Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 16

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 16)

καὶ αὐτοὶ μὲν δὴ κατασκευάζουσιν οἱ ποιηταὶ καὶ λογογράφοι πρὸσ χρῆμα ὁρῶντεσ οἰκεῖα καὶ δηλωτικὰ τῶν ὑποκειμένων τὰ ὀνόματα, ὥσπερ ἔφην· πολλὰ δὲ καὶ παρὰ τῶν ἔμπροσθεν λαμβάνουσιν ὡσ ἐκεῖνοι κατεσκεύασαν, ὅσα μιμητικὰ τῶν πραγμάτων ἐστίν· ὡσ ἔχει ταυτί ῥόχθει γὰρ μέγα κῦμα ποτὶ ξερὸν ἠπείροιο. αὐτὸσ δὲ κλάγξασ πέτετο πνοιῇσ ἀνέμοιο. αἰγιαλῷ μεγάλα βρέμεται, σμαραγεῖ δέ τε πόντοσ. σκέπτετ’ ὀιστῶν τε ῥοῖζον καὶ δοῦπον ἀκόντων. μεγάλη δὲ τούτων ἀρχὴ καὶ διδάσκαλοσ ἡ φύσισ ἡ ποιοῦσα μιμητικοὺσ ἡμᾶσ τῶν ὀνομάτων, οἷσ δηλοῦται τὰ πράγματα κατά τινασ εὐλόγουσ καὶ κινητικὰσ τῆσ διανοίασ ὁμοιότητασ· ὑφ’ ἧσ ἐδιδάχθημεν ταύρων τε μυκήματα λέγειν καὶ χρεμετισμοὺσ ἵππων καὶ φριμαγμοὺσ τράγων πυρόσ τε βρόμον καὶ πάταγον ἀνέμων καὶ συριγμὸν κάλων καὶ ἄλλα τούτοισ ὅμοια παμπληθῆ τὰ μὲν φωνῆσ μηνύματα, τὰ δὲ μορφῆσ, τὰ δὲ ἔργου, τὰ δὲ πάθουσ, τὰ δὲ κινήσεωσ, τὰ δ’ ἠρεμίασ, τὰ δ’ ἄλλου χρήματοσ ὅτου δή· περὶ ὧν εἴρηται πολλὰ τοῖσ πρὸ ἡμῶν, τὰ κράτιστα δ’ ὡσ πρώτῳ τὸν ὑπὲρ ἐτυμολογίασ εἰσαγαγόντι λόγον, Πλάτωνι τῷ Σωκρατικῷ, πολλαχῇ μὲν καὶ ἄλλῃ μάλιστα δ’ ἐν τῷ Κρατύλῳ. τί δὴ τὸ κεφάλαιόν ἐστί μοι τούτου τοῦ λόγου; ὅτι παρὰ μὲν τὰσ τῶν γραμμάτων συμπλοκὰσ ἡ τῶν συλλαβῶν γίνεται δύναμισ ποικίλη, παρὰ δὲ τὴν τῶν συλλαβῶν σύνθεσιν ἡ τῶν ὀνομάτων φύσισ παντοδαπή, παρὰ δὲ τὰσ τῶν ὀνομάτων ἁρμονίασ πολύμορφοσ ὁ λόγοσ· ὥστε πολλὴ ἀνάγκη καλὴν μὲν εἶναι λέξιν ἐν ᾗ καλά ἐστιν ὀνόματα, κάλλουσ δὲ ὀνομάτων συλλαβάσ τε καὶ γράμματα καλὰ αἴτια εἶναι, ἡδεῖαν δὲ διάλεκτον ἐκ τῶν ἡδυνόντων τὴν ἀκοὴν γίνεσθαι κατὰ τὸ παραπλήσιον ὀνομάτων τε καὶ συλλαβῶν καὶ γραμμάτων, τάσ τε κατὰ μέροσ ἐν τούτοισ διαφοράσ, καθ’ ἃσ δηλοῦται τά τε ἤθη καὶ τὰ πάθη καὶ αἱ διαθέσεισ καὶ τὰ ἔργα τῶν προσώπων καὶ τὰ συνεδρεύοντα τούτοισ, ἀπὸ τῆσ πρώτησ κατασκευῆσ τῶν γραμμάτων γίνεσθαι τοιαύτασ. χρήσομαι δ’ ὀλίγοισ παραδείγμασι τοῦ λόγου τοῦδε τῆσ σαφηνείασ ἕνεκα· τὰ γὰρ ἄλλα πολλὰ ὄντα ἐπὶ σαυτοῦ συμβαλλόμενοσ εὑρήσεισ. ὁ δὴ πολυφωνότατοσ ἁπάντων ποιητῶν Ὅμηροσ, ὅταν μὲν ὡρ́αν ὄψεωσ εὐμόρφου καὶ κάλλοσ ἡδονῆσ ἐπαγωγὸν ἐπιδείξασθαι βούληται, τῶν τε φωνηέντων τοῖσ κρατίστοισ χρήσεται καὶ τῶν ἡμιφώνων τοῖσ μαλακωτάτοισ, καὶ οὐ καταπυκνώσει τοῖσ ἀφώνοισ τὰσ συλλαβὰσ οὐδὲ συγκόψει τοὺσ ἤχουσ παρατιθεὶσ ἀλλήλοισ τὰ δυσέκφορα, πραεῖαν δέ τινα ποιήσει τὴν ἁρμονίαν τῶν γραμμάτων καὶ ῥέουσαν ἀλύπωσ διὰ τῆσ ἀκοῆσ, ὡσ ἔχει ταυτί ἣ δ’ ἰέν ἐκ θαλάμοιο περίφρων Πηνελόπεια Ἀρτέμιδι ἰκέλη ἠὲ χρυσῇ Ἀφροδίτῃ. Δήλῳ δήποτε τοῖον Ἀπόλλωνοσ παρὰ βωμῷ φοίνικοσ νέον ἔρνοσ ἀνερχόμενον ἐνόησα. καὶ Χλῶριν εἶδον περικαλλέα, τήν ποτε Νηλεὺσ γῆμεν ἑὸν μετὰ κάλλοσ, ἐπεὶ πόρε μυρία ἕδνα. ὅταν δ’ οἰκτρὰν ἢ φοβερὰν ἢ ἀγέρωχον ὄψιν εἰσάγῃ, τῶν τε φωνηέντων οὐ τὰ κράτιστα θήσει ἀλλὰ τὰ δυσηχέστατα, καὶ τῶν ψοφοειδῶν ἢ ἀφώνων τὰ δυσεκφορώτατα λήψεται καὶ καταπυκνώσει τούτοισ τὰσ συλλαβάσ, οἱᾶ́ ἐστι ταυτί σμερδαλέοσ δ’ αὐτῇσι φάνη κεκακωμένοσ ἅλμῃ. τῇ δ’ ἐπὶ μὲν Γοργῲ βλοσυρῶπισ ἐστεφάνωτο δεινὸν δερκομένη, περὶ δὲ Δεῖμόσ τε Φόβοσ τε. ποταμῶν δέ γε σύρρυσιν εἰσ χωρίον ἓν καὶ πάταγον ὑδάτων ἀναμισγομένων ἐκμιμήσασθαι τῇ λέξει βουλόμενοσ οὐκ ἐργάσεται λείασ συλλαβὰσ ἀλλ’ ἰσχυρὰσ καὶ ἀντιτύπουσ ὡσ δ’ ὅτε χείμαρροι ποταμοὶ κατ’ ὄρεσφι ῥέοντεσ ἐσ μισγάγκειαν συμβάλλετον ὄβριμον ὕδωρ. βιαζόμενον δέ τινα πρὸσ ἐναντίον ῥεῦμα ποταμοῦ μετὰ τῶν ὅπλων καὶ τὰ μὲν ἀντέχοντα, τὰ δ’ ὑποφερόμενον εἰσάγων ἀνακοπάσ τε ποιήσει συλλαβῶν καὶ ἀναβολὰσ χρόνων καὶ ἀντιστηριγμοὺσ γραμμάτων δεινὸν δ’ ἀμφ’ Ἀχιλῆα κυκώμενον ἵστατο κῦμα, ὤθει δ’ ἐν σάκεϊ πίπτων ῥόοσ, οὐδὲ πόδεσσιν εἶχε στηρίξασθαι. ἀραττομένων δὲ περὶ πέτρασ ἀνθρώπων ψόφον τε καὶ μόρον οἰκτρὸν ἐπιδεικνύμενοσ ἐπὶ τῶν ἀηδεστάτων τε καὶ κακοφωνοτάτων χρονιεῖ γραμμάτων οὐδαμῇ λεαίνων τὴν κατασκευὴν οὐδὲ ἡδύνων· σύν τε δύω μάρψασ ὥστε σκύλακασ προτὶ γαίῃ κόπτ’· ἐκ δ’ ἐγκέφαλοσ χαμάδισ ῥέε, δεῦε δὲ γαῖαν. πολὺ ἂν ἔργον εἰή λέγειν, εἰ πάντων παραδείγματα βουλοίμην φέρειν ὧν ἄν τισ ἀπαιτήσειε κατὰ τὸν τόπον τόνδε· ὥστε ἀρκεσθεὶσ τοῖσ εἰρημένοισ ἐπὶ τὰ ἑξῆσ μεταβήσομαι. φημὶ δὴ τὸν βουλόμενον ἐργάσασθαι λέξιν καλὴν ἐν τῷ συντιθέναι τὰσ φωνάσ, ὅσα καλλιλογίαν ἢ μεγαλοπρέπειαν ἢ σεμνότητα περιείληφεν ὀνόματα, εἰσ ταὐτὸ συνάγειν. εἴρηται δέ τινα περὶ τούτων καὶ Θεοφράστῳ τῷ φιλοσόφῳ κοινότερον ἐν τοῖσ περὶ λέξεωσ, ἔνθα ὁρίζει, τίνα ὀνόματα φύσει καλά , ὧν συντιθεμένων καλὴν οἰέται καὶ μεγαλοπρεπῆ γενήσεσθαι τὴν φράσιν, καὶ αὖθισ ἕτερα μικρὰ καὶ ταπεινά, ἐξ ὧν οὔτε ποίημα χρηστὸν ἔσεσθαί φησιν οὔτε λόγον. καὶ μὰ Δία οὐκ ἀπὸ σκοποῦ ταῦτα εἴρηται τῷ ἀνδρί. εἰ μὲν οὖν ἐγχωροίη πάντ’ εἶναι τὰ μόρια τῆσ λέξεωσ ὑφ’ ὧν μέλλει δηλοῦσθαι τὸ πρᾶγμα εὔφωνά τε καὶ καλλιρήμονα, μανίασ ἔργον ζητεῖν τὰ χείρω· εἰ δὲ ἀδύνατον εἰή τοῦτο, ὥσπερ ἐπὶ πολλῶν ἔχει, τῇ πλοκῇ καὶ μίξει καὶ παραθέσει πειρατέον ἀφανίζειν τὴν τῶν χειρόνων φύσιν, ὅπερ Ὅμηροσ εἰώθεν ἐπὶ πολλῶν ποιεῖν. εἰ γάρ τισ ἔροιτο ὅντιν’ οὖν ἢ ποιητῶν ἢ ῥητόρων, τίνα σεμνότητα ἢ καλλιλογίαν ταῦτ’ ἔχει τὰ ὀνόματα ἃ ταῖσ Βοιωτίαισ κεῖται πόλεσιν Ὑρία καὶ Μυκαλησσὸσ καὶ Γραῖα καὶ Ἐτεωνὸσ καὶ Σκῶλοσ καὶ Θίσβη καὶ Ὀγχηστὸσ καὶ Εὔτρησισ καὶ τἆλλ’ ἐφεξῆσ ὧν ὁ ποιητὴσ μέμνηται, οὐδεὶσ ἂν εἰπεῖν οὐδ’ ἥντιν’ οὖν ἔχοι· ἀλλ’ οὕτωσ αὐτὰ καλῶσ ἐκεῖνοσ συνύφαγκεν καὶ παραπληρώμασιν εὐφώνοισ διείληφεν ὥστε μεγαλοπρεπέστατα φαίνεσθαι πάντων ὀνομάτων· Βοιωτῶν μὲν Πηνέλεωσ καὶ Λήιτοσ ἦρχον Ἀρκεσίλαόσ τε Προθοήνωρ τε Κλονίοσ τε, οἵ θ’ Ὑρίην ἐνέμοντο καὶ Αὐλίδα πετρήεσσαν σχοῖνόν τε Σκῶλόν τε πολύκνημόν τ’ Ἐτεωνόν, Θέσπειαν Γραῖάν τε καὶ εὐρύχορον Μυκαλησσόν, οἵ τ’ ἀμφ’ Ἅρμ’ ἐνέμοντο καὶ Εἰλέσιον καὶ Ἐρυθράσ, οἵ τ’ Ἐλεῶν’ εἶχον ἠδ’ Ὕλην καὶ Πετεῶνα, Ὠκαλέην Μεδεῶνά τ’ ἐυκτίμενον πτολίεθρον. ἐν εἰδόσι λέγων οὐκ οἰόμαι πλειόνων δεῖν παραδειγμάτων. ἅπασ γάρ ἐστιν ὁ κατάλογοσ αὐτῷ τοιοῦτοσ καὶ πολλὰ ἄλλα, ἐν οἷσ ἀναγκασθεὶσ ὀνόματα λαμβάνειν οὐ καλὰ τὴν φύσιν ἑτέροισ αὐτὰ κοσμεῖ καλοῖσ καὶ λύει τὴν ἐκείνων δυσχέρειαν τῇ τούτων εὐμορφίᾳ. καὶ περὶ μὲν τούτων ἅλισ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION