Plutarch, Quomodo adulator ab amico internoscatur, chapter, section 26

(플루타르코스, Quomodo adulator ab amico internoscatur, chapter, section 26)

’· · ὥσπερ οὖν κῆράσ τινασ ἐπούσασ τῇ παρρησίᾳ πλείονασ ὁρῶντεσ πρῶτον ἀφαιρῶμεν αὐτῆσ τὴν φιλαυτίαν, εὖ μάλα φυλαττόμενοι μὴ διά τι τῶν ἰδίων οἱο͂ν ἀδικούμενοι καὶ ἀλγοῦντεσ; ἐξονειδίζειν δοκῶμεν. οὔτε γὰρ ὑπ’ εὐνοίασ ἀλλ’ ὑπ’ ὀργῆσ οἰόνται γίγνεσθαι τὸν ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ λέγοντοσ; γιγνόμενον λόγον, οὔτε νουθεσίαν ἀλλὰ μέμψιν εἶναι. φιλικὸν γὰρ ἡ παρρησία καὶ σεμνόν, ἡ δὲ μέμψισ καὶ φίλαυτον καὶ μικρολόγον.

ὅθεν αἰδοῦνται τοὺσ παρρησιαζομένουσ καὶ θαυμάζουσι, τοῖσ δὲ μεμφομένοισ ἀντεγκαλοῦσι καὶ καταφρονοῦσιν. ὁ Ἀγαμέμνων τὸν Ἀχιλλέα παρρησιάζεσθαι δοκοῦντα μετρίωσ οὐχ ὑπέμεινε, τοῦ δ’ Ὀδυσσέωσ·

καθαπτομένου πικρῶσ καὶ λέγοντοσ οὐλόμεν’, ἁ%2̓θ’ ὤφελλεσ ἀεικελίου στρατοῦ ἄλλου σημαίνειν εἴκει καὶ καρτερεῖ, τῷ κηδεμονικῷ τοῦ λόγου καὶ νοῦν ἔχοντι συστελλόμενοσ.

οὗτοσ μὲν γὰρ οὐκ ἔχων ἰδίασ πρόφασιν ὀργῆσ ἐπαρρησιάζετο πρὸσ αὐτὸν ὑπὲρ τῆσ Ἑλλάδοσ, ἐκεῖνοσ δὲ δι’ αὑτὸν ἐδόκει μάλιστα χαλεπαίνειν.

αὐτόσ γε μὴν ὁ Ἀχιλλεύσ, καίπερ οὐ γλυκύθυμοσ ὢν οὐδ’ ἀγανόφρων ἀλλὰ δεινὸσ ἀνήρ, οἱο͂σ καὶ ἀναίτιον αἰτιάασθαι παρεῖχε τῷ Πατρόκλῳ σιωπῇ καταφέρειν αὐτοῦ πολλὰ τοιαῦτα νηλεέσ, οὐκ ἄρα σοί γε πατὴρ ἦν ἱππότα Πηλεὺσ οὐδὲ Θέτισ μήτηρ·

πέτραι τ’ ἠλίβατοι, ὅτι τοι νόοσ ἐστὶν ἀπηνήσ ὥσπερ γὰρ Ὑπερείδησ ὁ ῥήτωρ ἠξίου σκοπεῖν Ἀθηναίουσ μὴ μόνον εἰ πικρόσ ἐστιν, ἀλλ’ εἰ προῖκα πικρόσ, οὕτωσ ἡ τοῦ φίλου νουθεσία καθαρεύουσα παντὸσ ἰδίου πάθουσ αἰδεστόν ἐστι καὶ σεμνὸν καὶ ἀναντίβλεπτον.

ἐὰν δὲ δὴ καὶ φανερόσ τισ ἐν τῷ παρρησιάζεσθαι τὰ μὲν εἰσ αὑτὸν ἁμαρτήματα τοῦ φίλου κομιδῇ προϊέμενοσ καὶ ἀπολείπων, ἄλλασ δέ τινασ αὐτοῦ πλημμελείασ ἐλέγχων καὶ δάκνων ἐφ’ ἑτέροισ καὶ μὴ φειδόμενοσ, ἄμαχοσ ὁ τόνοσ τῆσ παρρησίασ οὗτόσ ἐστι καὶ τῇ γλυκύτητι τοῦ νουθετοῦντοσ ἐπιτείνων τὸ πικρὸν καὶ αὐστηρὸν τῆσ νουθεσίασ.

καὶ ταῖσ διαφοραῖσ ταῖσ πρὸσ τοὺσ φίλουσ μάλιστα πράττειν τι καὶ σκοπεῖν τῶν ἐκείνοισ συμφερόντων ἢ πρεπόντων, οὐχ ἧττον δὲ τούτου φιλικόν ἐστι τὸ παρορᾶσθαι καὶ ἀμελεῖσθαι δοκοῦντασ αὐτοὺσ ὑπὲρ ἄλλων ἀμελουμένων παρρησιάζεσθαι καὶ ὑπομιμνῄσκειν.

ὡσ Πλάτων ἐν ταῖσ πρὸσ Διονύσιον ὑποψίαισ καὶ διαφοραῖσ ᾐτήσατο καιρὸν ἐντυχίασ·

εἶθ’· ὁ μὲν ἔδωκεν, οἰόμενοσ ὑπὲρ αὑτοῦ τι ἔχειν μέμψασθαι τὸν Πλάτωνα καὶ διελθεῖν, ὁ δὲ Πλάτων οὕτω πωσ διελέχθη πρὸσ αὐτόν. "εἴ τινα αἴσθοιο, Διονύσιε, δυσμενῆ πεπλευκότα εἰσ Σικελίαν, κακὸν τί σε ποιῆσαι βουλόμενον οὐκ ἔχοντα δὲ καιρόν, ἆρ’ ἂν ἐάσειασ αὐτὸν ἐκπλεῦσαι καὶ περιίδοισ ἀθῷον ἀπαλλαγέντα; "ἐπ’ εὐνοίᾳ τισ ἀφιγμένοσ τῇ σῇ δεῦρο βούλεται μὲν ἀγαθοῦ τινοσ αἴτιόσ σοι γενέσθαι, σὺ δὲ καιρὸν οὐ παρέχεισ, ἄξιόν ἐστι τοῦτον ἀχαρίστωσ προέσθαι καὶ ὀλιγώρωσ;

"ἀνὴρ τῷ τε ἤθει παρ’ ὁντινοῦν τῶν Σωκράτουσ ἑταίρων ἐπιεικὴσ καὶ τῷ λόγῳ δυνατὸσ ἐπανορ θοῦν οἷσ συνείη· τοῦ δ’ Αἰσχίνου καλῶσ καὶ μεγαλοπρεπῶσ ἐπιμεληθῆναι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION