헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΟρεστεσ́05́2́

(에우리피데스, episode, iambic)

ὦ δῶμα, τῇ μέν σ’ ἡδέωσ προσδέρκομαι Τροίαθεν ἐλθών, τῇ δ’ ἰδὼν καταστένω· κύκλῳ γὰρ εἱλιχθεῖσαν ἀθλίωσ κακοῖσ οὐπώποτ’ ἄλλην μᾶλλον εἶδον ἑστίαν. Ἀγαμέμνονοσ μὲν γὰρ τύχασ ἠπιστάμην καὶ θάνατον, οἱῴ πρὸσ δάμαρτοσ ὤλετο, Μαλέᾳ προσίσχων πρῷραν· ἐκ δὲ κυμάτων ὁ ναυτίλοισι μάντισ ἐξήγγειλέ μοι Νηρέωσ προφήτησ Γλαῦκοσ, ἀψευδὴσ θεόσ, ὅσ μοι τόδ’ εἶπεν ἐμφανῶσ κατασταθείσ· Μενέλαε, κεῖται σὸσ κασίγνητοσ θανών, λουτροῖσιν ἀλόχου περιπεσὼν πανυστάτοισ. δακρύων δ’ ἔπλησεν ἐμέ τε καὶ ναύτασ ἐμοὺσ πολλῶν. ἐπεὶ δὲ Ναυπλίασ ψαύω χθονόσ, ἤδη δάμαρτοσ ἐνθάδ’ ἐξορμωμένησ, δοκῶν Ὀρέστην παῖδα τὸν Ἀγαμέμνονοσ φίλαισι χερσὶ περιβαλεῖν καὶ μητέρα, ὡσ εὐτυχοῦντασ, ἔκλυον ἁλιτύπων τινὸσ τῆσ Τυνδαρείασ παιδὸσ ἀνόσιον φόνον. καὶ νῦν ὅπου ’στὶν εἴπατ’, ὦ νεάνιδεσ, Ἀγαμέμνονοσ παῖσ, ὃσ τὰ δείν’ ἔτλη κακά.

βρέφοσ γὰρ ἦν τότ’ ἐν Κλυταιμήστρασ χεροῖν, ὅτ’ ἐξέλειπον μέλαθρον ἐσ Τροίαν ἰών, ὥστ’ οὐκ ἂν αὐτὸν γνωρίσαιμ’ ἂν εἰσιδών. ὅδ’ εἴμ’ Ὀρέστησ, Μενέλεωσ, ὃν ἱστορεῖσ. ἑκὼν ἐγώ σοι τἀμὰ μηνύσω κακά. τῶν σῶν δὲ γονάτων πρωτόλεια θιγγάνω ἱκέτησ, ἀφύλλου στόματοσ ἐξάπτων λιτάσ· σῷσόν μ’· ἀφῖξαι δ’ αὐτὸσ ἐσ καιρὸν κακῶν. ὦ θεοί, τί λεύσσω;

τίνα δέδορκα νερτέρων; εὖ γ’ εἶπασ· οὐ γὰρ ζῶ κακοῖσ, φάοσ δ’ ὁρῶ. ὡσ ἠγρίωσαι πλόκαμον αὐχμηρόν, τάλασ. οὐχ ἡ πρόσοψίσ μ’, ἀλλὰ τἄργ’ αἰκίζεται. δεινὸν δὲ λεύσσεισ ὀμμάτων ξηραῖσ κόραισ. τὸ σῶμα φροῦδον· τὸ δ’ ὄνομ’ οὐ λέλοιπέ μοι. ὦ παρὰ λόγον μοι σὴ φανεῖσ’ ἀμορφία. ὅδ’ εἰμὶ μητρὸσ τῆσ ταλαιπώρου φονεύσ. ἤκουσα, φείδου δ’· ὀλιγάκισ λέγειν κακά. φειδόμεθ’· ὁ δαίμων δ’ ἐσ ἐμὲ πλούσιοσ κακῶν. τί χρῆμα πάσχεισ; τίσ σ’ ἀπόλλυσιν νόσοσ; ἡ σύνεσισ, ὅτι σύνοιδα δείν’ εἰργασμένοσ. πῶσ φῄσ; σοφόν τοι τὸ σαφέσ, οὐ τὸ μὴ σαφέσ. λύπη μάλιστά γ’ ἡ διαφθείρουσά με ‐ δεινὴ γὰρ ἡ θεόσ, ἀλλ’ ὅμωσ ἰάσιμοσ. μανίαι τε, μητρὸσ αἵματοσ τιμωρίαι. ἤρξω δὲ λύσσησ πότε; τίσ ἡμέρα τότ’ ἦν; ἐν ᾗ τάλαιναν μητέρ’ ἐξώγκουν τάφῳ. πότερα κατ’ οἴκουσ ἢ προσεδρεύων πυρᾷ; νυκτὸσ φυλάσσων ὀστέων ἀναίρεσιν. παρῆν τισ ἄλλοσ, ὃσ σὸν ὤρθευεν δέμασ; Πυλάδησ, ὁ συνδρῶν αἷμα καὶ μητρὸσ φόνον. ἐκ φασμάτων δὲ τάδε νοσεῖσ· ποίων ὕπο; ἔδοξ’ ἰδεῖν τρεῖσ νυκτὶ προσφερεῖσ κόρασ. οἶδ’ ἃσ ἔλεξασ, ὀνομάσαι δ’ οὐ βούλομαι. σεμναὶ γάρ· εὐπαίδευτα δ’ ἀπετρέπου λέγειν. αὗταί σε βακχεύουσι συγγενῆ φόνον; οἴμοι διωγμῶν, οἷσ ἐλαύνομαι τάλασ. οὐ δεινὰ πάσχειν δεινὰ τοὺσ εἰργασμένουσ. ἀλλ’ ἔστιν ἡμῖν ἀναφορὰ τῆσ συμφορᾶσ. μὴ θάνατον εἴπῃσ· τοῦτο μὲν γὰρ οὐ σοφόν. Φοῖβοσ, κελεύσασ μητρὸσ ἐκπρᾶξαι φόνον. ἀμαθέστερόσ γ’ ὢν τοῦ καλοῦ καὶ τῆσ δίκησ. δουλεύομεν θεοῖσ, ὅ τι ποτ’ εἰσὶν οἱ θεοί. κᾆτ’ οὐκ ἀμύνει Λοξίασ τοῖσ σοῖσ κακοῖσ; μέλλει· τὸ θεῖον δ’ ἐστὶ τοιοῦτον φύσει. πόσον χρόνον δὲ μητρὸσ οἴχονται πνοαί; ἕκτον τόδ’ ἦμαρ· ἔτι πυρὰ θερμὴ τάφου. ὡσ ταχὺ μετῆλθόν σ’ αἷμα μητέροσ θεαί. οὐ σοφόσ, ἀληθὴσ δ’ ἐσ φίλουσ <ἔφυν φίλοσ. > πατρὸσ δὲ δή τι σ’ ὠφελεῖ τιμωρία; οὔπω· τὸ μέλλον δ’ ἴσον ἀπραξίᾳ λέγω. τὰ πρὸσ πόλιν δὲ πῶσ ἔχεισ δράσασ τάδε;

μισούμεθ’ οὕτωσ ὥστε μὴ προσεννέπειν. οὐδ’ ἥγνισαι σὸν αἷμα κατὰ νόμον χεροῖν; ἐκκλῄομαι γὰρ δωμάτων ὅποι μόλω. τίνεσ πολιτῶν ἐξαμιλλῶνταί σε γῆσ; Οἰάξ, τὸ Τροίασ μῖσοσ ἀναφέρων πατρί. συνῆκα· Παλαμήδουσ σε τιμωρεῖ φόνου. οὗ γ’ οὐ μετῆν μοι· διὰ τριῶν δ’ ἀπόλλυμαι. τίσ δ’ ἄλλοσ; ἦ που τῶν ἀπ’ Αἰγίσθου φίλων; οὗτοί μ’ ὑβρίζουσ’, ὧν πόλισ τὰ νῦν κλύει. Ἀγαμέμνονοσ δὲ σκῆπτρ’ ἐᾷ σ’ ἔχειν πόλισ; πῶσ, οἵτινεσ ζῆν οὐκ ἐῶσ’ ἡμᾶσ ἔτι; τί δρῶντεσ ὅ τι καὶ σαφὲσ ἔχεισ εἰπεῖν ἐμοί; ψῆφοσ καθ’ ἡμῶν οἴσεται τῇδ’ ἡμέρᾳ. φεύγειν πόλιν τήνδ’; ἢ θανεῖν ἢ μὴ θανεῖν; θανεῖν ὑπ’ ἀστῶν λευσίμῳ πετρώματι. κᾆτ’ οὐχὶ φεύγεισ γῆσ ὑπερβαλὼν ὁρ́ουσ; κύκλῳ γὰρ εἱλισσόμεθα παγχάλκοισ ὅπλοισ. ἰδίᾳ πρὸσ ἐχθρῶν ἢ πρὸσ Ἀργείασ χερόσ; πάντων πρὸσ ἀστῶν, ὡσ θάνω· βραχὺσ λόγοσ. ὦ μέλεοσ, ἥκεισ συμφορᾶσ ἐσ τοὔσχατον. ἐσ σὲ ἐλπὶσ ἡμὴ καταφυγὰσ ἔχει κακῶν. ἀλλ’ ἀθλίωσ πράσσουσιν εὐτυχὴσ μολὼν μετάδοσ φίλοισι σοῖσι σῆσ εὐπραξίασ, καὶ μὴ μόνοσ τὸ χρηστὸν ἀπολαβὼν ἔχε, ἀλλ’ ἀντιλάζου καὶ πόνων ἐν τῷ μέρει, χάριτασ πατρῴασ ἐκτίνων ἐσ οὕσ σε δεῖ. ὄνομα γάρ, ἔργον δ’ οὐκ ἔχουσιν οἱ φίλοι οἱ μὴ ’πὶ ταῖσι συμφοραῖσ ὄντεσ φίλοι. καὶ μὴν γέροντι δεῦρ’ ἁμιλλᾶται ποδὶ ὁ Σπαρτιάτησ Τυνδάρεωσ, μελάμπεπλοσ κουρᾷ τε θυγατρὸσ πενθίμῳ κεκαρμένοσ. ἀπωλόμην, Μενέλαε· Τυνδάρεωσ ὅδε στείχει πρὸσ ἡμᾶσ, οὗ μάλιστ’ αἰδώσ μ’ ἔχει ἐσ ὄμματ’ ἐλθεῖν τοῖσιν ἐξειργασμένοισ. καὶ γάρ μ’ ἔθρεψε σμικρὸν ὄντα, πολλὰ δὲ φιλήματ’ ἐξέπλησε, τὸν Ἀγαμέμνονοσ παῖδ’ ἀγκάλαισι περιφέρων, Λήδα θ’ ἅμα, τιμῶντέ μ’ οὐδὲν ἧσσον ἢ Διοσκόρω· οἷσ, ὦ τάλαινα καρδία ψυχή τ’ ἐμή, ἀπέδωκ’ ἀμοιβὰσ οὐ καλάσ. τίνα σκότον λάβω προσώπῳ; ποῖον ἐπίπροσθεν νέφοσ θῶμαι, γέροντοσ ὀμμάτων φεύγων κόρασ; ποῦ ποῦ θυγατρὸσ τῆσ ἐμῆσ ἴδω πόσιν, Μενέλαον;

ἐπὶ γὰρ τῷ Κλυταιμήστρασ τάφῳ χοὰσ χεόμενοσ ἔκλυον ὡσ ἐσ Ναυπλίαν ἥκοι σὺν ἀλόχῳ πολυετὴσ σεσῳσμένοσ. ἄγετέ με· πρὸσ γὰρ δεξιὰν αὐτοῦ θέλω στὰσ ἀσπάσασθαι, χρόνιοσ εἰσιδὼν φίλον. ὦ πρέσβυ, χαῖρε, Ζηνὸσ ὁμόλεκτρον κάρα. ὦ χαῖρε καὶ σύ, Μενέλεωσ, κήδευμ’ ἐμόν. ἐά·

τὸ μέλλον ὡσ κακὸν τὸ μὴ εἰδέναι. ὁ μητροφόντησ ὅδε πρὸ δωμάτων δράκων στίλβει νοσώδεισ ἀστραπάσ, στύγημ’ ἐμόν. Μενέλαε, προσφθέγγῃ νιν, ἀνόσιον κάρα; τί γάρ; φίλου μοι πατρόσ ἐστιν ἔκγονοσ. κείνου γὰρ ὅδε πέφυκε, τοιοῦτοσ γεγώσ; πέφυκεν· εἰ δὲ δυστυχεῖ, τιμητέοσ. βεβαρβάρωσαι, χρόνιοσ ὢν ἐν βαρβάροισ. Ἑλληνικόν τοι τὸν ὁμόθεν τιμᾶν ἀεί. καὶ τῶν νόμων γε μὴ πρότερον εἶναι θέλειν. πᾶν τοὐξ ἀνάγκησ δοῦλόν ἐστ’ ἐν τοῖσ σοφοῖσ. κέκτησό νυν σὺ τοῦτ’, ἐγὼ δ’ οὐ κτήσομαι. ὀργὴ γὰρ ἅμα σου καὶ τὸ γῆρασ οὐ σοφόν. πρὸσ τόνδ’ ἀγὼν τίσ ἀσοφίασ ἥκει πέρι; εἰ τὰ καλὰ πᾶσι φανερὰ καὶ τὰ μὴ καλά, τούτου τίσ ἀνδρῶν ἐγένετ’ ἀσυνετώτεροσ, ὅστισ τὸ μὲν δίκαιον οὐκ ἐσκέψατο οὐδ’ ἦλθεν ἐπὶ τὸν κοινὸν Ἑλλήνων νόμον; ἐπεὶ γὰρ ἐξέπνευσεν Ἀγαμέμνων βίον πληγεὶσ θυγατρὸσ τῆσ ἐμῆσ ὑπὲρ κάρα , αἴσχιστον ἔργον ‐ οὐ γὰρ αἰνέσω ποτέ ‐ χρῆν αὐτὸν ἐπιθεῖναι μὲν αἵματοσ δίκην, ὁσίαν διώκοντ’, ἐκβαλεῖν τε δωμάτων μητέρα· τὸ σῶφρόν τ’ ἔλαβεν ἀντὶ συμφορᾶσ καὶ τοῦ νόμου τ’ ἂν εἴχετ’ εὐσεβήσ τ’ ἂν ἦν. νῦν δ’ ἐσ τὸν αὐτὸν δαίμον’ ἦλθε μητέρι. κακὴν γὰρ αὐτὴν ἐνδίκωσ ἡγούμενοσ, αὐτὸσ κακίων μητέρ’ ἐγένετο κτανών. ἐρήσομαι δέ, Μενέλεωσ, τοσόνδε σε·

εἰ τόνδ’ ἀποκτείνειεν ὁμόλεκτροσ γυνή, χὡ τοῦδε παῖσ αὖ μητέρ’ ἀνταποκτενεῖ, κἄπειθ’ ὁ κείνου γενόμενοσ φόνῳ φόνον λύσει, πέρασ δὴ ποῖ κακῶν προβήσεται; καλῶσ ἔθεντο ταῦτα πατέρεσ οἱ πάλαι· ἐσ ὀμμάτων μὲν ὄψιν οὐκ εἰών περᾶν οὐδ’ εἰσ ἀπάντημ’, ὅστισ αἷμ’ ἔχων κυροῖ, φυγαῖσι δ’ ὁσιοῦν, ἀνταποκτείνειν δὲ μή. αἰεὶ γὰρ εἷσ ἔμελλ’ ἐνέξεσθαι φόνῳ, τὸ λοίσθιον μίασμα λαμβάνων χεροῖν. ἐγὼ δὲ μισῶ μὲν γυναῖκασ ἀνοσίουσ, πρώτην δὲ θυγατέρ’, ἣ πόσιν κατέκτανεν· Ἑλένην τε, τὴν σὴν ἄλοχον, οὔποτ’ αἰνέσω οὐδ’ ἂν προσείποιμ’· οὐδὲ σὲ ζηλῶ, κακῆσ γυναικὸσ ἐλθόνθ’ οὕνεκ’ ἐσ Τροίασ πέδον. ἀμυνῶ δ’, ὅσονπερ δυνατόσ εἰμι, τῷ νόμῳ, τὸ θηριῶδεσ τοῦτο καὶ μιαιφόνον παύων, ὃ καὶ γῆν καὶ πόλεισ ὄλλυσ’ ἀεί. ἐπεὶ τίν’ εἶχεσ, ὦ τάλασ, ψυχὴν τότε, ὅτ’ ἐξέβαλλε μαστὸν ἱκετεύουσά σε μήτηρ;

ἐγὼ μὲν οὐκ ἰδὼν τἀκεῖ κακά, δακρύοισ γέροντ’ ὀφθαλμὸν ἐκτήκω τάλασ. ἓν <δ’> οὖν λόγοισι τοῖσ ἐμοῖσ ὁμορροθεῖ· μισῇ γε πρὸσ θεῶν καὶ τίνεισ μητρὸσ δίκασ, μανίαισ ἀλαίνων καὶ φόβοισ. τί μαρτύρων ἄλλων ἀκούειν δεῖ μ’, ἅ γ’ εἰσορᾶν πάρα; ὡσ οὖν ἂν εἰδῇσ, Μενέλεωσ, τοῖσιν θεοῖσ μὴ πρᾶσσ’ ἐναντί’, ὠφελεῖν τοῦτον θέλων, ἐά δ’ ὑπ’ ἀστῶν καταφονευθῆναι πέτροισ, ἢ μὴ ’πίβαινε Σπαρτιάτιδοσ χθονόσ. θυγάτηρ δ’ ἐμὴ θανοῦσ’ ἔπραξεν ἔνδικα· ἀλλ’ οὐχὶ πρὸσ τοῦτ’ εἰκὸσ ἦν αὐτὴν θανεῖν. ἐγὼ δὲ τἄλλα μακάριοσ πέφυκ’ ἀνήρ, πλὴν ἐσ θυγατέρασ· τοῦτο δ’ οὐκ εὐδαιμονῶ. ζηλωτὸσ ὅστισ εὐτύχησεν ἐσ τέκνα καὶ μὴ ’πισήμουσ συμφορὰσ ἐκτήσατο. ὦ γέρον, ἐγώ τοι πρὸσ σὲ δειμαίνω λέγειν, ὅπου σὲ μέλλω σήν τε λυπήσειν φρένα.

ἐγᾦδ’, ἀνόσιόσ εἰμι μητέρα κτανών, ὅσιοσ δέ γ’ ἕτερον ὄνομα, τιμωρῶν πατρί. ἀπελθέτω δὴ τοῖσ λόγοισιν ἐκποδὼν τὸ γῆρασ ἡμῖν τὸ σόν, ὅ μ’ ἐκπλήσσει λόγου, καὶ καθ’ ὁδὸν εἶμι· νῦν δὲ σὴν ταρβῶ τρίχα. τί χρῆν με δρᾶσαι;

τοῦτον κατέκτειν’, ἐπὶ δ’ ἔθυσα μητέρα, ἀνόσια μὲν δρῶν, ἀλλὰ τιμωρῶν πατρί. δύο γὰρ ἀντίθεσ δυοῖν· πατὴρ μὲν ἐφύτευσέν με, σὴ δ’ ἔτικτε παῖσ, τὸ σπέρμ’ ἄρουρα παραλαβοῦσ’ ἄλλου πάρα· ἄνευ δὲ πατρὸσ τέκνον οὐκ εἰή ποτ’ ἄν. ἐλογισάμην οὖν τῷ γένουσ ἀρχηγέτῃ μᾶλλόν με φῦναι τῆσ ὑποστάσησ τροφάσ. ἡ σὴ δὲ θυγάτηρ ‐ μητέρ’ αἰδοῦμαι λέγειν ‐ ἰδίοισιν ὑμεναίοισι κοὐχὶ σώφροσιν ἐσ ἀνδρὸσ ᾔει λέκτρ’· ἐμαυτόν, ἢν λέγω κακῶσ ἐκείνην, ἐξερῶ· λέξω δ’ ὅμωσ. Αἴγισθοσ ἦν ὁ κρυπτὸσ ἐν δόμοισ πόσισ. ἐφ’ οἷσ δ’ ἀπειλεῖσ ὡσ πετρωθῆναί με χρή, ἄκουσον ὡσ ἅπασαν Ἑλλάδ’ ὠφελῶ.

εἰ γὰρ γυναῖκεσ ἐσ τόδ’ ἥξουσιν θράσουσ, ἄνδρασ φονεύειν, καταφυγὰσ ποιούμεναι ἐσ τέκνα, μαστοῖσ τὸν ἔλεον θηρώμεναι, παρ’ οὐδὲν αὐταῖσ ἦν ἂν ὀλλύναι πόσεισ ἐπίκλημ’ ἐχούσαισ ὅ τι τύχοι. δράσασ δ’ ἐγὼ δείν’, ὡσ σὺ κομπεῖσ, τόνδ’ ἔπαυσα τὸν νόμον. μισῶν δὲ μητέρ’ ἐνδίκωσ ἀπώλεσα, ἥτισ μεθ’ ὅπλων ἄνδρ’ ἀπόντ’ ἐκ δωμάτων πάσησ ὑπὲρ γῆσ Ἑλλάδοσ στρατηλάτην προύδωκε κοὐκ ἔσῳσ’ ἀκήρατον λέχοσ· ἐπεὶ δ’ ἁμαρτοῦσ’ ᾔσθετ’, οὐχ αὑτῇ δίκην ἐπέθηκεν, ἀλλ’, ὡσ μὴ δίκην δοίη πόσει, ἐζημίωσε πατέρα κἀπέκτειν’ ἐμόν. πρὸσ θεῶν ‐ ἐν οὐ καλῷ μὲν ἐμνήσθην θεῶν, φόνον δικάζων· εἰ δὲ δὴ τὰ μητέροσ σιγῶν ἐπῄνουν, τί μ’ ἂν ἔδρασ’ ὁ κατθανών; οὐκ ἄν με μισῶν ἀνεχόρευ’ Ἐρινύσιν; ἢ μητρὶ μὲν πάρεισι σύμμαχοι θεαί, τῷ δ’ οὐ πάρεισι, μᾶλλον ἠδικημένῳ; σύ τοι φυτεύσασ θυγατέρ’, ὦ γέρον, κακὴν ἀπώλεσάσ με· διὰ τὸ γὰρ κείνησ θράσοσ πατρὸσ στερηθεὶσ ἐγενόμην μητροκτόνοσ. ὁρᾷσ, Ὀδυσσέωσ ἄλοχον οὐ κατέκτανε Τηλέμαχοσ· οὐ γὰρ ἐπεγάμει πόσει πόσιν, μένει δ’ ἐν οἴκοισ ὑγιὲσ εὐνατήριον. ὁρᾷσ δ’ Ἀπόλλων’, ὃσ μεσομφάλουσ ἕδρασ ναίων βροτοῖσι στόμα νέμει σαφέστατον, ᾧ πειθόμεσθα πάνθ’ ὅσ’ ἂν κεῖνοσ λέγῃ·

τούτῳ πιθόμενοσ τὴν τεκοῦσαν ἔκτανον. ἐκεῖνον ἡγεῖσθ’ ἀνόσιον καὶ κτείνετε· ἐκεῖνοσ ἥμαρτ’, οὐκ ἐγώ. τί χρῆν με δρᾶν; ἢ οὐκ ἀξιόχρεωσ ὁ θεὸσ ἀναφέροντί μοι μίασμα λῦσαι; ποῖ τισ οὖν ἔτ’ ἂν φύγοι, εἰ μὴ ὁ κελεύσασ ῥύσεταί με μὴ θανεῖν; ἀλλ’ ὡσ μὲν οὐκ εὖ μὴ λέγ’ εἴργασται τάδε, ἡμῖν δὲ τοῖσ δράσασιν οὐκ εὐδαιμόνωσ. γάμοι δ’ ὅσοισ μὲν εὖ καθεστᾶσιν βροτῶν, μακάριοσ αἰών· οἷσ δὲ μὴ πίπτουσιν εὖ, τά τ’ ἔνδον εἰσὶ τά τε θύραζε δυστυχεῖσ. αἰεὶ γυναῖκεσ ἐμποδὼν ταῖσ συμφοραῖσ ἔφυσαν ἀνδρῶν πρὸσ τὸ δυστυχέστερον. ἐπεὶ θρασύνῃ κοὐχ ὑποστέλλῃ λόγῳ, οὕτω δ’ ἀμείβῃ μ’ ὥστε μ’ ἀλγῆσαι φρένα, μᾶλλόν μ’ ἀνάξεισ ἐπὶ σὸν ἐξελθεῖν φόνον· καλὸν πάρεργον δ’ αὐτὸ θήσομαι πόνων ὧν εἵνεκ’ ἦλθον θυγατρὶ κοσμήσων τάφον. μολὼν γὰρ εἰσ ἔκκλητον Ἀργείων ὄχλον ἑκοῦσαν οὐχ ἑκοῦσαν ἐπισείσω πόλιν σοὶ σῇ τ’ ἀδελφῇ, λεύσιμον δοῦναι δίκην. μᾶλλον δ’ ἐκείνη σοῦ θανεῖν ἐστ’ ἀξία, ἣ τῇ τεκούσῃ σ’ ἠγρίωσ’, ἐσ οὖσ ἀεὶ πέμπουσα μύθουσ ἐπὶ τὸ δυσμενέστερον, ὀνείρατ’ ἀγγέλλουσα τὰ Ἀγαμέμνονοσ, καὶ τοῦθ’ ‐ ὃ μισήσειαν ‐ Αἰγίσθου λέχοσ ‐ οἱ νέρτεροι θεοί· καὶ γὰρ ἐνθάδ’ ἦν πικρόν· ἑώσ ὑφῆψε δῶμ’ ἀνηφαίστῳ πυρί. Μενέλαε, σοὶ δὲ τάδε λέγω δράσω τε πρόσ·

εἰ τοὐμὸν ἔχθοσ ἐναριθμῇ κῆδόσ τ’ ἐμόν, μὴ τῷδ’ ἀμύνειν φόνον ἐναντίον θεοῖσ· ἐά δ’ ὑπ’ ἀστῶν καταφονευθῆναι πέτροισ, ἢ μὴ ’πίβαινε Σπαρτιάτιδοσ χθονόσ. τοσαῦτ’ ἀκούσασ ἴσθι, μηδὲ δυσσεβεῖσ ἕλῃ, παρώσασ εὐσεβεστέρουσ φίλουσ· ἡμᾶσ δ’ ἀπ’ οἴκων ἄγετε τῶνδε, πρόσπολοι. στεῖχ’, ὡσ ἀθορύβωσ οὑπιὼν ἡμῖν λόγοσ πρὸσ τόνδ’ ἵκηται, γῆρασ ἀποφυγὼν τὸ σόν. Μενέλαε, ποῖ σὸν πόδ’ ἐπὶ συννοίᾳ κυκλεῖσ, διπλῆσ μερίμνησ διπτύχουσ ἰὼν ὁδούσ; ἐάσον· ἐν ἐμαυτῷ τι συννοούμενοσ ὅποι τράπωμαι τῆσ τύχησ ἀμηχανῶ. μή νυν πέραινε τὴν δόκησιν, ἀλλ’ ἐμοὺσ λόγουσ ἀκούσασ πρόσθε, βουλεύου τότε. λέγ’· εὖ γὰρ εἶπασ· ἔστι δ’ οὗ σιγὴ λόγου κρείσσων γένοιτ’ ἄν. ἔστι δ’ οὗ σιγῆσ λόγοσ. λέγοιμ’ ἂν ἤδη.

τὰ μακρὰ τῶν σμικρῶν λόγων ἐπίπροσθέν ἐστι καὶ σαφῆ μᾶλλον κλύειν. ἐμοὶ σὺ τῶν σῶν, Μενέλεωσ, μηδὲν δίδου, ἃ δ’ ἔλαβεσ ἀπόδοσ πατρὸσ ἐμοῦ λαβὼν πάρα. ‐ οὐ χρήματ’ εἶπον· χρήματ’, ἢν ψυχὴν ἐμὴν σῴσῃσ, ἅπερ μοι φίλτατ’ ἐστὶ τῶν ἐμῶν. ‐ ἀδικῶ· λαβεῖν χρή μ’ ἀντὶ τοῦδε τοῦ κακοῦ ἄδικόν τι παρὰ σοῦ·

καὶ γὰρ Ἀγαμέμνων πατὴρ ἀδίκωσ ἀθροίσασ Ἑλλάδ’ ἦλθ’ ὑπ’ Ἴλιον, οὐκ ἐξαμαρτὼν αὐτόσ, ἀλλ’ ἁμαρτίαν τῆσ σῆσ γυναικὸσ ἀδικίαν τ’ ἰώμενοσ. ἓν μὲν τόδ’ ἡμῖν ἀνθ’ ἑνὸσ δοῦναί σε χρή. ἀπέδοτο δ’, ὡσ χρὴ τοῖσ φίλοισι τοὺσ φίλουσ, τὸ σῶμ’ ἀληθῶσ, σοὶ παρ’ ἀσπίδ’ ἐκπονῶν, ὅπωσ σὺ τὴν σὴν ἀπολάβοισ ξυνάορον. ἀπότεισον οὖν μοι ταὐτὸ τοῦτ’ ἐκεῖ λαβών, μίαν πονήσασ ἡμέραν, ἡμῶν ὕπερ σωτήριοσ στάσ, μὴ δέκ’ ἐκπλήσασ ἔτη. ἃ δ’ Αὐλὶσ ἔλαβε σφάγι’ ἐμῆσ ὁμοσπόρου, ἐῶ σ’ ἔχειν ταῦθ’·

Ἑρμιόνην μὴ κτεῖνε σύ. δεῖ γὰρ σ’ ἐμοῦ πράσσοντοσ ὡσ πράσσω τὰ νῦν πλέον φέρεσθαι, κἀμὲ συγγνώμην ἔχειν. ψυχὴν δ’ ἐμὴν δὸσ τῷ ταλαιπώρῳ πατρὶ κἀμῆσ ἀδελφῆσ, παρθένου μακρὸν χρόνον· θανὼν γὰρ οἶκον ὀρφανὸν λείψω πατρόσ. ἐρεῖσ·

ἀδύνατον. αὐτὸ τοῦτο· τοὺσ φίλουσ ἐν τοῖσ κακοῖσ χρὴ τοῖσ φίλοισιν ὠφελεῖν· ὅταν δ’ ὁ δαίμων εὖ διδῷ, τί δεῖ φίλων; ἀρκεῖ γὰρ αὐτὸσ ὁ θεὸσ ὠφελεῖν θέλων. φιλεῖν δάμαρτα πᾶσιν Ἕλλησιν δοκεῖσ· κοὐχ ὑποτρέχων σε τοῦτο θωπείᾳ λέγω· ταύτησ ἱκνοῦμαί σ’ ‐ ὦ μέλεοσ ἐμῶν κακῶν, ἐσ οἱο͂ν ἥκω. τί δέ; ταλαιπωρεῖν με δεῖ· ὑπὲρ γὰρ οἴκου παντὸσ ἱκετεύω τάδε. ὦ πατρὸσ ὅμαιμε θεῖε, τὸν κατὰ χθονὸσ θανόντ’ ἀκούειν τάδε δόκει, ποτωμένην ψυχὴν ὑπὲρ σοῦ, καὶ λέγειν ἃ ἐγὼ λέγω, ταὔτ’ ἔσ τε δάκρυα καὶ γόουσ καὶ συμφοράσ. εἴρηκα κἀπῄτηκα τὴν σωτηρίαν, θηρῶν ὃ πάντεσ κοὐκ ἐγὼ ζητῶ μόνοσ. κἀγώ σ’ ἱκνοῦμαι καὶ γυνή περ οὖσ’ ὅμωσ τοῖσ δεομένοισιν ὠφελεῖν· οἱο͂́σ τε δ’ εἶ. Ὀρέστ’, ἐγώ τοι σὸν καταιδοῦμαι κάρα καὶ ξυμπονῆσαι σοῖσ κακοῖσι βούλομαι·

καὶ χρὴ γὰρ οὕτω τῶν ὁμαιμόνων κακὰ ξυνεκκομίζειν, δύναμιν ἢν διδῷ θεόσ, θνῄσκοντα καὶ κτείνοντα τοὺσ ἐναντίουσ· τὸ δ’ αὖ δύνασθαι πρὸσ θεῶν χρῄζω τυχεῖν. ἥκω γὰρ ἀνδρῶν συμμάχων κενὸν δόρυ ἔχων, πόνοισι μυρίοισ ἀλώμενοσ, σμικρᾷ σὺν ἀλκῇ τῶν λελειμμένων φίλων. μάχῃ μὲν οὖν ἂν οὐχ ὑπερβαλοίμεθα Πελασγὸν Ἄργοσ· εἰ δὲ μαλθακοῖσ λόγοισ δυναίμεθ’, ἐνταῦθ’ ἐλπίδοσ προσήκομεν. σμικροῖσι μὲν γὰρ μεγάλα πῶσ ἕλοι τισ ἄν; πόνοισιν; ἀμαθὲσ καὶ τὸ βούλεσθαι τάδε. ὅταν γὰρ ἡβᾷ δῆμοσ εἰσ ὀργὴν πεσών, ὅμοιον ὥστε πῦρ κατασβέσαι λάβρον·

εἰ δ’ ἡσύχωσ τισ αὑτὸν ἐντείνοντι μὲν χαλῶν ὑπείκοι καιρὸν εὐλαβούμενοσ, ἴσωσ ἂν ἐκπνεύσειεν· ἢν δ’ ἀνῇ πνοάσ, τύχοισ ἂν αὐτοῦ ῥᾳδίωσ ὅσον θέλεισ. ἔνεστι δ’ οἶκτοσ, ἔνι δὲ καὶ θυμὸσ μέγασ, καραδοκοῦντι κτῆμα τιμιώτατον. ἐλθὼν δὲ Τυνδάρεών τέ σοι πειράσομαι πόλιν τε πεῖσαι τῷ λίαν χρῆσθαι καλῶσ. καὶ ναῦσ γὰρ ἐνταθεῖσα πρὸσ βίαν ποδὶ ἔβαψεν, ἔστη δ’ αὖθισ, ἢν χαλᾷ πόδα. μισεῖ γὰρ ὁ θεὸσ τὰσ ἄγαν προθυμίασ, μισοῦσι δ’ ἀστοί· δεῖ δέ μ’ ‐ οὐκ ἄλλωσ λέγω ‐ σῴζειν σε σοφίᾳ, μὴ βίᾳ τῶν κρεισσόνων. ἀλκῇ δέ σ’ οὐκ ἄν, ᾗ σὺ δοξάζεισ ἴσωσ, σῴσαιμ’ ἄν· οὐ γὰρ ῥᾴδιον λόγχῃ μιᾷ στῆσαι τροπαῖα τῶν κακῶν ἅ σοι πάρα. οὐ γάρ ποτ’ Ἄργουσ γαῖαν ἐσ τὸ μαλθακὸν προσηγόμεσθα· νῦν δ’ ἀναγκαίωσ ἔχει. δούλοισιν εἶναι τοῖσ σοφοῖσι τῆσ τύχησ ὦ πλὴν γυναικὸσ οὕνεκα στρατηλατεῖν τἄλλ’ οὐδέν, ὦ κάκιστε τιμωρεῖν φίλοισ, φεύγεισ ἀποστραφείσ με, τὰ δ’ Ἀγαμέμνονοσ φροῦδ’; ἄφιλοσ ἦσθ’ ἄρ’, ὦ πάτερ, πράσσων κακῶσ. οἴμοι, προδέδομαι, κοὐκέτ’ εἰσὶν ἐλπίδεσ, ὅποι τραπόμενοσ θάνατον Ἀργείων φύγω· οὗτοσ γὰρ ἦν μοι καταφυγὴ σωτηρίασ. ἀλλ’ εἰσορῶ γὰρ τόνδε φίλτατον βροτῶν Πυλάδην δρόμῳ στείχοντα Φωκέων ἄπο, ἡδεῖαν ὄψιν·

πιστὸσ ἐν κακοῖσ ἀνὴρ κρείσσων γαλήνησ ναυτίλοισιν εἰσορᾶν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Euripides, episode, iambic

(에우리피데스, episode, iambic)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION