헬라어 문장 검색 - ΑριστόΡηετορί1́11́

(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 11)

ὑποκείσθω δὴ ἡμῖν εἶναι τὴν ἡδονὴν κίνησίν τινα τῆσ ψυχῆσ καὶ κατάστασιν ἀθρόαν καὶ αἰσθητὴν εἰσ τὴν ὑπάρχουσαν φύσιν, λύπην δὲ τοὐναντίον. εἰ δ’ ἐστὶν ἡδονὴ τὸ τοιοῦτον, δῆλον ὅτι καὶ ἡδύ ἐστι τὸ ποιητικὸν τῆσ εἰρημένησ διαθέσεωσ, τὸ δὲ φθαρτικὸν ἢ τῆσ ἐναντίασ καταστάσεωσ ποιητικὸν λυπηρόν.

ἀνάγκη οὖν ἡδὺ εἶναι τό τε εἰσ τὸ κατὰ φύσιν ἰέναι ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ, καὶ μάλιστα ὅταν ἀπειληφότα ᾖ τὴν ἑαυτῶν φύσιν τὰ κατ’ αὐτὴν γιγνόμενα, καὶ τὰ ἔθη καὶ γὰρ τὸ εἰθισμένον ὥσπερ πεφυκὸσ ἤδη γίγνεται·

ὅμοιον γάρ τι τὸ ἔθοσ τῇ φύσει· ἐγγὺσ γὰρ καὶ τὸ πολλάκισ τῷ ἀεί, ἔστιν δ’ ἡ μὲν φύσισ τοῦ ἀεί, τὸ δὲ ἔθοσ τοῦ πολλάκισ, καὶ τὸ μὴ βίαιον παρὰ φύσιν γὰρ ἡ βία, διὸ τὸ ἀναγκαῖον λυπηρόν, καὶ ὀρθῶσ εἴρηται πᾶν γὰρ ἀναγκαῖον πρᾶγμ’ ἀνιαρὸν ἔφυ, τὰσ δ’ ἐπιμελείασ καὶ τὰσ σπουδὰσ καὶ τὰσ συντονίασ λυπηράσ· ἀναγκαῖα γὰρ καὶ βίαια ταῦτα, ἐὰν μὴ ἐθισθῶσιν·

οὕτω δὲ τὸ ἔθοσ ποιεῖ ἡδύ. τὰ δ’ ἐναντία ἡδέα· διὸ αἱ ῥαθυμίαι καὶ αἱ ἀπονίαι καὶ αἱ ἀμέλειαι καὶ αἱ παιδιαὶ καὶ αἱ ἀναπαύσεισ καὶ ὁ ὕπνοσ τῶν ἡδέων· οὐδὲν γὰρ πρὸσ ἀνάγκην τούτων. καὶ οὗ ἂν ἡ ἐπιθυμία ἐνῇ, ἅπαν ἡδύ·

ἡ γὰρ ἐπιθυμία τοῦ ἡδέοσ ἐστὶν ὄρεξισ. τῶν δὲ ἐπιθυμιῶν αἱ μὲν ἄλογοί εἰσιν αἱ δὲ μετὰ λόγου. λέγω δὲ ἀλόγουσ ὅσασ μὴ ἐκ τοῦ ὑπολαμβάνειν ἐπιθυμοῦσιν εἰσὶν δὲ τοιαῦται ὅσαι εἶναι λέγονται φύσει, ὥσπερ αἱ διὰ τοῦ σώματοσ ὑπάρχουσαι, οἱο͂ν ἡ τροφῆσ δίψα καὶ πεῖνα, καὶ καθ’ ἕκαστον εἶδοσ τροφῆσ εἶδοσ ἐπιθυμίασ, καὶ αἱ περὶ τὰ γευστὰ καὶ ἀφροδίσια καὶ ὅλωσ τὰ ἁπτά, καὶ περὶ ὀσμὴν εὐωδίασ καὶ ἀκοὴν καὶ ὄψιν, μετὰ λόγου δὲ ὅσασ ἐκ τοῦ πεισθῆναι ἐπιθυμοῦσιν· πολλὰ γὰρ καὶ θεάσασθαι καὶ κτήσασθαι ἐπιθυμοῦσιν ἀκούσαντεσ καὶ πεισθέντεσ. ἐπεὶ δ’ ἐστὶν τὸ ἥδεσθαι ἐν τῷ αἰσθάνεσθαί τινοσ πάθουσ, ἡ δὲ φαντασία ἐστὶν αἴσθησίσ τισ ἀσθενήσ, ἀεὶ ἐν τῷ μεμνημένῳ καὶ τῷ ἐλπίζοντι ἀκολουθοῖ ἂν φαντασία τισ οὗ μέμνηται ἢ ἐλπίζει·

εἰ δὲ τοῦτο, δῆλον ὅτι καὶ ἡδοναὶ ἅμα μεμνημένοισ καὶ ἐλπίζουσιν, ἐπείπερ καὶ αἴσθησισ· ὥστ’ ἀνάγκη πάντα τὰ ἡδέα ἢ ἐν τῷ αἰσθάνεσθαι εἶναι παρόντα ἢ ἐν τῷ μεμνῆσθαι γεγενημένα ἢ ἐν τῷ ἐλπίζειν μέλλοντα·

αἰσθάνονται μὲν γὰρ τὰ παρόντα, μέμνηνται δὲ τὰ γεγενημένα, ἐλπίζουσι δὲ τὰ μέλλοντα. τὰ μὲν οὖν μνημονευτὰ ἡδέα ἐστὶν οὐ μόνον ὅσα ἐν τῷ παρόντι, ὅτε παρῆν, ἡδέα ἦν, ἀλλ’ ἔνια καὶ οὐχ ἡδέα, ἂν ᾖ ὕστερον καλὸν καὶ ἀγαθὸν τὸ μετὰ τοῦτο·

ὅθεν καὶ τοῦτ’ εἴρηται, ἀλλ’ ἡδύ τοι σωθέντα μεμνῆσθαι πόνων, καὶ μετὰ γάρ τε καὶ ἄλγεσι τέρπεται ἀνὴρμνημένοσ ὅστισ πολλὰ πάθῃ καὶ πολλὰ ἐόργῃ· τούτου δ’ αἴτιον ὅτι ἡδὺ καὶ τὸ μὴ ἔχειν κακόν·

τὰ δ’ ἐν ἐλπίδι ὅσα παρόντα ἢ εὐφραίνειν ἢ ὠφελεῖν φαίνεται μεγάλα, καὶ ἄνευ λύπησ ὠφελεῖν. ὅλωσ δὲ ὅσα παρόντα εὐφραίνει, καὶ ἐλπίζοντασ καὶ μεμνημένουσ ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ· διὸ καὶ τὸ ὀργίζεσθαι ἡδύ, ὥσπερ καὶ Ὅμηροσ ἐποίησε περὶ τοῦ θυμοῦ ὅσ τε πολὺ γλυκίων μέλιτοσ καταλειβομένοιο οὐθεὶσ γὰρ ὀργίζεται τῷ ἀδυνάτῳ φαινομένῳ τιμωρίασ τυχεῖν, τοῖσ δὲ πολὺ ὑπὲρ αὑτοὺσ τῇ δυνάμει ἢ οὐκ ὀργίζονται ἢ ἧττον· καὶ ἐν ταῖσ πλείσταισ ἐπιθυμίαισ ἀκολουθεῖ τισ ἡδονή·

ἢ γὰρ μεμνημένοι ὡσ ἔτυχον ἢ ἐλπίζοντεσ ὡσ τεύξονται χαίρουσίν τινα ἡδονήν, οἱο͂ν οἵ τ’ ἐν τοῖσ πυρετοῖσ ἐχόμενοι ταῖσ δίψαισ καὶ μεμνημένοι ὡσ ἔπιον καὶ ἐλπίζοντεσ πιεῖσθαι χαίρουσιν, καὶ οἱ ἐρῶντεσ καὶ διαλεγόμενοι καὶ γράφοντεσ καὶ ποιοῦντέσ τι ἀεὶ περὶ τοῦ ἐρωμένου χαίρουσιν· ἐν ἅπασι γὰρ τοῖσ τοιούτοισ μεμνημένοι οἱο͂ν αἰσθάνεσθαι οἰόνται τοῦ ἐρωμένου.

καὶ ἀρχὴ δὲ τοῦ ἔρωτοσ αὕτη γίγνεται πᾶσιν, ὅταν μὴ μόνον παρόντοσ χαίρωσιν ἀλλὰ καὶ ἀπόντοσ μεμνημένοισ ἐρῶσιν λύπη προσγένηται τῷ μὴ παρεῖναι, καὶ ἐν πένθεσι καὶ θρήνοισ ὡσαύτωσ ἐπιγίγνεταί τισ ἡδονή· ἡ μὲν γὰρ λύπη ἐπὶ τῷ μὴ ὑπάρχειν, ἡδονὴ δ’ ἐν τῷ μεμνῆσθαι καὶ ὁρᾶν πωσ ἐκεῖνον καὶ ἃ ἔπραττεν καὶ οἱο͂σ ἦν·

διὸ καὶ τοῦτ’ εἰκότωσ εἴρηται ὧσ φάτο, τοῖσι δὲ πᾶσιν ὑφ’ ἵμερον ὦρσε γόοιο. , καὶ τὸ τιμωρεῖσθαι ἡδύ. οὗ γὰρ τὸ μὴ τυγχάνειν λυπηρόν, τὸ τυγχάνειν ἡδύ· οἱ δ’ ὀργιζόμενοι λυποῦνται ἀνυπερβλήτωσ μὴ τιμωρούμενοι, ἐλπίζοντεσ δὲ χαίρουσιν.

καὶ τὸ νικᾶν ἡδύ, οὐ μόνον τοῖσ φιλονίκοισ ἀλλὰ πᾶσιν·

φαντασία γὰρ ὑπεροχῆσ γίγνεται, οὗ πάντεσ ἔχουσιν ἐπιθυμίαν ἢ ἠρέμα ἢ μάλα. ἐπεὶ δὲ τὸ νικᾶν ἡδύ, ἀνάγκη καὶ τὰσ παιδιὰσ ἡδείασ εἶναι τὰσ μαχητικὰσ καὶ τὰσ ἐριστικάσ πολλάκισ γὰρ ἐν ταύταισγίγνεται τὸ νικᾶν, καὶ ἀστραγαλίσεισ καὶ σφαιρίσεισ καὶ κυβείασ καὶ πεττείασ.

καὶ περὶ τὰσ ἐσπουδασμένασ δὲ παιδιὰσ ὁμοίωσ· αἱ μὲν γὰρ ἡδεῖαι γίγνονται ἄν τισ ᾖ συνήθησ, αἱ δ’ εὐθὺσ ἡδεῖαι, οἱο͂ν κυνηγία καὶ πᾶσα θηρευτική· ὅπου γὰρ ἅμιλλα, ἐνταῦθα καὶ νίκη ἔστιν· διὸ καὶ ἡ δικανικὴ καὶ ἡ ἐριστικὴ ἡδέα τοῖσ εἰθισμένοισ καὶ δυναμένοισ. καὶ τιμὴ καὶ εὐδοξία τῶν ἡδίστων διὰ τὸ γίγνεσθαι φαντασίαν ἑκάστῳ ὅτι τοιοῦτοσ οἱο͂σ ὁ σπουδαῖοσ, καὶ μᾶλλον ὅταν φῶσιν οὓσ οἰέται ἀληθεύειν.

τοιοῦτοι δ’ οἱ ἐγγὺσ μᾶλλον τῶν πόρρω, καὶ οἱ συνήθεισ καὶ οἱ πολῖται τῶν ἄπωθεν, καὶ οἱ ὄντεσ τῶν μελλόντων, καὶ οἱ φρόνιμοι ἀφρόνων, καὶ πολλοὶ ὀλίγων· μᾶλλον γὰρ εἰκὸσ ἀληθεύειν τοὺσ εἰρημένουσ τῶν ἐναντίων· ἐπεὶ ὧν τισ πολὺ καταφρονεῖ, ὥσπερ παιδίων ἢ θηρίων, οὐδὲν μέλει τῆσ τούτων τιμῆσ ἢ τῆσ δόξησ αὐτῆσ γε τῆσ δόξησ χάριν, ἀλλ’ εἴπερ, δι’ ἄλλο τι. καὶ ὁ φίλοσ τῶν ἡδέων·

τό τε γὰρ φιλεῖν ἡδύ οὐδεὶσ γὰρ φίλοινοσ μὴ χαίρων οἴνῳ καὶ τὸ φιλεῖσθαι ἡδύ· φαντασία γὰρ καὶ ἐνταῦθα τοῦ ὑπάρχειν αὐτῷ τὸ ἀγαθὸν εἶναι, οὗ πάντεσ ἐπιθυμοῦσιν οἱ αἰσθανόμενοι· τὸ δὲ φιλεῖσθαι ἀγαπᾶσθαί ἐστιν αὐτὸν δι’ αὑτόν. καὶ τὸ θαυμάζεσθαι ἡδὺ διὰ <τὸ> αὐτὸ τῷ τιμᾶσθαι.

καὶ τὸ κολακεύεσθαι καὶ ὁ κόλαξ ἡδέα· φαινόμενοσ γὰρ θαυμαστὴσ καὶ φαινόμενοσ φίλοσ ὁ κόλαξ ἐστίν. καὶ τὸ ταὐτὰ πράττειν πολλάκισ ἡδύ·

τὸ γὰρ σύνηθεσ ἡδὺ ἦν. καὶ τὸ μεταβάλλειν ἡδύ·

εἰσ φύσιν γὰρ γίγνεται <τὸ> μεταβάλλειν· τὸ γὰρ αὐτὸ ἀεὶ ὑπερβολὴν ποιεῖ τῆσ καθεστώσησ ἕξεωσ, ὅθεν εἴρηται μεταβολὴ πάντων γλυκύ. διὰ τοῦτο γὰρ καὶ τὰ διὰ χρόνου ἡδέα ἐστίν, καὶ ἄνθρωποι καὶ πράγματα· μεταβολὴ γὰρ ἐκ τοῦ παρόντοσ ἐστίν, ἅμα δὲ καὶ σπάνιον τὸ διὰ χρόνου. καὶ τὸ μανθάνειν καὶ τὸ θαυμάζειν ἡδὺ ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ·

ἐν μὲν γὰρ τῷ θαυμάζειν τὸ ἐπιθυμεῖν μαθεῖν ἐστιν, ὥστε τὸ θαυμαστὸν ἐπιθυμητόν, ἐν δὲ τῷ μανθάνειν <τὸ> εἰσ τὸ κατὰ φύσιν καθίστασθαι. καὶ τὸ εὖ ποιεῖν καὶ τὸ εὖ πάσχειν τῶν ἡδέων·

τὸ μὲν γὰρ εὖ πάσχειν τυγχάνειν ὧν ἐπιθυμοῦσι, τὸ δὲ εὖ ποιεῖν ἔχειν καὶ ὑπερέχειν, ὧν ἀμφοτέρων ἐφίενται. διὰ δὲ τὸ ἡδὺ εἶναι τὸ εὐποιητικόν, καὶ τὸ ἐπανορθοῦν ἡδὺ τοῖσ ἀνθρώποισ ἐστὶν τοὺσ πλησίον, καὶ τὸ τὰ ἐλλιπῆ ἐπιτελεῖν. ἐπεὶ δὲ τὸ μανθάνειν τε ἡδὺ καὶ τὸ θαυμάζειν, καὶ τὰ τοιάδε ἀνάγκη ἡδέα εἶναι, οἱο͂ν τό τε μιμούμενον, ὥσπερ γραφικὴ καὶ ἀνδριαντοποιία καὶ ποιητική, καὶ πᾶν ὃ ἂν εὖ μεμιμημένον ᾖ, κἂν ᾖ μὴ ἡδὺ αὐτὸ τὸ μεμιμημένον·

οὐ γὰρ ἐπὶ τούτῳ χαίρει, ἀλλὰ συλλογισμὸσ ἔστιν ὅτι τοῦτο ἐκεῖνο, ὥστε μανθάνειν τι συμβαίνει. καὶ αἱ περιπέτειαι καὶ τὸ παρὰ μικρὸν σώζεσθαι ἐκ τῶν κινδύνων·

πάντα γὰρ θαυμαστὰ ταῦτα. καὶ ἐπεὶ τὸ κατὰ φύσιν ἡδύ, τὰ συγγενῆ δὲ κατὰ φύσιν ἀλλήλοισ ἐστίν, πάντα τὰ συγγενῆ καὶ ὅμοια ἡδέα ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ, οἱο͂ν ἄνθρωποσ ἀνθρώπῳ καὶ ἵπποσ ἵππῳ καὶ νέοσ νέῳ, ὅθεν καὶ αἱ παροιμίαι εἴρηνται, ὡσ "ἧλιξ ἥλικα τέρπει" , καὶ "ὡσ αἰεὶ τὸν ὁμοῖον" , καὶ "ἔγνω δὲ θὴρ θῆρα" , "καὶ γὰρ κολοιὸσ παρὰ κολοιόν" , καὶ ὅσα ἄλλα τοιαῦτα.

ἐπεὶ δὲ τὸ ὅμοιον καὶ τὸ συγγενὲσ ἑαυτῷ ἡδὺ ἅπαν, μάλιστα δὲ αὐτὸσ πρὸσ ἑαυτὸν ἕκαστοσ τοῦτο πέπονθεν, ἀνάγκη πάντασ φιλαύτουσ εἶναι ἢ μᾶλλον ἢ ἧττον·

πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα ὑπάρχει πρὸσ αὑτὸν μάλιστα. ἐπεὶ δὲ φίλαυτοι πάντεσ, καὶ τὰ αὑτῶν ἀνάγκη ἡδέα εἶναι πᾶσιν, οἱο͂ν ἔργα καὶ λόγουσ· διὸ καὶ φιλοκόλακεσ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ καὶ φιλερασταὶ καὶ φιλόμαιμοι καὶ φιλότεκνοι· αὐτῶν γὰρ ἔργον τὰ τέκνα. καὶ τὸ τὰ ἐλλιπῆ ἐπιτελεῖν ἡδύ· αὐτῶν γὰρ ἔργον ἤδη γίγνεται.

καὶ ἐπεὶ τὸ ἄρχειν ἥδιστον, καὶ τὸ σοφὸν δοκεῖν εἶναι ἡδύ· ἀρχικὸν γὰρ τὸ φρονεῖν, ἔστιν δ’ ἡ σοφία πολλῶν καὶ θαυμαστῶν ἐπιστήμη. καὶ τὸ ἐν ᾧ δοκεῖ βέλτιστοσ αὐτὸσ αὑτοῦ εἶναι, ἐνταῦθα διατρίβειν, ὥσπερ καὶ ὁ ποιητήσ φησι κἀπὶ τοῦτ’ ἐπείγει, νέμων ἑκάστησ ἡμέρασ πλεῖστον μέροσ,ἵν’ αὐτὸσ αὑτοῦ τυγχάνει βέλτιστοσ ὤν.

ὁμοίωσ δὲ καὶ ἐπεὶ ἡ παιδιὰ τῶν ἡδέων καὶ πᾶσα ἄνεσισ, καὶ ὁ γέλωσ τῶν ἡδέων, ἀνάγκη καὶ τὰ γελοῖα ἡδέα εἶναι, καὶ ἀνθρώπουσ καὶ λόγουσ καὶ ἔργα·

διώρισται δὲ περὶ γελοίων χωρὶσ ἐν τοῖσ περὶ ποιητικῆσ. περὶ μὲν οὖν ἡδέων εἰρήσθω ταῦτα, τὰ δὲ λυπηρὰ ἐκ τῶν ἐναντίων τούτοισ φανερά.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 11

(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 11)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION