Aristophanes, Plutus, Episode

ἀλλ’ ἴσθ’ ἐπ’ αὐτὰσ τὰσ θύρασ ἀφιγμένη ὦ μειρακίσκη· πυνθάνει γὰρ ὡρικῶσ. φέρε νυν ἐγὼ τῶν ἔνδοθεν καλέσω τινά. μὴ δῆτ’· ἐγὼ γὰρ αὐτὸσ ἐξελήλυθα. ἀλλ’ ὅ τι μάλιστ’ ἐλήλυθασ λέγειν σ’ ἐχρῆν. πέπονθα δεινὰ καὶ παράνομ’ ὦ φίλτατε· ἀφ’ οὗ γὰρ ὁ θεὸσ οὗτοσ ἤρξατο βλέπειν, ἀβίωτον εἶναί μοι πεποίηκε τὸν βίον. τί δ’ ἔστιν; ἦ που καὶ σὺ συκοφάντρια εν ταῖσ γυναιξὶν ἦσθα; μὰ Δί’ ἐγὼ μὲν οὔ. ἀλλ’ οὐ λαχοῦσ’ ἔπινεσ ἐν τῷ γράμματι; σκώπτεισ· ἐγὼ δὲ κατακέκνισμαι δειλάκρα. οὔκουν ἐρεῖσ ἀνύσασα τὸν κνισμὸν τίνα; ἄκουέ νυν. ἦν μοί τι μειράκιον φίλον, πενιχρὸν μέν, ἄλλωσ δ’ εὐπρόσωπον καὶ καλὸν καὶ χρηστόν· εἰ γάρ του δεηθείην ἐγώ, ἅπαντ’ ἐποίει κοσμίωσ μοι καὶ καλῶσ· ἐγὼ δ’ ἐκείνῳ πάντα ταῦθ’ ὑπηρέτουν. τί δ’ ἦν ὅ τι σου μάλιστ’ ἐδεῖθ’ ἑκάστοτε; οὐ πολλά· καὶ γὰρ ἐκνομίωσ μ’ ᾐσχύνετο. ἀλλ’ ἀργυρίου δραχμὰσ ἂν ᾔτησ’ εἴκοσιν εἰσ ἱμάτιον, ὀκτὼ δ’ ἂν εἰσ ὑποδήματα· καὶ ταῖσ ἀδελφαῖσ ἀγοράσαι χιτώνιον ἐκέλευσεν ἂν τῇ μητρί θ’ ἱματίδιον· πυρῶν τ’ ἂν ἐδεήθη μεδίμνων τεττάρων. οὐ πολλὰ τοίνυν μὰ τὸν Ἀπόλλω ταῦτά γε εἴρηκασ, ἀλλὰ δῆλον ὅτι σ’ ᾐχύνετο. καὶ ταῦτα τοίνυν οὐχ ἕνεκα μισητίασ αἰτεῖν μ’ ἔφασκεν, ἀλλὰ φιλίασ οὕνεκα, ἵνα τοὐμὸν ἱμάτιον φορῶν μεμνῇτό μου. λέγεισ ἐρῶντ’ ἄνθρωπον ἐκνομιώτατα. ἀλλ’ οὐχὶ νῦν ὁ βδελυρὸσ ἔτι τὸν νοῦν ἔχει τὸν αὐτόν, ἀλλὰ πολὺ μεθέστηκεν πάνυ. ἐμοῦ γὰρ αὐτῷ τὸν πλακοῦντα τουτονὶ καὶ τἄλλα τἀπὶ τοῦ πίνακοσ τραγήματα ἐπόντα πεμψάσησ ὑπειπούσησ θ’ ὅτι εἰσ ἑσπέραν ἥξοιμι ‐ τί σ’ ἔδρασ’; εἰπέ μοι. ἄμητα προσαπέπεμψεν ἡμῖν τουτονί, ἐφ’ ᾧ τ’ ἐκεῖσε μηδέποτέ μ’ ἐλθεῖν ἔτι, καὶ πρὸσ ἐπὶ τούτοισ εἶπεν ἀποπέμπων ὅτι πάλαι ποτ’ ἦσαν ἄλκιμοι Μιλήσιοι.