Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 25

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 25)

τούτων δή μοι τέλοσ ἐχόντων, ἐκεῖνά σε οἰόμαι ποθεῖν ἔτι ἀκοῦσαι, πῶσ γίνεται λέξισ ἄμετροσ ὁμοία καλῷ ποιήματι ἢ μέλει, καὶ πῶσ ποίημα ἢ μέλοσ πεζῇ λέξει καλῇ παραπλήσιον. ἄρξομαι δὲ πρῶτον ἀπὸ τῆσ ψιλῆσ λέξεωσ, ἕνα τῶν ἀνδρῶν προχειρισάμενοσ ὃν ἐν τοῖσ μάλιστα οἶμαι τὴν ποιητικὴν ἐκμεμάχθαι φράσιν, βουλόμενοσ μὲν καὶ πλείουσ, οὐκ ἔχων δὲ χρόνον ἱκανὸν ἅπασι. φέρε δὴ τίσ οὐκ ἂν ὁμολογήσειεν τοῖσ κρατίστοισ ἐοικέναι ποιήμασί τε καὶ μέλεσι τοὺσ Δημοσθένουσ λόγουσ, καὶ μάλιστα τάσ τε κατὰ Φιλίππου δημηγορίασ καὶ τοὺσ δικανικοὺσ ἀγῶνασ τοὺσ δημοσίουσ; ὧν ἐξ ἑνὸσ ἀρκέσει λαβεῖν τὸ προοίμιον τουτί· μηδεὶσ ὑμῶν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, νομίσῃ με μήτ’ ἰδίασ ἔχθρασ μηδεμιᾶσ ἕνεχ’ ἥκειν Ἀριστοκράτουσ κατηγορήσοντα τουτουί, μήτε μικρὸν ὁρῶντά τι καὶ φαῦλον ἁμάρτημα ἑτοίμωσ οὕτωσ ἐπὶ τούτῳ προάγειν ἐμαυτὸν εἰσ ἀπέχθειαν· ἀλλ’ εἴπερ ἆρ’ ὀρθῶσ ἐγὼ λογίζομαι καὶ σκοπῶ, περὶ τοῦ Χερόνησον ἔχειν ὑμᾶσ ἀσφαλῶσ καὶ μὴ παρακρουσθέντασ ἀποστερηθῆναι πάλιν αὐτῆσ, περὶ τούτου ἐστί μοι ἅπασα ἡ σπουδή. πειρατέον δὴ καὶ περὶ τούτων λέγειν ἃ φρονῶ. . εἰσ γέλωτα γὰρ ἔνιοι λαμβάνουσι τὰ σπουδαιότατα δι’ ἀπειρίαν, καὶ ἴσωσ οὐδὲν ἄτοπον πάσχουσιν. ἃ δ’ οὖν βούλομαι λέγειν, τοιάδε ἐστί. πᾶσα λέξισ ἡ δίχα μέτρου συγκειμένη ποιητικὴν μοῦσαν ἢ μελικὴν χάριν οὐ δύναται προσλαβεῖν κατὰ γοῦν τὴν σύνθεσιν αὐτήν· ἐπεὶ καὶ ἡ ἐκλογὴ τῶν ὀνομάτων μέγα τι δύναται, καὶ ἔστι τισ ὀνομασία ποιητικὴ γλωττηματικῶν τε καὶ ξένων καὶ τροπικῶν καὶ πεποιημένων, οἷσ ἡδύνεται ποίησισ, εἰσ κόρον ἐγκαταμιγέντων τῇ ἀμέτρῳ λέξει, ὃ ποιοῦσιν ἄλλοι τε πολλοὶ καὶ οὐχ ἥκιστα Πλάτων· οὐ δὴ λέγω περὶ τῆσ ἐκλογῆσ, ἀλλ’ ἀφείσθω κατὰ τὸ παρὸν ἡ περὶ ταῦτα σκέψισ. περὶ τῆσ συνθέσεωσ αὐτῆσ ἔστω ἡ θεωρία τῆσ ἐν τοῖσ κοινοῖσ ὀνόμασι καὶ τετριμμένοισ καὶ ἥκιστα ποιητικοῖσ τὰσ ποιητικὰσ χάριτασ ἐπιδεικνυμένησ. ὅπερ οὖν ἔφην, οὐ δύναται ψιλὴ λέξισ ὁμοία γενέσθαι τῇ ἐμμέτρῳ καὶ ἐμμελεῖ, ἐὰν μὴ περιέχῃ μέτρα καὶ ῥυθμούσ τινασ ἐγκατατεταγμένουσ ἀδήλωσ. οὐ μέντοι προσήκει γε ἔμμετρον οὐδ’ ἔρρυθμον αὐτὴν εἶναι δοκεῖν ποίημα γὰρ οὕτωσ ἔσται καὶ μέλοσ ἐκβήσεταί τε ἁπλῶσ τὸν αὑτῆσ χαρακτῆρα, ἀλλ’ εὔρυθμον αὐτὴν ἀπόχρη καὶ εὔμετρον φαίνεσθαι μόνον· οὕτωσ γὰρ ἂν εἰή ποιητικὴ μέν, οὐ μὴν ποίημά γε, καὶ ἐμμελὴσ μέν, οὐ μέλοσ δέ. τίσ δ’ ἐστὶν ἡ τούτων διαφορά, πάνυ ῥᾴδιον ἰδεῖν. ἡ μὲν ὅμοια περιλαμβάνουσα μέτρα καὶ τεταγμένουσ σῴζουσα ῥυθμοὺσ καὶ κατὰ στίχον ἢ περίοδον ἢ στροφὴν διὰ τῶν αὐτῶν σχημάτων περαινομένη κἄπειτα πάλιν τοῖσ αὐτοῖσ ῥυθμοῖσ καὶ μέτροισ ἐπὶ τῶν ἑξῆσ στίχων ἢ περιόδων ἢ στροφῶν χρωμένη καὶ τοῦτο μέχρι πολλοῦ ποιοῦσα ἔρρυθμόσ ἐστι καὶ ἔμμετροσ, καὶ ὀνόματα κεῖται τῇ τοιαύτῃ λέξει μέτρον καὶ μέλοσ· ἡ δὲ πεπλανημένα μέτρα καὶ ἀτάκτουσ ῥυθμοὺσ ἐμπεριλαμβάνουσα καὶ μήτε ἀκολουθίαν ἐμφαίνουσα αὐτῶν μήτε ὁμοζυγίαν μήτε ἀντιστροφὴν εὔρυθμοσ μέν ἐστιν, ἐπειδὴ διαπεποίκιλταί τισιν ῥυθμοῖσ, οὐκ ἔρρυθμοσ δέ, ἐπειδὴ οὐχὶ τοῖσ αὐτοῖσ οὐδὲ κατὰ τὸ αὐτό. τοιαύτην δή φημι πᾶσαν εἶναι λέξιν ἄμετρον, ἥτισ ἐμφαίνει τὸ ποιητικὸν καὶ μελικόν· ᾗ δὴ καὶ τὸν Δημοσθένη κεχρῆσθαί φημι. καὶ ὅτι ἀληθῆ ταῦτ’ ἐστὶ καὶ οὐδὲν ἐγὼ καινοτομῶ, λάβοι μὲν ἄν τισ καὶ ἐκ τῆσ Ἀριστοτέλουσ μαρτυρίασ τὴν πίστιν· εἴρηται γὰρ τῷ φιλοσόφῳ τά τε ἄλλα περὶ τῆσ λέξεωσ τῆσ πολιτικῆσ ἐν τῇ τρίτῃ βύβλῳ τῶν ῥητορικῶν τεχνῶν οἱάν αὐτὴν εἶναι προσῆκεν, καὶ δὴ καὶ περὶ τῆσ εὐρυθμίασ ἐξ ὧν τισ τοιαύτη γένοιτο· ἐν ᾗ τοὺσ ἐπιτηδειοτάτουσ ὀνομάζει ῥυθμοὺσ καὶ πῇ χρήσιμοσ ἕκαστοσ αὐτῶν καταφαίνεται, καὶ λέξεισ παρατίθησί τινασ αἷσ πειρᾶται βεβαιοῦν τὸν λόγον. χωρὶσ δὲ τῆσ Ἀριστοτέλουσ μαρτυρίασ, ὅτι ἀναγκαῖόν ἐστιν ἐμπεριλαμβάνεσθαί τινασ τῇ πεζῇ λέξει ῥυθμούσ, εἰ μέλλοι τὸ ποιητικὸν ἐπανθήσειν αὐτῇ κάλλοσ, ἐκ τῆσ πείρασ τισ αὐτῆσ γνώσεται. αὐτίκα ὁ κατὰ Ἀριστοκράτουσ λόγοσ οὗ καὶ μικρῷ πρότερον ἐμνήσθην ἄρχεται μὲν ἀπὸ κωμικοῦ στίχου τετραμέτρου ἐξ ἀναπαίστων ῥυθμῶν συγκειμένου, λείπεται δὲ ποδὶ τοῦ τελείου, παρ’ ὃ καὶ λέληθεν· · τοῦτο γὰρ εἰ προσλάβοι τὸ μέτρον πόδα ἤτοι κατ’ ἀρχὰσ ἢ διὰ μέσου ἢ ἐπὶ τελευτῆσ, τέλειον ἔσται τετράμετρον ἀναπαιστικόν, ὃ καλοῦσίν τινεσ Ἀριστοφάνειον· μηδεὶσ ὑμῶν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, νομίσῃ με παρεῖναι, ἴσον δὲ τῷ λέξω τοίνυν τὴν ἀρχαίαν παιδείαν ὡσ διέκειτο. τάχα τισ ἐρεῖ πρὸσ ταῦτα, ὅτι οὐκ ἐξ ἐπιτηδεύσεωσ τοῦτο ἀλλ’ ἐκ ταὐτομάτου ἐγένετο· πολλὰ γὰρ αὐτοσχεδιάζει μέτρα ἡ φύσισ. ἔστω τοῦτο ἀληθὲσ εἶναι. ἀλλὰ καὶ τὸ συναπτόμενον τούτῳ κῶλον, εἰ διαλύσειέ τισ αὐτοῦ τὴν δευτέραν συναλοιφὴν ἣ πεποίηκεν αὐτὸ ἄσημον ἐπισυνάπτουσα τῷ τρίτῳ κώλῳ, πεντάμετρον ἐλεγειακὸν ἔσται συντετελεσμένον τουτί μήτ’ ἰδίασ ἔχθρασ μηδεμιᾶσ ἕνεκα ὅμοιον τούτοισ κοῦραι ἐλαφρὰ ποδῶν ἴχνι’ ἀειράμεναι. καὶ τοῦτ’ ἔτι κατὰ τὸν αὐτὸν ὑπολάβωμεν αὐτοματισμὸν ἄνευ γνώμησ γεγονέναι. τὸ συμπλεκόμενον τούτῳ πάλιν κῶλον ἐκ δυεῖν συνέστηκεν μέτρων· · εἰ γὰρ τὸ Σαπφικόν τισ ἐπιθαλάμιον τουτί οὐ γὰρ ἦν ἀτέρα πάισ, ὦ γαμβρέ, τοιαύτά ποτα καὶ τοῦ κωμικοῦ τετραμέτρου, λεγομένου δὲ Ἀριστοφανείου τουδί ὅτ’ ἐγὼ τὰ δίκαια λέγων ἤνθουν καὶ σωφροσύνη ’νενόμιστο τοὺσ τελευταίουσ πόδασ τρεῖσ καὶ τὴν κατάληξιν ἐκλαβὼν συνάψειε τοῦτον τὸν τρόπον οὐ γὰρ ἦν ἀτέρα πάισ, ὦ γαμβρέ, τοιαύτά ποτα καὶ σωφροσύνη ’νενόμιστο· . · τέλειον γὰρ ἔσται πόδα προσλαβὸν καὶ γενόμενον τοιοῦτο προάγειν ἐμαυτὸν εἰσ ἀπέχθειάν τινα. παρίδωμεν ἔτι καὶ ταῦτα ὡσ οὐκ ἐξ ἐπιτηδεύσεωσ ἀλλ’ αὐτοματισμῷ γενόμενα; τί οὖν βούλεται πάλιν τὸ προσεχὲσ τούτῳ κῶλον; ἰαμβεῖον γάρ ἐστι καὶ τοῦτο τρίμετρον ὀρθόν ἀλλ’ εἴπερ ἆρ’ ὀρθῶσ ἐγὼ λογίζομαι, τοῦ ἄρα συνδέσμου μακρὰν λαμβάνοντοσ τὴν προτέραν συλλαβήν. , ὑφ’ οὗ δὴ τὸ μέτρον ἐπισκοτούμενον ἠφάνισται; τὸ δ’ ἐπὶ τούτῳ παραλαμβανόμενον κῶλον ἐξ ἀναπαίστων σύγκειται ῥυθμῶν καὶ προάγει μέχρι ποδῶν ὀκτὼ τὸ αὐτὸ σχῆμα διασῷζον περὶ τοῦ Χερόνησον ἔχειν ὑμᾶσ ἀσφαλῶσ καὶ μὴ παρακρουσθέντασ, ὅμοιον τῷ παρ’ Εὐριπίδῃ τῷδε βασιλεῦ χώρασ τῆσ πολυβώλου Κισσεῦ, πεδίον πυρὶ μαρμαίρει. ἰαμβικὸν τρίμετρόν ἐστι ποδὶ καὶ ἡμίσει λειπόμενον· ἐγένετο δ’ ἂν τέλειον οὕτωσ ἀποστερηθῆναι πάλιν αὐτῆσ ἐν μέρει. ταῦτ’ ἔτι φῶμεν αὐτοσχέδια εἶναι καὶ ἀνεπιτήδευτα οὕτω ποικίλα καὶ πολλὰ ὄντα; ἐγὼ μὲν οὐκ ἀξιῶ· καὶ γὰρ τὰ ἑξῆσ τούτοισ ὅμοια εὑρεῖν ἔστι πολλῶν καὶ παντοδαπῶν ἀνάμεστα μέτρων τε καὶ ῥυθμῶν. ἀλλ’ ἵνα μὴ τοῦτον ὑπολάβῃ τισ μόνον οὕτωσ αὐτῷ κατεσκευάσθαι τὸν λόγον, ἑτέρου πάλιν ἅψομαι τοῦ πάνυ ἡρμηνεῦσθαι δαιμονίωσ δοκοῦντοσ, τοῦ ὑπὲρ Κτησιφῶντοσ, ὃν ἐγὼ κράτιστον ἀποφαίνομαι πάντων λόγων· ὁρῶ δὴ κἀν τούτῳ μετὰ τὴν προσαγόρευσιν τῶν Ἀθηναίων εὐθέωσ τὸν κρητικὸν ῥυθμόν, εἴτε ἄρα παιᾶνά τισ αὐτὸν βούλεται καλεῖν διοίσει γὰρ οὐδέν τὸν ἐκ πέντε συγκείμενον χρόνων οὐκ αὐτοσχεδίωσ μὰ Δία ἀλλ’ ὡσ οἱο͂́ν τε μάλιστα ἐπιτετηδευμένωσ δι’ ὅλου τοῦ κώλου πλεκόμενον τούτου τοῖσ θεοῖσ εὔχομαι πᾶσι καὶ πάσαισ. οὐ τοιοῦτοσ μέντοι κἀκεῖνόσ ἐστιν ὁ ῥυθμόσ Κρησίοισ ἐν ῥυθμοῖσ παῖδα μέλψωμεν; ἐμοὶ γοῦν δοκεῖ· ἔξω γὰρ τοῦ τελευταίου ποδὸσ τά γε ἄλλα παντάπασιν ἴσα. ἔστω καὶ τοῦτο, εἰ βούλεταί τισ, αὐτοσχέδιον· . . τοῦτο γὰρ ἐοίκεν, ὅ τι μὴ κατακλωμένουσ ἔχει δύο πόδασ ἐν ἀρχαῖσ, κατὰ γοῦν τὰ ἄλλα πάντα τῷ παρὰ Βακχυλίδῃ οὐχ ἕδρασ ἔργον οὐδ’ ἀμβολᾶσ, ἀλλὰ χρυσαιγίδοσ Ἰτανίασ χρὴ παρ’ εὐδαίδαλον ναὸν ἐλθόντασ ἁβρόν τι δεῖξαι. ὑφορῶμαί τινα πρὸσ ταῦτα καταδρομὴν ἀνθρώπων τῆσ μὲν ἐγκυκλίου παιδείασ ἀπείρων, τὸ δὲ ἀγοραῖον τῆσ ῥητορικῆσ μέροσ ὁδοῦ τε καὶ τέχνησ χωρὶσ ἐπιτηδευόντων, πρὸσ οὓσ ἀναγκαῖον ἀπολογήσασθαι, μὴ δόξωμεν ἔρημον ἀφηκέναι τὸν ἀγῶνα. ἐροῦσι δὴ ταῦτα· ὁ Δημοσθένησ οὖν οὕτωσ ἄθλιοσ ἦν, ὥσθ’ ὅτε γράφοι τοὺσ λόγουσ, μέτρα καὶ ῥυθμοὺσ ὥσπερ οἱ πλάσται παρατιθέμενοσ, ἐναρμόττειν ἐπειρᾶτο τούτοισ τοῖσ τύποισ τὰ κῶλα στρέφων ἄνω καὶ κάτω τὰ ὀνόματα καὶ παραφυλάττων τὰ μήκη καὶ τοὺσ χρόνουσ καὶ τὰσ πτώσεισ τῶν ὀνομάτων καὶ τὰσ ἐγκλίσεισ τῶν ῥημάτων καὶ πάντα τὰ συμβεβηκότα τοῖσ μορίοισ τοῦ λόγου πολυπραγμονῶν; ἠλίθιοσ μέντἂν εἰή εἰσ τοσαύτην σκευωρίαν καὶ φλυαρίαν ὁ τηλικοῦτοσ ἀνὴρ ἑαυτὸν διδούσ. ταῦτα δὴ καὶ τὰ τούτοισ παραπλήσια κωμῳδοῦντασ αὐτοὺσ καὶ καταχλευάζοντασ οὐ χαλεπῶσ ἄν τισ ἀποκρούσαιτο ταῦτα εἰπών· πρῶτον μὲν ὅτι οὐδὲν ἄτοπον ἦν, εἰ ὁ τοσαύτησ δόξησ ἠξιωμένοσ ἀνὴρ ὅσησ οὐδεὶσ τῶν πρότερον ὀνομασθέντων ἐπὶ δεινότητι λόγων, ἔργα συνταττόμενοσ αἰώνια καὶ διδοὺσ ἑαυτὸν ὑπεύθυνον τῷ πάντα βασανίζοντι χρόνῳ ἐβουλήθη μηδὲν εἰκῇ μήτε πρᾶγμα παραλαμβάνειν μήτ’ ὄνομα, πολλὴν δ’ ἀμφοῖν ἔχειν τούτων πρόνοιαν τῆσ τε ἐν τοῖσ νοήμασιν οἰκονομίασ καὶ τῆσ εὐμορφίασ τῆσ περὶ τὰ ὀνόματα, ἄλλωσ τε καὶ τῶν τότε ἀνθρώπων οὐ γραπτοῖσ ἀλλὰ γλυπτοῖσ καὶ τορευτοῖσ ἐοικότασ ἐκφερόντων λόγουσ, λέγω δὲ Ἰσοκράτουσ καὶ Πλάτωνοσ τῶν σοφιστῶν· ὃ μέν γε τὸν πανηγυρικὸν λόγον, ὡσ οἱ τὸν ἐλάχιστον χρόνον γράφοντεσ ἀποφαίνουσιν, ἐν ἔτεσι δέκα συνετάξατο, ὁ δὲ Πλάτων τοὺσ ἑαυτοῦ διαλόγουσ κτενίζων καὶ βοστρυχίζων καὶ πάντα τρόπον ἀναπλέκων οὐ διέλειπεν ὀγδοήκοντα γεγονὼσ ἔτη· . τί οὖν ἦν ἄτοπον, εἰ καὶ Δημοσθένει φροντὶσ εὐφωνίασ τε καὶ ἐμμελείασ ἐγένετο καὶ τοῦ μηδὲν εἰκῇ καὶ ἀβασανίστωσ τιθέναι μήτε ὄνομα μήτε νόημα; πολύ τε γὰρ μᾶλλον ἐμοὶ δοκεῖ προσήκειν ἀνδρὶ κατασκευάζοντι λόγουσ πολιτικοὺσ μνημεῖα τῆσ ἑαυτοῦ δυνάμεωσ αἰώνια μηδενὸσ τῶν ἐλαχίστων ὀλιγωρεῖν, ἢ ζῳγράφων τε καὶ τορευτῶν παισὶν ἐν ὕλῃ φθαρτῇ χειρῶν εὐστοχίασ καὶ πόνουσ ἀποδεικνυμένοισ περὶ τὰ φλέβια καὶ τὰ πτίλα καὶ τὸν χνοῦν καὶ τὰσ τοιαύτασ μικρολογίασ κατατρίβειν τῆσ τέχνησ τὴν ἀκρίβειαν. τούτοισ τε δὴ τοῖσ λόγοισ χρώμενοσ δοκεῖ μοί τισ ἂν οὐδὲν ἔξω τοῦ εἰκότοσ ἀξιοῦν καὶ ἔτι ἐκεῖνα εἰπών, ὅτι μειράκιον μὲν ὄντα καὶ νεωστὶ τοῦ μαθήματοσ ἁπτόμενον αὐτὸν οὐκ ἄλογον ἦν πάντα περισκοπεῖν, ὅσα δυνατὰ ἦν εἰσ ἐπιτήδευσιν ἀνθρωπίνην πεσεῖν· ἐπειδὴ δὲ ἡ χρόνιοσ ἄσκησισ ἰσχὺν πολλὴν λαβοῦσα τύπουσ τινὰσ ἐν τῇ διανοίᾳ παντὸσ τοῦ μελετωμένου καὶ σφραγῖδασ ἐνεποίησεν, ἐκ τοῦ ῥᾴστου τε καὶ ἀπὸ τῆσ ἕξεωσ αὐτὰ ἤδη ποιεῖν. οἱο͂́ν τι γίνεται κἀν ταῖσ ἄλλαισ τέχναισ, ὧν ἐνέργειά τισ ἢ ποίησισ τὸ τέλοσ· αὐτίκα οἱ κιθαρίζειν τε καὶ ψάλλειν καὶ αὐλεῖν ἄκρωσ εἰδότεσ ὅταν κρούσεωσ ἀκούσωσιν ἀσυνήθουσ, οὐ πολλὰ πραγματευθέντεσ ἀπαριθμοῦσιν αὐτὴν εὐθὺσ ἐπὶ τῶν ὀργάνων ἅμα νοήσει· μανθάνοντεσ δέ γε χρόνῳ τε πολλῷ καὶ πόνῳ τὰσ δυνάμεισ τῶν φθόγγων ἀναλαμβάνουσιν, καὶ οὐκ εὐθὺσ αἱ χεῖρεσ αὐτῶν ἐν ἕξει τοῦ δρᾶν τὰ παραγγελλόμενα ἦσαν, ὀψὲ δέ ποτε καὶ ὅτε ἡ πολλὴ ἄσκησισ αὐταῖσ εἰσ φύσεωσ ἰσχὺν κατέστησε τὸ ἔθοσ, τότε τῶν ἔργων ἐγένοντο ἐπιτυχεῖσ. καὶ τί δεῖ περὶ τῶν ἄλλων λέγειν; ὃ γὰρ ἅπαντεσ ἴσμεν, ἀπόχρη καὶ πᾶσαν αὐτῶν διακόψαι τὴν φλυαρίαν. τί δ’ ἐστὶ τοῦτο; τὰ γράμματα ὅταν παιδευώμεθα, πρῶτον μὲν τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἐκμανθάνομεν, ἔπειτα τοὺσ τύπουσ καὶ τὰσ δυνάμεισ, εἶθ’ οὕτω τὰσ συλλαβὰσ καὶ τὰ ἐν ταύταισ πάθη, καὶ μετὰ τοῦτο ἤδη τὰσ λέξεισ καὶ τὰ συμβεβηκότα αὐταῖσ, ἐκτάσεισ τε λέγω καὶ συστολὰσ καὶ προσῳδίασ καὶ τὰ παραπλήσια τούτοισ· ὅταν δὲ τὴν τούτων ἐπιστήμην λάβωμεν, τότε ἀρχόμεθα γράφειν τε καὶ ἀναγινώσκειν, κατὰ συλλαβὴν μὲν καὶ βραδέωσ τὸ πρῶτον· ἐπειδὰν δὲ ὁ χρόνοσ ἀξιόλογοσ προσελθὼν τύπουσ ἰσχυροὺσ αὐτῶν ἐν ταῖσ ψυχαῖσ ἡμῶν ἐμποιήσῃ, τότε ἀπὸ τοῦ ῥᾴστου δρῶμεν αὐτὰ καὶ πᾶν ὅ τι ἂν ἐπιδῷ τισ βυβλίον ἀπταίστῳ διερχόμεθα ἕξει τε καὶ τάχει . τοιοῦτο δὴ καὶ περὶ τὴν σύνθεσιν τῶν ὀνομάτων καὶ περὶ τὴν εὐέπειαν τῶν κώλων ὑποληπτέον γίνεσθαι παρὰ τοῖσ ἀθληταῖσ τοῦ ἔργου. τοὺσ δὲ τούτου ἀπείρουσ ἢ ἀτριβεῖσ θαυμάζειν καὶ ἀπιστεῖν, εἴ τι κεκρατημένωσ ὑφ’ ἑτέρου γίνεται διὰ τέχνησ, οὐκ ἄλογον. πρὸσ μὲν οὖν τοὺσ εἰωθότασ χλευάζειν τὰ παραγγέλματα τῶν τεχνῶν ταῦτα εἰρήσθω.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION