헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́25́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι γ#)

ἔτυχον μὲν διατρίβων ἐν Ἀδριανοῖσ, τοῦ θεοῦ πέμψαντοσ· ἦσαν δὲ αἱ πολλαὶ τότε καὶ συνεχεῖσ ἀπορίαι, οὔτε γὰρ τρέφεσθαι δυνατὸν ἦν μοι οὔθ’ ὅ τι γευσαίμην κατέχειν τοῦτο, ἀλλ’ εὐθὺσ συνίστατο σὺν πυρὶ πολλῷ καὶ τὴν φάρυγγα ἔκειρε καὶ τὸ πνεῦμα ἀπελάμβανε, καὶ σφάκελοι πυρώδεισ ἐχώρουν εἰσ κεφαλὴν ἄνω. καὶ πειρωμένῳ ἐμεῖν οὐκ ἀπήντα, ἀλλ’ ἦν καὶ ῥανὶσ ἀντὶ τρικυμίασ, διὰ τὸ ἐνίσχεσθαί τε καὶ πνιγμὸν φέρειν, μόλισ δ’ ἂν καὶ μετὰ πολλοῦ θορύβου καὶ πολλῆσ ἀπογνώσεωσ ἀπηλλάγην οὐκ ἀναιμωτὶ, ἀλλ’ ἀνεξαίνετο ἅπασ ὁ πόροσ καὶ καθίστατο ἀντ’ ἄλλου τραύματοσ. καὶ ὁ κάματοσ δὴ καὶ ἡ πᾶσα τοῦ σώματοσ ἀσθένεια καὶ κάθαρσισ κατὰ λόγον τῶν συμβαινόντων ἦν.

καὶ τῶν φίλων καὶ τῶν εἰωθότων παρῆν οὐδεὶσ, ἀλλ’ ἀπεδήμουν ἄλλοσ ἄλλοσε, ὅτι μὴ εἷσ τισ ἔτυχε διαιτώμενοσ ἐν τοῖσ ὕδασι τότε, ὃν ἐγὼ ἔτι πρόσθεν ἐδόκουν ὄναρ κειμένῳ μοι καθ’ ὁδὸν μόνῳ, τοῦ ἵππου ἐφ’ οὗ καθήμην πεπτωκότοσ, εἰπεῖν ὅτι καὶ τοῦτο παρὰ τῆσ εἱμαρμένησ συμβαίη, μόνον με ἀπολειφθῆναι. τοῦτο μὲν δὴ ἐν Περγάμῳ προγεγόνει πρὸ τῆσ ἐξόδου μικρόν· τότε δὲ ἐν τοῖσ Ἀδριανοῖσ ἀπορουμένῳ μέμνημαι τοιοῦτον ὄναρ γενόμενον· ἐδόκουν ἐπὶ σχεδίασ φέρεσθαι ἐν τῷ Αἰγυπτίῳ πελάγει μόνοσ, εἶναι δὲ τῆσ σχεδίασ ἐπ’ ἄκρῳ τε καὶ τῷ πρὸσ τὴν γῆν· ἀποροῦντι δέ μοι προφανῆναι τὸν τροφέα Ζώσιμον ἵππον ἔχοντα ἐν τῇ γῇ, καί πωσ ἐκβῆναί τε καὶ λαβέσθαι ἀσμένωσ τοῦ ἵππου. καὶ τοῦτο μὲν οὕτωσ. ἐδόκουν δὲ καὶ διὰ τῆσ Ἀλεξανδρείασ διεξιὼν διδασκαλεῖα παίδων ὁρᾶν· οἱ δ’ ἀνεγίγνωσκόν τε καὶ ᾖδον τὰ ἔπη τάδε, ὑπηχοῦντεσ ὡσ ἥδιστον πολλοὺσ δ’ ἐκ θανάτοιο ἐρύσατο δερκομένοιο ἀστραφέεσσι πύλῃσιν ἐπ’ αὐτῇσιν βεβαῶτασ Αἴ̈δεω. ταῦτα δ’ ἐστὶ τῶν ἡμετέρων ἐπῶν, ἃ πρῶτα σχεδὸν ἐποιήσαμεν τῷ θεῷ. θαυμάζειν οὖν ὅπωσ ἤδη διαπεφοιτηκότα εἰσ τὴν Αἴγυπτον εἰή καὶ χαίρειν ὑπερφυῶσ, ὅτε δὴ τυγχάνοιμι κατειληφὼσ ᾀδόμενα τἀμαυτοῦ. καὶ τὰ μὲν κεφάλαια τῶν ἐνυπνίων τοιαῦτά ἐστιν. ἡμέρασ δὲ γενομένησ, ἔτυχε γάρ μοι παρὼν ἵπποσ, ἀναβαίνω τε εὐθὺσ καὶ ὃν οὐδ’ ἂν εἷσ ᾠήθη διαρκέσαι μέχρι τῆσ πρώτησ ἐξόδου, δρόμουσ τε ἀπελαύνω τὸν ἵππον καὶ γίγνομαι ῥᾴων θέοντοσ ἔτι, καὶ ἀπῄει τῶν ἄνω πολὺ τοῦ βάρουσ καί τισ δύναμισ ὡσ ἐν τοιούτοισ συνελέγη, καὶ ἦσαν πάλιν ἐλπίδεσ. ἐγένετο δέ μοι καὶ νύκτωρ φωνὴ λέγοντόσ του, τεθεράπευσαι, καὶ ταῦτα ἐν αὐτοῖσ τοῖσ ἀπορωτάτοισ. ὃν μὲν οὖν τρόπον εἴσ τε τὴν Πέργαμον πάλιν ἀπεσώθην καὶ τίν’ ἐφεξῆσ δίαιταν διῃτώμην ἀνάγκη παραλιπεῖν διὰ πλῆθοσ τῶν τε λόγων καὶ τῶν πραγμάτων. ἑτέραν δὲ ἔξοδον ἐξῆλθον εἰσ τὰ ὕδατα ἐν ἀκμῇ θέρουσ, καὶ προείρητο ἐπανήκειν εὐθέωσ λουσάμενον, κιννάμωμον κόψαντα καὶ πάσαντα τὸν τράχηλον κύκλῳ.

τούτουσ αὖ σταδίουσ τετταράκοντα καὶ διακοσίουσ τὸ συναμφότερον ἤνυσα, πνίγουσ ὄντοσ θαυμαστοῦ, καὶ ῥᾷον ἤνεγκα τὸ δίψοσ ἤ τισ ἂν ἐκ βαλανείου βαδίζων οἴκαδε. αὖθισ αὖ πέμπει με προστάξασ πιεῖν ψυχρὸν, καὶ ἔπιον τὸ σύμπαν. καὶ ταῦτα μὲν εἰσ τοσοῦτον τὸ νῦν εἶναι. τὰ δ’ ἐν Λεβέδῳ συμβάντα, ἐπέμφθην μὲν ἀπὸ κατακλίσεωσ, ἣν ἐν Σωτήρων ἐγκατεκεκλίμην, αὐτοῦ καὶ τοῦτο ἐπιτάξαντοσ, οὕτωσ ἀπειρηκὼσ ὥστ’ οὐδ’ ἐπὶ τῆσ κλίνησ οἴκοι εἶχον ἀνταρκεῖν. καὶ ἦν δὴ ὁ ἰατρὸσ Σάτυροσ ἐν Περγάμῳ κατὰ τοῦτον τὸν χρόνον σοφιστὴσ, ὡσ ἐλέγετο, οὐ τῶν ἀγεννῶν. οὗτοσ ἐμοὶ προσελθὼν κατακειμένῳ καὶ τοῦ τε θώρακοσ καὶ τῶν ὑποχονδρίων ἁψάμενοσ, ἐπειδὴ προϊόντοσ τοῦ λόγου τὰσ καθάρσεισ τοῦ αἵματοσ ἤκουσεν ὅσαι γεγόνασί μοι, τὸ μὲν αἷμα ἐπισχεῖν ἐκέλευε καὶ μὴ καταλύειν τὸ σῶμα· ἐγὼ δέ σοι, ἔφη, δώσω τι κατάπλασμα πάνυ κοῦφον καὶ ἁπλοῦν, ὃ συνθεῖναι ἐπὶ τοῦ στομάχου καὶ τῶν ὑποχονδρίων, καὶ εἴσει δὴ ὁπόσον τι ὀνήσει. ταῦτα συνεβούλευε, κἀγὼ τὸ μὲν τοῦ αἵματοσ οὐκ ἔφην εἶναι κύριοσ οὔτε οὕτωσ οὔτ’ ἐκείνωσ ποιεῖν, ἀλλ’ ἑώσ ἂν ὁ θεὸσ προστάττῃ ἀφαιρεῖν, ὑπακούσεσθαι καὶ ἑκὼν καὶ ἄκων, μᾶλλον δὲ οὐδέποτε ἄκων· τὴν δόσιν δὲ οὐκ ἔφυγον τοῦ Σατύρου, ἀλλ’ ἐφύλαττον λαβών· τὸ δ’ ἦν ἄρα οὐκ Ἀμαλθείασ κέρασ. ὡσ δ’ εἰσ τὴν Λέβεδον κομίζομαι καὶ μάλ’ ἀπροσδοκήτωσ καὶ ἀγαπητῶσ διαγενόμενοσ, τοῦτο μὲν ἤδη πᾶν ἐδόκει κέρδοσ εἶναι. ἐδεόμην δὲ συχνῆσ τῆσ βοηθείασ, καὶ τοῖσ ὕδασι μόλισ τε καὶ πεφεισμένωσ ὡμίλουν. ἔδοξεν οὖν μοι τὸ τοῦ Σατύρου φάρμακον θεῖναι κατὰ τοῦ στομάχου τε καὶ τοῦ στήθουσ, ὥσπερ ὁ Σάτυροσ παρηγγέλκει· πάντωσ δὲ οὐδὲν μέγα ἐκβαίνειν τῆσ θεραπείασ τῆσ παρὰ τοῦ θεοῦ. εὐθὺσ μὲν οὖν οὐ προσεῖτό με ἡ πρώτη προσβολὴ, ἀλλ’ ἐδόκει ψυχρότερον εἶναι· ὅμωσ δὲ ἔδοξέ μοι διακαρτερεῖν καὶ παρέχειν τῷ φαρμάκῳ, εἰ ἄρα ἀλλὰ τῷ χρόνῳ τι ἀνύσειε.

καὶ οὕτω δὴ τό τε στῆθοσ ψύχεται ψύξιν δεινὴν καὶ βὴξ ἐπιγίγνεται πυκνή τε καὶ ἰσχυρὰ, καὶ ἀπορίᾳ εἰχόμην, καὶ ὁ θεὸσ σημαίνει φθόην εἶναι. καὶ τῆσ ἐπιούσησ οἱ κρόταφοι καὶ ὁ κύκλοσ τοῦ προσώπου ἅπασ κατετείνετο, καὶ σιαγόνεσ συνεκέκλειντο καὶ θόρυβοσ ἦν εἴπερ ποτέ. ὡσ δὲ ἐχάλασα μικρόν τι, ἐνθύμιον γίγνεταί μοι χρήσασθαι τῷ θεῷ τῷ ἐν Κολοφῶνι καὶ περὶ τῶν παρόντων καὶ περὶ πάσησ τῆσ ἀσθενείασ. ἀπέχει δὲ ἡ Κολοφὼν τῆσ Λεβέδου οὐ πολὺ, καὶ ἡ νὺξ ἐτύγχανεν ἡ ἱερὰ ἐπικειμένη. δόξαν ταῦτα, πέμπω τὸν Ζώσιμον. ἐπελθούσησ δὲ τῆσ νυκτὸσ τῷ μὲν Ζωσίμῳ γίγνεται τόδε τὸ μαντεῖον φέρον εἰσ ἐμὲ ἰήσεταί σε νοῦσον ἠδ’ ἀκέσσεται Ἀσκληπιὸσ, πόλισμα Τηλέφου κλυτὸν τιμῶν, Καίκου ναμάτων οὐ τηλόθεν. ἐμοὶ δὲ τῆσ αὐτῆσ νυκτὸσ τάδε ἐγίγνετο, ὡσ κεφαλαίων ἀπομνημονεῦσαι. ἐδόκουν ἐπὶ τῆσ πατρῴασ ἑστίασ εἶναι, ἐν δὲ τῷ τοίχῳ οὗ τὰ ἕδη τῶν θεῶν ἐπιγράμματα εἶναι τοιάδε· οἱ δεῖνεσ σωθέντεσ ἐκ τῶν ἐσχάτων θεοῖσ πᾶσι χαριστήρια· καὶ ἐφαίνετο δὴ τῶν θυσιῶν ἴχνη. καὶ ἐμοὶ μέν γε ἡ ὄψισ αὕτη τῆσ συνεχείασ τῶν θυσιῶν ἦρξεν, οὐ μᾶλλόν τι πρὸσ τὸ ὄναρ ἀφορῶντι, ἀλλ’ ἅμα μὲν τοιαῦτ’ ἦν τὰ γιγνόμενα ἐκ τῶν θεῶν, ἅμα δ’ ἡ γνώμη οὕτω κατεσκευάσθη. ἐκ δ’ οὖν τῆσ Λεβέδου μετ’ εὐθυμίασ ἀνεχωρήσαμεν, ἡνίκα ἐδόκει τῷ θεῷ, καὶ ῥᾳστώνησ ἀπέλαυσα λόγου ἀξίασ. ὃ δ’ εἶπον περὶ τῆσ φθόησ, ἐπεσημήνατο ὕστερον πρὸσ τὸν νεωκόρον ὁ θεὸσ, ὡσ αὐτὸσ ἐμοὶ διηγεῖτο ὁ Ἀσκληπιακὸσ, οὐδὲν παρ’ ἐμοῦ προακηκοώσ· ἔφη γὰρ ἀκοῦσαι τοῦ θεοῦ λέγοντοσ ὡσ ἄρα φθόην μὲν καὶ κατάρρουν περιῃρηκὼσ εἰή μου, τὸν δὲ στόμαχον ἰῷτο. ἐν δὲ δὴ καὶ Νηρίτῳ τῶν τροφέων ἑνὶ τῶν ἐμῶν περὶ τὸν αὐτὸν μάλιστα χρόνον θαυμαστὰ οἱᾶ ἐνεδείξατο. οἶμαι γὰρ δόξαι τὸν θεὸν αὐτῷ λέγειν ἅμα τῷ Τελεσφόρῳ γενόμενον, βλέποντα εἰσ ἐμὲ, ὡσ ἄρα τούτου τά τε ὀστᾶ δέοι ἐξελεῖν καὶ νεῦρα ἐνθεῖναι, τὰ γὰρ ὄντα ἀπειρηκέναι· καὶ αὐτὸν μὲν δὴ ἐν παντὶ εἶναι καὶ ἀγωνιᾶν, ταῦτα ἀκούοντα περὶ ἐμοῦ, τὸν δὲ θεὸν φάναι παραμυθούμενον καὶ διδάσκοντα ὡσ ἄρα οὐκ ἄντικρυσ ἐκκόψαι τὰ ὀστᾶ οὐδὲ τὰ νεῦρα τὰ ὄντα ἐκτεμεῖν, ἀλλὰ δεῖν οἱο͂ν ἀλλοίωσίν τινα τῶν ὄντων γίγνεσθαι, οὕτω πολλῆσ καὶ ἀτόπου δεῖν τῆσ ἐπανορθώσεωσ. καὶ δίδωσιν ἰάμα τῷ Νηρίτῳ φράζειν ἐμοὶ, τῆσ ἡμέρασ εἰσ τρὶσ ἐλαίῳ ἁλῶν οὐκ ἔχοντι·

καὶ ἐποίουν ἐξ ἐκείνου οὕτωσ, καὶ πειρωμένῳ συνέφερεν ἐπὶ τὸ βέλτιον. ταυτὶ δὲ ἕτερα ἐπὶ τῆσ πατρῴασ ἑστίασ συνέβη μοι, κατ’ αὐτὴν ἀκμὴν χειμῶνόσ τε καὶ ἅμα τῆσ νόσου. κατεκείμην ἐπ’ ἀρίστῳ, καὶ ἐπῆλθε τῆσ κεφαλῆσ ἀλγήματα ἰσχυρὰ καὶ δεινὰ, καὶ τὸ πρόσωπον κατετείνετο, καὶ τὰ χείλη συνεκέκλειτο, καὶ ἦν ἀπορία πολλή. συσπειραθεὶσ δὲ ὡσ εἶχον εἰσῇξα εἰσ τὸ δωμάτιον οὗ κάθευδον, καὶ κατακλίνομαι ὅντινα δὴ τρόπον, καὶ πῦρ ἐπιγίγνεται πολὺ καὶ σφοδρόν· καὶ ὅπωσ ἀναπνεύσαιμι οὐκ εἶχον, ἀλλ’ ἦν οἰμωγὴ τῆσ τε μητρὸσ καὶ τροφοῦ καὶ τῶν ἄλλων οἰκετῶν, καὶ ὅτε δὴ Ζώσιμοσ συνετετάρακτο, καί πωσ ἔνευσα τοῖσ πλείοσιν ἔξοδον καὶ παρετετάγμην πρὸσ τὸ συμβησόμενον. καὶ δὴ μετὰ τοῦτο ἡλίου τε ἦν δύσισ, ἢ καὶ ἔτι πορρωτέρω, καὶ ἐπιγίγνεται σπασμὸσ ἐπὶ τῷ πυρετῷ οὔτε τισ ῥητὸσ οὔθ’ οἱο͂ν ἄν τισ καὶ διανοηθείη, ἀλλ’ εἵλκετο πάσασ ἕλξεισ τὸ σῶμα, καὶ τὰ μὲν γόνατα ἄνω πρὸσ τὴν κεφαλὴν ἐφέρετο, καὶ προσερρήγνυτο, τὰσ δὲ χεῖρασ οὐχ οἱο͂́ν τ’ ἦν κατέχειν, ἀλλ’ εἰσ τὸν τράχηλον καὶ τὸ πρόσωπον ἐνέπιπτον· τὸ δὲ στῆθοσ ἔξω προεωθεῖτο καὶ τὸ νῶτον εἰσ τοὔπισθεν ἀντεσπᾶτο ὥσπερ ἱστίον ἐξ ἀνέμου κεκυρτωκόσ. ἠρέμει δὲ οὐδὲν τοῦ σώματοσ οὐδὲ μικρόν τι παρήλλαττε τοῦ κατὰ φύσιν, ἀλλ’ ἦν ἐπὶ πλεῖστον ἡ κίνησισ καὶ ἡ τῶν ὀδυνῶν κατάτασισ ἄρρητοσ, οὔτε σιωπᾶν ἐῶσα καὶ πρὸσ τὴν φωνὴν ἔτι μεῖζον ἀπαντῶσα. ταῦτα δ’ ἐγίγνετο καὶ εἰσ μέσασ νύκτασ καὶ πρόσω μηδὲ μικρὸν ἀνιέντα· ἔπειτα τῆσ μὲν ἀκμῆσ ἀφεῖλέ τι, οὐ μὴν παντάπασί γε ἐπαύσατο. ἐρίων δ’ ἦν θερμῶν ὑποβολή τε καὶ περιβολὴ συνεχὴσ καὶ πυρίασ πᾶσα ἰδέα, καὶ μόλισ οὕτω διαγίγνομαι. καὶ πρὶν ἡμέραν εἶναι, ἔθει τισ ἰατρὸν καλῶν. ἧκεν εἴτε δὴ τῆσ ἐπιούσησ εἴτε καὶ ἡμέρᾳ ὕστερον. καὶ μεσημβρίασ μοι δοκεῖν πάλιν προσβολή τισ προσῄει, καὶ μετ’ οὐ πολὺ διεχώρει κάτω μέλαινα.

καὶ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ δίφρου ἐπιγίγνεται ἔκλυσισ δεινὴ καὶ ἱδρὼσ καὶ λειποθυμία. καὶ ὁ ἰατρὸσ ἐτεθορύβητό τε καὶ τροφὴν ἠξίου προσφέρειν· τὸ δ’ οὐ τοιοῦτον ἄρα ἦν. νύξ τ’ ἐπιγίγνεται, οἱᾶ δὴ ἐν κλυδωνίῳ καὶ σάλῳ, καὶ κατέδαρθον σχεδὸν ὅσον εἰσ ὄναρ. καί μοι γίγνεται πρόσταγμα πορευθῆναι πρὸσ τὴν τῶν τροφέων ἑστίαν, καὶ προσκυνῆσαι τὸ ἕδοσ τοῦ Διὸσ πρὸσ ᾧ ἐτρεφόμην· καὶ φωναί τινεσ, οἶμαι, καὶ ὁ τρόποσ τῆσ ἱκετείασ διῄρητο. χιὼν δ’ ἦν οὐκ ὀλίγη καὶ δυσέξοδα παντελῶσ, καὶ ἀπεῖχε τὸ οἰκίδιον τῆσ οἰκίασ πλέον ἢ στάδιον. ἀνέβην ἵππον καὶ ᾠχόμην, καὶ προσεκύνησα, καὶ οὐκ ἔφθην ἐπανελθὼν, καὶ πάντα ἐκεῖνα καθειστήκει. τὰ δ’ ὑπὲρ τὸν τράχηλον καὶ τὰσ ἀπὸ τῶν νώτων κατατάσεισ καὶ τὸν ἀκριβούμενον ὀπισθότονον ἤδη τόνδε τρόπον ἰάσατο εὐθὺσ, ἐπειδὴ τὴν δύσπνοιαν ἐξιάσατο. χρῆμα ἔφη βασιλικὸν εἶναι· χρῆναι δ’ αὐτὸ λαβεῖν παρὰ τῆσ γυναικόσ. καί πωσ ἐκ τούτων ἐφάνη διάκονοσ τῶν βασιλείων πρὸσ τῷ τοῦ Τελεσφόρου νεῷ τε καὶ ἕδει, λευχείμων τε καὶ ἐζωσμένοσ, καὶ κατὰ τὰσ θύρασ, οὗ ἡ Ἄρτεμισ, ᾔει ἔξω ὑπὸ κήρυκοσ, φέρων τῷ βασιλεῖ τὸ λοιπὸν τοῦ χρήματοσ. τὸ μὲν δὴ ὄναρ ὡσ ἀμυδρῶσ ἀπομνημονεῦσαι τοιοῦτον μάλιστα ἐγένετο. ἐπεὶ δ’ ἐλθὼν εἰσ τὸ ἱερὸν γίγνομαι περιιὼν κατὰ τὸν Τελεσφόρον, ἐπέρχεται ὁ νεωκόροσ ὁ Ἀσκληπιακὸσ, καὶ ὡσ ἔτυχεν ἑστὼσ πρὸσ τῷ ἕδει, φράζω πρὸσ αὐτὸν τὴν ὄψιν τὴν γενομένην μοι, καὶ ἠρώτων τί ἂν εἰή τὸ χρῆμα, ἢ τίσ ἂν χρήσαιτο. καὶ ὃσ ἀκούσασ καὶ θαυμάσασ, ὥσπερ εἰώθει, Οὐ μακρὰ, ἔφη, ἡ ζήτησισ οὐδ’ ὁδοῦ πολλῆσ, ἀλλ’ ἐνθένδε σοι φέρω· κεῖται γὰρ παρὰ τοῖσ ποσὶ τῆσ Ὑγιείασ, ἀρτίωσ γε θείσησ Τύχησ ταύτησ, ἐπειδὴ τάχιστα ἀνεῴχθη τὸ ἱερόν. ἦν δὲ ἡ Τύχη γυνὴ τῶν ἐπιφανῶν. καὶ παρελθὼν εἰσ Ὑγιείασ κομίζει τὸ χρῆμα· καὶ χρίομαι ὡσ ἔτυχον προσεστώσ. ἦν δὲ καὶ τὸ χρῆμα τῆσ εὐωδίασ θαυμαστὸν οἱο͂ν καὶ ἡ δύναμισ εὐθὺσ ἐπίδηλοσ. θᾶττον γὰρ ἢ εἴρηκα ἀνείθη ἡ τάσισ. ἐρωτήσασ δ’ ὕστερον τὸν νεωκόρον ἔγνων ὅτι εἰή κάθαρσισ τριῶν, ὀποῦ τε ᾧ χριόμεθα καὶ μύρου ναρδίνου καὶ ἑτέρου μύρου τῶν πολυτελῶν, ἔστι δ’, οἶμαι, τοῦ φύλλου ἐπώνυμον. σκευάσασ δὲ ἐχρώμην οὕτωσ τὸ λοιπὸν καὶ πάντα ἐκεῖνα ἐκεχάλαστο.

ἐφάνη δὲ καὶ ὁ Τελεσφόροσ νύκτωρ, χορεύων περὶ τὸν τράχηλόν μου, καὶ ἀπέλαμπεν ἐν τῷ καταντικρὺ τοίχῳ σέλασ ὥσπερ ἐξ ἡλίου. περὶ δὲ τὸν χρόνον τοῦτον ἅμα τοιόνδε ἦν μοι, εἴτε ἐμοῦντι τῆσ ἑσπέρασ ἤδη εἴτε καὶ οὔπω ἦσαν οἱ ἔμετοι. κάρυον καὶ ἰσχάδα καὶ φοίνικοσ βάλανον καὶ ἅμα ἄρτου τι πρὸσ αὐτοῖσ ἐσθίειν ἐδεῖτο ἐξ εὐνῆσ. τούτοισ δὲ ἐχρώμην τε ἐκ τοῦδε ἐπὶ τῷ χρήματι. στομάχου τε καὶ ὑποχονδρίων καὶ τοῦ περὶ ταῦτα τόπου φάρμακον δίδωσι καταπλαστὸν ἀνωτέρω μοι δοκεῖν τούτων. δίδωσι δὲ τοιαύτην δόξαν παραστήσασ· Ἀσκληπιακὸν τὸν ἰατρὸν ἐδόκουν εἰσελθόντα ὡσ ἐμὲ καὶ ἐπισκοποῦντα καταπλάττειν, διὰ δικτάμνου καλουμένῳ φαρμάκῳ, καὶ ἅμα προλέγειν τριάκονθ’ ἡμέρασ χρήσασθαι. ἐχρώμην, καὶ ἥ τε δὴ τριακοστὴ νὺξ ἧκε καὶ τὸν Ἀσκληπιακὸν αὖθισ ἐδόκουν ἐλθόντα ἀφαιρεῖν τὸ κατάπλασμα. χρόνῳ δὲ ὕστερον ἐκ τεττάρων τι συνθεὶσ ἐπέθηκεν, ὧν τὰ μὲν δύο μέμνημαι, πίτταν ἐξ οἴνου καὶ οἴσυπον, τὼ δύο δὲ, εἰ φανείη τὰ ὀνείρατα, ἀναπληρώσομεν. καὶ μὴν περί γε τοῦ ὀνόματοσ τοῦ φαρμάκου τοῦ θηρείου τοιόνδε μέμνημαι. ἔτυχον μὲν ἅπασ ἐσθίων καὶ πολὺ τῆσ ἡμέρασ ἀπολιπὼν, ὁ δὲ δειπνεῖν τε ἐπέταξε καὶ ἀναστάντα πιεῖν τοῦ φαρμάκου τούτου· καὶ εἰσ πέντε ἑξῆσ ἡμέρασ ἐγένετο, οὗ τοὺσ ἰατροὺσ τἀναντία ᾔδειν κελεύοντασ, ὁπότε τισ μέλλοι πίεσθαι, μὴ δειπνεῖν, καὶ τέωσ εἰώθει. αὖθισ δὲ ἐκέλευσε πρὸσ ἄρτῳ φαγεῖν τοῦ αὐτοῦ τούτου φαρμάκου, καὶ ἔφαγον πρὸσ τῷ τρίποδι τῷ ἱερῷ, ἀφορμήν τινα ταύτην ἀσφαλείασ ποιούμενοσ. Φίλωνοσ δέ τισ ἐστὶν, οἶμαι, κρᾶσισ φάρμακον ἕτερον. ταύτησ ἐγὼ μὲν οὐδ’ ὀσφρᾶσθαι οἱο͂́σ τ’ ἦν πρὸ τοῦ, τοῦ δὲ θεοῦ σημήναντοσ χρῆσθαί τε καὶ ἅμα τὴν ὡρ́αν ἣν ἔδει, οὐ μόνον εὐχερῶσ ἔπιον, ἀλλὰ καὶ πιὼν ἡδίων καὶ ῥᾴων εὐθὺσ ἦν. ἄλλα τοίνυν μυρία ἂν εἰή λέγειν φαρμάκων ἐχόμενα, ὧν τὰ μὲν αὐτὸσ συντιθεὶσ, τὰ δὲ τῶν ἐν μέσῳ καὶ κοινῶν ἐδίδου θεραπείαν τοῦ σώματοσ, ὡσ ἑκάστοτε συμβαίνοι. ὅτε δὲ ἡ συνέχεια τῶν κατάρρων ἦν καὶ ἡ ὑπερώα πυρίκαυτοσ, καὶ σταφυλὴ ἐφειστήκει, καὶ φλέβεσ οὐκ ἐπεῖχον τεινόμεναι, βιβλίον τι τῶν σπουδαίων ἔδοξα ἀναγιγνώσκειν, οὗ τὰ μὲν καθ’ ἕκαστον, πάλιν γὰρ τὸν αὐτὸν ἐρῶ λόγον, οὐκ ἂν ἔχοιμι εἰπεῖν.

πῶσ γὰρ τοσοῦτόν γε ὕστερον, ἄλλωσ τε καὶ τῆσ ἀπογραφῆσ τὸ τῇ μνήμῃ προσέχειν ἀφελομένησ; ἀλλὰ πρὸσ τῷ τέλει τοῦ βιβλίου τοιάδε μάλιστα ἐνῆν. ἦν δὲ ὡσ ἐπί τινοσ τῶν ἀγωνιστῶν λεγόμενα. ταῦτα δὴ πάντα ὁ θεὸσ συλλογισάμενοσ καὶ ὁρῶν τὸ ῥεῦμα ἄρδην φερόμενον προσέταξεν ὕδωρ πίνειν, οἴνου δὲ ἀπέχεσθαι, εἴ τι δεῖται νικῆσαι· ἃ δὴ καὶ σοὶ, ἔφη, ἔξεστι μιμησαμένῳ στεφανοῦσθαι ἢ συστεφανοῦσθαι. ἐνταῦθα ἔληγεν. εἶθ’ ὑπεγέγραπτο τοῦ λόγου δὴ τοὐπίγραμμα, φιλοστέφανοσ, ἢ φιλησιστέφανοσ. ὅσον μὲν οὖν τινα χρόνον διήνεγκα τὴν ὑδροποσίαν, οὐδὲ τοῦτο ἔχω λέγειν· ὅτι δ’ εὐκόλωσ τε καὶ ῥᾳδίωσ ἀεί πωσ πρότερον δυσχεραίνων τὸ ὕδωρ καὶ ναυτιῶν. ὡσ δὲ καὶ τοῦτο ἐλελειτούργητο, τοῦ μὲν ὕδατοσ ἀφίησί με, οἴνου δὲ ἔταξε μέτρον, καὶ ἦν γε τὸ ῥῆμα ἡμίνα βασιλική· γνώριμον δή που ὅτι ἔφραζεν ἡμικοτύλιον. ἐχρώμην τούτῳ καὶ οὕτωσ ἤρκει ὡσ οὐκ ἤρκει πρότερον τὸ διπλάσιον, ἔστι δ’ ὅτε καὶ φειδομένῳ ὑπὸ τοῦ δεδιέναι μὴ ἐπιλείπῃ περιῆν. οὐ μὴν τοῦτό γε ἐποιούμην ἐξαίρετον εἰσ τὴν ὑστεραίαν, ἀλλ’ ἐξ ἀρχῆσ ἔδει τῷ μέτρῳ στέργειν. ἐπεὶ δὲ καὶ ταύτην εἶχε τὴν πεῖραν, ἀφίησιν ἤδη πίνειν πρὸσ ἐξουσίαν, οὑτωσί πωσ χαριεντισάμενοσ, ὅτι μάταιοι τῶν ἀνθρώπων εἰε͂ν ὅσοι τῶν ἱκανῶν εὐποροῦντεσ μὴ τολμῶσιν ἐλευθέρωσ χρῆσθαι. καὶ τὸ βιβλίον αὐτὸ τοῦτο ἐδόκει εἶναι Ἀντισθένουσ περὶ χρήσεωσ· ἔφερε δὲ εἰσ οἶνον, καὶ Διονύσου προσῆν τινα σύμβολα. οὕτω δ’ οὖν ὑπὸ τῆσ συνηθείασ διεκείμην, ὥστε καὶ ἐφέντοσ τοῦ θεοῦ μικρόν τι παρήλλαττον πίνων τοῦ μέτρου. καί τινα ἐπόθουν τρόπον τὴν ταμιείαν τὴν τότε.

ἦν δέ τισ χρόνοσ οὗτοσ, ὅτ’ ἐμψύχων τε ἀπειχόμην, πλὴν ἀλεκτρυόνοσ, καὶ λαχάνων ἁπάντων, πλὴν ἀγρίων καὶ θριδακίνησ, καὶ τραγημάτων δ’ ἀπειχόμην πάντων. ἤδη δή ποτε καὶ ὅλωσ ἑνὶ χρῆσθαι προσέταξε, καὶ ἐχρώμην ἀλεκτρυόνι, ᾧ καὶ μόλισ καὶ τοῦτο ἐπετάττετο. καὶ τούτων τὰ μὲν σὺν ἀλουσίαισ καὶ φλεβοτομίαισ καὶ κλύσμασι διηνέγκαμεν, τὰ δ’ ὡσ ἕκαστον τύχοι. ἰχθύων δὲ καὶ ἓξ ἔτη πάντων ἀπεσχόμην· ὑείων δὲ οὐκ οἶδα ὁπόσον τι. πάλιν δὲ συγχωρήσαντοσ ἐχρώμην ἀμφοτέροισ. εἶτ’ ἐν μέρει τὰ μὲν εἰργόμην ἂν, τὰ δ’ ἐχρώμην, ὡσ ἑκάτερον ἐφ’ ἑκατέρου συμβαίνοι. καὶ μὴν γάρου γε εἶρξε καθάπαξ· οὐ γὰρ εἶναι τῇ κεφαλῇ σωτήριον, ἥκιστα δὲ ὀδοῦσιν. ἰάματα δὲ ὀδόντων ἔδωκε. πρῶτον μὲν ἦν λέοντοσ ὀδόντα καῦσαι καὶ κόψαντα χρῆσθαι σμήγματι, δεύτερον δὲ ὀπῷ διακλύζειν τούτῳ δὴ τῷ χρήματι· μετὰ ταῦτα πέπερι, καὶ προσέθηκε θέρμησ οὕνεκα· ἐφ’ ἅπασι δὲ στάχυσ Ἰνδικὸσ, σμῆγμα καὶ οὗτοσ. καὶ ταῦτα μὲν τῶν νεωστὶ φανθέντων ἐστί· βοείων δὲ εἴρχθην τοῦτον τὸν τρόπον. χρησμὸν ἐδόκουν ἐκπεπτωκέναι Ζωσίμῳ, μέχρι τούτου βιώσεσθαι μέχρι ἂν ἡ βοῦσ ἡ κατ’ ἀγρὸν ζῇ. καὶ δῆτα φάναι πρὸσ αὐτὸν, οἶσθ’ οὖν τὸν χρησμὸν ὅ τι νοεῖ; βοείων κρεῶν ἀπέχεσθαί σοι κελεύει. ὁ δ’ ἐλέγετο ὁ Ζώσιμοσ πρὸσ τῇ ψύξει, ἐξ ἧσ ἀπέθανε, καὶ βοείου τινὸσ ἐκ θυσίασ ἁψάμενοσ βλαβῆναι. ἦν οὖν οἱᾶ εἰκὸσ ἀκρίβεια πολλὴ καὶ πρόνοια μηδ’ ἄκρῳ τῷ δακτύλῳ προσαψάμενον λαθεῖν. καὶ χρόνῳ ὕστερον οἱ πολλοὶ καὶ πυκνοὶ σεισμοὶ γίγνονται ἐπὶ Ἄλβου ἄρχοντοσ τῆσ Ἀσίασ, καὶ τοῦτο μὲν δὴ Μυτιλήνη κατηνέχθη μικροῦ πᾶσα, τοῦτο δὲ ἐν πολλαῖσ τῶν ἄλλων πόλεων πολλὰ ἐκινήθη, κῶμαι δὲ ἄρδην ἀπώλοντο, Ἐφέσιοι δὲ καὶ Σμυρναῖοι παρ’ ἀλλήλουσ ἔθεον θορυβούμενοι, ἡ δὲ συνέχεια θαυμαστὴ καὶ τῶν σεισμῶν καὶ τῶν φόβων. καὶ τοῦτο μὲν εἰσ Κλάρον θεωροὺσ ἔστελλον καὶ περιμάχητον ἦν τὸ μαντεῖον, τοῦτο δὲ ἱκετηρίασ ἔχοντεσ περὶ τοὺσ βωμοὺσ καὶ τὰσ ἀγορὰσ καὶ τὰ κύκλῳ τῶν πόλεων περιῄεσαν, οὐδεὶσ οἴκοι μένειν θαρρῶν· καὶ τελευτῶντεσ ἱκετεύοντεσ ἀπεῖπον.

τοιούτων δὲ ὄντων ὁ θεὸσ κελεύει μοι διατρίβοντι τότε ἐν Σμύρνῃ, μᾶλλον δὲ ἐν τῷ πρὸ τῆσ πόλεωσ χωρίῳ, θῦσαι βοῦν δημοσίᾳ τῷ Διὶ τῷ σωτῆρι. ἀναχωροῦντοσ δέ μου καὶ ὑποπτεύοντοσ, καὶ δεδιότοσ τὴν προτέραν ἐκείνην πρόρρησιν, ἐγένετο μέν τι καὶ τοιοῦτον ἐννοίασ, ὡσ οὐ θήλειάν γε μέλλοιμι θύσειν, καὶ ὡσ οὐδ’ ἀνάγκη γεύεσθαι. σαφέστατον δὲ καὶ ᾧ θαρρήσασ ἔθυσα τόδε γίγνεται. ἔδοξα γὰρ ἑστῶτί μοι παρ’ αὐτὸν τὸν βωμὸν τοῦ Διὸσ ἐν τῇ ἀγορᾷ καὶ δεομένῳ φῆναι σημεῖον εἰ λῷον θύσαι, ἀστέρα λαμπρὸν διᾷξαι δι’ ἀγορᾶσ κυροῦντα τὴν θυσίαν. οὕτω θαρρήσασ ἔθυσα. τὸ δὴ μετὰ τοῦτο ὅτῳ μὲν φίλον πιστεύειν πιστευέτω, ὅτῳ δὲ μὴ, χαιρέτω. ἔστη γὰρ ἅπαντα ἐκεῖνα καὶ οὐδὲν ἔτι ἠνώχλησε μετ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν, προνοίᾳ μὲν καὶ δυνάμει τῶν θεῶν, διακονίᾳ δ’ ἡμῶν ἀναγκαίᾳ. οὐχ ἧττον τούτου θαυμαστὸν, εἰ μὴ καὶ μᾶλλον, ἕκτῃ γὰρ σχεδὸν ἢ ἑβδόμῃ ἡμέρᾳ πρότερον ἢ σεῖσαι τὸ ἐξ ἀρχῆσ ἐκέλευσε πέμψαντα εἰσ τὴν ἀρχαίαν ἑστίαν, ἥ ἐστι πρὸσ τῷ ἱερῷ τοῦ Διὸσ τοῦ Ὀλυμπίου, ἱερά τε δὴ δρᾶσαι καὶ βωμοὺσ ἱδρύσασθαι ἐν κορυφῇ τοῦ λόφου τοῦ Ἄτυοσ. καὶ ταῦτά τε ἀρτίωσ ἐπιτετέλεστο καὶ ὁ σεισμὸσ ἐπελθὼν τῆσ μὲν ἄλλησ τῆσ ἐν μέσῳ ἁπάσησ χώρασ οὕτωσ ἥψατο ὥστε μηδὲν τῶν καταγωγίων λιπεῖν, εἰ μή τί που μικρὸν ἐρείπιον· ἄνω δὲ Ἄτυοσ οὐ προὔβη, οὐδὲ τοῦ πρὸσ μεσημβρίαν Ἄτυοσ ἡμετέρου χωρίου Λανείου, πλὴν ὅσον αἰσθέσθαι, πέρα δ’ οὐχ ἥψατο οὐδενόσ. καὶ γάρ τοι πρὸσ τοσοῦτον ἧκον τοῦ θαρρεῖν ὥστε καὶ μεσούντων μάλιστα τῶν σεισμῶν ἐκ τῶν ὑδάτων τῶν θερμῶν ἐπανιὼν εἰσ τὴν πόλιν ἐξ ἐνυπνίων ἰδὼν ἱκετεύοντασ καὶ τεταραγμένουσ τοὺσ ἀνθρώπουσ, ἐμέλλησα μὲν εἰπεῖν ὡσ οὐδὲν δέοι δεδιέναι, οὐδὲν γὰρ ἔσεσθαι δυσχερέσ· οὐ γὰρ ἂν αὐτὸσ ἐπὶ τούτοισ εἰσ τὴν πόλιν κληθῆναι. ἔπειθ’ ὅπωσ μὴ δοκοίην δημοκοπικόσ τισ εἶναι, ἐπέσχον, πρὸσ δὲ τοὺσ συνόντασ διεμαρτυράμην, ὅπωσ ἀδείασ ἔχοιμι, αὐτοὺσ δὴ τούτουσ τοὺσ λόγουσ εἰπών.

τὰ μὲν δὴ περὶ τῶν σεισμῶν καὶ ὡσ βοῦν θύειν αὐτοῖσ ἠρξάμεθα εἴρηται. ᾠὸν δή ποτε χήνειον ἐζητοῦμεν, τοῦ θεοῦ σημήναντοσ ἐπὶ τῆσ ἐν Περγάμῳ καθέδρασ, καὶ εὑρίσκετο οὐδαμοῦ τῆσ ἀγορᾶσ, ἀλλ’ ἦν Μειλάτησ ἐξ ἀκροπόλεωσ, παρὰ τοῦτον ἔρχονται τελευτῶντεσ οἱ πρὸσ τῇ ζητήσει, κατὰ δὴ τύχην ἅμα καὶ μήνυσιν. καὶ λέγει πρὸσ αὐτοὺσ ὁ Μειλάτησ ἔχειν ᾠὸν, φυλάττειν δὲ ἰάματοσ ἕνεκα· οὕτω γὰρ αὐτῷ προειρηκέναι τὸν θεόν. οὐκοῦν ἡμεῖσ γε ἐκεῖθεν, ἔφασαν οἱ ζητοῦντεσ, καὶ ὃσ προσκυνήσασ δίδωσιν. ὅ τι δ’ ἐχρησάμην λαβὼν οὐκ οἶδα ὑπό γε πλήθουσ ἐτῶν. παραπλήσιον δὲ τούτῳ τὸ ἐκ τῆσ Ἴσιδοσ, κατ’ ἀρχὰσ ἔτι τῆσ ἀσθενείασ περὶ χηνῶν αὐτῶν γενόμενον. διέτριβον ἐν τοῖσ ὕδασι τοῖσ θερμοῖσ καὶ ἡ θεὸσ κελεύει θῦσαι ἑαυτῇ χῆνασ δύο. ᾔειν εἰσ τὴν πόλιν προπέμψασ τοὺσ σκεψομένουσ, καὶ προειπὼν ἀπαντᾶν εἰσ τὸ ἱερὸν τῆσ Ἴσιδοσ τοὺσ χῆνασ ἔχοντασ. ἄλλοι μὲν οὖν χῆνεσ οὐκ ἦσαν ἐκείνην τὴν ἡμέραν, δύο δ’ ἤστην μόνω. προσελθοῦσι δ’ αὐτοῖσ καὶ ὠνουμένοισ ἔφη ὁ τρέφων τοὺσ χῆνασ ὡσ οὐχ οἱο͂́σ τ’ εἰή πωλῆσαι· προειρῆσθαι γὰρ αὐτῷ ὑπὸ τῆσ Ἴσιδοσ φυλάττειν Ἀριστείδῃ· πάντωσ δ’ ἥξειν καὶ θύσειν. ὡσ δ’ ἔγνω τὸ πᾶν, ἐξεπλάγη τε καὶ προσκυνήσασ δίδωσι· καὶ ταῦτα ἐπ’ αὐτῆσ τῆσ θυσίασ ἔγνων ἐγώ. ἐγένετο δὲ καὶ φῶσ παρὰ τῆσ Ἴσιδοσ καὶ ἕτερα ἀμύθητα φέροντα εἰσ σωτηρίαν. ἐφάνη δὲ καὶ ὁ Σάραπισ τῆσ αὐτῆσ νυκτὸσ, ἅμα αὐτόσ τε καὶ ὁ Ἀσκληπιὸσ, θαυμαστοὶ τὸ κάλλοσ καὶ τὸ μέγεθοσ καί τινα τρόπον ἀλλήλοισ ἐμφερεῖσ. γενομένησ δὲ τῆσ περὶ Ζώσιμον συμφορᾶσ, ἃ γὰρ μελλούσησ προεῖπε καὶ παρεμυθήσατο ὁ θεὸσ παρίημι, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐγένετο καὶ χαλεπῶσ εἶχον ἀπὸ τῆσ λύπησ, ἐδόκει μοι σμίλην τιν’ ἔχων ὁ Σάραπισ, ὥσπερ κάθηται τῷ σχήματι, περιτέμνειν μου τὰ κύκλῳ τοῦ προσώπου ὑπ’ αὐτό πωσ τὸ ὁρίζηλον, οἱο͂ν λύματ’ ἀφαιρῶν καὶ καθαίρων, καὶ μεταβάλλων εἰσ τὸ προσῆκον. ὥστε καὶ ὕστερον ὄψισ μοι γίγνεται παρὰ τῶν χθονίων θεῶν, εἰ τὸ σφόδρα τοῦτο λυπεῖσθαι ἐπὶ τοῖσ τελευτῶσιν ἀνίην, συνοίσειν μοι ἐπὶ τὸ βέλτιον.

πολὺ δέ τι τούτων φρικωδέστερον εἶχε τὰ χρόνῳ ὕστερον φανθέντα, ἐν οἷσ αἵ τε δὴ κλίμακεσ ἦσαν αἱ τὸ ὑπὲρ γῆσ τε καὶ ὑπὸ γῆσ ἀφορίζουσαι, καὶ τὸ ἑκατέρωθι κράτοσ τοῦ θεοῦ, καὶ ἕτερα ἔκπληξιν θαυμαστὴν φέροντα, καὶ οὐδὲ ῥητὰ ἴσωσ εἰσ ἅπαντασ, ὥστε ἀσμένῳ μοι φανῆναι σύμβολα τοῦ Ἀσκληπιοῦ. κεφάλαιον δ’ ἦν περὶ τῆσ τοῦ θεοῦ δυνάμεωσ ὅτι καὶ χωρὶσ ὀχημάτων καὶ χωρὶσ σωμάτων ὁ Σάραπισ οἱο͂́σ τ’ εἰή κομίζειν ἀνθρώπουσ ὅπη βούλοιτο. τοιαῦτα ἦν τὰ τῆσ τελετῆσ· καὶ ἀνέστην οὐ ῥᾴδιοσ γνωρίσαι καὶ πρὸσ τούτοισ θυσία τισ ἐδηλοῦτο, ὀφειλομένη μὲν Διὶ καὶ πρόρρησιν μένουσα, ἀποδοθεῖσα δὲ ὡσ τοῦ Σαράπιδοσ οὖσα, ἀπεδόθη δὲ καὶ ὡσ τῷ Διὶ, ἔχω δὲ λέγειν κἀν ταῖσ ἱεραῖσ ἡμέραισ, ἃσ ἡ πόλισ ἡ τῶν Ἀλεξανδρέων ποιεῖ τῷ θεῷ, πολλὰ δὴ πολλάκισ αὐτὸν ἐπισημήναντα, καὶ κατ’ αὐτὴν ἑκάστην, καὶ προσαγαγούσησ ἔτι. εἰ δὲ δεῖ τι καὶ φοβερώτερον διηγήσασθαι, ἐτεθύκειν τῇ Ἴσιδι καὶ τῷ Σαράπιδι ἐν τῷ τῆσ Ἴσιδοσ ἱερῷ, λέγω τοῦτο ἐν Σμύρνῃ γενόμενον. ἐξιόντι δέ μοι τὰ προπύλαια προσερρύησαν χῆνεσ δύο τῶν ἱερῶν, καὶ παρελθόντεσ εἰσ τὸ πρόσθεν ἡγοῦντο οὕτωσ ἀκριβῶσ κατ’ αὐτὸ ὃ βαίνειν ἔμελλον ὥστε ἐπίδηλον εἶναί μοι. κἀγὼ νῷ τε ἔλαβον τὸ πρᾶγμα καὶ πρὸσ τοὺσ φίλουσ καὶ τοὺσ παραπέμποντασ, ἰδοὺ καὶ οἵδε, ἔφην, παραπέμπουσιν ἐν τῷ τῶν φίλων δὴ χορῷ· καὶ ἅμα ἔλεγον περὶ τῆσ τοῦ θεοῦ γοργότητοσ καὶ δυνάμεωσ πόση τισ εἰή καὶ κατὰ φήμασ καὶ κατὰ συμβόλουσ, καὶ ὅτι πολλάκισ ἤδη μοι ἐπὶ τῆσ εὐχῆσ ἦλθεν ἡ ἀπόκρισισ· καὶ νῦν, ἔφην, ἡγεμόνασ τινὰσ ἡμῖν τῆσ ὁδοῦ τούσδε ἀπέσταλκε. τοιαυτὶ διελεγόμεθα καὶ ἅμα ἐτηροῦμεν τί ἄρα δράσουσιν· ἄπιμέν τε δὴ τοῦ ἱεροῦ, οὐκ οἶδ’ ὁπόσον τι, κἀγὼ τοῖσ φίλοισ ἐνδεικνύμενοσ προσπαίζω τοὺσ χῆνασ καὶ λέγω, ἱκανῶσ ὑμῖν, ὦ οὗτοι, λελειτούργηται, πορεύεσθε. οὐκ ἔφθην εἰπεῖν, καὶ οἱ μεταστραφέντεσ ἀπῄεσαν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Aristides, Aelius, Orationes, Ιἑροὶ λόγοι γ#

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι γ#)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION