Xenophon, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 8

(크세노폰, Works on Socrates, Συμπόσιον, chapter 8)

ὁ μὲν δὴ Συρακόσιοσ ἐξελθὼν συνεκροτεῖτο· ὁ δὲ Σωκράτησ πάλιν αὖ καινοῦ λόγου κατῆρχεν. ἆρ’, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ, εἰκὸσ ἡμᾶσ παρόντοσ δαίμονοσ μεγάλου καὶ τῷ μὲν χρόνῳ ἰσήλικοσ τοῖσ ἀειγενέσι θεοῖσ, τῇ δὲ μορφῇ νεωτάτου, καὶ μεγέθει πάντα ἐπέχοντοσ, ψυχῇ δὲ ἀνθρώπου ἱδρυμένου, Ἔρωτοσ, μὴ ἂν ἀμνημονῆσαι, ἄλλωσ τε καὶ ἐπειδὴ πάντεσ ἐσμὲν τοῦ θεοῦ τούτου θιασῶται; ἐγώ τε γὰρ οὐκ ἔχω χρόνον εἰπεῖν ἐν ᾧ οὐκ ἐρῶν τινοσ διατελῶ, Χαρμίδην δὲ τόνδε οἶδα πολλοὺσ μὲν ἐραστὰσ κτησάμενον, ἔστι δὲ ὧν καὶ αὐτὸν ἐπιθυμήσαντα·

Κριτόβουλόσ γε μὴν ἔτι καὶ νῦν ἐρώμενοσ ὢν ἤδη ἄλλων ἐπιθυμεῖ. ἀλλὰ μὴν καὶ ὁ Νικήρατοσ, ὡσ ἐγὼ ἀκούω, ἐρῶν τῆσ γυναικὸσ ἀντερᾶται.

Ἑρμογένη γε μὴν τίσ ἡμῶν οὐκ οἶδεν ὡσ, ὅ τι ποτ’ ἐστὶν ἡ καλοκἀγαθία, τῷ ταύτησ ἔρωτι κατατήκεται; οὐχ ὁρᾶτε ὡσ σπουδαῖαι μὲν αὐτοῦ αἱ ὀφρύεσ, ἀτρεμὲσ δὲ τὸ ὄμμα, μέτριοι δὲ οἱ λόγοι, πραεῖα δὲ ἡ φωνή, ἱλαρὸν δὲ τὸ ἦθοσ; τοῖσ δὲ σεμνοτάτοισ θεοῖσ φίλοισ χρώμενοσ οὐδὲν ἡμᾶσ τοὺσ ἀνθρώπουσ ὑπερορᾷ; σὺ δὲ μόνοσ, ὦ Ἀντίσθενεσ, οὐδενὸσ ἐρᾷσ;

ναὶ μὰ τοὺσ θεούσ, εἶπεν ἐκεῖνοσ, καὶ σφόδρα γε σοῦ. καὶ ὁ Σωκράτησ ἐπισκώψασ ὡσ δὴ θρυπτόμενοσ εἶπε· μὴ νῦν μοι ἐν τῷ παρόντι ὄχλον πάρεχε· ὡσ γὰρ ὁρᾷσ, ἄλλα πράττω.

καὶ ὁ Ἀντισθένησ ἔλεξεν· ὡσ σαφῶσ μέντοι σὺ μαστροπὲ σαυτοῦ ἀεὶ τοιαῦτα ποιεῖσ· τοτὲ μὲν τὸ δαιμόνιον προφασιζόμενοσ οὐ διαλέγῃ μοι, τοτὲ δ’ ἄλλου του ἐφιέμενοσ. καὶ ὁ Σωκράτησ ἔφη·

πρὸσ τῶν θεῶν, ὦ Ἀντίσθενεσ, μόνον μὴ συγκόψῃσ με· τὴν δ’ ἄλλην χαλεπότητα ἐγώ σου καὶ φέρω καὶ οἴσω φιλικῶσ. ἀλλὰ γάρ, ἔφη, τὸν μὲν σὸν ἔρωτα κρύπτωμεν, ἐπειδὴ καὶ ἔστιν οὐ ψυχῆσ ἀλλ’ εὐμορφίασ τῆσ ἐμῆσ. ὅτι γε μὴν σύ, ὦ Καλλία, ἐρᾷσ Αὐτολύκου πᾶσα μὲν ἡ πόλισ οἶδε, πολλοὺσ δ’ οἶμαι καὶ τῶν ξένων.

τούτου δ’ αἴτιον τὸ πατέρων τε ὀνομαστῶν ἀμφοτέρουσ ὑμᾶσ εἶναι καὶ αὐτοὺσ ἐπιφανεῖσ. ἀεὶ μὲν οὖν ἔγωγε ἠγάμην τὴν σὴν φύσιν, νῦν δὲ καὶ πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ ὁρῶ σε ἐρῶντα οὐχ ἁβρότητι χλιδαινομένου οὐδὲ μαλακίᾳ θρυπτομένου, ἀλλὰ πᾶσιν ἐπιδεικνυμένου ῥώμην τε καὶ καρτερίαν καὶ ἀνδρείαν καὶ σωφροσύνην.

τὸ δὲ τοιούτων ἐπιθυμεῖν τεκμήριόν ἐστι τῆσ τοῦ ἐραστοῦ φύσεωσ. εἰ μὲν οὖν μία ἐστὶν Ἀφροδίτη ἢ διτταί, Οὐρανία τε καὶ Πάνδημοσ, οὐκ οἶδα·

καὶ γὰρ Ζεὺσ ὁ αὐτὸσ δοκῶν εἶναι πολλὰσ ἐπωνυμίασ ἔχει· ὅτι γε μέντοι χωρὶσ ἑκατέρᾳ βωμοί τε καὶ ναοί εἰσι καὶ θυσίαι τῇ μὲν Πανδήμῳ ῥᾳδιουργότεραι, τῇ δὲ Οὐρανίᾳ ἁγνότεραι, οἶδα. εἰκάσαισ δ’ ἂν καὶ τοὺσ ἔρωτασ τὴν μὲν Πάνδημον τῶν σωμάτων ἐπιπέμπειν, τὴν δ’ Οὐρανίαν τῆσ ψυχῆσ τε καὶ τῆσ φιλίασ καὶ τῶν καλῶν ἔργων.

ὑφ’ οὗ δὴ καὶ σύ, ὦ Καλλία, κατέχεσθαι μοι δοκεῖσ ἔρωτοσ. τεκμαίρομαι δὲ τῇ τοῦ ἐρωμένου καλοκἀγαθίᾳ καὶ ὅτι σε ὁρῶ τὸν πατέρα αὐτοῦ παραλαμβάνοντα εἰσ τὰσ πρὸσ τοῦτον συνουσίασ.

οὐδὲν γὰρ τούτων ἐστὶν ἀπόκρυφον πατρὸσ τῷ καλῷ τε κἀγαθῷ ἐραστῇ. καὶ ὁ Ἑρμογένησ εἶπε·

νὴ τὴν Ἥραν, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ἄλλα τέ σου πολλὰ ἄγαμαι καὶ ὅτι νῦν ἅμα χαριζόμενοσ Καλλίᾳ καὶ παιδεύεισ αὐτὸν οἱο͂́νπερ χρὴ εἶναι. νὴ Δί’, ἔφη, ὅπωσ δὲ καὶ ἔτι μᾶλλον εὐφραίνηται, βούλομαι αὐτῷ μαρτυρῆσαι ὡσ καὶ πολὺ κρείττων ἐστὶν ὁ τῆσ ψυχῆσ ἢ ὁ τοῦ σώματοσ ἔρωσ. ὅτι μὲν γὰρ δὴ ἄνευ φιλίασ συνουσία οὐδεμία ἀξιόλογοσ πάντεσ ἐπιστάμεθα.

φιλεῖν γε μὴν τῶν μὲν τὸ ἦθοσ ἀγαμένων ἀνάγκη ἡδεῖα καὶ ἐθελουσία καλεῖται· τῶν δὲ τοῦ σώματοσ ἐπιθυμούντων πολλοὶ μὲν τοὺσ τρόπουσ μέμφονται καὶ μισοῦσι τῶν ἐρωμένων· ἂν δὲ καὶ ἀμφότερα στέρξωσι, τὸ μὲν τῆσ ὡρ́ασ ἄνθοσ ταχὺ δήπου παρακμάζει, ἀπολείποντοσ δὲ τούτου ἀνάγκη καὶ τὴν φιλίαν συναπομαραίνεσθαι, ἡ δὲ ψυχὴ ὅσονπερ ἂν χρόνον ἰῄ ἐπὶ τὸ φρονιμώτερον καὶ ἀξιεραστοτέρα γίγνεται.

καὶ μὴν ἐν μὲν τῇ τῆσ μορφῆσ χρήσει ἔνεστί τισ καὶ κόροσ, ὥστε ἅπερ καὶ πρὸσ τὰ σιτία διὰ πλησμονήν, ταῦτα ἀνάγκη καὶ πρὸσ τὰ παιδικὰ πάσχειν·

ἡ δὲ τῆσ ψυχῆσ φιλία διὰ τὸ ἁγνὴ εἶναι καὶ ἀκορεστοτέρα ἐστίν, οὐ μέντοι, ὥσ γ’ ἄν τισ οἰηθείη, διὰ τοῦτο καὶ ἀνεπαφροδιτοτέρα, ἀλλὰ σαφῶσ καὶ ἀποτελεῖται ἡ εὐχὴ ἐν ᾗ αἰτούμεθα τὴν θεὸν ἐπαφρόδιτα καὶ ἔπη καὶ ἔργα διδόναι. ὡσ μὲν γὰρ ἄγαταί τε καὶ φιλεῖ τὸν ἐρώμενον θάλλουσα μορφῇ τε ἐλευθερίᾳ καὶ ἤθει αἰδήμονί τε καὶ γενναίῳ ψυχὴ εὐθὺσ ἐν τοῖσ ἥλιξιν ἡγεμονική τε ἅμα καὶ φιλόφρων οὖσα οὐδὲν ἐπιδεῖται λόγου·

ὅτι δὲ εἰκὸσ καὶ ὑπὸ τῶν παιδικῶν τὸν τοιοῦτον ἐραστὴν ἀντιφιλεῖσθαι, καὶ τοῦτο διδάξω. πρῶτον μὲν γὰρ τίσ μισεῖν δύναιτ’ ἂν ὑφ’ οὗ εἰδείη καλόσ τε καὶ ἀγαθὸσ νομιζόμενοσ;

ἔπειτα δὲ ὁρῴη αὐτὸν τὰ τοῦ παιδὸσ καλὰ μᾶλλον ἢ τὰ ἑαυτοῦ ἡδέα σπουδάζοντα; πρὸσ δὲ τούτοισ πιστεύοι μήτ’ ἂν παρά τι ποιήσῃ μήτ’ ἂν καμὼν ἀμορφότεροσ γένηται, μειωθῆναι ἂν τὴν φιλίαν; οἷσ γε μὴν κοινὸν τὸ φιλεῖσθαι, πῶσ οὐκ ἀνάγκη τούτουσ ἡδέωσ μὲν προσορᾶν ἀλλήλουσ, εὐνοϊκῶσ δὲ διαλέγεσθαι, πιστεύειν δὲ καὶ πιστεύεσθαι, καὶ προνοεῖν μὲν ἀλλήλων, συνήδεσθαι δ’ ἐπὶ ταῖσ καλαῖσ πράξεσι, συνάχθεσθαι δὲ ἄν τι σφάλμα προσπίπτῃ, τότε δ’ εὐφραινομένουσ διατελεῖν, ὅταν ὑγιαίνοντεσ συνῶσιν, ἂν δὲ κάμῃ ὁπότεροσ οὖν, πολὺ συνεχεστέραν τὴν συνουσίαν ἔχειν, καὶ ἀπόντων ἔτι μᾶλλον ἢ παρόντων ἐπιμελεῖσθαι;

οὐ ταῦτα πάντα ἐπαφρόδιτα; διά γέ τοι τὰ τοιαῦτα ἔργα ἅμα ἐρῶντεσ τῆσ φιλίασ καὶ χρώμενοι αὐτῇ εἰσ γῆρασ διατελοῦσι. τὸν δὲ ἐκ τοῦ σώματοσ κρεμάμενον διὰ τί ἀντιφιλήσειεν ἂν ὁ παῖσ;

πότερον ὅτι ἑαυτῷ μὲν νέμει ὧν ἐπιθυμεῖ, τῷ δὲ παιδὶ τὰ ἐπονειδιστότατα; ἢ διότι ἃ σπεύδει πράττειν παρὰ τῶν παιδικῶν, εἴργει μάλιστα τοὺσ οἰκείουσ ἀπὸ τούτων; καὶ μὴν ὅτι γε οὐ βιάζεται, ἀλλὰ πείθει, διὰ τοῦτο μᾶλλον μισητέοσ.

ὁ μὲν γὰρ βιαζόμενοσ ἑαυτὸν πονηρὸν ἀποδεικνύει, ὁ δὲ πείθων τὴν τοῦ ἀναπειθομένου ψυχὴν διαφθείρει. ἀλλὰ μὴν καὶ ὁ χρημάτων γε ἀπεμπολῶν τὴν ὡρ́αν τί μᾶλλον στέρξει τὸν πριάμενον ἢ ὁ ἐν ἀγορᾷ πωλῶν καὶ ἀποδιδόμενοσ;

οὐ μὴν ὅτι γε ὡραῖοσ ἀώρῳ, οὐδὲ ὅτι γε καλὸσ οὐκέτι καλῷ καὶ ἐρῶντι οὐκ ἐρῶν ὁμιλεῖ, φιλήσει αὐτόν. οὐδὲ γὰρ ὁ παῖσ τῷ ἀνδρὶ ὥσπερ γυνὴ κοινωνεῖ τῶν ἐν τοῖσ ἀφροδισίοισ εὐφροσυνῶν, ἀλλὰ νήφων μεθύοντα ὑπὸ τῆσ ἀφροδίτησ θεᾶται. ἐξ ὧν οὐδὲν θαυμαστὸν εἰ καὶ τὸ ὑπερορᾶν ἐγγίγνεται αὐτῷ τοῦ ἐραστοῦ.

καὶ σκοπῶν δ’ ἄν τισ εὑρ́οι ἐκ μὲν τῶν διὰ τοὺσ τρόπουσ φιλουμένων οὐδὲν χαλεπὸν γεγενημένον, ἐκ δὲ τῆσ ἀναιδοῦσ ὁμιλίασ πολλὰ ἤδη καὶ ἀνόσια πεπραγμένα. ὡσ δὲ καὶ ἀνελεύθεροσ ἡ συνουσία τῷ τὸ σῶμα μᾶλλον ἢ τῷ τὴν ψυχὴν ἀγαπῶντι, νῦν τοῦτο δηλώσω.

ὁ μὲν γὰρ παιδεύων λέγειν τε ἃ δεῖ καὶ πράττειν δικαίωσ ἂν ὥσπερ Χείρων καὶ Φοῖνιξ ὑπ’ Ἀχιλλέωσ τιμῷτο, ὁ δὲ τοῦ σώματοσ ὀρεγόμενοσ εἰκότωσ ἂν ὥσπερ πτωχὸσ περιέποιτο. ἀεὶ γάρ τοι προσαιτῶν καὶ προσδεόμενοσ ἢ φιλήματοσ ἢ ἄλλου τινὸσ ψηλαφήματοσ παρακολουθεῖ. εἰ δὲ λαμυρώτερον λέγω, μὴ θαυμάζετε·

ὅ τε γὰρ οἶνοσ συνεπαίρει καὶ ὁ ἀεὶ σύνοικοσ ἐμοὶ ἔρωσ κεντρίζει εἰσ τὸν ἀντίπαλον ἔρωτα αὐτῷ παρρησιάζεσθαι. καὶ γὰρ δὴ δοκεῖ μοι ὁ μὲν τῷ εἴδει τὸν νοῦν προσέχων μεμισθωμένῳ χῶρον ἐοικέναι.

οὐ γὰρ ὅπωσ πλείονοσ ἄξιοσ γένηται ἐπιμελεῖται, ἀλλ’ ὅπωσ αὐτὸσ ὅτι πλεῖστα ὡραῖα καρπώσεται. ὁ δὲ τῆσ φιλίασ ἐφιέμενοσ μᾶλλον ἐοίκε τῷ τὸν οἰκεῖον ἀγρὸν κεκτημένῳ· πάντοθεν γοῦν φέρων ὅ τι ἂν δύνηται πλείονοσ ἄξιον ποιεῖ τὸν ἐρώμενον. καὶ μὴν καὶ τῶν παιδικῶν ὃσ μὲν ἂν εἰδῇ ὅτι ὁ τοῦ εἴδουσ ἐπαρκῶν ἄρξει τοῦ ἐραστοῦ, εἰκὸσ αὐτὸν τἆλλα ῥᾳδιουργεῖν·

ὃσ δ’ ἂν γιγνώσκῃ ὅτι ἂν μὴ καλὸσ κἀγαθὸσ ᾖ, οὐ καθέξει τὴν φιλίαν, τοῦτον προσήκει μᾶλλον ἀρετῆσ ἐπιμελεῖσθαι. μέγιστον δ’ ἀγαθὸν τῷ ὀρεγομένῳ ἐκ παιδικῶν φίλον ἀγαθὸν ποιήσασθαι ὅτι ἀνάγκη καὶ αὐτὸν ἀσκεῖν ἀρετήν.

οὐ γὰρ οἱο͂́ν τε πονηρὰ αὐτὸν ποιοῦντα ἀγαθὸν τὸν συνόντα ἀποδεῖξαι, οὐδέ γε ἀναισχυντίαν καὶ ἀκρασίαν παρεχόμενον ἐγκρατῆ καὶ αἰδούμενον τὸν ἐρώμενον ποιῆσαι. ἐπιθυμῶ δέ σοι, ἔφη, ὦ Καλλία, καὶ μυθολογῆσαι ὡσ οὐ μόνον ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ θεοὶ καὶ ἡρ́ωεσ τὴν τῆσ ψυχῆσ φιλίαν περὶ πλείονοσ ἢ τὴν τοῦ σώματοσ χρῆσιν ποιοῦνται.

Ζεύσ τε γὰρ ὅσων μὲν θνητῶν οὐσῶν μορφῆσ ἠράσθη, συγγενόμενοσ εἰά αὐτὰσ θνητὰσ εἶναι·

ὅσων δὲ ψυχαῖσ ἀγαθαῖσ ἀγασθείη, ἀθανάτουσ τούτουσ ἐποίει· ὧν Ἡρακλῆσ μὲν καὶ Διόσκουροί εἰσι, λέγονται δὲ καὶ ἄλλοι· καὶ ἐγὼ δέ φημι καὶ Γανυμήδην οὐ σώματοσ ἀλλὰ ψυχῆσ ἕνεκα ὑπὸ Διὸσ εἰσ Ὄλυμπον ἀνενεχθῆναι.

μαρτυρεῖ δὲ καὶ τοὔνομα αὐτοῦ· ἔστι μὲν γὰρ δήπου καὶ Ὁμήρῳγάνυται δέ τ’ ἀκούων. τοῦτο δὲ φράζει ὅτι ἥδεται δέ τ’ ἀκούων. ἔστι δὲ καὶ ἄλλοθί πουπυκινὰ φρεσὶ μήδεα εἰδώσ. τοῦτο δ’ αὖ λέγει σοφὰ φρεσὶ βουλεύματα εἰδώσ. ἐξ οὖν συναμφοτέρων τούτων οὐχ ἡδυσώματοσ ὀνομασθεὶσ ὁ Γανυμήδησ ἀλλ’ ἡδυγνώμων ἐν θεοῖσ τετίμηται. ἀλλὰ μήν, ὦ Νικήρατε, καὶ Ἀχιλλεὺσ Ὁμήρῳ πεποίηται οὐχ ὡσ παιδικοῖσ Πατρόκλῳ ἀλλ’ ὡσ ἑταίρῳ ἀποθανόντι ἐκπρεπέστατα τιμωρῆσαι.

καὶ Ὀρέστησ δὲ καὶ Πυλάδησ καὶ Θησεὺσ καὶ Πειρίθουσ καὶ ἄλλοι δὲ πολλοὶ τῶν ἡμιθέων οἱ ἄριστοι ὑμνοῦνται οὐ διὰ τὸ συγκαθεύδειν ἀλλὰ διὰ τὸ ἄγασθαι ἀλλήλουσ τὰ μέγιστα καὶ κάλλιστα κοινῇ διαπεπρᾶχθαι. τί δέ, τὰ νῦν καλὰ ἔργα οὐ πάντ’ ἂν εὑρ́οι τισ ἕνεκα ἐπαίνου ὑπὸ τῶν καὶ πονεῖν καὶ κινδυνεύειν ἐθελόντων πραττόμενα μᾶλλον ἢ ὑπὸ τῶν ἐθιζομένων ἡδονὴν ἀντ’ εὐκλείασ αἱρεῖσθαι;

καίτοι Παυσανίασ γε ὁ Ἀγάθωνοσ τοῦ ποιητοῦ ἐραστὴσ ἀπολογούμενοσ ὑπὲρ τῶν ἀκρασίᾳ ἐγκαλινδουμένων εἴρηκεν ὡσ καὶ στράτευμα ἀλκιμώτατον ἂν γένοιτο ἐκ παιδικῶν τε καὶ ἐραστῶν. τούτουσ γὰρ ἂν ἔφη οἰέσθαι μάλιστα αἰδεῖσθαι ἀλλήλουσ ἀπολείπειν, θαυμαστὰ λέγων, εἴ γε οἱ ψόγου τε ἀφροντιστεῖν καὶ ἀναισχυντεῖν πρὸσ ἀλλήλουσ ἐθιζόμενοι, οὗτοι μάλιστα αἰσχυνοῦνται αἰσχρόν τι ποιεῖν.

καὶ μαρτύρια δὲ ἐπήγετο ὡσ ταῦτα ἐγνωκότεσ εἰε͂ν καὶ Θηβαῖοι καὶ Ἠλεῖοι·

συγκαθεύδοντασ γοῦν αὐτοῖσ ὅμωσ παρατάττεσθαι ἔφη τὰ παιδικὰ εἰσ τὸν ἀγῶνα, οὐδὲν τοῦτο σημεῖον λέγων ὅμοιον. ἐκείνοισ μὲν γὰρ ταῦτα νόμιμα, ἡμῖν δ’ ἐπονείδιστα. δοκοῦσι δ’ ἔμοιγε οἱ μὲν παραταττόμενοι ἀπιστοῦσιν ἐοικέναι μὴ χωρὶσ γενόμενοι οἱ ἐρώμενοι οὐκ ἀποτελῶσι τὰ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἔργα. Λακεδαιμόνιοι δὲ οἱ νομίζοντεσ, ἐὰν καὶ ὀρεχθῇ τισ σώματοσ, μηδενὸσ ἂν ἔτι καλοῦ κἀγαθοῦ τοῦτον τυχεῖν, οὕτω τελέωσ τοὺσ ἐρωμένουσ ἀγαθοὺσ ἀπεργάζονται ὡσ καὶ μετὰ ξένων κἂν μὴ ἐν τῇ αὐτῇ πόλει ταχθῶσι τῷ ἐραστῇ, ὁμοίωσ αἰδοῦνται τοὺσ παρόντασ ἀπολείπειν.

θεὰν γὰρ οὐ τὴν Ἀναίδειαν ἀλλὰ τὴν Αἰδῶ νομίζουσι. δοκοῦμεν δ’ ἄν μοι πάντεσ ὁμόλογοι γενέσθαι περὶ ὧν λέγω, εἰ ὧδε ἐπισκοποῖμεν, τῷ ποτέρωσ παιδὶ φιληθέντι μᾶλλον ἄν τισ πιστεύσειεν ἢ χρήματα ἢ τέκνα ἢ χάριτασ παρακατατίθεσθαι.

ἐγὼ μὲν γὰρ οἶμαι καὶ αὐτὸν τὸν τῷ εἴδει τοῦ ἐρωμένου χρώμενον μᾶλλον ἂν ταῦτα πάντα τῷ τὴν ψυχὴν ἐρασμίῳ πιστεῦσαι. σοί γε μήν, ὦ Καλλία, δοκεῖ μοι ἄξιον εἶναι καὶ θεοῖσ χάριν εἰδέναι ὅτι σοι Αὐτολύκου ἔρωτα ἐνέβαλον.

ὡσ μὲν γὰρ φιλότιμόσ ἐστιν εὔδηλον, ὃσ τοῦ κηρυχθῆναι ἕνεκα νικῶν παγκράτιον πολλοὺσ μὲν πόνουσ, πολλὰ δ’ ἄλγη ἀνέχεται. εἰ δὲ οἰοίτο μὴ μόνον ἑαυτὸν καὶ τὸν πατέρα κοσμήσειν, ἀλλ’ ἱκανὸσ γενήσεσθαι δι’ ἀνδραγαθίαν καὶ φίλουσ εὖ ποιεῖν καὶ τὴν πατρίδα αὔξειν τροπαῖα τῶν πολεμίων ἱστάμενοσ, καὶ διὰ ταῦτα περίβλεπτόσ τε καὶ ὀνομαστὸσ ἔσεσθαι καὶ ἐν Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροισ, πῶσ οὐκ οἰεί αὐτόν, ὅντιν’ ἡγοῖτο εἰσ ταῦτα συνεργὸν εἶναι κράτιστον, τοῦτον ταῖσ μεγίσταισ ἂν τιμαῖσ περιέπειν;

εἰ οὖν βούλει τούτῳ ἀρέσκειν, σκεπτέον μέν σοι ποῖα ἐπιστάμενοσ Θεμιστοκλῆσ ἱκανὸσ ἐγένετο τὴν Ἑλλάδα ἐλευθεροῦν, σκεπτέον δὲ ποῖά ποτε εἰδὼσ Περικλῆσ κράτιστοσ ἐδόκει τῇ πατρίδι σύμβουλοσ εἶναι, ἀθρητέον δὲ καὶ πῶσ ποτε Σόλων φιλοσοφήσασ νόμουσ κρατίστουσ τῇ πόλει κατέθηκεν, ἐρευνητέον δὲ καὶ ποῖα Λακεδαιμόνιοι ἀσκοῦντεσ κράτιστοι δοκοῦσιν ἡγεμόνεσ εἶναι·

προξενεῖσ δὲ καὶ κατάγονται ἀεὶ παρὰ σοὶ οἱ κράτιστοι αὐτῶν. ὡσ μὲν οὖν σοι ἡ πόλισ ταχὺ ἂν ἐπιτρέψειεν αὑτήν, εἰ βούλει, εὖ ἴσθι.

τὰ μέγιστα γάρ σοι ὑπάρχει· εὐπατρίδησ εἶ, ἱερεὺσ θεῶν τῶν ἀπ’ Ἐρεχθέωσ, οἳ καὶ ἐπὶ τὸν βάρβαρον σὺν Ιἄκχῳ ἐστράτευσαν, καὶ νῦν ἐν τῇ ἑορτῇ ἱεροπρεπέστατοσ δοκεῖσ εἶναι τῶν προγεγενημένων, καὶ σῶμα ἀξιοπρεπέστατον μὲν ἰδεῖν τῆσ πόλεωσ ἔχεισ, ἱκανὸν δὲ μόχθουσ ὑποφέρειν. εἰ δ’ ὑμῖν δοκῶ σπουδαιολογῆσαι μᾶλλον ἢ παρὰ πότον πρέπει, μηδὲ τοῦτο θαυμάζετε.

ἀγαθῶν γὰρ φύσει καὶ τῆσ ἀρετῆσ φιλοτίμωσ ἐφιεμένων ἀεί ποτε τῇ πόλει συνεραστὴσ ὢν διατελῶ. οἱ μὲν δὴ ἄλλοι περὶ τῶν ῥηθέντων διελέγοντο, ὁ δ’ Αὐτόλυκοσ κατεθεᾶτο τὸν Καλλίαν.

καὶ ὁ Καλλίασ δὲ παρορῶν εἰσ ἐκεῖνον εἶπεν· οὐκοῦν σύ με, ὦ Σώκρατεσ, μαστροπεύσεισ πρὸσ τὴν πόλιν, ὅπωσ πράττω τὰ πολιτικὰ καὶ ἀεὶ ἀρεστὸσ ὦ αὐτῇ; ναὶ μὰ Δί’, ἔφη, ἂν ὁρῶσί γέ σε μὴ τῷ δοκεῖν ἀλλὰ τῷ ὄντι ἀρετῆσ ἐπιμελούμενον.

ἡ μὲν γὰρ ψευδὴσ δόξα ταχὺ ἐλέγχεται ὑπὸ τῆσ πείρασ· ἡ δ’ ἀληθὴσ ἀνδραγαθία, ἂν μὴ θεὸσ βλάπτῃ, ἀεὶ ἐν ταῖσ πράξεσι λαμπροτέραν τὴν εὔκλειαν συμπαρέχεται.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION