Aristides, Aelius, Orationes, Ιἑροὶ λόγοι α#

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι α#)

δοκῶ μοι κατὰ τὴν Ἑλένην τὴν Ὁμήρου τὸν λόγον ποιήσεσθαι. καὶ γὰρ ἐκείνη πάντασ μὲν οὐκ ἄν φησιν εἰπεῖν ὅσσοι Ὀδυσσῆοσ ταλασίφρονόσ εἰσιν ἀέθλοι. πρᾶξιν δέ τινα αὐτοῦ μίαν ἀπολαβοῦσα, οἶμαι, διηγεῖται πρὸσ τὸν Τηλέμαχον καὶ Μενέλεων·

κἀγὼ πάντα μὲν οὐκ ἂν εἴποιμι τὰ τοῦ σωτῆροσ ἀγωνίσματα, ὅσων ἀπέλαυσα εἰσ τήνδε τὴν ἡμέραν. καὶ οὐκέτ’ ἐνταῦθα τὸ τοῦ Ὁμήρου προσθήσω, οὐδ’ εἴ μοι δέκα μὲν γλῶσσαι, δέκα δὲ στόματ’ εἰε͂ν· μικρὸν γὰρ τοῦτό γε. ἀλλ’ οὐδ’ ἂν εἰ πᾶσαν ὑπερβαλοίμην τὴν ἐν ἀνθρώποισ δύναμίν τε καὶ φωνὴν καὶ γνώμην, οὐκ ἄν ποτε οὐδ’ ἐγγὺσ αὐτῶν ἀφικοίμην. ἀλλὰ καὶ ὅσοι πώποτε τῶν φίλων ἐδεήθησαν ἢ προὔτρεψαν εἰπεῖν καὶ συγγράψαι περὶ αὐτῶν, οὐδενὶ πώποτε ἐπείσθην, φεύγων τὸ ἀδύνατον. ἐδόκει γάρ μοι παραπλήσιον εἶναι ὥσπερ ἂν εἰ διὰ παντὸσ τοῦ πελάγουσ ὕφαλοσ διεξελθὼν εἶτ’ ἠναγκαζόμην ἀποδιδόναι λόγον πόσοισ τισὶ τοῖσ πᾶσι ῥοθίοισ ἐνέτυχον καὶ ποίασ τινὸσ τῆσ θαλάττησ παρ’ ἕκαστον αὐτῶν ἐπειρώμην καὶ τί τὸ σῶζον ἦν. ἑκάστη γὰρ τῶν ἡμετέρων ἡμερῶν, ὡσαύτωσ δὲ νυκτῶν, ἔχει συγγραφὴν, εἴ τισ παρὼν, ἢ τὰ συμπίπτοντα ἀπογράφειν ἐβούλετο, ἢ τὴν τοῦ θεοῦ πρόνοιαν διηγεῖσθαι, ὧν τὰ μὲν ἐκ τοῦ φανεροῦ παρὼν, τὰ δὲ τῇ πομπῇ τῶν ἐνυπνίων ἐνεδείκνυτο, ὅσα γε δὴ καὶ ὕπνου λαχεῖν ἐξῆν· σπάνιον δ’ ἦν ὑπὸ τῶν περὶ τὸ σῶμα τρικυμιῶν. ταῦτ’ οὖν ἐνθυμούμενοσ ἐγνώκειν παρέχειν ὡσ ἀληθῶσ ὥσπερ ἰατρῷ τῷ θεῷ σιγῇ ποιεῖν ὅ τι βούλεται. νῦν δὲ ὡσ ἔσχε τὸ τοῦ ἤτρου δηλῶσαι πρὸσ ὑμᾶσ βούλομαι. λογιοῦμαι δὲ ἕκαστα πρὸσ ἡμέραν. ἦν μὲν γὰρ Ποσειδεὼν μὴν, ἴστε οἱού χειμῶνοσ· ἔκαμνε δὲ ὁ στόμαχοσ τὰσ νύκτασ καὶ ἀγρυπνίαι ἦσαν ὑπερφυεῖσ, ὥστε οὐδὲ τὰ βραχύτατα πέττειν ἦν. αἰτία δ’ οὐχ ἥκιστα ἡ συνέχεια τῶν χειμώνων, ἣν οὐδὲ κέραμοσ οὐδεὶσ ἐνέγκαι ἐλέγετο· ἐπεὶ καὶ ὁ ἱδρὼσ ἔστη πάντα τοῦτον τὸν χρόνον, πλὴν ὅσα λουμένῳ. δωδεκάτῃ δὲ τοῦ μηνὸσ ἀλουσίαν προστάττει ὁ θεὸσ καὶ τῇ ὑστεραίᾳ τὸ αὐτὸ τοῦτο καὶ τῇ μετ’ ἐκείνην. ταύτασ τρεῖσ ἡμέρασ ἑξῆσ διήγαγον παντελῶσ ἀνιδρωτὶ νύκτα καὶ ἡμέραν, ὥστε μηδὲ χιτωνίσκου δεῆσαι μεταλαβεῖν, καὶ οὔπω πρόσθεν ἐμαυτοῦ ῥᾴονοσ ᾐσθόμην. διήγαγον δὲ περιπάτῳ χρώμενοσ κατ’ οἰκίαν, καὶ ἅμα παιδιᾷ, οἱᾶ ἑορτῶν οὐσῶν.

καὶ γὰρ ἡ τοῦ θεοῦ παννυχὶσ ἐγκατειλήφει τὴν προτέραν ἑορτὴν, τὴν τοῦ Ποσειδῶνοσ. μετὰ δὲ τοῦτο ὄναρ γίγνεται, ἔχον μέν τινα ἔννοιαν λουτροῦ, οὐ μέντοι χωρίσ γε ὑπονοίασ· ἀλλ’ ἐδόκουν τι καὶ μολυνθῆναι· ὅμωσ δὲ ἔδοξε λούσασθαι, πάντωσ δ’ εἰ καὶ τῷ ὄντι τοῦτ’ ἐπεπόνθειν, ὕδατοσ δεῖν. εὐθύσ τε οὖν οὐχ ὡσ ἥδιστα ἔσχον ἐν τῷ βαλανείῳ καὶ ἐπειδὴ ἐπανῆλθον, ἐδόκει πάντα πλήρη εἶναι, καὶ τὸ πνεῦμα οἱο͂ν ἀσθμαίνοντοσ ἦν. ὥστε ἐπ’ ἀρχῇ τῆσ τροφῆσ εὐθὺσ ἐπαυσάμην. διαφθορὰ μετὰ τοῦτο ἐκ νυκτὸσ, καὶ προῆλθεν εἰσ τοῦτο, ὥστε μόλισ κατέστη πρὸ μεσημβρίασ μικρόν. ὄψισ δὲ ὀνείρατοσ οὑτωσί πωσ εἶχεν, ὡσ ἄρα εἰήν ἐν ὕδασι θερμοῖσ, προκεκυφὼσ δὲ εἰσ τὸ πρόσθεν ὁρῴην τὰ κάτω τῆσ κοιλίασ ἀτοπώτερον διακείμενα. ἐβουλευσάμην μὲν δὴ μεῖναι ἐπ’ ἀλουσίασ. ἔφη δέ τισ ὡσ οὐκ ἐπ’ αὐτοῦ γε τοῦ λουτροῦ τὸ δυσχερὲσ ἦν τὸ φαινόμενον, οὐδ’ εἰκὸσ ὡσ αἴτιον φυλάξασθαι. ἐλουσάμην τε εἰσ ἑσπέραν, καὶ ἅμα τῷ ὄρθρῳ τὸ ἦτρον ἤλγουν, καὶ ἐπεχώρει τὸ ἄλγημα ἐπὶ δεξιᾷ καὶ μέχρι βουβῶνοσ κάτω. ἑβδόμῃ δ’ ἐπὶ δέκα ἀλουσία ἐξ ὀνείρατοσ, ὀγδόῃ δ’ ἐπὶ δέκα ἀλουσία. ἐνάτῃ ἐπὶ δέκα δ’ ἔδοξά τινασ τῶν βαρβάρων ἐγκρατεῖσ γεγενῆσθαί μου, καί τινα αὐτῶν ἐπιέναι μοι καὶ δόξαν παρασχεῖν ὡσ στίξοντα· ἔπειτα καθεῖναι τὸν δάκτυλον οὑτωσὶ μέχρι τοῦ λαιμοῦ, καί τι ἐγχέαι, κατὰ δή τινα ἐπιχώριον νόμον, ὀνομάσαι δὲ αὐτὸ ὀξυσιτίαν· ταῦτα δὲ ὕστερον ὡσ ὄναρ διηγεῖσθαι καὶ τοὺσ ἀκούοντασ θαυμάζειν καὶ λέγειν ὡσ ἄρα τοῦτο αἴτιον εἰή τοῦ διψῆν μὲν, μὴ δύνασθαι δὲ πιεῖν, τὸ τρέπεσθαι εἰσ ὄξοσ τὰ σιτία. ἐκ δὴ τούτου ἔμετόσ τε ἐδείκνυτο καὶ προσέταξεν ὁ βάρβαροσ λουτροῦ τε ἀποσχέσθαι καὶ διάκονον ἕνα παραστήσασθαι. τὸ τήμερον εἶναι ἀλουσία καὶ ἔμετοσ μετὰ ῥᾳστώνησ, ὡσ εἰκάσαι ἐδόκουν ἐν προπυλαίοισ εἶναι τοῦ Ἀσκληπιοῦ, καί τινα τῶν ἐπιτηδείων ἐντυχόντα μοι περιβάλλειν καὶ φιλοφρονεῖσθαι, οἱᾶ δὴ διὰ χρόνου ἑορακότα· εἰπεῖν δὴ πρὸσ αὐτὸν ὡσ ἐν ἀηδίᾳ τε εἰήν γεγονὼσ καὶ προϊόντοσ τοῦ λόγου μνησθῆναι ὅσα δὴ καὶ περὶ τὸ ἱερὸν τυγχάνοι κεκινημένα. καὶ ἅμα ταῦτα λέγοντεσ εἰσῄειμεν εἴσω.

ὡσ δὲ ἐγενόμεθα οὗ ἡ ἀγαθὴ τύχη καὶ ὁ ἀγαθὸσ δαίμων ἐπιστάντεσ, ἔτι διελεγόμεθα. καί τινα τῶν ὑπηρετῶν ἰδὼν τῶν περὶ τὸ ἱερὸν ἠρόμην ὅπου ὁ ἱερεὺσ εἰή. ὁ δ’ ἔφη, ἐξόπισθε τοῦ νεώ· καὶ γὰρ εἶναι περὶ λύχνουσ ἤδη τοὺσ ἱεροὺσ, τάσ τε δὴ κλεῖσ ἀνακομίζειν τὸν νεωκόρον· καὶ τυχεῖν ἐν τούτῳ κλεισθὲν τὸ ἱερὸν, οὕτω μέντοι ὥστε καὶ συγκεκλεισμένου εἴσοδόν τέ τινα λείπεσθαι καὶ τὰ ἔνδον ὁρᾶσθαι. προσῆλθόν τε δὴ ταῖσ θύραισ καὶ ὁρῶ ἄγαλμα ἕτερον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ κατηφέσ. θαυμάζοντι δέ μοι καὶ ζητοῦντι τὸ ἀρχαῖον οὗ εἰή, προσφέρει τισ, καὶ οὐδ’ αὐτὸ πάνυ ἔδοξα γνωρίσαι, προσεκύνησα δ’ οὖν σπουδῇ. μετὰ δὲ ταῦτα περιελθόντεσ ἐντυγχάνομεν τῷ ἱερεῖ καὶ ἠρχόμην ἐγὼ πρὸσ αὐτὸν λόγου τοιοῦδε· ἐμοὶ καὶ ἐν Σμύρνῃ ὀνείρατα ἐγίγνετο διαλεχθῆναί σοι περὶ τοῦ ἱεροῦ, καὶ νομίσασ τὸ πρᾶγμα μεῖζον εἶναι ἢ κατ’ ἐμὲ ἐσιώπησα· καὶ νῦν ἔναγχόσ μοι περὶ αὐτῶν τούτων γεγένηται. καὶ ἅμα ἐν νῷ εἶχον λέγειν περὶ τοῦ τὸ ἕδοσ εἰσ τὴν ἀρχαίαν χώραν καταστῆσαι. περιπατοῦντοσ δέ μου ἀποπίπτει τὸ διάβαθρον τοῦ ἑτέρου ποδὸσ, καὶ ὁ ἱερεὺσ ἀνελόμενοσ προσφέρει. κἀγὼ τῆσ μὲν τιμῆσ ἕνεκα ἥσθην, βουλόμενοσ δὲ αὐτὸν οἱο͂ν ἀμείβεσθαι καὶ δεξιοῦσθαι κύψασ λαμβάνω. κἀν τούτῳ ταῦρόσ τισ ἐπῄει μοι κατ’ αὐτὰσ τὰσ ἀκοὰσ τοῦ θεοῦ. κἀγὼ ἐδεδοίκειν τε καί πωσ ἐπειρώμην φυλάττεσθαι. ὁ δ’ ἄλλο μὲν οὐδὲν ἔδρασεν, ὑπὸ δὲ τὸ γόνυ τὸ δεξιὸν ἐνέθλασεν. ὁ δὲ Θεόδοτοσ σμίλην τινὰ λαβὼν ἀνεκάθαρεν· ὥστε ἔμελλον πρὸσ αὐτὸν ἐρεῖν ὅτι σὺ αὐτὸ ἐποίησασ ἕλκοσ. ταῦτ’ ἦν τὰ φανθέντα καὶ ἐνταῦθα ἔληξεν ὁ φόβοσ καὶ ἐγένετο ὑπὸ τὸ γόνυ τὸ δεξιὸν ἑλκύδιον ἄνθρακι ἐοικὸσ, καὶ ἐδόκει ἀγαθὸν εἶναι πρὸσ τὰ ἄνω. δεκάτῃ δ’ ὑστέρᾳ ἐδόκουν ἐσθῆτα ἔχειν ἱερέωσ καὶ αὐτὸν παρόντα ὁρᾶν τὸν ἱερέα· ἐδόκουν δὲ καὶ τῶν ἐπιτηδείων τινὰ ὑποχωλεύοντα ἰδὼν ἐκ τῶν περὶ τὴν ἕδραν φάναι πρὸσ αὐτὸν ὅτι ταῦτα ἡσυχία θεραπεύοι. ἐπετάχθη καὶ ἔμετοσ διὰ πολλῶν·

καὶ ἦν αὕτη πέμπτη ἀλουσιῶν ἑξῆσ. ἄξιον δὲ καὶ τὸ πάρεργον τῶν ὀνειράτων εἰπεῖν. ἐδόκουν γὰρ ὡσ ἐπὶ τῇ εἰωθυίᾳ μελέτῃ τῶν λόγων Δημοσθένη τινὰ μεταχειρίζεσθαι καὶ λέγειν δὴ πρὸσ τοὺσ Ἀθηναίουσ ὡσ ἐκεῖνοσ ὤν· ὑμεῖσ μὲν οὖν διὰ τοῦ κήρυκοσ ἐρωτᾶτε τίσ ἀγορεύειν βούλεται, ἐγὼ δὲ ὑμᾶσ ἡδέωσ ἂν ἐροίμην τίσ ὑμῶν βούλεται πράττειν. ἡ κωμῳδία γε τὸ λοιπόν ἐστιν, ἔλεγον δὲ ἀναφέρων εἰσ τοὺσ Τελμισσέασ τοῦ Ἀριστοφάνουσ ὡσ ἐκεῖ λόγῳ τισ ἠγωνίζετο, ἔργῳ δὲ οὔ. ἐνάτῃ δὲ ἐδόκουν ὡσ ἐν Σμύρνῃ περὶ ἑσπέραν προσιέναι τῷ ἱερῷ τοῦ Ἀσκληπιοῦ τοῦ ἐν τῷ γυμνασίῳ, προσιέναι δὲ μετὰ Ζήνωνοσ, καὶ εἶναι τὸν νεὼν μείζω τε καὶ ἐπειληφότα τῆσ στοᾶσ ὅσον ἐστὶ τὸ ἐστρωμένον. ἅμα δὲ καὶ ὡσ περὶ προνάου τούτου διενοούμην. προσευχομένου δέ μου καὶ ἀνακαλοῦντοσ τὸν θεὸν ὁ Ζήνων οὐδὲν ἔφη προσηνέστερον, λέγων δὴ καὶ αὐτὸσ τὸν θεὸν, καταφυγήν τε καὶ τοιαῦτα ὠνόμαζε. περιεσκόπουν δὲ, ὡσ ἐν τῷ προνάῳ δὴ τούτῳ, ἀνδριάντα ἐμαυτοῦ· καὶ τότε μέν γε ὡσ ἐμαυτοῦ ὄντα ἑώρων, πάλιν δὲ ἐδόκει μοι εἶναι αὐτοῦ τοῦ Ἀσκληπιοῦ μέγασ τισ καὶ καλόσ. ταῦτα καὶ ὡσ ὄναρ μοι φανθέντα αὖθισ διηγεῖσθαι πρὸσ αὐτὸν τὸν Ζήνωνα· καὶ ἐδόκει σφόδρα ἔντιμον τὸ τοῦ ἀνδριάντοσ εἶναι. αὖθισ δὲ αὖ τὸν ἀνδριάντα ἑώρων, ὡσ ἐν τῇ στοᾷ τῇ προμήκει τοῦ γυμνασίου. περὶ δὲ βαλανείου τοιάδε ἔδοξα. πρῶτον μὲν ὡσ μεταξὺ ἀνατριβόμενοσ εἰσελθεῖν εἴσ τι βαλανεῖον τῶν ἰδιωτικῶν· ἔπειτα φάναι ὡσ ἔλαθον ἐμαυτὸν εἰσελθὼν, ἀλούτων ἡμερῶν ἤδη. ἔπειτα ἐδόκει μοι παραθαρρύνειν Φοῖβοσ παρὼν, ὥστε καὶ εἰσ τὸ ὕδωρ εἰσέβαινον ἀνυπόπτωσ ἤδη. αὖθισ δὲ ἐδόκουν πρὸσ αὐτῷ τῷ Ἀσκληπιῷ νεανίσκον τινὰ τῶν γυμναστικῶν ἔτι ἀγένειον περὶ βαλανείων διαλέγεσθαι, τὰ μεγάλα δὴ ἐπαινοῦντα καὶ τοιαύτασ τινὰσ τὰσ ἀπολαύσεισ τοῦ βίου τιθέμενον. δείξασ οὖν αὐτῷ τὴν θάλατταν ἠρόμην εἰ καὶ ἐνταῦθα ἄμεινον λοῦσθαι, ἢ ἐν μικρῷ. ἐν μικρῷ, ἔφη. μετὰ δὲ τοῦτο λίμνην τινὰ ἔδειξα καὶ ἠρόμην εἰ καὶ ἐν λίμνῃ τοσαύτῃ κρεῖττον, ἢ ἐν μικρῷ.

συνεχώρει κἀνταῦθα ὅτι αἱρετώτερον τὸ ἐν μικρῷ. οὐκ ἄρα, ἔφην, πανταχοῦ τό γε μεῖζον αἱρετώτερον, ἀλλ’ ἔστι τισ καὶ μικροῦ χάρισ. καὶ ἅμα ἐνενόησα πρὸσ ἐμαυτὸν ὡσ καὶ ἐπιδεικνυμένῳ ποῦ καλὸν εἰπεῖν ὅτι τῶν μὲν ἄλλων ἀνθρώπων αἱ ἡδοναὶ κινδυνεύουσιν ὑῶν τινῶν εἶναι ἡδοναὶ, ἡ δὲ ἐμὴ καθαρῶσ ἄρα ἀνθρώπου εἰή, ὅστισ σύνειμί τε καὶ χαίρω λόγοισ. ἐδόκει δ’ οὖν ταῦτα λέγειν ὁ νεανίσκοσ περὶ τοῦ βαλανείου τοῦ πρὸσ ταῖσ πύλαισ ταῖσ εἰσ Ἔφεσον φερούσαισ. καὶ τέλοσ ἔδοξέ μοι χρῆναι ἀποπειραθῆναι ‐ πότε γὰρ δὴ καὶ ἄλλοτε θαρρῆσαι, εἰ μὴ νῦν; ‐ οὕτω δὴ συνθέσθαι εἰσ ὡρ́αν ἕκτην ὡσ τηνικαῦτα ἀσφαλέστατον ὂν κινεῖσθαι· ἐπεὶ δὲ ἀφίκετο ἡ ὡρ́α, αἰτιᾶσθαι Βάσσον ὡσ διατρίβοντα. ὁρᾷσ, ἔφην, ὡσ καὶ δὴ παρέρχεται ἡ σκιά; δεικνὺσ τὴν τῶν κιόνων. ἐπορευόμεθά τε, καὶ ὡσ ἠνύσαμεν, ἐπιστὰσ τῇ δεξαμενῇ τοῦ ψυχροῦ τοῦ ἔξω ἐπειρώμην τοῦ ὕδατοσ, καί μοι ἔδοξε παρ’ ἐλπίδασ οὐ μάλα ψυχρὸν εἶναι, κυανοῦν δὲ καὶ ἡδὺ ἰδεῖν. κἀγὼ, καλὸν, ἔφην, οἱᾶ δὴ γνωρίζων τὸ τοῦ ὕδατοσ ἀγαθόν. ὡσ δὲ παρῆλθον εἴσω, πάλιν εὑρ͂ον ἕτερον ἐν θερμοτέρῳ οἴκῳ ἀνειμένον μᾶλλον. καὶ ἅμα ἐγιγνόμην τε ἐν τῷ θερμῷ καὶ ἀπεδυόμην, ἐλουσάμην καὶ μάλα ἡδέωσ. ὀγδόῃ ἔμετοσ εἰσ ἑσπέραν κατὰ ὄναρ καὶ οὗτοσ. ἑβδόμῃ ἐδόκουν ἐν ὕδασιν εἶναί που θερμοῖσ. τυχεῖν οὖν τινασ πλησίον ἀνθρώπουσ ἐγχειρίδια ἔχοντασ καὶ ἄλλωσ οὐκ ἀνυπόπτουσ. καὶ δῆτα προσελθεῖν μοί τινασ αὐτῶν, ὥσ τινοσ προστασίασ χρῄζοντασ, ἐγκαλεῖσθαι γὰρ ὑπό τινων. ὡσ δ’ ἅπαξ περιεσχέθην, ἐν παντὶ εἶναι, οὔτε πιστεύων ἐνδείξασθαί τε οὐκ ἐθέλων ὅτι ἀπιστοίην. ἰέναι τε δή τινα ὁδὸν καὶ ἐκδέχεσθαι ψαλίδα πάνυ μακρὰν, ἐν ᾗ καὶ σφόδρα δεῖσαι μὴ ἐπιθεῖντό μοι. ὡσ δὲ διεξελθεῖν ἀσμένωσ, φανῆναί τε ἐν τῇ πόλει τῶν Σμυρναίων ἐν τῇ ἀγορᾷ καὶ σκοπεῖν ὅπωσ ὡσ τάχιστα πολλοί τε ἀθροισθεῖεν καὶ ἐνδειξαίμην τὸ ὄν. κἀκ τούτου αὐτόσ τε λαμπάδα λαμβάνω καὶ πάντεσ ἐλαμπαδηφόρουν οἱ ἐν τῇ ἀγορᾷ, καὶ τὸ Εὐριπίδειον τοῦτο ἔλεγον Ἥλιε θοαῖσ ἵπποισιν εἱλίσσων φλόγα· καὶ γὰρ ἅμα ἡλίου ἀνατολῇ ἐδόκουν εἰσελθεῖν.

ταῦτα καὶ ὕστερον πρὸσ Κοδρᾶτον τὸν ἡγεμόνα ἐδόκουν ὡσ ὄναρ διηγεῖσθαι, καὶ τὸν εἰπεῖν, ποίησον οὕτω· καὶ ἡ λαμπὰσ ἤρθη. ἕκτῃ ἐδόκουν ἅμα Ἀλεξάνδρῳ τῷ διδασκάλῳ προσιέναι τῷ αὐτοκράτορι, καθέζεσθαι δ’ αὐτὸν ἐπί τινοσ βήματοσ. προσειπόντοσ δὲ αὐτὸν τοῦ Ἀλεξάνδρου προτέρου καὶ προσρηθέντοσ ὑπ’ αὐτοῦ τε καὶ τῶν περὶ αὐτὸν, ἅτε καὶ ἐκ πολλοῦ γνωρίμου καὶ συνήθουσ ὄντοσ, μετὰ τοῦτο προσῄειν ἐγώ. προσειπόντοσ δὲ κἀμοῦ καὶ στάντοσ ἐθαύμασεν ὁ αὐτοκράτωρ, ὡσ οὐ καὶ αὐτὸσ προσελθὼν φιλήσαιμι. κἀγὼ εἶπον ὅτι ὁ θεραπευτὴσ εἰήν ὁ τοῦ Ἀσκληπιοῦ· τοσοῦτον γάρ μοι ἤρκεσεν εἰπεῖν περὶ ἐμαυτοῦ. πρὸσ οὖν τοῖσ ἄλλοισ, ἔφην, καὶ τοῦτο ὁ θεόσ μοι παρήγγειλε μὴ φιλεῖν οὑτωσί· καὶ ὃσ, ἀρκεῖ, ἔφη. κἀγὼ ἐσίγησα. καὶ ὃσ ἔφη, καὶ μὴν θεραπεύειν γε παντὸσ κρείττων ὁ Ἀσκληπιόσ. πέμπτῃ ἐφαίνετο μὲν τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀπόλλωνοσ τὸ ἐν τῷ ὄρει τῷ Μιλύᾳ· ἐδόκει δὲ οἰκήματα ἄττα προσγεγενῆσθαι, καὶ ὄνομα εἶναι τῷ χωρίῳ Ἐλεφαντίνη ἀπὸ Ἐλεφαντίνησ τῆσ ἐν Αἰγύπτῳ. ἔχαιρον δὴ καὶ κατ’ αὐτὰ τὰ οἰκήματα καὶ κατὰ τὴν οἰκειότητα τοῦ τόπου τῷ τόπῳ· καὶ δὴ καὶ ἱερέα εἶναι τοῦ θεοῦ τὸν τῆσ Ἴσιδοσ τῆσ ἐν Σμύρνῃ ἱερέα, παρ’ ᾧπερ καὶ κατάγεσθαι καὶ ἐνθυμεῖσθαι πρὸσ ἐμαυτὸν ὅτι πολλά μοι πρὸσ αὐτὸν οἰκεῖα ὑπάρχοι ἐκ πολλοῦ· καί τι καὶ τυγχάνειν παρ’ αὐτοῦ πρόσθεν ἐωνημένοσ, ἔπειτα ὑπόλοιπόν τι ἔχων ἐθέλειν ἀλλάξασθαι. κἀκ τούτου δὴ ἐδόκουν εἰπεῖν τινὰ κοιφὶ μετὰ οἴνου· λαβεῖν τε δὴ εὐθὺσ αὐτὸ ὡσ ἰάμα καὶ σκοπεῖν εἴτε τῷ προσώπῳ δέοι προσθέσθαι εἴτε καὶ τοῖσ ἐντόσ. καί τινοσ εἰπόντοσ ὅτι ἐπικάοι ὅπου ἐπιτεθείη, ἐνθυμηθῆναι ὡσ ἐπιτηδείωσ ἔχοι παντὸσ μᾶλλον ψύξεωσ εἶναι φάρμακον. καί πωσ ἐκ τούτων εἰπεῖν πρὸσ τὸν ἱερέα ὅτι δῆλον ἦν ἐξ ὧν ἀνεγίγνωσκον ὅτι οὐχὶ δεήσοι φαγεῖν. καὶ δῆτα εὐθὺσ εἶχον ἐν νῷ ὡσ διατελέσων ἄσιτοσ τὴν ἡμέραν· ἠσίτησα δή.

ἡ δὲ ἐπιοῦσα ἀλουσίασ πάλιν ἦν. τρίτῃ φθίνοντοσ ἐδόκουν ἐφθαρμένησ μοι τῆσ τροφῆσ συμβουλεύεσθαι περὶ λουτροῦ Ζωσίμῳ τῷ τροφεῖ καὶ ἐρωτᾶν εἰ δέοι πλείω λούσασθαι. τὸν δὲ οὐ συμφῆσαι. μετὰ δὲ τοῦτο λελοῦσθαί γε καὶ τῆσ γαστρὸσ φαύλωσ ἔχειν, καὶ φάναι πρὸσ τὸν Ζώσιμον, ἔδει γὰρ ἠσιτηκέναι; καὶ τὸν εἰπεῖν, ἔδει· ἠσίτησα αὖθισ. καὶ τῆσ ἐπιούσησ ἤμουν πάλιν εἰσ ἑσπέραν. ἦν δὲ τὸ ὄναρ ὡσ ὀστοῦ γε ἐγκειμένου καὶ δέον ἐκβαλεῖν, ἔννοια δὲ καὶ αἵματοσ ἀφαιρέσεωσ ἀπὸ τῶν σφυρῶν· καὶ ἐποίησα οὕτω καὶ προῆλθον οὐ πολύ. Ληναιῶνοσ νουμηνίᾳ ἐδόκουν ἐν τῷ Ἀδριανείῳ κεχρῖσθαι μὲν, λελοῦσθαι δ’ οὔ· ὡσ δ’ ἐπανελθεῖν, φάναι πρόσ τινα τῶν φίλων ὅτι οὐ λουσαίμην, ἀλλὰ χρισαίμην· τὸν δὲ, καὶ γὰρ ἐγὼ, φάναι, κέχρισμαι μόνον. ἀλουσία ἡμερῶν ἕξ. δευτέρᾳ ἐδόκουν ἐν τῷ ἱερῷ εἶναι τοῦ Ἀσκληπιοῦ ὄρθριον εὐθὺσ ἐξ ὁδοῦ ποθὲν ἥκων, καὶ χαίρειν ὡσ ταχέωσ ἀνεῴγνυτο. ἐδόκουν δὲ καὶ τοὺσ παῖδασ ᾄδειν τὸ ἀρχαῖον ᾆσμα, οὗ ἡ ἀρχή ἐστι Δία τὸν πάντων ὕπατον κλῄζω· καὶ εἶναι ἐν ἐκείνῳ τῷ μέρει τοῦ ᾄσματοσ πολὺ γὰρ πολύ μοι τὸ μέσον βιότου μέλπειν τε θεοὺσ ἔν τ’ εὐφροσύναισ ἦτορ ἰαίνειν τοιῷδ’ ὑπὸ παιδονόμῳ. ὥστ’ ἐθαύμαζον ὡσ αὐτόματον τὸ ᾆσμα εἰσ μέσον ἧκε. πάλιν δὲ ὡσ γενεθλίων προσιόντων προπέμπειν εἰσ τὸ ἱερὸν τοὺσ οἰκέτασ ἀποκομίζοντασ δή τινα καὶ ἅμα γράμματα ἐγγράφειν ἐπ’ αὐτῶν ὧν ἀπεκόμιζον· καὶ φιλοτεχνεῖν ὑπὲρ συμβούλου ἀγαθοῦ ὅπωσ χορηγήσειεν ὅσων ἔδει τῷ λόγῳ. τρίτῃ λύχνων εἰσφορά τισ ἐφαίνετο εἰσ τὸ ἱερὸν ὑπὸ τοῦ θυρωροῦ κατ’ εὐχὴν ὑπὲρ ἐμοῦ καὶ ἐμεῖν ἔδει, ἤμεσα. πέμπτῃ θεοῖσ ἐδόκουν εὔχεσθαι, τὰ μὲν οἷσ εἰώθα κοινῇ, πάλιν δὲ ἰδίᾳ Διὶ καὶ Ἄρει καὶ θεοῖσ οἳ Συρίαν ἔχουσι· καὶ παραπλήσια τἀκεῖ τοῖσ οἴκοι κατὰ τὴν οἴκησιν ἐφαίνετο. καὶ μετὰ τοῦτο ἐγίγνετο ἡ πρόσοδοσ ἡ πρὸσ τὸν αὐτοκράτορα, ἐπεπόμφειν δὲ ὡσ τὸν ἐν τῇ Συρίᾳ τότε αὐτοκράτορα, καὶ συνέβη καλῶσ. ἑβδόμῃ ἔν τινι ἀποδυτηρίῳ βαλανείου Χαρίδημον ἰδεῖν τὸν ῥήτορα τὸν ἐκ Φοινίκησ φαιδρόν τε καὶ ἄρτι λελουμένον, καὶ φάναι δὴ πρὸσ αὐτὸν ἅμα τῇ προσρήσει οὑτωσὶ, ὅτι πρῳαίτερον λούσαιτο· καὶ αὐτὸσ ἅμα ἀποδύεσθαι, ἐλουσάμην.

καὶ πάλιν τῇ δεκάτῃ τοῦ μηνὸσ ἐδόκει μοι Ἀντωνῖνοσ ὁ Πυθοδώρου διαλέγεσθαι περὶ Νυμφῶν ἐπαίνων· εἰπεῖν οὖν καὶ αὐτὸσ ὅτι οὐκ εἰε͂ν θεαὶ χαριέστεραι, πάντωσ δὲ εἶναι καὶ τῷ ἐπιεικεῖ ἀπολαύειν αὐτῶν, εἰ καὶ μὴ πολλὰ λουμένῳ, τά γε μέτρια. ταῦτά τε δὴ καὶ ὑγιείασ ἐδόκουν τι λέγειν ἐγκώμιον. δωδεκάτῃ ἐδόκουν Ἀντωνῖνον τὸν αὐτοκράτορα τὸν πρεσβύτερον καὶ τὸν τῶν πολεμίων βασιλέα σπονδὰσ καὶ φιλίαν πεποιῆσθαι πρὸσ ἀλλήλουσ· προσιόντων δὲ τῶν περὶ τὸν Βολόγεσον φωνὴν εἶναι οὐκ ὀλίγην, καὶ δοκεῖν αὐτοὺσ ἑλληνίζειν. ἔπειτα ἀφικέσθαι παρ’ ἐμὲ ἀμφοτέρουσ μετὰ τοῦ σχήματοσ τοῦ βασιλικοῦ, καὶ εἶναι τόν τε Ἀντωνῖνον ἐπιεικῶσ ἐν ἀκμῇ κἀκεῖνον βλοσυρόν τι ἰδεῖν· καθέζεσθαι δέ μου αὐτὸν οὐκ ἀπὸ πολλοῦ, ἑτέρωθεν δὲ ἐν θρόνῳ τὸν Ἀντωνῖνον. ἐδόκει δέ μοι καὶ ἰατρικῶν τινῶν ἐμπείρωσ ἔχειν ὁ Μῆδοσ, δεξιούμενοσ δέ με εἰπεῖν, πότε ἡμῖν ἀναγιγνώσκεισ; κἀγὼ ἡσθῆναί τε τῷ ῥήματι καὶ φάναι, ὅταν ὑμεῖσ κελεύητε. καὶ οἱ μὲν παρεσκευάζοντο πρὸσ τὴν ἀκρόασιν, ἐγὼ δὲ ἀπῄειν ἐκλέξων τῶν βιβλίων. καί μοι ἔδοξε πρόλογόν τινα ὡσ ἐν βραχεῖ συνθεῖναι εἰσ αὐτοὺσ, καὶ εἶχεν οὕτω πωσ ‐ ἐδόκουν δὲ καὶ πάνυ τοῦ συντεθέντοσ ἅπαντοσ μνημονεύειν ‐ ἃ δ’ οὖν διεσωσάμην· ἤδη μέν τισ καὶ ἄλλοσ χρηστοῦ τινοσ αὐτῷ συμβάντοσ καὶ βουλόμενοσ ἐνδείξασθαι τὴν ἡδονὴν εἶπεν ὡσ ἄρα εἰή πλεῖν ἢ διπλάσιοσ γεγονὼσ, ἄλλοσ δέ τισ ὡσ ἐν μακάρων νήσοισ εἶναι δοκοίη, ἐγὼ δὲ καὶ αὐτὸσ οὕτωσ ὑπὸ τῆσ παρούσησ ἡμέρασ τε καὶ τύχησ διάκειμαι· καὶ ἅμα ἐσκοπούμην εἰ κοινοῦν χρὴ τὸν λόγον, ἢ πλέον τῷ παρ’ ἡμῖν βασιλεῖ νέμειν, ἔπειτα οὕτωσ ἐφέπεσθαι τὰ πρὸσ τὸν ἕτερον. εἶπον δὲ οὕτω πωσ.

ὥστ’, ἔφην, εἰ μὴ γεγυμνασμένοσ ἦν ἐν θείαισ ὄψεσιν, οὐκ ἄν μοι δοκῶ ῥᾳδίωσ οὐδὲ πρὸσ αὐτὴν τὴν πρόσοψιν ἀντισχεῖν, οὕτω μοι δοκεῖ θαυμαστή τισ εἶναι καὶ κρείττων ἢ κατ’ ἄνθρωπον. ἔλεγον δὲ θείασ ὄψεισ, μάλιστα δὴ ἐνδεικνύμενοσ τὸν Ἀσκληπιὸν καὶ τὸν Σάραπιν. ταυτὶ μὲν τοιαῦτα. τῶν δὲ βιβλίων τέωσ μὲν ἐκλέγειν ἠξίουν, ἔπειτα ἔδοξέ μοι τὸ κιβώτιον κομίζειν, καὶ ἐπ’ αὐτοῖσ ποιήσασθαι ἀνελέσθαι ὅ τι ἂν βούλωνται· τοῦτο γὰρ καὶ ἄλλωσ χάριν τινὰ ἔχειν καὶ ἅμα οὕτω μάλιστα αὐτοὺσ ἐκπλῆξαι. ταῦτα καὶ ὕστερον ὡσ ὀνείρατα φανθέντα πρὸσ Πέλοπα κατὰ ῥῆμα ἐδόκουν διηγεῖσθαι. ὕστερον δὲ ἔδοξα λελουμένῳ μοι προσφέρεσθαι, τοτὲ μὲν ὡσ ὕδωρ ψυχρὸν, τοτὲ δὲ ὡσ γάλα· ἀμφιγνοεῖν οὖν καὶ λέγειν δὴ πρὸσ Ζώσιμον ὅτι οὔτε διψῴην οὔτε πεινῴην. τί οὖν ἄν τισ ἐσθίοι; καὶ μετὰ τοῦτο ἐκυροῦτο ἡ ἀσιτία καὶ ὁ ἱερεὺσ ἐδόκει μου τὰ χείλη ἐκμυζεῖν. αὕτη μὲν ἀσιτίασ, ἡ δὲ ἐπιοῦσα ἀλουσίασ, ἡ δὲ ἀπ’ ἐκείνησ ἀλουσίασ, καὶ ἐμέτου. πέμπτῃ ἐπὶ δέκα ἐδόκουν τὸν ἡγεμόνα ἐπιστέλλοντά μοι τὴν πρόρρησιν οὕτω ποιήσασθαι· Ἀριστείδῃ τῷ ἱερεῖ χαίρειν· καὶ ἦν ἀλουσίασ καὶ αὕτη. τῇ δὲ ἐπιούσῃ κάδουσ τινὰσ ἔδει καταχέασθαι· ἔπειτα ἀλουσία. ὀγδόῃ ἐπὶ δέκα ἐδόκει μοι Μητρόδωροσ ὁ ποιητὴσ ἀγωνίζεσθαι ἐν Σμύρνῃ τὸν τῶν ποιητῶν ἀγῶνα, ὅσπερ καὶ ἦν σχεδὸν κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέραν· πρὶν δ’ εἰσιέναι, λαλεῖν μοι περί τινων καὶ ἅμα ἐσθίειν φύλλα πράσων καὶ ὠὸν μετ’ ἄρτου, καὶ μέροσ τι τοῦ ὠοῦ ἐγκαταλιπεῖν. κἀγὼ μέντοι πρὸσ αὐτὸν εἰπεῖν ἐπισχὼν ὀλίγα, ὅπωσ καὶ ἀγωνίσῃ. ἐγένετο δὲ ὁ λόγοσ καὶ περὶ τοῦ ἱεροῦ τοῦ ἐν Περγάμῳ καὶ τοῦ φρέατοσ, οἱο͂ν μέν τι εἰή αὐτὸν προσελθόντα πιεῖν, οἱο͂ν δὲ ἕτερον πίνοντα ἰδεῖν, οἱο͂ν δὲ αὐτὸ ἰδεῖν. ταῦτά τε οὕτωσ ἐδόκουν διαλέγεσθαι καὶ τυγχάνειν ἀκηκοὼσ ὡσ εἰ γενοίμην ἐν χερσὶ τοῦ θεοῦ, ἐλπίδεσ εἰε͂ν. καί πωσ ἅμα τούτοισ ἑστάναι μὲν ὡσ οἴκοι ἐν τῷ προθύρῳ, ναρκῶντοσ δέ μοι τοῦ ποδὸσ παρελθεῖν εἰσ τὸν οἶκον τὸν μέγαν. καί τινα ἐπελθεῖν τῶν ἐκ τοῦ ἱεροῦ τοῦ Διὸσ τοῦ Ὀλυμπίου, διεξιέναι δὲ πρὸσ αὐτὸν, ὡσ ὀνειράτων μοι γεγονότων παρὰ τοῦ θεοῦ, καὶ κελεύειν ὑπηρετῆσαι.

ὁ δὲ καὶ αὐτὸσ ἔφη γεγενῆσθαι ὄναρ αὑτῷ, λαβόντα σκέλοσ χοίρειον ἐγκοιμίσαι ἐν Ἀσκληπιοῦ, σκευάσαντα ὥσπερ ἐγὼ εἰώθα χρῆσθαι. μετὰ δὲ τοῦτο ὡσ ἐν Περγάμῳ ἐδόκουν στέφανον πέμπειν τῷ θεῷ τῶν μακρῶν, οἵ εἰσιν οὓσ ἰδίᾳ τῷ Ἀσκληπιῷ κομίζουσι, προστάξασ τῷ ἀποκομίζοντι ‐ εἶναι δ’ αὐτὸν Ἀγαθίωνα ‐ ἐπαναφέρειν μοι παρὰ τοῦ νεωκόρου ἕτερον. ὡσ δ’ ἐπανήνεγκε, παραθέσθαι αὐτὸν ὡσ ἔτυχον κατακείμενοσ ἐκ δεξιᾶσ. ἐπὶ δὲ τούτοισ ἔδοξα εἶναι μὲν ὅπου δὴ, ἀναστὰσ δὲ ζητεῖν τὴν τροφόν· τὴν δὲ κατ’ ἀντίθυρον οἰκεῖν μου· καί τινα ἀποκρίνασθαι ὡσ ἐναντιωμάτων τινῶν αὐτῇ γεγονότων, πρίν γε δὴ καὶ κατιδεῖν αὐτήν τε προσάγουσαν τὴν τροφὸν καὶ τὴν σύντροφον τὴν Καλλιτύχην ἑπομένην. φέρειν δὲ τὴν τροφὸν τὸ μὲν πρῶτον εἴκασα ὡσ μῆλα, ἔπειτα ἦν ὠὰ ἑφθὰ τρία περιγεγλυμμένα, ὥσπερ μέλλοντοσ ἤδη ἐσθίειν. κομίζουσα δὲ ἔφη οἱᾶ δὴ τὰ ἀπὸ ἀγροικίασ. κἀγὼ ἐθαύμασά τε καὶ εἶπον ὅτι κατὰ θεὸν ἥκοι τὰ ὠά· ἐκέλευσε γὰρ, ἔφην, ὁ θεὸσ τήμερον ὠῷ χρήσασθαι καὶ φυλλίοισ καὶ παραθέσθαι στέφανον παρὰ τοῦ θεοῦ. ἐποίησα ταῦτα. ὁ δὲ στέφανοσ ἦν ἐκ τοῦ ἱεροῦ τοῦ Διὸσ Ἀσκληπιοῦ. ἀλουσία δὲ καὶ διὰ πολλῶν ἐδηλοῦτο. ἐνάτῃ ἐπὶ δέκα ἐδόκουν ἐν τοῖσ βασιλείοισ διατρίβειν, τὴν δ’ ἐπιμέλειαν καὶ τιμὴν τῶν αὐτοκρατόρων εἰσ ἐμὲ θαυμαστὴν καὶ ἀνυπέρβλητον εἶναι διὰ πάντων ἑξῆσ ὧν ἔπραττον. μόνῳ γὰρ ἅπαντα γίγνεσθαι ὧν οὐδὲ μικρὸν ἄλλῳ τῳ. καὶ τοῦτο μὲν δὴ ἔνδον συνδιατρίβειν τε καὶ συνοικεῖν, οὐδενὸσ ἄλλου τῶν σοβαρῶν παρόντοσ· αὖθισ δ’ αὖ περιῆγόν με ἅμα ἑαυτοῖσ· ἀπιέναι δ’ αὐτοὺσ ὄρυγμά τι σκεψομένουσ ὃ ἐτύγχανον περιβαλόμενοι τῇ πόλει, τοῦ μὴ τὸ ὕδωρ ἐμπῖπτον κακουργεῖν· οὗ δὴ καὶ τὸν χοῦν ὁρᾶν ἐκβαλλόμενον. θαυμαστὰ δὴ καὶ παρὰ τὴν πορείαν ἐνεδείκνυτό μοι. μέσοσ τε γὰρ ἐγιγνόμην πολλάκισ ἀμφοῖν καὶ ὁπότε βουληθείην περιελθεῖν, ὥστε τὸν πρεσβύτερον μέσον καταστῆσαι, ὁ νεώτεροσ τοῦτ’ ἐποίει αὐτόσ·

ἐμὲ δ’ ἐν χώρᾳ ἀεὶ διαμένειν. ἐδόκει δέ μοι καὶ παιδὸσ ἡλικίαν ἔχειν, τοῦτο καὶ πολλάκισ συνέβη. καὶ δὴ καὶ ὡσ πρὸσ ὑψηλόν τι καὶ οἱο͂ν κλίμακα ἔδει προσβαλεῖν, τὸ μὲν πρῶτον ὁ νεώτεροσ ἐβοήθησε, καὶ ἐπεφθεγξάμην οἱᾶ δὴ καὶ χάριν εἰδώσ· ἔπειτ’ ἄνω ἐπὶ τέλει ὁ πρεσβύτεροσ. καὶ ἐρομένου αὐτοῦ πῶσ, τὸ ὅλον τε καὶ πᾶν αὐτὸν ἔφην βοηθῆσαι. καὶ ἐπὶ τούτοισ ἤδη ἔλεγον ἀπαλλαξείων, χάριν ὑμῖν, ἔφην, ἔχω, αὐτοκράτορεσ, πάσησ προνοίασ καὶ τιμῆσ ἥν με τετιμήκατε. οἱ δ’ ὑπολαβόντεσ, ἡμεῖσ μὲν οὖν, ἔφασαν, τοῖσ θεοῖσ ἔχομεν χάριν πειραθέντεσ ἀνδρὸσ τοιούτου· ἡγούμεθα γὰρ καὶ περὶ τοὺσ λόγουσ ὅμοιον εἶναι. κἀκ τούτου ἤρχετο ὁ πρεσβύτεροσ λέγειν ὅτι τοῦ αὐτοῦ εἰή καὶ ἄνδρα ἀγαθὸν εἶναι καὶ περὶ λόγουσ ἀγαθόν. ἐπεξῄει δὲ ὁ νεώτεροσ ῥῆμα τινὸσ, λέγων ὅτι ἀκολουθοίη τῷ τρόπῳ καὶ τὰ τῶν λόγων. κἀγὼ εἶπον ὅτι βουλοίμην ἂν ταῦτα οὕτωσ ἔχειν· λυσιτελεῖν γάρ μοι εἰσ τοὺσ λόγουσ, εἴπερ γε τὰ ἄλλα τοιοῦτοσ ὑφ’ ὑμῶν ὑπείλημμαι, καὶ ἅμα εἰ μέλλω δύ’ ἀνθ’ ἑνὸσ ἕξειν τἀγαθά. τοιαῦτ’ ἄττα ἠμειψάμην αὐτούσ. ἦν δὲ μυρία ἄλλα καὶ γιγνόμενα καὶ λεγόμενα, κρείττω λόγου τε καὶ ἐλπίδοσ. εἶτ’ ἐπὶ τούτοισ ἐπικαταδαρθὼν ἐδόκουν τινὰ τῶν γνωρίμων, Διοφάνη ὄνομα, λέγειν μοι ὡσ συμπαρόντα καὶ ὁρῶντα τὰσ ὑπερβολὰσ τῶν τιμῶν, παρεῖναι δὲ καὶ τῶν ἑταίρων τινὰ τῶν νεωτέρων καὶ θαυμάζειν ἀκούοντα, ὡσ παρὰ πᾶσιν οὕτωσ εὐδοκιμοίην. ἐκ δὲ τούτου φαίνομαι ἐν βαλανείῳ τινι. καὶ τὸ μὲν πρῶτον εἰσῆλθέ με οἱο͂́ν τι εἰήν πεποιηκὼσ, πρὶν ἰδεῖν τοὺσ αὐτοκράτορασ, ὅτι λουοίμην, δοκεῖν γὰρ δὴ χθὲσ αὐτοῖσ ἐντετυχηκέναι· ἔπειτα ὡσ ἀνετριβόμην τε ἤδη καὶ ἱδρώσ τισ προσῄει, πορευώμεθα, ἔφην, εἴσω. οὕτω δὴ ἐλουσάμην τε καὶ ἤμεσα εἰσ ἑσπέραν, ἐνθύμιον ποιησάμενοσ τὸ τοῦ χοῦ τοῦ ἐμφορουμένου. ὅμωσ δὲ ἔτι διεσκοπούμην περὶ τῆσ ὁδοῦ τῆσ εἰσ Πέργαμον διὰ τὰ πρόσθεν ὀνείρατα· ἐνταῦθα δὴ σαφῶσ ἐδηλοῦτο ἐπισχεῖν.

τοῦτο μὲν γὰρ περὶ ἑσπέραν ποι κεκινῆσθαι καὶ μεταγιγνώσκειν καὶ φάσκειν ὅτι ἀδύνατον εἰή Ἀδριανοῦ θήρασ κατατυχεῖν, τοῦτο δὲ ἐδόκουν ἀπὸ Ἀδριανοῦ θήρασ τινὰ ἐλθεῖν, βιβλίον τι κομίζοντα τῶν Μενάνδρου, καὶ λέγειν ὅτι πηλόσ τε εἰή ἀμήχανοσ καὶ τέλμα καὶ ἀνύσαι ἀδύνατον. πάλιν δὲ ὑείν τε ἔδοξα καὶ προσελθόντα μοι τινὰ λέγειν ὡσ ἄρα τῶν ἀντιδίκων τισ εἰή ἐν Ἀδριανοῦ θήρᾳ καὶ δέοι κατιέναι ὥστε τι πρᾶξαι. καὶ τί, φάναι, πλέον τοῦ θεοῦ μένειν προειρηκότοσ; τοῦτο καὶ αὖθισ ἔδοξα πρόσ τινασ λέγειν καὶ τὸ πᾶν οὕτω λαμβάνειν, ὅτι ἐπειδὴ δυσχερέστερον εἶχον πρὸσ τὴν μονὴν, ἔξοδον προὔδειξεν ὁ θεὸσ, βουλόμενοσ μεταβαλεῖν μου τὴν γνώμην, ἵνα ἥδιον μένοιμι. ἐνῆν δὲ καὶ ἀλουσίασ σύμβολα. καὶ ἐπεγένετο ὑετὸσ καὶ χειμὼν ἀμήχανοσ ἐξ ἑσπέρασ. τῇ δ’ ὑστεραίᾳ ἀλουσία καὶ ἔμετοσ τροφῆσ ἦν. καὶ ἐπειδὴ ἤμεσα, ἐγὼ μὲν οὕτωσ εἶχον ὥστε ἀγαπᾶν εἰ ἐξαρκέσαιμι εἰσ τὴν ἐπιοῦσαν. τῇ δ’ ἐπιούσῃ ἀσιτία ἐπετάχθη, ἐπετάχθη δὲ οὕτωσ· ἐδόκουν εἶναι ἐν Σμύρνῃ, πᾶσαν ἀπιστίαν ἀπιστῶν τοῖσ φανεροῖσ καὶ ὁρωμένοισ, διὰ τὸ μὴ συνειδέναι ἐμαυτῷ ὁδοιπορήσαντι. παρατίθεσθαι δέ μοι σῦκα· ἔπειτα παρόντα Κόρον τὸν μάντιν δεῖξαι ὅτι ἐνείη φάρμακον τῶν ἐφημέρων· ἐκ δὲ τούτου ὑποψίασ τε μεστὸσ γενέσθαι καὶ κατὰ σπουδὴν ἐμεῖν καὶ ἅμα ἐνθυμεῖσθαι, τί δὲ εἰ μὴ ἀκριβῶσ ἐξεμέσαιμι; ἔπειτα φάναι τινὰ ὅτι καὶ ἐν ἄλλῳ τῳ τῶν σύκων ἐνείη τοῦ φαρμάκου· ἔτι οὖν μειζόνωσ ἀπορεῖν καὶ ἀσχάλλειν ὅτι οὐ θᾶττον ἤκουσα. τούτων ὀφθέντων ὑπενόησα μὲν ἀσιτίαν δηλοῦσθαι, εἰ δὲ μὴ, ἀλλ’ ᾑρούμην γε. ἐδεόμην δὲ τοῦ θεοῦ σημῆναι σαφέστερον ὁπότερα λέγοι, ἀσιτίαν ἢ ἔμετον. ἐπικατέδαρθόν τε δὴ καὶ ἔδοξα εἶναι πρὸσ τῷ ἱερῷ τῷ ἐν Περγάμῳ, καὶ ἤδη τε μέσην ἡμέραν ἐξήκειν, ἀσιτίασ οὔσησ μοι, καὶ Θεόδοτον ἐπελθεῖν μετὰ δή τινων φίλων, εἰσελθόντα δὲ παρακαθέζεσθαί μοι ἐπὶ τῆσ κλίνησ οὑτωσὶ κατακειμένῳ. φάναι οὖν πρὸσ αὐτὸν ὅτι ἀσιτοίην· τὸν δὲ ἐνδείξασθαι ὅτι εἰδείη, καὶ εἰπεῖν ὅτι ἐγώ τοι ἀνέμενον μετὰ πάντα ταῦτα ἃ οὗτοι ποιοῦσι, φλεβοτομίᾳ χρῆσθαι·

τὸ γὰρ ἄλγημα τοῦ νεφροῦ ἐστι καὶ ἡ ἀσιτία δὲ, ἔφη, νόθοσ τισ ἔξοδόσ ἐστι τοῦ πυρὸσ διὰ τοῦ στήθουσ διεξιοῦσα. καὶ ἅμα ταῦτα αὐτοῦ λέγοντοσ ἐκ τοῦ πρόσθε δύο σπινθῆρεσ ὤφθησαν. κἀγὼ ἔβλεψα πρὸσ τὸν Θεόδοτον θαυμάσασ, καὶ σύμβολον ἐποιησάμην τοῦ λόγου, καὶ ἠρόμην αὐτὸν ὅ τι εἰή ταῦτα. ὁ δὲ ἔφη ἀπὸ τοῦ πυρὸσ τούτου, δείξασ τί μοι παρακείμενον. ἀφυπνιζόμην τε δὴ καὶ εὑρ͂ον ἐκείνην τὴν ὡρ́αν οὖσαν, ᾗπερ ἔδοξα τὸν Θεόδοτόν μοι διαλέγεσθαι, καὶ φίλοι παρῆσαν ἐντευξόμενοι. ταῦτα δὴ ἐφάνθη τὰ ὀνείρατα, ἰατροῦ τε ἥκοντοσ καὶ παρεσκευασμένου βοηθεῖν ὅσα ἐπενόει. ὡσ δὲ ἤκουσε τῶν ὀνειράτων, αὐτόσ τε ὑπεχώρει νοῦν ἔχων τῷ θεῷ καὶ ἡμεῖσ ἐγνωρίζομεν τὸν ἀληθινὸν καὶ προσήκοντα ἡμῖν ἰατρὸν, καὶ ἐποιοῦμεν ἃ ἐπέταξε. νὺξ εὔφοροσ ἤδη παντελῶσ καὶ πάντα ἀνώδυνα. ὕστερον δὲ στέαρ τε χήνειον ἔδωκεν, ἐπὶ τῷ νεωκόρου Ἀσκληπιακοῦ σχήματι, καὶ ἐπερέσθαι τὸν θεὸν, ᾧ τὴν ἀγορὰν ἐν τῷ Μυσίῳ πεδίῳ ποιοῦσιν· εἴσεσθαι γὰρ παρ’ ἐκείνου περὶ ὧν ἂν δέωμαι. καὶ ὁ θεὸσ ἀνεῖλε μηδὲν ἔσεσθαι δυσχερέσ. τὸ μὲν οὖν τῶν ἀλουσιῶν τί τισ ἂν λέγοι; ἤδη γὰρ καὶ πέντε ἐτῶν συνεχῶσ ἐγένοντό μοι καὶ προσέτι μηνῶν, ὅσα γε μὴ χειμῶνοσ ὡρ́ᾳ θαλάττῃ ἢ ποταμοῖσ ἢ φρέασιν ἐκέλευσε χρήσασθαι. ὡσ δ’ αὕτωσ καὶ τὸ τῆσ καθάρσεωσ τῆσ ἄνω σχεδὸν εἰσ δύο ἔτη συνέβη καὶ δύο μῆνασ ἑξῆσ, ὁμοῦ καὶ κλύσμασι καὶ φλεβοτομίαισ, ὅσασ οὐδείσ πω ἠρίθμησε, καὶ ταῦτα ἐν ἀκαρεῖ τροφῆσ καὶ ταύτησ ἀναγκαστῆσ. ἀλλὰ τάσ γε ἀσιτίασ αὐτὰσ ἁπάσασ καὶ τὰσ ἔτι τούτων πρότερον καὶ μετὰ τοῦτο γενομένασ ἡμῖν ἐν τῷ χειμῶνι τούτῳ σχεδὸν διημερεύσαμεν περὶ λόγουσ, γράφοντέσ τε καὶ λέγοντεσ καὶ τὰ γεγραμμένα ἐξετάζοντεσ· καὶ παρετείναμεν οὐκ ἔλαττον ἢ εἰσ μέσασ νύκτασ τὰ πλείω· ἔπειτα ἐφ’ ἑκάστῃ τῇ ἐπιούσῃ πράξαντεσ ἂν πάλιν τὰ εἰωθότα οὕτω τροφὴν ᾑρούμεθα ὅσην δὴ, καὶ ὅτε γε ἐπὶ τῷ ἐμέτῳ ἀσιτία ἐγκατέλαβε, τοῦτο ἦν τὸ παραμυθησάμενον, ἡ περὶ ταῦτα ἀσχολία τε καὶ διατριβή· ὥσθ’ ὅταν ἐνθυμηθῶ τοῦ ἐκ τοῦ συμποσίου Σωκράτουσ ἐν Λυκείῳ διημερεύοντοσ, μηδὲν ἐλάττω μοι προσήκειν οἰέσθαι τῆσ περὶ ταῦτα καρτερίασ τε καὶ δυνάμεωσ χάριν εἰδέναι τῷ θεῷ.

τοσαῦτα μὲν τὰ παρὰ τοῦ ἤτρου. ὅμοιον δὲ τῷ περὶ τὸ ἦτρον συνέβη καὶ τὸ τοῦ φύματοσ πολλοῖσ ἔτεσι πρότερον. ὁ μὲν γὰρ θεὸσ προὔλεγεν ἐκ πολλοῦ δεῖν ὕδερον φυλάττεσθαι, καὶ ἄλλα τε ἔδωκεν ἀλεξιφάρμακα καὶ ὑποδήματα Αἰγύπτια, οἷσπερ οἱ ἱερεῖσ χρῆσθαι νομίζουσι. καὶ δὴ καὶ ἔδοξεν αὐτῷ τὸ ῥεῦμα ἀπάγειν κάτω. καὶ γίγνεται φῦμα ἀπ’ ἀρχῆσ οὐδεμιᾶσ φανερᾶσ τὸ μὲν πρῶτον οἱο͂ν ἄν τῳ καὶ ἄλλῳ γένοιτο, ἔπειτα προῆλθεν εἰσ ὄγκον ἐξαίσιον, καὶ ὅ τε βουβὼν μεστὸσ ἦν καὶ πάντα ἐξῴδει, καὶ ὀδύναι παρηκολούθουν δειναὶ καὶ πυρετὸσ ἔστιν ἃσ ἡμέρασ. ἐνταῦθα οἱ μὲν ἰατροὶ πάσασ φωνὰσ ἠφίεσαν, οἱ μὲν τέμνειν, οἱ δὲ ἐπικάειν φαρμάκοισ, ἢ πάντωσ δεῖν ὑπόπυον γενόμενον διαφθαρῆναι. ὁ δὲ θεὸσ τὴν ἐναντίαν ἐτίθετο, ἀντέχειν καὶ τρέφειν τὸν ὄγκον· καὶ δηλαδὴ οὐχ αἱρ́εσισ ἦν ἢ τῶν ἰατρῶν ἀκούειν, ἢ τοῦ θεοῦ. ὁ δὲ ὄγκοσ ἔτι ἐπὶ μᾶλλον ᾔρετο καὶ ἦν ἀπορία πολλή. τῶν δὲ φίλων οἱ μὲν ἐθαύμαζον τὴν καρτερίαν, οἱ δὲ ἐνεκάλουν ὡσ λίαν ἅπαντα ἐπὶ τοῖσ ὀνείρασι ποιουμένῳ, τινὲσ δὲ καὶ ὡσ ἄτολμον ἐπῃτιῶντο, ἐπειδὴ οὐ παρεῖχον τέμνειν οὐδ’ αὖ φαρμάκων ἠνειχόμην. ὁ δ’ αὖ θεὸσ διὰ τέλουσ ἀντεῖχε, κελεύων φέρειν τὸ παρόν· πάντωσ γὰρ αὐτὸ ὑπὲρ σωτηρίασ εἶναι, εἶναι γὰρ τοῦ ῥύματοσ τούτου τὰσ πηγὰσ ἄνω, τοὺσ δὲ κηπουροὺσ τούτουσ οὐκ εἰδέναι τοὺσ ὀχετοὺσ ᾗ χρὴ τρέπειν. συνέβαινε δὴ θαυμαστά. ἐγένοντο γὰρ μῆνεσ τέτταρεσ μάλιστα τῆσ διατριβῆσ ταύτησ. ἐν δὲ τούτοισ κεφαλὴ μὲν οὕτω κούφη καὶ τὰ ἄνω τῆσ κοιλίασ, ὡσ ἂν μάλιστά τισ εὔξαιτο· ἔτι δὲ οἱο͂ν πανήγυρισ ἦν κατὰ τὴν οἰκίαν. οἱ γὰρ φίλοι τὰ πρῶτα τῶν τότε Ἑλλήνων ὄντεσ ἀπήντων ἀεὶ καὶ συνῆσάν μοι κατὰ τοὺσ λόγουσ αὐτόθεν ἐκ κλίνησ τοὺσ ἀγῶνασ ποιουμένῳ. πολλὰ μὲν οὖν καὶ παράδοξα ἐπετάχθημεν·

ὧν δὲ ἀπομνημονεύω, δρόμοσ τέ ἐστιν ὃν ἔδει δραμεῖν ἀνυπόδητον χειμῶνοσ ὡρ́ᾳ· καὶ πάλιν ἱππασία πραγμάτων ἀπορώτατον. καί τι καὶ τοσοῦτον μέμνημαι· τοῦ γὰρ λιμένοσ κυμαίνοντοσ ἐξ ἀνέμου λιβὸσ καὶ τῶν πλοίων ταραττομένων, ἔδει διαπλεύσαντα εἰσ τὸ ἀντιπέρασ μέλιτοσ καὶ δρυὸσ βαλάνων φαγόντα ἐμέσαι, καὶ γίγνεται δὴ κάθαρσισ ἐντελήσ. πάντα δὲ ταῦτα ἐν ἀκμῇ τῆσ φλεγμονῆσ οὔσησ ἐπράττετο καὶ δὴ πρὸσ αὐτὸν ἀναχωρούσησ τὸν ὀμφαλόν. τέλοσ δὲ ὁ σωτὴρ σημαίνει τῆσ αὐτῆσ νυκτὸσ ταυτὸν ἐμοί τε καὶ τῷ τροφεῖ, περιῆν γὰρ δὴ τότε ὁ Ζώσιμοσ, ὥστε ἐγὼ μὲν ἔπεμπον ἐκείνῳ φράσων ἃ εἰρηκὼσ εἰή ὁ θεὸσ, ὁ δ’ ἀπήντα φράσων αὐτόσ μοι ἃ ἀκηκόει τοῦ θεοῦ. ἦν δέ τι φάρμακον οὗ τὰ μὲν καθ’ ἕκαστα οὐ μέμνημαι, ἁλῶν δὲ ὅτι μετεῖχεν. ὡσ δὲ ἐπεπάσαμεν, ἔρρει δὴ ταχὺ τοῦ ὄγκου τὸ πλεῖστον, καὶ ἅμα ἑώ παρῆσαν οἱ ἐπιτήδειοι χαίροντεσ μετὰ ἀπιστίασ. ἐντεῦθεν δὲ ἤδη τῶν μὲν ἐγκλημάτων ἐπαύσαντο ἰατροὶ καὶ ἐθαύμαζον ὑπερφυῶσ ἐφ’ ἑκάστῳ τοῦ θεοῦ τὴν πρόνοιαν, καὶ ὡσ ἕτερόν τι ἦν ἄρα μεῖζον, ὃ λάθρα ἰᾶτο, τὸ δὲ τοῦ κόλπου τίνα ἂν τρόπον κατασταίη διεσκοποῦντο· καὶ ἐδόκει αὐτοῖσ νῦν γε δὴ πάντωσ δεῖν τομῆσ, οὐ γὰρ εἶναι ἄλλωσ εἰσ τὸ ἀρχαῖον καταστῆναι. καὶ μετὰ τοῦτό γε ἠξίουν συγχωρῆσαι, πάντωσ δὲ ἤδη πεπρᾶχθαι τά γε τοῦ θεοῦ. ὁ δ’ ἄρα οὐδὲ τοῦτο ἐκείνοισ παρῆκεν, ἀλλ’ οὔσησ τῆσ ἀποστάσεωσ θαυμαστῆσ ὅσησ καὶ δοκοῦντοσ ἅπαντοσ ἀπηλλοτριῶσθαι τοῦ δέρματοσ, ὠὸν κελεύσασ ἐπιχρίειν οὕτωσ ἰάσατο καὶ συνήγαγε πάντα εἰσ ταυτὸν, ὥστε ὀλίγων ἡμερῶν παρελθουσῶν οὐδεὶσ οἱο͂́σ τ’ ἦν εὑρεῖν ἐν ὁποτέρῳ μηρῷ τὸ φῦμα ἐκεῖνο ἐγένετο, ἀλλ’ ἤστην ἀμφοτέρω καθαρὼ τοῖσ ἅπασι. Ζώσιμοσ δὲ ἦν οὗτοσ, ᾧ μεγάλη δωρεὰ γίγνεται παρὰ τοῦ θεοῦ χρόνῳ ὕστερον· ἔσχε δὲ οὑτωσί. ἀπῄειμεν διὰ Μυσίασ εἰσ Πέργαμον, ἐπισχόντοσ δὲ ὀνείρατοσ καθ’ ὁδὸν ἔμεινα ἡμέρασ πλείουσ, συνεχῶσ τῆσ αὐτῆσ ὄψεωσ γιγνομένησ. ὁ δ’ ἐν τούτῳ ἀναθεῖ ὀπίσω εἴσ τι χωρίον ἡμέτερον δεῆσάν τι καὶ μετ’ οὐ πολὺ ἔκαμνε.

συνέβαινε δὲ κἀμοὶ τοῦ τε στομάχου καὶ τῆσ ὑπερώασ καὶ κεφαλῆσ ὅλησ καὶ σύμπαντοσ τοῦ σώματοσ οὕτωσ ἔχειν ὥστε ἐπ’ ἔσχατον ἐλθεῖν, καὶ τῆσ τε τροφῆσ ἀπεκεκλείμην καὶ ὅ τι προσείμην παραχρῆμα ἐφθείρετο, καὶ ἀναπνεῖν οὐκ ἦν καὶ ἡ δύναμισ καθῄρητο. ἀπείχομεν δὲ ἀλλήλων σταδίουσ μάλιστα εἴκοσι καὶ ἑκατόν. συνέβαινεν οὖν ἡμῖν πυνθανομένοισ ὡσ ἔχοιμεν ἑκάτεροι πολὺ μᾶλλον οἷσ ἠκούομεν ἢ τοῖσ αὐτῷ παροῦσιν ἑκάτερον βαρύνεσθαι. φανέντοσ δὲ τοῦ θεοῦ λαμβάνομαι τῆσ κεφαλῆσ ἐπαλλὰξ τοῖν χεροῖν, καὶ λαβόμενοσ ἐδεόμην σῶσαί μοι τὸν Ζώσιμον. ἀνένευσεν ὁ θεόσ. πάλιν οὖν τὴν αὐτὴν λαβὴν λαβόμενοσ ἐδεόμην ἐπινεῦσαι. αὖθισ ἀνένευσε. τὸ τρίτον παραλαβὼν ἐπειρώμην πεῖσαι ἐπινεῦσαι· ὁ δὲ οὔτε ἀνένευσεν οὔτε ἐπένευσεν, ἀλλ’ εἶχε δι’ ἴσου τὴν κεφαλὴν καί μοι λέγει ῥήματα ἄττα, ἃ χρὴ λέγειν ἐν τοῖσ τοιούτοισ, ὡσ ἀνύσιμα· ἁγὼ μνημονεύων οὐκ οἶμαι δεῖν ἐκφέρειν εἰκῆ. ἔφη δ’ οὖν ὅτι ἐπαρκέσει τούτων λεχθέντων· ἓν δ’ ἦν αὐτῶν, φύλαξον. τί οὖν ἀπέβη αὐτῷ μετὰ ταῦτα; πρῶτον μὲν ἀνίσταται παρ’ ἐλπίδασ ἐξ ἐκείνησ τῆσ νόσου ὁ Ζώσιμοσ, καθαρθείσ γε διὰ πτισάνησ καὶ φακῆσ, προειπόντοσ ἐμοὶ τοῦ θεοῦ ὑπὲρ αὐτοῦ, ἔπειτα ἐπεβίω μῆνασ τέτταρασ· ὥστε ἐνετύχομέν τε ἀλλήλοισ καὶ συνεωρτάσαμεν, γενομένησ γε κἀμοὶ παρὰ τοῦ θεοῦ βοηθείασ πολλῆσ καὶ συνεχοῦσ καὶ παράδοξα ἐχούσησ. ὧν ἓν ἦν λειποψυχοῦντα καὶ παντελῶσ ἀπορούμενον ποιῆσαι μέλη, γάμον τε κορωνίδοσ καὶ γένεσιν τοῦ θεοῦ, καὶ τὴν στροφὴν ὡσ ἐπὶ μήκιστον ἀποτεῖναι· καὶ ἐποίησα τὰ ᾄσματα ἐφ’ ἡσυχίασ οὑτωσὶ καὶ κατ’ ἐμαυτὸν ἐνθυμηθεὶσ, καὶ πάντων ἤδη λήθη ἦν τῶν δυσχερῶν. καὶ δὴ καὶ κλύσματι χρήσασθαι ἐπετάχθην. ὥσθ’ ὁ μὲν ἰατρὸσ οὐκ ἐθάρρει προσφέρειν, ὁρῶν τὴν λεπτότητα τοῦ σώματοσ καὶ τὴν ἀδυναμίαν, ἀλλ’ ἡγεῖτο ὥσπερ αὐτόχειρ ἔσεσθαί μου· ἐγὼ δ’ ἔπεισα μόλισ καὶ παραχρῆμα ἀνήνεγκα. τροφὴν δὲ ἔδωκε λάχανα ἄγρια, ἃ καὶ πέψιν καὶ δύναμιν παρέσχε μοι τινά. ταῦτα μὲν οὖν οὕτωσ ἐγένετο.

ὁ δὲ Ζώσιμοσ ἐμακαρίζετο ὑπὸ πάντων καὶ αὐτὸσ οὐκ εἶχεν ὅστισ γένηται, τῷ τε θεῷ χάριν ἔχων τῆσ προνοίασ καὶ τῆσ διακονίασ ἐμοί. καί μοι δοκεῖ καὶ πλείω βιῶναι χρόνον, εἰ μὴ δι’ ἀρετήν τινα ἑαυτοῦ. πυθόμενοσ γὰρ τῶν οἰκετῶν τινα τῶν ἐμῶν καὶ μάλα τῶν χρησίμων κάμνειν ᾤχετο ἀπιὼν χειμῶνοσ ὡρ́ᾳ, σταδίουσ τετταράκοντα, ὡσ ἐπισκεψόμενόσ τε καὶ βοηθήσων ὅ τι οἱο͂́σ τε εἰή· ἦν γὰρ δὴ καὶ τὴν τέχνην ἀγαθὸσ τὴν ἰατρικήν. ἐκπεσὼν δὲ τοῦ ὀχήματοσ ἐν χιόνι πολλῇ καὶ κρυμῷ καὶ παθὼν πολλὰ καὶ δεινὰ, ἀπιών τε καὶ ἐπανιὼν ἐμπίπτει τὸ δεύτερον εἰσ νόσον δεινὴν καὶ χαλεπήν· ὥστ’ οὐδ’ αὐτὸσ ἐτόλμα κατ’ ἀρχὰσ οὐδὲν τῶν συμβεβηκότων αὑτῷ δηλῶσαι πρὸσ ἐμέ. ἐγώ τε ὡσ ᾐσθόμην, οὐχὶ προσῄειν, ὀργιζόμενοσ ὅτι οὐκ ἔπεισε. τῆσ γὰρ νυκτὸσ τῆσ παρελθούσησ ἐγεγόνει μοι ὄψισ ὀνείρατοσ τοιαύτη· ἐδόκει μοι λέγειν ὁ νεωκόροσ ὁ Ἀσκληπιακὸσ, Ζώσιμον δὲ ἔδει ἀναλαμβάνειν ἑαυτὸν, ἑώσ ἔξεστιν. ἐγὼ οὖν ἐπὶ τούτῳ τῷ ὀνείρατι οὐκ εἰών αὐτὸν κινεῖσθαι, ὅθ’ ἡ περὶ τοῦ οἰκέτου ἦλθεν ἀγγελία. ὁ δ’ ἀπειθήσασ ᾤχετο, ἐκ δὲ τούτου ἡ τελευτὴ ἐγένετο αὐτῷ. οὕτωσ ὅσον τε ἐπεβίω χάρισ ἦν τοῦ θεοῦ, ὡσ ἀληθῶσ φυλάξαντοσ αὐτόν μοι, καὶ ἐτελεύτα παρὰ τὰ φανθέντα κινηθείσ· καὶ τὰ κατ’ ἀρχὰσ ὑπὸ τοῦ θεοῦ δειχθέντα, ὅτε αὐτοῦ λαβόμενοσ τῆσ κεφαλῆσ ἱκέτευον, εἰσ τοῦτο ἐτελεύτησε. τὴν τοίνυν τροφὸν τὴν ἀρχαίαν, ἧσ οὐδέν μοι φίλτερον, Φιλουμένη ἦν ὄνομα αὐτῇ, μυριάκισ μὲν ἔσωσε παρ’ ἐλπίδασ, κειμένην δέ ποτε ἀνέστησεν ἐκπέμψασ ἐμὲ ἀπὸ Περγάμου, προειπὼν ὅτι καὶ τὴν τροφὸν ἐλαφροτέραν ποιήσοιμι. καὶ ἅμα λαμβάνω τινὰ ἐπιστολὴν πρὸ ποδῶν κειμένην τοῦ Διὸσ Ἀσκληπιοῦ, σύμβολον ποιούμενοσ· εὑρ͂ον οὖν μόνον οὐ διαρρήδην ἕκαστα ἐγγεγραμμένα. ὥστε ἐξῄειν ὑπερχαίρων καὶ καταλαμβάνω τὴν τροφὸν τοσοῦτον ἀντέχουσαν ὅσον αἰσθέσθαι προσιόντοσ. ὡσ δ’ ᾔσθετο, ἀνέκραγε τε καὶ ἀνειστήκει οὐκ εἰσ μακράν.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION