Homer, Iliad, Book 9

(호메로스, 일리아스, Book 9)

ὣσ οἱ μὲν Τρῶεσ φυλακὰσ ἔχον· αὐτὰρ Ἀχαιοὺσ θεσπεσίη ἔχε φύζα φόβου κρυόεντοσ ἑταίρη, πένθεϊ δ’ ἀτλήτῳ βεβολήατο πάντεσ ἄριστοι. ὡσ δ’ ἄνεμοι δύο πόντον ὀρίνετον ἰχθυόεντα Βορέησ καὶ Ζέφυροσ, τώ τε Θρῄκηθεν ἀήτον ἐλθόντ’ ἐξαπίνησ· ἄμυδισ δέ τε κῦμα κελαινὸν κορθύεται, πολλὸν δὲ παρὲξ ἅλα φῦκοσ ἔχευεν· ὣσ ἐδαί̈ζετο θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. Ἀτρεί̈δησ δ’ ἄχεϊ μεγάλῳ βεβολημένοσ ἦτορ φοίτα κηρύκεσσι λιγυφθόγγοισι κελεύων κλήδην εἰσ ἀγορὴν κικλήσκειν ἄνδρα ἕκαστον, μὴ δὲ βοᾶν·

αὐτὸσ δὲ μετὰ πρώτοισι πονεῖτο. ἷζον δ’ εἰν ἀγορῇ τετιηότεσ· ἂν δ’ Ἀγαμέμνων ἵστατο δάκρυ χέων ὥσ τε κρήνη μελάνυδροσ ἥ τε κατ’ αἰγίλιποσ πέτρησ δνοφερὸν χέει ὕδωρ· ὣσ ὃ βαρὺ στενάχων ἔπε’ Ἀργείοισι μετηύδα· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ Ζεύσ με μέγα Κρονίδησ ἄτῃ ἐνέδησε βαρείῃ σχέτλιοσ, ὃσ τότε μέν μοι ὑπέσχετο καὶ κατένευσεν Ἴλιον ἐκπέρσαντ’ εὐτείχεον ἀπονέεσθαι, νῦν δὲ κακὴν ἀπάτην βουλεύσατο, καί με κελεύει δυσκλέα Ἄργοσ ἱκέσθαι, ἐπεὶ πολὺν ὤλεσα λαόν. οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέϊ φίλον εἶναι, ὃσ δὴ πολλάων πολίων κατέλυσε κάρηνα ἠδ’ ἔτι καὶ λύσει· τοῦ γὰρ κράτοσ ἐστὶ μέγιστον. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὡσ ἂν ἐγὼ εἴπω πειθώμεθα πάντεσ· φεύγωμεν σὺν νηυσὶ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν· οὐ γὰρ ἔτι Τροίην αἱρήσομεν εὐρυάγυιαν. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.

δὴν δ’ ἄνεῳ ἦσαν τετιηότεσ υἱε͂σ Ἀχαιῶν· ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· Ἀτρεί̈δη σοὶ πρῶτα μαχήσομαι ἀφραδέοντι, ἣ θέμισ ἐστὶν ἄναξ ἀγορῇ· σὺ δὲ μή τι χολωθῇσ. ἀλκὴν μέν μοι πρῶτον ὀνείδισασ ἐν Δαναοῖσι φὰσ ἔμεν ἀπτόλεμον καὶ ἀνάλκιδα· ταῦτα δὲ πάντα ἴσασ’ Ἀργείων ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντεσ. σοὶ δὲ διάνδιχα δῶκε Κρόνου πάϊσ ἀγκυλομήτεω· σκήπτρῳ μέν τοι δῶκε τετιμῆσθαι περὶ πάντων, ἀλκὴν δ’ οὔ τοι δῶκεν, ὅ τε κράτοσ ἐστὶ μέγιστον. δαιμόνι’ οὕτω που μάλα ἔλπεαι υἱᾶσ Ἀχαιῶν ἀπτολέμουσ τ’ ἔμεναι καὶ ἀνάλκιδασ ὡσ ἀγορεύεισ; εἰ δέ τοι αὐτῷ θυμὸσ ἐπέσσυται ὥσ τε νέεσθαι ἔρχεο· πάρ τοι ὁδόσ, νῆεσ δέ τοι ἄγχι θαλάσσησ ἑστᾶσ’, αἵ τοι ἕποντο Μυκήνηθεν μάλα πολλαί. ἀλλ’ ἄλλοι μενέουσι κάρη κομόωντεσ Ἀχαιοὶ εἰσ ὅ κέ περ Τροίην διαπέρσομεν. εἰ δὲ καὶ αὐτοὶ φευγόντων σὺν νηυσὶ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν· νῶϊ δ’ ἐγὼ Σθένελόσ τε μαχησόμεθ’ εἰσ ὅ κε τέκμωρ Ἰλίου εὑρ́ωμεν· σὺν γὰρ θεῷ εἰλήλουθμεν. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπίαχον υἱε͂σ Ἀχαιῶν μῦθον ἀγασσάμενοι Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο.

τοῖσι δ’ ἀνιστάμενοσ μετεφώνεεν ἱππότα Νέστωρ· Τυδεί̈δη περὶ μὲν πολέμῳ ἔνι καρτερόσ ἐσσι, καὶ βουλῇ μετὰ πάντασ ὁμήλικασ ἔπλευ ἄριστοσ. οὔ τίσ τοι τὸν μῦθον ὀνόσσεται ὅσσοι Ἀχαιοί, οὐδὲ πάλιν ἐρέει· ἀτὰρ οὐ τέλοσ ἵκεο μύθων. ἦ μὲν καὶ νέοσ ἐσσί, ἐμὸσ δέ κε καὶ πάϊσ εἰήσ ὁπλότατοσ γενεῆφιν· ἀτὰρ πεπνυμένα βάζεισ Ἀργείων βασιλῆασ, ἐπεὶ κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. ἀλλ’ ἄγ’ ἐγών, ὃσ σεῖο γεραίτεροσ εὔχομαι εἶναι, ἐξείπω καὶ πάντα διίξομαι· οὐδέ κέ τίσ μοι μῦθον ἀτιμήσει’, οὐδὲ κρείων Ἀγαμέμνων. ἀφρήτωρ ἀθέμιστοσ ἀνέστιόσ ἐστιν ἐκεῖνοσ ὃσ πολέμου ἔραται ἐπιδημίου ὀκρυόεντοσ. ἀλλ’ ἤτοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃ δόρπά τ’ ἐφοπλισόμεσθα· φυλακτῆρεσ δὲ ἕκαστοι λεξάσθων παρὰ τάφρον ὀρυκτὴν τείχεοσ ἐκτόσ. κούροισιν μὲν ταῦτ’ ἐπιτέλλομαι· αὐτὰρ ἔπειτα Ἀτρεί̈δη σὺ μὲν ἄρχε· σὺ γὰρ βασιλεύτατόσ ἐσσι. δαίνυ δαῖτα γέρουσιν· ἐοίκέ τοι, οὔ τοι ἀεικέσ. πλεῖαί τοι οἴνου κλισίαι, τὸν νῆεσ Ἀχαιῶν ἠμάτιαι Θρῄκηθεν ἐπ’ εὐρέα πόντον ἄγουσι· πᾶσά τοί ἐσθ’ ὑποδεξίη, πολέεσσι δ’ ἀνάσσεισ. πολλῶν δ’ ἀγρομένων τῷ πείσεαι ὅσ κεν ἀρίστην βουλὴν βουλεύσῃ· μάλα δὲ χρεὼ πάντασ Ἀχαιοὺσ ἐσθλῆσ καὶ πυκινῆσ, ὅτι δήϊοι ἐγγύθι νηῶν καίουσιν πυρὰ πολλά· τίσ ἂν τάδε γηθήσειε; νὺξ δ’ ἧδ’ ἠὲ διαρραίσει στρατὸν ἠὲ σαώσει. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο.

ἐκ δὲ φυλακτῆρεσ σὺν τεύχεσιν ἐσσεύοντο ἀμφί τε Νεστορίδην Θρασυμήδεα ποιμένα λαῶν, ἠδ’ ἀμφ’ Ἀσκάλαφον καὶ Ιἄλμενον υἱᾶσ Ἄρηοσ ἀμφί τε Μηριόνην Ἀφαρῆά τε Δηί̈πυρόν τε, ἠδ’ ἀμφὶ Κρείοντοσ υἱὸν Λυκομήδεα δῖον. ἕπτ’ ἔσαν ἡγεμόνεσ φυλάκων, ἑκατὸν δὲ ἑκάστῳ κοῦροι ἅμα στεῖχον δολίχ’ ἔγχεα χερσὶν ἔχοντεσ· κὰδ δὲ μέσον τάφρου καὶ τείχεοσ ἷζον ἰόντεσ· ἔνθα δὲ πῦρ κήαντο, τίθεντο δὲ δόρπα ἕκαστοσ. Ἀτρεί̈δησ δὲ γέροντασ ἀολλέασ ἦγεν Ἀχαιῶν ἐσ κλισίην, παρὰ δέ σφι τίθει μενοεικέα δαῖτα.

οἳ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖσ ὁ γέρων πάμπρωτοσ ὑφαίνειν ἤρχετο μῆτιν Νέστωρ, οὗ καὶ πρόσθεν ἀρίστη φαίνετο βουλή· ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· Ἀτρεί̈δη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον ἐν σοὶ μὲν λήξω, σέο δ’ ἄρξομαι, οὕνεκα πολλῶν λαῶν ἐσσι ἄναξ καί τοι Ζεὺσ ἐγγυάλιξε σκῆπτρόν τ’ ἠδὲ θέμιστασ, ἵνά σφισι βουλεύῃσθα. τώ σε χρὴ περὶ μὲν φάσθαι ἔποσ ἠδ’ ἐπακοῦσαι, κρηῆναι δὲ καὶ ἄλλῳ, ὅτ’ ἄν τινα θυμὸσ ἀνώγῃ εἰπεῖν εἰσ ἀγαθόν· σέο δ’ ἕξεται ὅττί κεν ἄρχῃ. αὐτὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥσ μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα. οὐ γάρ τισ νόον ἄλλοσ ἀμείνονα τοῦδε νοήσει οἱο͂ν ἐγὼ νοέω ἠμὲν πάλαι ἠδ’ ἔτι καὶ νῦν ἐξ ἔτι τοῦ ὅτε διογενὲσ Βρισηί̈δα κούρην χωομένου Ἀχιλῆοσ ἔβησ κλισίηθεν ἀπούρασ οὔ τι καθ’ ἡμέτερόν γε νόον· μάλα γάρ τοι ἔγωγε πόλλ’ ἀπεμυθεόμην· σὺ δὲ σῷ μεγαλήτορι θυμῷ εἴξασ ἄνδρα φέριστον, ὃν ἀθάνατοί περ ἔτισαν, ἠτίμησασ, ἑλὼν γὰρ ἔχεισ γέρασ· ἀλλ’ ἔτι καὶ νῦν φραζώμεσθ’ ὥσ κέν μιν ἀρεσσάμενοι πεπίθωμεν δώροισίν τ’ ἀγανοῖσιν ἔπεσσί τε μειλιχίοισι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·

ὦ γέρον οὔ τι ψεῦδοσ ἐμὰσ ἄτασ κατέλεξασ· ἀασάμην, οὐδ’ αὐτὸσ ἀναίνομαι. ἀντί νυ πολλῶν λαῶν ἐστὶν ἀνὴρ ὅν τε Ζεὺσ κῆρι φιλήσῃ, ὡσ νῦν τοῦτον ἔτισε, δάμασσε δὲ λαὸν Ἀχαιῶν. ἀλλ’ ἐπεὶ ἀασάμην φρεσὶ λευγαλέῃσι πιθήσασ, ἂψ ἐθέλω ἀρέσαι δόμεναί τ’ ἀπερείσι’ ἄποινα. ὑμῖν δ’ ἐν πάντεσσι περικλυτὰ δῶρ’ ὀνομήνω ἕπτ’ ἀπύρουσ τρίποδασ, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνασ δὲ λέβητασ ἐείκοσι, δώδεκα δ’ ἵππουσ πηγοὺσ ἀθλοφόρουσ, οἳ ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο. οὔ κεν ἀλήϊοσ εἰή ἀνὴρ ᾧ τόσσα γένοιτο, οὐδέ κεν ἀκτήμων ἐριτίμοιο χρυσοῖο, ὅσσά μοι ἠνείκαντο ἀέθλια μώνυχεσ ἵπποι. δώσω δ’ ἑπτὰ γυναῖκασ ἀμύμονα ἔργα ἰδυίασ Λεσβίδασ, ἃσ ὅτε Λέσβον ἐϋκτιμένην ἕλεν αὐτὸσ ἐξελόμην, αἳ κάλλει ἐνίκων φῦλα γυναικῶν. τὰσ μέν οἱ δώσω, μετὰ δ’ ἔσσεται ἣν τότ’ ἀπηύρων κούρη Βρισῆοσ· ἐπὶ δὲ μέγαν ὁρ́κον ὀμοῦμαι μή ποτε τῆσ εὐνῆσ ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι, ἣ θέμισ ἀνθρώπων πέλει ἀνδρῶν ἠδὲ γυναικῶν. ταῦτα μὲν αὐτίκα πάντα παρέσσεται· εἰ δέ κεν αὖτε ἄστυ μέγα Πριάμοιο θεοὶ δώωσ’ ἀλαπάξαι, νῆα ἅλισ χρυσοῦ καὶ χαλκοῦ νηησάσθω εἰσελθών, ὅτε κεν δατεώμεθα ληί̈δ’ Ἀχαιοί, Τρωϊάδασ δὲ γυναῖκασ ἐείκοσιν αὐτὸσ ἑλέσθω, αἴ κε μετ’ Ἀργείην Ἑλένην κάλλισται ἐώσιν. εἰ δέ κεν Ἄργοσ ἱκοίμεθ’ Ἀχαιϊκὸν οὖθαρ ἀρούρησ γαμβρόσ κέν μοι ἐοί· τίσω δέ μιν ἶσον Ὀρέστῃ, ὅσ μοι τηλύγετοσ τρέφεται θαλίῃ ἔνι πολλῇ. τρεῖσ δέ μοί εἰσι θύγατρεσ ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳ Χρυσόθεμισ καὶ Λαοδίκη καὶ Ἰφιάνασσα, τάων ἥν κ’ ἐθέλῃσι φίλην ἀνάεδνον ἀγέσθω πρὸσ οἶκον Πηλῆοσ· ἐγὼ δ’ ἐπὶ μείλια δώσω πολλὰ μάλ’, ὅσσ’ οὔ πώ τισ ἑῇ ἐπέδωκε θυγατρί· ἑπτὰ δέ οἱ δώσω εὖ ναιόμενα πτολίεθρα Καρδαμύλην Ἐνόπην τε καὶ Ἱρὴν ποιήεσσαν Φηράσ τε ζαθέασ ἠδ’ Ἄνθειαν βαθύλειμον καλήν τ’ Αἴπειαν καὶ Πήδασον ἀμπελόεσσαν. πᾶσαι δ’ ἐγγὺσ ἁλόσ, νέαται Πύλου ἠμαθόεντοσ· ἐν δ’ ἄνδρεσ ναίουσι πολύρρηνεσ πολυβοῦται, οἵ κέ ἑ δωτίνῃσι θεὸν ὣσ τιμήσουσι καί οἱ ὑπὸ σκήπτρῳ λιπαρὰσ τελέουσι θέμιστασ. ταῦτά κέ οἱ τελέσαιμι μεταλήξαντι χόλοιο. δμηθήτω· Αἴ̈δησ τοι ἀμείλιχοσ ἠδ’ ἀδάμαστοσ, τοὔνεκα καί τε βροτοῖσι θεῶν ἔχθιστοσ ἁπάντων· καί μοι ὑποστήτω ὅσσον βασιλεύτερόσ εἰμι ἠδ’ ὅσσον γενεῇ προγενέστεροσ εὔχομαι εἶναι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·

Ἀτρεί̈δη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον δῶρα μὲν οὐκέτ’ ὀνοστὰ διδοῖσ Ἀχιλῆϊ ἄνακτι· ἀλλ’ ἄγετε κλητοὺσ ὀτρύνομεν, οἵ κε τάχιστα ἔλθωσ’ ἐσ κλισίην Πηληϊάδεω Ἀχιλῆοσ. εἰ δ’ ἄγε τοὺσ ἂν ἐγὼ ἐπιόψομαι οἳ δὲ πιθέσθων. Φοῖνιξ μὲν πρώτιστα Διὶ̈ φίλοσ ἡγησάσθω, αὐτὰρ ἔπειτ’ Αἰάσ τε μέγασ καὶ δῖοσ Ὀδυσσεύσ· κηρύκων δ’ Ὀδίοσ τε καὶ Εὐρυβάτησ ἅμ’ ἑπέσθων. φέρτε δὲ χερσὶν ὕδωρ, εὐφημῆσαί τε κέλεσθε, ὄφρα Διὶ Κρονίδῃ ἀρησόμεθ’, αἴ κ’ ἐλεήσῃ. ὣσ φάτο, τοῖσι δὲ πᾶσιν ἑαδότα μῦθον ἐείπεν.

αὐτίκα κήρυκεσ μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρασ ἔχευαν, κοῦροι δὲ κρητῆρασ ἐπεστέψαντο ποτοῖο, νώμησαν δ’ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοι δεπάεσσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ’ ἔπιόν θ’ ὅσον ἤθελε θυμόσ, ὁρμῶντ’ ἐκ κλισίησ Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο. τοῖσι δὲ πόλλ’ ἐπέτελλε Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ δενδίλλων ἐσ ἕκαστον, Ὀδυσσῆϊ δὲ μάλιστα, πειρᾶν ὡσ πεπίθοιεν ἀμύμονα Πηλεί̈ωνα. τὼ δὲ βάτην παρὰ θῖνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσησ πολλὰ μάλ’ εὐχομένω γαιηόχῳ ἐννοσιγαίῳ ῥηϊδίωσ πεπιθεῖν μεγάλασ φρένασ Αἰακίδαο.

Μυρμιδόνων δ’ ἐπί τε κλισίασ καὶ νῆασ ἱκέσθην, τὸν δ’ εὑρ͂ον φρένα τερπόμενον φόρμιγγι λιγείῃ καλῇ δαιδαλέῃ, ἐπὶ δ’ ἀργύρεον ζυγὸν ἠε͂ν, τὴν ἄρετ’ ἐξ ἐνάρων πόλιν Ηἐτίωνοσ ὀλέσσασ· τῇ ὅ γε θυμὸν ἔτερπεν, ἀείδε δ’ ἄρα κλέα ἀνδρῶν. Πάτροκλοσ δέ οἱ οἰο͂σ ἐναντίοσ ἧστο σιωπῇ, δέγμενοσ Αἰακίδην ὁπότε λήξειεν ἀείδων, τὼ δὲ βάτην προτέρω, ἡγεῖτο δὲ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, στὰν δὲ πρόσθ’ αὐτοῖο· ταφὼν δ’ ἀνόρουσεν Ἀχιλλεὺσ αὐτῇ σὺν φόρμιγγι λιπὼν ἕδοσ ἔνθα θάασσεν. ὣσ δ’ αὔτωσ Πάτροκλοσ, ἐπεὶ ἴδε φῶτασ, ἀνέστη. τὼ καὶ δεικνύμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ· χαίρετον· ἦ φίλοι ἄνδρεσ ἱκάνετον ἦ τι μάλα χρεώ, οἵ μοι σκυζομένῳ περ Ἀχαιῶν φίλτατοί ἐστον. ὣσ ἄρα φωνήσασ προτέρω ἄγε δῖοσ Ἀχιλλεύσ, εἷσεν δ’ ἐν κλισμοῖσι τάπησί τε πορφυρέοισιν.

αἶψα δὲ Πάτροκλον προσεφώνεεν ἐγγὺσ ἐόντα· μείζονα δὴ κρητῆρα Μενοιτίου υἱὲ καθίστα, ζωρότερον δὲ κέραιε, δέπασ δ’ ἔντυνον ἑκάστῳ· οἳ γὰρ φίλτατοι ἄνδρεσ ἐμῷ ὑπέασι μελάθρῳ. ὣσ φάτο, Πάτροκλοσ δὲ φίλῳ ἐπεπείθεθ’ ἑταίρῳ.

αὐτὰρ ὅ γε κρεῖον μέγα κάββαλεν ἐν πυρὸσ αὐγῇ, ἐν δ’ ἄρα νῶτον ἔθηκ’ ὀί̈οσ καὶ πίονοσ αἰγόσ, ἐν δὲ συὸσ σιάλοιο ῥάχιν τεθαλυῖαν ἀλοιφῇ. τῷ δ’ ἔχεν Αὐτομέδων, τάμνεν δ’ ἄρα δῖοσ Ἀχιλλεύσ. καὶ τὰ μὲν εὖ μίστυλλε καὶ ἀμφ’ ὀβελοῖσιν ἔπειρε, πῦρ δὲ Μενοιτιάδησ δαῖεν μέγα ἰσόθεοσ φώσ. αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ πῦρ ἐκάη καὶ φλὸξ ἐμαράνθη, ἀνθρακιὴν στορέσασ ὀβελοὺσ ἐφύπερθε τάνυσσε, πάσσε δ’ ἁλὸσ θείοιο κρατευτάων ἐπαείρασ. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὤπτησε καὶ εἰν ἐλεοῖσιν ἔχευε, Πάτροκλοσ μὲν σῖτον ἑλὼν ἐπένειμε τραπέζῃ καλοῖσ ἐν κανέοισιν, ἀτὰρ κρέα νεῖμεν Ἀχιλλεύσ. αὐτὸσ δ’ ἀντίον ἷζεν Ὀδυσσῆοσ θείοιο τοίχου τοῦ ἑτέροιο, θεοῖσι δὲ θῦσαι ἀνώγει Πάτροκλον ὃν ἑταῖρον· ὃ δ’ ἐν πυρὶ βάλλε θυηλάσ. οἳ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, νεῦσ’ Αἰάσ Φοίνικι· νόησε δὲ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, πλησάμενοσ δ’ οἴνοιο δέπασ δείδεκτ’ Ἀχιλῆα· χαῖρ’ Ἀχιλεῦ· δαιτὸσ μὲν ἐί̈σησ οὐκ ἐπιδευεῖσ ἠμὲν ἐνὶ κλισίῃ Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο ἠδὲ καὶ ἐνθάδε νῦν, πάρα γὰρ μενοεικέα πολλὰ δαίνυσθ’· ἀλλ’ οὐ δαιτὸσ ἐπηράτου ἔργα μέμηλεν, ἀλλὰ λίην μέγα πῆμα διοτρεφὲσ εἰσορόωντεσ δείδιμεν· ἐν δοιῇ δὲ σαωσέμεν ἢ ἀπολέσθαι νῆασ ἐϋσσέλμουσ, εἰ μὴ σύ γε δύσεαι ἀλκήν. ἐγγὺσ γὰρ νηῶν καὶ τείχεοσ αὖλιν ἔθεντο Τρῶεσ ὑπέρθυμοι τηλεκλειτοί τ’ ἐπίκουροι κηάμενοι πυρὰ πολλὰ κατὰ στρατόν, οὐδ’ ἔτι φασὶ σχήσεσθ’, ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι. Ζεὺσ δέ σφι Κρονίδησ ἐνδέξια σήματα φαίνων ἀστράπτει· Ἕκτωρ δὲ μέγα σθένεϊ βλεμεαίνων μαίνεται ἐκπάγλωσ πίσυνοσ Διί, οὐδέ τι τίει ἀνέρασ οὐδὲ θεούσ· κρατερὴ δέ ἑ λύσσα δέδυκεν. ἀρᾶται δὲ τάχιστα φανήμεναι Ηὦ δῖαν· στεῦται γὰρ νηῶν ἀποκόψειν ἄκρα κόρυμβα αὐτάσ τ’ ἐμπρήσειν μαλεροῦ πυρόσ, αὐτὰρ Ἀχαιοὺσ δῃώσειν παρὰ τῇσιν ὀρινομένουσ ὑπὸ καπνοῦ. ταῦτ’ αἰνῶσ δείδοικα κατὰ φρένα, μή οἱ ἀπειλὰσ ἐκτελέσωσι θεοί, ἡμῖν δὲ δὴ αἴσιμον εἰή φθίσθαι ἐνὶ Τροίῃ ἑκὰσ Ἄργεοσ ἱπποβότοιο.

ἀλλ’ ἄνα εἰ μέμονάσ γε καὶ ὀψέ περ υἱᾶσ Ἀχαιῶν τειρομένουσ ἐρύεσθαι ὑπὸ Τρώων ὀρυμαγδοῦ. αὐτῷ τοι μετόπισθ’ ἄχοσ ἔσσεται, οὐδέ τι μῆχοσ ῥεχθέντοσ κακοῦ ἔστ’ ἄκοσ εὑρεῖν· ἀλλὰ πολὺ πρὶν φράζευ ὅπωσ Δαναοῖσιν ἀλεξήσεισ κακὸν ἦμαρ. ὦ πέπον ἦ μὲν σοί γε πατὴρ ἐπετέλλετο Πηλεὺσ ἤματι τῷ ὅτε σ’ ἐκ Φθίησ Ἀγαμέμνονι πέμπε· τέκνον ἐμὸν κάρτοσ μὲν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη δώσουσ’ αἴ κ’ ἐθέλωσι, σὺ δὲ μεγαλήτορα θυμὸν ἴσχειν ἐν στήθεσσι· φιλοφροσύνη γὰρ ἀμείνων· ληγέμεναι δ’ ἔριδοσ κακομηχάνου, ὄφρά σε μᾶλλον τίωσ’ Ἀργείων ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντεσ. ὣσ ἐπέτελλ’ ὃ γέρων, σὺ δὲ λήθεαι· ἀλλ’ ἔτι καὶ νῦν παύε’, ἐά δὲ χόλον θυμαλγέα· σοὶ δ’ Ἀγαμέμνων ἄξια δῶρα δίδωσι μεταλήξαντι χόλοιο. εἰ δὲ σὺ μέν μευ ἄκουσον, ἐγὼ δέ κέ τοι καταλέξω ὅσσά τοι ἐν κλισίῃσιν ὑπέσχετο δῶρ’ Ἀγαμέμνων· ἕπτ’ ἀπύρουσ τρίποδασ, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνασ δὲ λέβητασ ἐείκοσι, δώδεκα δ’ ἵππουσ πηγοὺσ ἀθλοφόρουσ, οἳ ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο. οὔ κεν ἀλήϊοσ εἰή ἀνὴρ ᾧ τόσσα γένοιτο οὐδέ κεν ἀκτήμων ἐριτίμοιο χρυσοῖο, ὅσσ’ Ἀγαμέμνονοσ ἵπποι ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο. δώσει δ’ ἑπτὰ γυναῖκασ ἀμύμονα ἔργα ἰδυίασ Λεσβίδασ, ἃσ ὅτε Λέσβον ἐϋκτιμένην ἕλεσ αὐτὸσ ἐξέλεθ’, αἳ τότε κάλλει ἐνίκων φῦλα γυναικῶν. τὰσ μέν τοι δώσει, μετὰ δ’ ἔσσεται ἣν τότ’ ἀπηύρα κούρη Βρισῆοσ· ἐπὶ δὲ μέγαν ὁρ́κον ὀμεῖται μή ποτε τῆσ εὐνῆσ ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι ἣ θέμισ ἐστὶν ἄναξ ἤτ’ ἀνδρῶν ἤτε γυναικῶν. ταῦτα μὲν αὐτίκα πάντα παρέσσεται· εἰ δέ κεν αὖτε ἄστυ μέγα Πριάμοιο θεοὶ δώωσ’ ἀλαπάξαι, νῆα ἅλισ χρυσοῦ καὶ χαλκοῦ νηήσασθαι εἰσελθών, ὅτε κεν δατεώμεθα ληί̈δ’ Ἀχαιοί, Τρωϊάδασ δὲ γυναῖκασ ἐείκοσιν αὐτὸσ ἑλέσθαι, αἵ κε μετ’ Ἀργείην Ἑλένην κάλλισται ἐώσιν. εἰ δέ κεν Ἄργοσ ἱκοίμεθ’ Ἀχαιϊκὸν οὖθαρ ἀρούρησ γαμβρόσ κέν οἱ ἐοίσ· τίσει δέ σε ἶσον Ὀρέστῃ, ὅσ οἱ τηλύγετοσ τρέφεται θαλίῃ ἔνι πολλῇ. τρεῖσ δέ οἵ εἰσι θύγατρεσ ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳ Χρυσόθεμισ καὶ Λαοδίκη καὶ Ἰφιάνασσα, τάων ἥν κ’ ἐθέλῃσθα φίλην ἀνάεδνον ἄγεσθαι πρὸσ οἶκον Πηλῆοσ·

ὃ δ’ αὖτ’ ἐπὶ μείλια δώσει πολλὰ μάλ’, ὅσσ’ οὔ πώ τισ ἑῇ ἐπέδωκε θυγατρί· ἑπτὰ δέ τοι δώσει εὖ ναιόμενα πτολίεθρα Καρδαμύλην Ἐνόπην τε καὶ Ἱρὴν ποιήεσσαν Φηράσ τε ζαθέασ ἠδ’ Ἄνθειαν βαθύλειμον καλήν τ’ Αἴπειαν καὶ Πήδασον ἀμπελόεσσαν. πᾶσαι δ’ ἐγγὺσ ἁλόσ, νέαται Πύλου ἠμαθόεντοσ· ἐν δ’ ἄνδρεσ ναίουσι πολύρρηνεσ πολυβοῦται, οἵ κέ σε δωτίνῃσι θεὸν ὣσ τιμήσουσι καί τοι ὑπὸ σκήπτρῳ λιπαρὰσ τελέουσι θέμιστασ. ταῦτά κέ τοι τελέσειε μεταλήξαντι χόλοιο. εἰ δέ τοι Ἀτρεί̈δησ μὲν ἀπήχθετο κηρόθι μᾶλλον αὐτὸσ καὶ τοῦ δῶρα, σὺ δ’ ἄλλουσ περ Παναχαιοὺσ τειρομένουσ ἐλέαιρε κατὰ στρατόν, οἵ σε θεὸν ὣσ τίσουσ’· ἦ γάρ κέ σφι μάλα μέγα κῦδοσ ἄροιο· νῦν γάρ χ’ Ἕκτορ’ ἕλοισ, ἐπεὶ ἂν μάλα τοι σχεδὸν ἔλθοι λύσσαν ἔχων ὀλοήν, ἐπεὶ οὔ τινά φησιν ὁμοῖον οἷ ἔμεναι Δαναῶν οὓσ ἐνθάδε νῆεσ ἔνεικαν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

ὡσ δ’ ὄρνισ ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσι μάστακ’ ἐπεί κε λάβῃσι, κακῶσ δ’ ἄρα οἱ πέλει αὐτῇ, ὣσ καὶ ἐγὼ πολλὰσ μὲν ἀύ̈πνουσ νύκτασ ἰαυόν, ἤματα δ’ αἱματόεντα διέπρησσον πολεμίζων ἀνδράσι μαρνάμενοσ ὀάρων ἕνεκα σφετεράων. διογενὲσ Λαερτιάδη πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ χρὴ μὲν δὴ τὸν μῦθον ἀπηλεγέωσ ἀποειπεῖν, ᾗ περ δὴ φρονέω τε καὶ ὡσ τετελεσμένον ἔσται, ὡσ μή μοι τρύζητε παρήμενοι ἄλλοθεν ἄλλοσ. ἐχθρὸσ γάρ μοι κεῖνοσ ὁμῶσ Αἴ̈δαο πύλῃσιν ὅσ χ’ ἕτερον μὲν κεύθῃ ἐνὶ φρεσίν, ἄλλο δὲ εἴπῃ. αὐτὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥσ μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα· οὔτ’ ἔμεγ’ Ἀτρεί̈δην Ἀγαμέμνονα πεισέμεν οἰώ οὔτ’ ἄλλουσ Δαναούσ, ἐπεὶ οὐκ ἄρα τισ χάρισ ἠε͂ν μάρνασθαι δηί̈οισιν ἐπ’ ἀνδράσι νωλεμὲσ αἰεί. ἴση μοῖρα μένοντι καὶ εἰ μάλα τισ πολεμίζοι· ἐν δὲ ἰῇ τιμῇ ἠμὲν κακὸσ ἠδὲ καὶ ἐσθλόσ· κάτθαν’ ὁμῶσ ὅ τ’ ἀεργὸσ ἀνὴρ ὅ τε πολλὰ ἐοργώσ. οὐδέ τί μοι περίκειται, ἐπεὶ πάθον ἄλγεα θυμῷ αἰεὶ ἐμὴν ψυχὴν παραβαλλόμενοσ πολεμίζειν. δώδεκα δὴ σὺν νηυσὶ πόλεισ ἀλάπαξ’ ἀνθρώπων, πεζὸσ δ’ ἕνδεκά φημι κατὰ Τροίην ἐρίβωλον·

τάων ἐκ πασέων κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλὰ ἐξελόμην, καὶ πάντα φέρων Ἀγαμέμνονι δόσκον Ἀτρεί̈δῃ· ὃ δ’ ὄπισθε μένων παρὰ νηυσὶ θοῇσι δεξάμενοσ διὰ παῦρα δασάσκετο, πολλὰ δ’ ἔχεσκεν. ἄλλα δ’ ἀριστήεσσι δίδου γέρα καὶ βασιλεῦσι· τοῖσι μὲν ἔμπεδα κεῖται, ἐμεῦ δ’ ἀπὸ μούνου Ἀχαιῶν εἵλετ’, ἔχει δ’ ἄλοχον θυμαρέα· τῇ παριαύων τερπέσθω. τί δὲ δεῖ πολεμιζέμεναι Τρώεσσιν Ἀργείουσ; τί δὲ λαὸν ἀνήγαγεν ἐνθάδ’ ἀγείρασ Ἀτρεί̈δησ; ἦ οὐχ Ἑλένησ ἕνεκ’ ἠϋκόμοιο; ἦ μοῦνοι φιλέουσ’ ἀλόχουσ μερόπων ἀνθρώπων Ἀτρεί̈δαι; ἐπεὶ ὅσ τισ ἀνὴρ ἀγαθὸσ καὶ ἐχέφρων τὴν αὐτοῦ φιλέει καὶ κήδεται, ὡσ καὶ ἐγὼ τὴν ἐκ θυμοῦ φίλεον δουρικτητήν περ ἐοῦσαν. νῦν δ’ ἐπεὶ ἐκ χειρῶν γέρασ εἵλετο καί μ’ ἀπάτησε μή μευ πειράτω εὖ εἰδότοσ· οὐδέ με πείσει. ἀλλ’ Ὀδυσεῦ σὺν σοί τε καὶ ἄλλοισιν βασιλεῦσι φραζέσθω νήεσσιν ἀλεξέμεναι δήϊον πῦρ. ἦ μὲν δὴ μάλα πολλὰ πονήσατο νόσφιν ἐμεῖο, καὶ δὴ τεῖχοσ ἔδειμε, καὶ ἤλασε τάφρον ἐπ’ αὐτῷ εὐρεῖαν μεγάλην, ἐν δὲ σκόλοπασ κατέπηξεν· ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ δύναται σθένοσ Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο ἴσχειν· ὄφρα δ’ ἐγὼ μετ’ Ἀχαιοῖσιν πολέμιζον οὐκ ἐθέλεσκε μάχην ἀπὸ τείχεοσ ὀρνύμεν Ἕκτωρ, ἀλλ’ ὅσον ἐσ Σκαιάσ τε πύλασ καὶ φηγὸν ἵκανεν· ἔνθά ποτ’ οἰο͂ν ἔμιμνε, μόγισ δέ μευ ἔκφυγεν ὁρμήν. νῦν δ’ ἐπεὶ οὐκ ἐθέλω πολεμιζέμεν Ἕκτορι δίῳ αὔριον ἱρὰ Διὶ ῥέξασ καὶ πᾶσι θεοῖσι νηήσασ εὖ νῆασ, ἐπὴν ἅλα δὲ προερύσσω, ὄψεαι, αἴ κ’ ἐθέλῃσθα καὶ αἴ κέν τοι τὰ μεμήλῃ, ἦρι μάλ’ Ἑλλήσποντον ἐπ’ ἰχθυόεντα πλεούσασ νῆασ ἐμάσ, ἐν δ’ ἄνδρασ ἐρεσσέμεναι μεμαῶτασ· εἰ δέ κεν εὐπλοίην δώῃ κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ ἤματί κε τριτάτῳ Φθίην ἐρίβωλον ἱκοίμην. ἔστι δέ μοι μάλα πολλά, τὰ κάλλιπον ἐνθάδε ἔρρων· ἄλλον δ’ ἐνθένδε χρυσὸν καὶ χαλκὸν ἐρυθρὸν ἠδὲ γυναῖκασ ἐϋζώνουσ πολιόν τε σίδηρον ἄξομαι, ἅσσ’ ἔλαχόν γε· γέρασ δέ μοι, ὅσ περ ἔδωκεν, αὖτισ ἐφυβρίζων ἕλετο κρείων Ἀγαμέμνων Ἀτρεί̈δησ· τῷ πάντ’ ἀγορευέμεν ὡσ ἐπιτέλλω ἀμφαδόν, ὄφρα καὶ ἄλλοι ἐπισκύζωνται Ἀχαιοὶ εἴ τινά που Δαναῶν ἔτι ἔλπεται ἐξαπατήσειν αἰὲν ἀναιδείην ἐπιειμένοσ· οὐδ’ ἂν ἔμοιγε τετλαίη κύνεόσ περ ἐὼν εἰσ ὦπα ἰδέσθαι· οὐδέ τί οἱ βουλὰσ συμφράσσομαι, οὐδὲ μὲν ἔργον·

ἐκ γὰρ δή μ’ ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν· οὐδ’ ἂν ἔτ’ αὖτισ ἐξαπάφοιτ’ ἐπέεσσιν· ἅλισ δέ οἱ· ἀλλὰ ἕκηλοσ ἐρρέτω· ἐκ γάρ εὑ φρένασ εἵλετο μητίετα Ζεύσ. ἐχθρὰ δέ μοι τοῦ δῶρα, τίω δέ μιν ἐν καρὸσ αἴσῃ. οὐδ’ εἴ μοι δεκάκισ τε καὶ εἰκοσάκισ τόσα δοίη ὅσσά τέ οἱ νῦν ἔστι, καὶ εἴ ποθεν ἄλλα γένοιτο, οὐδ’ ὅσ’ ἐσ Ὀρχομενὸν ποτινίσεται, οὐδ’ ὅσα Θήβασ Αἰγυπτίασ, ὅθι πλεῖστα δόμοισ ἐν κτήματα κεῖται, αἵ θ’ ἑκατόμπυλοί εἰσι, διηκόσιοι δ’ ἀν’ ἑκάστασ ἀνέρεσ ἐξοιχνεῦσι σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν· οὐδ’ εἴ μοι τόσα δοίη ὅσα ψάμαθόσ τε κόνισ τε, οὐδέ κεν ὧσ ἔτι θυμὸν ἐμὸν πείσει’ Ἀγαμέμνων πρίν γ’ ἀπὸ πᾶσαν ἐμοὶ δόμεναι θυμαλγέα λώβην. κούρην δ’ οὐ γαμέω Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο, οὐδ’ εἰ χρυσείῃ Ἀφροδίτῃ κάλλοσ ἐρίζοι, ἔργα δ’ Ἀθηναίῃ γλαυκώπιδι ἰσοφαρίζοι· οὐδέ μιν ὧσ γαμέω· ὃ δ’ Ἀχαιῶν ἄλλον ἑλέσθω, ὅσ τισ οἷ τ’ ἐπέοικε καὶ ὃσ βασιλεύτερόσ ἐστιν. ἢν γὰρ δή με σαῶσι θεοὶ καὶ οἴκαδ’ ἵκωμαι, Πηλεύσ θήν μοι ἔπειτα γυναῖκά γε μάσσεται αὐτόσ. πολλαὶ Ἀχαιί̈δεσ εἰσὶν ἀν’ Ἑλλάδα τε Φθίην τε κοῦραι ἀριστήων, οἵ τε πτολίεθρα ῥύονται, τάων ἥν κ’ ἐθέλωμι φίλην ποιήσομ’ ἄκοιτιν. ἔνθα δέ μοι μάλα πολλὸν ἐπέσσυτο θυμὸσ ἀγήνωρ γήμαντα μνηστὴν ἄλοχον ἐϊκυῖαν ἄκοιτιν κτήμασι τέρπεσθαι τὰ γέρων ἐκτήσατο Πηλεύσ· οὐ γὰρ ἐμοὶ ψυχῆσ ἀντάξιον οὐδ’ ὅσα φασὶν Ἴλιον ἐκτῆσθαι εὖ ναιόμενον πτολίεθρον τὸ πρὶν ἐπ’ εἰρήνησ, πρὶν ἐλθεῖν υἱᾶσ Ἀχαιῶν, οὐδ’ ὅσα λάϊνοσ οὐδὸσ ἀφήτοροσ ἐντὸσ ἐέργει Φοίβου Ἀπόλλωνοσ Πυθοῖ ἔνι πετρηέσσῃ. ληϊστοὶ μὲν γάρ τε βόεσ καὶ ἴφια μῆλα, κτητοὶ δὲ τρίποδέσ τε καὶ ἵππων ξανθὰ κάρηνα, ἀνδρὸσ δὲ ψυχὴ πάλιν ἐλθεῖν οὔτε λεϊστὴ οὔθ’ ἑλετή, ἐπεὶ ἄρ κεν ἀμείψεται ἑρ́κοσ ὀδόντων. μήτηρ γάρ τέ μέ φησι θεὰ Θέτισ ἀργυρόπεζα διχθαδίασ κῆρασ φερέμεν θανάτοιο τέλοσ δέ. εἰ μέν κ’ αὖθι μένων Τρώων πόλιν ἀμφιμάχωμαι, ὤλετο μέν μοι νόστοσ, ἀτὰρ κλέοσ ἄφθιτον ἔσται· εἰ δέ κεν οἴκαδ’ ἵκωμι φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν, ὤλετό μοι κλέοσ ἐσθλόν, ἐπὶ δηρὸν δέ μοι αἰὼν ἔσσεται, οὐδέ κέ μ’ ὦκα τέλοσ θανάτοιο κιχείη. καὶ δ’ ἂν τοῖσ ἄλλοισιν ἐγὼ παραμυθησαίμην οἴκαδ’ ἀποπλείειν, ἐπεὶ οὐκέτι δήετε τέκμωρ Ἰλίου αἰπεινῆσ·

μάλα γάρ ἑθεν εὐρύοπα Ζεὺσ χεῖρα ἑὴν ὑπερέσχε, τεθαρσήκασι δὲ λαοί. ἀλλ’ ὑμεῖσ μὲν ἰόντεσ ἀριστήεσσιν Ἀχαιῶν ἀγγελίην ἀπόφασθε· τὸ γὰρ γέρασ ἐστὶ γερόντων· ὄφρ’ ἄλλην φράζωνται ἐνὶ φρεσὶ μῆτιν ἀμείνω, ἥ κέ σφιν νῆάσ τε σαῷ καὶ λαὸν Ἀχαιῶν νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσ, ἐπεὶ οὔ σφισιν ἥδέ γ’ ἑτοίμη ἣν νῦν ἐφράσσαντο ἐμεῦ ἀπομηνίσαντοσ· Φοῖνιξ δ’ αὖθι παρ’ ἄμμι μένων κατακοιμηθήτω, ὄφρά μοι ἐν νήεσσι φίλην ἐσ πατρίδ’ ἕπηται αὔριον ἢν ἐθέλῃσιν· ἀνάγκῃ δ’ οὔ τί μιν ἄξω. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ μῦθον ἀγασσάμενοι·

μάλα γὰρ κρατερῶσ ἀπέειπεν· ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε γέρων ἱππηλάτα Φοῖνιξ δάκρυ’ ἀναπρήσασ· περὶ γὰρ δίε νηυσὶν Ἀχαιῶν· εἰ μὲν δὴ νόστόν γε μετὰ φρεσὶ φαίδιμ’ Ἀχιλλεῦ βάλλεαι, οὐδέ τι πάμπαν ἀμύνειν νηυσὶ θοῇσι πῦρ ἐθέλεισ ἀί̈δηλον, ἐπεὶ χόλοσ ἔμπεσε θυμῷ, πῶσ ἂν ἔπειτ’ ἀπὸ σεῖο φίλον τέκοσ αὖθι λιποίμην οἰο͂σ; σοὶ δέ μ’ ἔπεμπε γέρων ἱππηλάτα Πηλεὺσ ἤματι τῷ ὅτε σ’ ἐκ Φθίησ Ἀγαμέμνονι πέμπε νήπιον οὔ πω εἰδόθ’ ὁμοιί̈ου πολέμοιο οὐδ’ ἀγορέων, ἵνα τ’ ἄνδρεσ ἀριπρεπέεσ τελέθουσι. τοὔνεκά με προέηκε διδασκέμεναι τάδε πάντα, μύθων τε ῥητῆρ’ ἔμεναι πρηκτῆρά τε ἔργων. ὡσ ἂν ἔπειτ’ ἀπὸ σεῖο φίλον τέκοσ οὐκ ἐθέλοιμι λείπεσθ’, οὐδ’ εἴ κέν μοι ὑποσταίη θεὸσ αὐτὸσ γῆρασ ἀποξύσασ θήσειν νέον ἡβώοντα, οἱο͂ν ὅτε πρῶτον λίπον Ἑλλάδα καλλιγύναικα φεύγων νείκεα πατρὸσ Ἀμύντοροσ Ὀρμενίδαο, ὅσ μοι παλλακίδοσ περιχώσατο καλλικόμοιο, τὴν αὐτὸσ φιλέεσκεν, ἀτιμάζεσκε δ’ ἄκοιτιν μητέρ’ ἐμήν· ἣ δ’ αἰὲν ἐμὲ λισσέσκετο γούνων παλλακίδι προμιγῆναι, ἵν’ ἐχθήρειε γέροντα. τῇ πιθόμην καὶ ἔρεξα·

πατὴρ δ’ ἐμὸσ αὐτίκ’ ὀϊσθεὶσ πολλὰ κατηρᾶτο, στυγερὰσ δ’ ἐπεκέκλετ’ Ἐρινῦσ, μή ποτε γούνασιν οἷσιν ἐφέσσεσθαι φίλον υἱὸν ἐξ ἐμέθεν γεγαῶτα· θεοὶ δ’ ἐτέλειον ἐπαρὰσ Ζεύσ τε καταχθόνιοσ καὶ ἐπαινὴ Περσεφόνεια. ἔνθ’ ἐμοὶ οὐκέτι πάμπαν ἐρητύετ’ ἐν φρεσὶ θυμὸσ πατρὸσ χωομένοιο κατὰ μέγαρα στρωφᾶσθαι. ἦ μὲν πολλὰ ἔται καὶ ἀνεψιοὶ ἀμφὶσ ἐόντεσ αὐτοῦ λισσόμενοι κατερήτυον ἐν μεγάροισι, πολλὰ δὲ ἴφια μῆλα καὶ εἰλίποδασ ἕλικασ βοῦσ ἔσφαζον, πολλοὶ δὲ σύεσ θαλέθοντεσ ἀλοιφῇ εὑόμενοι τανύοντο διὰ φλογὸσ Ἡφαίστοιο, πολλὸν δ’ ἐκ κεράμων μέθυ πίνετο τοῖο γέροντοσ. εἰνάνυχεσ δέ μοι ἀμφ’ αὐτῷ παρὰ νύκτασ ἰαυόν· οἳ μὲν ἀμειβόμενοι φυλακὰσ ἔχον, οὐδέ ποτ’ ἔσβη πῦρ, ἕτερον μὲν ὑπ’ αἰθούσῃ εὐερκέοσ αὐλῆσ, ἄλλο δ’ ἐνὶ προδόμῳ, πρόσθεν θαλάμοιο θυράων. ἀλλ’ ὅτε δὴ δεκάτη μοι ἐπήλυθε νὺξ ἐρεβεννή, καὶ τότ’ ἐγὼ θαλάμοιο θύρασ πυκινῶσ ἀραρυίασ ῥήξασ ἐξῆλθον, καὶ ὑπέρθορον ἑρκίον αὐλῆσ ῥεῖα, λαθὼν φύλακάσ τ’ ἄνδρασ δμῳάσ τε γυναῖκασ. φεῦγον ἔπειτ’ ἀπάνευθε δι’ Ἑλλάδοσ εὐρυχόροιο, Φθίην δ’ ἐξικόμην ἐριβώλακα μητέρα μήλων ἐσ Πηλῆα ἄναχθ’· ὃ δέ με πρόφρων ὑπέδεκτο, καί μ’ ἐφίλησ’ ὡσ εἴ τε πατὴρ ὃν παῖδα φιλήσῃ μοῦνον τηλύγετον πολλοῖσιν ἐπὶ κτεάτεσσι, καί μ’ ἀφνειὸν ἔθηκε, πολὺν δέ μοι ὤπασε λαόν· ναῖον δ’ ἐσχατιὴν Φθίησ Δολόπεσσιν ἀνάσσων. καί σε τοσοῦτον ἔθηκα θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ, ἐκ θυμοῦ φιλέων, ἐπεὶ οὐκ ἐθέλεσκεσ ἅμ’ ἄλλῳ οὔτ’ ἐσ δαῖτ’ ἰέναι οὔτ’ ἐν μεγάροισι πάσασθαι, πρίν γ’ ὅτε δή σ’ ἐπ’ ἐμοῖσιν ἐγὼ γούνεσσι καθίσσασ ὄψου τ’ ἄσαιμι προταμὼν καὶ οἶνον ἐπισχών. πολλάκι μοι κατέδευσασ ἐπὶ στήθεσσι χιτῶνα οἴνου ἀποβλύζων ἐν νηπιέῃ ἀλεγεινῇ. ὣσ ἐπὶ σοὶ μάλα πολλὰ πάθον καὶ πολλὰ μόγησα, τὰ φρονέων ὅ μοι οὔ τι θεοὶ γόνον ἐξετέλειον ἐξ ἐμεῦ·

ἀλλὰ σὲ παῖδα θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ ποιεύμην, ἵνα μοί ποτ’ ἀεικέα λοιγὸν ἀμύνῃσ. ἀλλ’ Ἀχιλεῦ δάμασον θυμὸν μέγαν· οὐδέ τί σε χρὴ νηλεὲσ ἦτορ ἔχειν· στρεπτοὶ δέ τε καὶ θεοὶ αὐτοί, τῶν περ καὶ μείζων ἀρετὴ τιμή τε βίη τε. καὶ μὲν τοὺσ θυέεσσι καὶ εὐχωλῇσ ἀγανῇσι λοιβῇ τε κνίσῃ τε παρατρωπῶσ’ ἄνθρωποι λισσόμενοι, ὅτε κέν τισ ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. καὶ γάρ τε λιταί εἰσι Διὸσ κοῦραι μεγάλοιο χωλαί τε ῥυσαί τε παραβλῶπέσ τ’ ὀφθαλμώ, αἵ ῥά τε καὶ μετόπισθ’ ἄτησ ἀλέγουσι κιοῦσαι. ἣ δ’ ἄτη σθεναρή τε καὶ ἀρτίποσ, οὕνεκα πάσασ πολλὸν ὑπεκπροθέει, φθάνει δέ τε πᾶσαν ἐπ’ αἰᾶν βλάπτουσ’ ἀνθρώπουσ· αἳ δ’ ἐξακέονται ὀπίσσω. ὃσ μέν τ’ αἰδέσεται κούρασ Διὸσ ἆσσον ἰούσασ, τὸν δὲ μέγ’ ὤνησαν καί τ’ ἔκλυον εὐχομένοιο· ὃσ δέ κ’ ἀνήνηται καί τε στερεῶσ ἀποείπῃ, λίσσονται δ’ ἄρα ταί γε Δία Κρονίωνα κιοῦσαι τῷ ἄτην ἅμ’ ἕπεσθαι, ἵνα βλαφθεὶσ ἀποτίσῃ. ἀλλ’ Ἀχιλεῦ πόρε καὶ σὺ Διὸσ κούρῃσιν ἕπεσθαι τιμήν, ἥ τ’ ἄλλων περ ἐπιγνάμπτει νόον ἐσθλῶν. εἰ μὲν γὰρ μὴ δῶρα φέροι τὰ δ’ ὄπισθ’ ὀνομάζοι Ἀτρεί̈δησ, ἀλλ’ αἰὲν ἐπιζαφελῶσ χαλεπαίνοι, οὐκ ἂν ἔγωγέ σε μῆνιν ἀπορρίψαντα κελοίμην Ἀργείοισιν ἀμυνέμεναι χατέουσί περ ἔμπησ· νῦν δ’ ἅμα τ’ αὐτίκα πολλὰ διδοῖ τὰ δ’ ὄπισθεν ὑπέστη, ἄνδρασ δὲ λίσσεσθαι ἐπιπροέηκεν ἀρίστουσ κρινάμενοσ κατὰ λαὸν Ἀχαιϊκόν, οἵ τε σοὶ αὐτῷ φίλτατοι Ἀργείων· τῶν μὴ σύ γε μῦθον ἐλέγξῃσ μηδὲ πόδασ· πρὶν δ’ οὔ τι νεμεσσητὸν κεχολῶσθαι. οὕτω καὶ τῶν πρόσθεν ἐπευθόμεθα κλέα ἀνδρῶν ἡρώων, ὅτε κέν τιν’ ἐπιζάφελοσ χόλοσ ἵκοι· δωρητοί τε πέλοντο παράρρητοί τ’ ἐπέεσσι. μέμνημαι τόδε ἔργον ἐγὼ πάλαι οὔ τι νέον γε ὡσ ἦν· ἐν δ’ ὑμῖν ἐρέω πάντεσσι φίλοισι. Κουρῆτέσ τ’ ἐμάχοντο καὶ Αἰτωλοὶ μενεχάρμαι ἀμφὶ πόλιν Καλυδῶνα καὶ ἀλλήλουσ ἐνάριζον, Αἰτωλοὶ μὲν ἀμυνόμενοι Καλυδῶνοσ ἐραννῆσ, Κουρῆτεσ δὲ διαπραθέειν μεμαῶτεσ Ἄρηϊ. καὶ γὰρ τοῖσι κακὸν χρυσόθρονοσ Ἄρτεμισ ὦρσε χωσαμένη ὅ οἱ οὔ τι θαλύσια γουνῷ ἀλωῆσ Οἰνεὺσ ῥέξ’· ἄλλοι δὲ θεοὶ δαίνυνθ’ ἑκατόμβασ, οἰῄ δ’ οὐκ ἔρρεξε Διὸσ κούρῃ μεγάλοιο. ἢ λάθετ’ ἢ οὐκ ἐνόησεν· ἀάσατο δὲ μέγα θυμῷ. ἣ δὲ χολωσαμένη δῖον γένοσ ἰοχέαιρα ὦρσεν ἔπι χλούνην σῦν ἄγριον ἀργιόδοντα, ὃσ κακὰ πόλλ’ ἑρ́δεσκεν ἔθων Οἰνῆοσ ἀλωήν·

πολλὰ δ’ ὅ γε προθέλυμνα χαμαὶ βάλε δένδρεα μακρὰ αὐτῇσιν ῥίζῃσι καὶ αὐτοῖσ ἄνθεσι μήλων. τὸν δ’ υἱὸσ Οἰνῆοσ ἀπέκτεινεν Μελέαγροσ πολλέων ἐκ πολίων θηρήτορασ ἄνδρασ ἀγείρασ καὶ κύνασ· οὐ μὲν γάρ κε δάμη παύροισι βροτοῖσι· τόσσοσ ἐήν, πολλοὺσ δὲ πυρῆσ ἐπέβησ’ ἀλεγεινῆσ. ἣ δ’ ἀμφ’ αὐτῷ θῆκε πολὺν κέλαδον καὶ ἀϋτὴν ἀμφὶ συὸσ κεφαλῇ καὶ δέρματι λαχνήεντι, Κουρήτων τε μεσηγὺ καὶ Αἰτωλῶν μεγαθύμων. ὄφρα μὲν οὖν Μελέαγροσ ἄρηι φίλοσ πολέμιζε, τόφρα δὲ Κουρήτεσσι κακῶσ ἦν, οὐδὲ δύναντο τείχεοσ ἔκτοσθεν μίμνειν πολέεσ περ ἐόντεσ· ἀλλ’ ὅτε δὴ Μελέαγρον ἔδυ χόλοσ, ὅσ τε καὶ ἄλλων οἰδάνει ἐν στήθεσσι νόον πύκα περ φρονεόντων, ἤτοι ὃ μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενοσ κῆρ κεῖτο παρὰ μνηστῇ ἀλόχῳ καλῇ Κλεοπάτρῃ κούρῃ Μαρπήσσησ καλλισφύρου Εὐηνίνησ Ἴδεώ θ’, ὃσ κάρτιστοσ ἐπιχθονίων γένετ’ ἀνδρῶν τῶν τότε· καί ῥα ἄνακτοσ ἐναντίον εἵλετο τόξον Φοίβου Ἀπόλλωνοσ καλλισφύρου εἵνεκα νύμφησ, τὴν δὲ τότ’ ἐν μεγάροισι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ Ἀλκυόνην καλέεσκον ἐπώνυμον, οὕνεκ’ ἄρ’ αὐτῆσ μήτηρ ἀλκυόνοσ πολυπενθέοσ οἶτον ἔχουσα κλαῖεν ὅ μιν ἑκάεργοσ ἀνήρπασε Φοῖβοσ Ἀπόλλων· τῇ ὅ γε παρκατέλεκτο χόλον θυμαλγέα πέσσων ἐξ ἀρέων μητρὸσ κεχολωμένοσ, ἥ ῥα θεοῖσι πόλλ’ ἀχέουσ’ ἠρᾶτο κασιγνήτοιο φόνοιο, πολλὰ δὲ καὶ γαῖαν πολυφόρβην χερσὶν ἀλοία κικλήσκουσ’ Αἴ̈δην καὶ ἐπαινὴν Περσεφόνειαν πρόχνυ καθεζομένη, δεύοντο δὲ δάκρυσι κόλποι, παιδὶ δόμεν θάνατον· τῆσ δ’ ἠεροφοῖτισ Ἐρινὺσ ἔκλυεν ἐξ Ἐρέβεσφιν ἀμείλιχον ἦτορ ἔχουσα. τῶν δὲ τάχ’ ἀμφὶ πύλασ ὅμαδοσ καὶ δοῦποσ ὀρώρει πύργων βαλλομένων· τὸν δὲ λίσσοντο γέροντεσ Αἰτωλῶν, πέμπον δὲ θεῶν ἱερῆασ ἀρίστουσ, ἐξελθεῖν καὶ ἀμῦναι ὑποσχόμενοι μέγα δῶρον· ὁππόθι πιότατον πεδίον Καλυδῶνοσ ἐραννῆσ, ἔνθά μιν ἤνωγον τέμενοσ περικαλλὲσ ἑλέσθαι πεντηκοντόγυον, τὸ μὲν ἥμισυ οἰνοπέδοιο, ἥμισυ δὲ ψιλὴν ἄροσιν πεδίοιο ταμέσθαι. πολλὰ δέ μιν λιτάνευε γέρων ἱππηλάτα Οἰνεὺσ οὐδοῦ ἐπεμβεβαὼσ ὑψηρεφέοσ θαλάμοιο σείων κολλητὰσ σανίδασ γουνούμενοσ υἱόν·

πολλὰ δὲ τόν γε κασίγνηται καὶ πότνια μήτηρ ἐλλίσσονθ’· ὃ δὲ μᾶλλον ἀναίνετο· πολλὰ δ’ ἑταῖροι, οἵ οἱ κεδνότατοι καὶ φίλτατοι ἦσαν ἁπάντων· ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ τοῦ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθον, πρίν γ’ ὅτε δὴ θάλαμοσ πύκ’ ἐβάλλετο, τοὶ δ’ ἐπὶ πύργων βαῖνον Κουρῆτεσ καὶ ἐνέπρηθον μέγα ἄστυ. καὶ τότε δὴ Μελέαγρον ἐύ̈ζωνοσ παράκοιτισ λίσσετ’ ὀδυρομένη, καί οἱ κατέλεξεν ἅπαντα κήδε’, ὅσ’ ἀνθρώποισι πέλει τῶν ἄστυ ἁλώῃ· ἄνδρασ μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ’ ἄλλοι ἄγουσι βαθυζώνουσ τε γυναῖκασ. τοῦ δ’ ὠρίνετο θυμὸσ ἀκούοντοσ κακὰ ἔργα, βῆ δ’ ἰέναι, χροὶ̈ δ’ ἔντε’ ἐδύσετο παμφανόωντα. ὣσ ὃ μὲν Αἰτωλοῖσιν ἀπήμυνεν κακὸν ἦμαρ εἴξασ ᾧ θυμῷ· τῷ δ’ οὐκέτι δῶρα τέλεσσαν πολλά τε καὶ χαρίεντα, κακὸν δ’ ἤμυνε καὶ αὔτωσ. ἀλλὰ σὺ μή μοι ταῦτα νόει φρεσί, μὴ δέ σε δαίμων ἐνταῦθα τρέψειε φίλοσ· κάκιον δέ κεν εἰή νηυσὶν καιομένῃσιν ἀμυνέμεν· ἀλλ’ ἐπὶ δώρων ἔρχεο· ἶσον γάρ σε θεῷ τίσουσιν Ἀχαιοί. εἰ δέ κ’ ἄτερ δώρων πόλεμον φθισήνορα δύῃσ οὐκέθ’ ὁμῶσ τιμῆσ ἔσεαι πόλεμόν περ ἀλαλκών, τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ· Φοῖνιξ ἄττα γεραιὲ διοτρεφὲσ οὔ τί με ταύτησ χρεὼ τιμῆσ·

φρονέω δὲ τετιμῆσθαι Διὸσ αἴσῃ, ἥ μ’ ἕξει παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν εἰσ ὅ κ’ ἀϋτμὴ ἐν στήθεσσι μένῃ καί μοι φίλα γούνατ’ ὀρώρῃ. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι· μή μοι σύγχει θυμὸν ὀδυρόμενοσ καὶ ἀχεύων Ἀτρεί̈δῃ ἡρ́ωϊ φέρων χάριν· οὐδέ τί σε χρὴ τὸν φιλέειν, ἵνα μή μοι ἀπέχθηαι φιλέοντι. καλόν τοι σὺν ἐμοὶ τὸν κήδειν ὅσ κ’ ἐμὲ κήδῃ· ἶσον ἐμοὶ βασίλευε καὶ ἥμισυ μείρεο τιμῆσ. οὗτοι δ’ ἀγγελέουσι, σὺ δ’ αὐτόθι λέξεο μίμνων εὐνῇ ἔνι μαλακῇ· ἅμα δ’ ἠοῖ φαινομένηφι φρασσόμεθ’ ἤ κε νεώμεθ’ ἐφ’ ἡμέτερ’ ἦ κε μένωμεν. ἦ καὶ Πατρόκλῳ ὅ γ’ ἐπ’ ὀφρύσι νεῦσε σιωπῇ Φοίνικι στορέσαι πυκινὸν λέχοσ, ὄφρα τάχιστα ἐκ κλισίησ νόστοιο μεδοίατο·

τοῖσι δ’ ἄρ’ Αἰάσ ἀντίθεοσ Τελαμωνιάδησ μετὰ μῦθον ἐείπε· διογενὲσ Λαερτιάδη πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ ἰόμεν· οὐ γάρ μοι δοκέει μύθοιο τελευτὴ τῇδέ γ’ ὁδῷ κρανέεσθαι· ἀπαγγεῖλαι δὲ τάχιστα χρὴ μῦθον Δαναοῖσι καὶ οὐκ ἀγαθόν περ ἐόντα οἵ που νῦν ἑάται ποτιδέγμενοι. αὐτάρ Ἀχιλλεὺσ ἄγριον ἐν στήθεσσι θέτο μεγαλήτορα θυμὸν σχέτλιοσ, οὐδὲ μετατρέπεται φιλότητοσ ἑταίρων τῆσ ᾗ μιν παρὰ νηυσὶν ἐτίομεν ἔξοχον ἄλλων νηλήσ· καὶ μέν τίσ τε κασιγνήτοιο φονῆοσ ποινὴν ἢ οὗ παιδὸσ ἐδέξατο τεθνηῶτοσ· καί ῥ’ ὃ μὲν ἐν δήμῳ μένει αὐτοῦ πόλλ’ ἀποτίσασ, τοῦ δέ τ’ ἐρητύεται κραδίη καὶ θυμὸσ ἀγήνωρ ποινὴν δεξαμένῳ· σοὶ δ’ ἄληκτόν τε κακόν τε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι θεοὶ θέσαν εἵνεκα κούρησ οἰήσ· νῦν δέ τοι ἑπτὰ παρίσχομεν ἔξοχ’ ἀρίστασ, ἄλλά τε πόλλ’ ἐπὶ τῇσι· σὺ δ’ ἵλαον ἔνθεο θυμόν, αἴδεσσαι δὲ μέλαθρον· ὑπωρόφιοι δέ τοί εἰμεν πληθύοσ ἐκ Δαναῶν, μέμαμεν δέ τοι ἔξοχον ἄλλων κήδιστοί τ’ ἔμεναι καὶ φίλτατοι ὅσσοι Ἀχαιοί. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

Αἰᾶν διογενὲσ Τελαμώνιε κοίρανε λαῶν πάντά τί μοι κατὰ θυμὸν ἐείσαο μυθήσασθαι· ἀλλά μοι οἰδάνεται κραδίη χόλῳ ὁππότε κείνων μνήσομαι ὥσ μ’ ἀσύφηλον ἐν Ἀργείοισιν ἔρεξεν Ἀτρεί̈δησ ὡσ εἴ τιν’ ἀτίμητον μετανάστην. ἀλλ’ ὑμεῖσ ἔρχεσθε καὶ ἀγγελίην ἀπόφασθε· οὐ γὰρ πρὶν πολέμοιο μεδήσομαι αἱματόεντοσ πρίν γ’ υἱὸν Πριάμοιο δαί̈φρονοσ Ἕκτορα δῖον Μυρμιδόνων ἐπί τε κλισίασ καὶ νῆασ ἱκέσθαι κτείνοντ’ Ἀργείουσ, κατά τε σμῦξαι πυρὶ νῆασ. ἀμφὶ δέ τοι τῇ ἐμῇ κλισίῃ καὶ νηὶ̈ μελαίνῃ Ἕκτορα καὶ μεμαῶτα μάχησ σχήσεσθαι ὀί̈ω. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δὲ ἕκαστοσ ἑλὼν δέπασ ἀμφικύπελλον σπείσαντεσ παρὰ νῆασ ἴσαν πάλιν·

ἦρχε δ’ Ὀδυσσεύσ. Πάτροκλοσ δ’ ἑτάροισιν ἰδὲ δμωῇσι κέλευσε Φοίνικι στορέσαι πυκινὸν λέχοσ ὅττι τάχιστα. αἳ δ’ ἐπιπειθόμεναι στόρεσαν λέχοσ ὡσ ἐκέλευσε κώεά τε ῥῆγόσ τε λίνοιό τε λεπτὸν ἀώτον. ἔνθ’ ὃ γέρων κατέλεκτο καὶ ἠῶ δῖαν ἔμιμνεν. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ εὗδε μυχῷ κλισίησ εὐπήκτου· τῷ δ’ ἄρα παρκατέλεκτο γυνή, τὴν Λεσβόθεν ἦγε, Φόρβαντοσ θυγάτηρ Διομήδη καλλιπάρῃοσ. Πάτροκλοσ δ’ ἑτέρωθεν ἐλέξατο· πὰρ δ’ ἄρα καὶ τῷ Ἶφισ ἐύ̈ζωνοσ, τήν οἱ πόρε δῖοσ Ἀχιλλεὺσ Σκῦρον ἑλὼν αἰπεῖαν Ἐνυῆοσ πτολίεθρον. οἳ δ’ ὅτε δὴ κλισίῃσιν ἐν Ἀτρεί̈δαο γένοντο.

τοὺσ μὲν ἄρα χρυσέοισι κυπέλλοισ υἱε͂σ Ἀχαιῶν δειδέχατ’ ἄλλοθεν ἄλλοσ ἀνασταδόν, ἔκ τ’ ἐρέοντο· πρῶτοσ δ’ ἐξερέεινεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· εἴπ’ ἄγε μ’ ὦ πολύαιν’ Ὀδυσεῦ μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν ἤ ῥ’ ἐθέλει νήεσσιν ἀλεξέμεναι δήϊον πῦρ, ἦ ἀπέειπε, χόλοσ δ’ ἔτ’ ἔχει μεγαλήτορα θυμόν; τὸν δ’ αὖτε προσέειπε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ·

ἀνάγκῃ δ’ οὔ τί μιν ἄξει. Ἀτρεί̈δη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον κεῖνόσ γ’ οὐκ ἐθέλει σβέσσαι χόλον, ἀλλ’ ἔτι μᾶλλον πιμπλάνεται μένεοσ, σὲ δ’ ἀναίνεται ἠδὲ σὰ δῶρα. αὐτόν σε φράζεσθαι ἐν Ἀργείοισιν ἄνωγεν ὅππωσ κεν νῆάσ τε σαῷσ καὶ λαὸν Ἀχαιῶν· αὐτὸσ δ’ ἠπείλησεν ἅμ’ ἠοῖ φαινομένηφι νῆασ ἐϋσσέλμουσ ἅλαδ’ ἑλκέμεν ἀμφιελίσσασ. καὶ δ’ ἂν τοῖσ ἄλλοισιν ἔφη παραμυθήσασθαι οἴκαδ’ ἀποπλείειν, ἐπεὶ οὐκέτι δήετε τέκμωρ Ἰλίου αἰπεινῆσ· μάλα γάρ ἑθεν εὐρύοπα Ζεὺσ χεῖρα ἑὴν ὑπερέσχε, τεθαρσήκασι δὲ λαοί. ὣσ ἔφατ’· εἰσὶ καὶ οἵδε τάδ’ εἰπέμεν, οἵ μοι ἕποντο, Αἰάσ καὶ κήρυκε δύω πεπνυμένω ἄμφω. Φοῖνιξ δ’ αὖθ’ ὃ γέρων κατελέξατο, ὡσ γὰρ ἀνώγει, ὄφρά οἱ ἐν νήεσσι φίλην ἐσ πατρίδ’ ἕπηται αὔριον, ἢν ἐθέλῃσιν· ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ μῦθον ἀγασσάμενοι·

μάλα γὰρ κρατερῶσ ἀγόρευσε. δὴν δ’ ἄνεῳ ἦσαν τετιηότεσ υἱε͂σ Ἀχαιῶν· ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ· Ἀτρεί̈δη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον μὴ ὄφελεσ λίσσεσθαι ἀμύμονα Πηλεί̈ωνα μυρία δῶρα διδούσ· ὃ δ’ ἀγήνωρ ἐστὶ καὶ ἄλλωσ· νῦν αὖ μιν πολὺ μᾶλλον ἀγηνορίῃσιν ἐνῆκασ. ἀλλ’ ἤτοι κεῖνον μὲν ἐάσομεν ἤ κεν ἰῄσιν ἦ κε μένῃ· τότε δ’ αὖτε μαχήσεται ὁππότε κέν μιν θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἀνώγῃ καὶ θεὸσ ὄρσῃ. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὡσ ἂν ἐγὼ εἴπω πειθώμεθα πάντεσ· νῦν μὲν κοιμήσασθε τεταρπόμενοι φίλον ἦτορ σίτου καὶ οἴνοιο· τὸ γὰρ μένοσ ἐστὶ καὶ ἀλκή· αὐτὰρ ἐπεί κε φανῇ καλὴ ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, καρπαλίμωσ πρὸ νεῶν ἐχέμεν λαόν τε καὶ ἵππουσ ὀτρύνων, καὶ δ’ αὐτὸσ ἐνὶ πρώτοισι μάχεσθαι. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπῄνησαν βασιλῆεσ μῦθον ἀγασσάμενοι Διομήδεοσ ἱπποδάμοιο.

καὶ τότε δὴ σπείσαντεσ ἔβαν κλισίην δὲ ἕκαστοσ, ἔνθα δὲ κοιμήσαντο καὶ ὕπνου δῶρον ἕλοντο.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION