Euripides, Phoenissae, episode, lyric 9:

εἰ πᾶσι ταὐτὸν καλὸν ἔφυ σοφόν θ’ ἅμα, οὐκ ἦν ἂν ἀμφίλεκτοσ ἀνθρώποισ ἔρισ· νῦν δ’ οὔθ’ ὅμοιον οὐδὲν οὔτ’ ἴσον βροτοῖσ, πλὴν ὀνόμασαι· τὸ δ’ ἔργον οὐκ ἔστιν τόδε. ἐγὼ γὰρ οὐδέν, μῆτερ, ἀποκρύψασ ἐρῶ· ἄστρων ἂν ἔλθοιμ’ ἡλίου πρὸσ ἀντολὰσ καὶ γῆσ ἔνερθεν, δυνατὸσ ὢν δρᾶσαι τάδε, τὴν θεῶν μεγίστην ὥστ’ ἔχειν Τυραννίδα. τοῦτ’ οὖν τὸ χρηστόν, μῆτερ, οὐχὶ βούλομαι ἄλλῳ παρεῖναι μᾶλλον ἢ σῴζειν ἐμοί· ἀνανδρία γάρ, τὸ πλέον ὅστισ ἀπολέσασ τοὔλασσον ἔλαβε. πρὸσ δὲ τοῖσδ’ αἰσχύνομαι, ἐλθόντα σὺν ὅπλοισ τόνδε καὶ πορθοῦντα γῆν τυχεῖν ἃ χρῄζει· ταῖσ γὰρ ἂν Θήβαισ τόδε γένοιτ’ ὄνειδοσ, εἰ Μυκηναίου δορὸσ φόβῳ παρείην σκῆπτρα τἀμὰ τῷδ’ ἔχειν. χρῆν δ’ αὐτὸν οὐχ ὅπλοισι τὰσ διαλλαγάσ, μῆτερ, ποιεῖσθαι· πᾶν γὰρ ἐξαιρεῖ λόγοσ ὃ καὶ σίδηροσ πολεμίων δράσειεν ἄν. ἀλλ’, εἰ μὲν ἄλλωσ τήνδε γῆν οἰκεῖν θέλει, ἔξεστ’· ἐκεῖνο δ’ οὐχ ἑκὼν μεθήσομαι. ἄρχειν παρόν μοι, τῷδε δουλεύσω ποτέ; πρὸσ ταῦτ’ ἴτω μὲν πῦρ, ἴτω δὲ φάσγανα, ζεύγνυσθε δ’ ἵππουσ, πεδία πίμπλαθ’ ἁρμάτων, ὡσ οὐ παρήσω τῷδ’ ἐμὴν τυραννίδα. εἴπερ γὰρ ἀδικεῖν χρή, τυραννίδοσ πέρι κάλλιστον ἀδικεῖν, τἄλλα δ’ εὐσεβεῖν χρεών. οὐκ εὖ λέγειν χρὴ μὴ ’πὶ τοῖσ ἔργοισ καλοῖσ· οὐ γὰρ καλὸν τοῦτ’, ἀλλὰ τῇ δίκῃ πικρόν. ὦ τέκνον, οὐχ ἅπαντα τῷ γήρᾳ κακά, Ἐτεόκλεεσ, πρόσεστιν· ἀλλ’ ἡμπειρία ἔχει τι λέξαι τῶν νέων σοφώτερον. τί τῆσ κακίστησ δαιμόνων ἐφίεσαι Φιλοτιμίασ, παῖ; μὴ σύ γ’· ἄδικοσ ἡ θεόσ· πολλοὺσ δ’ ἐσ οἴκουσ καὶ πόλεισ εὐδαίμονασ ἐσῆλθε κἀξῆλθ’ ἐπ’ ὀλέθρῳ τῶν χρωμένων· ἐφ’ ᾗ σὺ μαίνῃ. κεῖνο κάλλιον, τέκνον, Ἰσότητα τιμᾶν, ἣ φίλουσ ἀεὶ φίλοισ πόλεισ τε πόλεσι συμμάχουσ τε συμμάχοισ συνδεῖ· τὸ γὰρ ἴσον μόνιμον ἀνθρώποισ ἔφυ, τῷ πλέονι δ’ αἰεὶ πολέμιον καθίσταται τοὔλασσον ἐχθρᾶσ θ’ ἡμέρασ κατάρχεται. καὶ γὰρ μέτρ’ ἀνθρώποισι καὶ μέρη σταθμῶν Ἰσότησ ἔταξε κἀριθμὸν διώρισε, νυκτόσ τ’ ἀφεγγὲσ βλέφαρον ἡλίου τε φῶσ ἴσον βαδίζει τὸν ἐνιαύσιον κύκλον, κοὐδέτερον αὐτῶν φθόνον ἔχει νικώμενον. εἶθ’ ἥλιοσ μὲν νύξ τε δουλεύει βροτοῖσ σὺ δ’ οὐκ ἀνέξῃ δωμάτων ἔχων ἴσον καὶ τῷδε νεῖμαι; κᾆτα ποῦ ’στιν ἡ δίκη;