헬라어 문장 검색 - Δεμοστ́Σπεεξηε

(데모스테네스, Speeches 51-61, Κατὰ Κόνωνοσ Αἰκείας)

ὑβρισθείσ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, καὶ παθὼν ὑπὸ Κόνωνοσ τουτουὶ τοιαῦτα, ὥστε πολὺν χρόνον πάνυ μήτε τοὺσ οἰκείουσ μήτε τῶν ἰατρῶν μηδένα προσδοκᾶν περιφεύξεσθαί με, ὑγιάνασ καὶ σωθεὶσ ἀπροσδοκήτωσ ἔλαχον αὐτῷ τὴν δίκην τῆσ αἰκείασ ταυτηνί. πάντων δὲ τῶν φίλων καὶ τῶν οἰκείων, οἷσ συνεβουλευόμην, ἔνοχον μὲν φασκόντων αὐτὸν ἐκ τῶν πεπραγμένων εἶναι καὶ τῇ τῶν λωποδυτῶν ἀπαγωγῇ καὶ ταῖσ τῆσ ὕβρεωσ γραφαῖσ, συμβουλευόντων δέ μοι καὶ παραινούντων μὴ μείζω πράγματ’ ἢ δυνήσομαι φέρειν ἐπάγεσθαι, μηδ’ ὑπὲρ τὴν ἡλικίαν <περὶ> ὧν ἐπεπόνθειν ἐγκαλοῦντα φαίνεσθαι, οὕτωσ ἐποίησα καὶ δι’ ἐκείνουσ ἰδίαν ἔλαχον δίκην, ἥδιστ’ ἄν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, θανάτου κρίνασ τουτονί. καὶ τούτου συγγνώμην ἕξετε, εὖ οἶδ’ ὅτι, πάντεσ, ἐπειδὰν ἃ πέπονθ’ ἀκούσητε·

δεινῆσ γὰρ οὔσησ τῆσ τότε συμβάσησ ὕβρεωσ οὐκ ἐλάττων ἡ μετὰ ταῦτ’ ἀσέλγει’ ἐστὶ τουτουί. ἀξιῶ δὴ καὶ δέομαι πάντων ὁμοίωσ ὑμῶν πρῶτον μὲν εὐνοϊκῶσ ἀκοῦσαί μου περὶ ὧν πέπονθα λέγοντοσ, εἶτα, ἐὰν ἠδικῆσθαι καὶ παρανενομῆσθαι δοκῶ, βοηθῆσαί μοι τὰ δίκαια. ἐξ ἀρχῆσ δ’ ὡσ ἕκαστα πέπρακται διηγήσομαι πρὸσ ὑμᾶσ, ὡσ ἂν οἱο͂́σ τ’ ὦ διὰ βραχυτάτων. ἐξῆλθον ἔτοσ τουτὶ τρίτον εἰσ Πάνακτον φρουρᾶσ ἡμῖν προγραφείσησ.

ἐσκήνωσαν οὖν οἱ υἱεῖσ οἱ Κόνωνοσ τουτουὶ ἐγγὺσ ἡμῶν, ὡσ οὐκ ἂν ἐβουλόμην· ἡ γὰρ ἐξ ἀρχῆσ ἔχθρα καὶ τὰ προσκρούματ’ ἐκεῖθεν ἡμῖν συνέβη· ἐξ ὧν δέ, ἀκούσεσθε. ἔπινον ἑκάστοθ’ οὗτοι τὴν ἡμέραν, ἐπειδὴ τάχιστ’ ἀριστήσαιεν, ὅλην, καὶ τοῦθ’, ἑώσ περ ἦμεν ἐν τῇ φρουρᾷ, διετέλουν ποιοῦντεσ. ἡμεῖσ δ’ ὥσπερ ἐνθάδ’ εἰώθειμεν, οὕτω διήγομεν καὶ ἔξω. ἣν οὖν δειπνοποιεῖσθαι τοῖσ ἄλλοισ ὡρ́αν συμβαίνοι, ταύτην ἂν ἤδη ἐπαρῴνουν οὗτοι, τὰ μὲν πόλλ’ εἰσ τοὺσ παῖδασ ἡμῶν τοὺσ ἀκολούθουσ, τελευτῶντεσ δὲ καὶ εἰσ ἡμᾶσ αὐτούσ.

φήσαντεσ γὰρ καπνίζειν αὑτοὺσ ὀψοποιουμένουσ τοὺσ παῖδασ ἢ κακῶσ λέγειν, ὅ τι τύχοιεν, ἔτυπτον καὶ τὰσ ἀμίδασ κατεσκεδάννυον καὶ προσεούρουν, καὶ ἀσελγείασ καὶ ὕβρεωσ οὐδ’ ὁτιοῦν ἀπέλειπον. ὁρῶντεσ δ’ ἡμεῖσ ταῦτα καὶ λυπούμενοι τὸ μὲν πρῶτον ἀπεπεμψάμεθα, ὡσ δ’ ἐχλεύαζον ἡμᾶσ καὶ οὐκ ἐπαύοντο, τῷ στρατηγῷ τὸ πρᾶγμ’ εἴπομεν κοινῇ πάντεσ οἱ σύσσιτοι προσελθόντεσ, οὐκ ἐγὼ τῶν ἄλλων ἔξω. λοιδορηθέντοσ δ’ αὐτοῖσ ἐκείνου καὶ κακίσαντοσ αὐτοὺσ οὐ μόνον περὶ ὧν εἰσ ἡμᾶσ ἠσέλγαινον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὧν ὅλωσ ἐποίουν ἐν τῷ στρατοπέδῳ, τοσούτου ἐδέησαν παύσασθαι ἢ αἰσχυνθῆναι, ὥστ’ ἐπειδὴ θᾶττον συνεσκότασεν, εὐθὺσ ὡσ ἡμᾶσ εἰσεπήδησαν ταύτῃ τῇ ἑσπέρᾳ, καὶ τὸ μὲν πρῶτον κακῶσ ἔλεγον, τελευτῶντεσ δὲ καὶ πληγὰσ ἐνέτειναν ἐμοί, καὶ τοσαύτην κραυγὴν καὶ θόρυβον περὶ τὴν σκηνὴν ἐποίησαν ὥστε καὶ τὸν στρατηγὸν καὶ τοὺσ ταξιάρχουσ ἐλθεῖν καὶ τῶν ἄλλων στρατιωτῶν τινάσ, οἵπερ ἐκώλυσαν μηδὲν ἡμᾶσ ἀνήκεστον παθεῖν μηδ’ αὐτοὺσ ποιῆσαι παροινουμένουσ ὑπὸ τουτωνί.

τοῦ δὲ πράγματοσ εἰσ τοῦτο προελθόντοσ, ὡσ δεῦρ’ ἐπανήλθομεν, ἦν ἡμῖν, οἱο͂ν εἰκόσ, ἐκ τούτων ὀργὴ καὶ ἔχθρα πρὸσ ἀλλήλουσ.

μὰ τοὺσ θεοὺσ οὐ μὴν ἔγωγ’ ᾠόμην δεῖν οὔτε δίκην λαχεῖν αὐτοῖσ οὔτε λόγον ποιεῖσθαι τῶν συμβάντων οὐδένα, ἀλλ’ ἐκεῖν’ ἁπλῶσ ἐγνώκειν τὸ λοιπὸν εὐλαβεῖσθαι καὶ φυλάττεσθαι μὴ πλησιάζειν τοῖσ τοιούτοισ. πρῶτον μὲν οὖν τούτων ὧν εἴρηκα βούλομαι τὰσ μαρτυρίασ παρασχόμενοσ, μετὰ ταῦθ’ οἷ’ ὑπ’ αὐτοῦ τούτου πέπονθ’ ἐπιδεῖξαι, ἵν’ εἰδῆθ’ ὅτι ᾧ προσῆκεν τοῖσ τὸ πρῶτον ἁμαρτηθεῖσιν ἐπιτιμᾶν, οὗτοσ αὐτὸσ πρότεροσ πολλῷ δεινότερ’ εἴργασται. Μαρτυρίαι ὧν μὲν τοίνυν οὐδέν’ ᾤμην δεῖν λόγον ποιεῖσθαι, ταῦτ’ ἐστίν. χρόνῳ δ’ ὕστερον οὐ πολλῷ περιπατοῦντοσ, ὥσπερ εἰώθειν, ἑσπέρασ ἐν ἀγορᾷ μου μετὰ Φανοστράτου τοῦ Κηφισιέωσ, τῶν ἡλικιωτῶν τινόσ, παρέρχεται Κτησίασ ὁ υἱὸσ ὁ τούτου, μεθύων, κατὰ τὸ Λεωκόριον, ἐγγὺσ τῶν Πυθοδώρου. κατιδὼν δ’ ἡμᾶσ καὶ κραυγάσασ, καὶ διαλεχθείσ τι πρὸσ αὑτὸν οὕτωσ ὡσ ἂν μεθύων, ὥστε μὴ μαθεῖν ὅ τι λέγοι, παρῆλθε πρὸσ Μελίτην ἄνω.

ἔπινον δ’ ἄρ’ ἐνταῦθα ταῦτα γὰρ ὕστερον ἐπυθόμεθα παρὰ Παμφίλῳ τῷ γναφεῖ Κόνων οὑτοσί, Θεότιμόσ τισ, Ἀρχεβιάδησ, Σπίνθαροσ ὁ Εὐβούλου, Θεογένησ ὁ Ἀνδρομένουσ, πολλοί τινεσ, οὓσ ἐξαναστήσασ ὁ Κτησίασ ἐπορεύετ’ εἰσ τὴν ἀγοράν. καὶ ἡμῖν συμβαίνει ἀναστρέφουσιν ἀπὸ τοῦ Φερρεφαττίου καὶ περιπατοῦσιν πάλιν κατ’ αὐτό πωσ τὸ Λεωκόριον εἶναι, καὶ τούτοισ περιτυγχάνομεν.

ὡσ δ’ ἀνεμείχθημεν, εἷσ μὲν αὐτῶν, ἀγνώσ τισ, Φανοστράτῳ προσπίπτει καὶ κατεῖχεν ἐκεῖνον, Κόνων δ’ οὑτοσὶ καὶ ὁ υἱὸσ αὐτοῦ καὶ ὁ Ἀνδρομένουσ υἱὸσ ἐμοὶ προσπεσόντεσ τὸ μὲν πρῶτον ἐξέδυσαν, εἶθ’ ὑποσκελίσαντεσ καὶ ῥάξαντεσ εἰσ τὸν βόρβορον οὕτω διέθηκαν ἐναλλόμενοι καὶ ὑβρίζοντεσ, ὥστε τὸ μὲν χεῖλοσ διακόψαι, τοὺσ δ’ ὀφθαλμοὺσ συγκλεῖσαι· οὕτω δὲ κακῶσ ἔχοντα κατέλιπον, ὥστε μήτ’ ἀναστῆναι μήτε φθέγξασθαι δύνασθαι. κείμενοσ δ’ αὐτῶν ἤκουον πολλὰ καὶ δεινὰ λεγόντων. καὶ τὰ μὲν ἄλλα καὶ βλασφημίαν ἔχει τινὰ καὶ ὀνομάζειν ὀκνήσαιμ’ ἂν ἐν ὑμῖν ἔνια, ὃ δὲ τῆσ ὕβρεώσ ἐστι τῆσ τούτου σημεῖον καὶ τεκμήριον τοῦ πᾶν τὸ πρᾶγμ’ ὑπὸ τούτου γεγενῆσθαι, τοῦθ’ ὑμῖν ἐρῶ·

ᾖδε γὰρ τοὺσ ἀλεκτρυόνασ μιμούμενοσ τοὺσ νενικηκότασ, οἱ δὲ κροτεῖν τοῖσ ἀγκῶσιν αὐτὸν ἠξίουν ἀντὶ πτερύγων τὰσ πλευράσ. καὶ μετὰ ταῦτ’ ἐγὼ μὲν ἀπεκομίσθην ὑπὸ τῶν παρατυχόντων γυμνόσ, οὗτοι δ’ ᾤχοντο θοἰμάτιον λαβόντεσ μου. ὡσ δ’ ἐπὶ τὴν θύραν ἦλθον, κραυγὴ καὶ βοὴ τῆσ μητρὸσ καὶ τῶν θεραπαινίδων ἦν, καὶ μόγισ ποτ’ εἰσ βαλανεῖον ἐνεγκόντεσ με καὶ περιπλύναντεσ ἔδειξαν τοῖσ ἰατροῖσ. ὡσ οὖν ταῦτ’ ἀληθῆ λέγω, τούτων ὑμῖν τοὺσ μάρτυρασ παρέξομαι. Μάρτυρεσ συνέβη τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, καὶ Εὐξίθεον τουτονὶ τὸν Χολλῄδην, ὄνθ’ ἡμῖν συγγενῆ, καὶ Μειδίαν μετὰ τούτου ἀπὸ δείπνου ποθὲν ἀπιόντασ περιτυχεῖν πλησίον ὄντι μοι τῆσ οἰκίασ ἤδη, καὶ εἴσ τε τὸ βαλανεῖον φερομένῳ παρακολουθῆσαι, καὶ ἰατρὸν ἄγουσιν παραγενέσθαι. οὕτω δ’ εἶχον ἀσθενῶσ ὥστε, ἵνα μὴ μακρὰν φεροίμην οἴκαδ’ ἐκ τοῦ βαλανείου, ἐδόκει τοῖσ παροῦσιν ὡσ τὸν Μειδίαν ἐκείνην τὴν ἑσπέραν κομίσαι, καὶ ἐποίησαν οὕτω.

λάβ’ οὖν καὶ τὰσ τούτων μαρτυρίασ, ἵν’ εἰδῆθ’ ὅτι πολλοὶ συνίσασιν ὡσ ὑπὸ τούτων ὑβρίσθην. Μαρτυρίαι λαβὲ δὴ καὶ τὴν τοῦ ἰατροῦ μαρτυρίαν. Μαρτυρία τότε μὲν τοίνυν παραχρῆμ’ ὑπὸ τῶν πληγῶν ἃσ ἔλαβον καὶ τῆσ ὕβρεωσ οὕτω διετέθην, ὡσ ἀκούετε καὶ μεμαρτύρηται παρὰ πάντων ὑμῖν τῶν εὐθὺσ ἰδόντων.

μετὰ δὲ ταῦτα τῶν μὲν οἰδημάτων τῶν ἐν τῷ προσώπῳ καὶ τῶν ἑλκῶν οὐδὲν ἔφη φοβεῖσθαι λίαν ὁ ἰατρόσ, πυρετοὶ δὲ παρηκολούθουν μοι συνεχεῖσ καὶ ἀλγήματα, ὅλου μὲν τοῦ σώματοσ πάνυ σφοδρὰ καὶ δεινά, μάλιστα δὲ τῶν πλευρῶν καὶ τοῦ ἤτρου, καὶ τῶν σιτίων ἀπεκεκλείμην.

καὶ ὡσ μὲν ὁ ἰατρὸσ ἔφη, εἰ μὴ κάθαρσισ αἵματοσ αὐτομάτη μοι πάνυ πολλὴ συνέβη περιωδύνῳ ὄντι καὶ ἀπορουμένῳ ἤδη, κἂν ἔμπυοσ γενόμενοσ διεφθάρην·

νῦν δὲ τοῦτ’ ἔσῳσεν τὸ αἷμ’ ἀποχωρῆσαν. ὡσ οὖν καὶ ταῦτ’ ἀληθῆ λέγω, καὶ παρηκολούθησέ μοι τοιαύτη νόσοσ ἐξ ἧσ εἰσ τοὔσχατον ἦλθον, ἐξ ὧν ὑπὸ τούτων ἔλαβον πληγῶν, λέγε τὴν τοῦ ἰατροῦ μαρτυρίαν καὶ τὴν τῶν ἐπισκοπούντων. Μαρτυρίαι ὅτι μὲν τοίνυν οὐ μετρίασ τινὰσ καὶ φαύλασ λαβὼν πληγάσ, ἀλλ’ εἰσ πᾶν ἐλθὼν διὰ τὴν ὕβριν καὶ τὴν ἀσέλγειαν τὴν τούτων πολὺ τῆσ προσηκούσησ ἐλάττω δίκην εἴληχα, πολλαχόθεν νομίζω δῆλον ὑμῖν γεγενῆσθαι. οἰόμαι δ’ ὑμῶν ἐνίουσ θαυμάζειν, τί ποτ’ ἐστὶν ἃ πρὸσ ταῦτα τολμήσει Κόνων λέγειν.

βούλομαι δὴ προειπεῖν ὑμῖν ἁγὼ πέπυσμαι λέγειν αὐτὸν παρεσκευάσθαι, ἀπὸ τῆσ ὕβρεωσ καὶ τῶν πεπραγμένων τὸ πρᾶγμ’ ἄγοντ’ εἰσ γέλωτα καὶ σκώμματ’ ἐμβαλεῖν πειράσεσθαι, καὶ ἐρεῖν ὡσ εἰσὶν ἐν τῇ πόλει πολλοί, καλῶν κἀγαθῶν ἀνδρῶν υἱεῖσ, οἳ παίζοντεσ οἷ’ ἄνθρωποι νέοι σφίσιν αὐτοῖσ ἐπωνυμίασ πεποίηνται, καὶ καλοῦσι τοὺσ μὲν ἰθυφάλλουσ, τοὺσ δ’ αὐτοληκύθουσ, ἐρῶσι δ’ ἐκ τούτων ἑταιρῶν τινέσ, καὶ δὴ καὶ τὸν υἱὸν τὸν ἑαυτοῦ εἶναι τούτων ἕνα, καὶ πολλάκισ περὶ ἑταίρασ καὶ εἰληφέναι καὶ δεδωκέναι πληγάσ, καὶ ταῦτ’ εἶναι νέων ἀνθρώπων. ἡμᾶσ δὲ πάντασ τοὺσ ἀδελφοὺσ παροίνουσ μέν τινασ καὶ ὑβριστὰσ κατασκευάσει, ἀγνώμονασ δὲ καὶ πικρούσ.

ἐγὼ δ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, χαλεπῶσ ἐφ’ οἷσ πέπονθα ἐνηνοχώσ, οὐχ ἧττον τοῦτ’ ἀγανακτήσαιμ’ ἂν καὶ ὑβρίσθαι νομίσαιμι, εἰ οἱο͂́ν τ’ εἰπεῖν, εἰ ταῦτ’ ἀληθῆ δόξει Κόνων οὑτοσὶ λέγειν περὶ ἡμῶν, καὶ τοσαύτη τισ ἄγνοια παρ’ ὑμῖν ἐστιν, ὥσθ’, ὁποῖοσ ἄν τισ ἕκαστοσ εἶναι φῇ ἢ ὁ πλησίον αὐτὸν αἰτιάσηται, τοιοῦτοσ νομισθήσεται, τοῦ δὲ καθ’ ἡμέραν βίου καὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων μηδ’ ὁτιοῦν ἔσται τοῖσ μετρίοισ ὄφελοσ.

ἡμεῖσ γὰρ οὔτε παροινοῦντεσ οὔθ’ ὑβρίζοντεσ ὑπ’ οὐδενὸσ ἀνθρώπων ἑωράμεθα, οὐδ’ ἄγνωμον οὐδὲν ἡγούμεθα ποιεῖν, εἰ περὶ ὧν ἠδικήμεθ’ ἀξιοῦμεν κατὰ τοὺσ νόμουσ δίκην λαβεῖν.

ἰθυφάλλοισ δὲ καὶ αὐτοληκύθοισ συγχωροῦμεν εἶναι τοῖσ υἱέσι τοῖσ τούτου, καὶ ἔγωγ’ εὔχομαι τοῖσ θεοῖσ εἰσ Κόνωνα καὶ τοὺσ υἱεῖσ τοὺσ τούτου καὶ ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦθ’ ἅπαντα τρέπεσθαι. οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ τελοῦντεσ ἀλλήλουσ τῷ ἰθυφάλλῳ, καὶ τοιαῦτα ποιοῦντεσ ἃ πολλὴν αἰσχύνην ἔχει καὶ λέγειν, μή τί γε δὴ ποιεῖν ἀνθρώπουσ μετρίουσ.

ἀλλὰ τί ταῦτ’ ἐμοί; θαυμάζω γὰρ ἔγωγε, εἴ τίσ ἐστιν πρόφασισ παρ’ ὑμῖν ἢ σκῆψισ ηὑρημένη δι’ ἥν, ἂν ὑβρίζων τισ ἐξελέγχηται καὶ τύπτων, δίκην οὐ δώσει. οἱ μὲν γὰρ νόμοι πολὺ τἀναντία καὶ τὰσ ἀναγκαίασ προφάσεισ, ὅπωσ μὴ μείζουσ γίγνωνται, προείδοντο, οἱο͂ν ἀνάγκη γάρ μοι ταῦτα καὶ ζητεῖν καὶ πυνθάνεσθαι διὰ τοῦτον γέγονεν εἰσὶ κακηγορίασ δίκαι· φασὶ τοίνυν ταύτασ διὰ τοῦτο γίγνεσθαι, ἵνα μὴ λοιδορούμενοι τύπτειν ἀλλήλουσ προάγωνται.

πάλιν αἰκείασ εἰσί· καὶ ταύτασ ἀκούω διὰ τοῦτ’ εἶναι τὰσ δίκασ, ἵνα μηδείσ, ὅταν ἥττων ᾖ, λίθῳ μηδὲ τῶν τοιούτων ἀμύνηται μηδενί, ἀλλὰ τὴν ἐκ τοῦ νόμου δίκην ἀναμένῃ. τραύματοσ πάλιν εἰσὶν γραφαὶ τοῦ μὴ τιτρωσκομένων τινῶν φόνουσ γίγνεσθαι. τὸ φαυλότατον, οἶμαι, τὸ τῆσ λοιδορίασ, πρὸ τοῦ τελευταίου καὶ δεινοτάτου προεώραται, τοῦ μὴ φόνον γίγνεσθαι, μηδὲ κατὰ μικρὸν ὑπάγεσθαι ἐκ μὲν λοιδορίασ εἰσ πληγάσ, ἐκ δὲ πληγῶν εἰσ τραύματα, ἐκ δὲ τραυμάτων εἰσ θάνατον, ἀλλ’ ἐν τοῖσ νόμοισ εἶναι τούτων ἑκάστου τὴν δίκην, μὴ τῇ τοῦ προστυχόντοσ ὀργῇ μηδὲ βουλήσει ταῦτα κρίνεσθαι.

εἶτ’ ἐν μὲν τοῖσ νόμοισ οὕτωσ·

ἂν δ’ εἴπῃ Κόνων ἰθύφαλλοί τινέσ ἐσμεν ἡμεῖσ συνειλεγμένοι, καὶ ἐρῶντεσ οὓσ ἂν ἡμῖν δόξῃ παίομεν καὶ ἄγχομεν, εἶτα γελάσαντεσ ὑμεῖσ ἀφήσετε; οὐκ οἰόμαί γε. οὐ γὰρ ἂν γέλωσ ὑμῶν ἔλαβεν οὐδένα, εἰ παρὼν ἐτύγχανεν ἡνίχ’ εἱλκόμην καὶ ἐξεδυόμην καὶ ὑβριζόμην, καὶ ὑγιὴσ ἐξελθὼν φοράδην ἦλθον οἴκαδε, ἐξεπεπηδήκει δὲ μετὰ ταῦθ’ ἡ μήτηρ, καὶ κραυγὴ καὶ βοὴ τῶν γυναικῶν τοσαύτη παρ’ ἡμῖν ἦν ὡσπερανεὶ τεθνεῶτόσ τινοσ, ὥστε τῶν γειτόνων τινὰσ πέμψαι πρὸσ ἡμᾶσ ἐρησομένουσ ὅ τι ἐστὶν τὸ συμβεβηκόσ. ὅλωσ δ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, δίκαιον μὲν οὐδενὶ δήπου σκῆψιν οὐδεμίαν τοιαύτην οὐδ’ ἄδειαν ὑπάρχειν παρ’ ὑμῖν, δι’ ἣν ὑβρίζειν ἐξέσται·

εἰ δ’ ἄρ’ ἐστίν τῳ, τοῖσ δι’ ἡλικίαν τούτων τι πράττουσιν, τούτοισ ἀποκεῖσθαι προσήκει τὰσ τοιαύτασ καταφυγάσ, κἀκείνοισ οὐκ εἰσ τὸ μὴ δοῦναι δίκην, ἀλλ’ εἰσ τὸ τῆσ προσηκούσησ ἐλάττω. ὅστισ δ’ ἐτῶν μέν ἐστιν πλειόνων ἢ πεντήκοντα, παρὼν δὲ νεωτέροισ ἀνθρώποισ καὶ τούτοισ υἱέσιν, οὐχ ὅπωσ ἀπέτρεψεν ἢ διεκώλυσεν, ἀλλ’ αὐτὸσ ἡγεμὼν καὶ πρῶτοσ καὶ πάντων βδελυρώτατοσ γεγένηται, τίν’ ἂν οὗτοσ ἀξίαν τῶν πεπραγμένων ὑπόσχοι δίκην;

ἐγὼ μὲν γὰρ οὐδ’ ἀποθανόντ’ οἰόμαι. καὶ γὰρ εἰ μηδὲν αὐτὸσ εἴργαστο τῶν πεπραγμένων, ἀλλ’ εἰ παρεστηκότοσ τούτου Κτησίασ ὁ υἱὸσ ὁ τούτου ταὔθ’ ἅπερ νυνὶ πεποιηκὼσ ἐφαίνετο, τοῦτον ἐμισεῖτ’ ἂν δικαίωσ. εἰ γὰρ οὕτω τοὺσ αὑτοῦ προῆκται παῖδασ ὥστ’ ἐναντίον ἐξαμαρτάνοντασ ἑαυτοῦ, καὶ ταῦτ’ ἐφ’ ὧν ἐνίοισ θάνατοσ ἡ ζημία κεῖται, μήτε φοβεῖσθαι μήτ’ αἰσχύνεσθαι, τί τοῦτον οὐκ ἂν εἰκότωσ παθεῖν οἰέσθε;

ἐγὼ μὲν γὰρ ἡγοῦμαι ταῦτ’ εἶναι σημεῖα τοῦ μηδὲ τοῦτον τὸν ἑαυτοῦ πατέρ’ αἰσχύνεσθαι· εἰ γὰρ ἐκεῖνον αὐτὸσ ἐτίμα καὶ ἐδεδίει, κἂν τούτουσ αὑτὸν ἠξίου. λαβὲ δή μοι καὶ τοὺσ νόμουσ, τόν τε τῆσ ὕβρεωσ καὶ τὸν περὶ τῶν λωποδυτῶν·

καὶ γὰρ τούτοισ ἀμφοτέροισ ἐνόχουσ τούτουσ ὄψεσθε. λέγε. Νόμοι τούτοισ τοῖσ νόμοισ ἀμφοτέροισ ἐκ τῶν πεπραγμένων ἔνοχοσ Κόνων ἐστὶν οὑτοσί· καὶ γὰρ ὕβριζεν καὶ ἐλωποδύτει.

εἰ δὲ μὴ κατὰ τούτουσ προειλόμεθ’ ἡμεῖσ δίκην λαμβάνειν, ἡμεῖσ μὲν ἀπράγμονεσ καὶ μέτριοι φαινοίμεθ’ ἂν εἰκότωσ, οὗτοσ δ’ ὁμοίωσ πονηρόσ. καὶ μὴν εἰ παθεῖν τί μοι συνέβη, φόνου καὶ τῶν δεινοτάτων ἂν ἦν ὑπόδικοσ.

τὸν γοῦν τῆσ Βραυρωνόθεν ἱερείασ πατέρ’ ὁμολογουμένωσ οὐχ ἁψάμενον τοῦ τελευτήσαντοσ, ὅτι τῷ πατάξαντι τύπτειν παρεκελεύσατο, ἐξέβαλεν ἡ βουλὴ ἡ ἐξ Ἀρείου πάγου, δικαίωσ· εἰ γὰρ οἱ παρόντεσ ἀντὶ τοῦ κωλύειν τοὺσ ἢ δι’ οἶνον ἢ δι’ ὀργὴν ἤ τιν’ ἄλλην αἰτίαν ἐξαμαρτάνειν ἐπιχειροῦντασ αὐτοὶ παροξυνοῦσιν, οὐδεμί’ ἐστὶν ἐλπὶσ σωτηρίασ τῷ περιπίπτοντι τοῖσ ἀσελγαίνουσιν, ἀλλ’ ἑώσ ἂν ἀπείπωσιν, ὑβρίζεσθαι ὑπάρξει· ὅπερ ἐμοὶ συνέβη. ἃ τοίνυν, ὅθ’ ἡ δίαιτα ἐγίγνετο, ἐποίουν, βούλομαι πρὸσ ὑμᾶσ εἰπεῖν·

καὶ γὰρ ἐκ τούτων τὴν ἀσέλγειαν θεάσεσθ’ αὐτῶν. ἐποίησαν μὲν γὰρ ἔξω μέσων νυκτῶν τὴν ὡρ́αν, οὔτε τὰσ μαρτυρίασ ἀναγιγνώσκειν ἐθέλοντεσ οὔτ’ ἀντίγραφα διδόναι, τῶν τε παρόντων ἡμῖν καθ’ ἕν’ οὑτωσὶ πρὸσ τὸν λίθον ἄγοντεσ καὶ ἐξορκοῦντεσ, καὶ γράφοντεσ μαρτυρίασ οὐδὲν πρὸσ τὸ πρᾶγμα, ἀλλ’ ἐξ ἑταίρασ εἶναι παιδίον αὐτῷ καὶ τοῦτο πεπονθέναι τὰ καὶ τά, ἃ μὰ τοὺσ θεούσ, ἄνδρεσ δικασταί, οὐδεὶσ ὅστισ οὐκ ἐπετίμα τῶν παρόντων καὶ ἐμίσει, τελευτῶντεσ δὲ καὶ αὐτοὶ οὗτοι ἑαυτούσ. ἐπειδὴ δ’ οὖν ποτ’ ἀπεῖπον καὶ ἐνεπλήσθησαν ταῦτα ποιοῦντεσ, προκαλοῦνται ἐπὶ διακρούσει καὶ τῷ μὴ σημανθῆναι τοὺσ ἐχίνουσ ἐθέλειν ἐκδοῦναι περὶ τῶν πληγῶν παῖδασ, ὀνόματα γράψαντεσ.

καὶ νῦν οἶμαι περὶ τοῦτ’ ἔσεσθαι τοὺσ πολλοὺσ τῶν λόγων αὐτοῖσ. ἐγὼ δ’ οἶμαι δεῖν πάντασ ὑμᾶσ ἐκεῖνο σκοπεῖν, ὅτι οὗτοι, εἰ τοῦ γενέσθαι τὴν βάσανον ἕνεκα προὐκαλοῦντο καὶ ἐπίστευον τῷ δικαίῳ τούτῳ, οὐκ ἂν ἤδη τῆσ διαίτησ ἀποφαινομένησ, νυκτόσ, οὐδεμιᾶσ ὑπολοίπου σκήψεωσ οὔσησ, προὐκαλοῦντο, ἀλλὰ πρῶτον μὲν πρὸ τοῦ τὴν δίκην ληχθῆναι, ἡνίκ’ ἀσθενῶν ἐγὼ κατεκείμην, καὶ οὐκ εἰδὼσ εἰ περιφεύξομαι, πρὸσ ἅπαντασ τοὺσ εἰσιόντασ τοῦτον ἀπέφαινον τὸν πρῶτον πατάξαντα καὶ τὰ πλεῖσθ’ ὧν ὑβρίσμην διαπεπραγμένον, τότ’ ἂν εὐθέωσ ἧκεν ἔχων μάρτυρασ πολλοὺσ ἐπὶ τὴν οἰκίαν, τότ’ ἂν τοὺσ οἰκέτασ παρεδίδου καὶ τῶν ἐξ Ἀρείου πάγου τινὰσ παρεκάλει· εἰ γὰρ ἀπέθανον, παρ’ ἐκείνοισ ἂν ἦν ἡ δίκη.

εἰ δ’ ἄρ’ ἠγνόησε ταῦτα, καὶ τοῦτο τὸ δίκαιον ἔχων, ὡσ νῦν φήσει, οὐ παρεσκευάσατ’ ὑπὲρ τηλικούτου κινδύνου, ἐπειδή γ’ ἀνεστηκὼσ ἤδη προσεκαλεσάμην αὐτόν, ἐν τῇ πρώτῃ συνόδῳ πρὸσ τῷ διαιτητῇ παραδιδοὺσ ἐφαίνετ’ ἄν·

ὧν οὐδὲν πέπρακται τούτῳ. ὅτι δ’ ἀληθῆ λέγω καὶ διακρούσεωσ ἕνεχ’ ἡ πρόκλησισ ἦν, λέγε ταύτην τὴν μαρτυρίαν· ἔσται γὰρ ἐκ ταύτησ φανερόν. Μαρτυρία περὶ μὲν τοίνυν τῆσ βασάνου ταῦτα μέμνησθε, τὴν ὡρ́αν ἡνίκα προὐκαλεῖτο, ὧν ἕνεκ’ ἐκκρούων ταῦτ’ ἐποίει, τοὺσ χρόνουσ τοὺσ πρώτουσ, ἐν οἷσ οὐδαμοῦ τοῦτο βουληθεὶσ τὸ δίκαιον αὑτῷ γενέσθαι φαίνεται, οὐδὲ προκαλεσάμενοσ, οὐδ’ ἀξιώσασ. ἐμβάλλεται μαρτυρίαν ψευδῆ καὶ ἐπιγράφεται μάρτυρασ ἀνθρώπουσ οὓσ οὐδ’ ὑμᾶσ ἀγνοήσειν οἰόμαι, ἐὰν ἀκούσητε, Διότιμοσ Διοτίμου Ἰκαριεύσ, Ἀρχεβιάδησ Δημοτέλουσ Ἁλαιεύσ, Χαιρήτιοσ Χαιριμένουσ Πιθεὺσ μαρτυροῦσιν ἀπιέναι ἀπὸ δείπνου μετὰ Κόνωνοσ, καὶ προσελθεῖν ἐν ἀγορᾷ μαχομένοισ Ἀρίστωνι καὶ τῷ υἱεῖ τῷ Κόνωνοσ, καὶ μὴ πατάξαι Κόνωνα Ἀρίστωνα, ὡσ ὑμᾶσ εὐθέωσ πιστεύσοντασ, τὸ δ’ ἀληθὲσ οὐ λογιουμένουσ, ὅτι πρῶτον μὲν οὐδέποτ’ ἂν οὔθ’ ὁ Λυσίστρατοσ οὔθ’ ὁ Πασέασ οὔθ’ ὁ Νικήρατοσ οὔθ’ ὁ Διόδωροσ, οἳ διαρρήδην μεμαρτυρήκασιν ὁρᾶν ὑπὸ Κόνωνοσ τυπτόμενον ἐμὲ καὶ θοἰμάτιον ἐκδυόμενον καὶ τἄλλ’ ὅσ’ ἔπασχον ὑβριζόμενον, ἀγνῶτεσ ὄντεσ κἀπὸ ταὐτομάτου παραγενόμενοι τῷ πράγματι τὰ ψευδῆ μαρτυρεῖν ἠθέλησαν, εἰ μὴ ταῦθ’ ἑώρων πεπονθότα·

ἔπειτ’ αὐτὸσ ἐγὼ οὐδέποτ’ ἄν, μὴ παθὼν ὑπὸ τούτου ταῦτα, ἀφεὶσ τοὺσ καὶ παρ’ αὐτῶν τούτων ὁμολογουμένουσ τύπτειν ἐμὲ πρὸσ τὸν οὐδ’ ἁψάμενον πρῶτον εἰσιέναι προειλόμην.

τί γὰρ ἄν;

ἀλλ’ ὑφ’ οὗ γε πρώτου ἐπλήγην καὶ μάλισθ’ ὑβρίσθην, τούτῳ καὶ δικάζομαι καὶ μισῶ καὶ ἐπεξέρχομαι. καὶ τὰ μὲν παρ’ ἐμοῦ πάνθ’ οὕτωσ ἐστὶν ἀληθῆ καὶ φαίνεται· τούτῳ δὲ μὴ παρασχομένῳ τούτουσ μάρτυρασ ἦν δήπου λόγοσ οὐδείσ, ἀλλ’ ἑαλωκέναι παραχρῆμ’ ὑπῆρχε σιωπῇ. συμπόται δ’ ὄντεσ τούτου καὶ πολλῶν τοιούτων ἔργων κοινωνοὶ εἰκότωσ τὰ ψευδῆ μεμαρτυρήκασιν. εἰ δ’ ἔσται τὸ πρᾶγμα τοιοῦτον, ἐὰν ἅπαξ ἀπαναισχυντήσωσίν τινεσ καὶ τὰ ψευδῆ φανερῶσ τολμήσωσι μαρτυρεῖν, οὐδὲν δὲ τῆσ ἀληθείασ ὄφελοσ, πάνδεινον ἔσται πρᾶγμα. ἀλλὰ νὴ Δί’ οὐκ εἰσὶ τοιοῦτοι.

ἀλλ’ ἴσασιν ὑμῶν, ὡσ ἐγὼ νομίζω, πολλοὶ καὶ τὸν Διότιμον καὶ τὸν Ἀρχεβιάδην καὶ τὸν Χαιρήτιον τὸν ἐπιπόλιον τουτονί, οἳ μεθ’ ἡμέραν μὲν ἐσκυθρωπάκασιν καὶ λακωνίζειν φασὶ καὶ τρίβωνασ ἔχουσιν καὶ ἁπλᾶσ ὑποδέδενται, ἐπειδὰν δὲ συλλεγῶσιν καὶ μετ’ ἀλλήλων γένωνται, κακῶν καὶ αἰσχρῶν οὐδὲν ἐλλείπουσι. καὶ ταῦτα τὰ λαμπρὰ καὶ νεανικά ἐστιν αὐτῶν οὐ γὰρ ἡμεῖσ μαρτυρήσομεν ἀλλήλοισ;

οὐ γὰρ ταῦθ’ ἑταίρων ἐστὶ καὶ φίλων; τί δὲ καὶ δεινόν ἐστιν ὧν παρέξεται κατὰ σοῦ; τυπτόμενόν φασί τινεσ ὁρᾶν; ἡμεῖσ δὲ μηδ’ ἧφθαι τὸ παράπαν μαρτυρήσομεν. ἐκδεδύσθαι θοἰμάτιον; τοῦτ’ ἐκείνουσ προτέρουσ πεποιηκέναι ἡμεῖσ μαρτυρήσομεν. τὸ χεῖλοσ ἐρράφθαι; τὴν κεφαλὴν δέ γ’ ἡμεῖσ ἢ ἕτερόν τι κατεαγέναι φήσομεν. ἀλλὰ καὶ μάρτυρασ ἰατροὺσ παρέχομαι.

τοῦτ’ οὐκ ἔστιν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, παρὰ τούτοισ· ὅσα γὰρ μὴ δι’ αὑτῶν, οὐδενὸσ μάρτυροσ καθ’ ἡμῶν εὐπορήσουσιν. ἡ δ’ ἀπ’ αὐτῶν ἑτοιμότησ οὐδ’ ἂν εἰπεῖν μὰ τοὺσ θεοὺσ δυναίμην ὅση καὶ οἱά πρὸσ τὸ ποιεῖν ὁτιοῦν ὑπάρχει. ἵνα δ’ εἰδῆθ’ οἱᾶ καὶ διαπραττόμενοι περιέρχονται, λέγ’ αὐτοῖσ ταυτασὶ τὰσ μαρτυρίασ, σὺ δ’ ἐπίλαβε τὸ ὕδωρ. Μαρτυρίαι τοίχουσ τοίνυν διορύττοντεσ καὶ παίοντεσ τοὺσ ἀπαντῶντασ, ἆρ’ ἂν ὑμῖν ὀκνῆσαι δοκοῦσιν ἐν γραμματειδίῳ τὰ ψευδῆ μαρτυρεῖν ἀλλήλοισ οἱ κεκοινωνηκότεσ τοσαύτησ καὶ τοιαύτησ φιλαπεχθημοσύνησ καὶ πονηρίασ καὶ ἀναιδείασ καὶ ὕβρεωσ; πάντα γὰρ ταῦτ’ ἔμοιγ’ ἐν τοῖσ ὑπὸ τούτων πραττομένοισ ἐνεῖναι δοκεῖ.

καίτοι καὶ τούτων ἕτερ’ ἐστὶν πεπραγμένα τούτοισ δεινότερα, ἀλλ’ ἡμεῖσ οὐχ οἱοῖ́ τε γενοίμεθ’ ἂν πάντασ ἐξευρεῖν τοὺσ ἠδικημένουσ. ὃ τοίνυν πάντων ἀναιδέστατον μέλλειν αὐτὸν ἀκούω ποιεῖν, βέλτιον νομίζω προειπεῖν ὑμῖν εἶναι.

φασὶ γὰρ παραστησάμενον τοὺσ παῖδασ αὐτὸν κατὰ τούτων ὀμεῖσθαι, καὶ ἀράσ τινασ δεινὰσ καὶ χαλεπὰσ ἐπαράσεσθαι καὶ τοιαύτασ οἱάσ ἀκηκοώσ γέ τισ θαυμάσασ ἀπήγγελλεν ἡμῖν. ἔστι δ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ἀνυπόστατα μὲν τὰ τοιαῦτα τολμήματα· οἱ γὰρ οἶμαι βέλτιστοι καὶ ἥκιστ’ ἂν αὐτοί τι ψευσάμενοι μάλισθ’ ὑπὸ τῶν τοιούτων ἐξαπατῶνται· οὐ μὴν ἀλλὰ δεῖ πρὸσ τὸν βίον καὶ τὸν τρόπον ἀποβλέποντασ πιστεύειν. τὴν δὲ τούτου πρὸσ τὰ τοιαῦτ’ ὀλιγωρίαν ἐγὼ πρὸσ ὑμᾶσ ἐρῶ·

πέπυσμαι γὰρ ἐξ ἀνάγκησ. ἀκούω γάρ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, Βάκχιόν τέ τινα, ὃσ παρ’ ὑμῖν ἀπέθανε, καὶ Ἀριστοκράτην τὸν τοὺσ ὀφθαλμοὺσ διεφθαρμένον καὶ τοιούτουσ ἑτέρουσ καὶ Κόνωνα τουτονὶ ἑταίρουσ εἶναι μειράκι’ ὄντασ καὶ Τριβαλλοὺσ ἐπωνυμίαν ἔχειν· τούτουσ τά θ’ Ἑκαταῖα κατεσθίειν, καὶ τοὺσ ὄρχεισ τοὺσ ἐκ τῶν χοίρων, οἷσ καθαίρουσιν ὅταν εἰσιέναι μέλλωσιν, συλλέγοντασ ἑκάστοτε συνδειπνεῖν ἀλλήλοισ, καὶ ῥᾷον ὀμνύναι καὶ ἐπιορκεῖν ἢ ὁτιοῦν. οὐ δὴ Κόνων ὁ τοιοῦτοσ πιστόσ ἐστιν ὀμνύων, οὐδὲ πολλοῦ δεῖ, ἀλλ’ ὁ μηδ’ εὐόρκον <ἑκὼν> μηδὲν ἂν ὀμόσασ, κατὰ δὲ δὴ παίδων ὧν μὴ νομίζετε μηδ’ ἂν μελλήσασ, ἀλλὰ κἂν ὁτιοῦν παθὼν πρότερον, εἰ δ’ ἄρ’ ἀναγκαῖον, ὀμνύων ὡσ νόμιμον, <κατ’ ἐξωλείασ αὑτοῦ καὶ γένουσ καὶ οἰκίασ>, ἀξιοπιστότεροσ τοῦ κατὰ τῶν παίδων ὀμνύοντοσ καὶ διὰ τοῦ πυρόσ.

ἐγὼ τοίνυν ὁ δικαιότερόν σου πιστευθεὶσ ἂν κατὰ πάντ’, ὦ Κόνων, ἠθέλησ’ ὀμόσαι ταυτί, οὐχ ὑπὲρ τοῦ μὴ δοῦναι δίκην ὧν ἠδίκηκα, καὶ ὁτιοῦν ποιῶν, ὥσπερ σύ, ἀλλ’ ὑπὲρ τῆσ ἀληθείασ καὶ ὑπὲρ τοῦ μὴ προσυβρισθῆναι, ὡσ οὐ κατεπιορκησόμενοσ τὸ πρᾶγμα. λέγε τὴν πρόκλησιν. Πρόκλησισ ταῦτ’ ἐγὼ καὶ τότ’ ἠθέλησ’ ὀμόσαι, καὶ νῦν ὀμνύω τοὺσ θεοὺσ καὶ τὰσ θεὰσ ἅπαντασ καὶ πάσασ ὑμῶν ἕνεκ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, καὶ τῶν περιεστηκότων, ἦ μὴν παθὼν ὑπὸ Κόνωνοσ ταῦθ’ ὧν δικάζομαι, καὶ λαβὼν πληγάσ, καὶ τὸ χεῖλοσ διακοπεὶσ οὕτωσ ὥστε καὶ ῥαφῆναι, καὶ ὑβρισθεὶσ τὴν δίκην διώκειν. καὶ εἰ μὲν εὐορκῶ, πολλά μοι ἀγαθὰ γένοιτο καὶ μηδέποτ’ αὖθισ τοιοῦτο μηδὲν πάθοιμι, εἰ δ’ ἐπιορκῶ, ἐξώλησ ἀπολοίμην αὐτὸσ καὶ εἴ τί μοι ἔστιν ἢ μέλλει ἔσεσθαι.

ἀλλ’ οὐκ ἐπιορκῶ, οὐδ’ ἂν Κόνων διαρραγῇ.

ἀξιῶ τοίνυν ὑμᾶσ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, πάνθ’ ὅσ’ ἐστὶν δίκαι’ ἐπιδείξαντοσ ἐμοῦ καὶ πίστιν προσθέντοσ ὑμῖν, ὥσπερ ἂν αὐτὸσ ἕκαστοσ παθὼν τὸν πεποιηκότ’ ἐμίσει, οὕτωσ ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸσ Κόνωνα τουτονὶ τὴν ὀργὴν ἔχειν, καὶ μὴ νομίζειν ἴδιον τῶν τοιούτων μηδὲν ὃ κἂν ἄλλῳ τυχὸν συμβαίη, ἀλλ’ ἐφ’ ὅτου ποτ’ ἂν συμβῇ, βοηθεῖν καὶ τὰ δίκαι’ ἀποδιδόναι, καὶ μισεῖν τοὺσ πρὸ μὲν τῶν ἁμαρτημάτων θρασεῖσ καὶ προπετεῖσ, ἐν δὲ τῷ δίκην ὑπέχειν ἀναισχύντουσ καὶ πονηροὺσ καὶ μήτε δόξησ μήτ’ ἔθουσ μήτ’ ἄλλου μηδενὸσ φροντίζοντασ πρὸσ τὸ μὴ δοῦναι δίκην. ἀλλὰ δεήσεται Κόνων καὶ κλαήσει.

σκοπεῖτε δὴ πότερόσ ἐστιν ἐλεινότεροσ, ὁ πεπονθὼσ οἷ’ ἐγὼ πέπονθ’ ὑπὸ τούτου, εἰ προσυβρισθεὶσ ἄπειμι καὶ δίκησ μὴ τυχών, ἢ Κόνων, εἰ δώσει δίκην; πότερον δ’ ὑμῶν ἑκάστῳ συμφέρει ἐξεῖναι τύπτειν καὶ ὑβρίζειν ἢ μή; ἐγὼ μὲν οἰόμαι μή. οὐκοῦν, ἂν μὲν ἀφιῆτε, ἔσονται πολλοί, ἐὰν δὲ κολάζητε, ἐλάττουσ. πόλλ’ ἂν εἰπεῖν ἔχοιμ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, καὶ ὡσ ἡμεῖσ χρήσιμοι, καὶ αὐτοὶ καὶ ὁ πατήρ, ἑώσ ἔζη, καὶ τριηραρχοῦντεσ καὶ στρατευόμενοι καὶ τὸ προσταττόμενον ποιοῦντεσ, καὶ ὡσ οὐδὲν οὔθ’ οὗτοσ οὔτε τῶν τούτου οὐδείσ·

ἀλλ’ οὔτε τὸ ὕδωρ ἱκανὸν οὔτε νῦν περὶ τούτων ὁ λόγοσ ἐστίν. εἰ γὰρ δὴ ὁμολογουμένωσ ἔτι τούτων καὶ ἀχρηστοτέροισ καὶ πονηροτέροισ ἡμῖν εἶναι συνέβαινεν, οὐ τυπτητέοι, οὐδ’ ὑβριστέοι δήπου ἐσμέν. οὐκ οἶδ’ ὅ τι δεῖ πλείω λέγειν·

οἶμαι γὰρ ὑμᾶσ οὐδὲν ἀγνοεῖν τῶν εἰρημένων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Demosthenes, Speeches 51-61, Κατὰ Κόνωνοσ Αἰκείας

(데모스테네스, Speeches 51-61, Κατὰ Κόνωνοσ Αἰκείας)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION