Homer, Odyssey, Book 21 3:

ἡ δ’ ὅτε δὴ θάλαμον τὸν ἀφίκετο δῖα γυναικῶν οὐδόν τε δρύϊνον προσεβήσετο, τόν ποτε τέκτων ξέσσεν ἐπισταμένωσ καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνεν, ἐν δὲ σταθμοὺσ ἄρσε, θύρασ δ’ ἐπέθηκε φαεινάσ, αὐτίκ’ ἄρ’ ἥ γ’ ἱμάντα θοῶσ ἀπέλυσε κορώνησ, ἐν δὲ κληῖ̈δ’ ἧκε, θυρέων δ’ ἀνέκοπτεν ὀχῆασ ἄντα τιτυσκομένη· τὰ δ’ ἀνέβραχεν ἠύ̈τε ταῦροσ βοσκόμενοσ λειμῶνι· τόσ’ ἔβραχε καλὰ θύρετρα πληγέντα κληί̈δι, πετάσθησαν δέ οἱ ὦκα. ἡ δ’ ἄρ’ ἐφ’ ὑψηλῆσ σανίδοσ βῆ· ἔνθα δὲ χηλοὶ ἕστασαν, ἐν δ’ ἄρα τῇσι θυώδεα εἵματ’ ἔκειτο. ἔνθεν ὀρεξαμένη ἀπὸ πασσάλου αἴνυτο τόξον αὐτῷ γωρυτῷ, ὅσ οἱ περίκειτο φαεινόσ. ἑζομένη δὲ κατ’ αὖθι, φίλοισ ἐπὶ γούνασι θεῖσα, κλαῖε μάλα λιγέωσ, ἐκ δ’ ᾕρεε τόξον ἄνακτοσ. ἡ δ’ ἐπεὶ οὖν τάρφθη πολυδακρύτοιο γόοιο, βῆ ῥ’ ἴμεναι μέγαρόνδε μετὰ μνηστῆρασ ἀγαυοὺσ τόξον ἔχουσ’ ἐν χειρὶ παλίντονον ἠδὲ φαρέτρην ἰοδόκον· πολλοὶ δ’ ἔνεσαν στονόεντεσ ὀϊστοί. τῇ δ’ ἄρ’ ἅμ’ ἀμφίπολοι φέρον ὄγκιον, ἔνθα σίδηροσ κεῖτο πολὺσ καὶ χαλκόσ, ἀέθλια τοῖο ἄνακτοσ. ἡ δ’ ὅτε δὴ μνηστῆρασ ἀφίκετο δῖα γυναικῶν, στῆ ῥα παρὰ σταθμὸν τέγεοσ πύκα ποιητοῖο, ἄντα παρειάων σχομένη λιπαρὰ κρήδεμνα. ἀμφίπολοσ δ’ ἄρα οἱ κεδνὴ ἑκάτερθε παρέστη. αὐτίκα δὲ μνηστῆρσι μετηύδα καὶ φάτο μῦθον·