Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 22

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 22)

τῆσ μὲν οὖν αὐστηρᾶσ ἁρμονίασ τοιόσδε ὁ χαρακτήρ· ἐρείδεσθαι βούλεται τὰ ὀνόματα ἀσφαλῶσ καὶ στάσεισ λαμβάνειν ἰσχυράσ, ὥστ’ ἐκ περιφανείασ ἕκαστον ὄνομα ὁρᾶσθαι, ἀπέχειν τε ἀπ’ ἀλλήλων τὰ μόρια διαστάσεισ ἀξιολόγουσ αἰσθητοῖσ χρόνοισ διειργόμενα· τραχείαισ τε χρῆσθαι πολλαχῇ καὶ ἀντιτύποισ ταῖσ συμβολαῖσ οὐδὲν αὐτῇ διαφέρει, οἱαῖ γίνονται τῶν λογάδην συντιθεμένων ἐν οἰκοδομίαισ λίθων αἱ μὴ εὐγώνιοι καὶ μὴ συνεξεσμέναι βάσεισ, ἀργαὶ δέ τινεσ καὶ αὐτοσχέδιοι· μεγάλοισ τε καὶ διαβεβηκόσιν εἰσ πλάτοσ ὀνόμασιν ὡσ τὰ πολλὰ μηκύνεσθαι φιλεῖ· τὸ γὰρ εἰσ βραχείασ συλλαβὰσ συνάγεσθαι πολέμιον αὐτῇ, πλὴν εἴ ποτε ἀνάγκη βιάζοιτο. ἐν μὲν δὴ τοῖσ ὀνόμασι ταῦτα πειρᾶται διώκειν καὶ τούτων γλίχεται· ἐν δὲ τοῖσ κώλοισ ταῦτά τε ὁμοίωσ ἐπιτηδεύει καὶ τοὺσ ῥυθμοὺσ τοὺσ ἀξιωματικοὺσ καὶ μεγαλοπρεπεῖσ, καὶ οὔτε πάρισα βούλεται τὰ κῶλα ἀλλήλοισ εἶναι οὔτε παρόμοια οὔτε ἀνάγκῃ δουλεύοντα, ἀκόλουθα δὲ καὶ εὐγενῆ καὶ λαμπρὰ καὶ ἐλεύθερα, φύσει τ’ ἐοικέναι μᾶλλον αὐτὰ βούλεται ἢ τέχνῃ, καὶ κατὰ πάθοσ λέγεσθαι μᾶλλον ἢ κατ’ ἦθοσ. περιόδουσ δὲ συντιθέναι συναπαρτιζούσασ ἑαυταῖσ τὸν νοῦν τὰ πολλὰ μὲν οὐδὲ βούλεται· εἰ δέ ποτ’ αὐτομάτωσ ἐπὶ τοῦτο κατενεχθείη, τὸ ἀνεπιτήδευτον ἐμφαίνειν θέλει καὶ ἀφελέσ, οὔτε προσθήκαισ τισὶν ὀνομάτων, ἵνα ὁ κύκλοσ ἐκπληρωθῇ, μηδὲν ὠφελούσαισ τὸν νοῦν χρωμένη οὔτε ὅπωσ αἱ βάσεισ αὐτῶν γένοιντο θεατρικαί τινεσ ἢ γλαφυραί, σπουδὴν ἔχουσα οὐδ’ ἵνα τῷ πνεύματι τοῦ λέγοντοσ ὦσιν αὐτάρκεισ συμμετρουμένη μάλα, οὐδ’ ἄλλην τινὰ τοιαύτην ἔχουσα ἐπιτήδευσιν οὐδεμίαν. ἔτι τῆσ τοιαύτησ ἐστὶν ἁρμονίασ καὶ ταῦτα ἴδια· ἀντίρροπόσ ἐστι περὶ τὰσ πτώσεισ, ποικίλη περὶ τοὺσ σχηματισμούσ, ὀλιγοσύνδεσμοσ, ἄναρθροσ, ἐν πολλοῖσ ὑπεροπτικὴ τῆσ ἀκολουθίασ, ἥκιστ’ ἀνθηρά, μεγαλόφρων, αὐθέκαστοσ, ἀκόμψευτοσ, τὸν ἀρχαϊσμὸν καὶ τὸν πίνον ἔχουσα κάλλοσ. ταύτησ τῆσ ἁρμονίασ πολλοὶ μὲν ἐγένοντο ζηλωταὶ κατά τε ποίησιν καὶ ἱστορίαν καὶ λόγουσ πολιτικούσ, διαφέροντεσ δὲ τῶν ἄλλων ἐν μὲν ἐπικῇ ποιήσει ὅ τε Κολοφώνιοσ Ἀντίμαχοσ καὶ Ἐμπεδοκλῆσ ὁ φυσικόσ, ἐν δὲ μελοποιίᾳ Πίνδαροσ, ἐν τραγῳδίᾳ δ’ Αἰσχύλοσ, ἐν ἱστορίᾳ δὲ Θουκυδίδησ, ἐν δὲ πολιτικοῖσ λόγοισ Ἀντιφῶν. ἐνταῦθα ἡ μὲν ὑπόθεσισ ἀπῄτει πολλὰ παρασχέσθαι τῶν εἰρημένων ἑκάστου παραδείγματα, καὶ ἴσωσ οὐκ ἀηδὴσ ἂν ὁ λόγοσ ἐγένετο πολλοῖσ ὥσπερ ἄνθεσι διαποικιλλόμενοσ τοῖσ ἐαρινοῖσ· ἀλλ’ ὑπέρμετρον ἔμελλε φανήσεσθαι τὸ σύνταγμα καὶ σχολικὸν μᾶλλον ἢ παραγγελματικόν· οὐ μὲν δὴ οὐδ’ ἀνεξέλεγκτα παραλιπεῖν τὰ ῥηθέντα ἡρ́μοττεν, ὡσ δὴ φανερὰ καὶ οὐ δεόμενα μαρτυρίασ· ἔδει δέ πωσ τὸ μέτριον ἀμφοῖν λαβεῖν καὶ μήτε πλεονάσαι τοῦ καιροῦ μήτ’ ἐλλιπεῖν τῆσ πίστεωσ. τοῦτο δὴ πειράσομαι ποιῆσαι δείγματα λαβὼν ὀλίγα παρὰ τῶν ἐπιφανεστάτων ἀνδρῶν. ποιητῶν μὲν οὖν Πίνδαροσ ἀρκέσει παραληφθείσ, συγγραφέων δὲ Θουκυδίδησ· κράτιστοι γὰρ οὗτοι ποιηταὶ τῆσ αὐστηρᾶσ ἁρμονίασ. ἀρχέτω δὲ Πίνδαροσ, καὶ τούτου διθύραμβόσ τισ οὗ ἐστιν ἀρχή· δεῦτ’ ἐν χορὸν Ὀλύμπιοι ἐπί τε κλυτὰν πέμπετε χάριν θεοί, πολύβατον οἵ τ’ ἄστεοσ ὀμφαλὸν θυόεντα ἐν ταῖσ ἱεραῖσ Ἀθάναισ οἰχνεῖτε πανδαίδαλόν τ’ εὐκλέ’ ἀγοράν, ἰοδέτων λαχεῖν στεφάνων τᾶν τ’ ἐαριδρόπων ἀοιδᾶν· Διόθεν τέ με σὺν ἀγλαί̈ᾳ ἴδετε πορευθέντ’ ἀοιδᾶν δεύτερον ἐπὶ τὸν κισσοδόταν θεόν, τὸν Βρόμιον ἐριβόαν τε βροτοὶ καλέομεν, γόνον ὑπάτων νίν τε πατέρων μέλπομεν γυναικῶν τε Καδμεϊᾶν . ἐναργέα τελέων σάματ’ οὐ λανθάνει, φοινικοεάνων ὁπότ’ οἰχθέντοσ Ὡρᾶν θαλάμου εὐόδμον ἐπάγῃσιν ἐάρ φυτὰ νεκτάρεα· τότε βάλλεται, τότ’ ἐπ’ ἄμβροτον χέρσον ἐραταὶ ἰών φόβαι ῥόδα τε κόμαισι μίγνυνται ἀχεῖ τ’ ὀμφαὶ μελέων σὺν αὐλοῖσ ἀχεῖ τε Σεμέλαν ἑλικάμπυκα χοροί. ταῦθ’ ὅτι μέν ἐστιν ἰσχυρὰ καὶ στιβαρὰ καὶ ἀξιωματικὰ καὶ πολὺ τὸ αὐστηρὸν ἔχει τραχύνει τε ἀλύπωσ καὶ πικραίνει μετρίωσ τὰσ ἀκοὰσ ἀναβέβληταί τε τοῖσ χρόνοισ καὶ διαβέβηκεν ἐπὶ πολὺ ταῖσ ἁρμονίαισ καὶ οὐ τὸ θεατρικὸν δὴ τοῦτο καὶ γλαφυρὸν ἐπιδείκνυται κάλλοσ ἀλλὰ τὸ ἀρχαϊκὸν ἐκεῖνο καὶ αὐστηρόν, ἅπαντεσ ἂν εὖ οἶδ’ ὅτι μαρτυρήσειαν οἱ μετρίαν ἔχοντεσ αἴσθησιν περὶ λόγουσ. τίνι δὲ κατασκευασθέντα ἐπιτηδεύσει τοιαῦτα γέγονεν οὐ γὰρ ἄνευ γε τέχνησ καὶ λόγου τινόσ, αὐτοματισμῷ δὲ καὶ τύχῃ χρησάμενα τοῦτον εἴληφε τὸν χαρακτῆρα, ἐγὼ πειράσομαι δεικνύναι. τὸ πρῶτον αὐτῷ κῶλον ἐκ τεττάρων σύγκειται λέξεωσ μορίων, ῥήματοσ καὶ συνδέσμου καὶ δυεῖν προσηγορικῶν· τὸ μὲν οὖν ῥῆμα καὶ ὁ σύνδεσμοσ συναλοιφῇ κερασθέντα οὐκ ἀηδῆ πεποίηκε τὴν ἁρμονίαν· τὸ δὲ προσηγορικὸν τῷ συνδέσμῳ συντιθέμενον ἀποτετράχυκεν ἀξιολόγωσ τὴν ἁρμογήν· τὸ γὰρ ἐν χορὸν καὶ ἀντίτυπον καὶ οὐκ εὐεπέσ, τοῦ μὲν συνδέσμου λήγοντοσ εἰσ ἡμίφωνον στοιχεῖον τὸ ν, τοῦ δὲ προσηγορικοῦ τὴν ἀρχὴν λαμβάνοντοσ ἀφ’ ἑνὸσ τῶν ἀφώνων τοῦ χ· ἀσύμμικτα δὲ τῇ φύσει ταῦτα τὰ στοιχεῖα καὶ ἀκόλλητα· οὐ γὰρ πέφυκε κατὰ μίαν συλλαβὴν τοῦ χ προτάττεσθαι τὸ ν, ὥστε οὐδὲ συλλαβῶν ὁρ́ια γινόμενα συνάπτει τὸν ἦχον, ἀλλ’ ἀνάγκη σιωπήν τινα γενέσθαι μέσην ἀμφοῖν τὴν διορίζουσαν ἑκατέρου τῶν γραμμάτων τὰσ δυνάμεισ. τὸ μὲν δὴ πρῶτον κῶλον οὕτω τραχύνεται τῇ συνθέσει. κῶλα δέ με δέξαι λέγειν οὐχ οἷσ Ἀριστοφάνησ ἢ τῶν ἄλλων τισ μετρικῶν διεκόσμησε τὰσ ᾠδάσ, ἀλλ’ οἷσ ἡ φύσισ ἀξιοῖ διαιρεῖν τὸν λόγον καὶ ῥητόρων παῖδεσ τὰσ περιόδουσ διαιροῦσι. διαβέβηκεν ἀπὸ τοῦ προτέρου διάβασιν ἀξιόλογον καὶ περιείληφεν ἐν αὑτῷ πολλὰσ ἁρμονίασ ἀντιτύπουσ. ἄρχει μὲν γὰρ αὐτοῦ στοιχεῖον ἓν τῶν φωνηέντων τὸ ε καὶ παράκειται ἑτέρῳ φωνήεντι τῷ ι· εἰσ τοῦτο γὰρ ἔληγε τὸ πρὸ αὐτοῦ. οὐ συναλείφεται δὲ οὐδὲ ταῦτ’ ἀλλήλοισ οὐδὲ προτάττεται κατὰ μίαν συλλαβὴν τὸ ι τοῦ ε· σιωπὴ δέ τισ μεταξὺ ἀμφοῖν γίνεται διερείδουσα τῶν μορίων ἑκάτερον καὶ τὴν βάσιν αὐτοῖσ ἀποδιδοῦσα ἀσφαλῆ. ἐν δὲ τῇ κατὰ μέροσ συνθέσει τοῦ κώλου τοῖσ μὲν ἐπί τε συνδέσμοισ ἀφ’ ὧν ἄρχεται τὸ κῶλον, εἴτε ἄρα πρόθεσιν αὐτῶν δεῖ τὸ ἡγούμενον καλεῖν, τὸ προσηγορικὸν ἐπικείμενον μόριον τὸ κλυτὰν ἀντίτυπον πεποίηκε καὶ τραχεῖαν τὴν σύνθεσιν· κατὰ τί ποτε; ὅτι βούλεται μὲν εἶναι βραχεῖα ἡ πρώτη συλλαβὴ τοῦ κλυτάν, μακροτέρα δ’ ἐστὶ τῆσ βραχείασ ἐξ ἀφώνου τε καὶ ἡμιφώνου καὶ φωνήεντοσ συνεστῶσα. τὸ δὲ μὴ εἰλικρινῶσ αὐτῆσ βραχὺ καὶ ἅμα τὸ ἐν τῇ κράσει τῶν γραμμάτων δυσεκφόρητον ἀναβολήν τε ποιεῖ καὶ ἐγκοπὴν τῆσ ἁρμονίασ. εἰ γοῦν τὸ κ τισ ἀφέλοι τῆσ συλλαβῆσ καὶ ποιήσειεν ἐπί τε λυτάν, λυθήσεται καὶ τὸ βραδὺ καὶ τὸ τραχὺ τῆσ ἁρμονίασ. πάλιν τῷ κλυτὰν προσηγορικῷ τὸ πέμπετε ῥηματικὸν ἐπικείμενον οὐκ ἔχει συνῳδὸν οὐδ’ εὐκέραστον τὸν ἦχον, ἀλλ’ ἀνάγκη στηριχθῆναι τὸ ν καὶ πιεσθέντοσ ἱκανῶσ τοῦ στόματοσ τότε ἀκουστὸν γενέσθαι τὸ π· οὐ γὰρ ὑποτακτικὸν τῷ ν τὸ π. τούτου δ’ αἴτιον ὁ τοῦ στόματοσ σχηματισμὸσ οὔτε κατὰ τὸν αὐτὸν τόπον οὔτε τῷ αὐτῷ τρόπῳ τῶν γραμμάτων ἐκφέρων ἑκάτερον· τοῦ μὲν γὰρ ν περὶ τὸν οὐρανὸν γίνεται ὁ ἦχοσ καὶ τῆσ γλώττησ ἄκροισ τοῖσ ὀδοῦσι προσανισταμένησ καὶ τοῦ πνεύματοσ διὰ τῶν ῥωθώνων μεριζομένου, τοῦ δὲ π μύσαντόσ τε τοῦ στόματοσ καὶ οὐδὲν τῆσ γλώττησ συνεργούσησ τοῦ τε πνεύματοσ κατὰ τὴν ἄνοιξιν τῶν χειλῶν τὸν ψόφον λαμβάνοντοσ ἀθροῦν, ὡσ καὶ πρότερον εἴρηταί μοι· ἐν δὲ τῷ μεταλαμβάνειν τὸ στόμα σχηματισμὸν ἕτερον ἐξ ἑτέρου μήτε συγγενῆ μήτε παρόμοιον ἐμπεριλαμβάνεταί τισ χρόνοσ, σὺν ᾧ διίσταται τὸ λεῖόν τε καὶ εὐεπὲσ τῆσ ἁρμονίασ. καὶ ἅμα οὐδ’ ἡ προηγουμένη τοῦ πέμπετε συλλαβὴ μαλακὸν ἔχει τὸν ἦχον ἀλλ’ ὑποτραχύνει τὴν ἀκοὴν ἀρχομένη τε ἐξ ἀφώνου καὶ λήγουσα εἰσ ἡμίφωνον. τῷ τε χάριν τὸ θεοὶ παρακείμενον ἀνακόπτει τὸν ἦχον καὶ ποιεῖ διερεισμὸν ἀξιόλογον τῶν μορίων, τοῦ μὲν εἰσ ἡμίφωνον λήγοντοσ τὸ ν, τοῦ δὲ ἄφωνον ἔχοντοσ ἡγούμενον τὸ θ· οὐδενὸσ δὲ πέφυκε προτάττεσθαι τῶν ἀφώνων τὰ ἡμίφωνα. . ἀπὸ φωνήεντοσ τοῦ ε λαμβάνον τὴν ἀρχὴν διέσπακε τῷ μεταξὺ χρόνῳ τὸν ἦχον οὐκ ὄντι ὀλίγῳ. · τραχεῖα κἀνταῦθα καὶ ἀντίτυποσ ἡ συζυγία· ἡμιφώνῳ γὰρ ἄφωνον συνάπτεται τῷ ν τὸ τ καὶ διαβέβηκεν ἀξιόλογον διάβασιν ὁ μεταξὺ τοῦ τε προσηγορικοῦ τοῦ πανδαίδαλον καὶ τῆσ συναλοιφῆσ τῆσ συναπτομένησ αὐτῷ χρόνοσ· μακραὶ μὲν γὰρ ἀμφότεραι, μείζων δὲ οὐκ ὀλίγῳ τῆσ μετρίασ ἡ συναλείφουσα τὰ δύο συλλαβή, ἐξ ἀφώνου τε καὶ δυεῖν συνεστῶσα φωνηέντων· εἰ γοῦν τισ αὐτῆσ ἀφέλοι τὸ τ καὶ ποιήσειε πανδαίδαλον εὐκλέ’ ἀγοράν, εἰσ τὸ δίκαιον ἐλθοῦσα μέτρον εὐεπεστάτην ποιήσει τὴν ἁρμονίαν. . παράκειται γὰρ ἡμίφωνα δύο ἀλλήλοισ τὸ ν καὶ τὸ λ, φυσικὴν οὐκ ἔχοντα συζυγίαν τῷ μήτε κατὰ τοὺσ αὐτοὺσ τόπουσ μήτε καθ’ ὁμοίουσ σχηματισμοὺσ τοῦ στόματοσ ἐκφέρεσθαι. "στεφάνων τᾶν τ’ ἐαριδρόπων· μακραὶ γὰρ καὶ δεῦρο συγκρούονται συλλαβαὶ τὸ δίκαιον ὑπεραίρουσαι μέτρον, ἥ τε λήγουσα τοῦ στεφάνων μορίου δυσὶ περιλαμβάνουσα ἡμιφώνοισ φωνῆεν γράμμα φύσει μακρὸν καὶ ἡ συναπτομένη ταύτῃ τρισὶ μηκυνομένη γράμμασιν ἀφώνῳ καὶ φωνήεντι μακρῶσ λεγομένῳ καὶ ἡμιφώνῳ· διερεισμόσ τε οὖν γέγονε τοῖσ μήκεσι τῶν συλλαβῶν καὶ ἀντιτυπία τῇ παραθέσει τῶν γραμμάτων, οὐκ ἔχοντοσ τοῦ τ συνῳδὸν τῷ ν τὸν ἦχον, ὃ καὶ πρότερον εἴρηκα. παράκειται δὲ καὶ τῷ ἀοιδᾶν εἰσ τὸ ν λήγοντι ἀπὸ τοῦ δ ἀρχόμενον ἀφώνου τὸ Διόθεν τε καὶ τῷ σὺν ἀγλαί̈ᾳ εἰσ τὸ ι λήγοντι τὸ ἴδετε πορευθέντ’ ἀοιδᾶν ἀρχόμενον ἀπὸ τοῦ ι. πολλά τισ ἂν εὑρ́οι τοιαῦτα ὅλην τὴν ᾠδὴν σκοπῶν. ἵνα δὲ καὶ περὶ τῶν λοιπῶν εἰπεῖν ἐγγένηταί μοι, Πινδάρου μὲν ἅλισ ἔστω, Θουκυδίδου δὲ λαμβανέσθω λέξισ ἡ ἐκ τοῦ προοιμίου ἥδε· Θουκυδίδησ Ἀθηναῖοσ ξυνέγραψε τὸν πόλεμον τῶν Πελοποννησίων καὶ Ἀθηναίων ὡσ ἐπολέμησαν πρὸσ ἀλλήλουσ, ἀρξάμενοσ εὐθὺσ καθισταμένου καὶ ἐλπίσασ μέγαν τε ἔσεσθαι καὶ ἀξιολογώτατον τῶν προγεγενημένων, τεκμαιρόμενοσ ὅτι ἀκμάζοντέσ τε ᾖσαν ἐσ αὐτὸν ἀμφότεροι παρασκευῇ τῇ πάσῃ, καὶ τὸ ἄλλο Ἑλληνικὸν ὁρῶν ξυνιστάμενον πρὸσ ἑκατέρουσ, τὸ μὲν εὐθύσ, τὸ δὲ καὶ διανοούμενον. κίνησισ γὰρ αὕτη μεγίστη δὴ τοῖσ Ἕλλησιν ἐγένετο καὶ μέρει τινὶ τῶν βαρβάρων, ὡσ δ’ εἰπεῖν καὶ ἐπὶ πλεῖστον ἀνθρώπων. τὰ γὰρ πρὸ αὐτῶν καὶ τὰ ἔτι παλαιότερα σαφῶσ μὲν εὑρεῖν διὰ χρόνου πλῆθοσ ἀδύνατα ἦν· ἐκ δὲ τεκμηρίων, ὧν ἐπὶ μακρότατον σκοποῦντί μοι πιστεῦσαι ξυμβαίνει, οὐ μεγάλα νομίζω γενέσθαι οὔτε κατὰ τοὺσ πολέμουσ οὔτε ἐσ τἆλλα. φαίνεται γὰρ ἡ νῦν Ἑλλὰσ καλουμένη οὐ πάλαι βεβαίωσ οἰκουμένη, ἀλλὰ μεταναστάσεισ τε οὖσαι τὰ πρότερα καὶ ῥᾳδίωσ ἕκαστοι τὴν ἑαυτῶν ἀπολείποντεσ βιαζόμενοι ὑπό τινων ἀεὶ πλειόνων. τῆσ γὰρ ἐμπορίασ οὐκ οὔσησ οὐδ’ ἐπιμιγνύντεσ ἀδεῶσ ἀλλήλοισ οὔτε κατὰ γῆν οὔτε διὰ θαλάσσησ, νεμόμενοί τε τὰ ἑαυτῶν ἕκαστοι ὅσον ἀποζῆν καὶ περιουσίαν χρημάτων οὐκ ἔχοντεσ οὐδὲ γῆν φυτεύοντεσ, ἄδηλον ὂν ὁπότε τισ ἐπελθὼν καὶ ἀτειχίστων ἅμα ὄντων ἄλλοσ ἀφαιρήσεται, τῆσ τε καθ’ ἡμέραν ἀναγκαίου τροφῆσ πανταχοῦ ἂν ἡγούμενοι ἐπικρατεῖν οὐ χαλεπῶσ ἀνίσταντο. . τίνα δ’ ἐστὶ τὰ θεωρήματα οἷσ χρησάμενοσ ἁνὴρ οὗτοσ ἀπηνῆ καὶ αὐστηρὰν πεποίηκε τὴν ἁρμονίαν, δι’ ὀλίγων σημανῶ· ῥᾴδιον γὰρ ἔσται μικρὰ μεγάλων εἶναι δείγματα τοῖσ μὴ χαλεπῶσ ἐπὶ τὴν τοῦ ὁμοίου τε καὶ ἀκολούθου μεταβαίνουσιν θεωρίαν. αὐτίκα ἐν ἀρχῇ τῷ Ἀθηναῖοσ προσηγορικῷ τὸ ξυνέγραψε ῥῆμα ἐφαρμοττόμενον διίστησιν ἀξιολόγωσ τὴν ἁρμονίαν· οὐ γὰρ προτάττεται τὸ σ τοῦ ξ κατὰ συνεκφορὰν τὴν ἐν μιᾷ συλλαβῇ γινομένην· δεῖ δὲ τοῦ σ σιωπῇ καταληφθέντοσ τότε ἀκουστὸν γενέσθαι τὸ ξ. τοῦτο δὲ τραχύτητα ἐργάζεται καὶ ἀντιτυπίαν τὸ πάθοσ. · τούτων γὰρ τῶν μορίων τῆσ λέξεωσ οὐθὲν ὅ τι οὐ σιωπῇ καταληφθῆναί τε δεῖ καὶ πιεσθῆναι πρότερον ὑπὸ τοῦ στόματοσ περὶ τὸ τελευταῖον γράμμα, ἵνα τὸ συναπτόμενον αὐτῷ τρανὴν καὶ καθαρὰν τὴν ἑαυτοῦ λάβῃ δύναμιν. ἔτι πρὸσ τούτοισ ἡ τῶν φωνηέντων παράθεσισ ἡ κατὰ τὴν τελευταίαν τοῦ κώλου τοῦδε γενομένη ἐν τῷ καὶ Ἀθηναίων διακέκρουκε τὸ συνεχὲσ τῆσ ἁρμονίασ καὶ διἕστακεν πάνυ αἰσθητὸν τὸν μεταξὺ λαβοῦσα χρόνον· ἀκέραστοι γὰρ αἱ φωναὶ τοῦ τε ι καὶ τοῦ α καὶ ἀποκόπτουσαι τὸν ἦχον· τὸ δ’ εὐεπὲσ οἱ συνεχεῖσ τε καὶ οἱ συλλεαινόμενοι ποιοῦσιν ἦχοι. μετρίωσ ἁρμόσασ ὁ ἀνὴρ ὡσ ἂν εὔφωνόν τε μάλιστα φαίνοιτο καὶ μαλακόν, τὸ μετὰ τοῦτο πάλιν ἀποτραχύνει καὶ διασπᾷ τοῖσ διαχαλάσμασι τῶν ἁρμονιῶν· , τρὶσ γὰρ ἀλλήλοισ ἑξῆσ οὐ διὰ μακροῦ παράκειται φωνήεντα συγκρούσεισ ἐργαζόμενα καὶ ἀνακοπὰσ καὶ οὐκ ἐῶντα τὴν ἀκρόασιν ἑνὸσ κώλου συνεχοῦσ λαβεῖν φαντασίαν· οὐκ ἔχει τὴν βάσιν εὔγραμμον καὶ περιφερῆ, ἀλλ’ ἀκόρυφόσ τισ φαίνεται καὶ ἀκατάστροφοσ, ὥσπερ μέροσ οὖσα τῆσ δευτέρασ ἀλλ’ οὐχὶ τέλοσ. τὸ δ’ αὐτὸ πέπονθε καὶ ἡ τρίτη περίοδοσ· , πολλὰσ ἅμα καὶ αὐτὴ περιέχουσα φωνηέντων τε πρὸσ φωνήεντα ἀντιτυπίασ καὶ ἡμιφώνων πρὸσ ἡμίφωνα καὶ ἄφωνα, ἅσπερ ἐργάζεται τὰ μὴ συνῳδὰ τῇ φύσει τραχύτητασ. ἵνα δὲ συνελὼν εἴπω, δώδεκά που περιόδων οὐσῶν ἃσ παρεθέμην, εἴ τισ αὐτὰσ συμμέτρωσ μερίζοι πρὸσ τὸ πνεῦμα, κώλων δὲ περιλαμβανομένων ἐν ταύταισ οὐκ ἐλαττόνων ἢ τριάκοντα τὰ μὲν εὐεπῶσ συγκείμενα καὶ συνεξεσμένα ταῖσ ἁρμονίαισ οὐκ ἂν εὑρ́οι τισ ἓξ ἢ ἑπτὰ τὰ πάντα κῶλα, φωνηέντων δὲ συμβολὰσ ἐν ταῖσ δώδεκα περιόδοισ ὀλίγου δεῖν τριάκοντα ἡμιφώνων τε καὶ ἀφώνων ἀντιτύπων καὶ πικρῶν καὶ δυσεκφόρων παραβολάσ, ἐξ ὧν αἵ τε ἀνακοπαὶ καὶ τὰ πολλὰ ἐγκαθίσματα τῇ λέξει γέγονε, τοσαύτασ τὸ πλῆθοσ ὥστε ὀλίγου δεῖν καθ’ ἕκαστον αὐτῆσ μόριον εἶναί τι τῶν τοιούτων. πολλὴ δὲ καὶ ἡ τῶν κώλων ἀσυμμετρία πρὸσ ἄλληλα καὶ ἡ τῶν περιόδων ἀνωμαλία καὶ ἡ τῶν σχημάτων καινότησ καὶ τὸ τῆσ ἀκολουθίασ ὑπεροπτικὸν καὶ τἆλλα ὅσα χαρακτηρικὰ τῆσ ἀκομψεύτου τε καὶ αὐστηρᾶσ ἐπελογισάμην ὄντα ἁρμονίασ. ἅπαντα γὰρ διεξιέναι πάλιν ἐπὶ τῶν παραδειγμάτων καὶ καταδαπανᾶν εἰσ ταῦτα τὸν χρόνον οὐκ ἀναγκαῖον ἡγοῦμαι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION