Xenophon, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ε, chapter 1

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Ε, chapter 1)

οἱ μὲν δὴ ταῦτ’ ἔπραξάν τε καὶ ἔλεξαν. ταύτην μὲν οὖν ἔλαβεν ὁ αἰτήσασ. ὁ δὲ Κῦροσ τὰ μὲν Κυαξάρου ἐκέλευσε διαλαβόντασ φυλάττειν οὓσ ᾔδει οἰκειοτάτουσ αὐτῷ ὄντασ· καὶ ὅσα δὲ ἐμοὶ δίδοτε, ἡδέωσ, ἔφη, δέχομαι· χρήσεται δ’ αὐτοῖσ ὑμῶν ὁ ἀεὶ μάλιστα δεόμενοσ. φιλόμουσοσ δέ τισ τῶν Μήδων εἶπε· καὶ μὴν ἐγώ, ὦ Κῦρε, τῶν μουσουργῶν ἀκούσασ ἑσπέρασ ὧν σὺ νῦν ἔχεισ, ἤκουσά τε ἡδέωσ κἄν μοι δῷσ αὐτῶν μίαν, στρατεύεσθαι ἄν μοι δοκῶ ἥδιον ἢ οἴκοι μένειν. ὁ δὲ Κῦροσ εἶπεν· ἀλλ’ ἐγώ, ἔφη, καὶ δίδωμί σοι καὶ χάριν οἰόμαι σοὶ πλείω ἔχειν ὅτι ἐμὲ ᾔτησασ ἢ σὺ ἐμοὶ ὅτι λαμβάνεισ· οὕτωσ ἐγὼ ὑμῖν διψῶ χαρίζεσθαι. καλέσασ δὲ ὁ Κῦροσ Ἀράσπαν Μῆδον, ὃσ ἦν αὐτῷ ἐκ παιδὸσ ἑταῖροσ, ᾧ καὶ τὴν στολὴν ἐκδὺσ ἔδωκε τὴν Μηδικήν, ὅτε παρ’ Ἀστυάγουσ εἰσ Πέρσασ ἀπῄει, τοῦτον ἐκέλευσε διαφυλάξαι αὐτῷ τήν τε γυναῖκα καὶ τὴν σκηνήν·

ἦν δὲ αὕτη ἡ γυνὴ τοῦ Ἀβραδάτου τοῦ Σουσίου·

ὅτε δὲ ἡλίσκετο τὸ τῶν Ἀσσυρίων στρατόπεδον, ὁ ἀνὴρ αὐτῆσ οὐκ ἔτυχεν ἐν τῷ στρατοπέδῳ ὤν, ἀλλὰ πρὸσ τὸν τῶν Βακτρίων βασιλέα πρεσβεύων ᾤχετο· ἔπεμψε δὲ αὐτὸν ὁ Ἀσσύριοσ περὶ συμμαχίασ· ξένοσ γὰρ ὢν ἐτύγχανε τῷ τῶν Βακτρίων βασιλεῖ· ταύτην οὖν ἐκέλευσεν ὁ Κῦροσ διαφυλάττειν τὸν Ἀράσπαν, ἑώσ ἂν αὐτὸσ λάβῃ. κελευόμενοσ δὲ ὁ Ἀράσπασ ἐπήρετο·

ἑώρακασ δ’, ἔφη, ὦ Κῦρε, τὴν γυναῖκα, ἥν με κελεύεισ φυλάττειν; μὰ Δί’, ἔφη ὁ Κῦροσ, οὐκ ἔγωγε. ἀλλ’ ἐγώ, ἔφη, ἡνίκα ἐξῃροῦμέν σοι αὐτήν· καὶ δῆτα, ὅτε μὲν εἰσήλθομεν εἰσ τὴν σκηνὴν αὐτῆσ, τὸ πρῶτον οὐ διέγνωμεν αὐτήν· χαμαί τε γὰρ ἐκάθητο καὶ αἱ θεράπαιναι πᾶσαι περὶ αὐτήν· καὶ τοίνυν ὁμοίαν ταῖσ δούλαισ εἶχε τὴν ἐσθῆτα· ἐπεὶ δὲ γνῶναι βουλόμενοι ποία εἰή ἡ δέσποινα πάσασ περιεβλέψαμεν, ταχὺ πάνυ καὶ πασῶν ἐφαίνετο διαφέρουσα τῶν ἄλλων, καίπερ καθημένη κεκαλυμμένη τε καὶ εἰσ γῆν ὁρῶσα. ὡσ δὲ ἀναστῆναι αὐτὴν ἐκελεύσαμεν, συνανέστησαν μὲν αὐτῇ ἅπασαι αἱ ἀμφ’ αὐτήν, διήνεγκε δ’ ἐνταῦθα πρῶτον μὲν τῷ μεγέθει, ἔπειτα δὲ καὶ τῇ ἀρετῇ καὶ τῇ εὐσχημοσύνῃ, καίπερ ἐν ταπεινῷ σχήματι ἑστηκυῖα.

δῆλα δ’ ἦν αὐτῇ καὶ τὰ δάκρυα στάζοντα, τὰ μὲν κατὰ τῶν πέπλων, τὰ δὲ καὶ ἐπὶ τοὺσ πόδασ. ὡσ δ’ ἡμῶν ὁ γεραίτατοσ εἶπε, θάρρει, ὦ γύναι·

καλὸν μὲν γὰρ κἀγαθὸν ἀκούομεν καὶ τὸν σὸν ἄνδρα εἶναι· νῦν μέντοι ἐξαιροῦμεν ἀνδρί σε εὖ ἴσθι ὅτι οὔτε τὸ εἶδοσ ἐκείνου χείρονι οὔτε τὴν γνώμην οὔτε δύναμιν ἥττω ἔχοντι, ἀλλ’ ὡσ ἡμεῖσ γε νομίζομεν, εἴ τισ καὶ ἄλλοσ ἀνήρ, καὶ Κῦροσ ἄξιόσ ἐστι θαυμάζεσθαι, οὗ σὺ ἔσῃ τὸ ἀπὸ τοῦδε· ὡσ οὖν τοῦτο ἤκουσεν ἡ γυνή, περικατερρήξατό τε τὸν ἄνωθεν πέπλον καὶ ἀνωδύρατο· συνανεβόησαν δὲ καὶ αἱ δμωαί. ἐν τούτῳ δὲ ἐφάνη μὲν αὐτῆσ τὸ πλεῖστον μέροσ τοῦ προσώπου, ἐφάνη δὲ ἡ δέρη καὶ αἱ χεῖρεσ·

καὶ εὖ ἴσθι, ἔφη, ὦ Κῦρε, ὡσ ἐμοί τε ἔδοξε καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἅπασι τοῖσ ἰδοῦσι μήπω φῦναι μηδὲ γενέσθαι γυνὴ ἀπὸ θνητῶν τοιαύτη ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἀλλὰ πάντωσ, ἔφη, καὶ σὺ θέασαι αὐτήν. καὶ ὁ Κῦροσ ἔφη·

ναὶ μὰ Δία, πολύ γε ἧττον, εἰ τοιαύτη ἐστὶν οἱάν σὺ λέγεισ. τί δαί; ἔφη ὁ νεανίσκοσ. ὅτι, ἔφη, εἰ νυνὶ σοῦ ἀκούσασ ὅτι καλή ἐστι πεισθήσομαι ἐλθεῖν θεασόμενοσ, οὐδὲ πάνυ μοι σχολῆσ οὔσησ, δέδοικα μὴ πολὺ θᾶττον ἐκείνη αὖθισ ἀναπείσῃ καὶ πάλιν ἐλθεῖν θεασόμενον· ἐκ δὲ τούτου ἴσωσ ἂν ἀμελήσασ ὧν με δεῖ πράττειν καθήμην ἐκείνην θεώμενοσ. καὶ ὁ νεανίσκοσ ἀναγελάσασ εἶπεν·

οἰεί γάρ, ἔφη, ὦ Κῦρε, ἱκανὸν εἶναι κάλλοσ ἀνθρώπου ἀναγκάζειν τὸν μὴ βουλόμενον πράττειν παρὰ τὸ βέλτιστον; εἰ μέντοι, ἔφη, τοῦτο οὕτωσ ἐπεφύκει, πάντασ ἂν ἠνάγκαζεν ὁμοίωσ. ὁρᾷσ, ἔφη, τὸ πῦρ, ὡσ πάντασ ὁμοίωσ καίει;

πέφυκε γὰρ τοιοῦτον· τῶν δὲ καλῶν τῶν μὲν ἐρῶσι τῶν δ’ οὔ, καὶ ἄλλοσ γε ἄλλου. ἐθελούσιον γάρ, ἔφη, ἐστί, καὶ ἐρᾷ ἕκαστοσ ὧν ἂν βούληται· αὐτίκ’, ἔφη, οὐκ ἐρᾷ ἀδελφὸσ ἀδελφῆσ, ἄλλοσ δὲ ταύτησ, οὐδὲ πατὴρ θυγατρόσ, ἄλλοσ δὲ ταύτησ· καὶ γὰρ φόβοσ καὶ νόμοσ ἱκανὸσ ἔρωτα κωλύειν. εἰ δέ γ’, ἔφη, νόμοσ τεθείη μὴ ἐσθίοντασ μὴ πεινῆν καὶ μὴ πίνοντασ μὴ διψῆν μηδὲ ῥιγοῦν τοῦ χειμῶνοσ μηδὲ θάλπεσθαι τοῦ θέρουσ, οὐδεὶσ ἂν νόμοσ δυνηθείη διαπράξασθαι ταῦτα πείθεσθαι ἀνθρώπουσ·

πεφύκασι γὰρ ὑπὸ τούτων κρατεῖσθαι. τὸ δ’ ἐρᾶν ἐθελούσιόν ἐστιν· ἕκαστοσ γοῦν τῶν καθ’ ἑαυτὸν ἐρᾷ, ὥσπερ ἱματίων καὶ ὑποδημάτων. πῶσ οὖν, ἔφη ὁ Κῦροσ, εἰ ἐθελούσιόν·

ἐστι τὸ ἐρασθῆναι, οὐ καὶ παύσασθαι ἔστιν ὅταν τισ βούληται; ἀλλ’ ἐγώ, ἔφη, ἑώρακα καὶ κλαίοντασ ὑπὸ λύπησ δι’ ἔρωτα, καὶ δουλεύοντάσ γε τοῖσ ἐρωμένοισ καὶ μάλα κακὸν νομίζοντασ πρὶν ἐρᾶν τὸ δουλεύειν, καὶ διδόντασ γε πολλὰ ὧν οὐ βέλτιον αὐτοῖσ στέρεσθαι, καὶ εὐχομένουσ ὥσπερ καὶ ἄλλησ τινὸσ νόσου ἀπαλλαγῆναι, καὶ οὐ δυναμένουσ μέντοι ἀπαλλάττεσθαι, ἀλλὰ δεδεμένουσ ἰσχυροτέρᾳ τινὶ ἀνάγκῃ ἢ εἰ ἐν σιδήρῳ ἐδέδεντο. παρέχουσι γοῦν ἑαυτοὺσ τοῖσ ἐρωμένοισ πολλὰ καὶ εἰκῇ ὑπηρετοῦντασ· καὶ μέντοι οὐδ’ ἀποδιδράσκειν ἐπιχειροῦσι, τοιαῦτα κακὰ ἔχοντεσ, ἀλλὰ καὶ φυλάττουσι τοὺσ ἐρωμένουσ μή ποι ἀποδρῶσι. καὶ ὁ νεανίσκοσ εἶπε πρὸσ ταῦτα·

ποιοῦσι γάρ, ἔφη, ταῦτα· εἰσὶ μέντοι, ἔφη, οἱ τοιοῦτοι μοχθηροί· διόπερ οἶμαι καὶ εὔχονται μὲν αἰεὶ ὡσ ἄθλιοι ὄντεσ ἀποθανεῖν, μυρίων δ’ οὐσῶν μηχανῶν ἀπαλλαγῆσ τοῦ βίου οὐκ ἀπαλλάττονται. οἱ αὐτοὶ δέ γε οὗτοι καὶ κλέπτειν ἐπιχειροῦσι καὶ οὐκ ἀπέχονται τῶν ἀλλοτρίων, ἀλλ’ ἐπειδάν τι ἁρπάσωσιν ἢ κλέψωσιν, ὁρᾷσ ὅτι σὺ πρῶτοσ, ὡσ οὐκ ἀναγκαῖον <ὂν> τὸ κλέπτειν, αἰτιᾷ τὸν κλέπτοντα καὶ ἁρπάζοντα, καὶ οὐ συγγιγνώσκεισ, ἀλλὰ κολάζεισ; οὕτω μέντοι, ἔφη, καὶ οἱ καλοὶ οὐκ ἀναγκάζουσιν ἐρᾶν ἑαυτῶν οὐδ’ ἐφίεσθαι ἀνθρώπουσ ὧν μὴ δεῖ, ἀλλὰ τὰ μοχθηρὰ ἀνθρώπια πασῶν οἶμαι τῶν ἐπιθυμιῶν ἀκρατῆ ἐστι, κἄπειτα ἔρωτα αἰτιῶνται·

οἱ δέ γε καλοὶ κἀγαθοὶ ἐπιθυμοῦντεσ καὶ χρυσίου καὶ ἵππων ἀγαθῶν καὶ γυναικῶν καλῶν, ὅμωσ πάντων τούτων δύνανται ἀπέχεσθαι ὥστε μὴ ἅπτεσθαι αὐτῶν παρὰ τὸ δίκαιον. ἐγὼ γοῦν, ἔφη, ταύτην ἑωρακὼσ καὶ πάνυ καλῆσ δοξάσησ μοι εἶναι ὅμωσ καὶ παρὰ σοί εἰμι καὶ ἱππεύω καὶ τἆλλα τὰ ἐμοὶ προσήκοντα ἀποτελῶ.

ναὶ μὰ Δί’, ἔφη ὁ Κῦροσ·

ἴσωσ γὰρ θᾶττον ἀπῆλθεσ ἢ ἐν ὅσῳ χρόνῳ ἔρωσ πέφυκε συσκευάζεσθαι ἄνθρωπον. καὶ πυρὸσ γάρ τοι ἔστι θιγόντα μὴ εὐθὺσ καίεσθαι καὶ τὰ ξύλα οὐκ εὐθὺσ ἀναλάμπει· ὅμωσ δ’ ἔγωγε οὔτε πυρὸσ ἑκὼν εἶναι ἅπτομαι οὔτε τοὺσ καλοὺσ εἰσορῶ. οὐδέ γε σοὶ συμβουλεύω, ἔφη, ὦ Ἀράσπα, ἐν τοῖσ καλοῖσ ἐᾶν τὴν ὄψιν ἐνδιατρίβειν· ὡσ τὸ μὲν πῦρ τοὺσ ἁπτομένουσ καίει, οἱ δὲ καλοὶ καὶ τοὺσ ἄπωθεν θεωμένουσ ὑφάπτουσιν, ὥστε αἴθεσθαι τῷ ἔρωτι. θάρρει, ἔφη, ὦ Κῦρε·

οὐδ’ ἐὰν μηδέποτε παύσωμαι θεώμενοσ, οὐ μὴ κρατηθῶ ὥστε ποιεῖν τι ὧν μὴ χρὴ ποιεῖν. κάλλιστα, ἔφη, λέγεισ· φύλαττε τοίνυν, ἔφη, ὥσπερ σε κελεύω καὶ ἐπιμελοῦ αὐτῆσ· ἴσωσ γὰρ ἂν πάνυ ἡμῖν ἐν καιρῷ γένοιτο αὕτη ἡ γυνή. τότε μὲν δὴ ταῦτ’ εἰπόντεσ διελύθησαν.

ὁ δὲ νεανίσκοσ ἅμα μὲν ὁρῶν καλὴν τὴν γυναῖκα, ἅμα δὲ αἰσθανόμενοσ τὴν καλοκἀγαθίαν αὐτῆσ, ἅμα δὲ θεραπεύων αὐτὴν καὶ οἰόμενοσ χαρίζεσθαι αὐτῇ, ἅμα δὲ αἰσθανόμενοσ οὐκ ἀχάριστον οὖσαν, ἀλλ’ ἐπιμελομένην διὰ τῶν αὑτῆσ οἰκετῶν ὡσ καὶ εἰσιόντι εἰή αὐτῷ τὰ δέοντα καὶ εἴ ποτε ἀσθενήσειεν, ὡσ μηδενὸσ ἐνδέοιτο, ἐκ πάντων τούτων ἡλίσκετο ἔρωτι, καὶ ἴσωσ οὐδὲν θαυμαστὸν ἔπασχε.

καὶ ταῦτα μὲν δὴ οὕτωσ ἐπράττετο. βουλόμενοσ δὲ ὁ Κῦροσ ἐθελοντὰσ μένειν μεθ’ ἑαυτοῦ τούσ τε Μήδουσ καὶ τοὺσ συμμάχουσ, συνεκάλεσε πάντασ τοὺσ ἐπικαιρίουσ·

ἐπεὶ δὲ συνῆλθον, ἔλεξε τοιάδε.

ἄνδρεσ Μῆδοι καὶ πάντεσ οἱ παρόντεσ, ἐγὼ ὑμᾶσ οἶδα σαφῶσ ὅτι οὔτε χρημάτων δεόμενοι σὺν ἐμοὶ ἐξήλθετε οὔτε Κυαξάρῃ νομίζοντεσ τοῦτο ὑπηρετεῖν, ἀλλ’ ἐμοὶ βουλόμενοι τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ ἐμὲ τιμῶντεσ νυκτοπορεῖν καὶ κινδυνεύειν σὺν ἐμοὶ ἠθελήσατε. καὶ χάριν τούτων ἐγὼ ὑμῖν ἔχω μέν, εἰ μὴ ἀδικῶ·

ἀποδιδόναι δὲ ἀξίαν οὔπω δύναμιν ἔχειν μοι δοκῶ. καὶ τοῦτο μὲν οὐκ αἰσχύνομαι λέγων· τὸ δ’ ἐὰν μένητε παρ’ ἐμοί, ἀποδώσω, τοῦτο, εὖ ἴστε, ἔφη, αἰσχυνοίμην ἂν εἰπεῖν· νομίζω γὰρ <ἂν> ἐμαυτὸν ἐοικέναι λέγοντι ταῦτα ἕνεκα τοῦ ὑμᾶσ μᾶλλον ἐθέλειν παρ’ ἐμοὶ καταμένειν. ἀντὶ δὲ τούτου τάδε λέγω· ἐγὼ γὰρ ὑμῖν, κἂν ἤδη ἀπίητε Κυαξάρῃ πειθόμενοι, ὅμωσ, ἂν ἀγαθόν τι πράξω, πειράσομαι οὕτω ποιεῖν ὥστε καὶ ὑμᾶσ ἐμὲ ἐπαινεῖν. οὐ γὰρ δὴ αὐτόσ γε ἄπειμι, ἀλλὰ καὶ Ὑρκανίοισ τοὺσ ὁρ́κουσ καὶ τὰσ δεξιὰσ ἃσ ἔδωκα ἐμπεδώσω καὶ οὔποτε τούτουσ προδιδοὺσ ἁλώσομαι, καὶ τῷ νῦν διδόντι Γωβρύᾳ καὶ τείχη ἡμῖν καὶ χώραν καὶ δύναμιν πειράσομαι ποιεῖν μὴ μεταμελῆσαι τῆσ πρὸσ ἐμὲ ὁδοῦ.

καὶ τὸ μέγιστον δή, θεῶν οὕτω διδόντων περιφανῶσ ἀγαθὰ καὶ φοβοίμην ἂν αὐτοὺσ καὶ αἰσχυνοίμην ἀπολιπὼν ταῦτα εἰκῇ ἀπελθεῖν.

ἐγὼ μὲν οὖν οὕτωσ, ἔφη, ποιήσω· ὑμεῖσ δὲ ὅπωσ γιγνώσκετε οὕτω καὶ ποιεῖτε, καὶ ἐμοὶ εἴπατε ὅ τι ἂν ὑμῖν δοκῇ. ὁ μὲν οὕτωσ εἶπε.

πρῶτοσ δ’ ὁ φήσασ ποτὲ συγγενὴσ τοῦ Κύρου εἶναι εἶπεν·

ἀλλ’ ἐγὼ μέν, ἔφη, ὦ βασιλεῦ· βασιλεὺσ γὰρ ἔμοιγε δοκεῖσ σὺ φύσει πεφυκέναι οὐδὲν ἧττον ἢ ὁ ἐν τῷ σμήνει φυόμενοσ τῶν μελιττῶν ἡγεμών· ἐκείνῳ τε γὰρ αἱ μέλιτται ἑκοῦσαι μὲν πείθονται, ὅπου δ’ ἂν μένῃ, οὐδεμία ἐντεῦθεν ἀπέρχεται· ἐὰν δέ ποι ἐξίῃ, οὐδεμία αὐτοῦ ἀπολείπεται· οὕτω δεινόσ τισ ἔρωσ αὐταῖσ τοῦ ἄρχεσθαι ὑπ’ ἐκείνου ἐγγίγνεται. καὶ πρὸσ σὲ δέ μοι δοκοῦσι παραπλησίωσ πωσ οἱ ἄνθρωποι οὕτω διακεῖσθαι.

καὶ γὰρ εἰσ Πέρσασ ὅτε παρ’ ἡμῶν ἀπῄεισ, τίσ Μήδων ἢ νέοσ ἢ γέρων σοῦ ἀπελείφθη τὸ μή σοι ἀκολουθεῖν ἔστε Ἀστυάγησ ἡμᾶσ ἀπέστρεψεν; ἐπειδὴ δ’ ἐκ Περσῶν βοηθὸσ ἡμῖν ὡρμήθησ, σχεδὸν αὖ ἑωρῶμεν τοὺσ φίλουσ σου πάντασ ἐθελουσίουσ συνεπομένουσ. ὅτε δ’ αὖ τῆσ δεῦρο στρατείασ ἐπεθύμησασ, πάντεσ σοι Μῆδοι ἑκόντεσ ἠκολούθησαν. νῦν δ’ αὖ οὕτωσ ἔχομεν ὡσ σὺν μὲν σοὶ ὅμωσ καὶ ἐν τῇ πολεμίᾳ ὄντεσ θαρροῦμεν, ἄνευ δὲ σοῦ καὶ οἴκαδε ἀπιέναι φοβούμεθα.

οἱ μὲν οὖν ἄλλοι ὅπωσ ποιήσουσιν αὐτοὶ ἐροῦσιν· ἐγὼ δέ, ὦ Κῦρε, καὶ ὧν ἐγὼ κρατῶ καὶ μενοῦμεν παρὰ σοὶ καὶ ὁρῶντεσ σὲ ἀνεξόμεθα καὶ καρτερήσομεν ὑπὸ σοῦ εὐεργετούμενοι. ἐπὶ τούτῳ ἔλεξεν ὁ Τιγράνησ ὧδε·

σύ, ἔφη, ὦ Κῦρε, μήποτε θαυμάσῃσ ἂν ἐγὼ σιωπῶ· ἡ γὰρ ψυχή, ἔφη, οὐχ ὡσ βουλεύσουσα παρεσκεύασται ἀλλ’ ὡσ ποιήσουσα ὅ τι ἂν παραγγέλλῃσ. ὁ δὲ Ὑρκάνιοσ εἶπεν·

ἀλλ’ ἐγὼ μέν, ὦ Μῆδοι, εἰ νῦν ἀπέλθοιτε, δαίμονοσ ἂν φαίην τὴν ἐπιβουλὴν εἶναι τὸ μὴ ἐᾶσαι ὑμᾶσ μέγα εὐδαίμονασ γενέσθαι· ἀνθρωπίνῃ δὲ γνώμῃ τίσ ἂν ἢ φευγόντων πολεμίων ἀποτρέποιτο ἢ ὅπλα παραδιδόντων οὐκ ἂν λαμβάνοι ἢ ἑαυτοὺσ διδόντων καὶ τὰ ἑαυτῶν οὐκ ἂν δέχοιτο, ἄλλωσ τε καὶ τοῦ ἡγεμόνοσ ἡμῖν ὄντοσ τοιούτου ὃσ ἐμοὶ δοκεῖ, ὡσ ὄμνυμι ὑμῖν πάντασ τοὺσ θεούσ, εὖ ποιῶν ἡμᾶσ μᾶλλον ἥδεσθαι ἢ ἑαυτὸν πλουτίζων. ἐπὶ τούτῳ πάντεσ οἱ Μῆδοι τοιάδ’ ἔλεγον·

σύ, ὦ Κῦρε, καὶ ἐξήγαγεσ ἡμᾶσ καὶ οἴκαδε ὅταν ἀπιέναι καιρὸσ δοκῇ, σὺν σοὶ ἡμᾶσ ἄγε. ὁ δὲ Κῦροσ ταῦτα ἀκούσασ ἐπηύξατο· ἀλλ’, ὦ Ζεῦ μέγιστε, αἰτοῦμαί σε, δὸσ τοὺσ ἐμὲ τιμῶντασ νικῆσαί με εὖ ποιοῦντα. ἐκ τούτου ἐκέλευσε τοὺσ μὲν ἄλλουσ φυλακὰσ καταστήσαντασ ἀμφ’ αὑτοὺσ ἤδη ἔχειν, τοὺσ δὲ Πέρσασ διαλαβεῖν τὰσ σκηνάσ, τοῖσ μὲν ἱππεῦσι τὰσ τούτοισ πρεπούσασ, τοῖσ δὲ πεζοῖσ τὰσ τούτοισ ἀρκούσασ·

καὶ οὕτω καταστήσασθαι ὅπωσ ποιοῦντεσ οἱ ἐν ταῖσ σκηναῖσ πάντα τὰ δέοντα φέρωσιν εἰσ τὰσ τάξεισ τοῖσ Πέρσαισ καὶ τοὺσ ἵππουσ τεθεραπευμένουσ παρέχωσι, Πέρσαισ δὲ μηδὲν ἄλλο ᾖ ἔργον ἢ τὰ πρὸσ τὸν πόλεμον ἐκπονεῖν. ταύτην μὲν οὖν οὕτω διῆγον τὴν ἡμέραν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION