα ὑπὸ τῶν ἀνταγωνιστῶν. ἀλλ’, ὦ ἄριστε, οὐκ εἰσ ψιλὰ τὰ διδόμενα ἡμεῖσ ἀποβλέπομεν.

ταῦτα μὲν γάρ ἐστι σημεῖα τῆσ νίκησ καὶ γνωρίσματα οἵτινεσ οἱ κρατήσαντεσ. ἡ δὲ παρακολουθοῦσα τούτοισ δόξα τοῦ παντὸσ ἀξία τοῖσ νενικηκόσιν, ὑπὲρ ἧσ καὶ λακτίζεσθαι καλῶσ ἔχει τοῖσ θηρωμένοισ τὴν εὔκλειαν ἐκ τῶν πόνων. οὐ γὰρ ἀπονητὶ προσγένοιτο ἂν αὕτη, ἀλλὰ χρὴ τὸν ὀρεγόμενον αὐτῆσ πολλὰ τὰ δυσχερῆ ἀνασχόμενον ἐν τῇ ἀρχῇ τότ’ ἤδη τὸ λυσιτελὲσ καὶ ἡδὺ τέλοσ ἐκ τῶν καμάτων περιμένειν. τοῦτο φήσ, ὦ Σόλων, τὸ τέλοσ ἡδὺ καὶ λυσιτελέσ, ὅτι πάντεσ αὐτοὺσ ὄψονται ἐστεφανωμένουσ καὶ ἐπὶ τῇ νίκῃ ἐπαινέσονται πολὺ πρότερον οἰκτείραντεσ ἐπὶ ταῖσ πληγαῖσ, οἱ δὲ εὐδαιμονήσουσιν ἀντὶ τῶν πόνων μῆλα καὶ σέλινα ἔχοντεσ. ἄπειροσ εἶ, φημί, τῶν ἡμετέρων ἔτι· μετὰ μικρὸν δὲ ἄλλα σοι δόξει περὶ αὐτῶν, ἐπειδὰν εἰσ τὰσ πανηγύρεισ ἀπιὼν ὁρᾷσ τοσοῦτο πλῆθοσ ἀνθρώπων συλλεγόμενον ἐπὶ τὴν θέαν τῶν τοιούτων καὶ θέατρα μυρίανδρα συμπληρούμενα καὶ τοὺσ ἀγωνιστὰσ ἐπαινουμένουσ, τὸν δὲ καὶ νικήσαντα αὐτῶν ἰσόθεον νομιζόμενον. αὐτὸ τοῦτο, ὦ Σόλων, καὶ τὸ οἴκτιστόν ἐστιν, εἰ μὴ ἐπ’ ὀλίγων ταῦτα πάσχουσιν, ἀλλὰ ἐν τοσούτοισ θεαταῖσ καὶ μάρτυσι τῆσ ὕβρεωσ, οἳ δηλαδὴ εὐδαιμονίζουσιν αὐτοὺσ αἵματι ῥαινομένουσ ὁρῶντεσ ἢ ἀγχομένουσ ὑπὸ τῶν ἀντιπάλων ταῦτα γὰρ τὰ εὐδαιμονέστατα πρόσεστι τῇ νίκῃ αὐτῶν.

παρ’ ἡμῖν δὲ τοῖσ Σκύθαισ ἤν τισ, ὦ Σόλων, ἢ πατάξῃ τινὰ τῶν πολιτῶν ἢ ἀνατρέψῃ προσπεσὼν ἢ θοἰμάτια περιρρήξῃ, μεγάλασ οἱ πρεσβῦται τὰσ ζημίασ ἐπάγουσι, κἂν ἐπ’ ὀλίγων μαρτύρων τοῦτο πάθῃ τισ, οὔτι γε ἐν τηλικούτοισ θεάτροισ, οἱᾶ σὺ διηγῇ τὸ Ἰσθμοῖ καὶ τὸ ἐν Ὀλυμπίᾳ. οὐ μὴν ἀλλὰ τοὺσ μὲν ἀγωνιστὰσ οἰκτείρειν μοι ἔπεισιν ὧν πάσχουσιν, τῶν δὲ θεατῶν οὓσ φὴσ ἁπανταχόθεν τοὺσ ἀρίστουσ παραγίγνεσθαι εἰσ τὰσ πανηγύρεισ καὶ πάνυ θαυμάζω, εἰ τἀναγκαῖα παρέντεσ σχολάζουσιν ἐπὶ τοῖσ τοιούτοισ. οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνό πω δύναμαι κατανοῆσαι ὅ τι τὸ τερπνὸν αὐτοῖσ, ὁρᾶν παιομένουσ τε καὶ διαπληκτιζομένουσ ἀνθρώπουσ καὶ πρὸσ τὴν γῆν ἀραττομένουσ καὶ συντριβομένουσ ὑπ’ ἀλλήλων. εἰ καιρὸσ ἦν, ὦ Ἀνάχαρσι, Ὀλυμπίων ἢ Ἰσθμίων ἢ Παναθηναίων, αὐτὸ ἄν σε τὸ γιγνόμενον ἐδίδαξεν ὡσ οὐ μάτην ἐσπουδάκαμεν ἐπὶ τούτοισ.

οὐ γὰρ οὕτω λέγων ἄν τισ προσβιβάσειέν σε τῇ ἡδονῇ τῶν ἐκεῖ δρωμένων, ὡσ εἰ καθεζόμενοσ αὐτὸσ ἐν μέσοισ τοῖσ θεαταῖσ βλέποισ ἀρετὰσ ἀνδρῶν καὶ κάλλη σωμάτων καὶ εὐεξίασ θαυμαστὰσ καὶ ἐμπειρίασ δεινὰσ καὶ ἰσχὺν ἄμαχον καὶ τόλμαν καὶ φιλοτιμίαν καὶ γνώμασ ἀηττήτουσ καὶ σπουδὴν ἄλεκτον ὑπὲρ τῆσ νίκησ. εὖ γὰρ δὴ οἶδα ὡσ οὐκ ἂν ἐπαύσω ἐπαινῶν καὶ ἐπιβοῶν καὶ ἐπικροτῶν. νὴ Δί’, ὦ Σόλων, καὶ ἐπιγελῶν γε προσέτι καὶ ἐπιχλευάζων ἅπαντα γὰρ ὁπόσα κατηριθμήσω ἐκεῖνα, τὰσ ἀρετὰσ καὶ τὰσ εὐεξίασ καὶ τὰ κάλλη καὶ τόλμαν, ὁρῶ οὐδενὸσ μεγάλου ἕνεκα παραπολλυμένασ ὑμῖν, οὔτε πατρίδοσ κινδυνευούσησ οὔτε χώρασ πορθουμένησ οὔτε φίλων ἢ οἰκείων πρὸσ ὕβριν ἀπαγομένων.

ὥστε τοσούτῳ γελοιότεροι ἂν εἰε͂ν, ἄριστοι μέν, ὡσ φήσ, ὄντεσ, μάτην δὲ τοσαῦτα πάσχοντεσ καὶ ταλαιπωρούμενοι καὶ αἰσχύνοντεσ τὰ κάλλη καὶ τὰ μεγέθη τῇ ψάμμῳ καὶ τοῖσ ὑπωπίοισ, ὡσ μήλου καὶ κοτίνου ἐγκρατεῖσ γένοιντο νικήσαντεσ. ἡδὺ γάρ μοι ἀεὶ μεμνῆσθαι τῶν ἄθλων τοιούτων ὄντων. ἀτὰρ εἰπέ μοι, πάντεσ αὐτὰ λαμβάνουσιν οἱ ἀγωνισταί; οὐδαμῶσ, ἀλλὰ εἷσ ἐξ ἀπάντων, ὁ κρατήσασ αὐτῶν. εἶτα, ὦ Σόλων, ἐπὶ τῷ ἀδήλῳ καὶ ἀμφιβόλῳ τῆσ νίκησ τοσοῦτοι πονοῦσι, καὶ ταῦτ’ εἰδότεσ ὅτι ὁ μὲν νικῶν εἷσ ἔσται πάντωσ, οἱ δὲ ἡττώμενοι πάμπολλοι, μάτην ἄθλιοι πληγάσ, οἱ δὲ καὶ τραύματα λαβόντεσ; · ἐοίκασ, ὦ Ἀνάχαρσι, μηδέπω ἐννενοηκέναι πολιτείασ ὀρθῆσ πέρι μηδὲν οὐ γὰρ ἂν τὰ κάλλιστα τῶν ἐθῶν ἐν ψόγῳ ἐτίθεσο.

ἢν δέ σοι μελήσῃ ποτὲ εἰδέναι ὅπωσ ἂν τὰ κάλλιστα οἰκηθείη πόλισ καὶ ὅπωσ ἂν ἄριστοι γένοιντο οἱ πολῖται αὐτῆσ, ἐπαινέσῃ τότε καὶ τὰσ ἀσκήσεισ ταύτασ καὶ τὴν φιλοτιμίαν ἣν φιλοτιμούμεθα περὶ αὐτάσ, καὶ εἴσῃ ὅτι πολὺ τὸ χρήσιμον ἔχουσιν ἐγκαταμεμιγμένον τοῖσ πόνοισ, εἰ καὶ νῦν μάτην σπουδάζεσθαι δοκοῦσιν. καὶ μήν, ὦ Σόλων, κατ’ οὐδὲν ἄλλο ἀπὸ τῆσ Σκυθίασ ἥκω παρ’ ὑμᾶσ τοσαύτην μὲν γῆν διοδεύσασ, μέγαν δὲ τὸν Εὔξεινον καὶ δυσχείμερον περαιωθείσ, ἢ ὅπωσ νόμουσ τε τοὺσ Ἑλλήνων ἐκμάθοιμι καὶ ἔθη τὰ παρ’ ὑμῖν κατανοήσαιμι καὶ πολιτείαν τὴν ἀρίστην ἐκμελετήσαιμι. διὸ καὶ σὲ μάλιστα φίλον ἐξ ἁπάντων Ἀθηναίων καὶ ξένον προειλόμην κατὰ κλέοσ, ἐπείπερ ἤκουον νόμων τε συγγραφέα τινὰ εἶναι σε καὶ ἐθῶν τῶν ἀρίστων εὑρετὴν καὶ ἐπιτηδευμάτων ὠφελίμων εἰσηγητήν, καὶ ὅλωσ πολιτείασ τινὸσ συναρμοστήν. ὥστε οὐκ ἂν φθάνοισ διδάσκων με καὶ μαθητὴν ποιούμενοσ· ὡσ ἔγωγε ἡδέωσ ἂν ἄσιτόσ σοι καὶ ἄποτοσ παρακαθεζόμενοσ, εἰσ ὅσον ἂν αὐτὸσ διαρκοίησ λέγων, κεχηνὼσ ἐπακούοιμι περὶ πολιτείασ τε καὶ νόμων διεξιόντοσ. τὰ μὲν πάντα οὐ ῥᾴδιον, ὦ ἑταῖρε, διελθεῖν ἐν βραχεῖ, ἀλλὰ κατὰ μέρη ἐπιὼν εἴσῃ ἕκαστα, οἱᾶ μὲν περὶ θεῶν, οἱᾶ δὲ περὶ γονέων ἢ περὶ γάμων ἢ τῶν ἄλλων δοκεῖ ἡμῖν.

ἃ δὲ περὶ τῶν νέων γιγνώσκομεν καὶ ὅπωσ αὐτοῖσ χρώμεθα, ἐπειδὰν πρῶτον ἄρξωνται συνιέναι τε τοῦ βελτίονοσ καὶ τῷ σώματι ἀνδρίζεσθαι καὶ ὑφίστασθαι τοὺσ πόνουσ, ταῦτα ἤδη σοι διέξειμι, ὡσ μάθοισ οὗτινοσ χάριν τὰσ ἀσκήσεισ ταύτασ προτεθείκαμεν αὐτοῖσ καὶ διαπονεῖν τὸ σῶμα καταναγκάζομεν, οὐ μόνον ἕνεκα τῶν ἀγώνων, ὅπωσ τὰ ἆθλα δύναιντο ἀναιρεῖσθαι ‐ ἐπ’ ἐκεῖνα μὲν γὰρ ὀλίγοι πάνυ ἐξ ἁπάντων χωροῦσιν ‐ ἀλλὰ μεῖζόν τι ἁπάσῃ τῇ πόλει ἀγαθὸν ἐκ τούτου καὶ αὐτοῖσ ἐκείνοισ προσκτώμενοι. κοινὸσ γάρ τισ ἀγὼν ἄλλοσ ἅπασι τοῖσ ἀγαθοῖσ πολίταισ πρόκειται καὶ στέφανοσ οὐ πίτυοσ οὐδὲ κοτίνου ἢ σελίνων, ἀλλ’ ὃσ ἐν αὑτῷ συλλαβὼν ἔχει τὴν ἀνθρώπου εὐδαιμονίαν, οἱο͂ν ἐλευθερίαν λέγω αὐτοῦ τε ἑκάστου ἰδίᾳ καὶ κοινῇ τῆσ πατρίδοσ καὶ πλοῦτον καὶ δόξαν καὶ ἑορτῶν πατρίων ἀπόλαυσιν καὶ οἰκείων σωτηρίαν, καὶ συνόλωσ τὰ κάλλιστα ὧν ἄν τισ εὔξαιτο γενέσθαι οἱ παρὰ τῶν θεῶν. ταῦτα πάντα τῷ στεφάνῳ ὅν φημι συναναπέπλεκται καὶ ἐκ τοῦ ἀγῶνοσ ἐκείνου περιγίγνεται ἐφ’ ὃν αἱ ἀσκήσεισ αὗται καὶ οἱ πόνοι ἄγουσιν. εἶτα, ὦ θαυμάσιε Σόλων, τοιαῦτά μοι καὶ τηλικαῦτα ἔχων ἆθλα διεξιέναι, μῆλα καὶ σέλινα διηγοῦ καὶ θαλλὸν ἐλαίασ ἀγρίασ καὶ πίτυν;

καὶ μήν, ὦ Ἀνάχαρσι, οὐδ’ ἐκεῖνά σοι ἔτι δόξει μικρὰ εἶναι, ὁπόταν ἃ λέγω καταμάθῃσ· ἀπὸ γάρ τοι τῆσ αὐτῆσ γνώμησ γίγνεται, καὶ μέρη πάντα ταῦτά ἐστι μικρὰ τοῦ μείζονοσ ἐκείνου ἀγῶνοσ καὶ τοῦ στεφάνου ὃν κατέλεξα τοῦ πανευδαίμονοσ. ὁ δὲ λόγοσ, οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ὑπερβὰσ τὴν τάξιν, ἐκείνων πρότερον ^ ἐπεμνήσθη τῶν Ἰσθμοῖ γιγνομένων καὶ Ὀλυμπίασι καὶ ἐν Νεμέᾳ. πλὴν ἀλλὰ νὼ ‐ σχολὴν γὰρ ἄγομεν καὶ σύ, ὡσ φήσ, προθυμῇ ἀκούειν ‐ ἀναδραμούμεθα ῥᾳδίωσ πρὸσ τὴν ἀρχὴν καὶ τὸν κοινὸν ἀγῶνα δι’ ὅν φημι πάντα ταῦτα ἐπιτηδεύεσθαι. ἄμεινον, ὦ Σόλων, οὕτωσ· καθ’ ὁδὸν γὰρ ἂν ἡμῖν ὁ λόγοσ μᾶλλον προχωροίη, καὶ τάχ’ ἂν ἴσωσ ἀπὸ τούτων πεισθείην μηδὲ ἐκείνων ἔτι καταγελᾶν, εἴ τινα ἴδοιμι σεμνυνόμενον κοτίνῳ ἢ σελίνῳ ἐστεφανωμένον. ἀλλ’ εἰ δοκεῖ, εἰσ τὸ σύσκιον ἐκεῖσε ἀπελθόντεσ καθίσωμεν ἐπὶ τῶν θάκων, ὡσ μὴ ἐνοχλοῖεν ἡμῖν οἱ ἐπικεκραγότεσ τοῖσ παλαίουσιν. ἄλλωσ τε ‐ εἰρήσεται γάρ ‐ οὐδὲ τὸν ἥλιον ἔτι ῥᾳδίωσ ἀνέχομαι ὀξὺν καὶ φλογμώδη ἐμπίπτοντα γυμνῇ τῇ κεφαλῇ. τὸν γὰρ πῖλόν μοι ἀφελεῖν οἴκοθεν ἔδοξεν, ὡσ μὴ μόνοσ ἐν ὑμῖν ξενίζοιμι τῷ σχήματι. ἡ δὲ ὡρ́α τοῦ ἔτουσ ὅ τι περ τὸ πυρωδέστατόν ἐστι, τοῦ ἀστέροσ ὃν ὑμεῖσ κύνα φατὲ πάντα καταφλέγοντοσ καὶ τὸν ἀέρα ξηρὸν καὶ διακαῆ τιθέντοσ, ὅ τε ἥλιοσ κατὰ μεσημβρίαν ἤδη ὑπὲρ κεφαλῆσ ἐπικείμενοσ φλογμὸν τοῦτον οὐ φορητὸν ἐπάγει τοῖσ σώμασιν. ὥστε καὶ σοῦ θαυμάζω, ὅπωσ γηραιὸσ ἤδη ἄνθρωποσ οὔτε ἰδίεισ πρὸσ τὸ θάλποσ ὥσπερ ἐγὼ οὔτε ὅλωσ ἐνοχλουμένῳ ἐοίκασ, οὐδὲ περιβλέπεισ σύσκιόν τι ἔνθα ὑποδύσῃ, ἀλλὰ δέχῃ τὸν ἥλιον εὐμαρῶσ. οἱ μάταιοι γὰρ οὗτοι πόνοι, ὦ Ἀνάχαρσι, καὶ αἱ συνεχεῖσ ἐν τῷ πηλῷ κυβιστήσεισ καὶ αἱ ὕπαιθροι ἐν τῇ ψάμμῳ ταλαιπωρίαι τοῦτο ἡμῖν τὸ ἀμυντήριον παρέχουσι πρὸσ τὰσ τοῦ ἡλίου βολάσ, καὶ οὐκέτι πίλου δεόμεθα ὃσ τὴν ἀκτῖνα κωλύσει καθικνεῖσθαι τῆσ κεφαλῆσ. ἀπίωμεν δ’ οὖν.

καὶ ὅπωσ μὴ καθάπερ νόμοισ προσέξεισ οἷσ ἂν λέγω πρὸσ σέ, ὡσ ἐξ ἅπαντοσ πιστεύειν αὐτοῖσ, ἀλλ’ ἔνθα ἄν σοι μὴ ὀρθῶσ τι λέγεσθαι δοκῇ, ἀντιλέγειν εὐθὺσ καὶ διευθύνειν τὸν λόγον. δυοῖν γὰρ θατέρου πάντωσ οὐκ ἂν ἁμάρτοιμεν, ἢ σὲ βεβαίωσ πεισθῆναι ἐκχέαντα ὁπόσα οἰεί ἀντιλεκτέα εἶναι ἢ ἐμὲ ἀναδιδαχθῆναι ὡσ οὐκ ὀρθῶσ γιγνώσκω περὶ αὐτῶν. καὶ ἐν τούτῳ πᾶσα ἄν σοι ἡ πόλισ ἡ Ἀθηναίων οὐκ ἂν φθάνοι χάριν ὁμολογοῦσα· ὅσα γὰρ ἂν ἐμὲ παιδεύσῃσ καὶ μεταπείσῃσ πρὸσ τὸ βέλτιον, ἐκείνην τὰ μέγιστα ἔσῃ ὠφεληκώσ. "Σκύθησ μέν ἐστι, σοφὸσ δὲ ὢν μετεπαίδευσέ με καὶ ἄλλα βελτίω μαθήματα καὶ ἐπιτηδεύματα ἐδιδάξατο· "ὥστε εὐεργέτησ ὑμῶν ὁ ἀνὴρ ἀναγεγράφθω καὶ χαλκοῦν αὐτὸν ἀναστήσατε παρὰ τοὺσ ἐπωνύμουσ ἢ ^ ἐν πόλει παρὰ τὴν Ἀθηνᾶν. καὶ εὖ ἴσθι ὡσ οὐκ αἰσχυνεῖται ἡ Ἀθηναίων πόλισ παρὰ βαρβάρου καὶ ξένου τὰ συμφέροντα ἐκμανθάνοντεσ. τοῦτ’ ἐκεῖνο ἦν ἄρα, ὃ ἐγὼ περὶ ὑμῶν ἤκουον τῶν Ἀθηναίων, ὡσ εἰήτε εἴρωνεσ ἐν τοῖσ λόγοισ.

δέδια γὰρ μὴ ἐπιλανθάνωμαι τῶν πρώτων, εἰ τὰ μετὰ ταῦτα πολλὰ ἐπιρρέοι σὺ τοῦτο, ὦ Ἀνάχαρσι, ταμιεύσῃ ἄμεινον, ἔνθα ἄν σοι δοκῇ μὴ πάνυ σαφὴσ ὁ λόγοσ εἶναι ἢ πόρρω ποι ἀποπλανᾶσθαι εἰκῆ ῥέων ἐρήσῃ γὰρ μεταξὺ ὅ τι ἂν ἐθέλῃσ καὶ διακόψεισ αὐτοῦ τὸ μῆκοσ. ἐπεὶ πόθεν ἂν ἐγὼ νομὰσ καὶ πλάνησ ἄνθρωποσ, ἐφ’ ἁμάξησ βεβιωκώσ, ἄλλοτε ἄλλην γῆν ἀμείβων, πόλιν δὲ οὔτε οἰκήσασ πώποτε οὔτε ἄλλοτε ἢ νῦν ἑωρακώσ, περὶ πολιτείασ διεξίοιμι καὶ διδάσκοιμι αὐτόχθονασ ἄνδρασ πόλιν ταύτην ἀρχαιοτάτην τοσούτοισ ἤδη χρόνοισ ἐν εὐνομίᾳ κατῳκηκότασ, καὶ μάλιστα σέ,^ ὦ Σόλων, ᾧ τοῦτο ἐξ ἀρχῆσ καὶ μάθημα, ὡσ φασίν, ἐγένετο, ἐπίστασθαι ὅπωσ ἂν ἄριστα πόλισ οἰκοῖτο καὶ οἷστισιν νόμοισ χρωμένη εὐδαιμονήσειε ; πλὴν ἀλλὰ καὶ τοῦτο ὡσ νομοθέτῃ πειστέον σοι, καὶ ἀντερῶ ἢν τί μοι δοκῇ μὴ ὀρθῶσ λέγεσθαι, ὡσ βεβαιότερον μάθοιμι. καὶ ἰδοὺ γὰρ ἤδη ἐκφυγόντεσ τὸν ἥλιον ἐν τῷ συνηρεφεῖ ἐσμεν, καὶ καθέδρα μάλα ἡδεῖα καὶ εὔκαιροσ ἐπὶ ψυχροῦ τοῦ λίθου. λέγε οὖν τὸν λόγον ἐξ ἀρχῆσ καθ’ ὅ τι τοὺσ νέουσ παραλαβόντεσ ἐκ παίδων εὐθὺσ διαπονεῖτε, καὶ ὅπωσ ὑμῖν ἄριστοι ἄνδρεσ ἀποβαίνουσιν ἐκ τοῦ πηλοῦ καὶ τῶν ἀσκημάτων τούτων, καί τί ἡ κόνισ καὶ τὰ κυβιστήματα συντελεῖ πρὸσ ἀρετὴν αὐτοῖσ. τοῦτο γὰρ δὴ μάλιστα ἐξ ἀρχῆσ εὐθὺσ ἐπόθουν ἀκοῦσαι· τὰ δ’ ἄλλα εἰσ ὕστερον διδάξῃ με κατὰ καιρὸν ἕκαστον ἐν τῷ μέρει. ἐκείνου μέντοι, ὦ Σόλων, μέμνησό μοι παρὰ τὴν ῥῆσιν, ὅτι πρὸσ ἄνδρα βάρβαρον ἐρεῖσ. λέγω δὲ ὡσ μὴ περιπλέκῃσ μηδὲ ἀπομηκύνῃσ τοὺσ λόγουσ· ἢν μέντοι μὴ ἐξαγώνια μηδὲ πόρρω τοῦ σκοποῦ τὰ λεγόμενα ᾖ, κωλύσει οὐδέν, οἶμαι, εἰ καὶ μακρὰ λέγοιτο, ἐπεὶ καὶ τῇ βουλῇ τῇ ἐξ Ἀρείου πάγου, ἥπερ τὰσ φονικὰσ ἡμῖν δίκασ δικάζει, πάτριον οὕτω ποιεῖν.

ὁπόταν γὰρ ἀνελθοῦσα εἰσ τὸν πάγον συγκαθέζηται φόνου ἢ τραύματοσ ἐκ προνοίασ ἢ πυρκαϊᾶσ δικάσοντεσ, ἀποδίδοται λόγοσ ἑκατέρῳ τῶν κρινομένων καὶ λέγουσιν ἐν τῷ μέρει ὁ μὲν διώκων ὁ δὲ φεύγων, ἢ αὐτοὶ ἢ ῥήτορασ ἀναβιβάζονται τοὺσ ἐροῦντασ ὑπὲρ αὐτῶν. οἱ δὲ ἔστ’ ἂν μὲν περὶ τοῦ πράγματοσ λέγωσιν, ἀνέχεται ἡ, βουλὴ καθ’ ἡσυχίαν ἀκούουσα· ἢν δέ τισ ἢ φροίμιον εἴπῃ πρὸ τοῦ λόγου, ὡσ εὐνουστέρουσ ἀπεργάσαιτο αὐτούσ, ἢ οἶκτον ἢ δείνωσιν ἔξωθεν ἐπάγῃ ^ τῷ πράγματι ‐ οἱᾶ πολλὰ ῥητόρων παῖδεσ ἐπὶ τοὺσ δικαστὰσ μηχανῶνται ‐ παρελθὼν ὁ κῆρυξ κατεσιώπησεν εὐθύσ, οὐκ ἐῶν ληρεῖν πρὸσ τὴν βουλὴν καὶ περιπέττειν τὸ πρᾶγμα ἐν τοῖσ λόγοισ, ὡσ γυμνὰ τὰ γεγενημένα οἱ Ἀρεοπαγῖται βλέποιεν. ὥστε καὶ σέ, ὦ Ἀνάχαρσι, Ἀρεοπαγίτην ἐν τῷ παρόντι ποιοῦμαι ἔγωγε, καὶ κατὰ τὸν τῆσ βουλῆσ μου νόμον ἄκουε, καὶ σιωπᾶν κέλευε, ἢν αἴσθῃ καταρρητορευόμενοσ· ἄχρι δὲ ἂν οἰκεῖα τῷ πράγματι λέγηται, ἐξέστω ἀπομηκύνειν. οὐδὲ γὰρ ὑφ’ ἡλίῳ ἔτι ποιησόμεθα τὴν συνουσίαν, ὡσ ἄχθεσθαι εἰ ἀποτείνοιτο ἡ ῥῆσισ, ἀλλὰ ἥ τε σκιὰ πυκνὴ καὶ ἡμεῖσ σχολὴν ἄγομεν. εὐγνώμονά σου ταῦτα, ὦ Σόλων, καὶ ἔγωγε ἤδη χάριν οὐ μικρὰν οἶδά σοι καὶ ἐπὶ τούτοισ, ὅτι πάρεργον τοῦ λόγου καὶ τὰ ἐν Ἀρείῳ πάγῳ γιγνόμενα ἐδιδάξω με, θαυμάσια ὡσ ἀληθῶσ καὶ ἀγαθῶν βουλευτῶν ἔργα πρὸσ ἀλήθειαν οἰσόντων τὴν ψῆφον. ἐπὶ τούτοισ οὖν ἤδη λέγε, καὶ ὁ Ἀρεοπαγίτησ ἐγὼ ‐ τοῦτο γὰρ ἔθου με ‐ κατὰ σχῆμα τῆσ βουλῆσ ἀκούσομαί σου. οὐκοῦν διὰ βραχέων προακοῦσαι χρή σε ἃ περὶ πόλεωσ καὶ πολιτῶν ἡμῖν δοκεῖ.

καὶ τὸ παράδειγμα ἡμῖν παρὰ τῶν γεωργῶν, οἳ τὰ φυτὰ μέχρι μὲν πρόσγεια καὶ νήπιά ἐστι, σκέπουσιν καὶ περιφράττουσιν ὡσ μὴ βλάπτοιντο ὑπὸ τῶν πνευμάτων, ἐπειδὰν δὲ ἤδη παχύνηται τὸ ἔρνοσ, τηνικαῦτα περιτέμνουσίν τε τὰ περιττὰ καὶ παραδιδόντεσ αὐτὰ τοῖσ ἀνέμοισ δονεῖν καὶ διασαλεύειν καρπιμώτερα ἐξεργάζονται. πόλιν γὰρ ἡμεῖσ οὐ τὰ οἰκοδομήματα ἡγούμεθα εἶναι, οἱο͂ν τείχη καὶ ἱερὰ καὶ νεωσοίκουσ, ἀλλὰ ταῦτα μὲν ὥσπερ σῶμά τι ἑδραῖον καὶ ἀκίνητον ὑπάρχειν εἰσ ὑποδοχὴν καὶ ἀσφάλειαν τῶν πολιτευομένων, τὸ δὲ πᾶν κῦροσ ἐν τοῖσ πολίταισ τιθέμεθα· τούτουσ γὰρ εἶναι τοὺσ ἀναπληροῦντασ καὶ διατάττοντασ καὶ ἐπιτελοῦντασ ἕκαστα καὶ φυλάττοντασ, οἱο͂́ν τι ἐν ἡμῖν ἑκάστῳ ἐστὶν ἡ ψυχή. τοῦτο δὴ τοίνυν κατανοήσαντεσ ἐπιμελούμεθα μέν, ὡσ ὁρᾷσ, καὶ τοῦ σώματοσ τῆσ πόλεωσ, κατακοσμοῦντεσ αὐτὸ ὡσ κάλλιστον ἡμῖν εἰή, ἔνδοθὲν τε οἰκοδομήμασιν κατεσκευασμένον καὶ ταῖσ ἔκτοσθεν ταύταισ περιβολαῖσ εἰσ τὸ ἀσφαλέστατον πεφραγμένον. μάλιστα δὲ καὶ ἐξ ἅπαντοσ τοῦτο προνοοῦμεν, ὅπωσ οἱ πολῖται ἀγαθοὶ μὲν τὰσ ψυχάσ, ἰσχυροὶ δὲ τὰ σώματα γίγνοιντο· τοὺσ γὰρ τοιούτουσ σφίσι τε αὐτοῖσ καλῶσ χρήσεσθαι ἐν εἰρήνῃ συμπολιτευομένουσ καὶ ἐκ πολέμου σώσειν τὴν πόλιν καὶ ἐλευθέραν καὶ εὐδαίμονα διαφυλάξειν. τὴν μὲν δὴ πρώτην ἀνατροφὴν αὐτῶν μητράσι καὶ τίτθαισ καὶ παιδαγωγοῖσ ἐπιτρέπομεν ὑπὸ παιδείαισ ἐλευθερίοισ ἄγειν τε καὶ τρέφειν αὐτούσ, ἐπειδὰν δὲ συνετοὶ ἤδη γίγνωνται τῶν καλῶσ ἐχόντων, καὶ αἰδὼσ καὶ ἐρύθημα καὶ φόβοσ καὶ ἐπιθυμία τῶν ἀρίστων ἀναφύηται αὐτοῖσ, καὶ αὐτὰ ἤδη τὰ σώματα ἀξιόχρεα δοκῇ πρὸσ τοὺσ πόνουσ παγιώτερα γιγνόμενα καὶ πρὸσ τὸ ἰσχυρότερον συνιστάμενα, τηνικαῦτα ἤδη παραλαβόντεσ. αὐτοὺσ διδάσκομεν, ἄλλα μὲν τῆσ ψυχῆσ μαθήματα καὶ γυμνάσια προτιθέντεσ, ἄλλωσ δὲ πρὸσ τοὺσ πόνουσ καὶ τὰ σώματα ἐθίζοντεσ. οὐ γὰρ ἱκανὸν ἡμῖν ἔδοξε τὸ μόνον φῦναι ὡσ ἔφυ ἕκαστοσ ἤτοι κατὰ τὸ σῶμα ἢ κατὰ τὴν ψυχήν, ἀλλὰ καὶ παιδεύσεωσ καὶ μαθημάτων ἐπ’ αὐτοὺσ δεόμεθα, ὑφ’ ὧν τά τε εὐφυῶσ διακείμενα βελτίω παρὰ πολὺ γίγνοιτο ἂν καὶ τὰ φαύλωσ ἔχοντα μετακοσμοῖτο πρὸσ τὸ βέλτιον. τὴν μὲν τοίνυν ψυχὴν μουσικῇ τὸ πρῶτον καὶ ἀριθμητικῇ ἀναρριπίζομεν, καὶ γράμματα γράψασθαι καὶ τορῶσ αὐτὰ ἐπιλέξασθαι διδάσκομεν προϊοῦσιν δὲ ἤδη σοφῶν ἀνδρῶν γνώμασ καὶ ἔργα παλαιὰ καὶ λόγουσ ὠφελίμουσ ἐν μέτροισ κατακοσμήσαντεσ, ὡσ μᾶλλον μνημονεύοιεν, ῥαψῳδοῦμεν αὐτοῖσ.

οἱ δὲ καὶ ἀκούοντεσ ἀριστείασ τινὰσ καὶ πράξεισ ἀοιδίμουσ ὀρέγονται κατὰ μικρὸν καὶ πρὸσ μίμησιν ἐπεγείρονται, ὡσ καὶ αὐτοὶ ᾄδοιντο καὶ θαυμάζοιντο ὑπὸ τῶν ὕστερον. οἱᾶ πολλὰ Ἡσίοδόσ τε ἡμῖν καὶ Ὅμηροσ ἐποίησαν. ἐπειδὰν δὲ πλησιάζωσι πρὸσ τὴν πολιτείαν καὶ δέῃ αὐτοὺσ ἤδη μεταχειρίζεσθαι τὰ κοινὰ ‐ ‐ καίτοι ἔξω τοῦ ἀγῶνοσ ἴσωσ ταῦτα· οὐ γὰρ ὅπωσ τὰσ ψυχὰσ αὐτῶν ἀσκοῦμεν ἐξ ἀρχῆσ προὔκειτο εἰπεῖν, ἀλλὰ δι’ ὅ τι τοῖσ τοιούτοισ πόνοισ καταγυμνάζειν αὐτοὺσ ἀξιοῦμεν. ὥστε αὐτὸσ ἐμαυτῷ σιωπᾶν προστάττω, οὐ περιμείνασ τὸν κήρυκα οὐδὲ τὸν Ἀρεοπαγίτην σέ, ὃσ ὑπ’ αἰδοῦσ, οἶμαι, ἀνέχῃ ληροῦντα ἤδη τοσαῦτα ἔξω τοῦ πράγματοσ. εἰπέ μοι, ὦ Σόλων, πρὸσ δὲ δὴ τοὺσ τὰ ἀναγκαιότατα μὴ λέγοντασ ἐν Ἀρείῳ πάγῳ, ἀλλὰ ἀποσιωπῶντασ, οὐδὲν τῇ βουλῇ πρόστιμον ἐπινενόηται; τί τοῦτο ἤρου με; οὐδέπω γὰρ δῆλον. ὅτι τὰ κάλλιστα καὶ ἐμοὶ ἀκοῦσαι ἥδιστα παρείσ, τὰ περὶ τῆσ ψυχῆσ, τὰ ἧττον ἀναγκαῖα λέγειν διανοῇ, γυμνάσια καὶ διαπονήσεισ τῶν σωμάτων. μέμνημαι γάρ, ὦ γενναῖε, τῶν ἀπ’ ἀρχῆσ προρρήσεων καὶ ἀποπλανᾶν οὐ βούλομαι τὸν λόγον, μή σου ἐπιταράξῃ τὴν μνήμην ἐπιρρέων. πλὴν ἀλλὰ καὶ ταῦτα ἐρῶ διὰ βραχέων, ὡσ οἱο͂̀ν τε· τὸ γὰρ ἀκριβὲσ τῆσ περὶ αὐτῶν διασκέψεωσ ἑτέρου ἂν εἰή λόγου. ῥυθμίζομεν οὖν τὰσ γνώμασ αὐτῶν νόμουσ τε τοὺσ κοινοὺσ ἐκδιδάσκοντεσ, οἳ δημοσίᾳ πᾶσι πρόκεινται ἀναγιγνώσκειν μεγάλοισ γράμμασιν ἀναγεγραμμένοι, κελεύοντεσ ἅ τε χρὴ ποιεῖν καὶ ὧν ἀπέχεσθαι, καὶ ἀγαθῶν ἀνδρῶν συνουσίαισ, παρ’ ὧν λέγειν τὰ δέοντα ἐκμανθάνουσι καὶ πράττειν τὰ δίκαια καὶ ἐκ τοῦ ἴσου ἀλλήλοισ συμπολιτεύεσθαι καὶ μὴ ἐφίεσθαι τῶν αἰσχρῶν καὶ ὀρέγεσθαι τῶν καλῶν, βίαιον δὲ μηδὲν ποιεῖν.

οἱ δὲ ἄνδρεσ οὗτοι σοφισταὶ καὶ φιλόσοφοι πρὸσ ἡμῶν ὀνομάζονται. καὶ μέντοι καὶ εἰσ τὸ θέατρον συνάγοντεσ αὐτοὺσ δημοσίᾳ παιδεύομεν ὑπὸ κωμῳδίαισ καὶ τραγῳδίαισ ἀρετάσ τε ἀνδρῶν παλαιῶν καὶ κακίασ θεωμένουσ, ὡσ τῶν μὲν ἀποτρέποιντο, ἐπ’ ἐκεῖνα δὲ σπεύδοιεν. τοῖσ δέ γε κωμῳδοῖσ καὶ λοιδορεῖσθαι καὶ ἀποσκώπτειν ἐφίεμεν εἰσ τοὺσ πολίτασ οὓσ ἂν αἰσχρὰ καὶ ἀνάξια τῆσ πόλεωσ ἐπιτηδεύοντασ αἴσθωνται, αὐτῶν τε ἐκείνων χάριν, ἀμείνουσ γὰρ οὕτω γίγνονται ὀνειδιζόμενοι, καὶ τῶν πολλῶν, ὡσ φεύγοιεν τὸν ἐπὶ τοῖσ ὁμοίοισ ἔλεγχον. εἶδον, ὦ Σόλων, οὓσ φὴσ τοὺσ τραγῳδοὺσ καὶ κωμῳδούσ, εἴ γε ἐκεῖνοὶ εἰσιν, ὑποδήματα μὲν βαρέα καὶ ὑψηλὰ ὑποδεδεμένοι, χρυσαῖσ δὲ ταινίαισ τὴν ἐσθῆτα πεποικιλμένοι, κράνη δὲ ἐπικείμενοι παγγέλοια κεχηνότα παμμέγεθεσ·

τούτοισ δ’ οὖν ἅπασι καὶ τοῖσ τοιούτοισ παραθηγόμενοι τὰσ ψυχὰσ ἀμείνουσ ἡμῖν γίγνονται. αὐτοὶ δὲ ἔνδοθεν μεγάλα τε ἐκεκράγεσαν καὶ διέβαινον οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἀσφαλῶσ ἐν τοῖσ ὑποδήμασιν. Διονύσῳ δὲ οἶμαι τότε ἡ πόλισ ἑώρταζεν. οἱ δὲ κωμῳδοὶ βραχύτεροι μὲν ἐκείνων καὶ πεζοὶ καὶ ἀνθρωπινώτεροι καὶ ἧττον ἐβόων, κράνη δὲ πολὺ γελοιότερα. καὶ τὸ θέατρον γοῦν ἅπαν ἐγέλα ἐπ’ αὐτοῖσ· ἐκείνων δὲ τῶν ὑψηλῶν σκυθρωποὶ ἅπαντεσ ἤκουον, οἰκτείροντεσ, οἶμαι, αὐτοὺσ πέδασ τηλικαύτασ ἐπισυρομένουσ. οὐκ ἐκείνουσ, ὦγαθέ, ᾤκτειρον, ἀλλὰ ποιητὴσ ἴσωσ ἀρχαίαν τινὰ συμφορὰν ἐπεδείκνυτο τοῖσ θεαταῖσ καὶ ῥήσεισ οἰκτρὰσ ἐτραγῴδει πρὸσ τὸ θέατρον ὑφ’ ὧν εἰσ δάκρυα κατεσπῶντο οἱ ἀκούοντεσ. εἰκὸσ δέ σε καὶ αὐλοῦντασ ἑωρακέναι τινὰσ τότε καὶ ἄλλουσ συνᾴδοντασ ἐν κύκλῳ συνεστῶτασ. οὐδ’ αὐτά, ὦ Ἀνάχαρσι, ἀχρεῖα ᾄσματα καὶ αὐλήματα. τὰ δὲ δὴ σώματα, ὅπερ μάλιστα ἐπόθεισ ἀκοῦσαι, ὧδε καταγυμνάζομεν.

πάντα γὰρ ταῦτα, ὦ Ἀνάχαρσι, ἐπ’ ἐκεῖνον τὸν ἀγῶνα ποριζόμεθα τὸν ἐν τοῖσ ὅπλοισ καὶ ἡγούμεθα πολὺ ἀμείνοσι χρήσασθαι τοῖσ οὕτωσ ἀσκηθεῖσιν, ἐπειδὰν πρότερον αὐτῶν γυμνὰ τὰ σώματα καταμαλάξαντεσ καὶ διαπονήσαντεσ ἐρρωμενέστερα καὶ ἀλκιμώτερα ἐξεργασώμεθα καὶ κοῦφα καὶ εὔτονα καὶ τὰ αὐτὰ βαρέα τοῖσ ἀνταγωνισταῖσ . ἀποδύσαντεσ αὐτά, ὡσ ἔφην, οὐκέτι ἁπαλὰ καὶ τέλεον ἀσυμπαγῆ ὄντα, πρῶτον μὲν ἐθίζειν ἀξιοῦμεν πρὸσ τὸν ἀέρα, συνοικειοῦντεσ αὐτὰ ταῖσ ὡρ́αισ ἑκάσταισ, ὡσ μήτε θάλποσ δυσχεραίνειν μήτε πρὸσ κρύοσ ἀπαγορεύειν, ἔπειτα δὲ χρίομεν ἐλαίῳ καὶ καταμαλάττομεν, ὡσ εὐτονώτερα γίγνοιτο· ἄτοπον γάρ, εἰ τὰ μὲν σκύτη νομίζομεν ὑπὸ τῷ ἐλαίῳ μαλαττόμενα δυσραγέστερα καὶ πολλῷ διαρκέστερα γίγνεσθαι νεκρά γε ἤδη ὄντα, τὸ δ’ ἔτι ζωῆσ μετέχον σῶμα μὴ ἂν ἄμεινον ἡγοίμεθα ὑπὸ τοῦ ἐλαίου διατεθήσεσθαι. τοὐντεῦθεν ποικίλα τὰ γυμνάσια ἐπινοήσαντεσ καὶ διδασκάλουσ ἑκάστων ἐπιστήσαντεσ τὸν μέν τινα πυκτεύειν, τὸν δὲ παγκρατιάζειν διδάσκομεν, ὡσ τούσ τε πόνουσ καρτερεῖν ἐθίζοιντο καὶ ὁμόσε χωρεῖν ταῖσ πληγαῖσ μηδὲ ἀποτρέποιντο δέει τῶν τραυμάτων. τοῦτο δὲ ἡμῖν δύο τὰ ὠφελιμώτατα ἐξεργάζεται ἐν αὐτοῖσ, θυμοειδεῖσ τε παρασκευάζον εἰσ τοὺσ κινδύνουσ καὶ τῶν σωμάτων ἀφειδεῖν καὶ προσέτι ἐρρῶσθαι καὶ καρτεροὺσ εἶναι. ὅσοι δὲ αὐτῶν κάτω συννενευκότεσ παλαίουσιν, καταπίπτειν τε ἀσφαλῶσ μανθάνουσι καὶ ἀνίστασθαι εὐμαρῶσ καὶ ὠθισμοὺσ καὶ περιπλοκὰσ καὶ λυγισμοὺσ καὶ ἄγχεσθαι δύνασθαι καὶ εἰσ ὕψοσ ἀναβαστάσαι τὸν ἀντίπαλον, οὐκ ἀχρεῖα οὐδὲ οὗτοι ἐκμελετῶντεσ, ἀλλὰ ἓν μὲν τὸ πρῶτον καὶ μέγιστον ἀναμφιβόλωσ κτώμενοι· δυσπαθέστερα γὰρ καὶ καρτερώτερα τὰ σώματα γίγνονται αὐτοῖσ διαπονούμενα. ἕτερον δὲ οὐδὲ αὐτὸ μικρόν ἔμπειροι γὰρ δὴ ἐκ τούτου καθίστανται, εἴ ποτε ἀφίκοιντο εἰσ χρείαν τῶν μαθημάτων τούτων ἐν ὅπλοισ· δῆλον γὰρ ὅτι καὶ πολεμίῳ ἀνδρὶ ὁ τοιοῦτοσ συμπλακεὶσ καταρρίψει τε θᾶττον ὑποσκελίσασ καὶ καταπεσὼν εἴσεται ὡσ ῥᾷστα ἐξανίστασθαι. ἐννοεῖσ γάρ, οἶμαι, τὸ μετὰ τοῦτο, οἱούσ εἰκὸσ σὺν ὅπλοισ ἔσεσθαι τοὺσ καὶ γυμνοὺσ ἂν φόβον τοῖσ δυσμενέσιν ἐμποιήσαντασ, οὐ πολυσαρκίαν ἀργὸν καὶ λευκὴν ἢ ἀσαρκίαν μετὰ ὠχρότητοσ ἐπιδεικνυμένουσ οἱᾶ γυναικῶν σώματα ὑπὸ σκιᾷ μεμαρασμένα, τρέμοντα ἱδρῶτί τε πολλῷ εὐθὺσ ῥεόμενα καὶ ἀσθμαίνοντα ὑπὸ τῷ κράνει, καὶ μάλιστα ἢν καὶ ὁ ἥλιοσ ὥσπερ νῦν τὸ μεσημβρινὸν ἐπιφλέγῃ.

οἷσ τί ἄν τισ χρήσαιτο διψῶσι καὶ τὸν κονιορτὸν οὐκ ἀνεχομένοισ καὶ εἰ αἷμα ἴδοιεν, εὐθὺσ ταραττομένοισ καὶ προαποθνήσκουσι πρὶν ἐντὸσ βέλουσ γενέσθαι καὶ εἰσ χεῖρασ ἐλθεῖν τοῖσ πολεμίοισ; οὗτοι δὲ ἡμῖν ὑπέρυθροι εἰσ τὸ μελάντερον ὑπὸ τοῦ ἡλίου κεχρωσμένοι καὶ ἀρρενωποί, πολὺ τὸ ἔμψυχον καὶ θερμὸν καὶ ἀνδρῶδεσ ἐπιφαίνοντεσ, τοσαύτησ εὐεξίασ ἀπολάμποντεσ,^ οὔτε ῥικνοὶ καὶ κατεσκληκότεσ οὔτε περιπληθεῖσ εἰσ βάροσ, ἀλλὰ εἰσ τὸ σύμμετρον περιγεγραμμένοι, τὸ μὲν ἀχρεῖον τῶν σαρκῶν καὶ περιττὸν τοῖσ ἱδρῶσιν ἐξαναλωκότεσ, ὃ δὲ ἰσχὺν καὶ τόνον παρεῖχεν ἀμιγὲσ τοῦ φαύλου περιλελειμμένον ἐρρωμένωσ φυλάττοντεσ, ὅπερ γὰρ δὴ οἱ λικμῶντεσ τὸν πυρόν, τοῦτο ἡμῖν καὶ τὰ γυμνάσια ἐργάζεται ἐν τοῖσ σώμασι, τὴν μὲν ἄχνην καὶ τοὺσ ἀθέρασ ἀποφυσῶντα, καθαρὸν δὲ τὸν καρπὸν διευκρινοῦντα καὶ προσωρεύοντα. καὶ διὰ τοῦτο ὑγιαίνειν τε ἀνάγκη καὶ ἐπὶ μήκιστον διαρκεῖν ἐν τοῖσ καμάτοισ·

ὀψέ τε ἂν ἰδίειν ὁ τοιοῦτοσ ἄρξαιτο καὶ ὀλιγάκισ ἂν ἀσθενῶν φανείη. ὥσπερ ἂν εἰ πῦρ τισ φέρων ἅμα ἐμβάλοι εἰσ πυρὸν αὐτὸν καὶ εἰσ τὴν καλάμην αὐτοῦ καὶ εἰσ τὴν ἄχνην ‐ αὖθισ γὰρ ἐπὶ τὸν λικμῶντα ἐπάνειμι ‐ θᾶττον ἄν, οἶμαι, παρὰ πολὺ ἡ καλάμη ἀναφλεγείη, ὁ δὲ πυρὸσ κατ’ ὀλίγον οὔτε φλογὸσ μεγάλησ ἀνισταμένησ οὔτε ὑπὸ μιᾷ τῇ ὁρμῇ, ἀλλὰ κατὰ μικρὸν ὑποτυφόμενοσ χρόνῳ ὕστερον καὶ αὐτὸσ ἂν κατακαυθείη. οὐ τοίνυν οὐδὲ νόσοσ οὐδὲ κάματοσ εἰσ τοιοῦτο σῶμα ἐμπεσόντα ῥᾳδίωσ ἐλέγξειεν ἂν οὐδ’ ἐπικρατήσειεν εὐμαρῶσ· ἔνδοθέν τε γὰρ εὖ παρεσκεύασται αὐτῷ καὶ τὰ ἔξω μάλα καρτερῶσ πέφρακται πρὸσ αὐτά, ὡσ μὴ παριέναι εἰσ τὸ εἴσω, μηδὲ παραδέχεσθαι μήτε ἥλιον αὐτὸν μήτε κρύοσ ἐπὶ λύμῃ τοῦ σώματοσ. πρόσ τε τὸ ἐνδιδὸν ἐν τοῖσ πόνοισ πολὺ τὸ θερμὸν τὸ ἔνδοθεν ἐπιρρέον, ἅτε ἐκ πολλοῦ προπαρεσκευασμένον καὶ εἰσ τὴν ἀναγκαίαν χρείαν ἀποκείμενον, ἀναπληροῖ εὐθὺσ ἐπάρδον τῇ ἀκμῇ καὶ ἀκαμάτουσ ἐπὶ πλεῖστον παρέχεται· τὸ γὰρ προπονῆσαι πολλὰ καὶ προκαμεῖν οὐκ ἀνάλωσιν τῆσ ἰσχύοσ, ἀλλ’ ἐπίδοσιν ἐργάζεται, καὶ ἀναρριπιζομένη πλείων γίγνεται. καὶ μὴν καὶ δρομικοὺσ εἶναι ἀσκοῦμεν αὐτοὺσ εἰσ μῆκόσ τε διαρκεῖν ἐθίζοντεσ καὶ εἰσ τὸ ἐν βραχεῖ ὠκύτατον ἐπικουφίζοντεσ·

καὶ ὁ δρόμοσ οὐ πρὸσ τὸ στερρὸν καὶ ἀντίτυπον, ἀλλὰ ἐν ψάμμῳ βαθείᾳ, ἔνθα οὔτε βεβαίωσ ἀπερεῖσαι τὴν βάσιν οὔτε ἐπιστηρίξαι ῥᾴδιον ὑποσυρομένου πρὸσ τὸ ὑπεῖκον τοῦ ποδόσ. ἀλλὰ καὶ ὑπεράλλεσθαι τάφρον, εἰ δέοι, ἢ εἴ τι ἄλλο ἐμπόδιον, καὶ πρὸσ τοῦτο ἀσκοῦνται ἡμῖν, ἔτι καὶ μολυβδίδασ χειροπληθεῖσ ἐν ταῖν χεροῖν ἔχοντεσ. εἶτα περὶ ἀκοντίου βολῆσ εἰσ μῆκοσ ἁμιλλῶνται. εἶδεσ δὲ καὶ ἄλλο τι ἐν τῷ γυμνασίῳ χαλκοῦν περιφερέσ, ἀσπίδι μικρᾷ ἐοικὸσ ὄχανον οὐκ ἐχούσῃ οὐδὲ τελαμῶνασ, καὶ ἐπειράθησ γε αὐτοῦ κειμένου ἐν τῷ μέσῳ καὶ ἐδόκει σοι βαρὺ καὶ δύσληπτον ὑπὸ λειότητοσ. ἐκεῖνο τοίνυν ἄνω τε ἀναρριποῦσιν εἰσ τὸν ἀέρα καὶ εἰσ τὸ πόρρω, φιλοτιμούμενοι ὅστισ ἐπὶ μήκιστον ἐξέλθοι καὶ τοὺσ ἄλλουσ ὑπερβάλοιτο· καὶ ὁ πόνοσ οὗτοσ ὤμουσ τε αὐτῶν κρατύνει καὶ τόνον τοῖσ ἄκροισ ἐντίθησιν. ὁ πηλὸσ δὲ καὶ ἡ κόνισ, ἅπερ σοι γελοιότερα ἐξ ἀρχῆσ ἔδοξεν, ἄκουσον, ὦ θαυμάσιε, ὅτου ἕνεκα ὑποβέβληται.

πρῶτον μέν, ὡσ μὴ ἐπὶ τὸ κραταιὸν ἡ πτῶσισ αὐτοῖσ γίγνοιτο, ἀλλ’ ἐπὶ τὸ μαλακὸν ἀσφαλῶσ πίπτοιεν ἔπειτα καὶ τὸν ὄλισθον ἀνάγκη πλείω γίγνεσθαι, ἱδρούντων ἐν τῷ πηλῷ, ὃ σὺ ταῖσ ἐγχέλεσιν εἴκαζεσ, οὐκ ἀχρεῖον οὐδὲ γελοῖον ὄν, ἀλλὰ καὶ τοῦτο εἰσ ἰσχὺν καὶ τόνον οὐκ ὀλίγα συντελεῖ, ὁπόταν οὕτωσ ἐχόντων ἀλλήλων ἀναγκάζωνται ἐγκρατῶσ ἀντιλαμβάνεσθαι καὶ συνέχειν διολισθάνοντασ· αἴρεσθαί τε ἐν πηλῷ ἱδρωκότα μετ’ ἐλαίου, ἐκπεσεῖν καὶ διαρρυῆναι τῶν χειρῶν σπουδάζοντα, μὴ μικρὸν εἶναι νόμιζε. καὶ ταῦτα πάντα, ὥσπερ ἔφην ἔμπροσθεν, εἰσ τοὺσ πολέμουσ καὶ χρήσιμα, εἰ δέοι φίλον τρωθέντα ῥᾳδίωσ ἀράμενον ὑπεξενεγκεῖν ἢ καὶ πολέμιον συναρπάσαντα ἥκειν μετέωρον κομίζοντα. καὶ διὰ τοῦτο εἰσ ὑπερβολὴν ἀσκοῦμεν, τὰ χαλεπώτερα προτιθέντεσ ὡσ τὰ μικρότερα μακρῷ εὐκολώτερον φέροιεν. τὴν μέντοι κόνιν ἐπὶ τὸ ἐναντίον χρησίμην οἰόμεθα εἶναι, ὡσ μὴ διολισθάνοιεν συμπλεκόμενοι.

ἐπειδὰν γὰρ ἐν τῷ πηλῷ ἀσκηθῶσιν συνέχειν τὸ διαδιδρᾶσκον ὑπὸ γλισχρότητοσ, ἐθίζονται ἐκφεύγειν αὐτοὶ ληφθέντεσ ἐκ τῶν χειρῶν, καὶ ταῦτα ἐν ἀφύκτῳ ἐχόμενοι. καὶ μὴν καὶ τὸν ἱδρῶτα συνέχειν δοκεῖ ἡ κόνισ ἀθρόον ἐκχεόμενον ἐπιπαττομένη, καὶ ἐπὶ πολὺ διαρκεῖν ποιεῖ τὴν δύναμιν, καὶ κώλυμα γίγνεται μὴ βλάπτεσθαι ὑπὸ τῶν ἀνέμων ἀραιοῖσ τότε καὶ ἀνεῳγόσιν τοῖσ σώμασιν ἐμπιπτόντων. ἄλλωσ τε καὶ τὸν ῥύπον ἀποσμᾷ καὶ στιλπνότερον ποιεῖ τὸν ἄνδρα. καὶ ἔγωγε ἡδέωσ ἂν παραστησάμενοσ πλησίον τῶν τε λευκῶν τινα ἐκείνων καὶ ὑπὸ σκιᾷ δεδιῃτημένων καὶ ὃν ἂν ἕλῃ τῶν ἐν τῷ Λυκείῳ γυμναζομένων, ἀποπλύνασ ^ τὴν κόνιν καὶ τὸν πηλόν, ἐροίμην ἂν σε ποτέρῳ ἂν ὅμοιοσ εὔξαιο γενέσθαι· οἶδα γὰρ ὡσ αὐτίκα ἕλοιο ἂν ἐκ πρώτησ προσόψεωσ, εἰ καὶ μὴ ἐπὶ τῶν ἔργων πειραθείησ ἑκατέρου, συνεστηκὼσ καὶ συγκεκροτημένοσ εἶναι μᾶλλον ἢ θρύπτεσθαι καὶ διαρρεῖν καὶ λευκὸσ εἶναι ἀπορίᾳ καὶ φυγῇ εἰσ τὰ εἴσω τοῦ αἵματοσ. ταῦτ’ ἔστιν, ὦ Ἀνάχαρσι, ἃ τοὺσ νέουσ ἡμεῖσ ἀσκοῦμεν οἰόμενοι φύλακασ ἡμῖν τῆσ πόλεωσ ἀγαθοὺσ γενέσθαι καὶ ἐν ἐλευθερίᾳ βιώσεσθαι δι’ αὐτούσ, κρατοῦντεσ μὲν τῶν δυσμενῶν εἰ ἐπίοιεν, φοβεροὶ δὲ τοῖσ περιοίκοισ ὄντεσ, ὡσ ὑποπτήσσειν τε καὶ ὑποτελεῖν ἡμῖν τοὺσ πλείστουσ αὐτῶν.

ἐν εἰρήνῃ τε αὖ πολὺ ἀμείνοσιν αὐτοῖσ χρώμεθα περὶ μηδὲν τῶν αἰσχρῶν φιλοτιμουμένοισ μηδ’ ὑπ’ ἀργίασ εἰσ ὕβριν τρεπομένοισ, ἀλλὰ περὶ τὰ τοιαῦτα διατρίβουσιν καὶ ἀσχόλοισ οὖσιν ἐν αὐτοῖσ. καὶ ὅπερ ἔφην τὸ κοινὸν ἀγαθὸν καὶ τὴν ἄκραν πόλεωσ εὐδαιμονίαν, τοῦτ’ ἔστιν, ὁπότε εἰσ τε εἰρήνην καὶ εἰσ πόλεμον τὰ ἄριστα παρεσκευασμένη φαίνοιτο ἡ νεότησ περὶ τὰ κάλλιστα ἡμῖν σπουδάζοντεσ. οὐκοῦν, ὦ Σόλων, ἤν ποτε ὑμῖν ἐπίωσιν οἱ πολέμιοι, χρισάμενοι τῷ ἐλαίῳ καὶ κονισάμενοι πρόιτε καὶ αὐτοὶ πὺξ τὰσ χεῖρασ ἐπ’ αὐτοὺσ προβεβλημένοι, κἀκεῖνοι δηλαδὴ ὑποπτήσσουσιν ὑμᾶσ καὶ φεύγουσιν δεδιότεσ μὴ σφίσι κεχηνόσι πάσσητε τὴν ψάμμον εἰσ τὸ στόμα ἢ περιπηδήσαντεσ, ὡσ κατὰ νώτου γένησθε, περιπλέξητε αὐτοῖσ τὰ σκέλη περὶ τὴν γαστέρα καὶ διάγχητε ὑπὸ τὸ κράνοσ ὑποβαλόντεσ τὸν πῆχυν.

καὶ νὴ Δί’ οἱ μὲν τοξεύσουσι δῆλον ὅτι καὶ ἀκοντιοῦσιν, ὑμῶν δὲ ὥσπερ ἀνδριάντων οὐ καθίξεται τὰ βέλη κεχρωσμένων πρὸσ τὸν ἥλιον καὶ πολὺ τὸ αἷμα πεπορισμένων. οὐ γὰρ καλάμη καὶ ἀθέρεσ ὑμεῖσ ἐστε, ὡσ τάχιστα ἐνδιδόναι πρὸσ τὰσ πληγάσ, ἀλλὰ ὀψέ ποτε ἂν καὶ μόλισ κατατεμνόμενοι βαθέσι τοῖσ τραύμασιν αἷμα ὀλίγον ὑποδείξαιτε. ^ τοιαῦτα γὰρ φήσ, εἰ μὴ πάνυ παρήκουσα τοῦ παραδείγματοσ. ἢ τὰσ πανοπλίασ ἐκείνασ τότε ἀναλήψεσθε τὰσ τῶν κωμῳδῶν τε καὶ τραγῳδῶν, καὶ ἢν προτεθῇ ὑμῖν ἔξοδοσ, ἐκεῖνα τὰ κράνη περιθήσεσθε τὰ κεχηνότα, ὡσ φοβερώτεροι εἰήτε τοῖσ ἐναντίοισ μορμολυττόμενοι αὐτούσ, καὶ ὑποδήσεσθε τὰ ὑψηλὰ ἐκεῖνα δηλαδή·

φεύγουσί τε γάρ, ἢν δέῃ, κοῦφα, καὶ ἢν διώκητε, ἄφυκτα τοῖσ πολεμίοισ ἔσται, ὑμῶν οὕτω μεγάλα διαβαινόντων ἐπ’ αὐτούσ. ἀλλ’ ὁρ́α μὴ ταῦτα μὲν ὑμῖν τὰ κομψὰ λῆροσ ᾖ καὶ παιδιὰ ἄλλωσ καὶ διατριβαὶ ἀργοῦσι καὶ ῥᾳθυμεῖν ἐθέλουσι τοῖσ νεανίσκοισ. εἰ δὲ βούλεσθε πάντωσ ἐλεύθεροι καὶ εὐδαίμονεσ εἶναι, ἄλλων ὑμῖν γυμνασίων δεήσει καὶ ἀσκήσεωσ ἀληθινῆσ τῆσ ἐν τοῖσ ὅπλοισ, καὶ ἡ ἅμιλλα οὐ πρὸσ ἀλλήλουσ μετὰ παιδιᾶσ, ἀλλὰ πρὸσ τοὺσ δυσμενεῖσ ἔσται μετὰ κινδύνων μελετῶσι τὴν ἀρετήν. ὥστε ἀφέντασ τὴν κόνιν καὶ τὸ ἔλαιον δίδασκε αὐτοὺσ τοξεύειν καὶ ἀκοντίζειν μὴ κοῦφα διδοὺσ τὰ ἀκόντια καὶ οἱᾶ διαφέρεσθαι πρὸσ τὸν ἄνεμον, ἀλλ’ ἔστω λόγχη βαρεῖα μετὰ συριγμοῦ ἑλιττομένη καὶ λίθοσ χειροπληθὴσ καὶ σάγαρισ καὶ γέρρον ἐν τῇ ἀριστερᾷ καὶ θώραξ καὶ κράνοσ. ὡσ δὲ νῦν ἔχετε, θεῶν τινοσ εὐμενείᾳ σώζεσθαί μοι δοκεῖτε, οἳ μηδέπω ἀπολώλατε ὑπό τινων ὀλίγων ψιλῶν ἐπιπεσόντων.

ἰδοὺ γέ τοι ἢν σπασάμενοσ τὸ μικρὸν τοῦτο ξιφίδιον τὸ παρὰ τὴν ζώνην μόνοσ ἐπεισπέσω τοῖσ νέοισ ὑμῶν ἅπασιν, αὐτοβοεὶ ἂν ἕλοιμι τὸ γυμνάσιον φυγόντων ἐκείνων καὶ οὐδενὸσ ἀντιβλέπειν τῷ σιδήρῳ τολμῶντοσ, ἀλλὰ περὶ τοὺσ ἀνδριάντασ ἂν περιιστάμενοι καὶ περὶ τοὺσ κίονασ κατακρυπτόμενοι γέλωτα ἄν μοι παράσχοιεν δακρύοντεσ οἱ πολλοὶ καὶ τρέμοντεσ. καὶ τότ’ ἂν ἴδοισ οὐκέτι ἐρυθριῶντασ αὐτοὺσ τὰ σώματα οἱοῖ νῦν εἰσιν; , ἀλλὰ ὠχροὶ ἅπαντεσ αὐτίκα γένοιντ’ ἂν ὑπὸ τοῦ δέουσ μεταβαφέντεσ. οὕτωσ ὑμᾶσ ἡ εἰρήνη διατέθεικε βαθεῖα οὖσα, ὡσ μὴ ἂν ῥᾳδίωσ ἀνασχέσθαι λόφον ἕνα κράνουσ πολεμίου ἰδόντασ. οὐ ταῦτα ἔφασαν, ὦ Ἀνάχαρσι, Θρᾳκῶν τε ὅσοι μετ’ Εὐμόλπου ἐφ’ ἡμᾶσ ἐστράτευσαν καὶ αἱ γυναῖκεσ ὑμῶν αἱ μετὰ Ἱππολύτησ ἐλάσασαι ἐπὶ τὴν πόλιν οὐδὲ οἱ ἄλλοι ὅσοι ἡμῶν ἐν ὅπλοισ ἐπειράθησαν.

ἡμεῖσ γάρ, ὦ μακάριε, οὐκ ἐπείπερ οὕτω γυμνὰ τὰ σώματα ἐκπονοῦμεν τῶν νέων, διὰ τοῦτο καὶ ἄνοπλα ἐξάγομεν ἐπὶ τοὺσ κινδύνουσ, ἀλλ’ ἐπειδὰν καθ’ αὑτοὺσ ἄριστοι γένωνται, ἀσκοῦνται τὸ μετὰ τοῦτο σὺν τοῖσ ὅπλοισ, καὶ πολὺ ἄμεινον χρήσαιντ’ ἂν αὐτοῖσ οὕτω διακείμενοι. καὶ ποῦ τοῦτο ὑμῖν ἐστι τὸ γυμνάσιον τὸ ἐν τοῖσ ὅπλοισ; οὐ γὰρ εἶδον ἔγωγε ἐν τῇ πόλει τοιοῦτον οὐδέν, ἅπασαν αὐτὴν ἐν κύκλῳ περιελθών. ἀλλὰ ἴδοισ ἄν, ὦ Ἀνάχαρσι, ἐπὶ πλέον ἡμῖν συνδιατρίψασ, καὶ ὅπλα ἑκάστῳ μάλα πολλά, οἷσ χρώμεθα ὁπόταν ἀναγκαῖον ᾖ, καὶ λόφουσ καὶ φάλαρα καὶ ἵππουσ, καὶ ἱππέασ σχεδὸν τὸ τέταρτον τῶν πολιτῶν. τὸ μέντοι ὁπλοφορεῖν ἀεὶ καὶ ἀκινάκην παρεζῶσθαι περιττὸν ἐν εἰρήνῃ οἰόμεθα εἶναι, καὶ πρόστιμὸν γ’ ἔστιν, ὅστισ ἐν ἄστει σιδηροφοροίη μηδὲν δέον ἢ ὅπλα ἐξενέγκοι εἰσ τὸ δημόσιον. ὑμεῖσ δὲ συγγνωστοὶ ἐν ὅπλοισ ἀεὶ βιοῦντεσ· τό τε γὰρ ἐν ἀφράκτῳ οἰκεῖν ῥᾴδιον εἰσ ἐπιβουλήν, καὶ οἱ πόλεμοι μάλα πολλοί, καὶ ἄδηλον ὁπότε τισ ἐπιστὰσ κοιμώμενον κατασπάσασ ἀπὸ τῆσ ἁμάξησ φονεύσειεν· ἥ τε πρὸσ ἀλλήλουσ ἀπιστία, αὐθαιρέτωσ καὶ μὴ ἐν νόμῳ συμπολιτευομένων, ἀναγκαῖον ἀεὶ τὸν σίδηρον ποιεῖ, ὡσ πλησίον εἶναι ἀμυνοῦντα] εἴ τισ βιάζοιτο. εἶτα, ὦ Σόλων σιδηροφορεῖν μὲν οὐδενὸσ ἀναγκαίου ἕνεκα περιττὸν ὑμῖν δοκεῖ, καὶ τῶν ὅπλων φείδεσθε ὡσ μὴ διὰ χειρὸσ ὄντα φθείροιτο, ἀλλὰ φυλάττετε ἀποκείμενα ὡσ χρησόμενοι τότε, τῆσ χρείασ ἐπιστάσησ·

τὰ δὲ σώματα τῶν νέων οὐδενὸσ δεινοῦ ἐπείγοντοσ καταπονεῖτε παίοντεσ καὶ ὑπὸ τῶν ἱδρώτων καταναλίσκοντεσ, οὐ ταμιευόμενοι πρὸσ τὸ ἀναγκαῖον τὰσ ἀλκὰσ αὐτῶν, ἀλλ’ εἰκῆ ἐν τῷ πηλῷ καὶ τῇ κόνει ἐκχέοντεσ; ἐοίκασ, ὦ Ἀνάχαρσι, τοιόνδε τι δυνάμεωσ πέρι ἐννοεῖν, ὡσ οἴνῳ ἢ ὕδατι ἢ ἄλλῳ τῶν ὑγρῶν ὁμοίαν αὐτὴν οὖσαν. δέδιασ οὖν μὴ ὥσπερ ἐξ ἀγγείου κεραμεοῦ λάθῃ διαρρυεῖσα ἐν τοῖσ πόνοισ κᾆτα ἡμῖν κενὸν καὶ ξηρὸν οἴχηται τὸ σῶμα καταλιποῦσα ὑπὸ μηδενὸσ ἔνδοθεν ἀναπληρούμενον. τὸ δὲ οὐχ οὕτωσ ἔχει σοι, ἀλλὰ ὅσῳ τισ ἂν αὐτὴν ἐξαντλῇ τοῖσ πόνοισ, τοσῷδε μᾶλλον ἐπιρρεῖ κατὰ τὸν περὶ τῆσ Ὕδρασ μῦθον, εἴ τινα ἤκουσασ, ὡσ ἀντὶ μιᾶσ κεφαλῆσ τμηθείσησ δύ’ ἀεὶ ἄλλαι ἀνεφύοντο. ἢν δὲ ἀγύμναστοσ ἐξ ἀρχῆσ καὶ ἄτονοσ ᾖ μηδὲ διαρκῆ τὴν ὕλην ἔχῃ ὑποβεβλημένην, τότε ὑπὸ τῶν καμάτων βλάπτοιτο ἂν καὶ καταμαραίνοιτο, οἱο͂́ν τι ἐπὶ πυρὸσ καὶ λύχνου γίγνεται. ὑπὸ γὰρ τῷ αὐτῷ φυσήματι τὸ μὲν πῦρ ἀνακαύσειασ ἂν καὶ μεῖζον ἐν βραχεῖ ποιήσειασ παραθήγων τῷ πνεύματι, καὶ τὸ τοῦ λύχνου φῶσ ἀποσβέσειασ οὐκ ἔχον ἀποχρῶσαν τῆσ ὕλησ τὴν χορηγίαν, ὡσ διαρκῆ εἶναι πρὸσ τὸ ἀντιπνέον οὐ γὰρ ἀπ’ ἰσχυρᾶσ, οἶμαι, τῆσ ῥίζησ ἀνεφύετο. ταυτὶ μέν,^ ὦ Σόλων, οὐ πάνυ συνίημι·

νῦν δὲ καὶ ἀπὸ τούτων εἰκάζειν παρέχοιεν ἄν σοι, ὁποῖοι ἐν πολέμοισ ὑπὲρ πατρίδοσ καὶ παίδων καὶ γυναικῶν καὶ ἱερῶν γένοιντ’ ἂν ὅπλα ἔχοντεσ οἱ κοτίνου πέρι καὶ μήλων γυμνοὶ τοσαύτην προθυμίαν εἰσ τὸ νικᾶν εἰσφερόμενοι. λεπτότερα γὰρ ἢ κατ’ ἐμὲ εἴρηκασ, ἀκριβοῦσ τινοσ φροντίδοσ καὶ διανοίασ ὀξὺ δεδορκυίασ δεόμενα. ἐκεῖνο δέ μοι πάντωσ εἰπέ, τίνοσ ἕνεκα οὐχὶ καὶ ἐν τοῖσ ἀγῶσι τοῖσ Ὀλυμπίασι καὶ Ἰσθμοῖ καὶ Πυθοῖ καὶ τοῖσ ἄλλοισ, ὁπότε πολλοί, ὡσ φήσ, συνίασιν ὀψόμενοι τοὺσ νέουσ ἀγωνιζομένουσ,^ οὐδέποτε ἐν ὅπλοισ ποιεῖσθε τὴν ἅμιλλαν, ἀλλὰ γυμνοὺσ εἰσ τὸ μέσον παραγαγόντεσ λακτιζομένουσ καὶ παιομένουσ ἐπιδείκνυτε καὶ νικήσασι μῆλα καὶ κότινον δίδοτε; ἄξιον γὰρ εἰδέναι τοῦτὸ γε, οὗτινοσ ἕνεκα οὕτω ποιεῖτε. ἡγούμεθα γάρ, ὦ Ἀνάχαρσι, τὴν εἰσ τὰ γυμνάσια προθυμίαν οὕτωσ ἂν πλείω ἐγγενέσθαι αὐτοῖσ, εἰ τοὺσ ἀριστεύοντασ ἐν τούτοισ ἴδοιεν τιμωμένουσ καὶ ἀνακηρυττομένουσ ἐν μέσοισ τοῖσ Ἕλλησι. καὶ διὰ τοῦτο ὡσ εἰσ τοσούτουσ ἀποδυσόμενοι εὐεξίασ τε ἐπιμελοῦνται, ὡσ μὴ αἰσχύνοιντο γυμνωθέντεσ, καὶ ἀξιονικότατον ἕκαστοσ αὑτὸν ἀπεργάζεται. καὶ τὰ ἆθλα, ὥσπερ ἔμπροσθεν εἶπον, οὐ μικρά, ὁ ἔπαινοσ ὁ παρὰ τῶν θεατῶν καὶ τὸ ἐπισημότατον γενέσθαι καὶ δείκνυσθαι τῷ δακτύλῳ ἄριστον εἶναι τῶν καθ’ αὑτὸν δοκοῦντα. τοιγάρτοι πολλοὶ τῶν θεατῶν, οἷσ καθ’ ἡλικίαν ἔτι ἄσκησισ, ἀπίασιν οὐ μετρίωσ ἐκ τῶν τοιούτων ἀρετῆσ καὶ πόνων ἐρασθέντεσ. ὡσ εἲ γέ τισ, ὦ Ἀνάχαρσι, τὸν τῆσ εὐκλείασ ἔρωτα ἐκβάλοι ἐκ τοῦ βίου, τί ἂν ἔτι ἀγαθὸν ἡμῖν γένοιτο, ἤ τίσ ἄν τι λαμπρὸν ἐργάσασθαι ἐπιθυμήσειεν; καίτοι τί ἂν πάθοισ, εἰ θεάσαιο καὶ ὀρτύγων καὶ ἀλεκτρυόνων ἀγῶνασ παρ’ ἡμῖν καὶ σπουδὴν ἐπὶ τούτοισ οὐ μικράν;

ἢ γελάσῃ δῆλον ὅτι, καὶ μάλιστα ἢν μάθῃσ ὡσ ὑπὸ νόμῳ αὐτὸ δρῶμεν καὶ προστέτακται πᾶσι τοῖσ ἐν ἡλικίᾳ παρεῖναι καὶ ὁρᾶν τὰ ὄρνεα διαπυκτεύοντα μέχρι τῆσ ἐσχάτησ ἀπαγορεύσεωσ; ἀλλ’ οὐδὲ τοῦτο γελοῖον· ὑποδύεται γάρ τισ ἠρέμα ταῖσ ψυχαῖσ ὁρμὴ εἰσ τοὺσ κινδύνουσ, ὡσ μὴ ἀγεννέστεροι καὶ ἀτολμότεροι φαίνοιντο τῶν ἀλεκτρυόνων μηδὲ προαπαγορεύοιεν ὑπὸ τραυμάτων ἢ καμάτου ἤ του ἄλλου δυσχεροῦσ. τὸ δὲ δὴ ἐν ὅπλοισ πειρᾶσθαι αὐτῶν καὶ ὁρᾶν τιτρωσκομένουσ ‐ ἄπαγε· θηριῶδεσ γὰρ καὶ δεινῶσ σκαιὸν καὶ προσέτι γε ἀλυσιτελὲσ ἀποσφάττειν τοὺσ ἀρίστουσ καὶ οἷσ ἄν τισ ἄμεινον χρήσαιτο κατὰ τῶν δυσμενῶν. ἐπεὶ δὲ φήσ, ὦ Ἀνάχαρσι, καὶ τὴν ἄλλην Ἑλλάδα ἐπελεύσεσθαι, μέμνησο ἤν ποτε καὶ εἰσ Λακεδαίμονα ἔλθῃσ, μὴ καταγελάσαι μηδὲ ἐκείνων μηδὲ οἰέσθαι μάτην πονεῖν αὐτούσ, ὁπόταν ἢ σφαίρασ πέρι ἐν τῷ θεάτρῳ συμπεσόντεσ παίωσιν ἀλλήλουσ ἢ εἰσ χωρίον εἰσελθόντεσ ὕδατι περιγεγραμμένον, εἰσ φάλαγγα διαστάντεσ, τὰ πολεμίων ἀλλήλουσ ἐργάζωνται γυμνοὶ καὶ αὐτοί, ἄχρισ ἂν ἐκβάλωσι τοῦ περιγράμματοσ τὸ ἕτερον σύνταγμα οἱ ἕτεροι, τοὺσ κατὰ Λυκοῦργον οἱ καθ’ Ἡρακλέα ἢ ἔμπαλιν, συνωθοῦντεσ εἰσ τὸ ὕδωρ·

τὸ γὰρ ἀπὸ τούτου εἰρήνη λοιπὸν καὶ οὐδεὶσ ἂν ἔτι παίσειε. μάλιστα δὲ ἢν ὁρᾷσ μαστιγουμένουσ αὐτοὺσ ἐπὶ τῷ βωμῷ καὶ αἵματι ῥεομένουσ, πατέρασ δὲ καὶ μητέρασ παρεστώσασ οὐχ ὅπωσ ἀνιωμένασ ἐπὶ τοῖσ γιγνομένοισ ἀλλὰ καὶ ἀπειλούσασ, εἰ μὴ ἀντέχοιεν πρὸσ τὰσ πληγάσ, καὶ ἱκετευούσασ ἐπὶ μήκιστον διαρκέσαι πρὸσ τὸν πόνον καὶ ἐγκαρτερῆσαι τοῖσ δεινοῖσ. πολλοὶ γοῦν καὶ ἐναπέθανον τῷ ἀγῶνι μὴ ἀξιώσαντεσ ἀπαγορεῦσαι ζῶντεσ ἔτι ἐν ὀφθαλμοῖσ τῶν οἰκείων μηδὲ εἶξαι τοῖσ σώμασιν· ὧν καὶ τοὺσ ἀνδριάντασ ὄψει τιμωμένουσ δημοσίᾳ ὑπὸ τῆσ Σπάρτησ ἀνασταθέντασ. Ὅταν τοίνυν ὁρᾷσ κἀκεῖνα, μήτε μαίνεσθαι ὑπολάβῃσ αὐτοὺσ μήτε εἴπῃσ, ὡσ οὐδεμιᾶσ ἕνεκα αἰτίασ ἀναγκαίασ ταλαιπωροῦσι, μήτε τυράννου βιαζομένου μήτε πολεμίων διατιθέντων. εἴποι γὰρ ἄν σοι καὶ ὑπὲρ ἐκείνων Λυκοῦργοσ ὁ νομοθέτησ αὐτῶν πολλὰ τὰ εὔλογα καὶ ἃ συνιδὼν κολάζει αὐτούσ, οὐκ ἐχθρὸσ ὢν οὐδὲ ὑπὸ μίσουσ αὐτὸ δρῶν οὐδὲ τὴν νεολαίαν τῆσ πόλεωσ εἰκῆ· παραναλίσκων, ἀλλὰ καρτερικωτάτουσ καὶ παντὸσ δεινοῦ κρείττονασ ἀξιῶν εἶναι τοὺσ σώζειν μέλλοντασ τὴν πατρίδα. καίτοι κἂν μὴ ὁ Λυκοῦργοσ εἴπῃ, ἐννοεῖσ, οἶμαι, καὶ αὐτὸσ ὡσ οὐκ ἄν ποτε ληφθεὶσ ὁ τοιοῦτοσ ἐν πολέμῳ ἀπόρρητὸν τι ἐξείποι τῆσ Σπάρτησ αἰκιζομένων τῶν ἐχθρῶν, ἀλλὰ καταγελῶν αὐτῶν μαστιγοῖτο ἂν ἁμιλλώμενοσ πρὸσ τὸν παίοντα, ὁπότεροσ ἀπαγορεύσειεν. ὁ Λυκοῦργοσ δὲ καὶ αὐτόσ, ὦ Σόλων, ἐμαστιγοῦτο ἐφ’ ἡλικίασ, ἢ ἐκπρόθεσμοσ ὢν ἤδη τοῦ ἀγῶνοσ ἀσφαλῶσ τὰ τοιαῦτα ἐνεανιεύσατο;

πρεσβύτησ ἤδη ὢν ἔγραψε τοὺσ νόμουσ αὐτοῖσ Κρήτηθεν ἀφικόμενοσ. ἀποδεδημήκει δὲ παρὰ τοὺσ Κρῆτασ, ὅτι ἤκουεν εὐνομωτάτουσ εἶναι, Μίνωοσ τοῦ Διὸσ νομοθετήσαντοσ ἐν αὐτοῖσ, τί οὖν, ὦ Σόλων, οὐχὶ καὶ σὺ ἐμιμήσω Λυκοῦργον καὶ μαστιγοῖσ τοὺσ νέουσ; καλὰ γὰρ καὶ ταῦτα καὶ ἄξια ὑμῶν ἐστιν. ὅτι ἡμῖν ἱκανά, ὦ Ἀνάχαρσι, ταῦτα τὰ γυμνάσια οἰκεῖα ὄντα ζηλοῦν δὲ τὰ ξενικὰ οὐ πάνυ ἀξιοῦμεν. οὔκ; ἀλλὰ συνίησ, οἶμαι, οἱο͂̀ν τί ἐστι μαστιγοῦσθαι γυμνὸν ἄνω τὰσ χεῖρασ ἐπαίροντα μηδενὸσ ἕνεκα ὠφελίμου ἢ αὐτῷ ἑκάστῳ ἢ κοινῇ τῇ πόλει. ὡσ ἔγωγε ἤν ποτε ἐπιδημήσω τῇ Σπάρτῃ καθ’ ὃν καιρὸν ταῦτα δρῶσι, δοκῶ μοι τάχιστα καταλευσθήσεσθαι δημοσίᾳ πρὸσ αὐτῶν, ἐπιγελῶν ἑκάστοισ, ὁπόταν ὁρῶ τυπτομένουσ καθάπερ κλέπτασ ἢ λωποδύτασ ἤ τι ἄλλο τοιοῦτον ἐργασαμένουσ. ἀτεχνῶσ γὰρ ἐλλεβόρου δεῖσθαί μοι δοκεῖ ἡ πόλισ αὐτῶν καταγέλαστα ὑφ’ αὑτῆσ πάσχουσα. μὴ ἐρήμην, ὦ γενναῖε, μηδὲ τῶν ἀνδρῶν ἀπόντων μόνοσ αὐτὸσ λέγων οἰού κρατεῖν ἔσται γάρ τισ ὁ καὶ ὑπὲρ ἐκείνων σοι τὰ εἰκότα ἐν Σπάρτῃ ἀντερῶν.

πλὴν ἀλλὰ ἐπείπερ ἐγὼ τὰ ἡμέτερά σοι διεξελήλυθα, σὺ δὲ οὐ πάνυ ἀρεσκομένῳ αὐτοῖσ ἐοίκασ, οὐκ ἄδικα αἰτήσειν ἐοίκα παρὰ σοῦ ὡσ καὶ αὐτὸσ ἐν τῷ μέρει διεξέλθῃσ πρόσ με ὃν τρόπον ὑμεῖσ οἱ Σκύθαι; διασκεῖτε τοὺσ νέουσ τοὺσ παρ’ ὑμῖν καὶ οἷστισι γυμνασίοισ ἀνατρέφετε καὶ ὅπωσ ὑμῖν ἄνδρεσ ἀγαθοὶ γίγνονται. δικαιότατα μὲν οὖν, ὦ Σόλων, καὶ ἔγωγε διηγήσομαι τὰ Σκυθῶν νόμιμα, οὐ σεμνὰ ἴσωσ οὐδὲ καθ’ ὑμᾶσ, οἵ γε οὐδὲ κατὰ κόρρησ παταχθῆναι τολμήσαιμεν ἂν μίαν πληγὴν δειλοὶ γάρ ἐσμεν ἀλλὰ εἰρήσεταί γε ὁποῖα ἂν εἰσ αὔριον μέντοι, εἰ δοκεῖ, ὑπερβαλώμεθα τὴν συνουσίαν, ὡσ ἅ τε αὐτὸσ ἔφησ ἔτι μᾶλλον ἐννοήσαιμι καθ’ ἡσυχίαν ἅ τε χρὴ εἰπεῖν συναγάγοιμι τῇ μνήμῃ ἐπελθών. τὸ δὲ νῦν ἔχον ἀπίωμεν ἐπὶ τούτοισ· ἑσπέρα γὰρ ἤδη.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Lucian, Anacharsis, (no name)

(루키아노스, Anacharsis, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION