Sophocles, Oedipus at Colonus, episode

(소포클레스, Oedipus at Colonus, episode)

ἀλλ’ ἴσθι, τέκνον Οἰδίπου, σέ τ’ ἐξ ἴσου οἰκτίρομεν καὶ τόνδε συμφορᾶσ χάριν· τὰ δ’ ἐκ θεῶν τρέμοντεσ οὐ σθένοιμεν ἂν φωνεῖν πέρα τῶν πρὸσ σὲ νῦν εἰρημένων. τί δῆτα δόξησ ἢ τί κληδόνοσ καλῆσ μάτην ῥεούσησ ὠφέλημα γίγνεται, εἰ τάσ γ’ Ἀθήνασ φασὶ θεοσεβεστάτασ εἶναι, μόνασ δὲ τὸν κακούμενον ξένον σῴζειν οἱάσ τε καὶ μόνασ ἀρκεῖν ἔχειν; κἄμοιγε ποῦ τοῦτ’ ἐστίν, οἵτινεσ βάθρων ἐκ τῶνδέ μ’ ἐξάραντεσ εἶτ’ ἐλαύνετε, ὄνομα μόνον δείσαντεσ; οὐ γὰρ δὴ τό γε σῶμ’ οὐδὲ τἄργα τἄμ’· ἐπεὶ τά γ’ ἔργα μου πεπονθότ’ ἐστὶ μᾶλλον ἢ δεδρακότα, εἴ σοι τὰ μητρὸσ καὶ πατρὸσ χρείη λέγειν, ὧν οὕνεκ’ ἐκφοβεῖ με· τοῦτ’ ἐγὼ καλῶσ ἔξοιδα. καίτοι πῶσ ἐγὼ κακὸσ φύσιν, ὅστισ παθὼν μὲν ἀντέδρων, ὥστ’ εἰ φρονῶν ἔπρασσον, οὐδ’ ἂν ὧδ’ ἐγιγνόμην κακόσ; νῦν δ’ οὐδὲν εἰδὼσ ἱκόμην ἵν’ ἱκόμην, ὑφ’ ὧν δ’ ἔπασχον, εἰδότων ἀπωλλύμην. ἀνθ’ ὧν ἱκνοῦμαι πρὸσ θεῶν ὑμᾶσ, ξένοι, ὥσπερ με κἀνεστήσαθ’, ὧδε σώσατε, καὶ μὴ θεοὺσ τιμῶντεσ εἶτα τοὺσ θεοὺσ μοίρασ ποιεῖσθε μηδαμῶσ· ἡγεῖσθε δὲ βλέπειν μὲν αὐτοὺσ πρὸσ τὸν εὐσεβῆ βροτῶν, βλέπειν δὲ πρὸσ τοὺσ δυσσεβεῖσ, φυγὴν δέ του μήπω γενέσθαι φωτὸσ ἀνοσίου βροτῶν. ξὺν οἷσ σὺ μὴ κάλυπτε τὰσ εὐδαίμονασ ἔργοισ Ἀθήνασ ἀνοσίοισ ὑπηρετῶν, ἀλλ’ ὥσπερ ἔλαβεσ τὸν ἱκέτην ἐχέγγυον, ῥύου με κἀκφύλασσε· μηδέ μου κάρα τὸ δυσπρόσοπτον εἰσορῶν ἀτιμάσῃσ, ἥκω γὰρ ἱερὸσ εὐσεβήσ τε καὶ φέρων ὄνησιν ἀστοῖσ τοῖσδ’· ὅταν δ’ ὁ κύριοσ παρῇ τισ, ὑμῶν ὅστισ ἐστὶν ἡγεμών, τότ’ εἰσακούων πάντ’ ἐπιστήσει· τὰ δὲ μεταξὺ τούτου μηδαμῶσ γίγνου κακόσ. ταρβεῖν μέν, ὦ γεραιέ, τἀνθυμήματα πολλή ’στ’ ἀνάγκη τἀπὸ σοῦ· λόγοισι γὰρ οὐκ ὠνόμασται βραχέσι· τοὺσ δὲ τῆσδε γῆσ ἄνακτασ ἀρκεῖ ταῦτά μοι διειδέναι. καὶ ποῦ ’σθ’ ὁ κραίνων τῆσδε τῆσ χώρασ, ξένοι; πατρῷον ἄστυ γῆσ ἔχει· σκοπὸσ δέ νιν, ὃσ κἀμὲ δεῦρ’ ἔπεμψεν, οἴχεται στελῶν. ἦ καὶ δοκεῖτε τοῦ τυφλοῦ τιν’ ἐντροπὴν ἢ φροντίδ’, ἕξειν, αὐτὸν ὥστ’ ἐλθεῖν πέλασ; καὶ κάρθ’, ὅταν περ τοὔνομ’ αἴσθηται τὸ σόν. τίσ δ’ ἔσθ’ ὁ κείνῳ τοῦτο τοὔποσ ἀγγελῶν; μακρὰ κέλευθοσ· πολλὰ δ’ ἐμπόρων ἔπη φιλεῖ πλανᾶσθαι, τῶν ἐκεῖνοσ ἀί̈ων, θάρσει, παρέσται. πολὺ γάρ, ὦ γέρον, τὸ σὸν ὄνομα διήκει πάντασ, ὥστε κεἰ βραδὺσ εὕδει, κλύων σοῦ δεῦρ’ ἀφίξεται ταχύσ. ἀλλ’ εὐτυχὴσ ἵκοιτο τῇ θ’ αὑτοῦ πόλει ἐμοί τε· τίσ γὰρ ἐσθλὸσ οὐχ αὑτῷ φίλοσ; ὦ Ζεῦ, τί λέξω; ποῖ φρενῶν ἔλθω, πάτερ; τί δ’ ἔστι, τέκνον Ἀντιγόνη; γυναῖχ’ ὁρῶ στείχουσαν ἡμῶν ἆσσον, Αἰτναίασ ἐπὶ πώλου βεβῶσαν· κρατὶ δ’ ἡλιοστεγὴσ κυνῆ πρόσωπα Θεσσαλίσ νιν ἀμπέχει. τί φῶ; ἆρ’ ἔστιν; ἆρ’ οὐκ ἔστιν; ἢ γνώμη πλανᾷ; καὶ φημὶ κἀπόφημι κοὐκ ἔχω τί φῶ. τάλαινα. οὐκ ἔστιν ἄλλη· φαιδρὰ γοῦν ἀπ’ ὀμμάτων σαίνει με προσστείχουσα· σημαίνει δ’ ὅτι μόνησ τόδ’ ἐστὶ δῆλον Ἰσμήνησ κάρα. πῶσ εἶπασ, ὦ παῖ; παῖδα σήν, ἐμὴν δ’ ὁρᾶν ὅμαιμον· αὐδῇ δ’ αὐτίκ’ ἔξεστιν μαθεῖν. ὦ δισσὰ πατρὸσ καὶ κασιγνήτησ ἐμοὶ ἥδιστα προσφωνήμαθ’, ὡσ ὑμᾶσ μόλισ εὑροῦσα λύπῃ δεύτερον μόλισ βλέπω. ὦ τέκνον, ἥκεισ; ὦ πάτερ δύσμοιρ’ ὁρᾶν. τέκνον, πέφηνασ; οὐκ ἄνευ μόχθου γέ μοι. πρόσψαυσον, ὦ παῖ. θιγγάνω δυοῖν ὁμοῦ. ὦ σπέρμ’ ὅμαιμον. ὦ δυσάθλιαι τροφαί. ἦ τῆσδε κἀμοῦ; δυσμόρου τ’ ἐμοῦ τρίτησ. τέκνον, τί δ’ ἦλθεσ; σῇ, πάτερ, προμηθίᾳ. πότερα πόθοισι; καὶ λόγων γ’ αὐτάγγελοσ, ξὺν ᾧπερ εἶχον οἰκετῶν πιστῷ μόνῳ. οἱ δ’ αὐθόμαιμοι ποῦ νεανίαι πονεῖν; εἴσ’ οὗπέρ εἰσι· δεινὰ τἀν κείνοισ τανῦν. ὦ πάντ’ ἐκείνω τοῖσ ἐν Αἰγύπτῳ νόμοισ φύσιν κατεικασθέντε καὶ βίου τροφάσ·

ἐκεῖ γὰρ οἱ μὲν ἄρσενεσ κατὰ στέγασ θακοῦσιν ἱστουργοῦντεσ, αἱ δὲ σύννομοι τἄξω βίου τροφεῖα πορσύνουσ’ ἀεί. σφῷν δ’, ὦ τέκν’, οὓσ μὲν εἰκὸσ ἦν πονεῖν τάδε, κατ’ οἶκον οἰκουροῦσιν ὥστε παρθένοι, σφὼ δ’ ἀντ’ ἐκείνων τἀμὰ δυστήνου κακὰ ὑπερπονεῖτον. ἡ μὲν ἐξ ὅτου νέασ τροφῆσ ἔληξε καὶ κατίσχυσεν δέμασ, ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν δύσμοροσ πλανωμένη γερονταγωγεῖ, πολλὰ μὲν κατ’ ἀγρίαν ὕλην ἄσιτοσ νηλίπουσ τ’ ἀλωμένη, πολλοῖσι δ’ ὄμβροισ ἡλίου τε καύμασιν μοχθοῦσα τλήμων δεύτερ’ ἡγεῖται τὰ τῆσ οἴκοι διαίτησ, εἰ πατὴρ τροφὴν ἔχοι. σὺ δ’, ὦ τέκνον, πρόσθεν μὲν ἐξίκου πατρὶ μαντεῖ’ ἄγουσα πάντα, Καδμείων λάθρᾳ, ἃ τοῦδ’ ἐχρήσθη σώματοσ, φύλαξ τέ μου πιστὴ κατέστησ, γῆσ ὅτ’ ἐξηλαυνόμην· νῦν δ’ αὖ τίν’ ἥκεισ μῦθον, Ἰσμήνη, πατρὶ φέρουσα; τίσ σ’ ἐξῆρεν οἴκοθεν στόλοσ; ἥκεισ γὰρ οὐ κενή γε, τοῦτ’ ἐγὼ σαφῶσ ἔξοιδα, μὴ οὐχὶ δεῖμ’ ἐμοὶ φέρουσά τι. ἐγὼ τὰ μὲν παθήμαθ’ ἅπαθον, πάτερ, ζητοῦσα τὴν σὴν ποῦ κατοικοίησ τροφήν, παρεῖσ’ ἐάσω· δὶσ γὰρ οὐχὶ βούλομαι πονοῦσά τ’ ἀλγεῖν καὶ λέγουσ’ αὖθισ πάλιν. ἃ δ’ ἀμφὶ τοῖν σοῖν δυσμόροιν παίδοιν κακὰ νῦν ἐστι, ταῦτα σημανοῦσ’ ἐλήλυθα. πρὶν μὲν γὰρ αὐτοῖσ ἦν ἔρωσ Κρέοντί τε θρόνουσ ἐᾶσθαι μηδὲ χραίνεσθαι πόλιν, λόγῳ σκοποῦσι τὴν πάλαι γένουσ φθοράν, οἱά κατέσχε τὸν σὸν ἄθλιον δόμον· νῦν δ’ ἐκ θεῶν του κἀλιτηρίου φρενὸσ εἰσῆλθε τοῖν τρὶσ ἀθλίοιν ἔρισ κακή, ἀρχῆσ λαβέσθαι καὶ κράτουσ τυραννικοῦ. χὠ μὲν νεάζων καὶ χρόνῳ μείων γεγὼσ τὸν πρόσθε γεννηθέντα Πολυνείκη θρόνων ἀποστερίσκει, κἀξελήλακεν πάτρασ. ὁ δ’, ὡσ καθ’ ἡμᾶσ ἔσθ’ ὁ πληθύων λόγοσ, τὸ κοῖλον Ἄργοσ βὰσ φυγὰσ προσλαμβάνει κῆδόσ τε καινὸν καὶ ξυνασπιστὰσ φίλουσ ὡσ αὐτίκ’ Ἄργοσ ἢ τὸ Καδμείων πέδον τιμῇ καθέξον ἢ πρὸσ οὐρανὸν βιβῶν. ταῦτ’ οὐκ ἀριθμόσ ἐστιν, ὦ πάτερ, λόγων, ἀλλ’ ἔργα δεινά· τοὺσ δὲ σοὺσ ὅπου θεοὶ πόνουσ κατοικτιοῦσιν οὐκ ἔχω μαθεῖν. ἤδη γὰρ ἔσχεσ ἐλπίδ’ ὡσ ἐμοῦ θεοὺσ ὤραν τιν’ ἕξειν, ὥστε σωθῆναί ποτε;

ἔγωγε τοῖσ νὺν γ’, ὦ πάτερ, μαντεύμασιν. ποίοισι τούτοισ; τί δὲ τεθέσπισται, τέκνον; σὲ τοῖσ ἐκεῖ ζητητὸν ἀνθρώποισ ποτὲ θανόντ’ ἔσεσθαι ζῶντά τ’ εὐσοίασ χάριν. τίσ δ’ ἂν τοιοῦδ’ ὑπ’ ἀνδρὸσ εὖ πράξειεν ἄν; ἐν σοὶ τὰ κείνων φασὶ γίγνεσθαι κράτη. ὅτ’ οὐκέτ’ εἰμί, τηνικαῦτ’ ἄρ’ εἴμ’ ἀνήρ; νῦν γὰρ θεοί σ’ ὀρθοῦσι, πρόσθε δ’ ὤλλυσαν. γέροντα δ’ ὀρθοῦν φλαῦρον ὃσ νέοσ πέσῃ. καὶ μὴν Κρέοντά γ’ ἴσθι σοι τούτων χάριν ἥξοντα βαιοῦ κοὐχὶ μυρίου χρόνου. ὅπωσ τί δράσῃ, θύγατερ; ἑρμήνευέ μοι. ὥσ σ’ ἄγχι γῆσ στήσωσι Καδμείασ, ὅπωσ κρατῶσι μὲν σοῦ, γῆσ δὲ μὴ ’μβαίνῃσ ὁρ́ων. ἡ δ’ ὠφέλησισ τίσ θύρασι κειμένου; κείνοισ ὁ τύμβοσ δυστυχῶν ὁ σὸσ βαρύσ. κἄνευ θεοῦ τισ τοῦτό γ’ ἂν γνώμῃ μάθοι. τούτου χάριν τοίνυν σε προσθέσθαι πέλασ χώρασ θέλουσι, μηδ’ ἵν’ ἂν σαυτοῦ κρατοῖσ. ἦ καὶ κατασκιῶσι Θηβαίᾳ κόνει; ἀλλ’ οὐκ ἐᾷ τοὔμφυλον αἷμά σ’, ὦ πάτερ. οὐκ ἆρ’ ἐμοῦ γε μὴ κρατήσωσίν ποτε. ἔσται ποτ’ ἆρα τοῦτο Καδμείοισ βάροσ. ποίασ φανείσησ, ὦ τέκνον, συναλλαγῆσ; τῆσ σῆσ ὑπ’ ὀργῆσ, σοῖσ ὅταν στῶσιν τάφοισ. ἃ δ’ ἐννέπεισ, κλύουσα τοῦ λέγεισ, τέκνον; ἀνδρῶν θεωρῶν Δελφικῆσ ἀφ’ ἑστίασ. καὶ ταῦτ’ ἐφ’ ἡμῖν Φοῖβοσ εἰρηκὼσ κυρεῖ; ὥσ φασιν οἱ μολόντεσ εἰσ Θήβησ πέδον. παίδων τισ οὖν ἤκουσε τῶν ἐμῶν τάδε; ἄμφω γ’ ὁμοίωσ, κἀξεπίστασθον καλῶσ. κᾆθ’ οἱ κάκιστοι τῶνδ’ ἀκούσαντεσ, πάροσ τοὐμοῦ πόθου προύθεντο τὴν τυραννίδα; ἀλγῶ κλύουσα ταῦτ’ ἐγώ, φέρω δ’ ὅμωσ. ἀλλ’ οἱ θεοί σφιν μήτε τὴν πεπρωμένην ἔριν κατασβέσειαν, ἔν τ’ ἐμοὶ τέλοσ αὐτοῖν γένοιτο τῆσδε τῆσ μάχησ πέρι, ἧσ νῦν ἔχονται κἀπαναίρονται δόρυ·

ὡσ οὔτ’ ἂν ὃσ νῦν σκῆπτρα καὶ θρόνουσ ἔχει μείνειεν οὔτ’ ἂν οὑξεληλυθὼσ πάλιν ἔλθοι ποτ’ αὖθισ· οἵ γε τὸν φύσαντ’ ἐμὲ οὕτωσ ἀτίμωσ πατρίδοσ ἐξωθούμενον οὐκ ἔσχον οὐδ’ ἤμυναν, ἀλλ’ ἀνάστατοσ αὐτοῖσ ἐπέμφθην κἀξεκηρύχθην φυγάσ. εἴποισ ἂν ὡσ θέλοντι τοῦτ’ ἐμοὶ τότε πόλισ τὸ δῶρον εἰκότωσ κατῄνεσεν. οὐ δῆτ’, ἐπεί τοι τὴν μὲν αὐτίχ’ ἡμέραν, ὁπηνίκ’ ἔζει θυμόσ, ἥδιστον δέ μοι τὸ κατθανεῖν ἦν καὶ τὸ λευσθῆναι πέτροισ, οὐδεὶσ ἔρωτ’ ἐσ τόνδ’ ἐφαίνετ’ ὠφελῶν· χρόνῳ δ’, ὅτ’ ἤδη πᾶσ ὁ μόχθοσ ἦν πέπων, κἀμάνθανον τὸν θυμὸν ἐκδραμόντα μοι μείζω κολαστὴν τῶν πρὶν ἡμαρτημένων, τὸ τηνίκ’ ἤδη τοῦτο μὲν πόλισ βίᾳ ἤλαυνέ μ’ ἐκ γῆσ χρόνιον, οἱ δ’ ἐπωφελεῖν, οἱ τοῦ πατρόσ, τῷ πατρὶ δυνάμενοι, τὸ δρᾶν οὐκ ἠθέλησαν, ἀλλ’ ἔπουσ σμικροῦ χάριν φυγάσ σφιν ἔξω πτωχὸσ ἠλώμην ἀεί. ἐκ ταῖνδε δ’, οὔσαιν παρθένοιν, ὅσον φύσισ δίδωσιν αὐταῖν, καὶ τροφὰσ ἔχω βίου καὶ γῆσ ἄδειαν καὶ γένουσ ἐπάρκεσιν· τὼ δ’ ἀντὶ τοῦ φύσαντοσ εἱλέσθην θρόνουσ καὶ σκῆπτρα κραίνειν καὶ τυραννεύειν χθονόσ. ἀλλ’ οὔ τι μὴ λάχωσι τοῦδε συμμάχου, οὐδέ σφιν ἀρχῆσ τῆσδε Καδμείασ ποτὲ ὄνησισ ἥξει· τοῦτ’ ἐγῷδα, τῆσδέ τε μαντεῖ’ ἀκούων συννοῶν τε τἀξ ἐμοῦ παλαίφαθ’ ἁμοὶ Φοῖβοσ ἤνυσέν ποτε. πρὸσ ταῦτα καὶ Κρέοντα πεμπόντων ἐμοῦ μαστῆρα, κεἴ τισ ἄλλοσ ἐν πόλει σθένει. ἐὰν γὰρ ὑμεῖσ, ὦ ξένοι, θέληθ’ ὁμοῦ προστάτισι ταῖσ σεμναῖσι δημούχοισ θεαῖσ ἀλκὴν ποεῖσθαι, τῇδε τῇ πόλει μέγαν σωτῆρ’ ἀρεῖσθε, τοῖσ δ’ ἐμοῖσ ἐχθροῖσ πόνουσ. ἐπάξιοσ μέν, Οἰδίπουσ, κατοικτίσαι, αὐτόσ τε παῖδέσ θ’ αἵδ’·

ἐπεὶ δὲ τῆσδε γῆσ σωτῆρα σαυτὸν τῷδ’ ἐπεμβάλλεισ λόγῳ, παραινέσαι σοι βούλομαι τὰ σύμφορα. ὦ φίλταθ’, ὡσ νῦν πᾶν τελοῦντι προξένει. θοῦ νῦν καθαρμὸν τῶνδε δαιμόνων, ἐφ’ ἃσ τὸ πρῶτον ἵκου καὶ κατέστειψασ πέδον. τρόποισι ποίοισ; ὦ ξένοι, διδάσκετε. πρῶτον μὲν ἱερὰσ ἐξ ἀειρύτου χοὰσ κρήνησ ἐνεγκοῦ, δι’ ὁσίων χειρῶν θιγών. ὅταν δὲ τοῦτο χεῦμ’ ἀκήρατον λάβω; κρατῆρέσ εἰσιν, ἀνδρὸσ εὔχειροσ τέχνη, ὧν κρᾶτ’ ἔρεψον καὶ λαβὰσ ἀμφιστόμουσ. θαλλοῖσιν ἢ κρόκαισιν, ἢ ποίῳ τρόπῳ; οἰόσ γε νεαρᾶσ νεοπόκῳ μαλλῷ λαβών. εἰε͂ν· τὸ δ’ ἔνθεν ποῖ τελευτῆσαί με χρή; χοὰσ χέασθαι στάντα πρὸσ πρώτην ἑώ. ἦ τοῖσδε κρωσσοῖσ οἷσ λέγεισ χέω τάδε; τρισσάσ γε πηγάσ· τὸν τελευταῖον δ’ ὅλον. τοῦ τόνδε πλήσασ θῶ; δίδασκε καὶ τόδε. ὕδατοσ, μελίσσησ· μηδὲ προσφέρειν μέθυ. ὅταν δὲ τούτων γῆ μελάμφυλλοσ τύχῃ; τρὶσ ἐννέ’ αὐτῇ κλῶνασ ἐξ ἀμφοῖν χεροῖν τιθεὶσ ἐλαίασ τάσδ’ ἐπεύχεσθαι λιτάσ. τούτων ἀκοῦσαι βούλομαι· μέγιστα γάρ. ὥσ σφασ καλοῦμεν Εὐμενίδασ, ἐξ εὐμενῶν στέρνων δέχεσθαι τὸν ἱκέτην σωτήριον, αἰτοῦ σύ τ’ αὐτὸσ κεἴ τισ ἄλλοσ ἀντὶ σοῦ, ἄπυστα φωνῶν μηδὲ μηκύνων βοήν· ἔπειτ’ ἀφέρπειν ἄστροφοσ. καὶ ταῦτά σοι δράσαντι θαρσῶν ἂν παρασταίην ἐγώ· ἄλλωσ δὲ δειμαίνοιμ’ ἄν, ὦ ξέν’, ἀμφὶ σοι. ὦ παῖδε, κλύετον τῶνδε προσχώρων ξένων; ἠκούσαμέν τε χὤ τι δεῖ πρόστασσε δρᾶν. ἐμοὶ μὲν οὐχ ὁδωτά· λείπομαι γὰρ ἐν τῷ μὴ δύνασθαι μήδ’ ὁρᾶν, δυοῖν κακοῖν· σφῷν δ’ ἁτέρα μολοῦσα πραξάτω τάδε. ἀρκεῖν γὰρ οἶμαι κἀντὶ μυρίων μίαν ψυχὴν τάδ’ ἐκτίνουσαν, ἢν εὔνουσ παρῇ. ἀλλ’ ἐν τάχει τι πράσσετον· μόνον δέ με μὴ λείπετ’· οὐ γὰρ ἂν σθένοι τοὐμὸν δέμασ ἔρημον ἑρ́πειν οὐδ’ ὑφηγητοῦ δίχα. ἀλλ’ εἶμ’ ἐγὼ τελοῦσα· τὸν τόπον δ’ ἵνα χρῆσταί μ’ ἐφευρεῖν, τοῦτο βούλομαι μαθεῖν. τοὐκεῖθεν ἄλσουσ, ὦ ξένη, τοῦδ’· ἢν δέ του σπάνιν τιν’ ἴσχῃσ, ἔστ’ ἔποικοσ ὃσ φράσει. χωροῖμ’ ἂν ἐσ τόδ’· Ἀντιγόνη, σὺ δ’ ἐνθάδε φύλασσε πατέρα τόνδε· τοῖσ τεκοῦσι γὰρ οὐδ’ εἰ πονεῖ τισ, δεῖ πόνου μνήμην ἔχειν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION