헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΒαξξηαέ03́

(에우리피데스, episode)

τίσ ἐν πύλαισι; Κάδμον ἐκκάλει δόμων, Ἀγήνοροσ παῖδ’, ὃσ πόλιν Σιδωνίαν λιπὼν ἐπύργωσ’ ἄστυ Θηβαίων τόδε. ἴτω τισ, εἰσάγγελλε Τειρεσίασ ὅτι ζητεῖ νιν· οἶδε δ’ αὐτὸσ ὧν ἥκω πέρι ἅ τε ξυνεθέμην πρέσβυσ ὢν γεραιτέρῳ, θύρσουσ ἀνάπτειν καὶ νεβρῶν δορὰσ ἔχειν στεφανοῦν τε κρᾶτα κισσίνοισ βλαστήμασιν. ὦ φίλταθ’, ὡσ σὴν γῆρυν ᾐσθόμην κλύων σοφὴν σοφοῦ παρ’ ἀνδρόσ, ἐν δόμοισιν ὤν· ἥκω δ’ ἕτοιμοσ τήνδ’ ἔχων σκευὴν θεοῦ· δεῖ γάρ νιν ὄντα παῖδα θυγατρὸσ ἐξ ἐμῆσ Διόνυσον ὃσ πέφηνεν ἀνθρώποισ θεὸσ ὅσον καθ’ ἡμᾶσ δυνατὸν αὔξεσθαι μέγαν. ποῖ δεῖ χορεύειν, ποῖ καθιστάναι πόδα καὶ κρᾶτα σεῖσαι πολιόν; ἐξηγοῦ σύ μοι γέρων γέροντι, Τειρεσία· σὺ γὰρ σοφόσ. ὡσ οὐ κάμοιμ’ ἂν οὔτε νύκτ’ οὔθ’ ἡμέραν θύρσῳ κροτῶν γῆν· ἐπιλελήσμεθ’ ἡδέωσ γέροντεσ ὄντεσ. ταὔτ’ ἐμοὶ πάσχεισ ἄρα· κἀγὼ γὰρ ἡβῶ κἀπιχειρήσω χοροῖσ. οὐκοῦν ὄχοισιν εἰσ ὄροσ περάσομεν; ἀλλ’ οὐχ ὁμοίωσ ἂν ὁ θεὸσ τιμὴν ἔχοι. γέρων γέροντα παιδαγωγήσω σ’ ἐγώ. ὁ θεὸσ ἀμοχθὶ κεῖσε νῷν ἡγήσεται. μόνοι δὲ πόλεωσ Βακχίῳ χορεύσομεν; μόνοι γὰρ εὖ φρονοῦμεν, οἱ δ’ ἄλλοι κακῶσ. μακρὸν τὸ μέλλειν· ἀλλ’ ἐμῆσ ἔχου χερόσ. ἰδού, ξύναπτε καὶ ξυνωρίζου χέρα. οὐ καταφρονῶ ’γὼ τῶν θεῶν θνητὸσ γεγώσ. οὐδὲν σοφιζόμεσθα τοῖσι δαίμοσιν. πατρίουσ παραδοχάσ, ἅσ θ’ ὁμήλικασ χρόνῳ κεκτήμεθ’, οὐδεὶσ αὐτὰ καταβαλεῖ λόγοσ, οὐδ’ εἰ δι’ ἄκρων τὸ σοφὸν ηὑρ́ηται φρενῶν. ἐρεῖ τισ ὡσ τὸ γῆρασ οὐκ αἰσχύνομαι, μέλλων χορεύειν κρᾶτα κισσώσασ ἐμόν; οὐ γὰρ διῄρηχ’ ὁ θεόσ, οὔτε τὸν νέον εἰ χρὴ χορεύειν οὔτε τὸν γεραίτερον, ἀλλ’ ἐξ ἁπάντων βούλεται τιμὰσ ἔχειν κοινάσ, διαριθμῶν δ’ οὐδέν’ αὔξεσθαι θέλει. ἐπεὶ σὺ φέγγοσ, Τειρεσία, τόδ’ οὐχ ὁρᾷσ, ἐγὼ προφήτησ σοι λόγων γενήσομαι. Πενθεὺσ πρὸσ οἴκουσ ὅδε διὰ σπουδῆσ περᾷ, Ἐχίονοσ παῖσ, ᾧ κράτοσ δίδωμι γῆσ. ὡσ ἐπτόηται· τί ποτ’ ἐρεῖ νεώτερον; ἔκδημοσ ὢν μὲν τῆσδ’ ἐτύγχανον χθονόσ, κλύω δὲ νεοχμὰ τήνδ’ ἀνὰ πτόλιν κακά, γυναῖκασ ἡμῖν δώματ’ ἐκλελοιπέναι πλασταῖσι βακχείαισιν, ἐν δὲ δασκίοισ ὄρεσι θοάζειν, τὸν νεωστὶ δαίμονα Διόνυσον, ὅστισ ἔστι, τιμώσασ χοροῖσ·

πλήρεισ δὲ θιάσοισ ἐν μέσοισιν ἑστάναι κρατῆρασ, ἄλλην δ’ ἄλλοσ’ εἰσ ἐρημίαν πτώσσουσαν εὐναῖσ ἀρσένων ὑπηρετεῖν, πρόφασιν μὲν ὡσ δὴ μαινάδασ θυοσκόουσ, τὴν δ’ Ἀφροδίτην πρόσθ’ ἄγειν τοῦ Βακχίου. ὅσασ μὲν οὖν εἴληφα, δεσμίουσ χέρασ σῴζουσι πανδήμοισι πρόσπολοι στέγαισ·

ὅσαι δ’ ἄπεισιν, ἐξ ὄρουσ θηράσομαι, Ἰνώ τ’ Ἀγαύην θ’, ἥ μ’ ἔτικτ’ Ἐχίονι, Ἀκταίονόσ τε μητέρ’, Αὐτονόην λέγω. καὶ σφᾶσ σιδηραῖσ ἁρμόσασ ἐν ἄρκυσιν παύσω κακούργου τῆσδε βακχείασ τάχα. λέγουσι δ’ ὥσ τισ εἰσελήλυθε ξένοσ, γόησ ἐπῳδὸσ Λυδίασ ἀπὸ χθονόσ, ξανθοῖσι βοστρύχοισιν εὐοσμῶν κόμην, οἰνῶπασ ὄσσοισ χάριτασ Ἀφροδίτησ ἔχων, ὃσ ἡμέρασ τε κεὐφρόνασ συγγίγνεται τελετὰσ προτείνων εὐίουσ νεάνισιν.

εἰ δ’ αὐτὸν εἴσω τῆσδε λήψομαι στέγησ, παύσω κτυποῦντα θύρσον ἀνασείοντά τε κόμασ, τράχηλον σώματοσ χωρὶσ τεμών. ἐκεῖνοσ εἶναί φησι Διόνυσον θεόν, ἐκεῖνοσ ἐν μηρῷ ποτ’ ἐρράφθαι Διόσ, ὃσ ἐκπυροῦται λαμπάσιν κεραυνίαισ σὺν μητρί, Δίουσ ὅτι γάμουσ ἐψεύσατο.

ταῦτ’ οὐχὶ δεινῆσ ἀγχόνησ ἔστ’ ἄξια, ὕβρεισ ὑβρίζειν, ὅστισ ἔστιν ὁ ξένοσ; ἀτὰρ τόδ’ ἄλλο θαῦμα, τὸν τερασκόπον ἐν ποικίλαισι νεβρίσι Τειρεσίαν ὁρῶ πατέρα τε μητρὸσ τῆσ ἐμῆσ‐‐πολὺν γέλων‐‐ νάρθηκι βακχεύοντ’·

ἀναίνομαι, πάτερ, τὸ γῆρασ ὑμῶν εἰσορῶν νοῦν οὐκ ἔχον. οὐκ ἀποτινάξεισ κισσόν; οὐκ ἐλευθέραν θύρσου μεθήσεισ χεῖρ’, ἐμῆσ μητρὸσ πάτερ; σὺ ταῦτ’ ἔπεισασ, Τειρεσία·

τόνδ’ αὖ θέλεισ τὸν δαίμον’ ἀνθρώποισιν ἐσφέρων νέον σκοπεῖν πτερωτοὺσ κἀμπύρων μισθοὺσ φέρειν. εἰ μή σε γῆρασ πολιὸν ἐξερρύετο, καθῆσ’ ἂν ἐν βάκχαισι δέσμιοσ μέσαισ, τελετὰσ πονηρὰσ εἰσάγων· γυναιξὶ γὰρ ὅπου βότρυοσ ἐν δαιτὶ γίγνεται γάνοσ, οὐχ ὑγιὲσ οὐδὲν ἔτι λέγω τῶν ὀργίων. τῆσ δυσσεβείασ. ὦ ξέν’, οὐκ αἰδῇ θεοὺσ Κάδμον τε τὸν σπείραντα γηγενῆ στάχυν, Ἐχίονοσ δ’ ὢν παῖσ καταισχύνεισ γένοσ; ὅταν λάβῃ τισ τῶν λόγων ἀνὴρ σοφὸσ καλὰσ ἀφορμάσ, οὐ μέγ’ ἔργον εὖ λέγειν·

σὺ δ’ εὔτροχον μὲν γλῶσσαν ὡσ φρονῶν ἔχεισ, ἐν τοῖσ λόγοισι δ’ οὐκ ἔνεισί σοι φρένεσ. θράσει δὲ δυνατὸσ καὶ λέγειν οἱο͂́σ τ’ ἀνὴρ κακὸσ πολίτησ γίγνεται νοῦν οὐκ ἔχων. οὗτοσ δ’ ὁ δαίμων ὁ νέοσ, ὃν σὺ διαγελᾷσ, οὐκ ἂν δυναίμην μέγεθοσ ἐξειπεῖν ὅσοσ καθ’ Ἑλλάδ’ ἔσται.

δύο γάρ, ὦ νεανία, τὰ πρῶτ’ ἐν ἀνθρώποισι· Δημήτηρ θεά‐‐ γῆ δ’ ἐστίν, ὄνομα δ’ ὁπότερον βούλῃ κάλει· αὕτη μὲν ἐν ξηροῖσιν ἐκτρέφει βροτούσ· ὃσ δ’ ἦλθ’ ἔπειτ’, ἀντίπαλον ὁ Σεμέλησ γόνοσ βότρυοσ ὑγρὸν πῶμ’ ηὑρ͂ε κεἰσηνέγκατο θνητοῖσ, ὃ παύει τοὺσ ταλαιπώρουσ βροτοὺσ λύπησ, ὅταν πλησθῶσιν ἀμπέλου ῥοῆσ, ὕπνον τε λήθην τῶν καθ’ ἡμέραν κακῶν δίδωσιν, οὐδ’ ἔστ’ ἄλλο φάρμακον πόνων. οὗτοσ θεοῖσι σπένδεται θεὸσ γεγώσ, ὥστε διὰ τοῦτον τἀγάθ’ ἀνθρώπουσ ἔχειν. καὶ καταγελᾷσ νιν, ὡσ ἐνερράφη Διὸσ μηρῷ;

διδάξω σ’ ὡσ καλῶσ ἔχει τόδε. ἐπεί νιν ἡρ́πασ’ ἐκ πυρὸσ κεραυνίου Ζεύσ, ἐσ δ’ Ὄλυμπον βρέφοσ ἀνήγαγεν θεόν, Ἥρα νιν ἤθελ’ ἐκβαλεῖν ἀπ’ οὐρανοῦ· Ζεὺσ δ’ ἀντεμηχανήσαθ’ οἱᾶ δὴ θεόσ. ῥήξασ μέροσ τι τοῦ χθόν’ ἐγκυκλουμένου αἰθέροσ, ἔθηκε τόνδ’ ὅμηρον ἐκδιδούσ, Διόνυσον Ἥρασ νεικέων· χρόνῳ δέ νιν βροτοὶ ῥαφῆναί φασιν ἐν μηρῷ Διόσ, ὄνομα μεταστήσαντεσ, ὅτι θεᾷ θεὸσ Ἥρᾳ ποθ’ ὡμήρευσε, συνθέντεσ λόγον. μάντισ δ’ ὁ δαίμων ὅδε·

τὸν θεὸν δ’ ἐσ γῆν δέχου καὶ σπένδε καὶ βάκχευε καὶ στέφου κάρα. τὸ γὰρ βακχεύσιμον καὶ τὸ μανιῶδεσ μαντικὴν πολλὴν ἔχει· ὅταν γὰρ ὁ θεὸσ ἐσ τὸ σῶμ’ ἔλθῃ πολύσ, λέγειν τὸ μέλλον τοὺσ μεμηνότασ ποιεῖ. Ἄρεώσ τε μοῖραν μεταλαβὼν ἔχει τινά· στρατὸν γὰρ ἐν ὅπλοισ ὄντα κἀπὶ τάξεσιν φόβοσ διεπτόησε πρὶν λόγχησ θιγεῖν. μανία δὲ καὶ τοῦτ’ ἐστὶ Διονύσου πάρα. ἔτ’ αὐτὸν ὄψῃ κἀπὶ Δελφίσιν πέτραισ πηδῶντα σὺν πεύκαισι δικόρυφον πλάκα, πάλλοντα καὶ σείοντα βακχεῖον κλάδον, μέγαν τ’ ἀν’ Ἑλλάδα. ἀλλ’ ἐμοί, Πενθεῦ, πιθοῦ· μὴ τὸ κράτοσ αὔχει δύναμιν ἀνθρώποισ ἔχειν, μηδ’, ἢν δοκῇσ μέν, ἡ δὲ δόξα σου νοσῇ, φρονεῖν δόκει τι· οὐχ ὁ Διόνυσοσ σωφρονεῖν ἀναγκάσει γυναῖκασ ἐσ τὴν Κύπριν, ἀλλ’ ἐν τῇ φύσει τὸ σωφρονεῖν ἔνεστιν εἰσ τὰ πάντ’ ἀεί τοῦτο σκοπεῖν χρή·

καὶ γὰρ ἐν βακχεύμασιν οὖσ’ ἥ γε σώφρων οὐ διαφθαρήσεται. ὁρᾷσ, σὺ χαίρεισ, ὅταν ἐφεστῶσιν πύλαισ πολλοί, τὸ Πενθέωσ δ’ ὄνομα μεγαλύνῃ πόλισ·

καὶ καταψεύδου καλῶσ ὡσ ἔστι, Σεμέλη θ’ ἵνα δοκῇ θεὸν τεκεῖν, ἡμῖν τε τιμὴ παντὶ τῷ γένει προσῇ. κἀκεῖνοσ, οἶμαι, τέρπεται τιμώμενοσ. ἐγὼ μὲν οὖν καὶ Κάδμοσ, ὃν σὺ διαγελᾷσ, κισσῷ τ’ ἐρεψόμεσθα καὶ χορεύσομεν, πολιὰ ξυνωρίσ, ἀλλ’ ὅμωσ χορευτέον, κοὐ θεομαχήσω σῶν λόγων πεισθεὶσ ὕπο. μαίνῃ γὰρ ὡσ ἄλγιστα, κοὔτε φαρμάκοισ ἄκη λάβοισ ἂν οὔτ’ ἄνευ τούτων νοσεῖσ. ὦ πρέσβυ, Φοῖβόν τ’ οὐ καταισχύνεισ λόγοισ, τιμῶν τε Βρόμιον σωφρονεῖσ, μέγαν θεόν. ὦ παῖ, καλῶσ σοι Τειρεσίασ παρῄνεσεν. οἴκει μεθ’ ἡμῶν, μὴ θύραζε τῶν νόμων. νῦν γὰρ πέτῃ τε καὶ φρονῶν οὐδὲν φρονεῖσ. κεἰ μὴ γὰρ ἔστιν ὁ θεὸσ οὗτοσ, ὡσ σὺ φῄσ, παρὰ σοὶ λεγέσθω· ὁρᾷσ τὸν Ἀκτέωνοσ ἄθλιον μόρον, ὃν ὠμόσιτοι σκύλακεσ ἃσ ἐθρέψατο διεσπάσαντο, κρείσσον’ ἐν κυναγίαισ Ἀρτέμιδοσ εἶναι κομπάσαντ’, ἐν ὀργάσιν.

ὃ μὴ πάθῃσ σύ· δεῦρό σου στέψω κάρα κισσῷ· μεθ’ ἡμῶν τῷ θεῷ τιμὴν δίδου. οὐ μὴ προσοίσεισ χεῖρα, βακχεύσεισ δ’ ἰών, μηδ’ ἐξομόρξῃ μωρίαν τὴν σὴν ἐμοί;

τῆσ σῆσ <δ’> ἀνοίασ τόνδε τὸν διδάσκαλον δίκην μέτειμι. στειχέτω τισ ὡσ τάχοσ, ἐλθὼν δὲ θάκουσ τοῦδ’ ἵν’ οἰωνοσκοπεῖ μοχλοῖσ τριαίνου κἀνάτρεψον ἔμπαλιν, ἄνω κάτω τὰ πάντα συγχέασ ὁμοῦ, καὶ στέμματ’ ἀνέμοισ καὶ θυέλλαισιν μέθεσ. μάλιστα γάρ νιν δήξομαι δράσασ τάδε. οἳ δ’ ἀνὰ πόλιν στείχοντεσ ἐξιχνεύσατε τὸν θηλύμορφον ξένον, ὃσ ἐσφέρει νόσον καινὴν γυναιξὶ καὶ λέχη λυμαίνεται.

κἄνπερ λάβητε, δέσμιον πορεύσατε δεῦρ’ αὐτόν, ὡσ ἂν λευσίμου δίκησ τυχὼν θάνῃ, πικρὰν βάκχευσιν ἐν Θήβαισ ἰδών. ὦ σχέτλι’, ὡσ οὐκ οἶσθα ποῦ ποτ’ εἶ λόγων. μέμηνασ ἤδη· καὶ πρὶν ἐξέστησ φρενῶν. στείχωμεν ἡμεῖσ, Κάδμε, κἀξαιτώμεθα ὑπέρ τε τούτου καίπερ ὄντοσ ἀγρίου ὑπέρ τε πόλεωσ τὸν θεὸν μηδὲν νέον δρᾶν. ἀλλ’ ἕπου μοι κισσίνου βάκτρου μέτα, πειρῶ δ’ ἀνορθοῦν σῶμ’ ἐμόν, κἀγὼ τὸ σόν· γέροντε δ’ αἰσχρὸν δύο πεσεῖν· ἴτω δ’ ὅμωσ, τῷ Βακχίῳ γὰρ τῷ Διὸσ δουλευτέον. Πενθεὺσ δ’ ὅπωσ μὴ πένθοσ εἰσοίσει δόμοισ τοῖσ σοῖσι, Κάδμε· μαντικῇ μὲν οὐ λέγω, τοῖσ πράγμασιν δέ· μῶρα γὰρ μῶροσ λέγει.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Euripides, episode

(에우리피데스, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION