Lucian, Dialogi deorum, Ἑρμῆσ, Μαῖα.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἑρμῆσ, Μαῖα.)

Ἔστι γάρ τισ, ὦ μῆτερ, ἐν οὐρανῷ θεὸσ ἀθλιώτεροσ ἐμοῦ; Μὴ λέγε, ὦ Ἑρμῆ, τοιοῦτον μηδέν. Τί μὴ λέγω, ὃσ τοσαῦτα πράγματα ἔχω μόνοσ κάμνων καὶ πρὸσ τοσαύτασ ὑπηρεσίασ διασπώμενοσ; ἑώθεν μὲν γὰρ ἐξαναστάντα σαίρειν τὸ συμπόσιον δεῖ καὶ διαστρώσαντα τὴν κλισίαν εὐθετίσαντά τε ἕκαστα παρεστάναι τῷ Διὶ καὶ διαφέρειν τὰσ ἀγγελίασ τὰσ παῤ αὐτοῦ ἄνω καὶ κάτω ἡμεροδρομοῦντα, καὶ ἐπανελθόντα ἔτι κεκονιμένον παρατιθέναι τὴν ἀμβροσίαν· πρὶν δὲ τὸν νεώνητον τοῦτον οἰνοχόον ἥκειν, καὶ τὸ νέκταρ ἐγὼ ἐνέχεον. τὸ δὲ πάντων δεινότατον, ὅτι μηδὲ νυκτὸσ καθεύδω μόνοσ τῶν ἄλλων, ἀλλὰ δεῖ με καὶ τότε τῷ Πλούτωνι ψυχαγωγεῖν καὶ νεκροπομπὸν εἶναι καὶ παρεστάναι τῷ δικαστηρίῳ· οὐ γὰρ ἱκανά μοι τὰ τῆσ ἡμέρασ ἔργα, ἐν παλαίστραισ εἶναι κἀν ταῖσ ἐκκλησίαισ κηρύττειν καὶ ῥήτορασ ἐκδιδάσκειν, ἀλλ̓ ἔτι καὶ νεκρικὰ συνδιαπράττειν μεμερισμένον.

καίτοι τὰ μὲν τῆσ Λήδασ τέκνα παῤ ἡμέραν ἑκάτεροσ ἐν οὐρανῷ ἢ ἐν ᾅδου εἰσίν, ἐμοὶ δὲ καθ̓ ἑκάστην ἡμέραν κἀκεῖνα καὶ ταῦτα ποιεῖν ἀναγκαῖον, καὶ οἱ μὲν Ἀλκμήνησ καὶ Σεμέλησ ἐκ γυναικῶν δυστήνων γενόμενοι εὐωχοῦνται ἀφρόντιδεσ, ὁ δὲ Μαίασ τῆσ Ἀτλαντίδοσ διακονοῦμαι αὐτοῖσ.

καὶ νῦν ἄρτι ἥκοντά με ἀπὸ Σιδῶνοσ παρὰ τῆσ Κάδμου θυγατρόσ, ἐφ̓ ἣν πέπομφέ με ὀψόμενον ὅ τι πράττει ἡ παῖσ, μηδὲ ἀναπνεύσαντα πέπομφεν αὖθισ ἐσ τὸ Ἄργοσ ἐπισκεψόμενον τὴν Δανάην, εἶτ̓ ἐκεῖθεν ἐσ Βοιωτίαν, φησίν, ἐλθὼν ἐν παρόδῳ τὴν Ἀντιόπην ἰδέ. καὶ ὅλωσ ἀπηγόρευκα ἤδη. εἰ γοῦν δυνατὸν ἦν, ἡδέωσ ἂν ἠξίωσα πεπρᾶσθαι, ὥσπερ οἱ ἐν γῇ κακῶσ δουλεύοντεσ.

Εἄ ταῦτα, ὦ τέκνον· χρὴ γὰρ πάντα ὑπηρετεῖν τῷ πατρὶ νεανίαν ὄντα. καὶ νῦν ὥσπερ ἐπέμφθησ, σόβει ἐσ Αργοσ, εἶτα ἐσ τὴν Βοιωτίαν, μὴ καὶ πληγὰσ βραδύνων λάβῃσ ὀξύχολοι γὰρ οἱ ἐρῶντεσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION