Xenophon, Works on Socrates, Οἰκονομικός, chapter 17

(크세노폰, Works on Socrates, Οἰκονομικός, chapter 17)

περὶ μὲν τῆσ νεοῦ ὁρᾷσ, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ὡσ ἀμφοτέροισ ἡμῖν ταὐτὰ δοκεῖ. δοκεῖ γὰρ οὖν, ἔφην ἐγώ. περί γε μέντοι τοῦ σπόρου ὡρ́ασ ἄλλο τι, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, γιγνώσκεισ ἢ τὴν ὡρ́αν σπείρειν ἧσ πάντεσ μὲν οἱ πρόσθεν ἄνθρωποι πεῖραν λαβόντεσ, πάντεσ δὲ οἱ νῦν λαμβάνοντεσ, ἐγνώκασι κρατίστην εἶναι; ἐπειδὰν γὰρ ὁ μετοπωρινὸσ χρόνοσ ἔλθῃ, πάντεσ που οἱ ἄνθρωποι πρὸσ τὸν θεὸν ἀποβλέπουσιν, ὁπότε βρέξασ τὴν γῆν ἀφήσει αὐτοὺσ σπείρειν.

ἐγνώκασι δή γ’, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἰσχόμαχε, καὶ τὸ μὴ ἐν ξηρᾷ σπείρειν ἑκόντεσ εἶναι πάντεσ ἄνθρωποι, δῆλον ὅτι πολλαῖσ ζημίαισ παλαίσαντεσ οἱ πρὶν κελευσθῆναι ὑπὸ τοῦ θεοῦ σπείροντεσ. οὐκοῦν ταῦτα μέν, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, ὁμογνωμονοῦμεν πάντεσ οἱ ἄνθρωποι.

ἃ γὰρ ὁ θεὸσ διδάσκει, ἔφην ἐγώ, οὕτω γίγνεται ὁμονοεῖν· οἱο͂ν ἅμα πᾶσι δοκεῖ βέλτιον εἶναι ἐν τῷ χειμῶνι παχέα ἱμάτια φορεῖν, ἂν δύνωνται, καὶ πῦρ κάειν ἅμα πᾶσι δοκεῖ, ἂν ξύλα ἔχωσιν. ἀλλ’ ἐν τῷδε, ἔφη ὁ Ἰσχόμαχοσ, πολλοὶ ἤδη διαφέρονται, ὦ Σώκρατεσ, περὶ τοῦ σπόρου, πότερον ὁ πρώιμοσ κράτιστοσ ἢ ὁ μέσοσ ἢ ὁ ὀψιμώτατοσ.

καὶ ὁ θεόσ, ἔφην ἐγώ, οὐ τεταγμένωσ τὸ ἔτοσ ἄγει, ἀλλὰ τὸ μὲν τῷ πρωίμῳ κάλλιστα, τὸ δὲ τῷ μέσῳ, τὸ δὲ τῷ ὀψιμωτάτῳ. σὺ οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, πότερον ἡγῇ κρεῖττον εἶναι ἑνὶ τούτων τῶν σπόρων χρῆσθαι ἐκλεξάμενον, ἐάν τε πολὺ ἐάν τε ὀλίγον σπέρμα σπείρῃ τισ, ἢ ἀρξάμενον ἀπὸ τοῦ πρωιμωτάτου μέχρι τοῦ ὀψιμωτάτου σπείρειν;

καὶ ἐγὼ εἶπον· ἐμοὶ μέν, ὦ Ἰσχόμαχε, δοκεῖ κράτιστον εἶναι παντὸσ μετέχειν τοῦ σπόρου.

πολὺ γὰρ νομίζω κρεῖττον εἶναι ἀεὶ ἀρκοῦντα σῖτον λαμβάνειν ἢ ποτὲ μὲν πάνυ πολὺν ποτὲ δὲ μηδ’ ἱκανόν. καὶ τοῦτο τοίνυν σύγε, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ὁμογνωμονεῖσ ἐμοὶ ὁ μανθάνων τῷ διδάσκοντι, καὶ ταῦτα πρόσθεν ἐμοῦ τὴν γνώμην ἀποφαινόμενοσ. τί γάρ, ἔφην ἐγώ, ἐν τῷ ῥίπτειν τὸ σπέρμα ποικίλη τέχνη ἔνεστι;

πάντωσ, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, ἐπισκεψώμεθα καὶ τοῦτο. ὅτι μὲν γὰρ ἐκ τῆσ χειρὸσ δεῖ ῥίπτεσθαι τὸ σπέρμα καὶ σύ που οἶσθα, ἔφη. καὶ γὰρ ἑώρακα, ἔφην ἐγώ. ῥίπτειν δέ γε, ἔφη, οἱ μὲν ὁμαλῶσ δύνανται, οἱ δ’ οὔ. οὐκοῦν τοῦτο μέν, ἔφην ἐγώ, ἤδη μελέτησ δεῖται ὥσπερ τοῖσ κιθαρισταῖσ ἡ χείρ, ὅπωσ δύνηται ὑπηρετεῖν τῇ γνώμῃ. πάνυ μὲν οὖν, ἔφη·

ἂν δέ γε ᾖ, ἔφη, ἡ γῆ ἡ μὲν λεπτοτέρα, ἡ δὲ παχυτέρα; τί τοῦτο, ἐγὼ ἔφην, λέγεισ; ἆρά γε τὴν μὲν λεπτοτέραν ὅπερ ἀσθενεστέραν, τὴν δὲ παχυτέραν ὅπερ ἰσχυροτέραν; τοῦτ’, ἔφη, λέγω, καὶ ἐρωτῶ γέ σε πότερον ἴσον ἂν ἑκατέρᾳ τῇ γῇ σπέρμα διδοίησ ἢ ποτέρᾳ ἂν πλέον. τῷ μὲν οἴνῳ, ἔφην, ἔγωγε νομίζω τῷ ἰσχυροτέρῳ πλέον ἐπιχεῖν ὕδωρ, καὶ ἀνθρώπῳ τῷ ἰσχυροτέρῳ πλέον βάροσ, ἐὰν δέῃ τι φέρειν, ἐπιτιθέναι, κἂν δέῃ τρέφεσθαί τινασ, τοῖσ δυνατωτέροισ τρέφειν ἂν τοὺσ πλείουσ προστάξαιμι.

εἰ δὲ ἡ ἀσθενὴσ γῆ ἰσχυροτέρα, ἔφην ἐγώ, γίγνεται, ἄν τισ πλείονα καρπὸν αὐτῇ ἐμβάλῃ, ὥσπερ τὰ ὑποζύγια, τοῦτο σύ με δίδασκε. καὶ ὁ Ἰσχόμαχοσ γελάσασ εἶπεν·

ἀλλὰ παίζεισ μὲν σύγε, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ. εὖ γε μέντοι, ἔφη, ἴσθι, ἂν μὲν ἐμβαλὼν τὸ σπέρμα τῇ γῇ ἔπειτα ἐν ᾧ πολλὴν ἔχει τροφὴν ἡ γῆ ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ χλόησ γενομένησ ἀπὸ τοῦ σπέρματοσ καταστρέψῃσ αὐτὸ πάλιν, τοῦτο γίγνεται σῖτοσ τῇ γῇ, καὶ ὥσπερ ὑπὸ κόπρου ἰσχὺσ αὐτῇ ἐγγίγνεται· ἂν μέντοι ἐκτρέφειν ἐᾷσ τὴν γῆν διὰ τέλουσ τὸ σπέρμα εἰσ καρπόν, χαλεπὸν τῇ ἀσθενεῖ γῇ ἐσ τέλοσ πολὺν καρπὸν ἐκφέρειν. καὶ συὶ δὲ ἀσθενεῖ χαλεπὸν πολλοὺσ ἁδροὺσ χοίρουσ ἐκτρέφειν. λέγεισ σύ, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἰσχόμαχε, τῇ ἀσθενεστέρᾳ γῇ μεῖον δεῖν τὸ σπέρμα ἐμβαλεῖν;

ναὶ μὰ Δί’, ἔφη, ὦ Σώκρατεσ, καὶ σύ γε συνομολογεῖσ, λέγων ὅτι νομίζεισ τοῖσ ἀσθενεστέροισ πᾶσι μείω προστάττειν πράγματα. τοὺσ δὲ δὴ σκαλέασ, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἰσχόμαχε, τίνοσ ἕνεκα ἐμβάλλετε τῷ σίτῳ;

οἶσθα δήπου, ἔφη, ὅτι ἐν τῷ χειμῶνι πολλὰ ὕδατα γίγνεται. τί γὰρ οὔ; ἔφην ἐγώ. οὐκοῦν θῶμεν τοῦ σίτου καὶ κατακρυφθῆναί τινα ὑπ’ αὐτῶν ἰλύοσ ἐπιχυθείσησ καὶ ψιλωθῆναί τινασ ῥίζασ ὑπὸ ῥεύματοσ. καὶ ὕλη δὲ πολλάκισ ὑπὸ τῶν ὑδάτων δήπου συνεξορμᾷ τῷ σίτῳ καὶ παρέχει πνιγμὸν αὐτῷ. πάντα, ἔφην ἐγώ, εἰκὸσ ταῦτα γίγνεσθαι. οὐκοῦν δοκεῖ σοι, ἔφη, ἐνταῦθα ἤδη ἐπικουρίασ τινὸσ δεῖσθαι ὁ σῖτοσ;

πάνυ μὲν οὖν, ἔφην ἐγώ. τῷ οὖν κατιλυθέντι τί ἂν ποιοῦντεσ δοκοῦσιν ἄν σοι ἐπικουρῆσαι; ἐπικουφίσαντεσ, ἔφην ἐγώ, τὴν γῆν. τί δέ, ἔφη, τῷ ἐψιλωμένῳ τὰσ ῥίζασ; ἀντιπροσαμησάμενοι τὴν γῆν ἄν, ἔφην ἐγώ. τί γάρ, ἔφη, ἂν ὕλη πνίγῃ συνεξορμῶσα τῷ σίτῳ καὶ διαρπάζουσα τοῦ σίτου τὴν τροφὴν ὥσπερ οἱ κηφῆνεσ διαρπάζουσιν ἄχρηστοι ὄντεσ τῶν μελιττῶν ἃ ἂν ἐκεῖναι ἐργασάμεναι τροφὴν καταθῶνται;

ἐκκόπτειν ἂν νὴ Δία τὴν τροφὴν δέοι τὴν ὕλην, ἔφην ἐγώ, ὥσπερ τοὺσ κηφῆνασ ἐκ τῶν σμηνῶν ἀφαιρεῖν. οὐκοῦν, ἔφη, εἰκότωσ σοι δοκοῦμεν ἐμβαλεῖν τοὺσ σκαλέασ;

πάνυ γε. ἀτὰρ ἐνθυμοῦμαι, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἰσχόμαχε, οἱο͂́ν ἐστι τὸ εὖ τὰσ εἰκόνασ ἐπάγεσθαι. πάνυ γὰρ σύ με ἐξώργισασ πρὸσ τὴν ὕλην τοὺσ κηφῆνασ εἰπών, πολὺ μᾶλλον ἢ ὅτε περὶ αὐτῆσ τῆσ ὕλησ ἔλεγεσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION