Homer, Odyssey, Book 23 13:

"Τηλέμαχ’, ἦ τοι μητέρ’ ἐνὶ μεγάροισιν ἐάσον πειράζειν ἐμέθεν· τάχα δὲ φράσεται καὶ ἄρειον. νῦν δ’ ὅττι ῥυπόω, κακὰ δὲ χροὶ̈ εἵματα εἷμαι, τοὔνεκ’ ἀτιμάζει με καὶ οὔ πω φησὶ τὸν εἶναι. ἡμεῖσ δὲ φραζώμεθ’ ὅπωσ ὄχ’ ἄριστα γένηται. καὶ γάρ τίσ θ’ ἕνα φῶτα κατακτείνασ ἐνὶ δήμῳ, ᾧ μὴ πολλοὶ ἐώσιν ἀοσσητῆρεσ ὀπίσσω, φεύγει πηούσ τε προλιπὼν καὶ πατρίδα γαῖαν· ἡμεῖσ δ’ ἑρ́μα πόληοσ ἀπέκταμεν, οἳ μέγ’ ἄριστοι κούρων εἰν Ἰθάκῃ· τὰ δέ σε φράζεσθαι ἄνωγα.