Plutarch, Νικίας, chapter 9

(플루타르코스, Νικίας, chapter 9)

ἤδη δέ που καὶ Ἀλκιβιάδησ ἐνεφύετο τηνικαῦτα τοῖσ Ἀθηναίοισ δημαγωγὸσ οὐχ ὁμοίωσ ἄκρατοσ, ἀλλ’ οἱο͂ν ἡ Αἰγυπτίων χώρα λέγεται δι’ ἀρετὴν ἐκφέρειν ὁμοῦ φάρμακα πολλὰ μὲν ἐσθλὰ μεμιγμένα, πολλὰ δὲ λυγρά, οὕτωσ ἡ Ἀλκιβιάδου φύσισ ἐπ’ ἀμφότερα πολλὴ ῥυεῖσα καὶ λαμπρά, μεγάλων ἐνέδωκεν ἀρχὰσ νεωτερισμῶν. ὅθεν οὐδ’ ἀπαλλαγεὶσ τοῦ Κλέωνοσ ὁ Νικίασ καιρὸν ἔσχε παντάπασιν ἀναπαῦσαι καὶ καταστορέσαι τὴν πόλιν, ἀλλ’ εἰσ ὁδὸν τὰ πράγματα σωτήριον καταστήσασ ἐξέπεσε, ῥύμῃ καὶ σφοδρότητι τῆσ Ἀλκιβιάδου φιλοτιμίασ αὖθισ ἐξωσθεὶσ εἰσ τὸν πόλεμον.

ἐπράχθη δὲ οὕτωσ. οἱ μάλιστα προσπολεμοῦντεσ τῇ εἰρήνῃ τῆσ Ἑλλάδοσ Κλέων καὶ Βρασίδασ ἦσαν, ὧν ὁ πόλεμοσ τοῦ μὲν ἀπέκρυπτε τὴν κακίαν, τοῦ δὲ τὴν ἀρετὴν ἐκόσμει. τῷ μὲν γὰρ ἀδικημάτων μεγάλων, τῷ δὲ κατορθωμάτων ἀφορμὰσ παρεῖχε. τούτων οὖν ἅμα πεσόντων ἐν μάχῃ μιᾷ περὶ Ἀμφίπολιν, εὐθὺσ ὁ Νικίασ παραλαβὼν τοὺσ μὲν Σπαρτιάτασ ἔκπαλαι τῆσ εἰρήνησ ὀρεγομένουσ, τοὺσ δ’ Ἀθηναίουσ οὐκέτι τῷ πολέμῳ θαρροῦντασ, ἀμφοτέρουσ δ’ οἱο͂ν ἐκλελυμένουσ καὶ παρακαθιέντασ ἑκουσίωσ τὰσ χεῖρασ, ἔπραττεν ὅπωσ εἰσ φιλίαν τὰσ πόλεισ συναγαγὼν καὶ τοὺσ ἄλλουσ Ἕλληνασ ἀπαλλάξασ κακῶν καὶ ἀναπαυσάμενοσ, βέβαιον οὕτω τὸ τῆσ εὐτυχίασ ὄνομα πρὸσ τὸν αὖθισ χρόνον ποιοῖτο.

τοὺσ μὲν οὖν εὐπόρουσ καὶ πρεσβυτέρουσ καὶ τῶν γεωργῶν τὸ πλῆθοσ αὐτόθεν εἰρηνικὸν εἶχεν·

ἐπεὶ δὲ καὶ τῶν ἄλλων πολλοῖσ ἐντυγχάνων ἰδίᾳ καὶ διδάσκων ἀμβλυτέρουσ ἐποίησε πρὸσ τὸν πόλεμον, οὕτωσ ἤδη τοῖσ Σπαρτιάταισ ἐλπίδασ ἐνδιδοὺσ προεκαλεῖτο καὶ προὔτρεπεν ἔχεσθαι τῆσ εἰρήνησ. οἱ δ’ ἐπίστευον αὐτῷ διά τε τὴν ἄλλην ἐπιείκειαν, καὶ ὅτι τοῖσ ἡλωκόσι περὶ Πύλον καὶ δεδεμένοισ ἐπιμελόμενοσ καὶ περιέπων φιλανθρώπωσ ἐλαφροτέραν ἐποίει τὴν ἀτυχίαν. ἦσαν οὖν πρότερον πεποιημένοι τινὰ πρὸσ ἀλλήλουσ ἐκεχειρίαν ἐνιαύσιον, ἐν ᾗ συνιόντεσ εἰσ ταὐτὸ καὶ γευόμενοι πάλιν ἀδείασ καὶ σχολῆσ καὶ πρὸσ ξένουσ καὶ οἰκείουσ ἐπιμιξίασ, ἐπόθουν τὸν ἀμίαντον καὶ ἀπόλεμον βίον, ἡδέωσ μὲν ᾀδόντων τὰ τοιαῦτα χορῶν ἀκούοντεσ·

κείσθω δόρυ μοι μίτον ἀμφιπλέκειν ἀράχναισ· ἡδέωσ δὲ μεμνημένοι τοῦ εἰπόντοσ ὅτι τοὺσ ἐν εἰρήνῃ καθεύδοντασ οὐ σάλπιγγεσ, ἀλλ’ ἀλεκτρυόνεσ ἀφυπνίζουσι. λοιδοροῦντεσ οὖν καὶ προβαλλόμενοι τοὺσ λέγοντασ ὡσ τρὶσ ἐννέα ἔτη διαπολεμηθῆναι πέπρωται τὸν πόλεμον, ἔπειθ’ οὕτω περὶ παντὸσ εἰσ λόγουσ συμβαίνοντεσ ἐποιήσαντο τὴν εἰρήνην, δόξα τε παρέστη τοῖσ πλείστοισ ἀπαλλαγὴν κακῶν σαφῆ γεγονέναι, καὶ τὸν Νικίαν διὰ στόματοσ εἶχον, ὡσ ἀνὴρ εἰή θεοφιλὴσ καὶ τὸ δαιμόνιον αὐτῷ δι’ εὐσέβειαν ἐπωνύμῳ γενέσθαι τοῦ μεγίστου καὶ καλλίστου τῶν ἀγαθῶν δέδωκε·

τῷ γὰρ ὄντι Νικίου τὴν εἰρήνην ἐνόμιζον ἔργον, ὡσ Περικλέουσ τὸν πόλεμον.

ὁ μὲν γὰρ ἐπ’ αἰτίαισ μικραῖσ εἰσ συμφορὰσ μεγάλασ ἐμβαλεῖν ἐδόκει τοὺσ Ἕλληνασ, ὁ δὲ τῶν μεγίστων κακῶν ἔπεισεν ἐκλαθέσθαι φίλουσ γενομένουσ. διὸ καὶ τὴν εἰρήνην ἐκείνην ἄχρι νῦν Νικίειον καλοῦσι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION