Aristophanes, Ecclesiazusae, Agon, pnigos 1:

βαδιστέον τἄρ’ ἐστὶν εἰσ ἀγορὰν ἐμοί, ἵν’ ἀποδέχωμαι τὰ προσιόντα χρήματα, λαβοῦσα κηρύκαιναν εὔφωνόν τινα. ἐμὲ γὰρ ἀνάγκη ταῦτα δρᾶν ᾑρημένην ἄρχειν, καταστῆσαί τε τὰ ξυσσίτια, ὅπωσ ἂν εὐωχῆσθε πρῶτον τήμερον. ἤδη γὰρ εὐωχησόμεσθα; φήμ’ ἐγώ. ἔπειτα τὰσ πόρνασ καταπαῦσαι βούλομαι ἁπαξαπάσασ. ἵνα τί; δῆλον τουτογί· ἵνα τῶν νέων ἔχωσιν αὗται τὰσ ἀκμάσ. καὶ τάσ γε δούλασ οὐχὶ δεῖ κοσμουμένασ τὴν τῶν ἐλευθέρων ὑφαρπάζειν Κύπριν, ἀλλὰ παρὰ τοῖσ δούλοισι κοιμᾶσθαι μόνον κατωνάκην τὸν χοῖρον ἀποτετιλμένασ. φέρε νυν ἐγώ σοι παρακολουθῶ πλησίον, ἵν’ ἀποβλέπωμαι καὶ λέγωσί μοι ταδί, τὸν τῆσ στρατηγοῦ τοῦτον οὐ θαυμάζετε; ἐγὼ δ’ ἵν’ εἰσ ἀγοράν γε τὰ σκεύη φέρω, προχειριοῦμαι κἀξετάσω τὴν οὐσίαν. Χοροῦ χώρει σὺ δεῦρο κιναχύρα καλὴ καλῶσ τῶν χρημάτων θύραζε πρώτη τῶν ἐμῶν, ὅπωσ ἂν ἐντετριμμένη κανηφορῇσ, πολλοὺσ κάτω δὴ θυλάκουσ στρέψασ’ ἐμούσ. ποῦ’ σθ’ ἡ διφροφόροσ;