Aristides, Aelius, Orationes, Σμυρναϊκὸσ πολιτικός

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Σμυρναϊκὸσ πολιτικός)

ὁ μὲν λόγοσ οὐκ ἐξ ἴσου τῇ τε πόλει καὶ τοῖσ ἄλλοισ· οἱ μὲν γὰρ οὐδὲν ἂν δείξαιεν τοσοῦτον ὅσον εἴποιεν ἂν, ἡμεῖσ δ’ οὐδὲν ἂν εἴποιμεν ὅσον δεῖξαι πάρεστιν. ἀνάγκη δὲ ἀφοσιώσασθαι πρὸσ τὸν νόμον, ἐπειδὴ καὶ οἵδε κελεύουσιν. ἔστι δὲ ὅμωσ κἀν τούτῳ κέρδοσ τῇ πόλει καὶ τῷ λέγοντι σχεδὸν ἥκιστα κίνδυνοσ. ὁ μὲν γὰρ ὅσῳ καλλίω φανεῖται τὰ ὁρώμενα, τοσούτῳ μᾶλλον τὸ εἰκὸσ δόξει παθεῖν ἀπολειφθεὶσ, ὥστε ἅμα τε ἐξελεγχθήσεται καὶ τὴν συγγνώμην ἐκ τῶν ἐλέγχων ἕξει· τῇ δὲ πόλει φιλοτιμία προσγίγνεται, εἰ τοιούτων καὶ τοσούτων ὄντων ὧν ἔχει δεικνύναι, μὴ μόνον τοῖσ ὁρωμένοισ ἰσχυρίζεται, ἀλλὰ καὶ τοῖσ περὶ τῶν πατρίων λόγοισ. ἔστι γὰρ οὐ νεωστὶ ἡμῖν ἡ πόλισ εὐτυχὴσ, ἀλλ’ ἐκ προγόνων, καὶ καθέστηκεν αὐτὴ πρὸσ αὑτὴν ἐν ἀποίκου σχήματι καὶ μητροπόλεωσ· τρίτη γάρ ἐστιν ἀπὸ τῆσ ἀρχαίασ. ὥσπερ γὰρ τὰ ἀγάλματα καὶ οἱ δι’ ἀκριβείασ λόγοι δευτέρᾳ καὶ τρίτῃ χειρὶ καθίστανται, οὕτωσ ἄρα καὶ τὴν πόλιν τρίτῃ χειρὶ χρὴ κτισθεῖσαν ἀκριβῶσαι τὸ κάλλοσ, καὶ γέγονε δὴ παλαιοτάτη καὶ καινοτάτη ἡ αὐτὴ, ἑαυτὴν ἀνανεωσαμένη, καθάπερ τὸν ὄρνιν φασὶ τὸν ἱερόν. ἡ μὲν οὖν πρεσβυτάτη πόλισ ἐν τῷ Σιπύλῳ κτίζεται, οὗ δὴ τάσ τε θεῶν εὐνὰσ εἶναι λέγουσι καὶ τοὺσ Κουρήτων χοροὺσ περὶ τὴν τοῦ Διὸσ μητέρα. οὕτω δ’ ἦν ἐξ ἀρχῆσ θεοφιλὴσ ὥστε λέγουσιν οἱ ποιηταὶ τοὺσ θεοὺσ ἅμα τοῖσ ἡρ́ωσιν ἐρανίζειν εἰσ αὐτὴν ἀναμὶξ εὐωχουμένουσ. ἐκείνην μὲν οὖν αἱ Νύμφαι δέχονται, καὶ νῦν ἐστιν ὕφαλοσ, ὑπελθοῦσα τὴν λίμνην, ὥσ φασι. δευτέρα δὲ μετὰ ταῦτα ᾠκεῖτο ὑπὸ τῷ Σιπύλῳ παρὰ τὴν χηλὴν τῆσ ἠιόνοσ, ἐν μέσῳ τῆσ ἀρχαίασ καὶ τῆσ νῦν, ἡ νῦν ἀρχαία πρὸσ ταύτην καθεστηκυῖα. ταῦτα δ’ ἦν ὥσπερ μελέται τῆσδε τῆσ οἰκήσεωσ ἐν ἄλλοισ φαυλοτέροισ πλάσμασι. τρίτῳ δὲ, ὡσ οἱ ποιηταὶ καλοῦσι, βήματι κινηθεῖσα ἡ πόλισ εἰσ ἓν τόδε κατέστη τὸ σχῆμα.

ὁ δὲ λεὼσ ὁ μὲν πρεσβύτατοσ αὐτόχθων αὐτῇ· ἐπεὶ δὲ καὶ ἐποίκουσ ἔδει δέξασθαι, ἐδέξατο καὶ τούτουσ ἀπὸ τῶν αὐτοχθόνων ἀπὸ τῆσ ἑτέρασ ἠπείρου, καὶ συνεκράθη δαιμονίωσ τοῖσ ἀντιπέραν Ἕλλησιν, οἰκιστὰσ δοῦσά τε καὶ δεξαμένη, Πελοποννησίοισ μὲν τὸν ἐπώνυμον δοῦσα καὶ τὸ σεμνύνεσθαι τῇ προσηγορίᾳ, Ἀθήνηθεν δὲ τοὺσ Ἐρεχθείδασ, ὡσ λόγοσ, ἐκ τοῦ πρὸσ Ἀμαζόνασ πολέμου δεξαμένη, καὶ ὕστερον δὴ τοὺσ ὑστέρουσ. ἀπέλαυσαν δὲ τῆσ μητροπόλεωσ ἀμφότερα, ἁβρότητασ μὲν εἰσ τὸ καθ’ ἡμέραν, τολμήματα δὲ εἰσ τοὺσ πολέμουσ κρεῖττον ἢ πολλοῖσ ἐρίσαι λυσιτελεῖν· ὥστε καὶ τῶν ποιητῶν ἤδη τισὶ Σμυρναῖον τρόπον τὸ τοιοῦτον εἰρῆσθαι. δεῖγμα δὲ ἓν ἐξαρκέσει, οὗ καὶ τὸ ὑπόμνημα ὄψει. καλοῦσι γάρ σε ἦροσ ὡρ́ᾳ πρώτῃ Διονυσίοισ, τριήρησ ἱερὰ τῷ Διονύσῳ φέρεται κύκλῳ δι’ ἀγορᾶσ. τὸ δ’ ἐστὶ σύμβολον ὡσ ποτὲ Χῖοι πλεύσαντεσ ἐπὶ τὴν πόλιν, ὡσ ἐρήμην αἱρήσοντεσ, τῶν ἀνδρῶν ἀπόντων ἐν τῷ ὄρει, κᾆτα τῶν νεῶν ὀφθέντεσ ὑπ’ αὐτῶν κατιόντων, οὐ μόνον τῆσ πείρασ ἀπέτυχον, ἀλλὰ καὶ τὰσ ναῦσ προσαπώλεσαν, ἐνόπλιον δὴ τότε ὀρχησαμένων τῷ Διονύσῳ καὶ τὰ Βακχεῖα ἐν τοῖσ ἐκείνων σώμασι τελεσαμένων. καὶ τοῦτο μὲν ἥδυσμα ταῖσ πράξεσι τῆσ πόλεώσ ἐστι καὶ ὡσπερεὶ σύμβολόν τι τῶν ἄλλων ὧν ἀνάγκη παραλιπεῖν· διὸ καὶ ὑπὸ τῶν πολλῶν ἄρα θρυλεῖται. πολλοὺσ δ’ ἄν τισ αὐτῆσ ἔχοι λέγειν ἀγῶνασ καὶ ἄλλουσ, καὶ δὴ τοὺσ τελευταίουσ τοὺσ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ σὺν ὑμῖν ἐν παντὶ τῷ παραστάντι, πολλῆσ τινοσ ἔργον σχολῆσ διηγήσασθαι. ἀλλὰ τί δεῖ περὶ ταῦτα τρίβεσθαι;

αἷσ μὲν γάρ ἐστι τῶν πόλεων ἐν μύθοισ ἢ διηγήσεσιν ἡ φιλοτιμία, εἰσ ταῦτα εἰκὸσ ἀναχωρεῖν, ἥτισ δὲ εὐθὺσ ὀφθεῖσα χειροῦται καὶ οὐκ ἐᾷ ζητεῖν τὰ ἀρχαῖα, τί δεῖ ταύτην σεμνύνειν ἀπὸ τῶν παρελθόντων, ἀλλ’ οὐ περιηγεῖσθαι καθαπερεὶ τῆσ χειρὸσ ἔχοντα, μάρτυρα τὸν θεατὴν τῶν λόγων ποιούμενον; οἶμαι γὰρ, εἴ τινοσ εἴδωλον πόλεωσ ἔδει φαίνεσθαι κατ’ οὐρανὸν, ὥσπερ τὸν στέφανόν φασι τὸν Ἀριάδνησ καὶ ἄλλα εἴδωλα ποταμῶν τε καὶ ζώων, ὅσα πρὸσ θεῶν ἐτιμήθη, τὸ τῆσδε ἂν φαίνεσθαι νικῆσαι. οὕτωσ μοι δοκεῖ πεφυκέναι παράδειγμα πόλεωσ, καὶ οὔτε τοῦ πολίτου ποιητοῦ προμνωμένου προσδεῖσθαι οὔτε ἄλλησ τέχνησ εἰσ ἔπαινον, ἀλλ’ αὐτὴ προξενεῖν τὸν ἔρωτα αὑτῆσ πᾶσιν ἀνθρώποισ καὶ αὐτὴ καταναγκάζειν, ὀφθαλμοὺσ, οὐχὶ ὦτα πείθουσα. τέταται γὰρ ὑπὲρ τῆσ θαλάττησ, ἄνθοσ ὡρ́ασ ἀφιεῖσα διηνεκὲσ, ὥσπερ οὐ κατὰ μικρὸν πολισθεῖσα, ἀλλ’ εἰσάπαξ ἀνασχοῦσα τῆσ γῆσ, οὐ πρὸσ ἀνάγκην οὐδ’ ἠπειγμένον τὸ μέγεθοσ παρεχομένη, ἀλλὰ πανταχοῦ πολλὴ καὶ παραπλησία. καὶ ἔστιν αὐτῇ τὸ μέγεθοσ κάλλουσ περιουσία. οὐδ’ ἂν φαίησ εἶναι πόλεισ πολλὰσ κατὰ μικρὸν διεσπαρμένασ, ἀλλὰ μίαν μὲν πολλῶν ἀντίρροπον, μίαν δ’ οὖν ὁμόχρουν καὶ σύμφωνον ἑαυτῇ, καθάπερ ἀνθρώπου σῶμα συμβαίνοντα τῷ ὅλῳ τὰ μέρη παρεχομένην. κόσμοι δὲ οἵ τε ἐν αὐτῇ καὶ οἱ περὶ αὐτὴν ἐξ ἴσου πολλοί τε καὶ λαμπροὶ καὶ ποθεινοτέρουσ οὐχὶ λελοιπότεσ. ἀλλ’ ἐστὶν ἅπασα ὥσπερ δι’ ἀγαλμάτων, ὥσπερ οἱ κατάπαστοι χιτῶνεσ. ἀπὸ ἑσπέρασ μὲν πρὸσ ἑώ βαδίζων ἐκ νεώ τε εἰσ νεὼν ἥξεισ καὶ ἐκ κολωνοῦ πρὸσ κολωνὸν δι’ ἑνὸσ στενωποῦ καλλίονοσ ἢ κατὰ τοὔνομα. στάντι δὲ ἐπὶ τῆσ ἀκροπόλεωσ ἡ μὲν θάλαττα ὑπορρεῖ, τὰ δὲ προάστεια ὑφορμεῖ· καταμιγνυμένη δὲ ἀμφοτέροισ ἡ πόλισ διὰ τριῶν τῶν ἡδίστων θεαμάτων ἐκχεῖ τὴν ψυχὴν, οὐδὲ ἔστιν εὑρεῖν οὗ τισ ἐρείσει τὸν ὀφθαλμόν· ἕλκει γὰρ ἐφ’ ἑαυτὸ ἕκαστον ὥσπερ ἐν ὁρ́μῳ ποικίλῳ.

κατιόντα δὲ ἀπὸ τῆσ ἀκροπόλεωσ τὰ ἑῷα ἐκδέχεται, ναῶν τε ὁ κάλλιστοσ αὖθισ τῆσ εἰληχυίασ θεοῦ τὴν πόλιν, καὶ τὰ ἐπὶ τούτοισ ἔργον καὶ πρεσβύτῃ μνησθῆναι κοσμίωσ. πάντα γὰρ ἤδη μέχρι τῆσ παραλίασ καταλάμπεται γυμνασίοισ, ἀγοραῖσ, θεάτροισ, περιβόλοισ, λιμέσι, κάλλεσιν αὐτοφυέσι καὶ χειροποιήτοισ ἁμιλλωμένοισ. ἀργὸν δὲ οὐδέν ἐστι θεάματοσ οὐδὲ χρείασ. λουτρὰ μέν γε τοσαῦτα ὥστε ἀπορήσαισ ἂν οὗ λούσαιο, δρόμοι δὲ ἁπάσησ ἰδέασ, οἱ μὲν ἐν βάθει τῆσ πόλεωσ, οἱ δ’ ἐπὶ τέρμασιν, ἄλλοσ ἄλλον κωλύων τὸν κάλλιστον εἶναι, κρῆναι δὲ καὶ πηγαὶ κατ’ οἰκίασ τε καὶ πλείουσ ἢ κατ’ οἰκίαν, καὶ στενωποὶ ἀντ’ ἀγορῶν καὶ στενωποὶ τέτραχα σχίζοντεσ ἀλλήλουσ εἰσ ὑποδοχὴν τοῦ ἡλίου, μικροῦ δέω λέγειν ὃ πρόσθεν ἠρνούμην, πολλὰσ πόλεισ ποιοῦντεσ τῇ περιγραφῇ, μίμημα τῆσ πάσησ ἑκάστην. αὖραι δὲ ἠριναί τε καὶ θεριναὶ λιγυρώτεραι τῶν παρὰ ποιηταῖσ ἀηδόνων καὶ τεττίγων, ἄλλαι δι’ ἄλλων διᾴττουσαι τόπων ἅπασαν τὴν πόλιν ἀντὶ ἄλσουσ καθιστᾶσι. ποίασ γραφῆσ ἢ πλάσματοσ οὐ βελτίω ταῦτα μιμήσασθαι; ἀεὶ δὲ ὥσπερ εἰσ πομπὴν ἐνιαύσιον κεκοσμημένη ταῖσ τε ἰδίαισ καὶ ταῖσ δημοσίαισ κατασκευαῖσ ὡραί̈ζεται, σκηνῆσ Μηδικῆσ θέαμα ἁβρότερον. θυμηδίαι δὲ αὐτὴν οὔποτε λείπουσιν, οὐδ’ ὅσαι Μοῦσαι πόλεισ ἀνθρώπων ἐπέρχονται οὐδεμία ἐξοικεῖ. πολλὴ μὲν γὰρ ἡ ἐγχώριοσ, πολλὴ δὲ ἡ ἔπηλυσ· φαίησ ἂν ἑστίαν εἶναι τῆσ ἠπείρου παιδείασ ἕνεκα. θεάτρων τε πάντων κατά τε ἀγῶνασ καὶ τὰσ ἄλλασ ἐπιδείξεισ ἀμύθητοσ ἡ ἀφθονία. πρὸσ δὲ τούτοισ χειρῶν ἔργα παντοῖα καὶ φορὰ γῆσ καὶ θαλάττησ ἐφάμιλλοσ. συνελόντι δ’ εἰπεῖν, ἑκατέρῳ τῷ ἔθνει μία δὴ πόλισ αὕτη μετριωτάτη, ὅσοι τε ἐπὶ ῥᾳστώνησ τὸν βίον διανύσαι προείλοντο καὶ ὅσοι φιλοσοφεῖν ἀδόλωσ ἀξιοῦσιν. ἀντιπάλουσ γὰρ τῶν πόνων τὰσ ἀναπαύσεισ ἔχουσιν, ὥστε οὐ κάμνουσιν. ὁ δὲ δὴ πρὸ θυρῶν κόσμοσ ἀντὶ Ἀπόλλωνοσ ἀγυιέωσ προπύλαιοσ τῇ πόλει, Μέλησ ὁ ἐπώνυμοσ διωρυχὴν Νυμφῶν ἐκ πηγῶν εἰσ θάλατταν, αὐταῖσ τ’ εἶναι λουτρὸν ῥυτὸν καὶ Νηρηίδασ παρὰ Νηρέωσ δέξασθαι δι’ ὀλίγου.

ῥεῖ δὲ ὁ Μέλησ ὁμοίωσ ἔκ τε ἄντρων καὶ οἴκων καὶ δένδρων καὶ μέσου τοῦ ῥείθρου ἀνίσχων καὶ προϊὼν μέχρι θαλάττησ, καὶ αὐτοῦ τὸ μὲν κατὰ τὰσ ἄνω πηγὰσ κύκλοσ τέ ἐστι καὶ ὁρ́μῳ μάλιστ’ ἂν ἀπεικάσαισ, τὰ δὲ ἑξῆσ Εὐρίπῳ. πρὸσ δὲ ταῖσ ἐκβολαῖσ βέβρυχε μὲν ἥκιστα, ὁ δὲ τὸ ῥόθιον ἐπιλεαίνων ἀψοφητὶ καταμίγνυται, ἐπιοῦσαν μὲν ἐξ ἀνέμων τὴν θάλατταν αἰωρῶν, ἀπιούσῃ δὲ ἑπόμενοσ, νῶτον ἐκ τοῦ ὕδατοσ ἑκατέρου δεικνὺσ, ὥστε οὐκ ἂν γνοίησ ὅπου συνέβαλον. καὶ μὴν ὅτι γε ἰχθύων πάντη πλήρησ, καὶ τούτων τιθασῶν τε καὶ συσσίτων τοῖσ σκηνοῦσιν ἐπὶ ταῖσ ὄχθαισ, καὶ οὐκ ἐπὶ τοῦ ξηροῦ, ἀλλ’ ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ ἐν χώρᾳ ὀρχουμένων καὶ παροινίᾳ κυβιστώντων εἰσ τοὺσ συμπότασ, ταῦτα μὲν κἂν οἱ παῖδεσ ἐξηγοῖντο καὶ ἰδεῖν πᾶσιν ἔξεστιν· αἱ δὲ δὴ καλλίουσ τοῦ ποταμοῦ γοναὶ καὶ ἐπὶ πάσασ φέρουσαι πόλεισ, Ὅμηροσ ὁ κοινὸσ τοῖσ Ἕλλησι τροφεὺσ καὶ φίλοσ, ἐκ πατέρων τε καὶ ἐκ παιδὸσ ἑκάστῳ. διὸ καὶ δικαίωσ ἄν μοι δοκοῦσιν ἅπαντεσ εἰσ τὰσ πηγὰσ ὥσπερ ἐκεῖνοσ ἔφη τοῦ Σπερχειοῦ, τοῦ Μέλητοσ ἀπάρχεσθαι τῶν λόγων, ὥσπερ βοστρύχων, ᾄδοντασ Ὁμήρου χάριν τὸν ποταμόν. διαβάντι δὲ τὸν Μέλητα ἀπαντᾷ χῶροσ, Ποσειδῶνοσ, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖν, δῶρον τῇ πόλει παραπλήσιόν τι καὶ οὐ παραπλήσιον τῷ περὶ Θετταλίαν λεγομένῳ. ἐκεῖ μὲν γὰρ τὰ ὄρη διαστήσασ Θετταλίαν ἐποίησε γῆν ἄπεδον ἐκ λίμνησ ἐξιεὶσ κατὰ ῥεῦμα τὸν Πηνειὸν, ἐνταῦθα δὲ ἐπανήγαγε τὴν θάλατταν ἀπὸ τῶν ὀρῶν, ἀντίστροφον τὸν ἐκ τῆσ ἠπείρου κόσμον τῷ παρὰ τῆσ θαλάττησ ἁρμόττων τῇ πόλει. οὐ μὴν ἰλύν γε ὑπελίπετο οὐδ’ ὅσον ἔπηξε τὸ ἔδαφοσ, ἀλλ’ ὀρύξαντι μέν ἐστι σημεῖα τῆσ ἀρχαίασ φύσεωσ, καὶ βλέψαντί γε εἰσ τὰ κύκλῳ περιέχοντα εἰσ ἅ ποτε ἀπηρείδετο ἡ θάλαττα, διεξελαύνοντι δὲ ἐν ὡρ́αισ καὶ κρήναισ τὸ ἁλίπεδον, καὶ ταῦτά γε ἐν τέλει. καὶ προελθόντι μικρὸν ἡ πόλισ αὖθισ ὥσπερ παραπέμπουσα ἀναφαίνεται, καὶ γίγνεται δι’ ἐλάττονοσ ἐνταῦθα ἤδη ἀριθμητὰ καὶ μετρητὰ τὰ κάλλη αὐτῆσ.

καὶ οὐδεὶσ οὕτωσ ἐπείγεται ὅστισ ὁρᾷ τὸ πρόσω τῆσ ὁδοῦ καὶ οὐ μεταβάλλει τὸ σχῆμα, τὰ μὲν κατ’ ὀφθαλμοὺσ δεξιὰ ποιούμενοσ, τὰ δὲ ἀριστερὰ πρὸ τῆσ ὄψεωσ. ἡ γὰρ πόλισ ἕλκει πρὸσ αὑτὴν ὥσπερ ἡ μαγνῆτισ λίθοσ τὰ σιδήρια καὶ δι’ ἀνάγκησ ἐθελουσίου χειροῦται. πέπονθε δὲ ταυτὸν ἥ τε πόλισ πρὸσ τὰ ἔξω καὶ τὰ ἔξω πρὸσ τὴν πόλιν. οὔτε γὰρ ἐκ τοῦ ἄστεοσ τὰ προάστεια ὁρῶντι κόροσ, εἴτε τισ ἔξωθεν προσορῴη τὴν πόλιν, ἀεὶ τοῦ ἴσου δεῖ τὸ μὴ ἱκανῶσ ἔχειν. μόνῃ δὲ ταύτῃ πόλεων εἰσ ζημίαν ἡ δόξα καθίσταται· οὐδεὶσ γὰρ ἂν ἔξω περὶ αὐτῆσ ἀκούων ἐφίκοιτο ὥστε ἅπαν συλλαβεῖν. δοκεῖ δ’ ἄν μοί τισ καὶ δόγμα παρ’ αὐτῶν ποιήσασθαι, ὥσπερ τὸν ὑπὸ τῆσ ἐχίδνησ φασὶ πληγέντα μὴ ἐθέλειν ἑτέρῳ λέγειν ἀλλ’ ἢ ὅστισ πεπείραται, οὕτω καὶ τῶν περὶ τῆσ πόλεωσ καλῶν ἰδὼν ἰδόντι μόνον κοινοῦσθαι, ἢ μέλλοντί γε αὐτίκα, εἰσ ἑτέρουσ δὲ οὐκ ἂν ῥᾳδίωσ τοὺσ λόγουσ ἐκφέρειν ὥσπερ εἰσ βεβήλουσ ἱερά· ὥσπερ οἱ ὑπ’ ἔρωτοσ κατεχόμενοι πρὸσ τοὺσ κομιδῆ παῖδασ οὐκ ἐθέλουσι διηγεῖσθαι. τοσόνδε μὲν γὰρ ἴσωσ καὶ ποιητὴσ ἂν εἴποι καὶ ψυχαγωγήσειεν, ὡσ ὁ μὲν λιμὴν ἐν ὀμφαλῷ τῆσ πόλεωσ, τὸ δὲ πέλαγοσ ἐν ὀφθαλμῷ, τοῖσ ἐπὶ θάτερα ἐσχάτοισ οὐχ ἧττον σύνοπτον ἢ τοῖσ προσοικοῦσι· καὶ ἡ μὲν ἀκρόπολισ διὰ πάσησ ἀνέχει τὴν πόλιν, ἡ δὲ θάλαττα παρατείνει καθάπερ βάσισ, τοσοῦτον τοῦ Μέλητοσ πρὸσ ἑώ παραλλάττουσα ὅσον εἰσ καμπὴν παρεξελθεῖν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν καὶ ἐν μέρει κοσμοίη τισ ἂν, ἡ δὲ ἐπὶ πᾶσι χάρισ ὥσπερ Ἶρισ τεταμένη καὶ τὴν πόλιν ὥσπερ λύραν ἁρμοττομένη σύμφωνον αὑτῇ τε καὶ τοῖσ ἔξω κόσμοισ, καὶ ἡ διὰ πάντων ὥσπερ τοῦ παρ’ Ὁμήρῳ χαλκοῦ μέχρι οὐρανοῦ διηνεκὴσ αἴγλη, τῷ ταῦτα ἐφικτὰ διηγήσασθαι; οὐχ οὕτωσ οὔτε ὁ Μέλησ καλλίπαισ οὔτε τισ εἰσ λόγουσ εὐτυχήσ.

καὶ μὴν μόνη μὲν πόλεων ἱστορίασ, οὐκ ἀκοῆσ δεῖται, μόνη δὲ οὐχ ἱστορίασ μᾶλλον ἢ διαίτησ συνεχοῦσ καὶ ὁμιλίασ, ὅστισ αὐτὴν μέλλει καλῶσ θεάσεσθαι καὶ τοὺσ μισθοὺσ τῶν ἐπαίνων αὐτόθεν κομιεῖσθαι. ἐγὼ δὲ τοσοῦτον ἔτι προσθήσω τῇ περιόδῳ· τοῦ μὲν γὰρ μυχοῦ τοῦ κόλπου μικρῷ τινι πρότερον ἐμνήσθην, ὑπὲρ δὲ τοῦ παντὸσ βραχὺ τὸ λοιπόν. ἔστι γὰρ ἀκριβῶσ κατ’ ἐπωνυμίαν τῆσ πόλεωσ καὶ οὐχ ἑτέρα πρέπων. πραότητι μὲν γὰρ καὶ χρείᾳ καὶ κάλλει καὶ σχήματι κόλποσ ἐστὶ, δυνάμει δὲ θάλαττα ἐξώπιοσ· ἑνὸσ δ’ ἔχων κόλπου προσωνυμίαν εἰσ πολλοὺσ κόλπουσ ἀνελίττεται, καθάπερ οἱ πίνακεσ οἱ πτυκτοί· ἄλλαι γὰρ ἄλλουσ ἄκραι σχηματίζουσι· λιμένεσ δὲ καὶ ἀναπαύσεισ μυρίαι. φαίησ ἂν αὐτὸν ἐοικέναι ταῖσ πολυκρούνοισ φιάλαισ, οὕτωσ ἀεὶ δι’ ὀλίγησ χερρονήσου τοὺσ ὁρ́μουσ ἔχει, περίπλουσ ἡμερῶν οὐκ ὀλίγων, εἴ τισ κατὰ ὁρ́μον ὁρμίζοιτο. κἀμοὶ τὸν λόγον ἐνταυθοῖ ἤδη ὡρ́α ὁρμίζειν· περὶ γὰρ τοῦ δήμου τί δεῖ λέγειν; αὐτὸσ γὰρ κρινεῖσ καὶ ἔτι βελτίω ποιήσεισ ἐξηγούμενοσ πρὸσ τὸ κάλλιστον. νῦν μὲν οὖν οἶδ’ ὅτι καὶ σοὶ καὶ τῶν παρόντων τοῖσ πολλοῖσ μετρίωσ δοκῶ διειλέχθαι· αὐτίκα δὲ ἐξελεγχθήσεται πάντα ταῦτα ἡττώμενα. καί μοι κέρδοσ ἡττᾶσθαι τὰ τοιαῦτα.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION