Plutarch, De Recta Ratione Audiendi, chapter, section 17

(플루타르코스, De Recta Ratione Audiendi, chapter, section 17)

καὶ ἀτόλμωσ ἐγκαταλιπεῖν, ἀλλὰ πειρώμενον ἑκάστου καὶ προσλιπαροῦντα καὶ γλιχόμενον τοῦ πρόσω τὴν πᾶν τὸ καλὸν ἡδὺ ποιοῦσαν ἀναμένειν συνήθειαν. ἥξει γὰρ οὐ διὰ μακροῦ πολὺ φῶσ ἐπιφέρουσα τῇ μαθήσει καὶ δεινοὺσ ἔρωτασ ἐνδιδοῦσα πρὸσ τὴν ἀρετήν, ὧν ἄνευ πάνυ τλήμονοσ ἀνδρόσ ἐστιν ἢ δειλοῦ τὸν ἄλλον ὑπομένειν βίον, ἐκπεσόντα δι’ ἀνανδρίαν φιλοσοφίασ.

ἴσωσ μὲν οὖν ἔχει τι καὶ τὰ πράγματα τοῖσ ἀπείροισ καὶ νέοισ ἐν ἀρχῇ δυσκατανόητον·

οὐ μὴν ἀλλὰ τῇ γε πλείστῃ περιπίπτουσιν ἀσαφείᾳ καὶ ἀγνοίᾳ δι’ αὑτούσ, ἀπ’ ἐναντίων φύσεων ταὐτὸν ἁμαρτάνοντεσ. οἱ μὲν γὰρ αἰσχύνῃ τινὶ καὶ φειδοῖ τοῦ λέγοντοσ ὀκνοῦντεσ ἀνερέσθαι καὶ βεβαιώσασθαι τὸν λόγον , ὡσ ἔχοντεσ ἐν νῷ συνεπινεύουσιν, οἱ δ’ ὑπὸ φιλοτιμίασ ἀώρου καὶ κενῆσ πρὸσ ἑτέρουσ ἁμίλλησ ὀξύτητα καὶ δύναμιν εὐμαθείασ ἐπιδεικνύμενοι , πρὶν ἢ λαβεῖν ἔχειν ὁμολογοῦντεσ, οὐ λαμβάνουσιν. εἶτα συμβαίνει τοῖσ μὲν αἰδήμοσι καὶ σιωπηλοῖσ ἐκείνοισ, ὅταν ἀπέλθωσι, λυπεῖν αὑτοὺσ καὶ ἀπορεῖσθαι, καὶ τέλοσ αὖθισ ὑπ’ ἀνάγκησ ἐλαυνομένουσ σὺν αἰσχύνῃ μείζονι τοῖσ εἰποῦσιν ἐνοχλεῖν ἀναπυνθανομένουσ καὶ μεταθέοντασ, τοῖσ δὲ φιλοτίμοισ καὶ θρασέσιν ἀεὶ περιστέλλειν καὶ ἀποκρύπτειν συνοικοῦσαν τὴν ἀμαθίαν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION