Aristides, Aelius, Orationes, Κατὰ τῶν ἐξορχουμένων 3:

"οἷ’ ἀπατᾶται φροντὶσ ἐπαμερίων οὐκ εἰδυῖα· ὁ δ’ ἄνω καὶ κάτω δή που διορίζεται καὶ δείκνυσι τὰ ἁμαρτήματα ὡσ ἀκούσια καὶ ὅτι οὐδεὶσ ἑκὼν φαῦλοσ. μηδ’ ἡμεῖσ ὑπὸ τούτων πειθώμεθα, ὡσ ἄρ’ ἔχοντέσ τι βέλτιον παρ’ ἑαυτοῖσ, εἶθ’ ἑκόντεσ τοῦτ’ ἀφέντεσ τὸ χεῖρον ἀλλάττονται. οὔκουν χρυσόν γ’ ἂν ἔχοντεσ ἠλλάττοντο μόλιβδον ἀντ’ αὐτοῦ, οὐδ’ εἰ πάντεσ ἄνθρωποι κροτήσειν ἔμελλον· οὐδὲ μελίνην ἀντὶ πυρῶν, οὐδ’ ἀντ’ οἴνου τρύγα καὶ ταύτην σαπρὰν, οἶμαι δὲ οὐδὲ ψίαθον ἀντὶ ξυστίδοσ, οὐδ’ αὖ βύρσησ ὄζειν, μύρων ἐξόν. ἀλλὰ ταῦτ’ ἐστὶν ἀνθρώπων ὑποκοριζομένων τὴν αὑτῶν φαυλότητα καὶ δυστυχίαν, οἳ τὸ μὲν δίκαιον, οἶμαι, καὶ ἀληθὲσ οὐκ ἐθέλουσι λέγειν, ὅτι τὴν ὀρθὴν οὔτ’ ἴσασιν οὔτε δύνανται πορεύεσθαι, φασὶ δὲ τοῖσ ἀκροαταῖσ χαριζόμενοι ταῦτα ποιεῖν, ὥσπερ ἂν εἰ τῶν ὑποκριτῶν οἱ ἐκπίπτοντεσ καὶ μὴ δυνάμενοι τὸ δρᾶμα περαίνειν κατὰ φύσιν τοῖσ θεαταῖσ φάσκοιεν χαριζόμενοι ταῦτα ποιεῖν. καὶ συρίττεσθαί γε καὶ κλώζεσθαι ὑπ’ αὐτῶν τῶν θεατῶν ἀντὶ ταύτησ τῆσ χάριτοσ φαίη τισ ἄν. οὐκοῦν καὶ ὑμεῖσ ὑπὸ τῶν ἀκροατῶν. ἀλλὰ μή πω ταῦτα. ἀλλὰ τί κωλύει καὶ τοὺσ πτωχοὺσ τοὺσ τὰ ῥάκια ἀμπεχομένουσ οἴκοι μὲν αὑτοῖσ ἕτερ’ εἶναι φάσκειν πάνυ γενναῖα ἱμάτια, πρὸσ δὲ τοὺσ ἔξω σχηματίζεσθαι; οὐκοῦν ὅ γ’ αὐτὸσ ποιητὴσ, οὗ μικρῷ πρόσθεν ἐμνήσθην, ἔφη τὰ καλὰ τρέπειν ἔξω τοὺσ ἀγαθούσ. ὥστ’ εἰ μὲν ὡσ περὶ καλλιόνων τῶν λόγων διαλέγονται, τί δεῖ τοῖσ πολλοῖσ ἐγκαλεῖν, εἰ τούτων ἐρῶσιν; εἰ δ’ ὁμολογοῦσιν ἡμαρτῆσθαι, τοὐναντίον ἢ προσῆκε πράττουσι. πολὺ γὰρ μᾶλλον εἰκὸσ ἦν αὐτοὺσ ὅπωσ τι βέλτιον ἐροῦσι σκέψασθαι τῶν ἀκουσομένων καὶ συνησομένων ἕνεκα ἢ τὰ ὑπάρχοντα ἀγαθὰ ἀφανίζοντασ τὰ χείρω δεικνύναι, καὶ ταῦτ’ ἐξεπίτηδεσ ποριζομένουσ. οὔκουν εἴσ γε τὰσ πομπὰσ τὰ χείριστα ἔχοντεσ βαδίζομεν, ἀλλὰ κἂν εἰ μή τῳ εἰή οἴκοθεν, αἰτούμεθα, ἵν’ ὡσ κάλλιστα ἔχοντεσ φαινοίμεθα θαἰμάτια, τὰ σκεύη, τοὺσ ἵππουσ, πᾶν ὅτουπερ ἂν ἡ πομπὴ δέηται.