헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΞψροπαέ5́5́

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ε, chapter 5)

ἐπεὶ δὲ ταῦτα διεπέπρακτο, πέμπει πρὸσ Κυαξάρην καὶ ἐπέστειλεν αὐτῷ ἥκειν ἐπὶ τὸ στρατόπεδον, ὅπωσ περὶ τῶν φρουρίων ὧν εἰλήφεσαν βουλεύσαιντο ὅ τι χρήσαιντο, καὶ ὅπωσ θεασάμενοσ τὸ στράτευμα καὶ περὶ τῶν ἄλλων σύμβουλοσ γίγνοιτο ὅ τι δοκοίη ἐκ τούτου πράττειν· ἐὰν δὲ κελεύῃ, εἰπέ, ἔφη, ὅτι ἐγὼ ἂν ὡσ ἐκεῖνον ἰοίην συστρατοπεδευσόμενοσ. ὁ μὲν δὴ ἄγγελοσ ᾤχετο ταῦτ’ ἀπαγγελῶν.

ὁ δὲ Κῦροσ ἐν τούτῳ ἐκέλευσε τὴν τοῦ Ἀσσυρίου σκηνήν, ἣν Κυαξάρῃ οἱ Μῆδοι ἐξεῖλον, ταύτην κατασκευάσαι ὡσ βέλτιστα τῇ τε ἄλλῃ κατασκευῇ ἣν εἶχον καὶ τῷ γυναῖκα εἰσαγαγεῖν εἰσ τὸν γυναικῶνα τῆσ σκηνῆσ καὶ σὺν ταύτῃ τὰσ μουσουργούσ, αἵπερ ἐξῃρημέναι ἦσαν Κυαξάρῃ. οἱ μὲν δὴ ταῦτ’ ἔπραττον.

ὁ δὲ πεμφθεὶσ πρὸσ τὸν Κυαξάρην ἐπεὶ ἔλεξε τὰ ἐντεταλμένα, ἀκούσασ αὐτοῦ ὁ Κυαξάρησ ἔγνω βέλτιον εἶναι τὸ στράτευμα μένειν ἐν τοῖσ μεθορίοισ. καὶ γὰρ οἱ Πέρσαι οὓσ μετεπέμψατο ὁ Κῦροσ ἧκον· ἦσαν δὲ μυριάδεσ τέτταρεσ τοξοτῶν καὶ πελταστῶν. ὁρῶν οὖν καὶ τούτουσ σινομένουσ πολλὰ τὴν Μηδικήν, τούτων ἂν ἐδόκει ἥδιον ἀπαλλαγῆναι ἢ ἄλλον ὄχλον εἰσδέξασθαι.

ὁ μὲν δὴ ἐκ Περσῶν ἄγων τὸν στρατὸν ἐρόμενοσ τὸν Κυαξάρην κατὰ τὴν Κύρου ἐπιστολὴν εἴ τι δέοιτο τοῦ στρατοῦ, ἐπεὶ οὐκ ἔφη δεῖσθαι, αὐθημερόν, ἐπεὶ ἤκουσε παρόντα Κῦρον, ᾤχετο πρὸσ αὐτὸν ἄγων τὸ στράτευμα. ὁ δὲ Κυαξάρησ ἐπορεύετο τῇ ὑστεραίᾳ σὺν τοῖσ παραμείνασιν ἱππεῦσι Μήδων·

ὡσ δ’ ᾔσθετο ὁ Κῦροσ προσιόντα αὐτόν, λαβὼν τούσ τε τῶν Περσῶν ἱππέασ, πολλοὺσ ἤδη ὄντασ, καὶ τοὺσ Μήδουσ πάντασ καὶ τοὺσ Ἀρμενίουσ καὶ τοὺσ Ὑρκανίουσ καὶ τῶν ἄλλων συμμάχων τοὺσ εὐιπποτάτουσ τε καὶ εὐοπλοτάτουσ ἀπήντα, ἐπιδεικνὺσ τῷ Κυαξάρῃ τὴν δύναμιν. ὁ δὲ Κυαξάρησ ἐπεὶ εἶδε σὺν μὲν τῷ Κύρῳ πολλούσ τε καὶ καλοὺσ καὶ ἀγαθοὺσ ἑπομένουσ, σὺν αὐτῷ δὲ ὀλίγην τε καὶ ὀλίγου ἀξίαν θεραπείαν, ἄτιμόν τι αὐτῷ ἔδοξεν εἶναι καὶ ἄχοσ αὐτὸν ἔλαβεν.

ἐπεὶ δὲ καταβὰσ ἀπὸ τοῦ ἵππου ὁ Κῦροσ προσῆλθεν ὡσ φιλήσων αὐτὸν κατὰ νόμον, ὁ Κυαξάρησ κατέβη μὲν ἀπὸ τοῦ ἵππου, ἀπεστράφη δέ· καὶ ἐφίλησε μὲν οὔ, δακρύων δὲ φανερὸσ ἦν. ἐκ τούτου δὴ ὁ Κῦροσ τοὺσ μὲν ἄλλουσ πάντασ ἀποστάντασ ἐκέλευσεν ἀναπαύεσθαι·

αὐτὸσ δὲ λαβόμενοσ τῆσ δεξιᾶσ τοῦ Κυαξάρου καὶ ἀπαγαγὼν αὐτὸν τῆσ ὁδοῦ ἔξω ὑπὸ φοίνικάσ τινασ, τῶν τε Μηδικῶν πίλων ὑποβαλεῖν ἐκέλευσεν αὐτῷ καὶ καθίσασ αὐτὸν καὶ παρακαθεζόμενοσ εἶπεν ὧδε. εἰπέ μοι, ἔφη, πρὸσ τῶν θεῶν, ὦ θεῖε, τί μοι ὀργίζῃ καὶ τί χαλεπὸν ὁρῶν οὕτω χαλεπῶσ φέρεισ;

ἐνταῦθα δὴ ὁ Κυαξάρησ ἀπεκρίνατο· ὅτι, ὦ Κῦρε, δοκῶν γε δὴ ἐφ’ ὅσον ἀνθρώπων μνήμη ἐφικνεῖται καὶ τῶν πάλαι προγόνων καὶ πατρὸσ βασιλέωσ πεφυκέναι καὶ αὐτὸσ βασιλεὺσ νομιζόμενοσ εἶναι, ἐμαυτὸν μὲν ὁρῶ οὕτω ταπεινῶσ καὶ ἀναξίωσ ἐλαύνοντα, σὲ δὲ τῇ ἐμῇ θεραπείᾳ καὶ τῇ ἄλλῃ δυνάμει μέγαν τε καὶ μεγαλοπρεπῆ παρόντα. καὶ ταῦτα χαλεπὸν μὲν οἶμαι καὶ ὑπὸ πολεμίων παθεῖν, πολὺ δ’, ὦ Ζεῦ, χαλεπώτερον ὑφ’ ὧν ἥκιστα ἐχρῆν ταῦτα πεπονθέναι.

ἐγὼ μὲν γὰρ δοκῶ δεκάκισ ἂν κατὰ τῆσ γῆσ καταδῦναι ἥδιον ἢ ὀφθῆναι οὕτω ταπεινὸσ καὶ ἰδεῖν τοὺσ ἐμοὺσ ἐμοῦ ἀμελήσαντασ καὶ ἐπεγγελῶντασ ἐμοί. οὐ γὰρ ἀγνοῶ τοῦτο, ἔφη, ὅτι οὐ σύ μου μόνον μείζων εἶ, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐμοὶ δοῦλοι ἰσχυρότεροι ἐμοῦ ὑπαντιάζουσί μοι καὶ κατεσκευασμένοι εἰσὶν ὥστε δύνασθαι ποιῆσαι μᾶλλον ἐμὲ κακῶσ ἢ παθεῖν ὑπ’ ἐμοῦ. καὶ ἅμα ταῦτα λέγων πολὺ ἔτι μᾶλλον ἐκρατεῖτο ὑπὸ τῶν δακρύων, ὥστε καὶ τὸν Κῦρον ἐπεσπάσατο ἐμπλησθῆναι δακρύων τὰ ὄμματα.

ἐπισχὼν δὲ μικρὸν ἔλεξε τοιάδε ὁ Κῦροσ. ἀλλὰ ταῦτα μέν, ὦ Κυαξάρη, οὔτε λέγεισ ἀληθῆ οὔτε ὀρθῶσ γιγνώσκεισ, εἰ οἰεί τῇ ἐμῇ παρουσίᾳ Μήδουσ κατεσκευάσθαι ὥστε ἱκανοὺσ εἶναι σὲ κακῶσ ποιεῖν·

τὸ μέντοι σε θυμοῦσθαι καὶ φοβεῖσθαι οὐ θαυμάζω.

εἰ μέντοι γε δικαίωσ ἢ ἀδίκωσ αὐτοῖσ χαλεπαίνεισ, παρήσω τοῦτο· οἶδα γὰρ ὅτι βαρέωσ ἂν φέροισ ἀκούων ἐμοῦ ἀπολογουμένου ὑπὲρ αὐτῶν· τὸ μέντοι ἄνδρα ἄρχοντα πᾶσιν ἅμα χαλεπαίνειν τοῖσ ἀρχομένοισ, τοῦτο ἐμοὶ δοκεῖ μέγα ἁμάρτημα εἶναι. ἀνάγκη γὰρ διὰ τὸ πολλοὺσ μὲν φοβεῖν πολλοὺσ ἐχθροὺσ ποιεῖσθαι, διὰ δὲ τὸ πᾶσιν ἅμα χαλεπαίνειν πᾶσιν αὐτοῖσ ὁμόνοιαν ἐμβάλλειν. ὧν ἕνεκα, εὖ ἴσθι, ἐγὼ οὐκ ἀπέπεμπον ἄνευ ἐμαυτοῦ τούτουσ, φοβούμενοσ μή τι γένοιτο διὰ τὴν σὴν ὀργὴν ὅ τι πάντασ ἡμᾶσ λυπήσοι.

ταῦτα μὲν οὖν σὺν τοῖσ θεοῖσ ἐμοῦ παρόντοσ ἀσφαλῶσ ἔχει σοι· τὸ μέντοι σε νομίζειν ὑπ’ ἐμοῦ ἀδικεῖσθαι, τοῦτο ἐγὼ πάνυ χαλεπῶσ φέρω, εἰ ἀσκῶν ὅσον δύναμαι τοὺσ φίλουσ ὡσ πλεῖστα ἀγαθὰ ποιεῖν ἔπειτα τἀναντία τούτου δοκῶ ἐξεργάζεσθαι. ἀλλὰ γάρ, ἔφη, μὴ οὕτωσ εἰκῇ ἡμᾶσ αὐτοὺσ αἰτιώμεθα·

ἀλλ’, εἰ δυνατόν, σαφέστατα κατίδωμεν ποῖόν ἐστι τὸ παρ’ ἐμοῦ ἀδίκημα. καὶ τὴν ἐν φίλοισ δικαιοτάτην ὑπόθεσιν ἔχω ὑποτιθέναι· ἐὰν γάρ τί σε φανῶ κακὸν πεποιηκώσ, ὁμολογῶ ἀδικεῖν· ἐὰν μέντοι μηδὲν φαίνωμαι κακὸν πεποιηκὼσ μηδὲ βουληθείσ, οὐ καὶ σὺ αὖ ὁμολογήσεισ μηδὲν ὑπ’ ἐμοῦ ἀδικεῖσθαι; ἀλλ’ ἀνάγκη, ἔφη.

ἐὰν δὲ δὴ καὶ ἀγαθὰ πεπραχώσ σοι δῆλοσ ὦ καὶ προθυμούμενοσ πρᾶξαι ὡσ ἐγὼ πλεῖστα ἐδυνάμην, οὐκ ἂν καὶ ἐπαίνου σοι ἄξιοσ εἰήν μᾶλλον ἢ μέμψεωσ; δίκαιον γοῦν, ἔφη.

ἄγε τοίνυν, ἔφη ὁ Κῦροσ, σκοπῶμεν τὰ ἐμοὶ πεπραγμένα πάντα καθ’ ἓν ἕκαστον· οὕτω γὰρ μάλιστα δῆλον ἔσται ὅ τι τε αὐτῶν ἀγαθόν ἐστι καὶ ὅ τι κακόν. ἀρξώμεθα δ’, ἔφη, ἐκ τῆσδε τῆσ ἀρχῆσ, εἰ καὶ σοὶ ἀρκούντωσ δοκεῖ ἔχειν.

σὺ γὰρ δήπου ἐπεὶ ᾔσθου πολλοὺσ πολεμίουσ ἡθροισμένουσ, καὶ τούτουσ ἐπὶ σὲ καὶ τὴν σὴν χώραν ὁρμωμένουσ, εὐθὺσ ἔπεμπεσ πρόσ τε τὸ Περσῶν κοινὸν συμμάχουσ αἰτούμενοσ καὶ πρὸσ ἐμὲ ἰδίᾳ δεόμενοσ πειρᾶσθαι αὐτὸν ἐμὲ ἐλθεῖν ἡγούμενον, εἴ τινεσ Περσῶν ἰοιέν. οὔκουν ἐγὼ ἐπείσθην τε ταῦτα ὑπὸ σοῦ καὶ παρεγενόμην ἄνδρασ ἄγων σοι ὡσ ἦν δυνατὸν πλείστουσ τε καὶ ἀρίστουσ; ἦλθεσ γὰρ οὖν, ἔφη.

ἐν τούτῳ τοίνυν, ἔφη, πρῶτόν μοι εἰπὲ πότερον ἀδικίαν τινά μου πρὸσ σὲ κατέγνωσ ἢ μᾶλλον εὐεργεσίαν; Δῆλον, ἔφη ὁ Κυαξάρησ, ὅτι ἔκ γε τούτων εὐεργεσίαν. τί γάρ, ἔφη, ἐπεὶ οἱ πολέμιοι ἦλθον καὶ διαγωνίζεσθαι ἔδει πρὸσ αὐτούσ, ἐν τούτῳ κατενόησάσ πού με ἢ πόνου ἀποστάντα ἤ τινοσ κινδύνου φεισάμενον;

οὐ μὰ τὸν Δί’, ἔφη, οὐ μὲν δή.

τί γάρ, ἐπεὶ νίκησ γενομένησ σὺν τοῖσ θεοῖσ ἡμετέρασ καὶ ἀναχωρησάντων τῶν πολεμίων παρεκάλουν ἐγώ σε ὅπωσ κοινῇ μὲν αὐτοὺσ διώκοιμεν, κοινῇ δὲ τιμωροίμεθα, κοινῇ δὲ εἴ τι καλὸν κἀγαθὸν συμβαίνοι, τοῦτο καρποίμεθα, ἐν τούτοισ ἔχεισ τινά μου πλεονεξίαν κατηγορῆσαι; ὁ μὲν δὴ Κυαξάρησ πρὸσ τοῦτο ἐσίγα·

ὁ δὲ Κῦροσ πάλιν ἔλεγεν ὧδε· ἀλλ’ ἐπεὶ πρὸσ τοῦτο σιωπᾶν ἥδιόν σοι ἢ ἀποκρίνασθαι, τόδε γ’, ἔφη, εἰπὲ εἴ τι ἀδικεῖσθαι ἐνόμισασ ὅτι, ἐπεί σοι οὐκ ἀσφαλὲσ ἐδόκει εἶναι τὸ διώκειν, σὲ μὲν αὐτὸν ἀφῆκα τοῦ κινδύνου τούτου μετέχειν, ἱππέασ δὲ τῶν σῶν συμπέμψαι μοι ἐδεόμην σου· εἰ γὰρ καὶ τοῦτο αἰτῶν ἠδίκουν, ἄλλωσ τε καὶ προπαρεσχηκὼσ ἐμαυτόν σοι σύμμαχον, τοῦτ’ αὖ παρὰ σοῦ, ἔφη, ἐπιδεικνύσθω. ἐπεὶ δ’ αὖ καὶ πρὸσ τοῦτο ἐσίγα ὁ Κυαξάρησ, ἀλλ’ εἰ μηδὲ τοῦτο, ἔφη, βούλει ἀποκρίνασθαι, σὺ δὲ τοὐντεῦθεν λέγε εἴ τι αὖ ἠδίκουν ὅτι σοῦ ἀποκριναμένου ἐμοὶ ὡσ οὐκ ἂν βούλοιο, εὐθυμουμένουσ ὁρῶν Μήδουσ, τούτου παύσασ αὐτοὺσ ἀναγκάζειν κινδυνεύσοντασ ἰέναι, εἴ τι αὖ σοι δοκῶ τοῦτο χαλεπὸν ποιῆσαι ὅτι ἀμελήσασ τοῦ ὀργίζεσθαί σοι ἐπὶ τούτοισ πάλιν ᾔτουν σε οὗ ᾔδη οὔτε σοὶ μεῖον ὂν δοῦναι οὐδὲν οὔτε ῥᾷον Μήδοισ ἐπιταχθῆναι·

τὸν γὰρ βουλόμενον δήπου ἕπεσθαι ᾔτησά σε δοῦναί μοι. οὐκοῦν τούτου τυχὼν παρὰ σοῦ οὐδὲν ἦν, εἰ μὴ τούτουσ πείσαιμι.

ἐλθὼν οὖν ἔπειθον αὐτοὺσ καὶ οὓσ ἔπεισα τούτουσ ἔχων ἐπορευόμην σοῦ ἐπιτρέψαντοσ. εἰ δὲ τοῦτο αἰτίασ ἄξιον νομίζεισ, οὐδ’ ὅ τι ἂν διδῷσ, ὡσ ἐοίκε, παρὰ σοῦ δέχεσθαι ἀναίτιόν ἐστιν. οὐκοῦν ἐξωρμήσαμεν οὕτωσ·

ἐπειδὴ δ’ ἐξήλθομεν, τί ἡμῖν πεπραγμένον οὐ φανερόν ἐστιν; οὐ τὸ στρατόπεδον ἥλωκε τῶν πολεμίων; οὐ τεθνᾶσι πολλοὶ τῶν ἐπὶ σὲ ἐλθόντων; ἀλλὰ μὴν τῶν γε ζώντων ἐχθρῶν πολλοὶ μὲν ὅπλων ἐστέρηνται, πολλοὶ δὲ ἵππων· χρήματά γε μὴν τὰ τῶν φερόντων καὶ ἀγόντων τὰ σὰ πρόσθεν νῦν ὁρᾷσ τοὺσ σοὺσ φίλουσ καὶ ἔχοντασ καὶ ἄγοντασ, τὰ μὲν σοί, τὰ δ’ αὖ τοῖσ ὑπὸ τὴν σὴν ἀρχήν. τὸ δὲ πάντων μέγιστον καὶ κάλλιστον, τὴν μὲν σὴν χώραν αὐξανομένην ὁρᾷσ, τὴν δὲ τῶν πολεμίων μειουμένην·

καὶ τὰ μὲν τῶν πολεμίων φρούρια ἐχόμενα, τὰ δὲ σὰ τὰ πρότερον εἰσ τὴν Σύρων ἐπικράτειαν συντελοῦντα νῦν τἀναντία σοὶ προσκεχωρηκότα· τούτων δὲ εἴ τι κακόν σοι ἢ εἴ τι μὴ ἀγαθόν σοι μαθεῖν μὲν ἔγωγε βούλεσθαι οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἂν εἴποιμι· ἀκοῦσαι μέντοι γε οὐδὲν κωλύει. ἀλλὰ λέγε ὅ τι γιγνώσκεισ περὶ αὐτῶν.

ὁ μὲν δὴ Κῦροσ οὕτωσ εἰπὼν ἐπαύσατο· ὁ δὲ Κυαξάρησ ἔλεξε πρὸσ ταῦτα τάδε. ἀλλ’, ὦ Κῦρε, ὡσ μὲν ταῦτα ἃ σὺ πεποίηκασ κακά ἐστιν οὐκ οἶδ’ ὅπωσ χρὴ λέγειν·

εὖ γε μέντοι, ἔφη, ἴσθι ὅτι ταῦτα τἀγαθὰ τοιαῦτά ἐστιν οἱᾶ ὅσῳ πλείονα φαίνεται, τοσούτῳ μᾶλλον ἐμὲ βαρύνει. τήν τε γὰρ χώραν, ἔφη, ἐγὼ ἂν τὴν σὴν ἐβουλόμην τῇ ἐμῇ δυνάμει μείζω ποιεῖν μᾶλλον ἢ τὴν ἐμὴν ὑπὸ σοῦ ὁρᾶν οὕτωσ αὐξανομένην·

σοὶ μὲν γὰρ ταῦτα ποιοῦντι καλά, ἐμοὶ δέ γέ ἐστί πῃ ταὐτὰ ἀτιμίαν φέροντα. καὶ χρήματα οὕτωσ ἄν μοι δοκῶ ἥδιόν σοι δωρεῖσθαι ἢ παρὰ σοῦ οὕτω λαμβάνειν ὡσ σὺ νῦν ἐμοὶ δίδωσ·

τούτοισ γὰρ πλουτιζόμενοσ ὑπὸ σοῦ καὶ μᾶλλον αἰσθάνομαι οἷσ πενέστεροσ γίγνομαι. καὶ τούσ γ’ ἐμοὺσ ὑπηκόουσ ἰδὼν μικρά γε ἀδικουμένουσ ὑπὸ σοῦ ἧττον ἂν δοκῶ λυπεῖσθαι ἢ νῦν ὁρῶν ὅτι μεγάλα ἀγαθὰ πεπόνθασιν ὑπὸ σοῦ. εἰ δέ σοι, ἔφη, ταῦτα δοκῶ ἀγνωμόνωσ ἐνθυμεῖσθαι, μὴ ἐν ἐμοὶ αὐτὰ ἀλλ’ εἰσ σὲ τρέψασ πάντα καταθέασαι οἱᾶ́ σοι φαίνεται.

τί γὰρ ἄν, εἴ τισ κύνασ, οὓσ σὺ τρέφεισ φυλακῆσ ἕνεκα σαυτοῦ τε καὶ τῶν σῶν, τούτουσ θεραπεύων γνωριμωτέρουσ ἑαυτῷ ἢ σοὶ ποιήσειεν, ἆρ’ ἄν σε εὐφράναι τούτῳ τῷ θεραπεύματι; εἰ δὲ τοῦτό σοι δοκεῖ μικρὸν εἶναι, ἐκεῖνο κατανόησον·

εἴ τισ τοὺσ σὲ θεραπεύοντασ, οὓσ σὺ καὶ φρουρᾶσ καὶ στρατείασ ἕνεκα κέκτησαι, τούτουσ οὕτω διατιθείη ὥστ’ ἐκείνου μᾶλλον ἢ σοῦ βούλεσθαι εἶναι, ἆρ’ ἂν ἀντὶ ταύτησ τῆσ εὐεργεσίασ χάριν αὐτῷ εἰδείησ; τί δέ, ὃ μάλιστα ἄνθρωποι ἀσπάζονταί τε καὶ θεραπεύουσιν οἰκειότατα, εἴ τισ τὴν γυναῖκα τὴν σὴν οὕτω θεραπεύσειεν ὥστε φιλεῖν αὐτὴν μᾶλλον ποιήσειεν ἑαυτὸν ἢ σέ, ἆρ’ ἄν σε τῇ εὐεργεσίᾳ ταύτῃ εὐφράναι;

πολλοῦ γ’ ἂν οἶμαι καὶ δέοι· ἀλλ’ εὖ οἶδ’ ὅτι πάντων ἂν μάλιστα ἀδικοίη σε τοῦτο ποιήσασ. ἵνα δὲ εἴπω καὶ τὸ μάλιστα τῷ ἐμῷ πάθει ἐμφερέσ, εἴ τισ οὓσ σὺ ἤγαγεσ Πέρσασ οὕτω θεραπεύσειεν ὥστε αὐτῷ ἥδιον ἕπεσθαι ἢ σοί, ἆρ’ ἂν φίλον αὐτὸν νομίζοισ;

οἶμαι μὲν οὔ, ἀλλὰ πολεμιώτερον ἂν ἢ εἰ πολλοὺσ αὐτῶν κατακάνοι. τί δ’, εἴ τισ τῶν σῶν φίλων φιλοφρόνωσ σου εἰπόντοσ λαμβάνειν ὁπόσα ἐθέλοι εἶτα τοῦτο ἀκούσασ λαβὼν οἴχοιτο ἅπαντα ὁπόσα δύναιτο, καὶ αὐτὸσ μέν γε τοῖσ σοῖσ πλουτοίη, σὺ δὲ μηδὲ μετρίοισ ἔχοισ χρῆσθαι, ἆρ’ ἂν δύναιο τὸν τοιοῦτον ἄμεμπτον φίλον νομίζειν;

νῦν μέντοι ἐγώ, ὦ Κῦρε, εἰ μὴ ταῦτα ἀλλὰ τοιαῦτα ὑπὸ σοῦ δοκῶ πεπονθέναι.

σὺ γὰρ ἀληθῆ λέγεισ· εἰπόντοσ ἐμοῦ τοὺσ θέλοντασ ἄγειν λαβὼν ᾤχου πᾶσάν μου τὴν δύναμιν, ἐμὲ δὲ ἔρημον κατέλιπεσ· καὶ νῦν ἃ ἔλαβεσ τῇ ἐμῇ δυνάμει ἄγεισ δή μοι καὶ τὴν ἐμὴν χώραν αὔξεισ σὺν τῇ ἐμῇ ῥώμῃ· ἐγὼ δὲ δοκῶ οὐδὲν συναίτιοσ ὢν τῶν ἀγαθῶν παρέχειν ἐμαυτὸν ὥσπερ γυνὴ εὖ ποιεῖν, καὶ τοῖσ τε ἄλλοισ ἀνθρώποισ καὶ τοῖσδε τοῖσ ἐμοῖσ ὑπηκόοισ σὺ μὲν ἀνὴρ φαίνῃ, ἐγὼ δ’ οὐκ ἄξιοσ ἀρχῆσ. ταῦτά σοι δοκεῖ εὐεργετήματ’ εἶναι, ὦ Κῦρε;

εὖ ἴσθ’ ὅτι εἴ τι ἐμοῦ ἐκήδου, οὐδενὸσ ἂν οὕτω με ἀποστερεῖν ἐφυλάττου ὡσ ἀξιώματοσ καὶ τιμῆσ. τί γὰρ ἐμοὶ πλέον τὸ τὴν γῆν πλατύνεσθαι, αὐτὸν δὲ ἀτιμάζεσθαι; οὐ γάρ τοι ἐγὼ Μήδων ἦρχον διὰ τὸ κρείττων αὐτῶν πάντων εἶναι, ἀλλὰ μᾶλλον διὰ τὸ αὐτοὺσ τούτουσ ἀξιοῦν ἡμᾶσ αὑτῶν πάντα βελτίονασ εἶναι. καὶ ὁ Κῦροσ ἔτι λέγοντοσ αὐτοῦ ὑπολαβὼν εἶπε·

πρὸσ τῶν θεῶν, ἔφη, ὦ θεῖε, εἴ τι κἀγώ σοι πρότερον ἐχαρισάμην, καὶ σὺ νῦν ἐμοὶ χάρισαι ὃ ἂν δεηθῶ σου· παῦσαι, ἔφη, τὸ νῦν εἶναι μεμφόμενόσ μοι· ἐπειδὰν δὲ πεῖραν ἡμῶν λάβῃσ πῶσ ἔχομεν πρὸσ σέ, ἐὰν μὲν δή σοι φαίνηται τὰ ὑπ’ ἐμοῦ πεπραγμένα ἐπὶ τῷ σῷ ἀγαθῷ πεποιημένα, ἀσπαζομένου τέ μού σε ἀντασπάζου με εὐεργέτην τε νόμιζε, ἐὰν δ’ ἐπὶ θάτερα, τότε μοι μέμφου. ἀλλ’ ἴσωσ μέντοι, ἔφη ὁ Κυαξάρησ, καλῶσ λέγεισ·

κἀγὼ οὕτω ποιήσω. τί οὖν; ἔφη ὁ Κῦροσ, ἦ καὶ φιλήσω σε; εἰ σὺ βούλει, ἔφη. καὶ οὐκ ἀποστρέψῃ με ὥσπερ ἄρτι; οὐκ ἀποστρέψομαι, ἔφη. καὶ ὃσ ἐφίλησεν αὐτόν. ὡσ δὲ εἶδον οἱ Μῆδοί τε καὶ οἱ Πέρσαι καὶ οἱ ἄλλοι πᾶσι γὰρ ἔμελεν ὅ τι ἐκ τούτων ἔσοιτο, εὐθὺσ ἥσθησάν τε καὶ ἐφαιδρύνθησαν.

καὶ ὁ Κῦροσ δὲ καὶ ὁ Κυαξάρησ ἀναβάντεσ ἐπὶ τοὺσ ἵππουσ ἡγοῦντο, καὶ ἐπὶ μὲν τῷ Κυαξάρῃ οἱ Μῆδοι εἵποντο Κῦροσ γὰρ αὐτοῖσ οὕτωσ ἐπένευσεν, ἐπὶ δὲ τῷ Κύρῳ οἱ Πέρσαι, οἱ δ’ ἄλλοι ἐπὶ τούτοισ. ἐπεὶ δὲ ἀφίκοντο ἐπὶ τὸ στρατόπεδον καὶ κατέστησαν τὸν Κυαξάρην εἰσ τὴν κατεσκευασμένην σκηνήν, οἷσ μὲν ἐτέτακτο παρεσκεύαζον τὰ ἐπιτήδεια τῷ Κυαξάρῃ·

οἱ δὲ Μῆδοι ὅσον χρόνον σχολὴν πρὸ δείπνου ἦγεν ὁ Κυαξάρησ ᾖσαν πρὸσ αὐτόν, οἱ μὲν καὶ αὐτοὶ καθ’ ἑαυτούσ, οἱ δὲ πλεῖστοι ὑπὸ Κύρου ἐγκέλευστοι, δῶρα ἄγοντεσ, ὁ μέν τισ οἰνοχόον καλόν, ὁ δ’ ὀψοποιὸν ἀγαθόν, ὁ δ’ ἀρτοποιόν, ὁ δὲ μουσουργόν, ὁ δ’ ἐκπώματα, ὁ δ’ ἐσθῆτα καλήν·

πᾶσ δέ τισ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ ἕν γέ τι ὧν εἰλήφει ἐδωρεῖτο αὐτῷ· ὥστε τὸν Κυαξάρην μεταγιγνώσκειν ὡσ οὔτε ὁ Κῦροσ ἀφίστη αὐτοὺσ ἀπ’ αὐτοῦ οὔθ’ οἱ Μῆδοι ἧττόν τι αὐτῷ προσεῖχον τὸν νοῦν ἢ καὶ πρόσθεν.

ἐπεὶ δὲ δείπνου ὡρ́α ἦν, καλέσασ ὁ Κυαξάρησ ἠξίου τὸν Κῦρον διὰ χρόνου ἰδόντα αὐτὸν συνδειπνεῖν.

ὁ δὲ Κῦροσ ἔφη· μὴ δὴ σὺ κέλευε, ὦ Κυαξάρη· ἢ οὐχ ὁρᾷσ ὅτι οὗτοι οἱ παρόντεσ ὑφ’ ἡμῶν πάντεσ ἐπαιρόμενοι πάρεισιν; οὔκουν καλῶσ ἂν πράττοιμι εἰ τούτων ἀμελῶν τὴν ἐμὴν ἡδονὴν θεραπεύειν δοκοίην. ἀμελεῖσθαι δὲ δοκοῦντεσ στρατιῶται οἱ μὲν ἀγαθοὶ πολὺ ἀθυμότεροι γίγνονται, οἱ δὲ πονηροὶ πολὺ ὑβριστότεροι. ἀλλὰ σὺ μέν, ἔφη, ἄλλωσ τε καὶ ὁδὸν μακρὰν ἥκων δείπνει ἤδη·

καὶ εἴ τινέσ σε τιμῶσιν, ἀντασπάζου καὶ εὐώχει αὐτούσ, ἵνα σε καὶ θαρρήσωσιν· ἐγὼ δ’ ἀπιὼν ἐφ’ ἅπερ λέγω τρέψομαι. αὔριον δ’, ἔφη, πρῲ δεῦρ’ ἐπὶ τὰσ σὰσ θύρασ παρέσονται οἱ ἐπικαίριοι, ὅπωσ βουλευσώμεθα πάντεσ σὺν σοὶ ὅ τι χρὴ ποιεῖν τὸ ἐκ τοῦδε.

σὺ δ’ ἡμῖν ἔμβαλε <βουλὴν> παρὼν περὶ τούτου, πότερον ἔτι δοκεῖ στρατεύεσθαι ἢ καιρὸσ ἤδη διαλύειν τὴν στρατιάν. ἐκ τούτου ὁ μὲν Κυαξάρησ ἀμφὶ δεῖπνον εἶχεν, ὁ δὲ Κῦροσ συλλέξασ τοὺσ ἱκανωτάτουσ τῶν φίλων καὶ φρονεῖν καὶ συμπράττειν, εἴ τι δέοι, ἔλεξε τοιάδε.

ἄνδρεσ φίλοι, ἃ μὲν δὴ πρῶτα ηὐξάμεθα, πάρεστι σὺν θεοῖσ.

ὅπῃ γὰρ ἂν πορευώμεθα, κρατοῦμεν τῆσ χώρασ· καὶ μὲν δὴ τοὺσ πολεμίουσ ὁρῶμεν μειουμένουσ, ἡμᾶσ δὲ αὐτοὺσ πλείονάσ τε καὶ ἰσχυροτέρουσ γιγνομένουσ. εἰ δὲ ἡμῖν ἔτι ἐθελήσειαν οἱ νῦν προσγεγενημένοι σύμμαχοι παραμεῖναι, πολλῷ ἂν μᾶλλον ἁνύσαι δυναίμεθα καὶ εἴ τι βιάσασθαι καιρὸσ καὶ εἴ τι πεῖσαι δέοι.

ἀλλ’ ὥσπερ ὅταν μάχεσθαι δέῃ, ὁ πλείστουσ χειρωσάμενοσ ἀλκιμώτατοσ δοξάζεται εἶναι, οὕτω καὶ ὅταν πεῖσαι δέῃ, ὁ πλείστουσ ὁμογνώμονασ ἡμῖν ποιήσασ οὗτοσ δικαίωσ ἂν λεκτικώτατόσ τε καὶ πρακτικώτατοσ κρίνοιτο ἂν εἶναι.

μὴ μέντοι ὡσ λόγον ἡμῖν ἐπιδειξόμενοι οἱο͂ν ἂν εἴποιτε πρὸσ ἕκαστον αὐτῶν τοῦτο μελετᾶτε, ἀλλ’ ὡσ τοὺσ πεπεισμένουσ ὑφ’ ἑκάστου δήλουσ ἐσομένουσ οἷσ ἂν πράττωσιν οὕτω παρασκευάζεσθε.

καὶ ὑμεῖσ μέν, ἔφη, τούτων ἐπιμελεῖσθε·

ἐγὼ δὲ ὅπωσ ἂν ἔχοντεσ τὰ ἐπιτήδεια ὅσον ἂν ἔγωγε δύνωμαι οἱ στρατιῶται περὶ τοῦ στρατεύεσθαι βουλεύωνται τούτου πειράσομαι ἐπιμελεῖσθαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Xenophon, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ε, chapter 5

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ε, chapter 5)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION